Ελβετία, Ελλάδα και ο…Harry Klynn

 Του καθηγητή Γιώργου Πιπερόπουλου

      Αναρωτιέμαι πόσο χρήσιμο θα ήταν ο ελληνικής καταγωγής Ελβετός Βουλευτής κ Ζησιάδης να είχε στείλει στην Ελληνική Βουλή μαζί με την επιστολή του στην οποία με εντυπωσιακό τρόπο αναδεικνύει την ΑΡΝΗΣΗ της Ελληνικής Βουλής και των 2 Κομμάτων εξουσίας να εκμεταλλευθούν από το 2005 μέχρι σήμερα την προσφορά της Ελβετικής Κυβέρνησης και να εισπράξει το Έθνος των Ελλήνων τους φόρους που αναλογούν από τα επιτόκια που εισπράττουν  Έλληνες που έχουν τραπεζικούς λογαριασμούς στην Ελβετία και το βίντεο του ΧΚ με τον τίτλο…»τσάκα την τσαπού…»

      Ίσως παρατηρήσουν κάποιοι ότι το συγκεκριμένο βίντεο είναι ευπρεπέστατα…χυδαίο!

      Σωστά!

      Πόσο χυδαίο είναι να διαβάζουμε στην επιστολή του ομογενούς μας κ Ζησιάδη ότι οι Ελβετοί μας προσέφεραν από το 2005 «καλές υπηρεσίες» και οι Μπλε και Πράσινες Κυβερνήσεις τις…απέρριψαν;

      Το να ανακοινώσουν οι Ελβετικές αρχές ΟΝΟΜΑΤΑ, χωρίς τελεσίδικες αποφάσεις ότι τα χρήματα λογαριασμού αποτελούν προϊόν εγκληματικών δραστηριοτήτων, είναι πέραν του αστείου και συνιστά πολύ «χοντρό καλαμπούρι» για όσους Έλληνες πολιτικούς το ζητήσουν.

       Εάν όντως το ζητήσουν μάλλον σημαίνει ότι σαν τις σουπιές «ρίχνουν μελάνι στο νερό» οπότε και πετυχαίνουν το πατροπαράδοτο «με ένα σμπάρο 2 τρυγώνια!»…

       Τουτέστιν και ΔΕΝ πρόκειται να ανοιχτούν λογαριασμοί και να ανακοινωθούν ονόματα στον «Αιώνα τον άπαντα» και ΔΕΝ πρόκειται ΔΥΣΤΥΧΩΣ η Ελλάδα να εισπράξει τους αναλογούντες φόρους επί των επιτοκίων…Ενώ χρειαζόμαστε το κάθε ευρώ, δεν το εισπράττουμε…

ΑΠΟΧΗ, ΛΕΥΚΟ, ΑΚΥΡΟ; Θρίαμβος του «Συστήματος»!

Του καθηγητή κ. Γιώργου Πιπερόπουλου.

Σε προηγούμενη άποψή μου στα blogs με τίτλο «Με πράσινα, μπλε & πολύχρωμα…γυαλιά» είχα δεσμευθεί να πω λίγα λόγια για την περίτεχνα καλλιεργούμενη “ανήθικη» ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΑ τύπου «Μιθριδατισμού» για την έκφραση της δυσαρέσκειάς μας απέναντι στο πολιτικό μας σύστημα, τα Κόμματα και τους πολιτικούς που διεκδικούν την ψήφο μας στις εκλογές για Δημάρχους, Αντιπεριφερειάρχες και Περιφερειάρχες οι οποίες θα διεξαχθούν για ΠΡΩΤΗ φορά με το σύστημα «Καλλικράτης» στις 7 Νοεμβρίου και, σε επανάληψη, στις 14 Νοεμβρίου 2010…

Στα εθνικής εμβέλειας τηλεοπτικά και ραδιοφωνικά κανάλια βλέπουμε εδώ και μήνες κάρτες και ακούμε αποτελέσματα που αφορούν στις προτιμήσεις των Ελλήνων για Κόμματα, εκτιμήσεις για τον «καταλληλότερο» Πρωθυπουργό και πρόθεση ψήφου για Περιφερειάρχες και Δημάρχους και διαπιστώνουμε (σύμφωνα με τα αποτελέσματα των δημοσκοπήσεων) ότι το αγαπητό, το πρώτο Κόμμα των Ελλήνων ψηφοφόρων είναι η…ΑΠΟΧΗ(!) και ότι ο ΚΑΝΕΝΑΣ(!) είναι συχνά η προτίμησή μας για Πρωθυπουργούς, Δημάρχους και Περιφερειάρχες…

Οι ψυχοκοινωνικές διαστάσεις της «πρωτιάς»

Του Καθηγητή ΓΙΩΡΓΟΥ ΠΙΠΕΡΟΠΟΥΛΟΥ *

Το ΠΑΣΟΚ ως Κυβέρνηση μοιάζει να «ξεχνά» όλα όσα υποσχέθηκε για να γίνει Κυβέρνηση, η Ν.Δ. αφού έπεσε από την Κυβέρνηση τώρα ως Αντιπολίτευση ψάχνει νέο Αρχηγό για να…ξαναγίνει Κυβέρνηση και έτσι αποφάσισα η σημερινή μου bloggo-άποψη να έχει ως επίκεντρο τα παιδιά μας που είναι ακόμη μαθητές, σπουδαστές, φοιτητές!

Διανύουμε κιόλας τον τρίτο μήνα της φετινής ακαδημαϊκής χρονιάς για ΑΕΙ, ΤΕΙ, Λύκεια, Γυμνάσια, Δημοτικά και θυμάμαι το στίχο του λαϊκού μας τροβαδούρου που περιγράφει με περισσή ψυχοκοινωνική διείσδυση την αμοιβαιότητα της σχέσης ανάμεσα στο δάσκαλο που χρειάζεται το αστέρι του για να επιβεβαιωθεί επαγγελματικά κα στο μαθητή που εκφράζει την εσώτερη ανάγκη του να διαπρέψει ότι «ο πιο καλός ο μαθητής ήμουν εγώ στην τάξη, κι δάσκαλοί μου με είχανε μη βρέξει και μη στάξει...» Εκδικούμενοι αυτή τη σχέση και υποβαθμίζοντας τη διαφορά μέσα από χαρακτηρισμούς βαθμοθηρίας ή βαθμολαγνείας οι υπόλοιποι της τάξης διαφοροποιούν τους πρώτους από τους εαυτούς τους καθώς τους ...ποτίζουν ως «φυτά» ή τους κράζουν ως «κοράκια» και.. .»φλώρους»

Η αλήθεια είναι ότι η «πρωτιά» αναδεικνύει στη συμπεριφορά των τρίτων το εγγενές κωμικοτραγικό στοιχείο της συμπεριφοράς κάθε αλεπούς που... όσα δεν φτάνει τα κάνει κρεμαστάρια αλλά και κάθε ξεχωριστής προσωπικότητας που γεύεται το μεγαλείο της ...μοναξιάς καθώς στερείται χαρές της καθημερινότητας για να ξεπεράσει αυτήν την ίδια την ισοπεδωτική καθημερινότητα!

Το σχολείο, όπως αργότερα το πανεπιστήμιο ή το ΤΕΙ αποτελούν μια πράξη στο καθημερινά εξελισσόμενο, σε πολλές πράξεις δράμα της ζωής όπου ισχύουν οι ίδιοι κανόνες...Οι πολλοί μένουν στην αφάνεια και αρκούνται στην αναγνώριση που τους προσφέρει ένας περιχαρακωμένος κύκλος επιδόσεων, φίλων και θαυμαστών . Μερικοί ξεφεύγουν από την αφάνεια, δεσπόζουν στο κέντρο της ομάδας απολαμβάνοντας όσα προσκομίζει η διαπίστωση ότι είναι ...χρυσές μετριότητες .

Ελάχιστοι είναι εκείνοι που θέτουν ως στόχο την κορυφή, που θέλουν να διαπρέψουν, να ξεχωρίσουν, να πρωτεύσουν όντας έτοιμοι να υποστούν τις μύριες θυσίες, ταλαιπωρίες, πικρίες και στερήσεις ακόμη και την «καλοπροαίρετη» σκωπτική προσέγγιση των υπολοίπων συμμαθητών που έμμεσα τους προωθούν σε ακόμη ψηλότερες κορφές του συμβολικού Όλυμπου καθώς τους διαφοροποιούν από την υπόλοιπη ομάδα...

Κάθε φορά που συνομιλώ με παιδιά που πρωτεύουν διαπιστώνω ότι έχουν έντονο μέσα τους, πέρα από τον ψηλό δείκτη νοημοσύνης, και το θεμελιακό ψυχόρμημα της ανάγκης για αναγνώριση, διάκριση, επιτυχία!

Συχνά με ρωτούν, «ο προικισμένος μαθητής που σήμερα πρωτεύει στο σχολείο ή σε πανελλήνια κλίμακα και αύριο θα εξελιχθεί σε μεγάλο επιστήμονα , ο δημιουργικά προικισμένος έφηβος, γεννιέται ή γίνεται;» Η προσωπική μου απάντηση στο συγκεκριμένο ερώτημα είναι ότι και γεννιέται...και γίνεται καθώς στη μορφοποίηση της συμπεριφοράς μας εμπλέκονται τρείς αλληλένδετοι παράγοντες : ο βιολογικός, ο ψυχολογικός και ο κοινωνιολογικός. Η διαμάχη ανάμεσα στους υποστηρικτές της κληρονομικότητας και του περιβάλλοντος στο θέμα της ποιοτικής και ποσοστιαίας σημασίας του ενός από τους δυο παράγοντες στην τελική διαμόρφωση, στην απόληξη που αποτελεί η ατομική συμπεριφορά και επίδοση κάθε καλού, μέτριου ή κακού μαθητή είναι, σχεδόν, πανάρχαια.

«Μεγαλοφυΐα» είπε ο Άλμπερτ Αϊνστάιν όταν ρωτήθηκε σχετικά «είναι το άθροισμα δυο μόνο παραγόντων όπου το 1 τοις εκατό είναι η ευφυΐα και το 99 τοις εκατό ο...ιδρώτας!» Με αλλά λόγια ο πρώτος μαθητής όπως και ο τελευταίος ΚΑΙ γεννιέται ΚΑΙ γίνεται..

Η ζωή του καθένα μας, από την αρχή ως το τέλος, αποτελεί μια ξέχωρη κουκίδα μέσα στα εκατομμύρια άλλων που στο σύνολό τους συνθέτουν «το μωσαϊκό της ζωής» την προσωπογραφία ενός λαού. Ερχόμαστε στον κόσμο φορτωμένοι με κληρονομικές προδιαθέσεις που μας επιφύλαξε η φύση καθώς διάλεξε στα 23 χρωμοσώματα του πατρικού σπέρματος και τα 23 του μητρικού ωαρίου μερικά από τα χαρακτηριστικά καθενός από τους γονείς μας και δημιουργούμε βιώματα επηρεασμένοι από το κοινωνικό, το ψυχολογικό και το οικονομικό περιβάλλον μέσα στο οποίο ζούμε, δρούμε και ωριμάζουμε.

Κάθε κοινωνία από την ουτοπιστική ΠΟΛΙΤΕΙΑ του Πλάτωνα μέχρι την σοσιαλδημοκρατία της απόλυτης ισότητας που ισοπεδώνει τα πάντα για να αποφευχθεί δήθεν έτσι η δημιουργία συμπλεγμάτων κατωτερότητας στους λιγότερο προικισμένους δυστυχώς πετυχαίνει να ελαχιστοποιήσει και τις αναγκαίες προσφορές σε ολάκερο το σύστημα των πραγματικά προικισμένων και ταλαντούχων των οποίων η ΔΙΑΦΟΡΑ, όπως κάθε αντικειμενικός παρατηρητής γνωρίζει είναι και ευδιάκριτη και απαραίτητη και μάλλον χρειάζεται ενίσχυση.

Πριν μερικές δεκαετίες στην Αμερική είχε επικρατήσει η άποψη να δίνεται μεγαλύτερη σημασία στον μαθητή που έχει ψηλές επιδόσεις σε συνδυασμό με πολλές κοινωνικό-πολιτιστικές δραστηριότητες και ΟΧΙ στον μαθητή που περιχαρακώνει τον εαυτό του στην απόλυτη πρωτιά των βαθμών. Πιστεύω ότι αυτή η τάση χρειάζεται να υιοθετηθεί από παιδιά και δασκάλους στο σύγχρονο ελληνικό παιδαγωγικό σύστημα γιατί έτσι θα βοηθηθεί στον 21ο αιώνα και η Ελλάδα...

Φυσικά ποτέ δεν θα λείψουν από ανάμεσά μας «φυτά» ή «κοράκια» και «φλώροι» που ανέκαθεν βηματίζουν στον ήχο ενός διαφορετικού τυμπανιστή! Αρκεί ως σώφρονες παιδαγωγοί, δάσκαλοι και στελέχη του κοινωνικού συστήματος να τους αμείβουμε για τον κόπο και τις προσωπικές τους θυσίες που επιδρούν θετικά σε όλη την κοινωνία.

Παιδιά σας εύχομαι καλή ακαδημαϊκή χρονιά!...

_________________________________________________________

* Ο καθηγητής ΠΙΠΕΡΟΠΟΥΛΟΣ θα είναι ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟΣ υποψήφιος Δήμαρχος Θεσσαλονίκης στις εκλογές του Οκτώβρη 2010

========================================================
"O σιωπών δοκεί συναινείν"

ΟΙ ΑΡΙΣΤΟΙ ή…Τελικά οι ΑΡΕΣΤΟΙ;...

Του καθηγητή ΓΙΩΡΓΟΥ ΠΙΠΕΡΟΠΟΥΛΟΥ*

Επιστρέφω στο θέμα της επιλογής των 88 Γενικών και Ειδικών Γραμματέων καθώς πέραν της πρόσληψης ΕΝΟΣ, δηλαδή του Γενικού Γραμματέα στο Υπουργείο Δικαιοσύνης μέχρι σήμερα ΔΕΝ είδαμε ΠΟΥΘΕΝΑ καμία ΕΠΙΣΗΜΗ ανακοίνωση για τις υπόλοιπες 87 θέσεις, ενώ οι μέρες κυλάνε και η Δημόσια Διοίκηση χωλαίνει αναίτια!...

Τα προβλήματα που καλείται να επιλύσει και οι κρίσεις που θα χρειασθεί να διαχειρισθεί η νέα Κυβέρνηση της χώρας με Πρωθυπουργό τον κ Γιώργο Παπανδρέου δεν νομίζω ότι συμπεριελάμβαναν και ατυχείς επιλογές όπως αυτή της πρόσκλησης για υποβολή αιτήσεων για κατάληψη μιας από τις 88 επίζηλες θέσεις Γενικών και Ειδικών Γραμματέων της ελληνικής Δημόσιας Διοίκησης.

Για τον Πρωθυπουργό μας και για χιλιάδες ανθρώπους όπως ο υπογράφων είναι γνωστό το γεγονός ότι στην Αμερική αλλά και σε πολλές άλλες χώρες της Δύσης (όπου αναμφίβολα ανήκει και η Ελλάδα) ΟΛΕΣ οι περιζήτητες θέσεις του Δημόσιου τομέα (είτε πρόκειται για την Ομοσπονδιακή Κυβέρνηση, είτε για τις Κυβερνήσεις των Πολιτειών, είτε για ην οπουδήποτε τοπική αυτοδιοίκηση) ΔΗΜΟΣΙΕΥΟΝΤΑΙ και καλούνται οι ενδιαφερόμενοι να υποβάλουν τα βιογραφικά τους προς κρίση!

Φρονώ ότι σε αυτά τα δεδομένα βασίστηκε και η «καινοτόμος» για τα ελληνικά δεδομένα πρόσκληση υποβολής αιτήσεων από τους ηλεκτρονικούς υπολογιστές στα πλαίσια της αποκαλούμενης e-government ( ηλεκτρονικής διακυβέρνησης) για τις 88 θέσεις Γενικών και Ειδικών Γραμματέων.

Μέχρι εδώ πολύ καλά, έστω και εάν αυτές τις θέσεις νομοτελειακά τις καταλαμβάνουν άτομα της απολύτου εμπιστοσύνης των εκάστοτε Κυβερνήσεων και των εκάστοτε Υπουργών που συνθέτουν το εκάστοτε Υπουργικό Συμβούλιο και ΚΑΝΕΙΣ, μα ΚΑΝΕΙΣ δεν...παρεξηγείται!

Το πρόβλημα, όμως, είναι ότι στις προαναφερθείσες χώρες και περιπτώσεις ΟΛΑ είναι επακριβώς προσδιορισμένα (δηλαδή θέση και προβλεπόμενα προσόντα), επιτροπές και κριτήρια επιλογής.

Η «καινοτόμος» προσέγγιση του θέματος πρόσληψης 88 Γενικών και Ειδικών Γραμματέων στην Ελλάδα του 2009 δημιούργησε, από βιασύνη(;)

Από πρόθεση(;) από ασχετοσύνη(;) μια πραγματικότητα σε επίπεδα σχεδόν χυδαία και φοβάμαι τις επερχόμενες κοινωνιολογικά οδυνηρές εξελίξεις ακριβώς επειδή – εάν πρόκειται για κάτι τέτοιο - "το δούλεμα" δεν έχει πλέον περιθώρια επιτυχίας

Με άλλα λόγια, πού σταματά η καλή πρόθεση, στα δημόσια πράγματα, που αρχίζει "το δούλεμα" και πότε εμποτίζεται μια «καινοτόμος ενέργεια» που εισήγαγε, υποθέτω με πολύ καλές προθέσεις ο νεοεκλεγείς Πρωθυπουργός μας κ Παπανδρέου, με τόση χυδαιότητα ώστε να επιτρέπεται και να μπορούμε εγώ και σχεδόν 40,000 αιτούντες να ανακράξουν όχι με αντιπολιτευτική διάθεση αλλά με πνεύμα εποικοδομητικής κριτικής....

Αιδώς Αργείοι!...

* Ο καθηγητής ΠΙΠΕΡΟΠΟΥΛΟΣ θα είναι ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟΣ υποψήφιος Δήμαρχος Θεσσαλονίκης στις εκλογές του Οκτώβρη 2010

========================================================
"O σιωπών δοκεί συναινείν"

Άλλο ηγέτες, άλλο «Επιβήτορες» Εξουσίας!..

Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΠΙΠΕΡΟΠΟΥΛΟΥ *

Τι σημαίνει εξουσία και πώς ορίζεται ψυχοκοινωνικά το πολιτικό προφίλ ενός ηγέτη; Εξουσία σημαίνει ισχύ ή δύναμη, είναι η ικανότητα αυτού που την έχει και την ασκεί να απαιτεί και να πετυχαίνει υπακοή, πειθαρχία, συμμόρφωση στα προστάγματά του και την εκπλήρωση στόχων που αυτός θέτει ακόμη και όταν η εκπλήρωσή τους απολήγει να είναι καθοριστική στη διαμόρφωση όχι μόνο των ενδιαφερόντων και συμφερόντων αλλά ακόμη και της ίδιας της ζωής αυτών που τον ακολουθούν.

Ο Μαξ Βέμπερ ο μεγάλος Γερμανός κοινωνιολόγος θεώρησε την εξουσία, την δύναμη ή ισχύ, ως " ...την εκμετάλλευση της ευκαιρίας από ένα ή περισσότερα άτομα για την επιβολή της δικιάς τους βούλησης σε κοινά θέματα, άσχετα με την αντίσταση που προβάλλουν άλλα πρόσωπα που δραστηριοποιούνται στον ίδιο χώρο..."

Και ο Ρόμπερτ Μακ Αϊβερ, ο Αμερικανός κοινωνιολόγος είχε δηλώσει ότι "οι κάτοχοι εξουσίας αποκτούν το δικαίωμα να καθιερώσουν τη δικιά τους πολιτική σε κάθε φάση της ανθρώπινης δραστηριότητας, να κρίνουν πρόσωπα και καταστάσεις, να ασκήσουν διαιτητικό - ισορροπητικό ρόλο σε αντιδικίες και τελικά να επιβληθούν στους συνανθρώπους τους."

Από την αρχέτυπη σχέση γονέα-παιδιού, ή της σύγχρονης κλίκας ή και -συμμορίας μιας μεγαλούπολης μέχρι και την επιχειρηματικών δραστηριοτήτων παραγωγής αγαθών ή παροχής υπηρεσιών ή και την εκκλησιαστική ιεραρχία, από την αθλητική οργάνωση μέχρι και την Κομματική οργάνωση και τελικά στην ίδια την έννοια του Κράτους η εξουσία μπορεί να αντλείται και να ασκείται με τρείς θεμελιακούς τρόπους:

1. με την εφαρμογή ωμής βίας ή με την επιβολή της ψυχολογίας του φόβου, ή

2. με βάση τη θεωρία του κληρονομικού δικαίου όπως γίνεται στα ηγεμονικά καθεστώτα, ή

3. με τη δημοκρατική και αβίαστη αναγνώριση χαρισματικών ιδιοτήτων και χαρακτηριστικών αυτού που την κατέχει και την ασκεί.

Η απόκτηση εξουσίας συνεπάγεται και την πιθανή αντίδραση αυτών που αντιτίθενται σε κάθε λογής αυταρχισμό. Για τον λόγο αυτό οι διάφοροι σφετεριστές της εξουσίας εδραιώνουν την ισχύ τους και "νομιμοποιούν" τη θέση τους παρέχοντας αγαθά, διευκολύνσεις και προσεκτικά οριοθετημένα "δικαιώματα-προνόμια" σε κάποια λαϊκή ομάδα ή κατασιγάζουν με ψυχοπολιτικές μεθόδους την άσκηση κριτικής και "αντίστασης" από λαϊκές μάζες οδηγώντας τες στην απάθεια που ταυτίζεται στην πρόχειρη διαπίστωση των λαϊκών μαζών ότι "...είμαστε ανήμποροι να ελέγξουμε τη ροή των γεγονότων..."

Στα γνήσια δημοκρατικά καθεστώτα η διαδικασία ανέλιξης σε θέση εξουσίας και το δικαίωμα άσκησής της συντελείται με λογικά κριτήρια, με αξιοκρατία και διαφάνεια και, απαλλαγμένη από κάθε μορφή της έννοιας του "κληρονομικού δικαίου" και κάθε απειλή για χρήση βίας, προκαθορίζει το εφήμερο της πράξης διατηρώντας ανέπαφο το δικαίωμα των εξουσιαζόμενων, της λαϊκής μάζας, για αλλαγές στις προτιμήσεις τους, για αφαίρεση της εξουσίας από τους αποδεικνυόμενους εμφανώς ανάξιους και την παροχή της σε αυτούς που κατορθώνουν να πείσουν ότι είναι άξιοι, ή τουλάχιστον, περισσότερο άξιοι από τους παρόντες κατόχους της.

Στην πλατωνική "πολιτεία" ο Θρασύμαχος είναι κατηγορηματικός ότι "...το δίκαιο είναι ταυτόσημο με το συμφέρον του ισχυρού..." Και όμως η εξουσία που θεμελιώνεται και διαιωνίζεται με τη χρήση ή την απειλή της χρήσης κάποιας μορφής βίας είναι, κατά κανόνα, καταδικασμένη και ο βίος της, η διαχρονική της διάρκεια είναι προκαθορισμένα εφήμερη"...Ο πανίσχυρος δεν είναι ποτέ αρκετά ισχυρός" έγραψε διαπιστώνοντας την ιστορική νομοτέλεια των γεγονότων ό Ζαν Ζακ Ρουσσώ.

Ο αυταρχικός ηγέτης είναι εκείνος που, για πολλούς και διάφορους λόγους θεωρεί τον εαυτό του ως μόνο άξιο να κρίνει τη σημασία, την ορθότητα και την αξία των αναγκών, επιδιώξεων και φιλοδοξιών αυτών που κυβερνά ή εξουσιάζει και κατά συνέπεια ασκεί την εξουσία με αποκλειστικά κύριο γνώμονα τις δικές του θέσεις, τις προσωπικές του πεποιθήσεις(ή, πάλι, και αυτό είναι απείρως χειρότερο, τις θέσεις αυτών που τον καθοδηγούν και τον κατευθύνουν δρώντας στα παρασκήνια…).

Σε τελική, όμως, ανάλυση, παραμένει αναλλοίωτη με διαχρονική συνέπεια και βαρύνουσα σημασία η θέση του Αγάθωνος που στην αρχαιότητα συνιστούσε στους Άρχοντες να θυμούνται κα να μην ξεχνούν ποτέ τρία πράγματα και συγκεκριμένα «ότι διοικούν ανθρώπους, ότι διοικούν σύμφωνα με το Νόμο και ότι δεν θα διοικούν για πάντα.»

Αυτό επιδεικτικά το αγνοούν με τη συμπεριφορά και τα έργα τους όσοι δεν είναι ΗΓΕΤΕΣ αλλά απλά και μόνο… «επιβήτορες» θώκων εξουσίας…

____________________________________________________________

* Ο καθηγητής ΠΙΠΕΡΟΠΟΥΛΟΣ θα είναι ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟΣ υποψήφιος Δήμαρχος Θεσσαλονίκης στις εκλογές του Οκτώβρη 2010

========================================================
"O σιωπών δοκεί συναινείν"

Αντικοινωνική συμπεριφορά στη σύγχρονη ελληνική κοινωνία

Αντικοινωνική συμπεριφορά στη σύγχρονη ελληνική κοινωνία

του ΓΙΩΡΓΟΥ ΠΙΠΕΡΟΠΟΥΛΟΥ* Καθηγητή Πανεπιστημίου Μακεδονίας

Η δημοσιοποίηση των στατιστικών στοιχείων της αντικοινωνικής-παραβατικής συμπεριφοράς που πρόσφατα δημοσιοποιήθηκαν από την ΕΛΑΣ φέρνουν στο προσκήνιο τους προβληματισμούς του μέσου Έλληνα και μαζί ανάγλυφα τη διογκούμενη εγκληματικότητα που σίγουρα τον τρομάζει και τον απειλεί.

Αναμφίβολα, η αύξηση των κρουσμάτων αντικοινωνικής συμπεριφοράς τσαντάκηδες, κλοπές, διαρρήξεις, βιασμοί, απαγωγές, δολοφονίες, καταχρήσεις σε Τραπεζικά και άλλα ιδρύματα, αύξηση της ναρκομανίας, σεξουαλικά προβλήματα, χουλιγκανισμός στα γήπεδα, αύξηση των διαζυγίων, αύξηση του αριθμού των παιδιών που εγκαταλείπουν το σπίτι τους τεκμηριώνουν την ύπαρξη κοινωνικής παθολογίας. Πώς, όμως, ερμηνεύονται όλα αυτά τα φαινόμενα αντικοινωνικής συμπεριφοράς στην πάλαι ποτέ ειρηνική, ρομαντική, φιλική, ανθρώπινη «Ψωροκώσταινα» όπου υπήρχε έστω ο στοιχειώδης σεβασμός της προσωπικής ελευθερίας και αξιοπρέπειας ανάμεσα στους πολίτες;

Δεν με διακατέχει πρόθεση διέγερσης της κοινής γνώμης και δημιουργίας φοβικών συμπλεγμάτων αλλά δεν μπορώ να αποφύγω την δημοσιοποίηση των ανησυχιών που διακατέχουν εμένα και πολλούς άλλους συναδέλφους των κοινωνικών επιστημών, αναφορικά με την αύξηση των εκρήξεων βίας και βίαιης συμπεριφοράς που προέρχονται από αυξημένα επίπεδα θυμού και απογοήτευσης αλλά και με την αύξηση της αντικοινωνικής συμπεριφοράς που θα σχετίζεται στο άμεσο μέλλον με την ανεργία και την ανέχεια που θα αρχίσουν να καλπάζουν μετά τις γιορτές των Χριστουγέννων.

Οι ανησυχίες μου εντείνονται ακόμη περισσότερο από την απλή διαπίστωση ότι ενώ βρίσκονται μπροστά μας όλες οι γενεσιουργές αιτίες για διόγκωση των διαδηλώσεων οργής και αγανάκτησης από τους πολίτες και την διαπιστωμένη αύξηση περιστατικών αντικοινωνικής συμπεριφοράς ΔΕΝ υπάρχει ΚΑΝΕΝΑ πρόγραμμα διαχείρισης της επερχόμενης κοινωνικής κρίσης (που βασίζεται στην οικονομική κρίση) και το οποίο πρόγραμμα ΑΠΑΙΤΕΙ την συνεργασία ΟΛΩΝ των πολιτικών Κομμάτων και όλων των Κεντρικών φορέων των παραγωγικών τάξεων με συμμετοχή των εργοδοτικών φορέων!

Προφανώς ανόητα ιδιοτελή θέματα πολιτικού κόστους ή ωφέλειας όπως και οικονομικού κόστους ή ωφέλειας οδηγούν σε αδράνεια τις δυνάμεις του τόπου που ΟΦΕΙΛΟΥΝ αντικειμενικά και με αγάπη να σκύψουν πάνω από το πρόβλημα λειτουργώντας ΙΠΠΟΚΡΑΤΙΚΑ και όχι…ΥΠΟΚΡΙΤΙΚΑ!

Επανερχόμενος στη συμβατική αντικοινωνική συμπεριφορά οφείλω να πω ότι στη σύγχρονη ελληνική κοινωνία, η οποία μετεξελίχθηκε σε μερικές δεκαετίες από καθαρά αγροτική σε αστικό-βιομηχανική, ίσως ταιριάζει η θεωρητική ερμηνεία της αντικοινωνικής συμπεριφοράς που συνίσταται από τρεις συγκεκριμένες αιτιολογικές διαστάσεις:

της σύγκρουσης αξιών, της κοινωνικής αποδιοργάνωσης και

της επαναστατικής αύξησης των προσδοκιών.

Όπως γνωρίζουμε λίγο πολύ όλοι μας, στο σχολείο, στο σπίτι, στη γειτονιά, στα μέσα μαζικής ενημέρωσης, τα παιδιά διδάσκονται μια σειρά αξιών που στην ολότητά τους χρησιμεύουν ως βασικά στοιχεία δόμησης και σύνθεσης πλαισίων αναφοράς για κοινωνικά αποδεκτή συμπεριφορά. Λέμε, π.χ., «τα αγαθά με κόπο αποκτιούνται, ή λέμε, η αλήθεια στο τέλος πάντα θριαμβεύει, ή ακόμη ότι τον πλούτο πολλοί μίσησαν, την δόξα ουδείς» και πολλά άλλα παρόμοια. Με το πέρασμα του χρόνου καθώς το παιδί ωριμάζει, αρχίζει να συνειδητοποιεί στην πραγματικότητα ότι πολλά από αυτά που του διδάσκουμε είναι «μισές αλήθειες» και στην ουσία αυτοί που πετυχαίνουν είναι αυτοί που κατορθώνουν να πατήσουν σε πτώματα ή να κλέψουν με εύσχημο τρόπο ή ακόμη ότι η καπατσοσύνη είναι υπέρτερη αξία για οικονομική επιτυχία και κοινωνική καταξίωση απ' ότι είναι η τιμιότητα.

Το αποτέλεσμα δεν εξαντλείται στη σύγχυση της νεολαίας σε θέματα εσωτερίκευσης και αποδοχής των διδασκομένων αξιών αλλά συχνά αντιδρά με ολική απάρνηση όλων των αξιών που της διδάσκουμε - δηλαδή οι νέοι μας με την αντικοινωνική τους συμπεριφορά καταστρέφουν τα ψευδεπίγραφα είδωλα - χωρίς βέβαια να αναλαμβάνουν και την ευθύνη, και χωρίς να διαθέτουν την εξουσία για να μπορέσουν να βάλουν άλλα στην θέση τους.

Μια σταθερή κοινωνία, μια τυπικά αγροτική κοινωνία δεν χαρακτηρίζεται από συχνές ή έντονες εκδηλώσεις αντικοινωνικής συμπεριφοράς. Οι νόμοι - γραπτοί και άγραφοι- που διέπουν τις σχέσεις ατόμων και ομάδων είναι σεβαστοί και οι παραβιάσεις περιορίζονται σε περιπτώσεις προσωπικής ψυχοπαθολογίας, διαπροσωπικών, οικονομικών ή συναισθηματικών αντιδικιών και εξαιρετικών γεγονότων. Νέα, όμως, ήθη, νέα συστήματα αξιών, νέοι τρόποι διαπροσωπικών σχέσεων δημιουργούν μια κατάσταση ψυχο-κοινωνικής ανομίας που συχνά οδηγεί τα άτομα και τις ομάδες σε εκδηλώσεις αντικοινωνικής συμπεριφοράς.

Τα κρούσματα αντικοινωνικής συμπεριφοράς και κοινωνικής παθολογίας – όπως κάθε άλλη παθολογία - πρέπει να μειωθούν στο στάδιο της πρόληψης. Στο στάδιο της πρόληψης η συστηματική δουλειά πρέπει να αρχίσει από το σχολείο και το σπίτι. Στη συνέχεια είναι απαραίτητο να εξετασθεί ολόκληρη η κείμενη ποινική δικονομία και να γίνουν, όπου χρειάζονται, αναθεωρήσεις στο ποινικό δίκαιο, στο σύστημα ΣΩΦΡΟΝΙΣΜΟΥ και ΘΕΡΑΠΕΙΑΣ των φυλακισμένων, στο σύστημα παροχής ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΩΝ προγραμμάτων στους φυλακισμένους και ΥΠΟΣΤΗΡΙΞΗ για ενεργό και παραγωγική επανένταξη στο κοινωνικό σύστημα μετά την αποφυλάκισή τους.

Και τελικά να διαφοροποιηθεί η καταδίκη ατόμων που γίνονται παραβάτες εξαιτίας ψυχολογικών προβλημάτων, (π.χ., ναρκομανείς, ή αλκοολικοί) και, επί τέλους, να θεσπιστούν προγράμματα ψυχοθεραπευτικής παρέμβασης στα δημοτικά, γυμνάσια και λύκεια, έτσι ώστε να προλάβουμε ΑΝΤΙ να θεραπεύουμε (κάλλιο γαϊδουρόδενε παρά γαϊδουρογύρευε, που λέει σοφά ο λαός μας) τη μετέπειτα εξέλιξη των ατόμων που επιδείχνουν από μικρή ηλικία αντικοινωνική συμπεριφορά για να μην βρούμε μπροστά μας πριν την φυλάκιση ή και μετά την ολοκλήρωση κάποιας ποινής ώριμους και έμπειρους «εγκληματίες».

*Ο καθηγητής Γιώργος Πιπερόπουλος θα είναι ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟΣ υποψήφιος Δήμαρχος Θεσσαλονίκης το 2010

Δείτε: http://www.youtube.com/watch?v=7is7pBKZbRM

===========================================================
"O σιωπών δοκεί συναινείν"

ΑΝΑΒΟΛΙΚΑ - ΣΤΕΡΟΕΙΔΗ ( Η ψυχολογία της απάτης)

_______________________________

Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΠΙΠΕΡΟΠΟΥΛΟΥ

Δρα Κοινωνιολογίας - Ψυχολογίας

Καθηγητή Επικοινωνίας Πανεπιστημίου Μακεδονίας

_______________________________

ΑΝΑΒΟΛΙΚΑ ΣΤΕΡΟΕΙΔΗ

===========================================================
"O σιωπών δοκεί συναινείν"

Γ. Πιπερόπουλος: Για μένα τα blogs αποτελούν το μέλλον της επικοινωνίας…

Ερμηνεύοντας την επίθεση στα ελληνικά Blogs

Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΠΙΠΕΡΟΠΟΥΛΟΥ

Καθηγητή Πανεπιστημίου Μακεδονίας

Ώστε «έκλεισε» το troktiko???

Μα οι πρόσφατες επιθέσεις στα ελληνικά blogs με απειλές, μηνύσεις και αγωγές άπτονται και της γνωστής πρότασης του κ Σανιδά που πριν να αποσυρθεί από το σεβαστό «παλκοσένικο της Δικαιοσύνης» είχε κάνει την τοποθέτησή του που στόχευε μάλλον σε πιθανές επιχειρήσεις «φίμωσης» των blogs και φρονώ ότι εύλογα δημιουργούν πολλά και ποικίλα ερωτηματικά σχετικά με το αιτιολογικό τους υπόβαθρο.

Σήμερα με αφορμή το «δικονομικό παιχνίδι της κείμενης ελληνικής νομοθεσίας» που «υποχρέωσε» το Google να αναστείλει τη δημοσιότητα του τρωκτικού θα επιχειρήσω μία σύντομη ερμηνεία των “anti-blog”

ενεργειών στον ελλαδικό χώρο.

1/ Είναι πασιφανές και αδιαμφισβήτητο γεγονός ότι τα blogs έχουν τσούξει πολύ, μα πάρα πολύ, στον παραδοσιακό έντυπο τύπο κάθε μορφής με ιδιαίτερη έμφαση στις ημερήσιες και κυριακάτικες εφημερίδες οι οποίες την τελευταία δεκαετία έχουν σαφή καθοδική πορεία πωλήσεων την οποία προσπαθούν να αναχαιτίσουν με τις «απίστευτες» προσφορές σε CD, και “δώρα” τα οποία ουσιαστικά ξευτελίζουν σε βαθμό άξιο λύπης την πάλαι ποτέ ευπρέπεια και δύναμη του τύπου τη στιγμή που φαινομενικά τουλάχιστον ανακόπτουν την καθοδική πορεία διάθεσης φύλων.

2/ Είναι αλήθεια που... απαιτεί και πολλή συζήτηση σε υψηλό επίπεδο ότι πολλές ελληνικές εφημερίδες έχουν υποστεί μία βαθμιαία αλλά σαφή «μετάλλαξη» στην πολιτικο-ιδεολογική τους ταυτότητα η οποία μπορεί να υπαγορεύεται από οικονομικές-εμπορικές σκοπιμότητες αλλά έχει ως αποτέλεσμα να απογοητεύει τους παραδοσιακούς αναγνώστες οι οποίο αναρωτιούνται γιατί πρέπει να συνεχίσουν να αγοράζουν «την εφημερίδα τους» όταν αυτή έχει κάνει αδιαμφισβήτητες στροφές στην πολιτική της άποψη και ΔΕΝ συνάδει πλέον με τις δικές τους πεποιθήσεις, τις δικές τους αντιλήψεις της καθημερινής πραγματικότητας.

3/ Εκατομμύρια άτομα στις παραγωγικές ηλικίες από τα παιδιά των Λυκείων μέχρι και τους/τις πενηντάρηδες έχουν άμεση και συνεχή πρόσβαση στο internet και μπορούν να «δικτυωθούν» επισκεπτόμενοι πολλά από τα κυρίαρχα blogs χωρίς κανένα οικονομικό κόστος και ΕΠΙΠΡΟΣΘΕΤΑ χωρίς να υφίστανται την συναισθηματική φόρτιση που επιφέρει η αγορά της εφημερίδας που αγαπούσαν επί σειρά ετών η οποία όμως εδώ και μερικά χρόνια ΔΕΝ τους εκφράζει καθώς έχει απαξιώσει τις θέσεις της υποκύπτοντας στο δέλεαρ των παροχών διαφημίσεων και είσπραξης των σχετικών κονδυλίων.

4/ Μολονότι η αίσθηση του να κρατά κανείς στο χέρι του «το σώμα» μιας έντυπης εφημερίδας είναι δυνατή ακόμα πιο δυνατή γίνεται η ανάγκη της απελευθέρωσης από τη συνήθεια αγοράς ΜΙΑΣ εφημερίδας που «διαπραγματεύθηκε και άλλαξε» την ιδεολογική της ταυτότητα και η πρόσβαση σε ΔΩΡΕΑΝ πληροφορίες σε χρόνο DT!!!

Επειδή συμβαίνει να είμαι και αναγνωρίσιμος και τακτικότατος blogger θα ήθελα να δηλώσω ότι ακόμη και όταν κάποιοι κακόπιστα μου επιτίθενται (σε μερικά blogs που επιτρέπουν ΑΝΩΝΥΜΕΣ αναρτήσεις και συνεπώς διακυβεύουν την αξιοπιστία και αξιοπρέπειά τους καθώς μερικές από αυτές δεν είναι απλά χυδαίες αλλά εμφανέστατα παθολογικές) η εμμονή μου να αναρτώ σε πολλά blogs τις σκέψεις μου και μαζί τους προβληματισμούς μου συνεχίζει και θα συνεχίζεται με αμείωτη ένταση.
Και εσείς, φίλες και φίλοι, ανώνυμοι bloggers συνεχίστε απτόητοι την παρουσία σας στο διαδίκτυο, ελέγξτε προοδευτικά την αξιοπιστία και μαζί την γραμματική κάποιων αναρτήσεών σας και να είστε βέβαιοι ότι, νομοτελειακά, οι καλύτεροι ανάμεσά σας θα επιβιώσουν και θα απολαύσουν τους καρπούς των προσπαθειών τους σε σύντομο χρονικό διάστημα! Μέσα στους «καρπούς» συγκαταλέγονται, νομοτελειακά, και τα έσοδα από διαφημίσεις προϊόντων και υπηρεσιών και εδώ θα απαιτηθούν από τους bloggers ΙΔΙΑΙΤΕΡΗ προσοχή, δυνατοί χαρακτήρες, εμμονή στην ελευθερία της έκφρασης και προσεκτικός έλεγχος του δέλεαρ των παχυλών εσόδων από διαφημίσεις που πολύ σύντομα θα αρχίσουν να σας έρχονται από παντού αλλά θα αποτελέσουν και τον κίνδυνο πτώσης και μετάλλαξης των «ελεύθερων blogs» στο γνωστό ρόλο των….καθημερινών και Κυριακάτικων ελληνικών εφημερίδων.

Για μένα τα blogs αποτελούν το μέλλον της επικοινωνίας….

* Ο καθηγητής Γιώργος Πιπερόπουλος θα είναι ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟΣ υποψήφιος Δήμαρχος Θεσσαλονίκης στις εκλογές του Οκτώβρη 2010

Σχόλιο: Ευχαριστούμε τον κ. καθηγητή για το ενδιαφέρον και τη συμπαράσταση του στους χιλιάδες επώνυμους και ανώνυμους διαδικτυακούς φίλους bloggers.

Μέσα σε αυτούς είμαστε και εμείς, οι οποίοι στηρίζουμε τέτοιες αδέσμευτες φωνές και αναδημοσιεύουμε τις απόψεις τους, για να αγκαλιάσουν όσους χρησιμοποιούν αυτό το ελεύθερο (ακόμη) μέσο επικοινωνίας, αλλά και σε πολλούς άλλους Θεσσαλονικείς που θα ενημερώνονται από τους φίλους bloggers διά ζώσης και σε αυτούς.

Έχουμε πεισθεί για την εγκυρότητα των απόψεών του και θα στηρίξουμε στις επόμενες εκλογές του Οκτώβρη του 2010, την υποψηφιότητά του, ως Δημάρχου στο Δήμο Θεσσαλονίκης. Η συμπρωτεύουσα χρειάζεται έναν Δήμαρχο οποίος δηλώνει αδέσμευτος και στηρίζεται σε αναδημοσιεύσεις του διαδικτύου, κυρίως, και ΟΧΙ στις γνωστές εμφανίσεις των μαϊντανών στα διάφορα τραπέζια των ΜΜΕέδων.

Εμείς κύριε καθηγητή, όσο εσείς θα είστε συνεπείς στις δεσμεύσεις σας, εμείς θα αναπαράγουμε με αναδημοσιεύσεις τις απόψεις - θέσεις σας.

Νάσος

===========================================================
"O σιωπών δοκεί συναινείν"

Δεν έχουμε χρήματα είπε, έχουμε όμως γνώσεις, θέληση, αγάπη για τη Θεσσαλονίκη και «τσαμπουκά !»

«Ο Νόμος του Σεβασμού»

Λίγα λόγια, έτσι απλά, γι αυτά που άκουσα, γνωρίζω, προσδοκώ, πιστεύω.

• Όταν σεβόμαστε κάποιον ως πρόσωπο, τον θαυμάζουμε.

• Όταν τον σεβόμαστε σαν φίλο, τον αγαπούμε.

• Όταν τον σεβόμαστε ως ηγέτη, τον ακολουθούμε.

JOHN C. MAXWELL

Για να μη σας κουράζω, αναφέρομαι στον καθηγητή "Επικοινωνίας και Δημοσίων Σχέσεων", του Πανεπιστήμιου ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ στο Τμήμα Οργάνωσης & Διοίκησης Επιχειρήσεων, κ. Γιώργο Πιπερόπουλο,

Άνθρωπο του πνεύματος, της καθημερινότητας, αυτόν που σεβόμαστε, σαν πρόσωπο, σαν φίλο, σαν ηγέτη.

Πρόσφατα, παρουσίασε δημόσια την πρόθεσή του, να είναι το 2010 υποψήφιος δήμαρχος Θεσσαλονίκης και έκανε μια δήλωση στο youtube (http://www.youtube.com/watch?v=7is7pBKZbRM), η οποία απετέλεσε το ερέθισμα να καταθέσω τις σκέψεις μου, καθώς με την απλότητά της δείχνει το μεγαλείο της πνευματικής του εμβέλειας.

Δεν έχουμε χρήματα είπε, έχουμε όμως γνώσεις, θέληση, αγάπη για τη Θεσσαλονίκη και «τσαμπουκά !»

Για πολλούς ίσως έκπληξη, για άλλους μια υπερφίαλη σκέψη, για τους «βολεμένους» μια απειλή, για τους νοήμονες ……….. μια ελπίδα.

Κοινωνιολόγος – ψυχολόγος άριστος γνώστης των δομών και σκέψεων της Ελληνικής κοινωνίας, ικανός να ανατρέψει καταστάσεις, να αναδείξει τις ανθρώπινες αξίες και αν απαιτηθεί να «κόψει πόδια» ή μάλλον χέρια, από τυχόν επίδοξους ή υπάρχοντες μακροχέρηδες να ξεβρομίσει τη Θεσσαλονίκη.

• Ό ηγέτης πρέπει να ξέρει.

• Πρέπει να ξέρει ότι ξέρει.

• Πρέπει να κάνει σαφές στους γύρω του ότι ξέρει.

Clarence B. Randall

Ο Πιπερόπουλος ξέρει, απέδειξε ότι ξέρει, παρεμβαίνει στα καθημερινά δρώμενα και επειδή ξέρει καθοδηγεί, δεν φοβάται γιατί δεν έχει τίποτα να φοβηθεί, έχει άποψη, προβάλει, δίνει ελπίδα.

• Το αυτί του ηγέτη πρέπει να αντηχεί από τι φωνές του κόσμου.

Woodrow Wilson (πρώην πρόεδρος των ΗΠΑ)

Ενθαρρύνει τους φοιτητές του, τους φίλους του, το κοινό να του λένε εκείνο που πρέπει να γνωρίζει, και όχι εκείνο που θέλει να ακούσει.

Ο Πιπερόπουλος ακούει, αφουγκράζεται, καταλαβαίνει τον παλμό της εποχής, τη νεολαία, τον κόσμο της Θεσσαλονίκης, τις διάφορες κοινωνικές ομάδες, τις ιδιαιτερότητες, τις φοβίες.

Απευθύνεται σε όλους, κατανοεί, συνδυάζει φιλότιμο και εργασία, επιβραβεύει , καθίστα τον καθένα υπεύθυνο, επιβάλει κυρώσεις επιλέγει συνεργάτες, με βάση την ηθική και τις γνώσεις.

Ο καλύτερος Ηγέτης αυτός που έχει την ικανότητα να επιλέγει συνεργάτες που να κάνουν αυτό που θέλει χωρίς, να μπλέκει στα πόδια τους όταν το κάνουν.

Theodore Roosevelt

Όσοι τον γνωρίζουμε, πιστεύουμε στις ικανότητές του, γιατί και μπορεί και θέλει, έχει και «τσαμπουκά» να κάνει τη Θεσσαλονίκη πόλη υπόδειγμα, πόλη «καθαρή»,πόλη της Ευρώπης και όχι των «Βαλκανίων.

Προ λίγων μηνών, έγραψε και δημοσίευσε ένα διαχρονικό για τα Ελληνικά δεδομένα βιβλίο, ένα οδηγό συμπεριφοράς και επιβίωσης το «Καληνύχτα Ελλάδα».

Μέσα από τις γραμμές αυτού του βιβλίου, αντιλαμβάνεται κανείς το μεγαλείο της ώριμης σκέψης, αυτής που λόγω της σύγχυσης των καιρών, λείπει από τους περισσοτέρους από μας.

Η απόφασή του να κατεβεί ως ανεξάρτητος και να διεκδικήσει το χρίσμα του δημάρχου, δίδει μια ευκαιρία στην πόλη , μια ευκαιρία γι αυτούς που σκέπτονται, γι αυτούς που μπορούν να δουν πέρα από την καθημερινότητα, γι αυτούς που έχουν την κρίση να αντιληφτούν ότι, μπορεί να έρθει, επιτέλους, και το «Καλημέρα Θεσσαλονίκη μας».

Λευτέρης Παπαϊωάννου

Ταξίαρχος ε.α καθηγητής Στρατιωτικών Σχολών

===========================================================
"O σιωπών δοκεί συναινείν"

ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ: Σύγχρονες, κρυφές, απειλές!...

ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ: Σύγχρονες, κρυφές, απειλές!...

Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΠΙΠΕΡΟΠΟΥΛΟΥ*

Καθηγητή Πανεπιστημίου Μακεδονίας

Δρόσισε κατακαλόκαιρα τις καρδιές μας ο μνημειώδης ιστορικός λόγος του Προέδρου της Δημοκρατίας κ Παπούλια στην εκθαμβωτική με την λιτότητά της 35^η επέτειο αποκατάστασης της Δημοκρατίας στην Ελλάδα…

Ρακόμελο συμβολικό παραμένει στις ψυχές μας ο στίχος του ποιητή που είχε επισημάνει ότι η Ελευθερία μας απαιτεί αρετή και τόλμη!

Θα το καταθέσω φωναχτά αυτό που αισθάνομαι προσθέτοντας ότι σήμερα η Δημοκρατία χρειάζεται δυο ακόμη προϋποθέσεις για να λειτουργήσει: πολίτες ορθά πληροφορημένους, με ικανότητα ευθυκρισίας…

Δημοκρατία έχουμε στον 21^ο αιώνα στις περισσότερες χώρες του ΟΗΕ και φυσικά στη γενέτειρά την Ελλάδα, αλλά το ερώτημα ήταν και παραμένει εάν υπάρχουν οι δικλείδες ασφαλείας έτσι ώστε στο δημοκρατικό πολίτευμα να επιβάλλεται η απόφαση της πλειοψηφίας ενώ ταυτόχρονα να διατηρείται το δικαίωμα της μειοψηφίας να ελέγχει την εξουσία και τις αποφάσεις της για το κοινό καλό.

Για τούτον ακριβώς το λόγο έκανα πρόσθεση στο μεστό νοήματος στίχο του ποιητή δηλώνοντας ότι το Δημοκρατικό πολίτευμα απαιτεί καλά πληροφορημένους και σκεπτόμενους πολίτες που διαθέτουν την ικανότητα της ορθής αξιολόγησης και ευθυκρισίας.

Δυστυχώς, όμως, αυτό ΔΕΝ μοιάζει να ισχύει ούτε παντού ούτε πάντοτε δημιουργώντας μια κατάσταση που θα περιγράψω παρακάτω ζητώντας, ταυτόχρονα, την απαραίτητη συγνώμη από γονείς και συγγενείς παιδιών με «ειδικές ανάγκες».

Υποθέστε ότι μια τάξη δημοτικού με 9 παιδιά με «ειδικές ανάγκες» (τα χαρακτηρίζει το σύνδρομο Down) έχει ένα χαρισματικό δάσκαλο που θέλει να τους διδάξει την διαχρονική αξία της Δημοκρατίας. Τους εξηγεί, λοιπόν, και γίνεται κατανοητός, ότι στη Δημοκρατία γίνεται αυτό που αποφασίζει η πλειοψηφία, αποχωρεί από την τάξη και αφήνει τα παιδιά να επιλέξουν κάτι και να ψηφίσουν για αυτό….Δημοκρατικά!

Όταν επιστρέφει ο δάσκαλος του ανακοινώνουν τα αποτελέσματα: 5 ψήφισαν ΥΠΕΡ της απόφασης, 3 ψήφισαν κατά και 1 παιδί έριξε λευκό! Ρωτώντας τι επέλεξαν να κάνουν ακούει εμβρόντητος «να σας πετάξουμε Κύριε έξω από το παράθυρο, να δούμε πώς θα πέφτετε και όταν ανεβείτε επάνω να μας πείτε πώς αισθανθήκατε!» Η αίθουσα βρίσκεται στον τρίτο όροφο!!!

Ο χαρισματικός και καλοπροαίρετος δάσκαλος έχει τελικά μόνο δυο επιλογές: να αποδεχθεί και να εφαρμόσει την απόφαση των παιδιών επιβεβαιώνοντας την ομορφιά και τη δύναμη της δημοκρατίας οπότε και θα σκοτωθεί πέφτοντας από τέτοιο ύψος ή να αρνηθεί να εφαρμόσει την απόφαση που πάρθηκε με δημοκρατικές διαδικασίες αποδεχόμενος ότι τα παιδιά ΑΔΥΝΑΤΟΥΝ να πάρουν σοβαρές αποφάσεις καθώς ΔΕΝ διαθέτουν εξαιτίας του προβλήματός τους το απαιτούμενο επίπεδο διανοητικής ικανότητας (I. Q.) οπότε και ΚΑΤΑΡΓΕΙ τη ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ και τις δημοκρατικές διαδικασίες σώζοντας τη ζωή του και αποφεύγοντας να εμπλέξει τα παιδιά σε κακουργηματική πράξη!!!

Στις σύγχρονες δημοκρατίες οι πολίτες από έλλειψη υπεύθυνης πληροφόρησης, και από την παροχή τόνων παραπληροφόρησης αδυνατούν να λειτουργήσουν με γνώση οπότε, κατά την ταπεινή μου γνώμη, συχνά λειτουργούμε ως «παιδιά με ειδικές ανάγκες» και μετά αυτοχαρακτηριζόμαστε ως…ΚΟΨΟΧΕΡΗΔΕΣ!!!

Δυστυχώς η Δημοκρατία νοσεί, σε ελλαδικό και προφανώς σε παγκόσμιο επίπεδο! Το Δημοκρατικό πολίτευμα απαιτεί πολίτες ΕΝΗΜΕΡΩΜΕΝΟΥΣ με ψηλό αίσθημα ΕΥΘΥΝΗΣ για τις επιλογές τους, ΙΚΑΝΟΥΣ να κρίνουν πρόσωπα και καταστάσεις. Τα παραπάνω φαντάζουν ως όνειρα θερινής νυκτός. Σε παγκόσμια κλίμακα υπάρχει διάχυτο «αλισβερίσι» (εκλέγουμε όχι Βουλευτές αλλά «βολευτές»), η απάθεια και ο κυνισμός θριαμβεύουν και οδηγούν τους ψηφοφόρους να ΜΗ συμμετέχουν στις διάφορες εκλογικές διαδικασίες ( όπως έγινε με πρωτόγνωρο για τα ελληνικά δεδομένα τρόπο στις πρόσφατες ΕΥΡΩΕΚΛΟΓΕΣ) με αποτέλεσμα να εκλέγονται με χαμηλά ποσοστά ψήφων άνθρωποι χωρίς ιδιαίτερες και αποδεδειγμένες ικανότητες, κατευθυνόμενοι από άγνωστες δυνάμεις και σκοτεινά κέντρα εξουσίας και αυτό το βιώνουν καθημερινά οι πολίτες από άκρο σε άκρο του Πλανήτης μας.

Για το ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟ πολίτευμα οι προοπτικές δεν φαίνεται να είναι ευοίωνες….

Τί κρίμα, αλήθεια…

* Ο καθηγητής ΠΙΠΕΡΟΠΟΥΛΟΣ θα είναι ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟΣ υποψήφιος Δήμαρχος Θεσσαλονίκης στις εκλογές του Οκτώβρη 2010

Δείτε : http://www.youtube.com/watch?v=7is7pBKZbRM

===========================================================
"O σιωπών δοκεί συναινείν"

Καληνύχτα ΕΛΛΑΔΑ

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

Καληνύχτα ΕΛΛΑΔΑ

Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΠΙΠΕΡΟΠΟΥΛΟΥ

Εκδόσεις «δομή» - Αθήνα, σελ. 312, τιμή 15 ευρώ

Ο Γιώργος Πιπερόπουλος, τα τελευταία τριάντα χρόνια, σκύβει με αγάπη και ευαισθησία, αφουγκράζεται τις εσώτερες ανησυχίες του Νέο-Έλληνα και τις αποδίδει στη συνέχεια ως επιστήμονας της συμπεριφοράς με άρθρα σε πολλές εθνικές και περιφερειακές εφημερίδες και περιοδικά και με παρεμβάσεις σε ραδιοτηλεοπτικά προγράμματα και δελτία ειδήσεων. Κατορθώνει και στον γραπτό και στον προφορικό του λόγο να είναι σύντομος, περιεκτικός, ερμηνευτικός και συνάμα διδακτικός.

Το νέο του βιβλίο που περιέχει 65 άρθρα, κυκλοφορεί εδώ και δύο μήνες από τον Αθηναϊκό εκδοτικό οίκο ΔΟΜΗ και με τα περιεχόμενα και τους προβληματισμούς, το βιβλίο έχει γίνει ήδη... best seller!

Το «καληνύχτα...Ελλάδα» χωρίζεται σε εννέα ενότητες που αντανακλούν τα τρέχοντα ψυχοκοινωνικά μας προβλήματα και μαζί τούς προβληματισμούς του συγγραφέα.

Η πρώτη ενότητα έχει τίτλο «Κοινωνικά Προβλήματα», η δεύτερη αφορά στο «Κράτος, τα Κόμματα και τους Πολίτες», η τρίτη στα «Προβλήματα της προσωπικής μας ζωής», η τέταρτη μας φέρνει από «Την Κούνια στη βιοπάλη», η πέμπτη τιτλοφορείται «Σχέση, Έρωτας, Γάμος, Διαζύγιο», η έκτη βλέπει με χιούμορ «Τον Έλληνα και το τιμόνι», η έβδομη έχει τίτλο «Όταν σκύβω μέσα μου», η όγδοη διαπιστώνει ότι «Μας αποκοίμισε η Τηλεόραση».

Μετά από τις πικρές για τους Έλληνες και την Ελλάδα διαπιστώσεις σε επίπεδο προσωπικό, οικογενειακό, κοινωνικό, οικονομικό και πολιτικό, η ένατη ενότητα, ο επίλογος, τιτλοφορείται από τον συγγραφέα «ΕΛΠΙΔΑ».

Ο Γιώργος Πιπερόπουλος μας προβληματίζει και μας θέτει ενώπιον των ευθυνών μας. Δικαιολογείται η ΕΛΠΙΔΑ; Μπορούμε να αισιοδοξούμε; Υπάρχουν λύσεις στα προκείμενα αδιέξοδα; Οι προβληματισμοί και οι απαντήσεις, στις 312 σελίδες του βιβλίου «Καληνύχτα Ελλάδα».

===========================================================
"O σιωπών δοκεί συναινείν"

Αντίδοτο στον ΚΥΝΙΣΜΟ…

Χρειαζόμαστε ένα νέο «μύθο»!...

Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΠΙΠΕΡΟΠΟΥΛΟΥ*

Φαίνεται ότι βρισκόμαστε, σαν έθνος, λαός και κοινωνικό σύστημα στο μάτι ενός κυκλώνα.

Και εδώ, μέσα στη δίνη πολιτικών, οικονομικών, κοινωνικών εξελίξεων και προβληματισμών και την εμφανή κατάρρευση παραδοσιακών προτύπων συμπεριφοράς και πλαισίων αναφοράς αναμφίβολα προβάλλει επιτακτική η ανάγκη για κάποια κοινωνιολογική ψυχολογική αξιολόγηση των δεδομένων δίχως φόβο και πάθος.

Άτομα και ομάδες, αντιμετωπίζουμε μια χωρίς προηγούμενο πτώση συστημάτων αξιών, κατανόησης και ερμηνείας της πραγματικότητας, ορθής αξιολόγησης του χθες και έλλειψης επιθυμίας και ικανότητας για προγραμματισμό του αύριο.. Μήπως θα έπρεπε να μιλάμε για το τέλος της ιδεολογίας, για τη βάναυση κατακρεούργηση της ουτοπίας; Η μήπως τα παραπάνω αποτελούν πικρόχολες διαπιστώσεις πίσω από τις οποίες κρύβονται κάποιες μικροπολιτικές σκοπιμότητες;

Κατηγορηματικά, Όχι!

Η ελλαδική εμπειρία πιστοποιεί ότι υπάρχει καταστροφικό χάσμα ανάμεσα στη σύλληψη και δόμηση μιας ΟΥΤΟΠΙΑΣ και στην ειλικρινή και τίμια προσπάθεια εφαρμογής της στην πράξη ιδιαίτερα όταν πρόκειται για κοινωνικοπολιτικά και οικονομικά σχήματα. Και το χάσμα γίνεται ακόμη πιο καταστροφικό και οδηγεί ακόμη πιο γοργά στη θανάτωση της ουτοπίας όταν η απόπειρα πραγμάτωσής της γίνεται χωρίς ειλικρίνεια, χωρίς εντιμότητα, χωρίς πίστη στην πιθανή επιτυχία της! Και με τον τρόπο αυτό πέρα από την πίκρα της καθολικής απογοήτευσης φαίνεται να δημιουργείται ένα πολύ πιο επικίνδυνο ψυχοκοινωνικό και πολιτικά συλλογικό συναίσθημα των Ελλήνων που είναι ο ΚΥΝΙΣΜΟΣ...

Μέσα σε αυτόν τον διάχυτο πλέον κυνισμό, που εκφράζεται μέσα από τις διαδικασίες της απώλειας ιδεολογίας, της απάθειας και της άρνησης πίστης και αφοσίωσης σε υψηλά ιδεώδη και συλλογική εθνική ανάταση, κρύβεται - κατά την προσωπική μου γνώμη - συγκεκριμένος φόβος. Ο φόβος ότι οι ΗΓΕΤΕΣ και οι παρατρεχάμενοί τους δεν φαίνεται να έχουν την πρόθεση, το σθένος, ούτε την έφεση, ούτε την δυναμική να προχωρήσουν στην πραγμάτωση του οράματος, στην υλοποίηση του μύθου της «ΔΙΑΦΑΝΕΙΑΣ» και της ΚΑΘΑΡΣΗΣ της ΔΙΑΦΘΟΡΑΣ.

Στην ψυχοκοινωνική και πολιτική θεωρία είναι δεδομένο ότι κάθε ηγέτης, κάθε δημιουργός, κάθε άτομο που προσφέρει ένα νέο όραμα, μια καινοτομία, ένα νέο μύθο, μια πρωτότυπη ιδέα σίγουρα προσκρούει στις αντιστάσεις εκείνων που περιχαρακωμένοι στην αδράνεια της «αυτό-ικανοποίησής» τους θα του αντισταθούν καθώς τους τρομάζει η συλλογική κίνηση από το οικείο στο όραμα, από την γνωστή πραγματικότητα στην άγνωστη πραγμάτωση του μύθου.

Στην ιστορία της ανθρωπότητας και στην κοινωνική ψυχολογία της γνώσης, όμως, τέτοιες οι αντιστάσεις ποτέ δεν σταμάτησαν τον ΑΥΘΕΝΤΙΚΟ ηγέτη να ηγηθεί, το δημιουργικό άτομο να δημιουργήσει, τον καινοτόμο να εισαγάγει τις νεωτεριστικές του αντιλήψεις. Συχνά, μάλιστα, τέτοια προικισμένα άτομα επιζητούν την κριτική έστω και σαν επιβεβαίωση της αντικειμενικής πραγματικότητας ότι οι άλλοι έτσι ομολογούν και την ύπαρξή του και την κατανόηση των προθέσεών του.

Μύθους είχαν οι άνθρωποι πάντοτε και ανέκαθεν κάθε μύθος είχε την καλή και την κακή του πλευρά, τις θετικές και τις αρνητικές ιδιομορφίες και χαρακτηριστικά. Ίσως ο κυνισμός της εποχής μας να προχώρησε σε τέτοιο σημείο ώστε να αρνούμεθα πλέον κάθε μύθο, θετικό ή αρνητικό, σαν κάτι άχρηστο, ανεφάρμοστο και ολότελα παιδαριώδες!

Ο Albert Camus είχε παρατηρήσει ότι κάθε πράξη επανάστασης προϋποθέτει και την σιωπηρή αποδοχή εκείνου στο όνομα του οποίου γίνεται η επανάσταση. Η αίσθηση του Νεοέλληνα ότι είναι πλέον αλλοτριωμένος από την εξουσία, ότι απομακρύνθηκαν απ' αυτόν οι πολιτικοί του ηγέτες και τα Κόμματα επιβαρύνει με σημαντικό κόστος την προγενέστερη αίσθηση της ψυχοκοινωνικής και πολιτικής μας αλλοτρίωσης (το 70% θεωρεί ΔΙΕΦΘΑΡΜΕΝΟΥΣ τους ΒΟΥΛΕΥΤΕΣ!...) Η θανάτωση του "μύθου" καθώς ζούμε πια στον 21ο αιώνα δημιουργεί την απελπισία η οποία αποδεικνύεται, δυστυχώς, ακόμη χειρότερη και από τον διαπιστωμένο κυνισμό καθώς οδηγεί στον καταστροφικό νιχιλισμό.

Σαν κοινωνία, σαν Έθνος και λαός αλλά και σαν άτομα αυτό που τώρα χρειαζόμαστε - όπως νομίζω το χρειάζεται ολάκερη η ανθρωπότητα - έστω και εάν κατηγορηθώ θα το πω, είναι ένας νέος «μύθος»!...Φρονώ ότι ως ΛΑΟΣ έχουμε στο ελληνικό συλλογικό και ατομικό μας υποσυνείδητο όλα τα στοιχεία που απαιτούνται για να δημιουργήσουμε το «νέο μύθο» για να πραγματώσουμε καινοτομικά, χρήσιμα οράματα.

Χρειαζόμαστε ως ΛΑΟΣ νέα οράματα που θα μας καθοδηγήσουν όχι με εξορκισμούς του χθες, αλλά καθώς θα ζούμε το ΣΗΜΕΡΑ, διδασκόμενοι από το ΧΘΕΣ να είμαστε σε θέση να προγραμματίσουμε με ελπίδα για το ΑΥΡΙΟ, ξεπερνώντας τα ρεκόρ που σημειώνουμε ως Έλληνες στην απαισιοδοξία και την απελπισία!...Χρειαζόμαστε διοικητική οργάνωση εμπλουτισμένη με ανθρωπιστικά συναισθήματα και όπως ο Πρόεδρος Παπούλιας πρόσφατα δήλωσε και νομίζω ότι ΟΛΟΙ συμφωνούμε μαζί του, απαιτείται να θυμηθούμε τις ατομικές και συλλογικές μας ευθύνες απέναντι στην ιστορία μας.

Χρειάζεται να ξαναβρούμε την ανθρωπιά μας, να ενεργοποιήσουμε το ξεχασμένο μας φιλότιμο, την αγάπη για τον συνάνθρωπό μας, και το ρωμαίικο κυμπαριλίκι μας...Και τότε, ίσως κατορθώσουμε ως ιστορικός λαός, να προσφέρουμε στους λαούς της Δύσης και της Ανατολής οράματα και μύθους που και αυτοί – όπως και εμείς πλέον – τα χρειάζονται επιτακτικά καθώς η διαπιστωμένα διογκούμενη καθημερινά αλλοτρίωση έφερε την ανθρωπότητα στο έσχατο σημείο της υποβάθμισής της, με την κατάρρευση πατροπαράδοτων συστημάτων αξιών και τον εκμηδενισμό της ελπίδας...

Κλείνω διαπιστώνοντας ότι όχι μόνο εμείς οι Έλληνες αλλά η ανθρωπότητα ολάκερη χρειάζεται ένα «νέο μύθο» ως πυξίδα, ως ΑΝΤΙΔΟΤΟ ΣΤΟΝ ΚΥΝΙΣΜΟ καθώς κλείνει η πρώτη δεκαετία του 21^ου αιώνα..

Κατηγορηματικά όμως ΟΧΙ, δεν χρειαζόμαστε άλλα… παραμύθια!...

*Ο καθηγητής Πιπερόπουλος θα είναι ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟΣ υποψήφιος Δήμαρχος Θεσσαλονίκης στις εκλογές του Οκτώβρη 2010 Δείτε: http://www.youtube.com/watch?v=7is7pBKZbRM

==============================================================
"O σιωπών δοκεί συναινείν"