Το Μέσον δεν έχει να κάνει με υπόλοιπο αλλά με άθροισμα

Όλη μου την ζωή την έζησα δίχως να βάλω, ούτε μία στιγμή, νερό στο κρασί μου.

Άκουγα μόνο το μέσα μου, έβλεπα το σωστό και δεν δεχόμουν τίποτα άλλο εκτός από αυτό (τίποτα λιγότερο).

Για παράδειγμα, μου είχε βγει από μέσα μου ότι αγαπάς κάποιον μόνο αν η δική του ευτυχία κάνει εσένα ευτυχισμένο, ακόμα -και κυρίως- όταν δεν σε συμφέρει. Ή το άλλο.. η ελευθερία είναι το υψηλότερο αγαθό, να απαιτείς να την έχεις, αλλά/και με την ίδια θέρμη να την προσφέρεις στους άλλους. Ή το άλλο.. δεν πρέπει να κάνεις τίποτα επειδή πρέπει και να είσαι πάντα ο εαυτός σου. (Ολόσωστα τα σωστά μου, δεν μπορείς να πεις.)

Τήρησα λοιπόν, με πωρωμένη ευλάβεια, τις συγκεκριμένες αλήθειες σε όλη μου τη ζωή (αναφορικά με ΟΛΕΣ τις σχέσεις μου, φιλικές, αισθηματικές, συγγενικές, αλλά και με το παιδί μου).

Αυτό που έκανα δεν είναι το σύνηθες. Το σύνολο πιστεύει ότι δεν μπορεί να υπάρξει σχέση χωρίς αμοιβαίους συμβιβασμούς. ...

Πρέπει να δώσουμε ένα κάποιο όνομα σ’ αυτό το πολίτευμα, ξεπερνάει την χούντα, αλλά ξεπερνάει και την φαντασία μου

Γράφει η Στεφανία Λυγερού

Με το «θα παταχθεί η βία ΑΠΟ ΟΠΟΥ ΚΙ ΑΝ ΠΡΟΕΡΧΕΤΑΙ» επετεύχθη το προσδοκώμενο.. τσουβάλιασμα.
Η δολοφονία του παλικαριού έγινε ένα με τον αγώνα στις Σκουριές, έγινε ένα με τις καταλήψεις στα σχολεία, έγινε ένα μέχρι και με τις επιθέσεις σε πολιτικούς.
Όποιος αγωνίζεται για να πέσει η χούντα είναι χρυσαυγήτης ή αριστεριστής ή παρακράτος.
Τέλος. Οι δημοκρατικοί πολίτες δεν διαμαρτύρονται.
Πρέπει να δώσουμε ένα κάποιο όνομα σ’ αυτό το πολίτευμα, ξεπερνάει την χούντα, αλλά ξεπερνάει και την φαντασία μου.

==========================
 "O σιωπών δοκεί συναινείν"

Στις μάχες μου με την παράνομη πολιτεία κερδίζω γιατί γνωρίζω το δίκιο μου

Γράφει η Στεφανία Λυγερού

Με πήραν τηλέφωνο από το αστυνομικό τμήμα πάλι χθες, ήθελαν να τους δώσω κάποιες επιπρόσθετες πληροφορίες. Για ποια υπόθεση απ’ όλες ρώτησα, δεν ήξερε, με παρακάλεσε να πάω από εκεί.

Αφού έψαξε κάμποση ώρα τα χαρτιά ανακαλύψαμε ότι αφορά την έγκλησή μου, που κατηγορούσα για ποινικά αδικήματα τους Γαπ, Παπαδήμο, Σαμαρά, Βενιζέλο. Και τι θέλετε τώρα, τον ρωτάω, έχω ήδη καταθέσει για την υπόθεση (βλ. κατάθεση «Αν δεν παρέμβει εισαγγελέας νομιμοποιούμαι να πάρω το όπλο και να υπερασπιστώ τα πάτρια»). Μου απαντά……… ο εισαγγελέας ζητά αν έχετε μάρτυρες!!!

Με εμπαίζεται του λέω; Να σου φέρω μάρτυρα να πει τι; «ναι, νομιμοποιείται η κυρία να πάρει το όπλο»; Γιατί τα κάνετε αυτά; Χρόνο θέλετε να κερδίσετε; Γιατί δεν κάνετε τη δουλειά σας; Τα στοιχεία όλα τα έχετε, κινούμε εμείς ως πολίτες την διαδικασία αναλαμβάνοντας όλο το ρίσκο, εσείς το μόνο που έχετε να κάνετε είναι να εφαρμόσετε τον νόμο, γιατί δεν το κάνετε;;

Μου λέει, μπορείτε αν θέλετε να πείτε ότι δεν έχετε μάρτυρες και ό,τι είχατε να πείτε το δηλώσατε στην κατάθεσή σας.

Όχι, δεν θέλω να κάνω τίποτα, δεν θέλω να συμμετέχω στον εμπαιγμό, του λέω. Στην τελευταία μου ανάκριση δεν πήγα γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο, και σας προκάλεσα να μου κάνετε μήνυση για απείθεια. Ούτε γι’ αυτό δεν είστε άξιοι!!

Το έκανα του λέω αυτό που δήλωσα, πήγα να τον φάω τον προδότη, ούτε και εκεί επιληφθήκατε, ούτε να με συλλάβετε δεν μπορείτε. Απλά δεν κάνετε τίποτα!!

Ξέπνοα με ρώτησε, τι θέλετε να γράψουμε στον εισαγγελέα. Δεν ξέρω τι θα κάνω, θα το σκεφτώ και θα σε ειδοποιήσω, του απάντησα κι έφυγα. ...

Η στάση μου αυτό που είμαι είναι το χρέος μου, μόνο. Δεν χρειάζεται να κάνω κάτι άλλο

...η ιστορία παίζεται κυρίως για εμάς, για να γίνουμε καλοί άνθρωποι..

 Γράφει η Στεφανία Λυγερού

Βρίσκομαι σε μία διαδικασία πολύ ενδιαφέρουσα και ιδιαιτέρως χρήσιμη. Δεν ξέρω αν μεταβιβάζεται ή μόνο νιώθεται (δεν γράφεται, με προσπάθεια ότι βγει).
Η πρώτη αναλαμπή ήταν η σκέψη ότι ο άλλος (ο κάθε άλλος) δεν κάνει κάτι για να με πληγώσει/αλλάξει/σταματήσει, είναι απλά ο εαυτός του!!
Αυτή η απλοϊκή σκέψη, σε συνδυασμό με μία άλλη διαπίστωση φοβερή, ότι δεν έχει εναποτεθεί στα χέρια μου η κυριαρχία του δικαίου, σταμάτησε τον Ρομπέν των δασών (τον πολεμώντας την αδικία) που έκρυβα μέσα μου.
Είναι για γέλια, κι εγώ αισθάνομαι τελείως ηλίθια που έπρεπε να περάσω 40 χρόνια παιδεμού για να καταφέρω να ζήσω χωρίς κόπο την απλή μου ζωή.
Με παράδειγμα. Η αδελφή μου είναι ένας πρακτικός, λογικός άνθρωπος. Όταν έμαθε για το ταξίδι μου στην Παλαιστίνη μού είπε: Και τι νομίζεις ότι είσαι ελεήμων άνθρωπος μ' αυτό που κάνεις; Αν ήθελες να βοηθήσεις κόσμο θα μπορούσες κάλλιστα να το κάνεις εδώ. Πας ένα ταξίδι ρισκάροντας τη ζωή σου. Έχεις παιδί κλπ. Αυτά που ένιωσα ήταν παράπονο, στεναχώρια, νεύρα, κι ανάγκη απόδοσης δικαιοσύνης. (Να σημειώσω εδώ ότι κάθε συναναστροφή μου με τον περίγυρό μου είχε αυτή την μορφή. Όλοι ήταν εναντίον μου κι εγώ όλη την ώρα καυγάδιζα.)
Δες τι μού έκανα. Πρώτα λιγόστευα από την απόλυτη στεναχώρια και μετά με λιγόστευα στην υπερπροσπάθειά μου να υπερασπιστώ το δίκαιο (πίστευα ότι έχω χρέος να το φωνάζω, να φαίνεται, για να εδραιωθεί).
Έτρωγα όλη αυτή την ταλαιπωρία επειδή ένας άλλος άνθρωπος είχε διαφορετική άποψη από τη δική μου!!
Προχθές τσακώθηκα με τον Νίκο επειδή ήθελε να κάνω κάτι με τον τρόπο που ήθελε εκείνος, του φώναζα ότι με πνίγει όταν δεν μ' αφήνει να είμαι ότι σκατά θέλω να είμαι. Μου απαντά:

Αλλαγή πορείας - Καληνύχτα Κεμάλ, αυτός ο κόσμος δε θα αλλάξει ποτέ Καληνύχτα...

Μια φορά κι έναν καιρό όπως λεν’ τα παραμύθια

κυνηγούσα τ’ όνειρο για να μάθω την αλήθεια.

Να `ναι ήλιος, να `ναι αστέρι; Ποιος την είδε ποιος την ξέρει.

Αχ γιατί, αχ γιατί μοιάζει με καρδούλα κλειστή; (Νίκος Γκάτσος)

Γράφει η Στεφανία Λυγερού
(Μάλλον... απόγονος του Σεβάχ του θαλασσινού)

Μέχρι σήμερα ζητούσε από αυτούς που ξέρουν να δρουν μέσα στο άσχετο πλήθος για να τραβήξουν τους δεύτερους μπρος. Ήρθε η ώρα του τέλους της αυτής πορείας, τώρα, όσοι ξέρουν θα βρίσκονται/δρουν ΜΟΝΟ με αυτούς που ξέρουν, και αν θέλει ο άσχετος να σωθεί ΑΝΑΓΚΑΣΤΙΚΑ θα πρέπει να κουνήσει το χεράκι!! ΑΝ θέλει να σωθεί.. αλλιώς ψόφο.

Με παράδειγμα: Πήγαμε στο Κερατσίνι να κάνουμε κατάληψη σ' ένα χωράφι του δήμου για να φτιαχτεί αλληλέγγυο μποστάνι για να τρέφονται όσοι έχουν ανάγκη, ή/και να ανταλλάσσονται προϊόντα, και/για να μην είναι απαραίτητα τα χρήματα για να ζήσουμε.

Το ουτοπικό αυτό διάβημα έγινε πού; Σε μία γειτονιά που ο κόσμος της πιστεύει ότι δεν έχει καν το δικαίωμα να διαφωνήσει, να πει όχι!! και πας Καραμήτρο εσύ να του μιλήσεις για κατάληψη και για γη που δικαιωματικά του ανήκει!!!

Κοίτα τώρα πώς μου ήρθε η φαεινή της αλλαγής πλεύσης. Κανείς (φυσικά) από την γειτονιά δεν ήρθε να σκάψει δικό του μέρος γης για να φυτέψει τα ζαρζαβατικά του, κι ενώ όλοι ρώτησαν κι ενημερώθηκαν για το διάβημα. Κι ενώ θεωρητικά όλοι συμφωνούν με τα λεγόμενα (η γη ανήκει στον λαό της κι όχι στους προδότες, και δεν έχουν δικαίωμα να την ξεπουλούν κλπ), ουσιαστικά (στην πράξη) περιμένουν να δουν τι θα πάει στραβά!! Αν θα μας συλλάβουν, αν βαρεθούμε, περιμένουν να μην μεγαλώσουν τα φυτά, να αποτύχουμε. Πάρα πολύ ωραία... Χθες, μία φίλη μου είπε, θα αρχίσουν να ενδιαφέρονται όταν βγει η σοδειά, αν αρχίσουν να παίρνουν προϊόντα...... Κάτσε μισό λεπτό φίλε μου. Κάποιοι άνθρωποι έχουμε ξεπατωθεί στο χωραφάκι, οι γείτονες έρχονται μόνο για να πουν την εξυπνάδα τους ή για να μας πουν ότι θα αποτύχουμε ή για να μας δημιουργήσουν πρόβλημα, κι αυτό που πρέπει να κάνουμε είναι να τους δώσουμε την παραγωγή για να φιλοτιμηθούν να πάρουν τη ζωή ΤΟΥΣ στα χέρια τους;;;;; Να τους παρακαλέσω για να σωθούν;;; Μη σώσουν!!!

Στο σημείο αυτό να πω ότι μέχρι σήμερα ήταν σωστό που ήμασταν έξω (στο άσχετο πλήθος) όσοι ξέραμε, έπρεπε να φαίνεται το νέο που μόλις πρόβαλε, διότι οι περισσότεροι δεν είχαν πρόσβαση στο ίντερνετ, και τα μήντια δείχνουν την πραγματικότητα που συμφέρει τους προδότες. Ωραία, σύμφωνη, βγήκαμε, δείξαμε, είδαν.. ...

Στις δύσκολες συνθήκες το ζητούμενο είναι να παραμείνουμε άνθρωποι

 

Γράφει η Στεφανία Λυγερού

Για να μην παίρνω νερό για το μποστάνι, το σχολείο αποφάσισε να κλείσει την κεντρική βάνα. Πριν την κλείσει, είχα δώσει τα στοιχεία μου στην υποδιευθύντρια και για να απαλλαχτεί της ευθύνης τής είπα να με καταδώσει στον δήμο για να προβούν εκείνοι στις νόμιμες ενέργειες. Τελικά έγινε κι αυτό που ήθελαν να αποτρέψουν οι γονείς του συλλόγου όταν με πολέμησαν, δηλαδή έκλεισαν οι βρύσες και δεν θα μπορούν πλέον να πιουν νερό ούτε και τα παιδιά τους που παίζουν στην αυλή το απόγευμα.

(Το αφήνω εδώ.. στο ότι όλοι έχουμε δίκιο από την μεριά μας. Η συνέχεια:)

Το οικόπεδο της κατάληψης συνορεύει με δύο πολυκατοικίες, που και οι δυο έχουν βρύσες προσβάσιμες. Κατά τύχη την ώρα που έφτασα έβγαινε από την μία πολυκατοικία ένας ένοικος. Τον ρώτησα αν θα μπορούσα να χρησιμοποιώ το νερό της αυλής τους για να ποτίζω το μποστάνι, πληρώνοντας το αντίτιμο. Μου είπε ότι δεν είναι ιδιοκτήτης, να απευθυνθώ στην κυρία με το κόκκινο που είναι στο μπαλκόνι. Η κυρία με το κόκκινο συνομιλούσε με μία κυρία της διπλανής πολυκατοικίας, τις διέκοψα για να της θέσω το ερώτημα. Η άλλη κυρία νόμισε στην αρχή ότι ήθελα λίγο νερό για σήμερα και προθυμοποιήθηκε να με εξυπηρετήσει. Η κυρία με το κόκκινο κατάλαβε αμέσως ότι ζητούσα μόνιμη χρήση κι άρχισε αμέσως τις δικαιολογίες. ...

Διαμαρτυρία με λόγο την εξαθλίωση; ( Korean Police Riot Control)

Η μπαλάντα του ξεσηκωμού

Γράφει η Στεφανία Λυγερού

Το κάλεσμα είναι σαν να το οργάνωσαν οι προδότες ή οι σκυτάλες τους (όσους ετοιμάζουν να αναλάβουν σε περίπτωση έκτακτου μπραφ), δουλεύει απόλυτα γι’ αυτούς!!
1. Πουλάνε τα νησιά μας και θα βγω να διαμαρτυρηθώ επειδή φτώχυνα;

Οι αντάρτες όταν πολέμαγαν στα βουνά για να ελευθερώσουν τα εδάφη που σήμερα ξεπουλάνε οι προδότες σαν να είναι τσιφλίκι τους χωρίς να ρωτήσουν κανέναν, έτρωγαν ρίζες!! Δεν τους πτόησε ούτε η έλλειψη φαγητού, ούτε οι κακουχίες, εγκατέλειπαν την οικογένειά τους, γιατί πάνω απ’ όλα είχαν την πατρίδα. Γι’ αυτό νικούσαν κάθε εχθρό!! Αν θες να ελευθερώσεις τη χώρα σου δεν μπορείς να αγωνίζεσαι για άλλον λόγο.

Πέραν του ηθικού του πράγματος, δες.. Αυτοί και τα τσιράκια τους (δημοσιογράφοι) αναδεικνύουν την φτώχεια ως το μόνο μας πρόβλημα!!! Τους συμφέρει να φαίνεται ότι αντιδράμε από ανέχεια, διότι γι’ αυτόν τον λόγο άνετα σε γράφουν!! Σου έχουν απάντηση «τι να σου κάνω, κρίση, όλοι οι λαοί τα ίδια περνάνε, υπομονή».

Αν όμως πολεμάς επειδή πουλάνε Ελληνική γη, ποια συγκυρία θα χρησιμοποιήσουν ως δικαιολογία για να βγουν λάδι;

2. Εκτός της ανέχειας, το κάλεσμα χρησιμοποιεί κι άλλο όπλο -κόλπο- τους:

Γιατί;;;;;;; - «Προδότες ποιον ρωτήσατε για να ξεπουλήσετε την χώρα μου» - Για την χώρα μου πολεμώ, δεν θα αφήσω να την ξεπουλήσουν, μόνο πάνω από το πτώμα μου! [VIDEO]

 

Χθες στην Ακαδημία Αθηνών

Γράφει η Στεφανία Λυγερού

 Το θέμα της εκδήλωσης ήταν η ελληνική γλώσσα, το θέμα του αγώνα ήταν η μάζωξη των προδοτών. Το θράσος τους ήταν ότι είχαν ελεύθερη είσοδο για το κοινό!!! Εντάξει, αφού σε καλούν δεν το χάνεις το πατιρντί.

Πήγαμε το λοιπόν (εγώ, η Μάρω η δασκάλα, η συναγωνίστριά μου η Μαντώ, η ξαδέλφη μου και η ανιψιά μου) να τους δώσουμε τα συχαρίκια. Άνετοι οι κύριοι, είχαν βάλει έξω για αντιπερισπασμό το ΠΑΜΕ, τίγκα στους μισθωμένους μπράβους η Ακαδημία, κάλυψαν τα νώτα τους, κλείστηκαν στην αίθουσα με τους γλείφτες τους, πού να φανταστούν ότι θα τους έρθει κατραπακιά.

Επειδή δεν το περίμεναν μπορέσαμε και φτάσαμε σε απόσταση αναπνοής, ένα τσακ ήταν να την φάει την μπουνιά….

«Προδότες ποιον ρωτήσατε για να ξεπουλήσετε την χώρα μου» φωνάξαμε, κι όλη η αίθουσα γέμισε μισθωμένους μπράβους των προδοτών (δεν είναι αυτοί Ελληνική αστυνομία).

Μας βγάλανε από την αίθουσα κλωτσηδόν, η Μαντώ στον διάδρομο φώναξε σε έναν από αυτούς «από πού με διώχνεις, από το σπίτι του πατέρα σου;», κι έτσι το κλωτσηδόν συνεχίστηκε μέχρι έξω.

Μας πήγαν ΓΑΔΑ, κάτσαμε τρεις ώρες, δεν απαγγέλθηκε καμία κατηγορία από κανέναν και μας άφησαν... Μια απλή καθημερινή βραδιά στην πόλη των Αθηνών.

Πάμε στο σημαντικό. Στην ανάκριση δήλωσα ότι δεν αντέδρασα αυθόρμητα πήγα με σκοπό να τον φάω τον προδότη, με ρώτησαν πώς θα τον σκότωνα αφού δεν είχα όπλο, απάντησα μια μπουνιά θα φάει αυτός (παπούλιας) και θα μείνει εκεί που κάθεται. Τους δήλωσα επίσης ότι αν δεν με συλλάβουν, από τα χέρια μου θα πάει. Παρόλα αυτά, κανείς δεν απήγγειλε κατηγορίες. ...

Ο αγώνας έχει όλη την αξία μέσα του και ολόκληρο το κέρδος πηγαίνει σ’ αυτόν που τον κάνει Θεωρία, ίπταται..

Για να καταλάβεις το μέγεθος του εμπαιγμού δες την κλήτευση!!!

Γράφει η Στεφανία Λυγερού

Προς: Πταισματοδικείο Πειραιά, Νοταρά 93-95, 8^ο τμήμα, 4^ος όροφος, γραφείο 404

Υπόψη: Πταισματοδίκης Ζαφειρία Σιούντρη

Κοιν.: 1. Προς τους 300 της βουλής

           2. Διοικητής Αστυνομικού τμήματος δημοτικού θεάτρου Πειραια, Παπαγεωργίου

Υπόμνημα στην κλήτευση για ανάκριση αριθμ. 18 προκ. Α.Β.Μ. Μ12-214, θυροκ. 6/3/2013

Πειραιάς 07/03/2013

 ΔΗΛΩΣΗ

Στις 13/01/2013 πήγα στο αστυνομικό τμήμα δημοτικού θεάτρου ζητώντας τους να ενεργήσουν τα νόμιμα προκειμένου να συλληφθούν με την αυτόφωρη διαδικασία όλοι οι βουλευτές που ψήφισαν στις 14.01.2013 υπέρ της παραίτησης της Ελλάδας από την εθνική της κυριαρχία (συνημμένο 1 η αίτηση).

Η ελληνική αστυνομία ΔΕΝ ΕΝΕΡΓΗΣΕ ΤΑ ΝΟΜΙΜΑ, αποποιήθηκε την ευθύνη της, πασάροντάς την (ΤΗ ΔΙΚΗ ΤΗΣ ΕΥΘΥΝΗ) στην εισαγγελία. ...

“δες τι όγκος ανθρώπων διψάει σήμερα για λευτεριά”

[Ο τίτλος του άρθρου από μια φράση του Χ.Β ]

Γράφει η Στεφανία Λυγερού

Ζεις λάθος αν:
• Γι’ αυτό που είσαι (συμπεριφορά, στάση ζωής) ευθύνεται κάποιος άλλος/συνθήκες.
• Περιμένεις κάποιον άλλο να φτιάξει τη δική σου ζωή, να λύσει το πρόβλημά σου, να σε κάνει αυτόν που θες να είσαι.
• Κάνεις ένα Α πράγμα για Β λόγο, όταν δεν είναι αυτοσκοπός
Σωστό είναι το αντίθετο

................

Αν δεν μπορώ να είμαι όσο άξια μ’ έφτιαξε να είμαι, αν δεν μπορώ να φτάσω να έχω ολόκληρη την δύναμη της ύπαρξής μου, δεν μου αξίζει να ζω. Δεν μου αξίζει η ύπαρξή μου αν την κρατώ κάτω.. λιγότερη, μισερή.

.................

Αντί να δούμε το μεγαλείο αυτού που συμβαίνει, που μας οδηγεί στο να γίνουμε ανώτεροι άνθρωποι, λιποψυχούμε. Κλαίμε, γκρινιάζουμε «γιατί να το περνάω εγώ αυτό», δεν το θέμε. ..

Το σωστό είναι το αντίθετο του «βολεύει τον κώλο μου»

 

Γράφει η Στεφανία Λυγερού

 Μια αγαπημένη φίλη από Ικαρία μού έγραψε (απάντηση στο κείμενο «Το λάθος είναι λάθος όπως κι αν θες να το βαφτίσεις»):

Το σωστό και το καλό είναι από τις πιο γαμημένες έννοιες. Εγώ είμαι σε τέτοιο σάστισμα που δεν ξέρω πια πιο είναι πραγματικά το σωστό. Το σωστό για ποιον; Το σωστό για τους κτηνοτρόφους εδώ είναι να αφήνουν τα κατσίκια τους ελεύθερα κι ας έχουν γαμήσει τα μισά δάση του νησιού. Το σωστό για αυτόν που έχει ελαιοτριβείο είναι να πετάει τα απόβλητα απλώς να τρέχουν έξω από το ελαιοτριβείο του και όπου πάνε. Και οι υπόλοιποι κάτοικοι συμφωνούσαν γιατί τους εξυπηρετούσε που ήταν κοντά τους αντί να τρέχουν στο πιο πέρα, παρόλο που το άλλο δεν μόλυνε. Τώρα που τα λύματα μόλυναν το νερό που πίνουνε, τώρα και μόνο τώρα αποφάσισαν κάτι να κάνουν, το οποίο όμως δεν έκαναν. Το σωστό που βλέπω δίπλα μου να ισχύει είναι αυτό που βολεύει τον κώλο μου.

Επειδή το σωστό είναι το δύσκολο μέρος, ΑΡΚΕΙ να βρεις το λάθος.. θα σε οδηγήσει από μόνο του στο σωστό. Μπορούμε πολύ απλά δηλαδή να ορίσουμε ότι το σωστό είναι το αντίθετο του «βολεύει τον κώλο μου».

Κι έχω το πλέον έξοχο παράδειγμα: Σκουριές Χαλκιδικής:

Το λάθος είναι λάθος όπως κι αν θες να το βαφτίσεις

Γράφει η Στεφανία Λυγερού

Ήμασταν στο Σύνταγμα κι ήρθε το μέγκα, κι όλοι έσπευσαν να μιλήσουν. Και εγώ αρνήθηκα, έβαλα και κωλόχερο στους συναγωνιστές. Στο κωλόχερο μού απάντησαν ότι “ναι μεν είναι προδοτικά τα κανάλια, ΑΛΛΑ θα τους χρησιμοποιήσουμε προς όφελος του αγώνα (;;;;), για να μάθει ο κόσμος ότι έχουμε βγει”.

Άλλο..

Κάποιοι συναγωνιστές κατεβαίνουν στις διαμαρτυρίες των κουραδοσυνδικαλιστών, κι ενώ γνωρίζουν ότι είναι καπελωτές, πάλι χρησιμοποιώντας τα ίδια “ναι μεν αλλά”.

Αλλο..

Στην ελληνική ιστορία οι ομογενείς γαμοκαπέλωναν τον αγώνα των πολιτών, όπου οι πολίτες είχαν φάει όλη την πούτσα, οι ομογενείς -κότες τρείλιρες- την έκαναν με ελαφρά, κι έρχονταν κατόπιν διεκδικώντας όλα τα εύσημα. Και τα έπαιρναν, και μας γάμαγαν. Κι ενώ, αυτοί που συντάσσονται με τον κάθε ομογενή που πλασάρεται ως σωτήρας σήμερα, γνωρίζουν αυτή την αλήθεια, παρόλα αυτά τον προσκυνούν, με δικαιολογία πάλι τα γνωστά «ναι μεν αλλά».

Αλλο…

Εμπιστοσύνη - Ο αυριανός άνθρωπος θα αρχίζει από εκεί που μέχρι σήμερα εμείς φτάνουμε

 

Γράφει η Στεφανία Λυγερού

Ο Καζαντζάκης (όπως κάθε σπουδαίος άνθρωπος) έφερε το αποτέλεσμα που ήρθε για να φέρει, κι ενώ δεν γνώριζε τον κανονικό λόγο, κι ενώ δεν του άρεσε ο ρόλος.

Η ιστορία του ανθρώπου προχωρά από αυτούς που η ψυχή τους όριζε και δεν μπορούσαν να κάνουν αλλιώς.

Το να ακολουθείς αυτό που το μέσα σου σού υποδεικνύει είναι πολύ εύκολο σαν φιλοσοφική θεωρία, πολύ δύσκολο -υπεράνθρωπο- να το κάνεις στην πραγματικότητα, πόσο μάλλον συνειδητά.

Η μόνιμη πάλη του ανθρώπου αφορά στην κόντρα του με αυτό που το μέσα του τού υπαγορεύει. Παλεύει επειδή (1) έχει κρίση -τι είναι λάθος τι σωστό-, και (2) επειδή δεν γίνεται να καταλάβει τον σκοπό που εξυπηρετεί το καθετί.

Μέχρι σήμερα το σενάριο παιζόταν έτσι: όλοι φέρνουμε το αποτέλεσμά μας αναγκαστικά, έρμαια της άνισης πάλης ψυχής σκέψης.

Από σήμερα αλλάζει το σκηνικό! Ζητά κάτι πέρα (πάνω) από αυτό. ...

Ο καθένας μας έχει το δικαίωμα και την επιλογή να ζήσει όπως θέλει τη ζωή του, αρκεί οι πράξεις του να μην έχουν αντίκτυπο σε κανέναν άλλον

Φοβερό πράγμα η Αλήθεια… (φοβερό γιατί εμπεριέχει δέος -ομορφιά, φόβο και τρόμο μαζί)

 ....γιατί είναι τόσο απλή και ταυτόχρονα τόσο δύσκολη.

Το νοστάλγησα κι έκατσα χθες να ξαναδώ το απέραντο γαλάζιο. Ο πρωταγωνιστής είναι ένας ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟΣ άνθρωπος. Η φύσις του είναι πιο κοντά στη θάλασσα (απόλυτη ευτυχία αισθάνεται μόνο εκεί), κι αυτοί που αισθάνεται συγγενείς του είναι τα πλάσματά της. Η φύσις της κοπέλας του είναι πιο κοντά στη γη, ευτυχισμένη θα την έκανε το παιδί του, ένα σπίτι, ένα αυτοκίνητο.

Στο τέλος της ταινίας η δική της φύση την τράβηξε κι έμεινε έγκυος στο παιδί του και ταυτόχρονα η δική του φύση τον τράβηξε στο νερό. Κι εκείνος έφυγε….

Υπό ένα πρίσμα η πράξη του έχει αντίκτυπο στην ζωή της κοπέλας του. Αλλά αυτό το πρίσμα είναι λάθος. ...

Γιατί τα δικά μας προϊόντα τα αγοράζουμε ακριβότερα;

Γράφει η Στεφανία Λυγερού,

Είχα πολύ έντονη την απορία πώς γίνεται και σαν χώρα με πλούσιο έδαφος και τέλειο κλίμα, που -λόγω αυτών- ευδοκιμούν τα πάντα ΚΑΙ ευλόγως με ευκολία, έχουμε ακριβότερα προϊόντα από ότι έχει πχ η γερμανία (στην οποία δεν ευδοκιμεί τίποτα!!).

Κι άλλη απορία, πώς γίνεται να αγοράζει την ΕΛΛΗΝΙΚΗ φέτα ο γερμανός φθηνότερα απ’ ότι εμείς;

Κι άλλη απορία, πώς γίνεται και έχει επάρκεια προϊόντων (κι άρα την υπεροχή) ο γερμανός κι εμείς να μην έχουμε; Να είναι υποχρεωτική η ένταξή μας στην ευρώπη γιατί αλλιώς θα ψοφήσουμε. Χρειαζόμαστε τους «καλούς γείτονες» γιατί χωρίς αυτούς δεν θα είμαστε τίποτα.

Γράφει ο φίλος μου ο Ιορδάνης: Οι εξαγωγές πρέπει είναι προαιρετικές όχι αναγκαίες….

Ο τρόπος με τον οποίο (από τον οποίο) θα γινόμαστε άριστοι

Γράφει η Στεφανία Λυγερού

(απλός είναι.... πάναπλος!)
Πρέπει να δώσουμε την αξία που του πρέπει... στο ΚΑΚΟ!!!!!!!!!!
Δεν εκτιμάται ο κακός ρόλος γι' αυτό πάσχει ο άνθρωπος μέχρι σήμερα.
Πιο σημαντικός είναι ο κακός ρόλος φίλε μου!!!! Κι όχι μόνο πιο σημαντικός, δίδεται και στον πιο άξιο!!!! για να καταφέρει να τον βγάλει....
Και σκέψου το εξής... εντελώς απλοϊκά...
Σκέψου ο γονιός να μην φοβόταν αν το παιδί του μπλέξει με ναρκωτικά, γίνει πούστης, γίνει κλέφτης, τζογαδόρος (βάλε ό,τι σκατά), γενικά αν ΔΕΝ ΦΟΒΟΤΑΝ...

... θα μεγάλωνε έναν ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΑΝΘΡΩΠΟ!!!

 Η κανονική (μεγάλη) αξία του Κακού

Στο σύγγραμμά μου γράφω: «Όσο περισσότερο ρημαδοζείτε, όσο καλύτερα φέρετε την Ιστορία σας, τόσο περισσότερο θα σκέφτομαι.. τόσο πιο σοφή θα γίνομαι..»

Γι’ αυτό που απέγινα ευθύνονται οι τύραννοι της ζωής μου!!

Και δες την αδικία…

Αυτοί που κάνουν τις μαλακίες βοηθούν εμένα να κάνω το σωστό. 

Κι αυτοί δεν έχουν κανένα όφελος!! 

Κι όχι μόνο δεν έχουν κανένα όφελος, έχουν και τις τύψεις να τους ταλανίζουν..

Έχουν αναλάβει τον πιο δύσκολο ρόλο, δεν κερδίζουν τίποτα, μονίμως πάσχουν παλεύοντας με το μέσα τους, κι έρχομαι εγώ, που αν δεν τους είχα δεν καταλάβαινα τίποτα, να πάρω όλα τα εύσημα!!!

Ο άλλος φτύνει αίμα ρε φίλε, του βγαίνει η ψυχή για να μπορέσω εγώ να καταλάβω…

Ό,τι είμαι το χρωστώ στους τυράννους της ζωής μου...

...την ύπαρξή μου ολάκερη

Οι Αλήθειες απλά υπάρχουν!!!!!

Κοιτάμε αλλού φίλε μου, γι' αυτό δεν τα βλέπουμε. Αν κοιτάξουμε εκεί που βρίσκονται, χωρίς κόπο, χωρίς να κάνεις καμία διατριβή, χωρίς να έχεις καμία ικανότητα, τα βλέπεις!!

Γιατί ΑΠΛΑ ΥΠΑΡΧΟΥΝ εκεί που κοιτάς!!!!

==========================
 "O σιωπών δοκεί συναινείν"

Αν κάνεις αυτό που ΔΕΝ μπορείς...

Γράφει η Στεφανία Λυγερού

 Ό,τι φοβάσαι, αυτό που δεν μπορείς να αντιμετωπίσεις, όσο πιστεύεις ότι δεν το μπορείς, τόσο αυτό γιγαντώνεται. Όλο και μεγαλώνει το βουνό, δυσθεώρητο το ύψος……….

Αν τολμήσεις αυτό που φοβάσαι, αν θελήσεις να το πάθεις, δεχόμενος όποιο αποτέλεσμα (ακόμα και να πεθάνεις από αυτό)……….. θα γίνεις……..

ΥΨΗΛΟΤΕΡΟΣ από το δυσθεώρητο αυτό βουνό!!!!!!!

Αν γίνεις υψηλότερος από το δυσθεώρητο, τι θα σε πτοήσει μετά;

Πυθαγόρας: «Είναι αδύνατο να θεωρείται ελεύθερος αυτός που είναι δούλος στα πάθη του και κυριαρχείται από αυτά.»

Οτιδήποτε σε φοβίζει, αλλά/και οτιδήποτε έχεις ανάγκη, αλλά/και η όποια «ιδιοκτησία» σου, είναι αφεντικό σου! Αυτά σε ορίζουν, σε έχουν να σέρνεσαι σκυλάκι τους.

(Στον αντίποδα πάντα βρίσκεται η λύση κάθε κακού) Αν ό,τι σε φοβίζει ΘΕΣ να το αντιμετωπίσεις στα ίσα, αν έχοντας τίποτα μπορείς να είσαι καλά, αν δεν έχεις καμία ιδιοκτησία, είσαι Ελεύθερος.

Η Ελευθερία είναι αίσθηση. Δεν μαθαίνεται, δεν μπορεί κάποιος να στην δώσει, δεν πωλείται άρα κι ούτε αγοράζεται. Και είναι στο χέρι σου, έχεις δικαίωμα στην επιλογή. ...

Κάθε συναίσθημα εξυπηρετεί έναν άγνωστο (συμπαντικό) σκοπό

Γράφει η Στεφανία Λυγερού

Τελευταία, σε μία συνάντηση με θέμα την αλληλεγγύη, τσακώθηκα με μία κοπέλα από την ομήγυρη. Για να μην το κάνω (να τιθασεύσω το συναίσθημά μου) θα μπορούσα να σκεφτώ ότι δεν είναι σωστό, πρώτη φορά με βλέπουν οι άνθρωποι, τι γνώμη θα σχηματίσουν για μένα (ξέρεις, τα γνωστά). Θα μπορούσα επίσης να «δώσω τόπο στην οργή» (έτσι δεν το λες;) το θέμα μας ήταν η καλοσύνη, η αγάπη, να μην χαλάσω το κλίμα..

Δεν έχω σταματήσει ποτέ κανένα μου αίσθημα, μπορεί να μην είμαι μία «καλή κοπέλα» (έτσι δεν το λες;) αφού δεν έχω τρόπους, τακτ, είμαι όμως αληθινή. Και χαίρω μεγάλης εκτιμήσεως γι’ αυτό μου το «προσόν», ακόμα κι από τον τυχερό που έτυχε στο διάβα μου και την πλήρωσε.

Το θέμα όμως δεν είναι ότι χαίρει εκτιμήσεως ο αληθινός άνθρωπος, υπάρχει σημαντικότερο..

Το συναίσθημα για να «ωριμάσει» και/για να φέρει λυτρωτικό/καθαγιαστικό αποτέλεσμα πρέπει να κινηθεί σε κύκλο. Να φύγει από αυτόν που το νιώθει και να πάει σ’ αυτόν που του το προκάλεσε και από εκεί, κάνοντας γκελ, γυρίζει πίσω λυτρωτικά. ...

Μπορείς να επιλέξεις να φτάσεις ν’ ακουμπήσεις το θείο στη ζωή τη ζώσα ή να ζήσεις απλά σαν άνθρωπος..

Γράφει η Στεφανία Λυγερού

Η ανθρώπινη κι η θεϊκή πλευρά μας δεν γίνεται να συμφιλιωθούν. Ούτε μπορεί να παιχτεί μάχη για να υπάρξει νικητής. Μιλάμε για δύο τελείως άνισα μεγέθη, αλλά/και με εντελώς αντίθετους σκοπούς. Η ψυχή είναι το θείο, το σύμπαν, το όλον. Η ανθρώπινη πλευρά είναι το επίγειο, το εντελώς περιορισμένο (ό,τι μπορούν τα μάτια να δουν, ό,τι γνωρίζω μπορώ να αντιληφθώ).
Έτσι, κι η δύναμή τους, είναι -αναλόγως- τελείως άνιση. Κι ο σκοπός τους επίσης είναι εντελώς αντίθετος, της μεν ψυχής είναι το να σε εξυψώσει, της ανθρώπινης υπόστασης να σε προσγειώσει.

Ο Αθανάσιος Διάκος δεν είχε συμφιλιωθεί με την ανθρώπινή του υπόσταση, δεν είχε δώσει καμία συγκατάθεση η ανθρώπινη πλευρά του στο να κάτσει να σουβλιστεί. Η κατάσταση αυτή η θεϊκή, που σε κάνει άξιο για το πιο υψηλό, έχει να κάνει με υπέρβαση. Η ψυχή κατακλύζει την υπόσταση, και τότε -λόγω αυτού- το ανθρώπινο παύει να υπάρχει (δεν έχει χώρο να υπάρξει). Σκέψου ότι ένα αίσθημα σαν αυτό που νιώθεις όταν πχ σε πνίγει το άδικο, όταν σου κλέβουν τη χώρα, όταν σου στερούν την ελευθερία.. είναι ικανό να σε κάνει να πας να στηθείς μπροστά στο τανκ!

Κάτι ανάλογο γίνεται και στο έγκλημα εν βρασμώ ψυχής, ένα αίσθημα τιγκάρει τον άνθρωπο από άκρη σ’ άκρη και απλά δεν χωράει η σκέψη η λογική.

Η κατάσταση όμως αυτή δεν αφορά μόνο εγκλήματα ή/και ηρωισμούς. Είναι μία εν δυνάμει κατάσταση και φυσικά είναι εν δυνάμει για όλους. Είναι δυνατότητα! η οποία σε κάνει να πας μέχρι όσο μπορείς. Αν στοχεύαμε εκεί, στο να εξαντλήσουμε τις δυνατότητές μας, θα φτάναμε να ακουμπήσουμε το θείο, όχι μόνο σε ακραίες συνθήκες αλλά και σε φυσιολογικές.

Μπορώ να το φτάσω σε φυσιολογικές συνθήκες αν.. το επιλέξω.

Το επιλέγω δίνοντας στην ψυχή όλη την αξία, ακούγοντας μόνο αυτήν, θρέφοντας μόνο αυτήν. ...

Τα γηρατειά... Μετανιώνει αυτός που όταν ήταν νέος, επειδή μπορούσε να κάνει τα πάντα, δεν τα έκανε

Γράφει η Στεφανία Λυγερού

Όλοι φοβούνται τα γηρατειά, κυρίως γιατί ο γέρος θέλει να ζήσει αλλά δεν μπορεί (το σώμα γερνάει ενώ η ψυχή όχι).
Ένα άλλο που τρέμουν οι άνθρωποι όσον αφορά τα γεράματα είναι η μοναξιά. Όσοι γέροι μ’ ακούν να εξυμνώ την μοναξιά μού λένε την αγαπημένη τους ατάκα «εκεί που είσαι ήμουν» και «καλά κι εγώ στην ηλικία σου τέτοια έλεγα, να σε δω όταν θα γεράσεις, η μοναξιά ισούται με θάνατο».
(Γιατί όλοι θένε να ζήσουν πολύ τότε; Γιατί κανείς δεν θέλει να πεθάνει νέος; Γιατί και στα 100 να πάει ο γέρος θέλει να ζήσει κι άλλο;)
Ένα άλλο, οι ηλικιωμένοι μόνιμα αναπολούν.. αλλά/και (μόνιμα) μετανιώνουν για τον τρόπο με τον οποίο έζησαν τα νιάτα τους (άλλη αγαπημένη ατάκα «στερνή μου γνώση να σ’ είχα πρώτα»). 
Μετανιώνει αυτός που όταν ήταν νέος, επειδή μπορούσε να κάνει τα πάντα, δεν τα έκανε. Αυτή η αίσθηση ότι έχω όλον τον χρόνο μπροστά μου είναι παγίδα, κι όσοι πέφτουν σ’ αυτήν συνεχώς αναβάλουν, και ποτέ δεν κάνουν, και τελικά δεν θέλουν να πεθάνουν... (Όσο έχουν ακόμα αύριο έχουν κι ελπίδες!!)
Αυτό που με εντυπωσίαζε από πάντα είναι το γεγονός ότι δεν μαθαίνουμε από τις παπαριές των άλλων. Ας πούμε αν γνωρίζω τον λόγο που οι γέροι πάσχουν δεν είναι πολύ εύκολο να καταλάβω τι πρέπει να κάνω για να μην πάσχω αύριο κι εγώ;
Πχ να μην αναβάλω. Να μην θεωρώ ότι έχω όλον τον χρόνο μπροστά μου, να θεωρώ ότι μόνο το τώρα υπάρχει κι ό,τι θέλω να το κάνω τώρα, που μπορώ.
Όσον αφορά τη μοναξιά… το κουφό είναι (νόμος του Μέρφυ;) ότι αυτός που δεν την αντέχει μένει τελικά μόνος. Επίσης, οι περισσότεροι άνθρωποι συμβιβάζονται με κάποιον για να έχουν παρέα στα γεράματα.. Δεν το κατάλαβα ποτέ. Να σε φάω όλη μου τη ζωή στη μάπα για να μην δυστυχάω όοοοοταν (ΑΝ) γεράσω;;; Ας πεθάνω αν δεν μπορώ να ζήσω τότε!!! Χωρίς καταπίεση θα έχω ζήσει ζωή ζωάρα!!! Να είσαι σίγουρος θα μου είναι πολύ αρκετό.
Τέλος, για το σώμα που δεν μπορεί ν’ ακολουθήσει την ψυχή….