Η Πολιτική του Φόβου

 Η αναζήτηση των κεντρικών αιτιών που έχουν οδηγήσει τη χώρα μας στην παρούσα - γνωστή - κατάσταση, οδηγείται αναλώμενη σε ένα εύρος συμπερασμάτων ή προτάσεων που ξεκινούν από το ανατριχιαστικό "να βγούμε από το ευρώ" (αγνοώντας το γεγονός ότι τα επιτόκιά  θα φτάσουν σε δυσθεώρητα ύψη, ξεκοκαλίζοντας το εισόδημα κυρίως των φτωχών, των οποίων τα συμφέροντα υποτίθεται ότι υπερασπίζονται οι προτείνοντες!), περνούν από την εξίσου δυσθεώρητα ανόητο "να μην πληρώσουμε τους πιστωτές μας" λησμονώντας οι δυστυχείς ότι ανάμεσα στους "πιστωτές" μας είναι και τα ελληνικά - πολυταλαιπωρημένα - ασφαλιστικά ταμεία, οι ελληνικές τράπεζες ακόμη και εμείς οι ίδιοι όταν κάνουμε δοσοληψίες με το δημόσιο και καταλήγουν στις συνήθεις συνομωσιολογικές θεωρίες περί πετρελαίων στο Αιγαίο, που βεβαίως οι "ξένοι" - για έναν λόγο που κανείς δε γνωρίζει!- δεν μας επιτρέπουν να εξορύξουμε και άλλα φαιδρά.
               Μια γενιά ολόκληρη - η οποία στην παρούσα φάση κυριαρχεί στα πολιτικά πράγματα αλλά και στο σύνολο της κοινωνικής και οικονομικής μας ζωής - τράφηκε και ανδρώθηκε με φοβικούς μύθους, αντί να στραφεί στα αυθεντικά ελληνικά νάματα της δυναμικής εξωστρέφειας. ...
Η διαδικασία αυτή πιθανόν να ενισχύθηκε ή και εξολοκλήρου να εδράζεται στη γήρανση του συνολικού πληθυσμού αλλά τα δείγματα αυτής της γενικευμένης φοβικής συμπεριφοράς διακρίνουμε παντού. Από τη συρρίκνωση των εξαγωγών και των ελληνικών επιχειρήσεων - και αντίστοιχα τη διόγκωση μέχρις υπερβολής του "σίγουρου" κρατικού τομέα - μέχρι την απίστευτη εμμονή και αγκίστρωση σε κάθε τι έστω και παθογενές αρκεί να είναι εσωτερικής προέλευσης. Οι γηρασμένοι -δημογραφικά - Έλληνες προτιμούν να έχουν το δικό τους κρατικό αλλά τοπικό πανεπιστήμιο αλλά όχι το καλύτερο πανεπιστήμιο. Προτιμούν να εργάζονται στη δική τους κακοπληρωμένη κρατική δημόσια εργασία αλλά όχι σε μια καλοπληρωμένη αλλά υψηλού προσωπικού και εργασιακού ρίσκου ιδιωτική. Ενδείξεις φοβικότητας μπορούμε να αναγνωρίσουμε παντού.
               Αντίστοιχα, η αντανάκλαση της κοινωνικής φοβικότητας εμφανίζεται και στο πολιτικό σκηνικό. Οι Έλληνες πολιτικοί ηγέτες προτιμούν να εξασφαλίσουν μια "σίγουρη" τετραετία από την ανακοίνωση της πραγματικότητας στους πολίτες αναλαμβάνοντας το ρίσκο του πολιτικού κόστους. Φοβούνται να αντιμετωπίσουν την καθημερινότητα, προκειμένου να παραμείνουν ακίνητοι στη διελκυστίνδα των μικρών και μεγάλων συμφερόντων. Προτιμούν να παραμείνουν σιωπηλοί αντί ευθαρσώς να αποκαλύψουν. Προτιμούν να καταφύγουν στην "κατοχική" σιγουριά των δανείων της Τρόικας από την εφαρμογή μιας εθνικής οικονομικής πολιτικής. Οι πάντες φοβούνται τους πάντες. Η πολιτική ηγεσία κατηγορεί τους πολίτες για διαφθορά και οι πολίτες τους πολιτικούς. Το κράτος θεωρεί τους πολίτες περίπου απατεώνες αν δεν αποδείξουν με τόνους εγγράφων την "αθωότητά" τους ώστε να ανοίξουν επιχείρηση, να πάρουν δάνειο ή επιδότηση, ενώ οι πολίτες δεν εμπιστεύονται αντίστοιχα το κράτους, φοροδιαφεύγοντας και αμφιβάλλοντας για τον χειρισμό των ποσών που καταβάλλουν. Σε ένα άλλο επίπεδο, οι Έλληνες φοβούνται και επιφυλάσσονται έναντι κάθε τι μη ελληνικού, με την παραδοξολογία να κυριαρχεί αφού ιστορικά εμείς οι ίδιοι διαμορφώσαμε την πολιτική και φιλοσοφική σκέψη για το δυτικό μοντέλο ζωής. Φοβόμαστε τους αλλοδαπούς αλλά - ιστορική ειρωνία - αλλοδαποί πλέον ελέγχουν την καθημερινότητά μας. Από τον Στρος-Καν του ΔΝΤ μέχρι τον Γιούνκερ και τη Μέρκελ , αλλά και τον τοπικό μετανάστη που φροντίζει τον κήπο, τον παππού μας ή το σπίτι μας αλλά και από την ανάποδη, που "ανεβάζει" και "κατεβάζει" τις αξίες ολόκληρων συνοικιών μέσω της εγκληματικότητας μικρής ή μεγάλης.
               Δεν υπήρχε στο ελληνικό DNA η φοβικότητα. Ανέκαθεν το μοντέλο του "Οδυσσέα" ενέπνεε το ελληνικό στοιχείο. Η νοτιοανατολική Μεσόγειος αποτέλεσε την κοιτίδα του ελληνικού δυναμικού, είτε εμπορικού είτε πολιτιστικού. Οι σύγχρονοι απόγονοι μεταφράζουν αυτό το εγγενές δυναμικό με απόλυτα εσφαλμένο πρίσμα. Απόδειξη αυτού είναι η διαρκής εκούσια ή ακούσια αναζήτηση "καταφυγίων" αφού αδυνατούμε να αναλάβουμε - φοβούμενοι - τις δικές μας τύχες. Άλλοτε ως Ευρωπαϊκή Ένωση, άλλοτε ως Τρόικα, αναζητούμε ενδόμυχα κηδεμόνες και διαχειριστές των δικών μας υποθέσεων. Στη συνέχεια, η επιτυχία θα ανήκει σε "εμάς" που "διώξαμε με τον αγώνα μας τους κακούς ξένους" ενώ η αποτυχία - βεβαίως - θα ανήκει σ' αυτούς που "ήθελαν να μας καταστρέψουν γιατί μας ζηλεύουν επειδή είμαστε ανώτεροι".
               Θα σε απογοητεύσω αγαπητέ μου αναγνώστη. Δυστυχώς κανένα "σκοτεινό κέντρο" δεν ευθύνεται για την κατάστασή μας. Η ευθύνη έχει ονόματα. Λέγεται Γιώργος γιατί ήξερε και έλεγε "λεφτά υπάρχουν" γιατί φοβόταν να σου πει την αλήθεια. Λέγεται Κώστας γιατί φοβήθηκε να σηκωθεί και να πάρει μέτρα όταν έπρεπε. Λέγεται Μήτσος, Βαγγέλης, Μαρία και Ελένη γιατί ως ψηφοφόροι, ως πολίτες, ως εργαζόμενοι έκλεισαν τα μάτια τους στην πραγματικότητα. Κρυπτόμενοι πίσω από την ελέω Θεού εγγενή ανευθυνότητα του εκλογικού σώματος ψήφιζαν εκείνον που υποσχόταν τα περισσότερα. Εκείνον που διόριζε τους πιο πολλούς. Εκείνον που δεν έθιγε τα δικά τους μικροσυμφέροντα: τα αυθαίρετο, την απόκρυψη των εισοδημάτων, την σύμβαση στο δημόσιο. Φόβο ένιωθε και εξακολουθεί να νιώθει η ελληνική κοινωνία και αυτόν ακριβώς το φόβο διαχειρίζεται με μαεστρία το πολιτικό μας σύστημα. Μνημόνιο ή χρεωκοπία ήταν το φοβικό δίλημμα προς την κοινωνία, το οποίο διαμορφώθηκε από ένα εξίσου φοβικό πολιτικό σύστημα.
              Έξοδος υπάρχει; Σίγουρα, αλλά η έξοδος έρχεται νομοτελειακά κι όχι εκβιαστικά. ή προσχεδιασμένα Θα αναφερθούμε όμως επ' αυτού σε επόμενο άρθρο.

 Tyxaios

==========================
"O σιωπών δοκεί συναινείν"