Πρώτα σώνεις την παρτίδα και μετά την κερδίζεις.

Αν επεξεργαστεί κανείς, κάτω από μία άλλη οπτική γωνία τα δημοσκοπικά ευρήματα θα βρεθεί μπροστά σε πρωτόγνωρα στοιχεία, από τα οποία μπορούν να εξαχθούν χρήσιμα πολιτικά συμπεράσματα.
Το λαϊκό σάστισμα είναι σχεδόν καθολικό. Αυτοί που έχουν πραγματικά αποφασίσει που θα ρίξουν την ψήφο τους είναι ΜΟΝΟ οι δογματικοί οπαδοί, που γι’ αυτούς η πολιτική τους παράταξη ισοδυναμεί με θρησκεία. Δυστυχώς, υπάρχει ακόμα ένα σοβαρό κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας που ακολουθεί την παράδοση του «Βασιλιάς» ή «Βενιζέλος». ...
Ωστόσο, το χαρακτηριστικό γνώρισμα των δημοσκοπήσεων είναι η τάση αποχής και η ψήφος διαμαρτυρίας. Σε οποιαδήποτε συντροφιά, συνάθροιση, τυχαία συνάντηση κι αν βρεθεί κανείς, θ’ ακούσει το δριμύ κατηγορώ, τα αναθέματα και τις απειλές και στη συνέχεια το κλασικό ερώτημα. «Ωραία και τι ψηφίζουμε τώρα»; Το ερώτημα δεν είναι ρητορικό. Είναι απόλυτα πραγματικό, διατυπωμένο με κρυφή αγωνία. Με μάτια που δεν κοιτάζουν ίσια για να μην προδοθούν. Με σάστισμα έκδηλα κρυμμένο στο προφανές αδιέξοδο. Ο νηφάλιος πολίτης κάνει σκέψεις λογικές. Πώς και ποιος μπορεί να κυβερνήσει τη χώρα. Το να δηλώσει κανείς ότι θα ψηφίσει Ν.Δ. ή ΠΑΣΟΚ αποτελεί βλασφημία. Οι έντονα διαμαρτυρόμενοι, λοιπόν, μέχρι πρόσφατα, δήλωναν άκρα. ΛΑΟΣ ή ΚΚΕ. Οι σοβαροί από τους μπερδεμένους απαντούν ΔΗΜ.ΑΡ, ενώ οι παρορμητικότεροι ΣΥΡΙΖΑ. Και ξαφνικά, έχουμε νέους σωτήρες. Καμένο και Κατσέλη. Δυναμική δεξιά και ορθόδοξη κεντροαριστερά. Θα επαληθευτούν, άραγε, οι δημοσκοπήσεις; Θα ξεπεράσουν ο Καμένος και ο ΣΥΡΙΖΑ το 10%; Μπορεί η ΔΗΜ.ΑΡ να βγει, ακόμα, και δεύτερο κόμμα; Πιστεύω πως όχι. Πιστεύω ότι οι πολίτες αυτοί που δηλώνουν τέτοια πρόθεση ψήφου μπλοφάρουν. Αποποιούνται τη βλασφημία. Είμαστε μπροστά στο φαινόμενο των κρυπτοπασόκων και κρυπτονεοδημακρατών.
Αυτοί που, αυτάρεσκα και πολύ όψιμα, αναγορεύονται αντιμνημονιακοί, προσπαθούν να αποποιηθούν τις ευθύνες της συμμετοχής τους στην καταστροφή. Όλοι, τάχατες, κάπου τα λέγανε αλλά δεν τους ακούγανε. Όλοι αυτοπροσδιορίζονται ως ανέκαθεν «αιρετικοί». Ωστόσο, το λαϊκό αίτημα για ανανέωση του πολιτικού προσωπικού παραφράζεται σαν αίτημα ηλικιακής ανανέωσης του κοινοβουλίου και των υπουργικών θώκων. Έτσι, οι κομματικοί μηχανισμοί ψάχνουν αγωνιωδώς για νέους ηθοποιούς που θα τους εντάξουν στον ίδιο θίασο. Το τρίπτυχο των απαιτήσεων της κοινοβουλευτικής έδρας είναι: Νέος, εμφανίσιμος, άφθαρτος. Το αίτημα, όμως, δεν είναι αυτό. Ούτε ο κόσμος, αλλά ούτε τα κομματικά επιτελεία φαίνεται να το κατανοούν. Κατά πάσα πιθανότητα δεν το γνωρίζουν. Δεν ξέρουν ποια θα μπορούσε να είναι η λύση. Οι παλιοί απέτυχαν. Οι αναδυόμενοι μεταμφιεσμένοι αστέρες δεν έχουν την «έξωθεν καλή μαρτυρία» και δεν πείθουν. Οι καπεταναίοι της αριστεράς δεν έχουν δει ποτέ τους θάλασσα και παρά ταύτα κομπάζουν ως πολύπειροι θαλασσοπόροι. Σε ποιον , λοιπόν, θα παραδώσουμε το καράβι;
Παρακολουθώ τις τηλεοράσεις, τα panels και τις ατέλειωτες συζητήσεις. Παρακολουθώ τις εφημερίδες, τα Blogs και τα ραδιόφωνα. Τίποτα καμιά πρόταση. Καμιά λύση. Καμιά προοπτική. Κριτική με το τσουβάλι, αφορισμοί με τη σέσουλα, αλλά πρόταση καμία. Τι θα κάνουμε; Ποιους επιτέλους θα ψηφίσουμε; Τι εναλλακτικές έχουμε; Άκρα του τάφου σιωπή. Παρακολουθώ όλους τους πολιτικούς να εμφανίζονται ως μετανοούσες Μαγδαληνές, με τη γνωστή μας, πια, απολογητική της αυτοσυγχώρεσης. Παρακολουθώ πνευματικούς ανθρώπους να εκφέρουν ένα διαφορετικό λόγο, πιο ρητορικό, πιο σοφιστικέ, αλλά στο ίδιο μοτίβο. Διαπιστώσεις, κριτική και ατελέσφορες επισημάνσεις. Παρακολουθώ βαρυσήμαντους δημοσιογράφους, πολιτικούς αναλυτές, δημοσκόπους, συνδικαλιστές, ανθρώπους της αγοράς. Όλοι ξέρουν, καλά, να εξαπολύουν δριμύτατους φιλιππικούς, αλλά από προτάσεις ΜΗΔΕΝ. Δεν έχω ακούσει έστω και μία πρόταση που θα μπορούσε ν’ αλλάξει τα πράγματα, χωρίς τον κίνδυνο να πέσει το καράβι στα βράχια. Μια νηφάλια πρόταση που να εξασφαλίζει εχέγγυα πραγματικής αλλαγής.
Που καταλήγουμε λοιπόν; Δεν υπάρχει πρόταση ανανέωσης του αίσχους της πολιτικής μας ζωής; Θα πρέπει πάλι να πέσουμε στα νύχια των πολύπειρων και κατ’ εξακολούθηση βιαστών μας; Ή μήπως να εμπιστευτούμε τους καιροσκόπους Πόντιους Πιλάτους Καμένο και Κατσέλη; Μήπως τον παρορμητισμό ενός ουτοπικού Τσίπρα και της παρέας του; Ή μήπως θα έπρεπε να υιοθετήσουμε τη «μη πρόταση» και τον ξύλινο λόγο της κυρίας Παπαρήγα; Δυστυχώς, αυτή είναι η ζοφερή πραγματικότητα. Αυτή είναι η κατάντια της μικρής χώρας που δίδαξε, ολόκληρο τον πλανήτη, τι θα πει δημοκρατία και εύτακτη πολιτεία. Φτάσαμε στο σημείο να αναδεικνύεται στις δημοσκοπήσεις, ως δημοφιλέστερος πολιτικός, ο συμπαθέστατος, μεν, αλλά ολίγιστος κύριος Δημαράς.
Προσωπικά, πιστεύω ότι υπάρχει ΜΟΝΟ μία βιώσιμη λύση. Μία λύση που συνδυάζει την επιβίωση της χώρας και την απαραίτητη αλλαγή του πολιτικού σκηνικού.
Ας αρχίσουμε όμως ανάποδα. Ας δούμε τι θα συμβεί αν τα κόμματα ανταποκρινόμενα στο λαϊκό αίτημα αλλαγής, προχωρήσουν στην υιοθέτησή του. Άσε που από μόνα τους το επεξεργάζονται. Προωθούν λοιπόν τα δύο μεγάλα κόμματα, ας πούμε, από είκοσι νέους και άφθαρτους υποψήφιους βουλευτές. Οι ενστάσεις που μπαίνουν είναι:
1. Θα αντληθούν από κομματικά προσκείμενους.
2. Όχι μόνο θα ενταχθούν στο σύστημα, αλλά θα υπερθεματίσουν σε κομματικό πατριωτισμό.
3. Θα προσαρμοστούν στην κομματική πειθαρχία.
4. Θα απορροφηθούν και θα αφομοιωθούν από την κομματική κουλτούρα, αν ήδη δεν την εμπεριέχουν.
Άρα, λοιπόν, κάτι τέτοιο, όχι μόνο δεν αποτελεί αλλαγή της πολιτικής του υπάρχοντος πολιτικού συστήματος, αλλά το ανανεώνει και το ενδυναμώνει με νέες δυνάμεις από τα ίδια του τα σπλάχνα. Άρα η λύση δεν βρίσκεται εδώ.
Η λύση είναι μία. Όποιος πιστεύει σε κάτι άλλο, κάτι υγειές, κάτι διαφορετικό, ας εκτεθεί ως ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟΣ υποψήφιος. Ας δούμε δεκάδες ή και εκατοντάδες ανεξάρτητους υποψήφιους βουλευτές από όλη τη χώρα. Υποψήφιους που να παρουσιάσουν τις απόψεις τους στο λαό, χωρίς καμιά δέσμευση ή ένταξη στους υπάρχοντες πολιτικούς σχηματισμούς, αλλά ούτε σε καινούριους. Υποψήφιους που να καταδικάζουν, συλήβδην, το πολιτικό σύστημα και τις πρακτικές του. Να διατυπώσουν τις θέσεις τους και να τεθούν υπό την κρίση των πολιτών. Και με τι πόρους θα ανταγωνιστούν τα χρηματοδοτούμενα πολιτικά κόμματα; Με το βήμα που θα τους παραχωρήσει η κρατική τηλεόραση για να εκθέσουν το προφίλ τους και τις απόψεις τους και από το χώρο που θα τους διατεθεί από ένα μεγάλο ιστότοπο.
Μια τέτοια εξέλιξη θα διέλυε τα διλλήματα. Θα δημιουργούσε φωνές που θα μπορούσαν να συνταχθούν, κατά περίπτωση, με θετικές απόψεις που θα εκτείνονταν από τα αριστερά ως τα δεξιά, χωρίς δεσμεύσεις και κομματική πειθαρχία. Αρκεί να είναι πατριωτικές.
Πώς θα μπορούσε να οργανωθεί μια τέτοια διαδικασία; Θα μπορούσε να συγκροτηθεί ένα κόμμα με αποκλειστικό σκοπό να στεγάσει ΤΥΠΙΚΑ όλες αυτές τις ανεξάρτητες και αδέσμευτες φωνές. Ένα κόμμα χωρίς χρώμα, χωρίς αρχηγό, χωρίς ομοιογένεια, χωρίς δικές του δεσμευτικές αρχές και χωρίς οπαδούς. Μια στέγη, δηλαδή, ανεξάρτητων φωνών με διαφορετικές αντιλήψεις.
Ας δούμε, όμως, τις επιπτώσεις ενός τέτοιου εγχειρήματος. Θα μπορούσαν αυτές οι νέες φωνές να κυβερνήσουν; Η απάντηση είναι, όχι. Όχι αμέσως. Θα μπορούσαν όμως να αποκτήσουν κοινοβουλευτική εμπειρία και να αποτελέσουν το μελλοντικό πολιτικό προσωπικό. «Ιδού, λοιπόν, η Ρόδος, ιδού και το πήδημα». Πρώτα σώνεις την παρτίδα και μετά την κερδίζεις.
Φιλοκτήτης Διακομανώλης

 koutipandoras

==========================
 "O σιωπών δοκεί συναινείν"