Ιταλία, πριν 45 χρόνια η νίκη και σήμερα η ήττα...

Σχολιάζει ο Νίκος Κλειτσίκας

nikosklitsikas.gr/

Στις 20 Μάη 1970, 45 χρόνια σαν σήμερα, ψηφίζεται στην Ιταλία ο σπουδαιότερος νόμος προστασίας των εργατικών και...
συνδικαλιστικών δικαιωμάτων! Το “Καταστατικό των Εργαζομένων” έγινε νόμος του ιταλικού κράτους από μια κεντροαριστερή κυβέρνηση (Χριστιανοδημοκρατικό Κόμμα – Σοσιαλιστικό Κόμμα – Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα – Ρεπουμπλικανικό Κόμμα), με την πίεση του Κομμουνιστικού Κόμματος Ιταλίας, του μεγαλύτερου κομμουνιστικού κόμματος στον τότε λεγόμενο δυτικό κόσμο.

Πατέρας του Εργατικού Νόμου που ξεπερνούσε τη φαντασία των κλασικών του μαρξισμού, από άποψη επαναστατικής ρήξης στις εργασιακές σχέσεις και πλήρη θωράκιση των εργαζομένων και των εργασιακών δικαιωμάτων, ο σοσιαλιστής υπουργός Εργασίας  Giacomo Brodolini.
Ο νόμος 300/1970, επονομαζόμενος “Καταστατικό των Εργαζομένων”, θεσμοποίησε την πλήρη “προστασία ελευθεριών και αξιοπρέπειας των εργαζομένων, τις συνδικαλιστικές ελευθερίες και δικαιώματα σε όλους τους χώρους εργασίας”. Ένας νόμος “φρούτο” αγώνων και θυσιών του ιταλικού εργατικού κινήματος, που αποτέλεσε οδηγό για το εργατικό δίκαιο στα Πανεπιστήμια και θαυμάστηκε σ' ολόκληρο τον πλανήτη.
Νόμος σύμβολο για τους εργαζόμενους στην γειτονική Ιταλία και σύμφωνα με τους Ιταλούς πανεπιστημιακούς  εργατολόγους, μόνον ο ελληνικός νόμος 1264/1982, της κυβέρνησης Ανδρέα Παπανδρέου, μπόρεσε να τον “ξεπεράσει” στο σημείο της παροχής δικαιώματος για απεργία διεθνιστικής αλληλεγγύης.
Σήμερα, 45 χρόνια μετά την επανάσταση στις εργασιακές σχέσεις μια κυβέρνηση του πρώην Κομμουνιστικού Κόμματος Ιταλίας -υπέστη τις αναγκαίες “μεταρρυθμίσεις” που “επέβαλαν” η οριστική ρήξη με την ΕΣΣΔ, η στροφή στον “ευρωκομμουνισμό”, η ευρωλαγνεία της ΕΟΚ, μετέπειτα Ευρωπαϊκής Ένωσης κι ο στόχος της κυβερνητικής κι όχι λαϊκής εξουσίας, με αλλαγή πολιτικής φυσιογνωμίας, συμβόλων, ονόματος κι ηγέτη έναν φιλελεύθερο πρώην δεξιό, χωρίς καμία σχέση με το ιστορικό γίγνεσθαι της μεγάλης πορείας του σοσιαλιστικού κινήματος, αλλά με τη συμπαράσταση του ιταλικού ΣΕΒ, κατόρθωσε να σβήσει κι εξαλείψει, το μεγαλύτερο μέρος εκείνου του νόμου και των κατακτήσεων.
Για κάθε κτύπημα στον ιστορικό εργασιακό νόμο, τα ίδια επιχειρήματα: μεταρρυθμίσεις, εκσυγχρονισμός, φοροδιαφυγή, ανταγωνιστικότητα, ρεαλισμός, η ανάγκες των αγορών... ΟΆνθρωπος, απουσιάζει από κάθε “πολιτικό” λόγο του πολιτικού προσωπικού.
Σήμερα το εργατικό κίνημα αποδεκατισμένο και το συνδικαλιστικό  υποδουλωμένο από το σύνολο των ιταλικών πολιτικών κομμάτων, που με τη σειρά τους υπηρετούν τους κανόνες της “ελεύθερης αγοράς” και των τραπεζιτών... υπομένει τις “μεταρρυθμίσεις” των μνημονιακών πολιτικών της γερμανικής ΕΕ. Στην Ιταλία δεν μιλούν πλέον για τρόικα, αλλά για θεσμούς. Δεν μιλούν για μνημόνιο, αλλά για συμφωνία και “τεχνικές συμβουλές” των θεσμών. Ο “αριστερός” δοτός πρωθυπουργός (δεν έχει εκλεγεί, σύμφωνα με το Σύνταγμα, αλλά διορίστηκε για να εξυπηρετήσει έκτακτες “εθνικές” ανάγκες), παράδωσε την όποια αριστερά είχε διασωθεί στις αγκαλιές των τραπεζιτών.
Η προσπάθεια ανασύνταξης της “ανανεωτικής” αριστεράς με βάση την “Κομμουνιστική Επανίδρυση” και την “Λίστα Τσίπρα”, τελείωσε πριν καν ξεκινήσει... (Aνεμομαζώματα, ανεμοσκορπίσματα! Πριν αλέκτωρ λαλήσαι, διάσπαση στη "Λίστα Τσίπρα" στην Ιταλία)
Η Ιταλία είναι πλέον ένα προτεκτοράτο της Γερμανίας.
Έγραφα τον Απρίλη του 2008 (εφημερίδα “Άποψη”): “Όταν δεν υπάρχει δομική οριοθέτηση του πολιτικού πεδίου... πολιτικά κόμματα για να αναδειχθεί ο καλύτερος διαχειριστής... Η πιθανή ανάληψη της διακυβέρνησης αντιμετωπίζεται ως 'τεχνικό' ζήτημα, το οποίο θα διευθετηθεί με ορθολογικές και διοικητικές λύσεις...”.
Αυτό συνέβη στην Ιταλία με το τεράστιο εργατικό κίνημα κι εύχομαι να μην συμβεί και στην Ελλάδα.

Σχετικά:
- Ποιοι κρύβονται στη σκιά του νεοφιλελεύθερου ηγέτη της πρώην “Ελιάς” και του πάλαι ποτέ Κομουνιστικού Κόμματος Ιταλίας;
- Habemus klone! To πρώην K.Κ.Ι. απέκτησε νεοφιλελεύθερο ηγέτη…
- Το "Δημοκρατικό Κόμμα" Ιταλίας αυτοκτόνησε...
* Σημείωση ιστολογίου: Ο Νίκος Κλειτσίκας συμμετείχε στις ιταλικές πολιτικές εκλογές 2006, ως συντονιστής του επιτελείου Πολιτικής Στρατηγικής Επικοινωνίας του αμερικανού Frank Luntz, για τηνκεντροαριστερή συμμαχία του Ρομάνο Πρόντι.

==========================
 "O σιωπών δοκεί συναινείν"