Η βίαιη επιβολή της χριστιανικής βάπτισης

Στη Ρωμιοσύνη το λάδωμα οι Ρωμιοί το μαθαίνουν από μικροί. (Κυρ, Ελευθεροτυπία).

Ένα θρίλερ, που παίζεται 1.700 χρόνια

στις εκκλησίες της χώρας μας

σε βάρος του ανυποψίαστου ποιμνίου

-->     Απ΄ τη δημιουργία του νεοελληνικού κράτους μέχρι και σήμερα όλοι σχεδόν οι Ρωμιοί συμπολίτες μας πιστεύουν, ότι το τελετουργικό τού ορθόδοξου νηπιοβαπτισμού αποτελεί ένα θέσφατο της παράδοσής τους. Και φυσικά δεν έχουν ποτέ σκεφτεί, ότι η ορθόδοξη βάπτιση είναι μία βίαιη θρησκευτική πράξη παράνομη και καταχρηστική, αφού παραβιάζει τις διατάξεις του Συντάγματος, καταργώντας την ελευθερία επιλογής του ατόμου που μνημονεύεται στο Σύνταγμα, με αποτέλεσμα τον βίαιο προσηλυτισμό ενός άβουλου πλάσματος. Ας δούμε όμως τι πραγματικά συμβαίνει...

     Ζούμε σε μία χώρα βαθιά θρησκευόμενη. Η καθημερινότητα και όλη η ζωή των συμπολιτών μας στροβιλίζεται γύρω απ΄ τη θρησκεία, χωρίς όμως να το έχει σχεδόν κανείς συνειδητοποιήσει. Οι γιορτές μας, οι ονομαστικές (είμαστε απ΄ τις μοναδικές χώρες στην Ευρώπη, που εορτάζει έκαστος την ονομαστική εορτή του αγίου του) και οι εθνικές έχουν όλες σχεδόν ταυτιστεί με θρησκευτικά γεγονότα· παρομοίως και οι αργίες (Πάσχα, Χριστούγεννα, Φώτα, Καθαρά Δευτέρα, της Παναγίας, αλλά και κάθε μέρα του χρόνου γιορτάζει τουλάχιστον κάποιος άγιος ή αγία κ.ά.). Τα θρησκευτικά ταμπού επηρεάζουν την διατροφή (νηστείες, μαγειρίτσα, αρνιά, αυγά, τσουρέκια, νηστήσιμα κ.ά.), το καθώς πρέπει ντύσιμο (το γυμνό σώμα είναι ντροπή), ο τρόπος που ερωτευόμαστε και κάνουμε έρωτα (το σεξ είναι κακό και διαβολικό), όλα είναι βαθιά επηρεασμένα απ’ την θρησκεία.

   

     Φράσεις όπως «δόξα τω θεώ», «πρώτα ο θεός», «Χριστός κι απόστολος», «έχει ο θεός», «θεός φυλάξει» και άλλες παρόμοιες, ακούγονται καθημερινά κι ανά πάσα στιγμή απ΄ τους Ρωμιούς συμπολίτες μας. Σε κάθε δύσκολη ή ευτυχισμένη στιγμή ο θεός είναι παρών «θεέ μου…», «Παναγία μου»...

     

Ο φόβος του θανάτου και οι λοιποί μεταφυσικοί φόβοι και δεισιδαιμονίες, που συνδέονται με θεούς, διαβόλους, αγγέλους, αγίους, δαίμονες, κολάσεις, παραδείσους και λοιπά μεταφυσικά όντα και καταστάσεις, αρρωσταίνουν βαριά τις ψυχές των θρησκευόμενων συμπολιτών μας. Θρησκευτικές εικόνες (σε σχολεία, δικαστήρια, αστυνομίες, φυλακές, μαγαζιά, οίκους ανοχής, σπίτια και όπου αλλού μπορεί κανείς να φανταστεί) καντηλάκια, σταυρουδάκια, κομποσχοίνια, κομπολόγια και άλλα θρησκευτικά αξεσουάρ κοσμούν τα χριστιανικά σπίτια, τ΄ αυτοκίνητα αλλά και τους ίδιους τους πιστούς. Εξομολογήσεις, τάματα, αγιασμοί, φιλιά σε παντός είδους είδωλα (εικόνες, σταυρούς, ιερά βιβλία, χέρια παπάδων, κόκαλα, θεϊκές ζώνες, δάπεδα, μάρμαρα, ξύλα, τούβλα κ.ά.), παντός είδους θαύματα, περιφορές εικόνων και λειψάνων, προσευχές, ονειρώξεις, θεϊκά οράματα, παραισθήσεις, πνευματικοί και άλλα παρατράγουδα συμπληρώνουν το πακέτο της θρησκευτικής δεισιδαιμονίας αυτής της χώρας.

   

     Αλλά και οι μεγάλες, όπως λέμε στιγμές της ζωής των συμπολιτών μας, όπως η ονοματοδοσία, ο αρραβώνας, ο γάμος κι ο θάνατος (αλλά και μετά θάνατον), είναι πάλι βαθιά συνδεδεμένες με την θρησκεία. Συμπέρασμα: είμαστε η τελευταία θεοκρατία της Ευρώπης και η τελευταία χριστιανική θεοκρατία του κόσμου…

   

     Ας εξετάσουμε όμως την περίπτωση της ονοματοδοσίας. Εδώ λοιπόν στην θρησκευόμενη Ρωμιοσύνη το συντριπτικό ποσοστό των συμπολιτών μας πιστεύει, ότι για να δώσει ένα οποιοδήποτε όνομα στο παιδί του, θα πρέπει υποχρεωτικά να το πάει στην εκκλησία και να το βαφτίσει κάποιος παπάς. Επίσης υπάρχει η ψευδαίσθηση, ότι η ονοματοδοσία ενός παιδιού πρέπει να γίνεται υποχρεωτικά και μόνο με το τελετουργικό της χριστιανικής βάπτισης. Όσο για τη δήλωση του ονόματος στο Ληξιαρχείο πιστεύουν, ότι είναι μια δευτερεύουσα διαδικασία. Υπάρχει τέλος κι ένα πολύ μικρό ποσοστό, που γνωρίζει την πραγματική και νόμιμο οδό της ονοματοδοσίας, αλλά κάτω απ΄ την ασφυκτική πίεση του κοινωνικού θρησκευόμενου περίγυρου, αλλά και του «τί θα πει ο κόσμος», εξαναγκάζεται ν΄ ακολουθήσει την θρησκευτική οδό. Τι συμβαίνει όμως πραγματικά;

 

Η βίαιη επιβολή της χριστιανικής βάπτισης

     Ας πάρουμε τα πράγματα απ΄ την αρχή. Οι αρχαίοι λαοί έδιναν τα ονόματα στα παιδιά τους ανάλογα με τις παραδόσεις τους μέσα από κάποια απλή τελετή. Οι αρχαίοι Έλληνες την ονοματοδοσία την έλεγαν «αμφιδρόμια». Η γιορτή ήταν χωρισμένη σε δύο μέρη. Πρώτα γινόταν η τελετή καθαρμού του βρέφους συμβολικά με λίγο νερό. Ακολουθούσε η τελετή της ονοματοδοσίας και τέλος το συμπόσιο.

   

     Η γιορτή της ονοματοδοσίας είχε σκοπό την αναγνώριση του βρέφους απ΄ τον πατέρα ως γνήσιου τέκνου του, το καλωσόρισμά του στην οικογένεια και την αναγνώρισή του απ΄ την Πολιτεία. Κατά την αρχή της γιορτής ο πατέρας ή η μητέρα έπαιρνε το παιδί στα χέρια και το περιέφερε γύρω απ’ την φωτιά, για να το εντάξει στην προγονική εστία. Εκείνη την στιγμή δινόταν και το όνομα, ενώ οι φίλοι και οι συγγενείς έδιδαν τα «γενέθλια δώρα», που είχαν φέρει για το βρέφος. Ακολουθούσε γλέντι και συμπόσιο. Αυτά γίνονταν στην ελληνική επικράτεια μέχρι την εποχή της επιβολής του χριστιανισμού.

   

     Κατά την εποχή του Ιησού Χριστού, η βάπτιση (Μικβά) ήταν ένα εβραϊκό μυστήριο, που γινόταν μόνο μεταξύ των ενηλίκων Εβραίων με σκοπό τον εξαγνισμό, την μετάνοια και την προετοιμασία για τον ερχομό του Μεσσία. Τελούταν σε υπαίθριους χώρους και κυρίως σε ποτάμια και λίμνες. Στο ιερό εβραϊκό βιβλίο της Τορά  περιγράφεται αναλυτικά η πράξη αυτή. Την βάπτιση αυτή έλαβε ο Ιησούς Χριστός απ΄ τον δάσκαλό του τον Ιωάννη τον πρόδρομο, καθώς και οι μαθητές του.

       

Οι ιερείς της νέας θρησκείας του Χριστιανισμού υιοθέτησαν την εβραϊκή αυτή τελετή και την μετέτρεψαν σε βάπτισμα. Οι πρώτες βαπτίσεις γίνονταν σε ενήλικους και εξωτερικά σε ποτάμια και λίμνες. Με το πέρασμα του χρόνου οι ιερείς μετέφεραν το βάπτισμα σε ειδικά διαμορφωμένους εσωτερικούς χώρους, τα βαπτιστήρια. Η βάπτιση ονομαζόταν και «κατήχησις». Το τελετουργικό αρχικά των πρώτων αιώνων ήταν απλό, εν συνεχεία έγινε πιο σύνθετο λόγω των αιρετικών ομάδων. Κατά τον Κύριλλο Αλεξανδρείας (τον εγκέφαλο της δολοφονίας της Υπατίας), η βάπτιση «αποβάλλει την αμαρτία του προπάτορος και πάσαν από της αμαρτίας ταύτης ρυείσαν της φύσεως φθοράν», δηλαδή αποβάλλει το προπατορικό αμάρτημα και οτιδήποτε άλλο απ’ την αμαρτία αυτή και μεταβάλλει της φθορά της φύσης! Το μυστικό της νεότητας…

   

     Ο Ιουστίνος κατά τα πρώτα χριστιανικά χρόνια αναφέρει στο βάπτισμα ευχές για καθαγιασμό του νερού και εξορκιστικές ευχές για αποβολή του Σατανά απ΄ τον βαπτιζόμενο, ενώ προς αυτή την κατεύθυνση θα πρέπει να ερμηνευτεί και η νηστεία προ του βαπτίσματος.

   

     Κατά την εποχή του αυτοκράτορα της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας Θεοδοσίου (δ΄αι. μ.Χ.), το χριστιανικό ιερατείο που είχε αλώσει το παλάτι της Κωνσταντινούπολης, κατά την διάρκεια της Β΄ Οικουμενικής Συνόδου, καθιέρωσε επίσημα τον υποχρεωτικό βαπτισμό των Ελλήνων, των αλλοδόξων και των αιρετικών. Με ειδικό διάταγμα, που εκδόθηκε απ΄ τον αυτοκράτορα, όλοι οι κάτοικοι της επικράτειας έπρεπε να βαπτισθούν χριστιανοί. Όσοι δέν δέχονταν την απόφαση αυτή, θα έχαναν τα πολιτικά τους δικαιώματα ως Ρωμαίοι πολίτες και τα παιδιά τους θα έχαναν και το δικαίωμα της κληρονομιάς από τους γονείς τους.

       

Τότε χιλιάδες ανυπότακτοι πολίτες πουλήθηκαν στα σκλαβοπάζαρα ως δούλοι και πολλές περιουσίες κατασχέθηκαν. Παρά τα σκληρά μέτρα που επιβλήθηκαν, οι αλλόθρησκοι αρνούνταν πεισματικά την χριστιανική βάπτιση και την μετάλλαξή τους σε χριστιανούς. Τότε, ένα νέο διάταγμα όρισε την θανατική ποινή για τους παραβάτες. Οι διωγμοί συνεχίσθηκαν με αμείωτη ένταση μέχρι την εποχή του Ιουστινιανού, οπότε και ολοκληρώθηκε ο εκχριστιανισμός τους με τη θεσμοθέτηση του νηπιοβαπτισμού.

 

     «Γνωρίζουμε, ότι αυτοί οι ειδωλολάτρες εγκατέλειψαν την προσκύνηση του μόνου και αληθινού Θεού και προσέφεραν θυσίες στα είδωλα εξ αιτίας ενός ασυλλόγιστου σφάλματος και πραγματοποίησαν ανόσιες εορτές. Αν αυτοί διέπραξαν αυτά τα αμαρτήματα, ενώ είχαν αξιωθεί το άγιο βάπτισμα, θα υποβληθούν στην αντίστοιχη τιμωρία. Με τον παρόντα όμως νόμο ανακοινώνουμε σε όλους, ότι εκείνοι μεν που έχουν γίνει χριστιανοί και έχουν αξιωθεί το άγιο και σωτήριο βάπτισμα, σε οποιαδήποτε χρονική στιγμή, αν φανούν ότι επιμένουν στην πλάνη των Ελλήνων, θα υποβληθούν στην εσχάτη των ποινών. Όσοι δε δεν έχουν αξιωθεί ακόμη το σεβαστό βάπτισμα, θα πρέπει να φανερωθούν στην βασιλεύουσα πόλη μας, είτε στις επαρχίες και να πάνε στις ιερώτατες εκκλησίες μαζί με τους συζύγους τους και τα παιδιά τους και όλα τα μέλη του οίκου τους και να διδαχθούν την αληθινή πίστη των χριστιανών. Αν δεν το κάνουν, θα χάσουν τα πολιτικά τους δικαιώματα και την κινητή και ακίνητη περιουσία τους. Θα τους αφαιρεθούν τα πάντα και θα εγκαταλειφθούν στην ένδεια και θα υποβληθούν στις έσχατες τιμωρίες (…) όσοι πάσχουν απ’ την νόσο των ανόσιων Ελλήνων.» (Ιουστινιάνειος Κώδιξ 1.11)

 

Ο ανάδοχος ή νονός: ρουφιάνος της χριστιανικής εξουσίας

   

Το 530 μ.Χ. ο Ιουστινιανός έδωσε την χαριστική βολή στον πολιτισμό και στους «αλιτηρίους Έλληνας», όπως τους αποκαλεί ο Κώδικάς του. Η καινοτομία του ήταν η καθιέρωση του θεσμού του «ανάδοχου», που αργότερα μετονομάστηκε σε «νονός». Ο νονός ήταν κυριολεκτικά ένας χριστιανός πράκτορας, που τον όριζε αποκλειστικά και μόνον η Εκκλησία και αφιέρωνε την ζωή του στην παρακολούθηση του βίου του νεοβαπτισθέντος νηπίου. Αν οι γονείς και το νήπιο δεν τελούσαν τα χριστιανικά τους καθήκοντα, το κατέδιδε στην Εκκλησία και τότε το παιδί και οι γονείς θανατώνονταν χωρίς δίκη και δημευόταν η περιουσία τους.

 

     Τα αβάπτιστα νεογνά κατά την Βυζαντινή περίοδο ονομάζονταν υποτιμητικά «δράκοι» ή «δρακούλες», ενώ η φράση του νονού για το βρέφος «μούδωκες Οβριό (Εβραίο) και σου παραδίδω χριστιανό» (Εγκυκλοπαίδεια Ήλιος, λήμμα «Βάπτισις») δείχνει την εβραιοποίηση που είχαν υποστεί πλέον οι Έλληνες και οι άλλοι λαοί απ΄ την θρησκεία του χριστιανισμού. Ονόματα όπως Αρχίλοχος, Αγησίλαος, Πλούταρχος, Εκάβη, Ηλέκτρα, Αντιγόνη, χάθηκαν οριστικά. Μαζί τους χάθηκαν όλοι οι αρχαίοι πολιτισμοί καθώς και ο ελληνικός. Η νέα γενιά των εκχριστιανισμένων Ρωμιών είχε ονόματα όπως Κωνσταντίνος, Θωμάς, Πέτρος, Μάρκος, Αναστασία, Λάζαρος, Ρεβέκκα, Ηλίας, Μαρία, Ιωάννα και συνείδηση καθαρά ρωμαιο-χριστιανική.

-->    








Ο Τέρενς Χατζηκουίκ.

     O τίτλος Xατζής (Tουρκ. hacı, Αραβ. hajji) απονέμεται στους μουσουλμάνους στο θρήσκευμα προσκυνητές που πραγματοποιούν το χατζ, το ιερό προσκύνημα δηλαδή στην ιερή πόλη του Ισλάμ, τη Μέκκα. Ως προσωνύμιο τίθεται (κατ΄ έθιμο) προ του ονόματος του κάθε χριστιανού, που επισκέπτεται τους Αγίους Τόπους και βαπτίζεται στον Ιορδάνη. Έχουν σημειωθεί πολλές τέτοιες αντικαταστάσεις επιθέτων· π.χ. ένας χριστιανός, που ονομάζεται Ανδρέας κι επισκέπτεται τους Αγίους Τόπους, όταν επιστρέφει προσφωνείται Χατζηανδρέας. Τα παιδιά του, που ενδεχομένως έφεραν το επίθετο Ανδρέου, μπορούν να το αντικαταστήσουν με το Χατζηανδρέου.

 

Ο βιασμός μέσω του νηπιοβαπτισμού σήμερα

     Σήμερα οι ιερείς της Ορθοδοξίας δεν βαπτίζουν το νήπιο, αν δεν έχει επιλέξει ο «νονός» χριστιανικό όνο­μα, αφού τα ελληνικά ονόματα είναι επί δύο χιλιετίες υπό ανηλεή διωγμό. Βέβαια σε πολλές των περιπτώσεων με ένα φουσκωμένο «φακελάκι» όλα γίνονται… Πολλά ονόματα αρχαιοελληνικά διασώζονται μέχρι τις ημέρες μας, λόγω του ότι αρκετοί συμπατριώτες μας μαζί με το χριστιανικό όνομα της Εκκλησίας έπαιρναν και ένα δεύτερο ελληνικό. Επίσης η χριστιανική ηγεσία στην προσπάθειά της να «καπελώσει» τα αρχαιοελληνικά ονόματα κατασκεύασε διαφόρους αγίους με ονόματα ελληνικά, όπως ο άγιος Αλέξανδρος ο Αιγυπτιώτης, τον οποίο και γιορτάζουμε σήμερα αντί του Μ. Αλεξάνδρου, ο άγιος Δημήτριος αντί της θεάς Δήμητρας κ.ά..

 

     Υπάρχουν και άγιοι με ονόματα Ελλήνων θεών, όπως άγιος Δίας, άγιος Ερμής κ.λπ.. Αυτά είναι εμφανώς κατασκευασμένα. Δεν μπορεί κάποιος άγιος να είχε γεννηθεί Έλληνας και να είχε τέτοιο όνομα. Οι αρχαίοι δεν έδιναν ποτέ όνομα θεού σε θνητό, θεωρείτο ύβρις. Δηλαδή δεν υπήρχε περίπτωση να υπάρξει θνητός με όνομα Ερμής, αλλά μόνο με όνομα, που θα είχε συνθετικό το όνομα του θεού, π.χ. Ερμόδωρος, Απολλώνιος, Αθήναιος, Διογένης κ.τ.λ.. Πόσω μάλλον να είχε γεννηθεί ο άγιος χριστιανός, οπότε δεν υπήρχε περίπτωση να έχει λάβει όνομα αρχαίου θεού.

 

     Τα τελευταία δεκαπέντε περίπου έτη έχουν γίνει απ΄ τους ιεράρχες της Ορθοδοξίας πάμπολλες περικοπές ονομάτων χριστιανών αγίων, που τύγχανε να έχουν αρχαίο ελληνικό όνομα. Η τελευταία περικοπή είχε γίνει πρόσφατα απ΄ τον αρχιεπίσκοπο Χριστόδουλο, όταν ήταν εν ζωή.

     

Τα βυζαντινά διατάγματα και χρυσόβουλα ισχύουν εν μέρει μέχρι τις μέρες μας, αφού το μεσαιωνικό κράτος της Ρωμιοσύνης μέχρι πρότινος επέβαλλε υποχρεωτικά τον νηπιοβαπτισμό εκβιάζοντας τον λαό, διότι κάθε κοινωνική σταδιοδρόμηση απαιτούσε πιστοποιητικό βάπτισης. Οι απειλές αφορούσαν πράξεις εκβιασμού, όπως δεν θα γράφονταν τα αβάπτιστα παιδιά στα σχολεία, δεν θα μπορούσαν να πιάσουν δουλειά αργότερα, ή ότι δεν θα θάβονταν οι νεκροί αν ήταν αβάπτιστοι κ.ά..

Η πολιτική πράξη της ονοματοδοσίας

   Η πολιτική πράξη τής ονοματοδοσίας έχει κάνει δειλά-δειλά την εμφάνισή της τα τελευταία έτη και στην τριτοκοσμική χώρα μας, λόγω των πιέσεων, που ασκούνται απ΄ την Ε.Ε. Σήμερα κάθε πολίτης έχει το δικαίωμα να δώσει το όνομα που επιθυμεί στο παιδί του με μία απλή αίτηση στο δήμο που ανήκει.

     

Η ονοματοδοσία των νηπίων, όπως και ο γάμος άλλωστε, είναι μία καθαρά πολιτική πράξη. Σύμφωνα με τον Συνήγορο του Πολίτη ονοματοδοσία χωρίς το τελετουργικό της χριστιανικής βάπτισης γίνεται, το αντίστροφο όμως όχι. Κι αυτό γιατί η ονοματοδοσία είναι πλέον μια έννομη, πολιτική υποχρεωτική διαδικασία, ενώ η χριστιανική βάπτιση όχι. Η νομικά επικυρωμένη απόφαση 240/75 της Ολομέλειας του Αρείου Πάγου δέχεται αδιαλείπτως ότι η λήψη ονόματος στα νήπια δεν αποτελεί για κανένα λόγο συστατικό στοιχείο της χριστιανικής βάπτισης. Δηλαδή, η βάπτιση, παρ΄ ότι δεν θεωρείται παράνομη, εν τούτοις είναι μια άτυπη θρησκευτική διαδικασία χωρίς καμμία νομική ισχύ, την οποία δεν υποχρεώνεται για κανένα λόγο πλέον κάποιος ν΄ ακολουθήσει, αν φυσικά δεν επιθυμεί. Επομένως η χριστιανική βάπτιση είναι μία διαδικασία καθαρά προαιρετική και όχι υποχρεωτική, όπως ψευδωνύμως ισχυρίζονται οι ιερείς του χριστιανισμού και φυσικά πιστεύουν οι πιστοί.

 

     Έτσι σύμφωνα με τον νόμο, για να αποκτήσει ένα παιδί όνομα, η υποχρέωση των γονέων (ή των νομίμων κηδεμόνων) έγκειται κατ΄ αρχήν στο ότι θα πρέπει να πάνε στο Ληξιαρχείο και να υπογράψουν από κοινού για το όνομα που επιθυμούν να πάρει το παιδί. Αν υπάρχει διαφωνία ανάμεσα στους γονείς για το όνομα που θα δώσουν στο παιδί, τότε η διαφορά λύνεται μέσω της δικαστικής οδού. Στην περίπτωση που ένας γονέας απουσιάζει, τότε απαιτείται έγγραφη εξουσιοδότησή του.

 

     Σύμφωνα πάντα με τον Συνήγορο του Πολίτη «η εκδοχή, ότι σε ονοματοδοσία προβαίνουν μόνον όσοι δεν τελούν βάπτιση, ή ότι επί τελεσθείσης βαπτίσεως παρέλκει η ονοματοδοσία, όχι μόνο δεν παρίσταται σύμφωνη προς τις νόμιμες διατάξεις, αλλ΄ επί πλέον έχει ως αποτέλεσμα τον καταναγκασμό πολιτών σε εκούσια ληξιαρχική καταγραφή θρησκεύματος, δηλαδή ένα ενδεχόμενο σαφώς αντίθετο στο Σύνταγμα (αποφάσεις 2279-2286/2001 Συμβουλίου Επικρατείας. Εκεί αναφέρεται: “η ελευθερία της θρησκευτικής συνείδησης περιλαμβάνει και το δικαίωμα του ατόμου να μην αποκαλύπτει το θρήσκευμα που ακολουθεί… κανένας δεν μπορεί να εξαναγκασθεί με οποιονδήποτε τρόπο να αποκαλύψει είτε αμέσως είτε εμμέσως, το θρήσκευμα ή τις θρησκευτικές εν γένει πεποιθήσεις του, υποχρεούμενος σε πράξεις ή παραλείψεις από τις οποίες θα τεκμαίρεται η ύπαρξη ή η ανυπαρξία τους, και καμία κρατική αρχή ή κρατικό όργανο δεν επιτρέπεται να επεμβαίνουν στον απαραβίαστο χώρο αυτό της συνείδησης του ατόμου και να αναζητούν το θρησκευτικό του φρόνημα, πολύ δε περισσότερο να επιβάλλουν την εξωτερίκευση των όποιων πεποιθήσεων του ατόμου αναφορικά με το θείο”».

 

     Κι ο Συνήγορος του Πολίτη τελειώνει: «Από τον συνδυασμό των ανωτέρω διατάξεων προκύπτει ξεκάθαρα, ότι οι δύο ανωτέρω περιγραφόμενες πράξεις είναι ξέχωρες μεταξύ τους και η μεν ονοματοδοσία (πολιτική) έχει σαν αποτέλεσμα την κτήση ονόματος, η δε βάπτιση (χριστιανική) κατά πάγια νομολογία, σκοπό έχει την κτήση θρησκεύματος και δεν επιδρά καθόλου στο ήδη δηλωθέν ή ταυτόχρονα δηλούμενο όνομα».

Τα απαιτούμενα υλικά για τη σκοταδιστική τελετή του ορθόδοξου βαπτίσματος, που συνοδεύουν τις κατάρες τού ιερέα: 1. Koλυμβήθρα, 2. Νερό, 3. Επορκιστό έλαιο, 4. Σταυρός, 5. Λαμπάδα, 6. Ενδύματα, 7. Μύρο, 8. Ψαλίδι κουράς.

     Έτσι μπορούμε να συμπεράνουμε, ότι το βάρβαρο και μεσαιωνικό τελετουργικό τού ορθόδοξου νηπιοβαπτισμού αποτελεί παραπλάνηση των γονέων ή κηδεμόνων τού νηπίου απ΄ την Εκκλησία, για την νόμιμη οδό της ονοματοδοσίας. Πρόκειται για μία θρησκευτική πράξη παράνομη και καταχρηστική, αφού παραβιάζει τις διατάξεις του Συντάγματος (στην ουσία καταργείται η θρησκευτική ελευθερία, που μνημονεύεται στο Σύνταγμα, καθώς στην πραγματικότητα υπάρχει «πειθαναγκασμός» με αποτέλεσμα τον βίαιο προσηλυτισμό ενός άβουλου πλάσματος). Επίσης είναι ένα είδος ψυχικού και σωματικού βιασμού προς το ανυπεράσπιστο νήπιο, που το στιγματίζει σε όλη του τη ζωή, δημιουργεί βαθύ τραύμα στον ευαίσθητο και αγνό ψυχισμό του και επιφέρει αρνητικές επιρροές στην υγεία του και στην προσωπικότητά του που θα διαμορφώσει στο μέλλον.  Η τελετή της βάπτισης αποτελεί το δεύτερο μεγαλύτερο σοκ στη ζωή ενός ανθρώπου μετά τη γέννηση, άν και η γέννηση είναι ένα φυσικό γεγονός, ενώ η βάπτιση ένα παρά φύση γεγονός (διαπίστωση σύμφωνα με ψυχολόγους και κοινωνιολόγους).

 

     Πρόκειται για μία καθαρή πράξη θρησκευτικού προσηλυτισμού χωρίς μάλιστα τη συναίνεση του προσηλυτιζόμενου και αποτελεί κατάφωρη παραβίαση των δικαιωμάτων του ανθρώπου. Τέλος έρχεται σε πλήρη αντίθεση με τα λόγια του ίδιου του Ιησού Χριστού, που δεχόταν μόνο την βάπτιση και την κατήχηση ενηλίκων που ήθελαν να γίνουν χριστιανοί: «Πορευτείτε μαθητεύσαντες πάντα τα έθνη, βαπτίζοντάς τους στο όνομα του Πατέρα και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος» (Ματθαίος 28:19). «Πηγαίνετε σε όλο τον κόσμο, και κηρύξτε το ευαγγέλιο σε όλη την κτίση. Όποιος πιστέψει και βαπτιστεί θα σωθεί, όποιος όμως απιστήσει, θα κατακριθεί» (Μάρκος 16:15-16). Ο Ιησούς ομιλεί για ενήλικες, δηλαδή αφού κατηχηθούν με την χριστιανική διδασκαλία και πιστέψουν και φυσικά επιλέξουν, τότε μόνο θα μπορούν να βαπτισθούν… 

 

Το τυπικό της τελετής του χριστιανικού βαπτίσματος

     Αρχικά ο ιερέας παίρνει το «φακελάκι» στο γραφείο του απ΄ το νονό ή τους γονείς του βρέφους για ν΄ αρχίσει την τελετή. Διαβάζουμε μερικά απ’ τα λόγια του τελετουργικού, που πήραμε κατευθείαν απ΄ το Λειτουργικό Βιβλίο της Εκκλησίας της Ελλάδος, «Ακολουθία του Αγίου Βαπτίσματος»:

 

     «…Απόστησον απ΄ αυτού ή αυτής, την παλαιάν εκείνην πλάνην» (σελ. 6). Εδώ βλέπουμε ξεκάθαρα, ότι το τελετουργικό του νηπιοβαπτισμού ξεκινά με την προσπάθεια αποβολής απ΄ το νήπιο της πλάνης των Ελλήνων. Αυτός ήταν και ο κύριος λόγος που καθιερώθηκε η βάπτιση.

 

     Φτάνουμε γρήγορα στον 1^ο εξορκισμό (εξορκισμό) κατά του Σατανά: «Επιτιμά σοι Κύριος, Διάβολε, ο παραγενόμενος εις τον κόσμον και κατασκηνώσας εν ανθρώποις… Επιτιμήθητι και αναχώρησον… Φοβήθητι, έξελθε και υπαναχώρησον από του πλάσματος τούτου…» (σελ. 7).

     Στο ίδιο μέτρο συνεχίζονται οι απειλές κατά του Σατανά και στον 2^ο εξορκισμό. Στον 3^ο εξορκισμό ξεκινά με επίκληση στον θεό Γιαχβέ: «Κύριε Σαβαώθ, ο θεός του Ισραήλ, ο ιώμενος πάσαν νόσον και πάσα μαλακίαν, επίβλεψον επί τον-την δούλον-η σου… σύντριψον τον Σατανά» (σελ. 9).

 

     Και φτάνουμε στην ουσία, δηλαδή πάλι στην ελληνική «ειδωλολατρία»: «Πνεύμα πλάνης, πνεύμα πονηρίας, πνεύμα ειδωλολατρίας και πάσης πλεονεξίας, πνεύμα ψεύδους και πάσης ακαθαρσίας, της ενεργουμένης κατά την διδασκαλίαν του Διαβόλου» (σελ 11). Εδώ πλέον τα πράγματα γίνονται ξεκάθαρα. Ο Σατανάς ταυτίζεται και καθοδηγεί την ελληνικό πνεύμα. Η τελετή συνεχίζεται με συνεχόμενες αποτάξεις και συντάξεις: «Αποτάσση τω Σατανά;… Απετάξω τω Σατανά; Απεταξάμην… Συντάση τω Χριστώ; Συντάσσομαι. Συνετάξω τω Χριστώ; Συνεταξάμην» (σελ. 12).

     

Ακολουθεί το «πιστεύω» και οι παρακλήσεις να φωτίσει ο Γιαχβέ-Χριστός τον βαπτισθέντα δούλο του… Στην συνέχεια έρχονται οι επικλήσεις στα Χερουβείμ και στα Σεραφείμ, σε αρχαγγέλους κ.ά.. Ο θεός μετά κατατροπώνει δράκοντες, το Σατανά, δαιμονικά πνεύματα και φυσικά τα είδωλα των Ελλήνων θεών: «Υποχωρησάτωσαν ημίν πάντα τα εναέρια και αφανή είδωλα, και μη υποκρυβήτω τω ύδατι τούτω δαιμόνιον σκοτεινόν…» (σελ. 22). Μετά γίνεται αναφορά στο Νώε, τον Δαβίδ, τον Σαμουήλ και σε άλλους Εβραίους προπάτορές μας… και όταν πέφτουν τα λάδια «χρίεται ο δούλος ή η δούλη του θεού…» (σελ. 24).

 

     Το τελετουργικό τελειώνει με την φράση: «Και απόπλυνόν μου τον ρύπον του σώματος και τον σπίλον της ψυχής· αυτός ως δούλος αμαρτίας δόκιμος γένομαι· μη αποστραφείην τεταπεινωμένος και κατησχυμένος.» Η ύβρις της βάπτισης εναντίον ενός αθώου βρέφους έχει ολοκληρωθεί. Ο Σατανάς, δηλαδή το παλαιό ελληνικό πνεύμα έχει αποβληθεί και το παιδί έχει καθαρθεί.

 

     Κατά την διάρκεια της τελετής το νήπιο βουτιέται τρεις φορές με την βία αν χρειαστεί, μέσα στην κολυμπήθρα (πολλά ατυχήματα έχουν καταγραφεί κατά την διάρκεια αυτής της βάρβαρης πράξης). Ο ιερέας φτύνει στο πρόσωπο το βρέφος τρεις φορές, φτύνει άλλες τρεις φορές στο πάτωμα και κατά την διάρκεια του αλείμματος με το λάδι, κόβει τρεις τούφες απ΄ τα μαλλιά του. Βέβαια ύστερα από παρακλήσεις των χριστιανών γονέων, τα τελευταία χρόνια οι πράξεις αυτές γίνονται με ηπιότερο τρόπο.

 

     Αφού η τελετή έχει τελειώσει η μητέρα για να παραλάβει το παιδί της γονατίζει μπροστά στο νονό ή στη νονά, που κρατάει το παιδί και προσκυνάει. Ο περισσότερος κόσμος πιστεύει, ότι η μητέρα προσκυνάει το νονό, για να της δώσει το παιδί πίσω. Στην πραγματικότητα όμως, η μητέρα προσκυνάει το ίδιο της το παιδί, το οποίο, μέσα απ΄ το θέατρο αυτό της υποκρισίας, υποτίθεται, ότι εκείνη τη στιγμή είναι ο μόνος αναμάρτητος επί της γης, καθ΄ ότι μόλις έχει βαπτιστεί κι έχουν συγχωρεθεί οι έως τότε τυχόν αμαρτίες του (π.χ. αν έχει πιει κάποτε με βουλιμία το γάλα της μάνας του, σύμφωνα με κάποιο θεολογικό προβληματισμό...)

 

   

   Το τελετουργικό της ορθόδοξης βάπτισης μοιάζει πολύ με τελετή μαύρης μαγείας. Ο ιερέας φυσάει στο πρόσωπο του βρέφους και φτύνει προς τη Δύση και καταριέται το Σατανά (ελληνικό πνεύμα). Μέχρι πρό τινος οι ιερείς δέν φυσούσαν, αλλά έφτυναν και επάνω στα κεφάλια των νηπίων. Με τη σειρά της η νονά φυσάει και φτύνει προς τη δύση αποποιούμενη κι αυτή το Σατανά (ελληνικό πνεύμα) και γυρνάει προς την Ανατολή (Ιερουσαλήμ), όπου συντάσσεται με το Χριστό (εβραϊκό πνεύμα). Ο ιερέας κατόπιν κόβει μαλλιά από το βρέφος, το αλείφει με λάδια και μύρο και το βουτάει με βία μέσα στην κολυμπήθρα.

 

     Η απαράδεκτη προσφώνηση απ΄ τον ιερέα «βαπτίζεται ο δούλος του θεού» οριοθετεί τη δουλική σχέση, που θα έχει το βαπτισμένο παιδί με τη θρησκεία και το θεό του Χριστιανισμού σε όλη του τη ζωή. Υποσυνείδητα καταγράφηκε στο βρέφος ο φόβος και η δουλική υποταγή στο θεό Γιαχβέ-Χριστό. Ο Χριστιανισμός σφραγίστηκε στην ψυχή του…

 

     Η βάπτιση αποτελούσε στα σκοτεινά χρόνια του Βυζαντινού Μεσαίωνα χειραγώγηση και εκμετάλλευση του αγράμματου όχλου, κάτι που συνεχίζεται αδιάκοπα και στις μέρες μας, πάντοτε με το πρόσχημα της παράδοσης.

 

     Όλοι γελούν και χαίρονται σαν υπνωτισμένοι και νοιώθουν ευχαριστημένοι χωρίς να έχουν καταλάβει τι ειπώθηκε και γιατί έγινε όλο αυτό, χωρίς καν να αναρωτηθούν. Όλοι, εκτός απ΄ το μωρό, που έχει βιασθεί, σοκαριστεί και κλαίει ασταμάτητα…

 

     Αξίζει εδώ να σημειωθεί, ότι η εξευτελιστική και υβριστική αυτή τελετή αρχικά γινόταν απ΄ τους ιερείς της Ορθοδοξίας και απευθυνόταν προς όσους είχαν σχέση με την ελληνική παιδεία και το ελληνικό πνεύμα εν γένει. Σήμερα η τελετή γίνεται με τον ίδιο τρόπο στους υπόλοιπους Ορθοδόξους επί γης. Οι λοιποί χριστιανοί χρησιμοποιούν ηπιότερους τρόπους για να βαπτιστούν· οι Καθολικοί και οι Διαμαρτυρόμενοι χριστιανοί το ράντισμα, οι Βαπτιστές βαπτίζονται μόνον μεγάλοι κ.ά..

       

Οι Ρωμιοί συμπολίτες μας νομίζουν, ότι διατηρώντας τις βάρβαρες θρησκευτικές τους παραδόσεις, δεν πρόκειται να χάσουν την πολιτιστική τους ταυτότητα. Θα έπρεπε όμως ν΄ αναρωτηθούν; Ποια ταυτότητα εννοούν, την Ελληνική ή την χριστιανορωμαίικη; Γιατί μόνο ελληνική παράδοση δεν αποτελεί η χριστιανική βάπτιση, όπως είδαμε, αντιθέτως αποτελεί απομάκρυνση και αποστροφή κατά της ελληνικής παράδοσης…

 

    Οι περισσότεροι βαπτίζουν τα παιδιά τους για τον ίδιο λόγο που παντρεύονται: Επειδή έτσι κάνουν όλοι, επειδή έτσι θα χαρεί η γιαγιά και ο παππούς, επειδή αυτό περιμένει από εκείνους ο κοινωνικός περίγυρος. «Έτσι τα βρήκαμε, έτσι θα τ΄ αφήσουμε»… Επιτέλους κάποια στιγμή όλοι θα πρέπει να αναρωτηθούν, αν υπάρχει κάποιο νόημα στη βάπτιση. Τι γίνεται στην βάπτιση. Γιατί γίνεται η βάπτιση. Τους αρέσει να τους βρίζει ο ιερέας ως Έλληνες, όπως ισχυρίζονται, ότι είναι; Τι σόι παράδοση είναι αυτή, που βρίζει τους ίδιους τους δήθεν προγόνους τους ως ειδωλολάτρες και σατανιστές; Πώς το αποδέχονται αυτό; Ερωτήσεις, που κανείς απ΄ το ποίμνιον δεν μπορεί να μας απαντήσει…

Στη Ρωμιοσύνη το λάδωμα οι Ρωμιοί το μαθαίνουν από μικροί. (Κυρ, Ελευθεροτυπία).

     Και τα ερωτήματα συνεχίζονται. Πώς μπορεί σε μία προοδευμένη και έλλογη κοινωνία να δηλώνουμε εκ των προτέρων το θρήσκευμα του παιδιού μας χωρίς εκείνο να έχει αποκτήσει συνείδηση και αντίληψη και ν΄ αποφασίζουμε εμείς γι' αυτό; Μήπως όσοι ακολουθούν το τελετουργικό της βάπτισης εννοούν στ΄ αλήθεια αυτά που λένε, ή υποκρίνονται για τους τύπους; Φυσικά και δεν εννοούν τίποτα απ΄ όλα αυτά. Το φανερώνει ο τρόπος ζωής τους που διαφέρει ριζικά απ' ό,τι προτείνει η θρησκεία τους. Και για να μην ξεγελαστεί κανείς, η θρησκεία τους προτείνει τον φανατισμό, την ψυχονοητική άγνοια και την απόλυτη παρακμή, στοιχεία που χαρακτηρίζουν τους πραγματικά πιστούς ακόλουθους της Ορθοδοξίας. Έτσι έχουμε να κάνουμε με δύο ταχυτήτων χριστιανούς. Τους σκληροπυρηνικούς φανατικούς, που ακολουθούν το δόγμα κατά γράμμα, όπως οι παλιοημερολογίτες και είναι πλέον η μειοψηφία και οι κοσμικοί αυτοί που ακολουθούν την θρησκεία της τσέπης και της κοιλιάς. Πολλοί είναι ακόμα αυτοί που γέρνουν πότε στην μία και πότε στην άλλη πλευρά. Ο Χριστιανισμός όπως είπε και ο Λασκαράτος, είναι ένα σύνολο από έθιμα, που γίνονται για να γίνονται και κυρίως για να γεμίζουν τις τσέπες των ιερέων, χωρίς κανένα πνευματικό νόημα και καμμία ουσία.

 

     Εκτός απ΄ τα τραγικά προαναφερθέντα πίσω απ΄ τον χριστιανικό νηπιοβαπτισμό υπάρχει ένα ιερό πολυκατάστημα, μία τεράστια επιχείρηση ιερού εμπορίου. Ειδικά μαγαζιά, που πωλούν τα βαπτιστικά, ρούχα, λαμπάδες, προσκλήσεις, σταυρουδάκια, λάδια, μύρα, ταβέρνες και διάφορα άλλα, αποτελούν ένα μεγάλο παζάρι, που στήνεται προς τέρψη των άχραντων παθών γονιών και συγγενών. 

 

    Η νεορωμαίικη βαθειά θρησκευόμενη κοινωνία ασκεί ασφυκτικές πιέσεις στους μετανάστες, προκειμένου να βαπτιστούν, να γίνουν ορθόδοξοι και να λάβουν χριστιανικό όνομα. Ειδ΄ άλλως δέν τους δέχονται στην κοινωνία τους. (Βλ. Ο Έρι, ο Άρμπερ και η Ματίλντα).

  Ο  νηπιοβαπτισμός αποτελεί μία θρησκευτική πράξη προσηλυτισμού απαράδεκτη και αντισυνταγματική, διότι αφαιρεί το δικαίωμα από τον κάθε άνθρωπο της χώρας αυτής να διαλέξει ελεύθερα το δικό του θεό ή μη θεό, ή ένα φιλοσοφικό σύστημα, που θα τον προστατεύει από τους θεούς και τις δεισιδαιμονίες.

 

     Όσο για τους Ρωμιούς συμπολίτες μας θα πρέπει κάποια στιγμή να αναρωτηθούν και να επιλέξουν. Πώς είναι δυνατόν να ακολουθούν με πείσμα και προσήλωση μία θρησκευτική πράξη, που υβρίζει και αποποιείται την ίδια την πολιτική τους υπόσταση ως Έλληνες (όπως ισχυρίζονται οι ίδιοι ότι είναι). Είναι Έλληνες τελικά ή ανθέλληνες; Είναι Ρωμιοί ή Χριστιανοί; Ραγιάδες ή Βυζαντινοί; Τουρκόσποροι ή Ασιάτες; Μάλλον λίγο απ΄ όλα και τίποτα.

 

     Εμείς πάντως στην «Ελεύθερη Έρευνα» τους έχουμε ήδη καταχωρήσει εδώ και αρκετό καιρό ως Ρωμιούς, αυτό που είναι δηλαδή και όχι ως Έλληνες, όπως αρέσκονται ν΄ αυτοαποκαλούνται. Αν και κάποια στιγμή θα πρέπει να επανεξετάσουμε και τα υπόλοιπα Ασιατικά κατάλοιπα, που στοιχειώνουν τους αδαείς συμπολίτες μας… (Βλ. Τελευταίοι σε όλα! Νεορωμιοί - νεοέλληνες: Περίγελως του πολιτισμένου κόσμου).

                                                                                  Βασίλειος Μαυρομμάτης

========================================================
"O σιωπών δοκεί συναινείν"