Η έωλη «θεωρία Τσίπρα» που στοίχισε ακριβά στη Χώρα, η σιωπή των ΜΜΕ τότε που έπρεπε να μιλήσουν και το δέον γενέσθαι σήμερα

του Ραφαήλ Μεν. Μαϊόπουλου

1.         Μοιραία για τη Χώρα υπήρξε η εμμονή του κ. Τσίπρα στην έωλη θεωρία πως η Ευρωζώνη και το ΔΝΤ θα δέχονταν τελικά την «πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ» που είχε διατυπωθεί στο προεκλογικό «Πρόγραμμα Θεσσαλονίκης» και στις Προγραμματικές δηλώσεις στη Βουλή.

Οι Ευρωπαίοι θα δεχτούν την πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ, “γιατί απλά δεν τους συμφέρει μια προοπτική που θα θέσει σε διακινδύνευση την ίδια τη συνοχήτης Ευρωζώνης” μας διαβεβαίωνε ασταμάτητα ο κ. Τσίπρας πριν από τις εκλογές.

2.            Η θεωρία αυτή του κ. Τσίπρα δεν ήταν παρά μια ψευδαίσθηση.

- Η «πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ» αντιστρατευόταν ευθέως θεμελιώδεις πολιτικές και κανονισμούς της Ε.Ε. και της Ευρωζώνης.

- Όλοι οι ηγέτες της Ευρωζώνης της Ευρωπαϊκής  Επιτροπής και του ΔΝΤ διακήρυσσαν σταθερά πως οι απαιτήσεις της «πρότασης ΣΥΡΙΖΑ» δεν μπορούσαν να γίνουν δεκτές.

- Ακόμα και στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ με άρθρα τους στην ISKRA, χαρακτήριζαν τη θεωρία αυτή “με­τα­φυ­σι­κή αισιο­δο­ξία”, “πρω­τό­τυ­πη στην ιστο­ρία τηςΑρι­στε­ράς άποψη”, “αφή­γη­ση με με­τα­φυ­σι­κό και ουτο­πι­κό χα­ρα­κτή­ρα” και είχαν επίμονα και έγκαιρα συστήσει στον κ. Τσίπρα να μην τρέφει τέτοιεςψευδαισθήσεις.  

Για παράδειγμα, στην ISKRA στις 9.10.14, ο Στ. Κουβελάκης της Κεντρικής Επιτροπής προειδοποιούσε:

Ο πλούσιος δεν μπορεί να είναι εκπρόσωπος αριστερών, κα Βαλαβάνη, κ.κ. Παπαδημούλη, Σταθάκη, Τσακαλώτε, Τσουκαλά!

του Ραφαήλ Μεν. Μαϊόπουλου

1.            Στην ΑΥΓΗ (19.12.13 ) διαβάσαμε: “Όσον αφορά το ηθικό ζήτημα του θέματος, ο Ευκλ. Τσακαλώτος απάντησε ότι ‘θεωρεί υποκρισία ότι ένας άνθρωπος που είναι εύπορος δεν μπορεί να είναι και αριστερός. Ακόμα και βιομήχανος να ήταν, έχει δικαίωμα να είναι αριστερός’ (ο κ. Τσακαλώτος)”.   

Παρόμοιες δηλώσεις έκαναν και άλλοι πλούσιοι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ:

- Γ. Σταθάκης: “Και ποιος σας είπε ότι ένας αριστερός δεν μπορεί να διαθέτει και αμοιβαία κεφάλαια ξένων funds; Ποιος το απαγορεύει;” (ΒΗΜΑ, 22.12.13).

- Δ. Τσουκαλάς: “Δεν μπορεί να είναι αριστερός όποιος ανήκει στη μεσαία τάξη;” (ΑΥΓΗ, 22.12.2013).

Όλοι τους, όμως, απαντούν σε λάθος ερώτημα: Το ζήτημα δεν είναι αν ένας πλούσιος απλός πολίτης μπορεί να είναι και αριστερός. Ασφαλώς και μπορεί!

                  Το θεμελιώδες ηθικό και κοινωνικό ζήτημα είναι αν ένας πλούσιος (μέχρι και βιομήχανος, εφοπλιστής ή τραπεζίτης, κε Τσακαλώτε;) μπορεί να είναι εκπρόσωπος αριστερών πολιτών.

2.

Πέντε ερωτήματα για το σχέδιο νόμου «Καταπολέμηση Εκδηλώσεων Ρατσισμού και Ξενοφοβίας»

του Ραφαήλ Μεν. Μαϊόπουλου

1.           Το πρώτο:

Γιατί πρέπει να ψηφιστεί ένας νέος αντιρατσιστικός νόμος και να μην  τροποποιηθεί, όπου είναι αναγκαίο, ο νόμος 927/1979 (όπως σήμερα ισχύει, μετά τις  συμπληρώσεις του των ετών 1984, 1997, 2001, 2005) και γιατί είναι τόσο δύσκολο να συμφωνηθούν ανάμεσα στα κόμματα οι διατάξεις μια τέτοιας τροποποίησης;

Πιθανές απαντήσεις:

(α) Αυτό απαιτούν οι κομματικές ανάγκες.

(β) Ο νέος νόμος χρειάζεται ως άλλοθι για την κάλυψη της απροθυμίας ή ανικανότητας των κομμάτων να αξιοποιήσουν, επί κοντά τριαναπέντε χρόνια, ως κυβέρνηση ή αντιπολίτευση, τη νομοθεσία που υπήρχε για την καταπολέμηση του ρατσισμού και των παρεμφερών φαινομένων.

«Η υπάρχουσα νομοθεσία δεν επαρκεί» είναι το άλλοθι που μονίμως προβάλλουν τα κόμματα για να δικαιολογήσουν την αδράνειά τους στην αντιμετώπιση των κοινωνικών προβλημάτων, εκείνο που τους διευκολύνει να πράττουν το εύκολο, την ψήφιση νόμων, και να αποφεύγουν το δύσκολο, την εφαρμογή τους.

 Αυτό το ξέρουμε πλέον όλοι στη Ελλάδα –ιδιαίτερα οι επιτήδειοι που επωφελούνται από την «ιδιαιτερότητα» αυτή του κράτους μας να ψηφίζει νόμους και να μην τους εφαρμόζει– τελευταία το έμαθαν και πολλοί στην Ευρώπη.

(γ) Έτσι ικανοποιείται η ματαιοδοξία μας.

Άλλο ένας νόμος που τροποποιεί κάποιον παλιότερο και άλλο ένας νέος νόμος, που –ποιος ξέρει;– μπορεί και «να μείνει στη ιστορία» με το όνομά μας!

Σε μερικά χρόνια ποιος θα θυμάται ότι αντιρατσιστικός νόμος υπήρχε και «προ ημών»;

 2.         Τα επόμενα δύο ερωτήματα, τα εύκολα:

Για τον μονομερή και επιφανειακό λόγο πολιτικών σχολιαστών των ΜΜΕ

 του Ραφαήλ Μεν. Μαϊόπουλου

1.            Κάποιοι πολιτικοί σχολιαστές των ΜΜΕ επιμένουν να κηρύττουν έναν λαϊκίστικο, μονομερή, επιφανειακό λόγο.

                  Λόγο που εκφέρεται αμελέτητα, πρόχειρα και με συνθήματα αλλά με στόμφο και σιγουριά, ως αδιαμφισβήτητη αλήθεια.

Πρόσφατα παραδείγματα όσα ακούσαμε για τους “αναρίθμητους κλόουν Βερολίνου και Βρυξελλών”,  τις “λάθος επενδύσεις” και τον “λανθασμένο πολλαπλασιαστή του Μνημονίου”.

2.           Τους “κλόουν του Βερολίνου και των Βρυξελλών” μας τους παρουσιάζει ο Ι. Πρετεντέρης (“Βήμα”, 3.3.13).

Είναι οι “Ανγκελα Μέρκελ, Βόλφγκανγκ Σόιμπλε και όλοι οι γελωτοποιοί της γερμανικής κυβέρνησης που μπορεί να φαίνονται λιγότερο γραφικοί από τον Μπερλουσκόνι και τον Γκρίλο, αλλά είναι σίγουρα πολύ πιο επικίνδυνοι”.

Ακολουθούν οι Χέρμαν Βαν Ρομπάι, Γκουίντο Βεστερβέλε, Φίλιπ Ρέσλερ και Ολι Ρεν –που έχουν το θράσος να δηλώνουν πως “οι μεταρρυθμίσεις και η δημοσιονομική σταθεροποίηση πρέπει  να συνεχιστούν”, “δεν υπάρχει εναλλακτική λύση”– και η πρετεντέρια συντροφιά των κλόουν συμπληρώνεται με “τους αναρίθμητους κλόουν Βερολίνου και Βρυξελλών, οι οποίοι το μόνο που κατάλαβαν από τις ιταλικές εκλογές είναι ότι δεν πρέπει να αλλάξει η πολιτική που αποδοκιμάστηκε παταγωδώς στις ιταλικές εκλογές!”.

Γιατί, όμως, ο καλός δημοσιογράφος αφήνει παραπονεμένους, έξω από την συντροφιά των κλόουν:

Μήπως άραγε “το ανώτατο στάδιο του σοσιαλισμού” δεν είναι πλέον “ο κομμουνισμός” αλλά “ο πολιτικός σουρεαλισμός”;

Το χρονικό της άρνησης της πραγματικότητας και της καλλιέργειας ψευδαισθήσεων! 

του Ραφαήλ Μεν. Μαϊόπουλου

1.            Οι πολιτικοί αρχηγοί αρνούνται να αποδεχτούν την πραγματικότητα και να την παρουσιάσουν στον λαό ως έχει, ενώ καλλιεργούν υπέρμετρες προσδοκίες και ψευδαισθήσεις στους πολίτες.  Στο ίδιο πλαίσιο κινούνται και τα ΜΜΕ, στη μεγάλη τους πλειοψηφία. 

α) Αρνούνται να δεχτούν οι ίδιοι και να παρουσιάσουν στον λαό την πραγματικότητα:

- Πρώτο, ότι, σήμερα που έχουμε αποκλειστεί από τις αγορές, εκείνοι που μας δανείζουν είναι οι δεκάξι λαοί της Ευρωζώνης, που καθένας τους έχει τα δικά του συμφέροντα και επιβάλλει τη δική του θέληση στο Κοινοβούλιο και την Κυβέρνησή του, και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, που οι αποφάσεις του παίρνονται από ένα πολυμελές διοικητικό συμβούλιο από εκπροσώπους λαών, με τα δικά του, καθένας τους, συμφέροντα.

- Δεύτερο, ότι...