Να οργιστούμε για το οτι οι ηγεσίες αυτής της κοινωνίας έχουν κάνει την ζωή και την καθημερινότητα του λαού και των εργαζομένων μια κόλαση αδικίας, οδύνης και απελπισίας. Οτι έχουν ξαναγυρίσει το καθεστώς στην “αγορά εργασίας” περίπου στα όρια που ίσχυαν στην εκκίνηση της βιομηχανικής εποχής.
Και έχουμε επίσης πολλά, μα πάρα πολλά, για να ξύσουμε την κεφάλα μας και να προβληματιστούμε τι κάναμε ΕΜΕΙΣ στραβά, τι δεν υπολογίσαμε, που χαλαρώσαμε και που αφεθήκαμε και επαναπαυθήκαμε.
Ας μην ξεγελιόμαστε. Οπως ο κοινοβουλευτισμός είναι στην ουσία μια προσπάθεια απόσπασης δικαιωμάτων υπέρ των ευγενών, από την υπέρτατη αρχή, τον μονάρχη, έτσι και ο συνδικαλισμός και το εργατικό κίνημα λειτούργησε στις περισσότερες των περιπτώσεων, αυτούς τους δύο αιώνες, σαν προσπάθεια απόσπασης δικαιωμάτων υπέρ των εργαζομένων, από την εργοδοσία. Δεν πήγε πολύ μακρύτερα από την διεκδίκηση. ...
Δεν είναι λίγο βέβαια αυτό. Κανείς δεν μπορεί να μην αναγνωρίσει πως οποιαδήποτε προσπάθεια βελτίωσης των συνθηκών, γίνεται άδικα και στον βρόντο. Αρκεί να θυμηθούμε οτι την εποχή του Robert Owen (που είναι και ο εισηγητής των παιδικών σταθμών-νηπιαγωγείων, αν θυμάμαι καλά) το ωράριο ήταν 16 ώρες, η παιδική εργασία νόμιμη, η κοινωνική ασφάλιση άγνωστη. Οταν βελτιώνεται η ζωή αμέτρητων ανθρώπων, όταν απαλύνεται η οδύνη σε αυτόν τον ωκεανό του πόνου, τότε ξέρουμε οτι έγινε κάτι καλό και ωφέλιμο.
Όμως
πρέπει να αναγνωρίσουμε ταυτόχρονα πως ο συνδικαλισμός και το εργατικό
κίνημα δεν επέμεινε και δεν εργάστηκε ως όφειλε προς την κατεύθυνση του
μετασχηματισμού της κοινωνίας και της οικονομικής διαδικασίας ώστε να
μας προκύψει μια κοινωνία αντάξια για να ζουν άνθρωποι και όχι
εκμεταλλευτές και εκμεταλλευόμενοι. Κι έτσι οι όποιες κατακτήσεις των
εργαζομένων, ήρθε η στιγμή να το καταλάβουμε πικρά αυτό, έμειναν
ουσιαστικά ανοχύρωτες. Αρκεσε ένα “φύσημα” και μια δικαιολογία περί
οικονομικής κρίσης για να τις ανακαλέσουν όλες πίσω. Είχαν βέβαια και
την εξουσία για να το κάνουν αυτό.Βέβαια αυτό που έγινε και με τον συνδικαλισμό στη χώρα μας (όσοι έχουν ελάχιστη συνδικαλιστική εμπειρία ξέρουν γιατί μιλάω) δεν μπορεί να περιγραφεί με λόγια και σε ένα κείμενο που οφείλει να μην υπερβαίνει τις 700 λέξεις. Απαιτούνται τόμοι.
Ομως είναι πάντα θέμα εξουσίας. Η οικονομική εκμετάλλευση, η οικονομική ανισότητα, είναι θέμα εξουσίας. Ο απλός άνθρωπος, ο εργαζόμενος, ο απλός πολίτης, δεν έχει καμμιά μα καμμιά πολιτική ισχύ. Μηδέν. Και οι κυβερνήσεις που νομίζει οτι είναι δικές του, είναι στην πραγματικότητα κυβερνήσεις της οικονομικής ολιγαρχίας.
Για όλα αυτά, αύριο η Πρωτομαγιά, δεν είναι γιορτή. Δεν είναι η γιορτή των κατακτήσεών μας. Είναι η ώρα που πρέπει να δείξουμε την οργή και την αποφασιστικότητά μας.
Να κατεβούμε όλοι στις συγκεντρώσεις. Να κατεβούμε και να μείνουμε εκεί. Να μην φύγουμε. Να αγνοήσουμε τα συνδικάτα των εργαζομένων (λέμε τώρα) που μας πηγαίνουν βόλτες και μετά μας διαλύουν. Να μείνουμε στις πλατείες. Να στήσουμε συνελεύσεις. Δικές μας. Οχι κομματικές. Οχι συνδικαλιστικές.
Να συζητήσουμε. Τι να κάνουμε. Τι κάναμε λάθος. Να ενωθούμε. Να μην επιτρέψουμε σε κανέναν να μας διχάσει. Αυτό είναι το μεγάλο τους όπλο. Ο διχασμός. “Μ’ αυτούς τους αριστερούς θα πας;” ή “Μ’ αυτούς τους δεξιούς θα πας;”. Τέτοια μας λένε δυο αιώνες.
Για να μας κρύψουν το γεγονός πως με το σύστημά τους, την αντιπροσώπευση με μακρές θητείες, είτε δεξιούς είτε αριστερούς επιλέξουμε για να μας κυβερνήσουν, παίρνουμε ΤΟ ΙΔΙΟ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ. Την ίδια πολιτική. Και αυτό δεν πρόκειται να αλλάξει μέχρι να κάνουμε γνήσια δημοκρατία. Μέχρι να ξαναγυρίσει η εξουσία στον φυσικό της ιδιοκτήτη, τον λαό.
Πάμε και μένουμε.
==========================
"O σιωπών δοκεί συναινείν"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
To μπλόκ " Στοχσμός-Πολιτική" είναι υπεύθυνο μόνο για τα δικά του σχόλια κι όχι για αυτά των αναγνωστών του...Eπίσης δεν υιοθετεί απόψεις από καταγγελίες και σχόλια αναγνωστών καθώς και άρθρα που το περιεχόμενο τους προέρχεται από άλλες σελίδες και αναδημοσιεύονται στον παρόντα ιστότοπο και ως εκ τούτου δεν φέρει οποιασδήποτε φύσεως ευθύνη.