Vassia Karabelias - FaceBook
MAI 68, demain…Οι ανθρωποι,χαμενοι μεσα στην αγωνια,εγκαταλειμμενοι στη εξαθλιωση και τον αφανισμο.πραγματα που δεν μπορουν να καταλαβουν αλλωστε,θα ξεσηκωθουν μια μερα για τα καλα και θα ολοκληρωσουν την καταστροφη του απαρχαιωμενου πατριαρχικου τριπτυχου. �Θα οικοδομησουν την αδελφικη κοινωνια των συντροφων της εργασιας,την κοινωνια της δυναμης και της ανθρωπινης αλληλεγγυης.
Μανιφεστο των υπερεαλιστών, 1936
Bάσια Καρκαγιάννη , Φοιτήτρια στο Παρίσι τον Μάη του 68.
Αδύνατο ν’ αποφασίσω πως να γράψω γι αυτή την περίοδο..Πως να μαζέψω σε μια γραμμική διήγηση γεγονότα κι εικόνες που τριγυρίζουν ακατάστατα μα με απόλυτη διαύγεια και χωρίς σταματημό εδώ και 40 χρόνια μέσα μου, κοχλάζουν κυριολεχτικά κάποτε, εμποδίζοντάς μιαν απολύτως αντικειμενική αντιμετώπιση,..Γι αυτο και, κάποτε πάλι, οργίζομαι, όταν η μνήμη μου, η μνήμη μας, η ιστορία όλων όσων ζήσαμε τις ίδιες εμπειρίες και αντιδράσαμε με ανάλογους τρόπους παραχαράζεται απο ανθρώπους ποικίλων προελεύσεων η ηλικιών, άλλοτε για λόγους πολιτικής σκοπιμότητας, άλλοτε καθαρά και απλά άγνοιας η παραπληροφόρησης. Οπως συνέβη πέρισυ σε μια ‘αναμνηστική’συγκέντρωση στην Fondation Hellénique της Cité Universitaire όπου κανείς απ' όσους είχαν μείνει στην Ελληνική Εστία και αναπτύξει δράση ενάντια στη δικτατορία κατα την επταετία 1967-1974 δεν είχε κληθει΄να μιλήσει, ενώ δύο νεαροί σύνεδροι που δεν είχαν καν γεννηθεί τότε, ''περιγραφανε'' γεγονότα της εποχής ( την κατάληψη του σπιτού το Μάη του 68 ιδιαίτερα ) κατα τρόπο τελείως εξωπραγματικό! Λες κι ο σκοπός ήταν ακριβώς η παραγωγή μιας ‘ψευδούς μνήμης’ που να καλύπτει και αναιρεί την πραγματικότητα. Πιό πιθανό, όμως, να είχαν πάρει τις πληροφοριές τους απο ανθρώπους που δεν παραβρέθηκαν, η ήταν απο τότε, ή τότε, αντίθετοι με την εξέγερση: ήταν η περίπτωση του συνόλου περίπου των ‘παραδοσιακών’ κομμάτων της αριστεράς, αρχίζοντας απο το κουμουνιστικό κόμμα (και το γαλλικό, και το ελληνικό). Φυσικό. Ηταν, ο Μάης, ένα κίνημα ‘αριστερό’ μεν, ‘αναρχίζον’ όμως, που ξέφευγε επικίνδυνα απο τα δογματικά πλαίσια και την κομματική πειθαρχία, που η προέλευσή του ήταν απροσδιόριστη, παρέμενε ανεξέλεγκτο, αμφισβητούσε κάθε ιεραρχία και πρόσταγμα, ακόμα δε ή κυρίως κι αυτή τη ( σωτήρια για τα απανταχού συστήματα εξουσίας) ‘κοινωνία του θεάματος’:
Ouvrez les yeux et fermez la télé. Ανοίξτε τα ματια και κλειστε την τηλεόραση!
Ni dieu, ni maitre..
Χρόνια τόλεγα σε φίλους εκεινων των χρόνων, να μαζευτούμε να σημειώσουμε όσα θυμόμαστε, πριν ο μύθος αντικαταστήσει την ιστόρηση, τη φωνή.
.Η στιγμή, ίσως, ήρθε...
