Οι Ελίτ της Ήττας

«Αναλαμβάνεται, κύριε Πρόεδρε, την Προεδρία της Ελληνικής Δημοκρατίας για μία πενταετία όπου θα σημειωθούν σημαντικά γεγονότα και εξελίξεις: 

Η Ευρωπαϊκή ενοποίηση θα προωθηθεί με την ψήφιση ενδεχομένως και της Συνταγματικής Συνθήκης, τα εθνικά σύνορα και ένα μέρος της εθνικής κυριαρχίας θα περιοριστούν χάριν της ειρήνης, της ευημερίας και της ασφάλειας στη διευρυμένη Ευρώπη, τα δικαιώματα του ανθρώπου και του πολίτη θα υποστούν μεταβολές καθώς θα μπορούν να προστατεύονται, αλλά και να παραβιάζονται από αρχές και εξουσίες πέραν των γνωστών και καθιερωμένων και πάντως η Δημοκρατία θα συναντήσει προκλήσεις και θα δοκιμαστεί από ενδεχόμενες νέες μορφές διακυβέρνησης».

========================================================================

Οι Ελίτ της Ήττας

Στις 8 Φεβρουαρίου 2005, η Άννα Ψαρούδα-Μπενάκη, τότε πρόεδρος της Βουλής, προσφωνώντας τον Πρόεδρο της Ελληνικής Δημοκρατίας Κάρολο Παπούλια, είπε: “....Τα Εθνικά σύνορα και ένα μέρος της Εθνικής κυριαρχίας θα περιοριστούν χάριν της ειρήνης...”.

Αρνησιπάτριδες και Αρνησίθρησκοι

“...ούτω την χώρα νέμεται

η στρατιά της ήττης,

του λαού την απόφασιν,

άτεγκτον, φοβεράν,

περιφρονούσα.”

(Κώστας Καρυωτάκης, Ελεγεία και Σάτιρες, 1927)

του Λεωνίδα Χ. Αποσκίτη*

Πριν δεκατέσσερα χρόνια, το 2004, προειδοποιούσαμε, παρά την ευφορία των ημερών και με αφορμή τις εξελίξεις στο Κυπριακό (σχέδιο Ανάν), ότι η περιβόητη “ελληνοτουρκική φιλία”, την οποία υιοθετούσε το ελληνικό πολιτικό κατεστημένο ήταν ένα φληνάφημα, ότι οι Τούρκοι γαλονάδες και το βαθυκράτος στοχεύουν πάντα στο Αιγαίο και την οριστική άλωση της Κύπρου και, τέλος, ότι δεν υπάρχει καμμία σιγουριά με την “ευρωπαϊκή πορεία” της Τουρκίας. Κατά την ίδια χρονιά, που ήταν και εκλογική, μέσα στον ορυμαγδό των “εκτάκτων” και “αποκλειστικών” προεκλογικών παραθύρων, πέρασε “στο ντούκου” μια κουβέντα του απερχόμενου πρωθυπουργού που είχε πολύ ψαχνό: “Εγώ είμαι τσακάλι”, είχε πει ο Σημίτης, “και αν πιαστώ στο δόκανο, τότε θα κόψω μόνος το πόδι μου και θα ξεφύγω”. Αυτά ειπώθηκαν μερικές εβδομάδες πριν την παραίτησή του, λίγο πριν στήσει ο ίδιος το επικοινωνιακό τρυκ για να τραβηχτεί πίσω από το αδιάφανο πέπλο που συγκαλύπτει την πολιτική πραγματικότητα στην χώρα μας.

Ποιο είναι αυτό το δόκανο; Και τι συμβαίνει πίσω από το πέπλο; 

Ένα ΟΧΙ "erga omnes", με αφορμή την Μακεδονία [erga omnes: έναντι όλων]

Μ' αφορμή την Μακεδονία

του Λεωνίδα Χ. Αποσκίτη

Η Ελλάδα βρίσκεται σήμερα υπό την καταλυτική επιρροή ξένων χωρών και ομάδων συμφερόντων με αποτέλεσμα την απώλεια της κυριαρχίας της. Η οικονομία και οι πολιτικοί μας καθοδηγούνται από τις Βρυξέλλες, την Ουάσιγκτων, το ΔΝΤ, την Γουώλ Στρητ, το ΝΑΤΟ και τους πολυεθνικούς κολοσσούς, των οποίων το μοναδικό ενδιαφέρον είναι να πλουτίζουν οι μέτοχοί τους.

Η δύναμή τους και η εξουσία τους -συνειδητή ή ασυνείδητη, επιδιωκόμενη ή όχι- είναι έκδηλες στην εξωτερική μας πολιτική και αντικατοπτρίζονται σ' αυτό που συμβαίνει τώρα με το “Μακεδονικό”.

Οι εχθροί μας γνωρίζουν ότι ως μεμονωμένα άτομα είμαστε ασθενέστεροι απ' ό,τι ως έθνος. Γι' αυτό από την αρχή των “Μνημονίων” οι εντολοδόχοι κυβερνώντες προσπαθούν να μας αποτρέψουν να δράσουμε συλλογικά ως κοινωνία, ως χώρα, ως πολιτισμός.  Επιχειρούν να μας διαιρέσουν καλλιεργώντας τον κοινωνικό αυτοματισμό, δίνοντας και παίρνοντας προνόμια, νοθεύοντας τις ιδέες και την ιστορία. Το κοινό καλό έχει περάσει σε δεύτερη μοίρα, για να μην αισθανόμαστε αξιοπρεπείς, για να μην μπορούμε να ζήσουμε και να αντισταθούμε αλληλέγγυοι μεταξύ μας.

Χάνοντας την αίσθηση της κοινωνίας με τους κώδικές της, τις παραδόσεις της, τα ήθη της και τις υποχρεώσεις της, χάνουν και οι λέξεις την σημασία τους και φαντάζουν άδειες.

Έτσι θέλουν να μας ξεγελάσουν και με το όνομα της Μακεδονίας, το οποίο είναι ταυτισμένο με τον ιστορικό, οικουμενικό ελληνισμό. Οι Μακεδόνες έφεραν στην Οικουμένη τον ελληνικό πολιτισμό, όταν η Σπάρτη και η Αθήνα είχαν ολοκληρώσει τον ιστορικό τους κύκλο. Το όνομα της Μακεδονίας είναι κάτι πολύ μεγαλύτερο από έναν απλό “γεωγραφικό προσδιορισμό” και δεν νοείται να το απεμπολούμε αμαχητί, υποκύπτοντας στα κελεύσματα αλυτρωτικών ή οικονομικών συμφερόντων. Όπως και οι κίνδυνοι που θα προκύψουν από έναν ενδοτικό συμβιβασμό θα έχουν μελλοντικά ευρύτερες επιπτώσεις, πέρα από τα πρόσκαιρα συμφέροντα της ευρω-ατλαντικής συμμαχίας. ...

Σε αναζήτηση μιας νέας “Παγκόσμιας Βεστφαλίας”

Η πρόσφατη ιστορία απέδειξε ότι τελικά ο Ψυχρός Πόλεμος δεν στόχευε τον Κομμουνισμό, αλλά την ίδια την Ρωσσία. Ο Ψυχρός Πόλεμος έπρεπε να είχε τελειώσει το 1991, όταν διαλύθηκε η ΕΣΣΔ και το Σύμφωνο της Βαρσοβίας. Ο Τραμπ τώρα, 25 χρόνια μετά, καλείται να κάνει το αυτονόητο και να αποδείξει ότι δεν ήταν απλώς ένας φαφλατάς...

του Λεωνίδα Χ. Αποσκίτη

Προς τα πού οδεύει ο κόσμος; Η παρακμιακή πορεία της Ευρωπαϊκής Ένωσης, η άνοδος του Ευρωσκεπτικισμού σε όλη την ήπειρο, το Brexit και η νίκη του Ντόναλντ Τραμπ, που έθεσε υπό αμφισβήτηση τις βασικές αρχές της αμερικανοκρατούμενης παγκόσμιας τάξης, είναι απτές αποδείξεις ότι η ιστορία είναι στην καμπή μιας μεγάλης στροφής. Πολλοί είναι οι αναλυτές και συγγραφείς -συστημικοί και μη- που εκτιμούν ότι ο κόσμος μας βρίσκεται σε προπολεμική κατάσταση, στο κατώφλι ενός παγκόσμιου, αυτή την φορά, “Τριακονταετούς Πολέμου”, σαν αυτόν που κατέστρεψε ολοκληρωτικά την κεντρική Ευρώπη από το 1618 έως το 1648.

Σε μια ανάλογη, ταραγμένη εποχή, τον 16ο και 17ο αιώνα η κατεστημένη ρωμαιοκαθολική τάξη και η παποσύνη κλονίστηκαν συθέμελα και η Ευρώπη βυθίστηκε στην καχυποψία και τις αντιπαραθέσεις. Η ατμόσφαιρα ήταν τόσο εκρηκτική ώστε μια σπίθα και μόνο αρκούσε για να τιναχτούν όλα στον αέρα. Και αυτή τελικά ήρθε, βυθίζοντας την Ευρώπη σε μια ...

Τι θέλουν ο απερχόμενος πρόεδρος Ομπάμα και ο “πρέσβης του Μαϊντάν” στην Αθήνα

του Λεωνίδα Χ. Αποσκίτη*

Μετά τις τελευταίες διεθνείς εξελίξεις, το ερώτημα που πολλοί θέτουν είναι εάν εξακολουθεί να έχει τον πρώτο λόγο στον Λευκό Οίκο ο αποχωρών πρόεδρος Ομπάμα, ή έχουμε να κάνουμε με ένα συγκεκαλυμμένο “πραξικόπημα” από το Λόμπυ του Πολέμου.

“Ποιος αποφασίζει για την εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ”, αυτό είναι το ερώτημα που θέτει οStephen Cohen, βασικός συνεργάτης της επιθεώρησης Nation και ένας εκ των κορυφαίων Αμερικανών αναλυτών της ρωσικής γεωστρατηγικής. (The Nation, 21/09/2016, “Who is Making American Policy – the President or the War Party?)

Αναφερόμενος στην αμερικανική αεροπορική επίθεση στις συριακές δυνάμεις του Άσσαντ (στις 17 Σεπτεμβρίου), η οποία παραβίασε κατάφωρα την προηγηθείσα συμφωνία για εκεχειρία, λέει ότι κάθε άλλο παρά “τυχαία” έγινε, αφού το Υπουργείο Άμυνας του Άστον Κάρτερ είχε ανοικτά διαφωνήσει στο πλάνο που διαμόρφωσε η συνεννόηση Ομπάμα-Πούτιν.

Αν η επίθεση ήταν εσκεμμένη, αυτό μας δείχνει την δύναμη του αμερικανικού “Κόμματος του Πολέμου” (War Party), που εδράζεται όχι μόνο στο Υπουργείο Άμυνας, αλλά και σε τμήματα του Υπουργείου Εξωτερικών, στο Κογκρέσσο και στα καθεστωτικά μίντια.

Για οκτώ χρόνια, απ' ό,τι φαίνεται, ο Ομπάμα προσπαθούσε να αποφύγει το σενάριο των “neocons” για τον μεγάλο πόλεμο στην Μέση Ανατολή, που θα κατέληγε σε πυρηνική εμπλοκή με το Ιράν. Ένα καταστροφικό ενδεχόμενο που, όπως όλα μαρτυρούν, εξακολουθεί να υπάρχει ακόμα στα μυαλά των πιο παρανοϊκών “γερακιών” του Τελ-Αβίβ και της Ουάσιγκτων. ...

Ο πανικός των ελίτ μπροστά στο οργισμένο “πρεκαριάτο”

του Λεωνίδα Χ. Αποσκίτη*

Λίγα έγιναν γνωστά σχετικά με τις μυστικές συζητήσεις που πραγματοποιήθηκαν στην Δρέσδη, τον Ιούνιο, κατά την Σύνοδο του 2016 της Λέσχης Μπίλντερμπεργκ.

Όμως, αυτό που φαίνεται ότι χαρακτήρισε την φετινή συνάντηση ήταν το θέμα: “Πρεκαριάτο και μεσαία τάξη”.

Αν σκεφθούμε ότι η αιχμή αυτής της κλειστής συνάντησης των ισχυρών της διεθνούς ελίτ δεν ήταν μόνο να συζητήσουν το τι συμβαίνει σήμερα στον κόσμο, αλλά να καθορίσουν το τι θα συμβεί, δικαιολογημένα προκαλεί μεγάλο ενδιαφέρον η εισαγωγή του καινοφανούς αυτού θέματος.

Άλλωστε ο όρος “πρεκαριάτο” είναι μοναδικός αφού είναι ένας νεολογισμός που επινοήθηκε από τον καθηγητή Guy Standing του Πανεπιστημίου του Λονδίνου, ο οποίος βρισκόταν στην λίστα των φετινών συμμετεχόντων γι' αυτό τον λόγο.

Το “πρεκαριάτο” είναι ένας νέος όρος, που τείνει να αντικαταστήσει τον όρο προλεταριάτο στις, μη-μαρξιστικές, σύγχρονες αναλύσεις των κοινωνικο-οικονομικών αδιεξόδων της παγκοσμιοποίησης.Αφορά την νέα κοινωνική τάξη που δημιουργήθηκε από ανθρώπους που υποφέρουν από επισφάλεια: άνεργους, “απασχολήσιμους”, ανασφάλιστους, εργαζόμενους με μπλοκάκια, περιστασιακά εργαζόμενους σε διανοητική εργασία και γενικώς εργαζόμενους με “ελαστικούς όρους” εργασίας ή χαμηλοσυνταξιούχους. Με λίγα λόγια, κάθε είδους αβέβαιος και επισφαλής τρόπος ζωής στο παγκοσμιοποιημένο μοντέλο του καζινο-καπιταλισμού (από το λατινικό precarious, που σημαίνει αβέβαιος). ...

Η τραγωδία της 13-11-15 στο Παρίσι είχε «προφητευθεί» από το Economist;

Ήταν οι τρομοκρατικές επιθέσεις άλλη μια οργανωμένη προβοκάτσια;

του Vigilant Citizen

Ο κόσμος είναι μια πυριτιδαποθήκη έτοιμη να εκραγεί και τα όσα εκτυλίσσονται σήμερα στην Μέση Ανατολή και την Ευρώπη βρίσκονται στην καρδιά της έντασης.

Αν και είναι πολύ νωρίς να αποφανθούμε αν τα γεγονότα του Παρισιού ήταν πραγματική σφαγή ή μια μυστική επιχείρηση για πρόκληση κρίσης, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι τα εύφλεκτα συστατικά του Τρίτου Παγκοσμίου Πολέμου αρχίζουν να μαζεύονται όλα σε ένα σημείο, αρχής γενομένης από τον Ιανουάριο του 2015.

Παράλληλα με την καταστροφή αρκετών χωρών της Μέσης Ανατολής, την μαζική ροή των μεταναστών προς την Ευρώπη, τις προετοιμασίες για πόλεμο κατά Ρωσσίας και Κίνας, οι ελίτ θα χρησιμοποιήσουν αυτή την «δημιουργική καταστροφή», αυτές τις νέες επιθέσεις, με τον ίδιο τρόπο που χρησιμοποίησαν την 11/9, το Charlie Hebdo κ.λπ.

Βέβαια, υπάρχουν αναμφίβολα χιλιάδες εξαθλιωμένοι και οργισμένοι Μουσουλμάνοι εκεί έξω, αλλά κάποιοι απ’ αυτούς ίσως είναι περισσότερο τα «προπετάσματα» παρά οι ενορχηστρωτές.

Έτσι, παρ’ όλο που είναι πολύ νωρίς να μιλήσουμε με σιγουριά, υπάρχουν πολλά ερωτήματα που δεν απαντιούνται από τις επίσημες εκδοχές.

Ο Δρ. Kevin Barrett, Ph.D. Αραβολόγος-Ισλαμολόγος, ένας από τους πιο γνωστούς στις ΗΠΑ επικριτές της αμερικανικής πολιτικής του «πολέμου κατά της τρομοκρατίας», βρισκόταν στο Παρίσι αυτές τις ημέρες για το γύρισμα ενός ντοκυμανταίρ σχετικά με τα ύποπτα γεγονότα του Ιανουαρίου στο Charlie Hebdo.

Αρχικά, παρατηρεί ότι η τραγωδία συνέβη Παρασκευή και 13, όπως η σφαγή των Ναϊτών, που άρχισε την αυγή της Παρασκευής στις 13 Οκτωβρίου του 1307 (ημερομηνία συνδεδεμένη με την προέλευση της σχετικής πρόληψης περί «Παρασκευής και 13»), τον 11^ο μήνα και στο 11^ο διαμέρισμα του Παρισιού.

Ο πολυχώρος Μπατακλάν (Bataclan) στο Παρίσι, που αποτέλεσε τον κεντρικό στόχο, λειτούργησε για πρώτη φορά το 1865 (150 χρόνια πριν) και ονομάστηκε έτσι από την ομώνυμη οπερέττα «Ba-ta-clan» του Όφενμπαχ. Τα τελευταία 40 χρόνια ανήκε σε δύο αδέλφια, τους Εβραίους Pascal και Joel Laloux, οι οποίοι κατά σύμπτωση τον πούλησαν σε νέο ιδιοκτήτη στις 11 Σεπτεμβρίου του 2015. Ο πολυχώρος είχε επανειλημμένα καταγγελθεί από φιλοπαλαιστινιακές οργανώσεις γιατί συχνά φιλοξενούσε φιλο-ισραηλινά συγκροτήματα, όπως το αμερικανικό συγκρότημα Eagles of Death Metal, που έπαιζε την μοιραία νύχτα και το οποίο είχε κατακριθεί για φιλο-ισραηλινές δηλώσεις (είχε μάλιστα παίξει σε κλαμπ του Τελ Αβίβ τον Ιούλιο).

Εκ πρώτης όψεως, η επίθεση φαίνεται σαν άλλη μια τζιχαντιστική ενέργεια.

«Το βασικό ερώτημα, όμως», λέει ο Kevin Barrett, «είναι πάντα:

Μπεσλάν - Μπατακλάν: Ο Πόλεμος του Θεού

του Λεωνίδα Χ. Αποσκίτη

Στις 22:17 (τοπική ώρα για την Γαλλία, μια ώρα πίσω από την Ελλάδα) χθές το βράδι άλλαξε οριστικά η ρότα της Ευρώπης και τα φώτα έκλεισαν στον Πύργο του Άϊφελ για πρώτη φορά μετά τον 2^ο Παγκόσμιο Πόλεμο. Η όποια εικόνα δημοκρατίας επέζησε μέχρι σήμερα στην Ευρωπαϊκή Ένωση των αυταρχικών θεσμών, της νεοφιλελεύθερης εξαθλίωσης και των μνημονιακών πολιτικών θα καταλυθεί από τα έκτακτα μέτρα, όπως στις ΗΠΑ μετά την 11/9, τον στρατό στους δρόμους, τη νατοϊκή μηχανή που θα ξεδιπλωθεί παντού στα επόμενα εικοσιτετράωρα.

Το τελικό ερώτημα όμως που τίθεται μετά από κάθε τρομοκρατική επίθεση: μήπως επρόκειτο για «συγκεκαλυμμένη επιχείρηση»; Αυτό διδάσκει η ιστορική εμπειρία του 20^ου αιώνα, για να μιλήσουμε μόνο για την σύγχρονη εποχή.

Η Ευρώπη δεν θα είναι πια η ίδια γιατί οι λαοί πρέπει να πειθαρχήσουν στη νέα πραγματικότητα που επιβάλλουν οι δυτικές ελίτ της παγκοσμιοποίησης και του «πολέμου κατά της τρομοκρατίας», που αυτοί εξέθρεψαν για στρατηγικούς λόγους. Έντεκα χρόνια μετά την φονική επίθεση στο ρωσσικό σχολείο του Μπεσλάν τον Σεπτέμβριο του 2004, έρχεται η τραγωδία του Μπατακλάν να επιβεβαιώσει ότι η μακρόσυρτη αυτή ανθρωποθυσία, που άρχισε από την πτώση της ΕΣΣΔ, και κορυφώθηκε στις 11 Σεπτεμβρίου 2001, είναι ο μεταμοντέρνος τρίτος παγκόσμιος πόλεμος, τα μαύρα σύννεφα του οποίου πυκνώνουν απειλητικά πλέον.

Το ISIS ήδη ανέλαβε επίσημα την ευθύνη και απειλεί κι άλλες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες

Είναι μια πολυσύνθετη πραγματικότητα με πολλούς παίκτες, αιτίες, σκοπούς και παράπλευρες στοχεύσεις ή απώλειες.

Το ποιες είναι οι αιτίες πίσω από την σημερινή φάση του πολέμου, την σύγκρουση σουννιτών-σιϊτών στην Μέση Ανατολή, φαίνεται από το παρακάτω απόσπασμα με τις εκτιμήσεις του Begin-Sadat Center for StrategicStudies (BESA), ενός από τα πιο έγκυρα think-tank του Ισραήλ. ...

Η μάχη της Ανθρωπότητας για τον Γαλάζιο Χρυσό

Του Λεωνίδα Χ. Αποσκίτη*

Το νερό είναι ένα από τα πολυτιμότερα στοιχεία της ζωής και αποτελεί ένα αναπόσπαστο μέρος του πλανήτη, ένα δυναμικό κομμάτι της δημιουργίας και της φύσης για δισεκατομμύρια χρόνια.

Αυτό που κάνει τη Γη μας τόσο όμορφη και μοναδική στον χώρο του διαστήματος (Γαλάζιο Πλανήτη) είναι οι μεγάλες εκτάσεις των ωκεανών με το άφθονο γαλάζιο νερό και τα ηλιόλουστα σύννεφα από πάνω του. Πραγματικά, δεν μπορούμε να συλλάβουμε την ζωή όπως την ξέρουμε χωρίς το νερό.

Η πρωταρχική σημασία του νερού για τη ζωή αλλά και την εξέλιξη του πολιτισμού -ύδρευση, υγιεινή κλπ- καταγράφεται στην τέχνη, τη λογοτεχνία και την θρησκεία όλων των πολιτισμών. Το «Άριστον μεν Ύδωρ» κατά τον Πίνδαρο, το «αίμα» της γήϊνης ζωής, σύμφωνα με τον Εμπεδοκλή και τον Αριστοτέλη, το «νεαρόν ύδωρ» των Βυζαντινών - απ' όπου με παραφθορά βγήκε το «νερό» - έχει προσφέρει άφθονο υλικό τόσο στους αρχαίους μυθολογικούς κύκλους όσο και στις σύγχρονες λαϊκές αφηγήσεις και λογοποιΐες.

Η αρχαία υδρολογία είναι ιστορικά η πρώτη τεχνολογική εφαρμογή με στόχο την βελτίωση της ζωής των ανθρώπων. 

Στην Αρχαία Ελλάδα τα δημόσια έργα ήταν μία από τις μεγαλύτερες προτεραιότητες. Το ...

ΔΕΝ ΣΕ ΦΟΒΑΜΑΙ, ΔΕΝ ΣΕ ΦΟΒΑΜΑΙ

του Λεωνίδα Χ. Αποσκίτη

ΜΕ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΕΓΩ ΞΥΠΝΑΩ ΚΑΙ ΚΟΙΜΑΜΑΙ ...

Μία εικόνα, χίλιες λέξεις... ένας στίχος δέκα χιλιάδες νοήματα. Ντυμένα με μουσική εκατομμύρια καρδιοχτύπια... Ένα βίντεο κλίπ με πολλά νοήματα και πολλούς αποδέκτες... Ένα λιθαράκι για την Ελλάδα. Ένα λιθαράκι για την πατρίδα. ΙΩΑΝΝΗΣ ΚΟΡΝΙΛΑΚΗΣ

Θα γράψει η Ελλάδα τη Νέα Γιάλτα;

Του Γιάννη Μήτσιου, πολιτικού επιστήμονα-διεθνολόγου*

Καταιγιστικές οι εξελίξεις των τελευταίων ημερών και ωρών σχετικά με το μέλλον της Ελλάδας, την ενδεχόμενη χρεωκοπία της εντός του ευρώ ή την έξοδό της από το ευρώ και τις απανωτές απειλές και τελεσίγραφα που δέχεται να κλείσει τη συμφωνία για το καλό της αλλά και για το καλό της Ευρώπης.

Για καμμία άλλη ευρωπαϊκή χώρα του μεγέθους της Ελλάδας δεν έχουν γίνει τόσες πολλές συζητήσεις, σε επίπεδο αρχηγών κρατών, υπουργών, τεχνοκρατών κλπ  τόσα πρωτοσέλιδα και αφιερώματα σε μεγάλες εφημερίδες και κανάλια της Ευρώπης αλλά και των ΗΠΑ.

Η «μικρή πλην όμως τίμια Ελλάς» που έλεγε μια πολιτική φράση του παρελθόντος για άλλη μια φορά αποδεικνύει ότι παράγει περισσότερη ιστορία από ότι της αναλογεί στα διεθνή πράγματα. Για την Ελλάδα κόπτονται όλοι: Αμερική, ΔΝΤ, Ευρωπαίοι, Ρώσοι, BRICS, Κινέζοι, αναλύσεις γεωπολιτικές, ενδεχόμενοι κίνδυνοι περιφερειακής σταθερότητας, κλπ.

Η αγωνία του διεθνούς συστήματος φαίνεται και από το γεγονός ότι η νέα ελληνική ...

Το τέλος των σημερινών συσχετισμών και το ερχόμενο "Big Event"

  του Λεωνίδα Χ. Αποσκίτη
[Δημοσιεύθηκε στο Hellenic Nexus τ.79, Νοέμβριος 2013] 

Ο Ρώσσος πρόεδρος Βλαντίμιρ Πούτιν, μιλώντας πρόσφατα για τον ρόλο των Δυτικών δυνάμεων στην τρέχουσα κρίση και στα αδιέξοδα της παγκοσμιοποίησης, άφησε να εννοηθεί ότι ο ευρω-ατλαντικός πολιτισμός είναι από την φύση του άκαμπτος, άρα τείνει στην καταστροφή, την διάλυση και την παρωδία του.

Η Πράβντα, σε μια ανάλυσή της με τίτλο «Ο Βλαντίμιρ Πούτιν εναντίον του Καρχηδονιακού πολιτισμού» (Nicolas Bonnal, 17/10), επιχείρησε να ερμηνεύσει τα βαθύτερα σημαινόμενα των λόγων του Πούτιν. Επικαλούμενη τα λόγια του Σαίξπηρ στον Άμλετ, όπου ο ήρωας προβλέπει ότι ο κόσμος αυτός «είναι ξεχαρβαλωμένος», επισημαίνει ότι οι τρεις δυτικές μεγάλες δυνάμεις είναι υπεύθυνες για το ότι ο πλανήτης μας μετατρέπεται σε μια τεράστια ταμειακή μηχανή. Αυτή είναι, όμως, η επιδίωξή τους.

Ποιες είναι αυτές οι δυνάμεις; «Οι ΗΠΑ (περισσότερο μια κοινωνία matrix παρά ένα έθνος-κράτος), η Αγγλία (διανοητικά η πιο επικίνδυνη από τις τρεις) και η Γαλλία που, μετά το 1789, έχει γίνει ο χρήσιμος ηλίθιος αυτού του εφιαλτικού τρίο». ...

Παραιτήθηκε και ο Λεωνίδας Αποσκίτης, από το ΕΠΑΜ....

 ΛΕΩΝΙΔΑΣ ΑΠΟΣΚΙΤΗΣ: "Δυστυχώς, το ψεύδος, η συκοφαντία και η λογική του κομματικού μαντριού περισσεύουν".

 
 Ο Λεωνίδας Αποσκίτης, δεν ήταν ένα απλό μέλος του ΕΠΑΜ, του κινήματος του Δημήτρη Καζάκη.
Ήταν και είναι μια σημαντική προσωπικότητα, με ξεκάθαρες δημοκρατικές θέσεις και απόψεις, πιστός σε Αρχές και Αξίες σαν αυτές που οφείλουν να χαρακτηρίζουν έναν συνειδητοποιημένο Έλληνα που ξέρει τι θέλει να προσφέρει στην Πατρίδα του, χωρίς να γυρέψει  καρέκλες και ανταλλάγματα.

Η οριστική του αποχώρηση από το ΕΠΑΜ, απλά επιβεβαιώνει αυτό που καιρό τώρα λέμε και γράφουμε εδώ, στα ΑΤΤΙΚΑ ΝΕΑ κάνοντας λόγο για κομματικά μαντριά, για ένα προσωποπαγές κίνημα, που ενώ προβάλλεται ως δημοκρατικό, μάλλον άλλους σκοπούς εξυπηρετεί με την συμπεριφορά του προς τους συνιδρυτές και τα μέλη του...

Η αγωνία της Δαμασκού και η αναλγησία των Αθηνών

Του Λεωνίδα Χ. Αποσκίτη

«Το μέλλον είναι ως επί το πλείστον αβέβαιον. Και η αβεβαιότης αυτή, όσο απατηλή και αν είναι, αποδεικνύεται συγχρόνως χρησιμωτάτη. Διότι ένεκα του φόβου τον οποίον εμπνέει εις όλους εξ ίσου, καθείς δυσκολώτερον αποφασίζει να επιτεθεί εναντίον του άλλου…».

Θουκυδίδης, Ιστορίαι, απόδοση Ελευθερίου Βενιζέλου, τ.Α, βιβλίον Δ.

Ο Θουκυδίδης είναι ο πατέρας της «realpolitik» στην σφαίρα των διεθνών σχέσεων και οι διδαχές του για το πώς πρέπει να λαμβάνονται οι αποφάσεις στην εξωτερική πολιτική και να οικοδομούνται στρατηγικές συμμαχίες μελετώνται οπωσδήποτε σήμερα από τα διαφορετικά κέντρα αποφάσεων που σχεδιάζουν τα σενάρια των μελλοντικών εξελίξεων στην Μέση Ανατολή.

Αυτή την ώρα, που το γενικότερο μπέρδεμα του μεσανατολικού κουβαριού οδηγείται σε κορύφωση, ο συσχετισμός των δυνάμεων θα σταθεί αποφασιστικός για την ενδυνάμωση ή την μείωση της ελληνικής εθνικής ισχύος ή ακόμα, στο χειρότερο σενάριο, για την περαιτέρω συρρίκνωση του ελληνισμού στην περιοχή.

Αυτό που ξεκίνησε εδώ και δύο χρόνια στην Συρία και συνεχίζεται με κίνδυνο να ...

Η παγκόσμια εξαπάτηση και τα χημικά της Συρίας

 Σχετικό: Εδώ Προτεκτοράτο: ΗΠΑ καλούν Ελλάδα, για Πιστή Τήρηση των Συμφωνηθέντων "διευκολύνσεων" στην Ουάσιγκτον, για τη Συρία: Ζητούν τις_βάσεις της_Σούδας_και της Καλαμάτας

του Λεωνίδα Χ. Αποσκίτη

Ο ιστορικός του μέλλοντος είναι πολύ πιθανόν ότι θα γράφει για την εποχή μας: «Στο ξεκίνημα του 21^ου μ.Χ. αιώνα, ένα πανίσχυρο παγκόσμιο καθεστώς άρχισε να αιχμαλωτίζει με τα φανερά και μυστικά πλοκάμια του ολόκληρο τον πλανήτη. Η Γη μεταμορφώθηκε σταδιακά σε μία πλανητικών διαστάσεων αόρατη φυλακή με τις πιο εξελιγμένες και εκλεπτυσμένες μεθόδους καταστολής και εξαπάτησης».

Πράγματι, η αλήθεια είναι ταυτόχρονα απλούστερη αλλά και πιο απίστευτη απ’ ό,τι μπορούμε να διανοηθούμε: Οι Επικυρίαρχοι, μία απάνθρωπη υπερεθνική ελίτ, μιλώντας για «ανοχή», ... «ανθρώπινα δικαιώματα» και «παγκοσμιοποίηση» προσπαθούν με σατανικές μεθοδεύσεις να αντιστρέψουν την πραγματικότητα και να εξουσιάσουν τον πλανήτη. Κατέχοντας μία τεράστια μερίδα του παγκόσμιου πλούτου και των «μέσων μαζικής εξαπάτησης», διαφθείρουν σταδιακά και προετοιμάζουν τις ανύποπτες μάζες να δεχθούν την παγκόσμια Νέα Τάξη.

Σήμερα, όλα τα αμερικανικά δίκτυα μεταδίδουν ότι οι ΗΠΑ και οι σύμμαχοί τους ετοιμάζουν τα τελικά πλάνα τους για τον πόλεμο στην Συρία και, κατ’ επέκταση, στην Μέση Ανατολή, βασισμένοι στους ψευδείς ισχυρισμούς ότι η Συριακή κυβέρνηση χρησιμοποίησε χημικά όπλα εναντίον του ίδιου της του λαού, την ώρα μάλιστα που έβγαινε ισχυρή από τον άδικο πόλεμο που της επιβλήθηκε. ...

Κυβέρνηση υποτέλειας σε φόντο εθνικού διχασμού

 του Λεωνίδα Χ. Αποσκίτη

Τα μνημόνια και οι πρωτοφανείς «συμβάσεις», που δεσμεύουν την χώρα από την άνοιξη του 2010, είναι ο απόλυτος οδικός χάρτης της νεοφιλελεύθερης τυραννίας, του Δόγματος του Σοκ, που οδηγούν τελικά στην αντιδημοκρατική εκτροπή. Το πρώτο σχετικό πείραμα έγινε την δεκαετία του ’70 στην Χιλή με την χούντα του Πινοσέτ για να λεηλατηθεί ο ορυκτός πλούτος της χώρας, τον οποίο εποφθαλμιούσαν τα αρπακτικά των πολυεθνικών.

Σήμερα, η συγκυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου, με την βαριά φορολογία, τα χαράτσια, τις απολύσεις, το γενικό ξεπούλημα και τις αυταρχικές συμπεριφορές, που κορυφώθηκαν με το «μαύρο» στην ΕΡΤ, επιχειρεί να βαδίσει στην ίδια αντιλαϊκή και αντεθνική ατραπό, έχοντας ζηλώσει την «δόξα» του αιμοσταγούς δικτάτορα της Χιλής.

Η κυβέρνηση αυτή είναι επικίνδυνη όπως διαχειρίζεται την εξουσία, όχι μόνο γιατί είναι πλήρως υποταγμένη στις επιταγές των τοκογλύφων, όχι μόνο για τον πρωτοφανή αντιλαϊκό και ξενόδουλο χαρακτήρα της, αλλά και γιατί επιδεικνύει έναν διχαστικό ρεβανσισμό απέναντι στην κοινωνία.

Η αναζωπύρωση του διχαστικού, ρεβανσιστικού λόγου με πρωταγωνιστές ακόμα και υπουργούς της σημερινής συγκυβέρνησης, έρχεται την ώρα ακριβώς που οι λαϊκές αντιδράσεις πολλαπλασιάζονται και πλησιάζει η ώρα του ξεσπάσματος. Παληά μου τέχνη κόσκινο το «διαίρει και βασίλευε» για τους υπηρέτες των ξένων συμφερόντων στον τόπο μας.

Είναι η πρώτη φορά μετά το τέλος του εμφυλίου που μια ακροδεξιά αντίληψη, μέσα κι έξω από το Μαξίμου, προσπαθεί να υφαρπάξει τα ηνία της χώρας (οι γέφυρες προς την Χ.Α. δεν έγιναν τυχαία) ξεθάβοντας από τα σεντούκια της νεώτερης ιστορίας μας τον εμφυλιοπολεμικό λόγο, κάτι που η μεταπολιτευτική συντηρητική παράταξη, την οποία χρησιμοποιούν ως όχημα, δεν το τόλμησε ούτε το επιδίωξε ποτέ.

Το σκεπτικό της γερμανόφιλης νομενκλατούρας, που θεωρεί τον εαυτό της «αναμορφωτή» του τόπου, είναι να επιβάλει τις...

Γιατί η Αριάδνη έχει σήμερα μπερδευτεί

του Λεωνίδα Χ. Αποσκίτη*

Ο Όργουελ κινδυνεύει ήδη να ξεπεραστεί. Ο Μεγάλος Αδελφός κάνει ό,τι μπορεί για να κλείσει τα φώτα… να σβήσει την δημοκρατία… να θάψει την ελπίδα.
Ποιος μπορεί να αμφιβάλλει ακόμα ότι η υπερεθνική ηγεσία της πλανητικής οικονομίας καθοδηγεί απροκάλυπτα το μανιχαϊστικό της σχέδιο βασισμένη στην ιδεολογική τύφλωση των μαζών.
Η ηλεκτρονική αστυνομία της σκέψης, μέσα από την προπαγάνδα του «άξονα του κακού», δείχνει καθημερινά τους «τρομοκράτες» όπως παλιά οι ασφαλίτες έδειχναν τους κομμουνιστές.
Αυτούς που εννοούν πραγματικά, όμως, ως «τρομοκράτες» δεν είναι οι εξτρεμιστές βομβιστές, οι ισλαμικές σέκτες, που μπορούν να ελέγχουν οι ίδιοι κι όποτε θέλουν να τους ενεργοποιούν, αλλά όσοι αρνούνται να γίνουν «πολιτικά ορθοί»: να σβήσουμε δηλαδή την ιστορία και την ιδιοπροσωπία μας και να δεχθούμε το σχιζοφρενικό περιβάλλον που στήνουν, την virtual reality της νέας δουλοκρατίας.
Ένας ηλεκτρονικός βομβαρδισμός εφησυχασμένου υποκριτισμού προσπαθεί να αποσιωπήσει αυτό που φοβούνται περισσότερο αυτοί που κυβερνούν: την κούραση και την αηδία των λαών.
Η παιδεία και τα «πολυπολιτισμικά» σχολεία… προσπαθούν να κάνουν τους νέους ανθρώπους πιο εύκολα διαχειρίσιμους, αδιάφορα γρανάζια σε ένα ισοπεδωμένο σύστημα.
«Δούλευε-Κατανάλωνε-Σιώπα-Πέθανε. Βασίζομαι στην Απάθειά σου»…

Η Ιστορία μάς έχει δώσει φύλλο πορείας

του Λεωνίδα Χ. Αποσκίτη*

Από τα πρώτα τεύχη του ελληνικού Nexus αποκαλύψαμε έγκαιρα τις «αυτοκρατορικές» κατευθύνσεις που είχε εξ αρχής η παγκοσμιοποίηση και πως ΔΕΝ είναι μόνο ο καπιταλισμός αλλά μια θρησκευτικού τύπου σέκτα τραπεζιτών που θέλουν να επιβάλουν την πολιτική τους βούληση σε ολόκληρο τον κόσμο με βάση τις θεωρίες των Λήο Στράους και Μίλτον Φρίντμαν.

Γράψαμε επανειλημμένα για το νεοφιλελεύθερο πραξικόπημα των «Chicago Boys», για το ψέμα ότι οι «ελεύθερες αγορές» σημαίνουν ελεύθερους ανθρώπους και για την βιομηχανία του τρόμου που επιβάλλει την ιδιωτικοποίηση των κοινωνιών προς όφελος των ολιγαρχών.

Μια βασική αρχή της φιλοσοφίας της ελίτ των globalists είναι η αντιμετώπιση της εξαπάτησης ως αναγκαιότητας.

Ο σπουδαίος ρόλος της υπερεθνικής ελίτ τούς επιτρέπει να λένε «ευγενή ψεύδη» όχι μόνο στην μάζα των ανθρώπων, αλλά και στους ισχυρούς της εξουσίας, τους οποίους θεωρούν πλέον υπαλλήλους τους.

Στη νέα παγκόσμια τάξη, αυτό που όρισε ο Νίτσε ως «υπεράνθρωπο», ή ο «ερχόμενος άνθρωπος» της πλανητικής διακυβέρνησης, στην ουσία δεν νοιάζεται καθόλου για τον άνθρωπο. Δεν υπάρχει ηθική, ούτε καλό, ούτε κακό.

Η μεγάλη πλειοψηφία των ανθρώπων, η «αγέλη», όπως την αποκαλούν, δεν είναι ικανή να το ενστερντιστεί αυτό. Επομένως, αυτοί χρειάζονται συνέχεια την δημιουργία φοβήτρων (τρομοκρατία, χρεοκρατία, οικολογική απειλή κλπ), δρώντας αθόρυβα στα παρασκήνια της εξουσίας. Η κυριαρχία τους είναι ένα μυστικό βασίλειο το οποίο βασίζεται στην λογική που δημιουργήθηκε από τις σέκτες που δρούσαν την εποχή της απολυταρχίας: «το άτομο που ψιθυρίζει στο αυτί του βασιλιά είναι πιο σημαντικό από τον ίδιο τον βασιλιά».

Επιμέναμε συνεχώς να προειδοποιούμε για την τεχνική «Σοκ και Δέος», που εφαρμοζόταν για χρόνια στην Ελλάδα, πολύ πριν αυτή κορυφωθεί με τα Μνημόνια και αρχίσουν να μιλούν κι άλλοι γι’ αυτήν. Για την απώλεια της νομισματικής κυριαρχίας, την διάλυση της βιομηχανίας, την συρρίκνωση της γεωργίας με αποτέλεσμα την έλλειψη διατροφικής επάρκειας, την υπερχρέωση των νοικοκυριών προς όφελος των τραπεζών, το έγκλημα του Χρηματιστηρίου…

Η Νέμεσις διεκδικεί τον πρώτο ρόλο στο ελληνικό δράμα

του Λεωνίδα Χ. Αποσκίτη

«Αν ο λαός επιμένει για τη ζωή / η μοίρα πρέπει να υπακούσει / και η νύχτα θα φύγει / και οι χειροπέδες θα σπάσουν.
Όμως σ’ αυτόν που δεν αρέσει / ν’ ανέβει στα βουνά / θα ζει πάντα στη λάσπη».
[Στίχοι από Παλαιστινιακό τραγούδι]

Τα γεγονότα που ζούμε τα τρία τελευταία χρόνια φωτίζουν και στο μυαλό των πιο δύσπιστων το νόημα της προσφώνησης της προέδρου της Βουλής του 2005 στην ορκωμοσία του προέδρου της Δημοκρατίας: «κατά την διάρκεια της θητείας σας… θα περιορισθεί ένα μέρος της εθνικής μας κυριαρχίας...».

Είχαν θεωρηθεί αμφιλεγόμενα και αινιγματικά τα λόγια αυτά τότε και έδωσαν τροφή για πολλές συζητήσεις. Όσοι έβλεπαν τι έρχεται και προσπάθησαν να το εξηγήσουν κατηγορήθηκαν ότι ανέπτυσσαν θεωρίες συνωμοσίας, τα πράγματα όμως τους δικαίωσαν κατά την διάρκεια του 2010, όταν η Ελλάδα βρέθηκε αλυσοδεμένη στην επιτροπεία της τρόϊκας.
Έχουν περάσει σχεδόν δέκα χρόνια και σήμερα, που η τρικομματική κατοχική κυβέρνηση διολισθαίνει απροκάλυπτα στον αυταρχικό κατήφορο, καταργώντας πολιτικές και συνδικαλιστικές ελευθερίες –που τότε θεωρούντο αυτονόητες- επιβεβαιώνεται και το κομμάτι εκείνο των δηλώσεων που έλεγε ότι «η δημοκρατία θα συναντήσει προκλήσεις» και θα έχουμε «νέες μορφές διακυβέρνησης». Σήμερα έχουμε την αποικιοκρατία του Χρέους και την «χούντα» των τραπεζιτών…
Θυμάμαι ακόμα έναν παλιό πολιτικό να λέει ότι τους χάρτες των κρατιδίων στα οποία θα διαλυθεί η Ελλάδα τους είχε έτοιμους από το ’92 το ΝΑΤΟ, αλλά και πολύ παλιότερα, σε ανύποπτο χρόνο, ένα Γάλλο, στέλεχος της ΕΟΚ, να μιλάει για την προοπτική κατάργησης του κοινωνικού κράτους. Προέβλεπε, μάλιστα, ότι έξι πολυεθνικές ασφαλιστικές εταιρείες θα μείνουν μόνο σε όλη την Ευρώπη, όπου θα έχει καταργηθεί κάθε ίχνος κοινωνικού ασφαλιστικού ταμείου. ...

Η Χρονιά του Λαβυρίνθου

του Λεωνίδα Χ. Αποσκίτη

«Αν ο μόνος σκοπός που αξίζει τον κόπο κανείς να γεννηθεί είναι η λευτεριά, και μόλις γεννηθεί τού την υποθηκεύουν τα συμφέροντα, τι άλλο του απομένει παρά η επανάσταση;»

[Γ. Σκαρίμπας]



Το 2012 πέρασε, οι «προφητείες» πάλι διαψεύδονται, αλλά το πραγματικό τέλος του κόσμου που ξέραμε θα είναι αργό και βασανιστικό και όλο και περισσότεροι θα ρωτούν εναγωνίως «πού πάμε;» και «τι να κάνουμε;». Αυτό που μπορούμε να πούμε, διακινδυνεύοντας μία πρόβλεψη, είναι ότι ο δρόμος για το μέλλον έχει δύο κατευθύνσεις: είτε την Επανάσταση είτε ένα νέο ολοκληρωτικό Πόλεμο.

Είναι σίγουρο ότι η οικονομική κρίση έχει γίνει ο πολιορκητικός κριός μέσα στα πλαίσια μιας «στρατηγικής οικονομικής επίθεσης» ενάντια στην ύπαρξη της μεσαίας τάξης, της δημοκρατίας και των εθνικών κρατών, σε όλο τον κόσμο.

Οι Επικυρίαρχοι έχουν μετατρέψει το χρηματιστήριο και την οικονομία σε «όπλα μαζικής καταδυνάστευσης» (weapons of mass oppression), όπως λέει χαρακτηριστικά ο συγγραφέας David DeGraw στο βιβλίο του «The Road Through 2012».

Οι φασιστικές ελίτ του ΔΝΤ και των διεθνών τραπεζών, αφού κατέλαβαν τις χώρες του Τρίτου Κόσμου και του πρώην σοσιαλιστικού μπλοκ, τώρα επιτίθενται κατ’ ευθείαν στις ανεπτυγμένες δυτικές κοινωνίες και στα τελευταία οχυρά της αστικής δημοκρατίας και του κοινωνικού κράτους. Στο στόχαστρό τους βρίσκεται τόσο η εργατική τάξη της Δυτικής Ευρώπης όσο και της Αμερικής.

Το Ελληνικό Πείραμα είναι ένα κομβικό ανοικτό μέτωπο στην σκακιέρα της παγκόσμιας διακυβέρνησης: μνημόνιο, τοκογλύφοι, αφαίρεση εθνικής κυριαρχίας, ηλεκτρονικές κάρτες του πολίτη, ΜΑΤ και χημικά, εξαφάνιση του δημοσίου τομέα της υγείας, άγρια φορολογία και όλες οι εγκληματικές πολιτικές που βιώνουμε. ...

Από τους Στρατοκράτες του Πολυτεχνείου στους Σταυροφόρους της Τρόϊκας [Ποια υπόγεια ρεύματα «έπνιξαν» το ΟΧΙ μιας γενηάς;]

Του Λεωνίδα Χ. Αποσκίτη, Δημοσιογράφου-συγγραφέα 

[απόσπασμα από μια εκτενέστερη ανάλυση που κυκλοφόρησε στο διαδίκτυο τον Νοέμβριο του 2011]

Τριανταεννέα χρόνια μετά την ιστορική εξέγερση της ελληνικής νεολαίας στις 17 Νοέμβρη του 1973, η νέα συνταγματική εκτροπή που βιώνουμε και η ανελέητη επίθεση κατά της χώρας από τις δυνάμεις των ευρωπαϊκού βορρά μπορούν να γίνουν αφορμή για κάποιους συλλογισμούς. Όλα αυτά τα χρόνια, τα γεγονότα εκείνα, από το Πολυτεχνείο μέχρι την τελική πτώση της χούντας, ερμηνεύθηκαν είτε με τον ένα είτε με τον άλλο τρόπο, πάντα σε σχέση με το πολιτικό κλίμα και τα παρασκήνια της εποχής:

Έρχεται η ώρα ενός νέου «Σικελικού Εσπερινού»; [Δείτε το σχετικό video]

του Λεωνίδα Χ. Αποσκίτη

Υπάρχουν στιγμές στο παρελθόν των λαών και των εθνών όπου η μεγάλη ανομία και αδικία ωθούν τους καταπιεσμένους στην συσσώρευση τέτοιας οργής και μίσους, ώστε να αρκεί ένα τυχαίο γεγονός για να αλλάξει την πορεία της ιστορίας.

Μια τέτοια στιγμή ήταν η σφαγή των Γάλλων στην Σικελία το 1282, που έμεινε γνωστή με τ’ όνομα «Σικελικός Εσπερινός» και ήταν καίριας σημασίας για την ιστορία της Μεσογείου, του Βυζαντίου και των Ελλήνων.

Όπως περιγράφει ο Στήβεν Ράνσιμαν στο σχετικό βιβλίο του Σικελικοί Εσπερινοί (εκδ. Γκοβόστη, 2003), τότε ήταν που, χάρη στους Έλληνες της Κάτω Ιταλίας, σώθηκε η Βυζαντινή Αυτοκρατορία από τα νύχια της Φραγκιάς.

Ήταν το Πάσχα του 1282, όταν οι βασιλικοί πράκτορες του Φράγκου βασιλιά Καρόλου ντ’ Ανζού περιέτρεχαν την Σικελία και επιτάσσανε το βιός των κατοίκων για να οργανωθεί η εκστρατεία για την κατάληψη της Κωνσταντινούπολης. ...