“Εν μεγάλη Ελληνική αποικία, 200 π.Χ” [Αποικία 2023 ; τι άραγε άλλαξε ; ]

Ότι τα πράγματα δεν βαίνουν κατ’ ευχήν στην Αποικία

δεν μέν’ η ελαχίστη αμφιβολία,

και μ’ όλο που οπωσούν τραβούμ’ εμπρός,

ίσως, καθώς νομίζουν ουκ ολίγοι, να έφθασε ο καιρός

να φέρουμε Πολιτικό Αναμορφωτή.

Όμως το πρόσκομμα κ’ η δυσκολία

είναι που κάμνουνε μια ιστορία

μεγάλη κάθε πράγμα οι Αναμορφωταί

αυτοί. (Ευτύχημα θα ήταν αν ποτέ

δεν τους χρειάζονταν κανείς). Για κάθε τι,

για το παραμικρό ρωτούνε κ’ εξετάζουν,

κ’ ευθύς στον νου τους ριζικές μεταρρυθμίσεις βάζουν,

με την απαίτησι να εκτελεσθούν άνευ αναβολής.

Έχουνε και μια κλίσι στες θυσίες.

Παραιτηθείτε από την κτήσιν σας εκείνη·

η κατοχή σας είν’ επισφαλής:

η τέτοιες κτήσεις ακριβώς βλάπτουν τες Αποικίες.

Παραιτηθείτε από την πρόσοδον αυτή,

κι από την άλληνα την συναφή,

κι από την τρίτη τούτην: ως συνέπεια φυσική·

είναι μεν ουσιώδεις, αλλά τι να γίνει;

σας δημιουργούν μια επιβλαβή ευθύνη.

Κι όσο στον έλεγχό τους προχωρούνε,

βρίσκουν και βρίσκουν περιττά, και να παυθούν ζητούνε·

πράγματα που όμως δύσκολα τα καταργεί κανείς.

Κι όταν, με το καλό, τελειώσουνε την εργασία,

κι ορίσαντες και περικόψαντες το παν λεπτομερώς,

απέλθουν, παίρνοντας και την δικαία μισθοδοσία,

να δούμε τι απομένει πια, μετά

τόση δεινότητα χειρουργική.-

Ίσως δεν έφθασεν ακόμη ο καιρός.

Να μη βιαζόμεθα· είν’ επικίνδυνον πράγμα η βία.

Τα πρόωρα μέτρα φέρνουν μεταμέλεια.

Έχει άτοπα πολλά, βεβαίως και δυστυχώς, η Αποικία.

Όμως υπάρχει τι το ανθρώπινον χωρίς ατέλεια;

Και τέλος πάντων, να, τραβούμ’ εμπρός.

Κ. ΚΑΒΑΦΗΣ – 1928

Ιστορικοφανής αλλά καθ’ όλα προφητικός ο Καβάφης περιγράφει την «Ελληνική
αποικία», μια χώρα γεμάτη αναμφίβολα από αντιθέσεις, στα πρόθυρα της χρεοκοπίας, αν δεν είναι χρεοκοπημένη ήδη – που κατά τον Καβάφη δεν πρόκειται να γλιτώσει – όπου ξένοι αναμορφωτές, ή «σωτήρες δανειστές» τότε, όπως και σήμερα, αναλαμβάνουν να αναμορφώσουν τη χώρα καταστρέφοντας τη ζωή των πολιτών της.

«Κι όταν, με το καλό, τελειώσουνε την εργασία», μετά από τόση δεινότητα χειρουργική τι θα έχει απομείνει; Τι θα έχει απομείνει όταν θα τα έχουν πάρει όλα; Ποια πρόοδο μπορεί να περιμένει μια κατεστραμμένη χώρα; Μια αποικία όμως, δεν είναι χώρα. Είναι μια αποικία. Αυτό είναι το μέλλον που μεθοδικά προετοιμάζουν οι «Αναμορφωτές», οι «θεσμοί» όπως αποκαλούνται σήμερα.  

Ο Καβάφης θεωρεί καταστροφικούς τους Αναμορφωτές, παρ’ ότι θεωρεί την παρακμή δεδομένη. Όμως παρ’ ότι ....

Καβάφης: Μην αναλώνεσαι με ανθρώπους που σε μειώνουν,που δεν θέλουν το καλό σου... [7 πράγματα που μου έμαθε ο Καβάφης για τη ζωή]

 

Αν σήμερα θεωρούμε την ποιητική αξία του Κωνσταντίνου Καβάφη κάτι το δεδομένο, αυτό δεν ίσχυε πάντα. Τον κατέκριναν, τον χλεύασαν σε μεγάλο βαθμό, τον παρώδησαν και πολλοί προσπάθησαν να αποδείξουν πως όσα έγραφε «δεν συνιστούσαν ποίηση». Και αυτό συνέβαινε όχι μόνο όσο ζούσε αλλά και μετά το θάνατό του.

 

Δεν έχει υπάρξει και ελπίζω να μην υπάρξει πιο «κακοποιημένος» από τους αναγνώστες και κάποιους εκπαιδευτικούς – εξεταστές ποιητής από τον Κωνσταντίνο Καβάφη. Είναι ο ποιητής που έχει διαβαστεί αποσπασματικά όσο κανένας άλλος, που έχει αναλυθεί κατά λέξη όσο κανένας άλλος- σε τέτοιο βαθμό που χάνεται ολότελα το νόημά του, σε τέτοιο βαθμό που οτιδήποτε ζωντανό μέσα του ασφυκτιά και πεθαίνει. Είναι αυτός που όλοι έχουμε διαβάσει δίστιχά του χωρίς να γνωρίζουμε το συγκείμενο (το context) και –όπως είναι μαθηματικά λογικό και αναμενόμενο- βγάλαμε βεβιασμένα συμπεράσματα. Το «τι θέλει να πει ο ποιητής», κυρίες και κύριοι, δεν είναι ποτέ ο αυτοσκοπός και –ευτυχώς- δεν υπάρχει σωστή απάντηση.

 

Πρώτον, κανείς δεν μπορεί να ξέρει τι θέλει να πει ο ποιητής γιατί δεν τον έχεις μπροστά σου να τον ρωτήσεις και να σου απαντήσει. Το να μαντεύει ο καθένας τι μπορεί να είχε στο μυαλό του ο Καβάφης και να θέτει την εικασία του ως δεδομένο και απαράβατο κανόνα, είναι ακριβώς το αντίθετο από τον ίδιο τον σκοπό της Ποίησης.Το να ζητείται από τον κάθε μαθητή- σπουδαστή- φοιτητή να μάθει απ’έξω την προσωπική θεωρία του οποιουδήποτε -κατά τ’άλλα πολυδιαβασμένου και μορφωμένου ερευνητή- και να είναι σε θέση να την αναπαράγει κατά λέξη, είναι, για μένα, έγκλημα.

 

Επίσης, ένα ποίημα είναι –ευτυχώς και πάλι- κάτι πολύ προσωπικό και εξατομικευμένο και λέει άλλα πράγματα στον καθένα ανάλογα με την ηλικία του, το χαρακτήρα του, τα βιώματά του, τα όνειρά του, τους εφιάλτες του, τις εμμονές του, το βλέμμα του, τον τρόπο που αγγίζει, τον τρόπο που μυρίζει. Ένα ποίημα μου λέει άλλα πράγματα από αυτά που λέει σε σένα και λέει άλλα πράγματα σε μένα στα 20 και άλλα στα 30 μου. Ακριβώς εκεί έγκειται και η ομορφιά του.

 

Ας μάθουμε επιτέλους στους ανθρώπους να σκέφτονται και όχι τι να σκέφτονται.

 

7 πράγματα που μου έμαθε ο Καβάφης για τη ζωή...

7 πράγματα που μου έμαθε ο Καβάφης για τη ζωή Ποιος ξέρει τι ήθελε να πει ο ποιητής;

Αν σήμερα θεωρούμε την ποιητική αξία του Κωνσταντίνου Καβάφη κάτι το δεδομένο, αυτό δεν ίσχυε πάντα. Τον κατέκριναν, τον χλεύασαν σε μεγάλο βαθμό, τον παρώδησαν και πολλοί προσπάθησαν να αποδείξουν πως όσα έγραφε «δεν συνιστούσαν ποίηση». Και αυτό συνέβαινε όχι μόνο όσο ζούσε αλλά και μετά το θάνατό του.

Δεν έχει υπάρξει και ελπίζω να μην υπάρξει πιο «κακοποιημένος» από τους αναγνώστες και κάποιους εκπαιδευτικούς - εξεταστές ποιητής από τον Κωνσταντίνο Καβάφη. Είναι ο ποιητής που έχει διαβαστεί αποσπασματικά όσο κανένας άλλος, που έχει αναλυθεί κατά λέξη όσο κανένας άλλος- σε τέτοιο βαθμό που χάνεται ολότελα το νόημά του, σε τέτοιο βαθμό που οτιδήποτε ζωντανό μέσα του ασφυκτιά και πεθαίνει. Είναι αυτός που όλοι έχουμε διαβάσει δίστιχά του χωρίς να γνωρίζουμε το συγκείμενο (το context) και –όπως είναι μαθηματικά λογικό και αναμενόμενο- βγάλαμε βεβιασμένα συμπεράσματα. Το «τι θέλει να πει ο ποιητής», κυρίες και κύριοι, δεν είναι ποτέ ο αυτοσκοπός και –ευτυχώς- δεν υπάρχει σωστή απάντηση.

Πρώτον, κανείς δεν μπορεί να ξέρει τι θέλει να πει ο ποιητής γιατί δεν τον έχεις μπροστά σου να τον ρωτήσεις και να σου απαντήσει. Το να μαντεύει ο καθένας τι μπορεί να είχε στο μυαλό του ο Καβάφης και να θέτει την εικασία του ως δεδομένο και απαράβατο κανόνα, είναι ακριβώς το αντίθετο από τον ίδιο τον σκοπό της Ποίησης.Το να ζητείται από τον κάθε μαθητή- σπουδαστή- φοιτητή να μάθει απ’έξω την προσωπική θεωρία του οποιουδήποτε -κατά τ’άλλα πολυδιαβασμένου και μορφωμένου ερευνητή- και να είναι σε θέση να την αναπαράγει κατά λέξη, είναι, για μένα, έγκλημα.

Επίσης, ένα ποίημα είναι –ευτυχώς και πάλι- κάτι πολύ προσωπικό και εξατομικευμένο και λέει άλλα πράγματα στον καθένα ανάλογα με την ηλικία του, το χαρακτήρα του, τα βιώματά του, τα όνειρά του, τους εφιάλτες του, τις εμμονές του, το βλέμμα του, τον τρόπο που αγγίζει, τον τρόπο που μυρίζει. Ένα ποίημα μού λέει άλλα πράγματα από αυτά που λέει σε σένα και λέει άλλα πράγματα σε μένα στα 20 και άλλα στα 30 μου. Ακριβώς εκεί έγκειται και η ομορφιά του.

Ας μάθουμε επιτέλους στους ανθρώπους να σκέφτονται και όχι τι να σκέφτονται.

---

7 πράγματα που μου έμαθε ο Καβάφης για τη ζωή;

Ένα υπέροχο ποίημα του Κωνσταντίνου Καβάφη που κοσμεί κτήριο στην Ολλανδία

Ο Κωνσταντίνος Καβάφης είναι ένας από τους σημαντικότερους Έλληνες ποιητές της σύγχρονης εποχής που γεννήθηκε και έζησε στην Αλεξάνδρεια, είναι γνωστό ότι έχει ξεπεράσει τα σύνορα της χώρας μας και αποτελεί έναν από τους πιο γνωστούς ποιητές παγκοσμίως. Μάλιστα, όπως ανακάλυψε χρήστης του Twitter, στην πόλη Λάιντεν της Νότιας Ολλανδίας, ένα ποίημα του μεγάλου Κωνσταντίνου Καβάφη από την συλλογή «Κρυμμένα», είναι αναρτημένο σε τοίχο και μάλιστα στα ελληνικά. Ένα ποίημα του Έλληνα ποιητή Κωνσταντίνου Καβάφη κοσμεί ένα κτίριο της πόλης Λέιντεν της Νότιας Ολλανδίας. Είναι από τη συλλογή «Κρυμμένα» και έχει γραφτεί στα ελληνικά. Και φυσικά, δεν είναι η πρώτη φορά που έργο Έλληνα ποιητή κοσμεί κτίριο εκτός Ελλάδας. Αυτό αποδεικνύει ότι πολλοί σημαντικοί Έλληνες της σύγχρονης εποχής έχουν ξεπεράσει τα σύνορα της χώρας μας και μας κάνει υπερήφανους!


KΡΥΜΜΕΝΑ

Aπ’ όσα έκαμα κι απ’ όσα είπα
να μη ζητήσουνε να βρουν ποιος ήμουν.
Εμπόδιο στέκονταν και μεταμόρφωνε
τες πράξεις και τον τρόπο της ζωής μου.
Εμπόδιο στέκονταν και σταματούσε με
πολλές φορές που πήγαινα να πω.
Οι πιο απαρατήρητές μου πράξεις
και τα γραψίματά μου τα πιο σκεπασμένα —
από εκεί μονάχα θα με νιώσουν.
Aλλά ίσως δεν αξίζει να καταβληθεί
τόση φροντίς και τόσος κόπος να με μάθουν.
Κατόπι — στην τελειοτέρα κοινωνία —
κανένας άλλος καμωμένος σαν εμένα
βέβαια θα φανεί κ’ ελεύθερα θα κάμει.


https://tinyurl.com/yyk77a57
(Από τα Κρυμμένα Ποιήματα 1877;-1923, Ίκαρος 1993)






=====================
 "O σιωπών δοκεί συναινείν"

Για εκείνα που δεν λέγονται… Άσε με λοιπόν να ελπίζω!... και ας ξέρω πως είσαι άνθρωπος με αδυναμίες και φόβους

Υπάρχουν λέξεις που δεν χωράνε στο στόμα.

Που  φτάνουν μέχρι το λαιμό, σαν κόμπος αλλά τις καταπίνουμε…

Λέξεις που πονάνε, που πάνε και έρχονται βασανιστικά μέσα στο μυαλό μας, αλητεύουν στη σκέψη μας, αλλά δεν μπορούν να ειπωθούν…

Αυτές οι λέξεις που ακουμπούν πρώτα την καρδιά μας και μετά ο απόηχος τους φαίνεται στα μάτια μας …

Αυτές που δεν τολμάμε να πούμε μα που πονάνε τόσο…

Πόσες φορές ευχηθήκαμε να μπορούσαμε να μοιραστούμε τις πιο απόκρυφες σκέψεις μας αλλά και πόσες άλλες φορές να μπορούσαμε να τρυπώσουμε στο μυαλό κάποιου και με ένα μαγικό τρόπο να μάθουμε τις δικές του;

Δυστυχώς οι άνθρωποι είμαστε από τη φύση μας δειλοί, βολεμένοι, ψευτόμαγκες που όταν έρθει η ώρα που πρέπει να μιλήσουμε, μας τρώει τη λαλιά ο φόβος και το βάζουμε στα πόδια. Δεν τολμάμε! Κρατάμε για μας όλα αυτά που σαν θεριά παλεύουν να βγουν προς τα έξω και φτιάχνουμε ολόκληρα απομνημονεύματα μέσα μας… Πριν ακόμη πεθάνουμε.

Αναρωτιέμαι πως θα ήταν ο κόσμος αν μπορούσαμε να εκφράσουμε ο ένας στον άλλον, όλα αυτά που έχουμε μέσα μας…

Αν μπορούσαν να ρέουν οι σκέψεις μας αβίαστα, χωρίς να μετράμε τα λόγια μας, χωρίς να μας κατατρώει ο φόβος ή ο εγωισμός… με θάρρος και ειλικρίνεια!

Πόσο λυτρωτικό θα ήταν για την ψυχή μας να μπορούσαμε να ανοίξουμε τα χαρτιά μας, να μοιραστούμε τις σκέψεις μας, να έχουμε κάποιον απέναντι μας και να ξέρουμε ότι και εμείς γνωρίζουμε όλα όσα σκέφτεται για μας; Με ειλικρίνεια.

Πιστεύω πως όλα θα ήταν πιο όμορφα, πιο αληθινά, πιο αυθεντικά! 
Η ψυχή μας θα ήταν ήρεμη και η καρδιά μας γαλήνια…

Κωνσταντίνος Καβάφης: Μήτε σε απέκτησα, μήτε θα σε αποκτήσω ποτέ, θαρρώ...

Μήτε σε απέκτησα, μήτε θα σε αποκτήσω

ποτέ, θαρρώ. Μερικά λόγια, ένα πλησίασμα
όπως στο μπαρ προχθές, και τίποτε άλλο.
Είναι, δεν λέγω, λύπη. Αλλά εμείς της Τέχνης
κάποτε μ’ έντασι του νου, και βέβαια μόνο
για λίγην ώρα, δημιουργούμεν ηδονήν
η οποία σχεδόν σαν υλική φαντάζει.

Έτσι στο μπαρ προχθές —βοηθώντας κιόλας
πολύ ο ευσπλαχνικός αλκολισμός—
είχα μισή ώρα τέλεια ερωτική.
Και το κατάλαβες με φαίνεται,
κ’ έμεινες κάτι περισσότερον επίτηδες.

Ήταν πολλή ανάγκη αυτό. Γιατί
μ’ όλην την φαντασία, και με το μάγο οινόπνευμα,
χρειάζονταν να βλέπω και τα χείλη σου,
χρειάζονταν να ’ναι το σώμα σου κοντά.

=====================
"O σιωπών δοκεί συναινείν"

Κωνσταντίνος Καβάφης : Ο ποιητής των μελλοντικών γενεών

"Έρωτας δεν είναι μόνο ό,τι εκπληρώθηκε.Είναι και ό,τι πόθησες. Ίσως γι'αυτό μας τρώνε
πάντα οι ανεκπλήρωτοι έρωτες."
Κ.Π. Καβάφης

Στο κείμενο μου για τον Καβάφη , σαν σήμερα κλείνει άλλωστε 104 χρόνια από τον θάνατό του , ανήμερα των γενεθλίων του στις 29 Απριλίου του 1933 και σε ηλικία 70 ετών,
θα αναφερθώ περισσότερο στη δική μου , σχεδόν "προσωπική" σχέση μαζί του , μία σχέση λατρείας και αληθινής πίστης τόσο χρόνων.
Σπασμωδικά, θα υπάρχουν και κάποιοι στίχοι ή φράσεις του Κ.Π.Καβάφη προς τέρψη και ευχαρίστηση των αναγνωστών αλλά και σημειώσεις επιστημόνων προς βαθύτερη σκέψη και ανάλυση .

Γράφει η Γιώτα Βουλδή

Πρωτοήρθα σε επαφή με την ποίηση του Καβάφη στα σχολικά μου χρόνια.
Οι φιλόλογοι μου τον αγαπούσαν ιδιαίτερα και κάναμε αρκετές αναλύσεις τόσο στην ποίηση και ποιητική του, όσο και σε αυτό το γοητευτικό πρόσωπο που λέγεται : Καβάφης.
Μόνη μου διαπίστωσα , πως η ποίηση του , ποίηση διδακτική περισσότερο θα με ακολουθεί σε όλες τις στιγμές της ζωής μου, ιδίως όταν σε κάτι ζητάω απαντήσεις.
Τον πρώτο μου νεανικό έρωτα τον "τέσταρα" με ποίηση του Καβάφη , θα "μετρούσε" αυτό εάν θα συνέχιζα ή όχι μαζί του .
Η διαφορά της ηλικίας μας και η συμπεριφορά του απέναντι μου δημιουργούσαν πάθη αλλά και δυσκολίες.
Τον έβαλα να μου πει ένα αγαπημένο του ποίημα του Καβάφη , μου είπε το :Απολείπειν ο Θεός Αντώνιον.
Διαπίστωσα ότι τελικά ήταν περισσότερο σκεπτόμενο άτομο από όσο μου έδειχνε, μου ανέφερε την" ιστορία" του ποιήματος .
Του άρεσε λέει αυτό το ποίημα γιατί του θύμιζε την Αλεξάνδρεια, την οποία είχε επισκεφθεί και όταν ήταν να την αποχωριστεί του ήρθε στο μυαλό αυτό εδώ το ποίημα.
Εγώ παιδί _"ξερόλας" τον ρώτησα τότε : "Καλά , μοναχά αυτό το ποίημα του Καβάφη γνωρίζεις ;
Έχει γράψει τόσα υπέροχα ποιήματα, όπως για παράδειγμα : Η Ιθάκη .
Πες μου την Ιθάκη!"
Μου είπε" μπερδεμένο" κάπως το ποίημα και τον στίχο :"Να μάθεις και να μάθεις από τους σπουδασμένους" τον μπέρδεψε κι αυτόν και μου είπε :"Να πάθεις και να πάθεις από τους σπουδασμένους !"
Αυτό ήταν !
"Σημάδι" πως μαζί του θα ...πάθαινα, δεν το έδωσα και πολύ υπόψιν μου τότε....

7 πράγματα που μου έμαθε ο Καβάφης για τη ζωή

Ποιος ξέρει τι ήθελε να πει ο ποιητής;

Λουκία Μητσάκου

Αν σήμερα θεωρούμε την ποιητική αξία του Κωνσταντίνου Καβάφη κάτι το δεδομένο, αυτό δεν ίσχυε πάντα. Τον κατέκριναν, τον χλεύασαν σε μεγάλο βαθμό, τον παρώδησαν και πολλοί προσπάθησαν να αποδείξουν πως όσα έγραφε «δεν συνιστούσαν ποίηση». Και αυτό συνέβαινε όχι μόνο όσο ζούσε αλλά και μετά το θάνατό του.

Δεν έχει υπάρξει και ελπίζω να μην υπάρξει πιο «κακοποιημένος» από τους αναγνώστες και κάποιους εκπαιδευτικούς - εξεταστές ποιητής από τον Κωνσταντίνο Καβάφη. Είναι ο ποιητής που έχει διαβαστεί αποσπασματικά όσο κανένας άλλος, που έχει αναλυθεί κατά λέξη όσο κανένας άλλος- σε τέτοιο βαθμό που χάνεται ολότελα το νόημά του, σε τέτοιο βαθμό που οτιδήποτε ζωντανό μέσα του ασφυκτιά και πεθαίνει. Είναι αυτός που όλοι έχουμε διαβάσει δίστιχά του χωρίς να γνωρίζουμε το συγκείμενο (το context) και –όπως είναι μαθηματικά λογικό και αναμενόμενο- βγάλαμε βεβιασμένα συμπεράσματα. Το «τι θέλει να πει ο ποιητής», κυρίες και κύριοι, δεν είναι ποτέ ο αυτοσκοπός και –ευτυχώς- δεν υπάρχει σωστή απάντηση.

Πρώτον, κανείς δεν μπορεί να ξέρει τι θέλει να πει ο ποιητής γιατί δεν τον έχεις μπροστά σου να τον ρωτήσεις και να σου απαντήσει. Το να μαντεύει ο καθένας τι μπορεί να είχε στο μυαλό του ο Καβάφης και να θέτει την εικασία του ως δεδομένο και απαράβατο κανόνα, είναι ακριβώς το αντίθετο από τον ίδιο τον σκοπό της Ποίησης.Το να ζητείται από τον κάθε μαθητή- σπουδαστή- φοιτητή να μάθει απ’έξω την προσωπική θεωρία του οποιουδήποτε -κατά τ’άλλα πολυδιαβασμένου και μορφωμένου ερευνητή- και να είναι σε θέση να την αναπαράγει κατά λέξη, είναι, για μένα, έγκλημα.

Επίσης, ένα ποίημα είναι –ευτυχώς και πάλι- κάτι πολύ προσωπικό και ...

7 πράγματα που μου έμαθε ο Καβάφης για τη ζωή

Αν σήμερα θεωρούμε την ποιητική αξία του Κωνσταντίνου Καβάφη κάτι το δεδομένο, αυτό δεν ίσχυε πάντα. Τον κατέκριναν, τον χλεύασαν σε μεγάλο βαθμό, τον παρώδησαν και πολλοί προσπάθησαν να αποδείξουν πως όσα έγραφε «δεν συνιστούσαν ποίηση». Και αυτό συνέβαινε όχι μόνο όσο ζούσε αλλά και μετά το θάνατό του.

Δεν έχει υπάρξει και ελπίζω να μην υπάρξει πιο «κακοποιημένος» από τους αναγνώστες και κάποιους εκπαιδευτικούς - εξεταστές ποιητής από τον Κωνσταντίνο Καβάφη. Είναι ο ποιητής που έχει διαβαστεί αποσπασματικά όσο κανένας άλλος, που έχει αναλυθεί κατά λέξη όσο κανένας άλλος- σε τέτοιο βαθμό που χάνεται ολότελα το νόημά του, σε τέτοιο βαθμό που οτιδήποτε ζωντανό μέσα του ασφυκτιά και πεθαίνει. Είναι αυτός που όλοι έχουμε διαβάσει δίστιχά του χωρίς να γνωρίζουμε το συγκείμενο (το context) και –όπως είναι μαθηματικά λογικό και αναμενόμενο- βγάλαμε βεβιασμένα συμπεράσματα. Το «τι θέλει να πει ο ποιητής», κυρίες και κύριοι, δεν είναι ποτέ ο αυτοσκοπός και –ευτυχώς- δεν υπάρχει σωστή απάντηση.

Πρώτον, κανείς δεν μπορεί να ξέρει τι θέλει να πει ο ποιητής γιατί δεν τον έχεις μπροστά σου να τον ρωτήσεις και να σου απαντήσει. Το να μαντεύει ο καθένας τι μπορεί να είχε στο μυαλό του ο Καβάφης και να θέτει την εικασία του ως δεδομένο και απαράβατο κανόνα, είναι ακριβώς το αντίθετο από τον ίδιο τον σκοπό της Ποίησης.Το να ζητείται από τον κάθε μαθητή- σπουδαστή- φοιτητή να μάθει απ’έξω την προσωπική θεωρία του οποιουδήποτε -κατά τ’άλλα πολυδιαβασμένου και μορφωμένου ερευνητή- και να είναι σε θέση να την αναπαράγει κατά λέξη, είναι, για μένα, έγκλημα.

Επίσης, ένα ποίημα είναι –ευτυχώς και πάλι- κάτι πολύ προσωπικό και ...