Ο Παύλος Γερουλάνος και ο μισελληνισμός του ΥΠΠΟΤ

Σχετικό:Ελληνισμός και Ρωμιοσύνη

Γράφει ο Λάκης Αποστολόπουλος,

Πριν από πολύ καιρό (23/03/2011) δημοσίευσα μια καταγγελία που στρεφόταν εναντίον του Υπουργού Πολιτισμού και Τουρισμού κου Παύλου Γερουλάνου. Είχα από καιρό διαπιστώσει την ανάρμοστη συμπεριφορά αυτού του ανθρώπου που αντιμετώπιζε με περιφρονητικό τρόπο  μια σειρά ανθρώπων των Τεχνών και των Γραμμάτων συμπεριφορά που ήταν φανερό ότι τελούσε υπό την ανοχή του τότε Πρωθυπουργού κου Γεώργου Παπανδρέου.

          Τα τελευταία χρόνια μετά το 2002 ήμουν επικεφαλής μιας Μ.Κ.Ο  με την ονομασία «Σύγχρονη Δελφική Αμφικτυονία» που συνεργαζόταν με την Νέα Βιβλιοθήκη Αλεξανδρείας στην Αίγυπτο και είχε ως αντικείμενο θέματα Βιβλιοθηκονομίας και Εκδόσεων. Η εν λόγω Μ.Κ.Ο ήταν η μόνη μη-κυβερνητική οργάνωση με αυτό το αντικείμενο. Όλες οι άλλες Μ.Κ.Ο που ήσαν καταχωρημένες στο Μητρώο του Υπουργείου Εξωτερικών ήσαν Μ.Κ.Ο που  είχαν δήθεν αναπτυξιακό χαρακτήρα ..

Μολονότι είμαι ο άνθρωπος που έδωσε δημοσίως στοιχεία  για τις ανεπάρκειες της ΥΔΑΣ/ ΥΠΕΞ κατά την διάρκεια που υπηρέτησαν ως υφυπουργοί του ΥΠΕΞ ο Ευρ.Στυλιανίδης και ο Πέτρος Δούκας, εντούτοις οφείλω να πω ότι τα Μ.Μ.Ε είναι εκείνα που παραπληροφορούν κυρίως τον κόσμο -με ανέξοδο εντυπωσιασμό- παρουσιάζοντας τις Μ.Κ.Ο σαν ένα χώρο, διαφθοράς, συναλλαγής και απάτης. Εάν κάτι τέτοιο είναι αληθές τότε την ευθύνη γι αυτό δεν την φέρνουν οι Μ.Κ.Ο αλλά οι διπλωμάτες και οι εκάστοτε πολιτικές ηγεσίες. Με δυο λόγια δεν υπάρχουν μη-κυβερνητικές οργανώσεις παρά μόνο κυβερνητικές οργανώσεις. Οι πολιτικές ηγεσίες και οι διπλωμάτες που συμμετέχουν στη τριμελή και εννιαμελή επιτροπή της επιλογής των προγραμμάτων της ΥΔΑΣ/ ΥΠΕΞ   καθώς και ο εκάστοτε Υπουργός είναι υπεύθυνοι για όλη αυτή την λεηλασία. Στην πραγματικότητα οι πολιτικές και διπλωματικές υπηρεσίες αντιπαθούν τις Μ.Κ.Ο διότι νομίζουν ότι εκχωρούν σε αγνώστους ανθρώπους ένα μέρος της εξουσίας τους και διότι αυτές έχουν συνήθως στο δυναμικό τους ανθρώπους αξίας που δεν μοιάζουν σε τίποτα με τους χαρακτήρες και την παιδεία των ατόμων που  υπηρετούν στις υπηρεσίες αυτές .Έτσι  οι ίδιες πολιτικές και διπλωματικές υπηρεσίες υπονομεύουν τις δράσεις των Μ.Κ.Ο ,χρησιμοποιώντας τις σχέσεις τους στα Μ.Μ.Ε, ενώ ταυτόχρονα δεν χάνουν την ευκαιρία να γδύνουν οικονομικά τις Μ.Κ.Ο ζητώντας ανταλλάγματα προκειμένου να εγκρίνουν το οποιοδήποτε πρόγραμμα. Πίσω από τις Μ.Κ.Ο που καταχράστηκαν χρήματα του Δημοσίου χωρίς να ...
πραγματοποιήσουν το οιοδήποτε έργο βρίσκονται πάντα οι διπλωματικές, και πολιτικές ηγεσίες του ΥΠΕΞ.

Μια σειρά από τα προγράμματα του ΥΠΕΞ παραχωρούνται στο Υπουργείο Πολιτισμού, έτσι λοιπόν η Μ.Κ.Ο «Σύγχρονη Δελφική Αμφικτυονία» της οποίας ήμουν επικεφαλής, βρέθηκε νάχει σχέση και με το Υπουργείο Πολιτισμού  για τον λόγο κυρίως  ότι η «Αμφικτυονία» στη  διαμόρφωση των Προγραμμάτων της στην πόλη της Αλεξανδρείας -το 2005- είχε ανασυστήσει τον διεθνή πολιτιστικό και ποιητικό θεσμό των ΚΑΒΑΦΕΙΩΝ διοργανωτής των οποίων  μέχρι το θάνατο του το 1998 ήταν ο ιστορικός Κωστής Μοσκώφ.

Ανήκοντας στη γενιά των Ελλήνων της διασποράς δεν είχα φυσικά καμία σχέση με τα πολιτικά  κόμματα της Ελλάδας διότι αυτή η γενιά –ας την ονομάσουμε γενιά της Σιωπής-δεν έδωσε σχεδόν κανένα πρόσωπο στην πολιτική αλλά αντιθέτως  πνευματικά κυριάρχησε τα τελευταία χρόνια στη χώρα και υπήρξε το φυτώριο ενός ικανού αριθμού συγγραφέων οι περισσότεροι των οποίων είναι ακόμη εν ζωή.

Πνευματικά  ο,τι είχα να δώσω στη χώρα, βρίσκεται μέσα  στα λιγοστά κείμενα μου που υπάρχουν στα κεντρικά  στα βιβλιοπωλεία. Παρ’ όλα ταύτα κατά τη διάρκεια της ζωής μου- σχεδόν από σύμπτωση- αναμείχτηκα σε μια σειρά πολιτιστικά γεγονότα και η δράση μου είχε πάντα ως σκοπό την προβολή της Ελλάδας. Για παράδειγμα εργάσθηκα στο Ευρωπαϊκό Πολιτιστικό Κέντρο Δελφών  αντικείμενο του οποίου  ήταν εκ των πραγμάτων η Ευρωπαϊκή Ιδέα. Εκεί στο Κέντρο των Δελφών μια μικρή ομάδα σχεδόν χωρίς καμία αμοιβή δημιουργήσαμε μια έκρηξη ανάμεσα στο 1983-86 και από το Κέντρο παρελάσανε μερικοί από τους σημαντικότερους διανοουμένους του Σύγχρονου Κόσμου. Μια από τις δράσεις εκείνης της εποχής ήταν η προώθηση των θεμάτων που σχετίζονται με το αρχαίο δράμα. Κατά βάθος όμως το κεντρικό πρόβλημα του Ευρωπαϊκού Κέντρου Δελφών υπήρξε το παρόν και το μέλλον της Ελληνικής και Ευρωπαϊκής ταυτότητας. Ο Ζαν Πιερ Βερνάν ο  Πιερ Βινταλ Νακέ και πλήθος άλλων ελληνιστών υπήρξαν άμεσοι υποστηριχτές της δράσης του Κέντρου. Την ίδια στιγμή- η  ομάδα αυτή- δημιούργησε ένα διεθνές συνέδριο για τον ποιητή Άγγελο Σικελιανό και για τις Δελφικές Εορτές του 1927.Είναι γνωστή η τύχη του Σικελιανού. Όντας Έλληνας ποιητής υψηλού επιπέδου παρέμεινε απομόναχος καθώς η γενιά του 30 που διαδέχτηκε τον Κωστή Παλαμά δημιούργησε το ιδεολόγημα της νέας Ρωμιοσύνης και εγκαταλείποντας τη σχέση αρχαίας και νέας Ελλάδας έθεσε  επικεφαλής το θρησκευτικό βίωμα του χριστιανισμού ανοίγοντας  τον δρόμο  προς την απόλυτη καθυπόταξη της χώρας   στις χριστιανικές παραδόσεις που μέρα την μέρα-μετά την μικρασιατική καταστροφή- ενδυναμώνονταν από την ανάπτυξη του Μαρξισμού.Οι αριστεροί προκειμένου να γλυτώσουν από την εθνοκαπηλεία και τον εθνικισμό των δεξιών είχαν αγκαλιάσει την σανίδα της Ρωμιοσύνης και έπλεαν σχεδόν στην ίδια σχεδία με τους Ανατολικούς Χριστιανούς.

Ο Κων/νος Καραμανλής ως πρόεδρος της Δημοκρατίας εκείνη την εποχή βοηθούσε ποικιλοτρόπως  το Ευρωπαϊκό Κέντρο Δελφών. Ας ληφθεί υπ’  όψιν ότι ο προϊστάμενος του εν λόγω Κέντρου ήταν κατευθείαν ο Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας και η εξάρτηση του Κέντρου από την κυβέρνηση και το ΥΠΠΟ ήταν μόνο οικονομική .Έτσι ο Κων/νος Καραμανλής κινούμενος πολύ σωστά μαζί  με τον Κων/νο Τσάτσο είχαν εξασφαλίσει από την Ευρώπη τα οικονομικά κεφάλαια εκείνα με τα οποία θα μπορούσαν να κατασκευαστούν προεκτάσεις –ξενώνες σε μορφή της Στοάς του Αττάλου-  που θα φιλοξενούσαν μεγάλους συγγραφείς και καλλιτέχνες που θα δούλευαν  επί τόπου  και ζώντας στους Δελφούς θα δημιουργούσαν μια παγκόσμια εστία συνάντησης των σημαντικότερων διανοουμένων του καιρού μας, γεγονός που θα προέβαλλε εκ νέου  την Χώρα μας στον σύγχρονο κόσμο .

          Ο καταδικασμένος σε θάνατο από τον καιρό του Εμφυλίου  Αρχιτέκτων Γεώργιος Κανδύλης ο οποίος  ήταν φίλος του Κων/νου Καραμανλή -από το διάστημα που ο τελευταίος παρέμεινε στο Παρίσι - και ταυτόχρονα επίτιμος πρόεδρος του Διοικητικού Συμβουλίου του Κέντρου Δελφών είχε κάνει τα αρχιτεκτονικά σχέδια των προεκτάσεων και όλα ήσαν έτοιμα για να συμφωνηθούν οι προϋπολογισμοί και ν’ αρχίσουν τα έργα όταν ο τότε πρωθυπουργός Ανδρέας Παπανδρέου παραμέρισε  τον Κων/νο Καραμανλή  και υποστήριξε την υποψηφιότητα του κου Σαρτζετάκη στην Προεδρία της Δημοκρατίας,  διαλύοντας εκ των πραγμάτων όλα τα σχέδια.

          Μετά την αποχώρηση του Κω/νου Καραμανλή από την Προεδρία της Δημοκρατίας η κυβέρνηση του Πασοκ επαναπροσδιόρισε την πολιτιστική πολιτική του Κέντρου και το έστρεψε προς την πλευρά των αδεσμεύτων και της Αραβίας. Αναδείχτηκε νέο διοικητικό συμβούλιο από το οποίο απομακρύνθηκαν  ο διάσημος Ελληνιστής Κιρκ και ακόμη ένας ελληνιστής διεθνούς κύρους ο Ελβετός Ρεβερντέν τη θέση των οποίων κατέλαβαν δυο υπάλληλοι  του ΥΠΠΟ .

Ο Κίρκ εγκατέλειψε κυριολεκτικά κλαίγοντας το Κέντρο Δελφών και μας παρακάλεσε να του αποστέλλουμε τουλάχιστον το Ετήσιο Πρόγραμμα των Εκδηλώσεων.

          Το Κέντρο Δελφών εγκατέλειψε ταυτόχρονα  την αιγίδα και την επιχορήγηση που ελάμβανε από το «Συμβούλιο της Ευρώπης»όπως  εγκατέλειψε κάθε πολιτική ελληνική προς αυτήν την πλευρά. Η Ευρώπη ήτανε πλέον ένας αντίπαλος.

          Εκ των πραγμάτων μετά την παραίτηση του Διοικητικού Συμβουλίου και κυρίως του Κιρκ, απομακρύνθηκα από το Κέντρο και μαζί με εμένα απομακρύνθηκε όλη η ομάδα των επτά ατόμων από τα χέρια των οποίων περνούσε όλο το ετήσιο Πρόγραμμα του Κέντρου Δελφών.

          Μετά την παρένθεση της Κυβερνήσεως Μητσοτάκη που ενδιαφέρθηκε μόνο για ρουσφέτια και τοποθετήσεις άσχετων υπαλλήλων στο Κέντρο ,  οι Κυβερνήσεις του Πασόκ που την διαδέχθησαν( επιλέγοντας τους νέους Διευθυντές του Κέντρου από την διαβόητη  λίστα του Άκη Τσοχατζόπουλου) τοποθέτησαν για εννιά χρόνια(!) στη διεύθυνση του Κέντρου έναν καθηγητή μαθηματικών που καθήλωσε αμέσως το Κέντρο σε πνευματική και πολιτική  απραξία. Την ίδια στιγμή ονομάσθηκε ως επίτιμος πρόεδρος του ΕπκεΔ η κυρία Αρβελέρ,γνωστή βυζαντινολόγος που κατά καιρούς έχει εργασθεί στη Γαλλία σε καίριες θέσεις(πρύτανης τροφοδοσίας ,διευθύντρια του κέντρου Πόμπιντού κ.α) και κυρίως  γνωστή ως σύμβουλος του Φρανσουά Μιτεράν με αρμοδιότητα τη δημιουργία ψυχολογικών πορτραίτων των Βυζαντινών ηγετών της Ρωσσίας ,εργασία που οι Γάλλοι πίστευαν ότι θα διευκόλυνε τις διπλωματικές υπηρεσίες τους  και τις σχέσεις της Γαλλίας με τους σοβιετικούς πολιτικούς.

          Σήμερα  η κα Αρβελέρ ως πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Πολιτιστικού Κέντρου Δελφών (επί υπουργείας στο ΥΠΠΟ Παύλου Γερουλάνου)ακραία ορθόδοξη χριστιανή έκανε δημοσίως μια περίεργη πρόταση ζητώντας από τους Έλληνες  να εγκαταλείψουν την ονομασία Έλληνες ,να απαρνηθούν κάθε Ελληνική ταυτότητα και να ονομαζόμαστε πλέον Βυζαντινοί ή Ρωμιοί(για να καταπίνεται πιο εύκολα το βαρύ-ήχο «Ρωμαίοι» και ταυτόχρονα να συσκοτίζονται τα πράγματα στο κεφάλι του  πιστού. Με τρόπο ώστε η ονομασία Ρωμιοί –όπως είναι γνωστό-δημιουργεί μια σωτήρια σύγχυση αφού κανείς δεν ξέρει τι είναι; (Έλληνας ή Ρωμαίος;)και συνήθως πολλοί ορθόδοξοι χριστιανοί  νομίζουν ότι η ονομασία Ρωμιοί σημαίνει Έλληνες.!!!).

          Είναι λοιπόν εξ αιτίας αυτής της παρέμβασης της Κας Αρβελέρ η οποία ως πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Πολιτιστικού Κέντρου  Δελφών μας προτείνει να απεμπολήσουμε την ονομασία Έλληνες , πράγμα ανερμήνευτο για μία γυναίκα αυτού του επιπέδου, που  θέλω να αποτελειώσω την καταγγελία μου εναντίον του Παύλου Γερουλάνου και να αναφερθώ σε  όλους εκείνους τους λόγους που απέφυγα να εκθέσω αρχικώς.

Προς στιγμή ας κοιτάξουμε αυτούς που κατέβασαν το Ναζιστικό σύμβολο της Τυραννίας από την Ακρόπολη .Μπορεί κανείς μας να σκεφθεί ότι θα έκαναν περιουσίες με 60 ή εκατό ακινήτων; Θάταν εντελώς κωμικό κάτι σαν παρωδία  ο Λάκης Σάντας και  ο Μανώλης Γλέζος να στήνουν πασοκικές και νεοδημοκρατικές συμμορίες μιζαδόρων ή να σέρνουν πίσω τους όλα αυτά τα τσιμέντα και τις πισίνες…Από Ήρωες θα έμοιαζαν με μικροαπατεώνες στο Μοναστηράκι.Ο Λάκης Σάντας πέθανε ζώντας μέσα στην ανωνυμία μέχρι το τέλος της ζωής του. Ο Μανώλης  Γλέζος επέζησε του Σάντα ,ο ίδιος φοράει ένα απλό κουστούμι και ένα καθαρό πουκάμισο καμιά φορά ανοιγμένο στο στήθος. Αυτό είναι όλο.

Μιας όμως και αναφερθήκαμε στην παρότρυνση της κας Αρβελέρ μπορούσαμε ίσως να ερωτήσουμε: πιστεύει κανένας ότι η Αρβελέρ μπορούσε να παρουσιαστεί ποτέ μπροστά  στον Λάκη Σάντα και τον Μανώλη Γλέζο και να τους πει:πάψτε να λέτε ότι είσαστε Έλληνες γιατί είσαστε Βυζαντινοί!..Το πιο σίγουρο είναι ότι ακούγοντας την οι δύο αυτοί άνθρωποι θα την κοιτούσαν αποσβολωμένοι...και έκπληκτοι.!! Περιττό να προσθέσουμε ότι οι δυο αυτοί Ελληνες άνοιξαν τον δρόμο προς την ήττα των Ναζί και συνέβαλαν ώστε να νικηθούν οι δήμιοι των κρεματορίων και εκατομμυρίων θυμάτων. Αν ο Σάντας και ο Γλέζος δεν αυτοπροσδιορίζονταν Έλληνες δεν θα είχαν ανοίξει το δρόμο κατά των τυράννων. Ανήκαν σε αυτή την παράδοση των ελεύθερων ανθρώπων γεγονός που δεν μπορεί να αγνοεί η Αρβελέρ.

Γυρνώντας τώρα στο θέμα της ολοκλήρωσης αυτής της καταγγελίας εναντίον του Παύλου Γερουλάνου θα πρέπει να αναφερθώ σε μια σειρά αναγκαία όσο και κωμικά γεγονότα.

Ευθύς εξ’αρχής οφείλω να πω ότι γύρω από τον Γερουλάνο αυτά τα δύο τελευταία χρόνια δρούσε μια ομάδα με λίστες προγραφών στα χέρια  που πιθανώς ανήκαν σε μυστικές υπηρεσίες και άγνωστες οργανώσεις έχοντας ως μέλη διάφορα λούμπεν στοιχεία. Εγκάθετοι  ή όχι αυτοί οι άνθρωποι ήσαν δίπλα του. Και μερικά από τα άτομα αυτά ανήκαν στην Εταιρεία Συγγραφέων(επί της οδού Κορδιγκτώνος).

Φαίνεται όμως ότι αυτοί οι άνθρωποι ανάμεσα στους οποίους συγκαταλέγεται και ο ηθογράφος- ακαδημαϊκός Θανάσης  Βαλτινός –ο οποίος είχε διατελέσει ήδη σε δύο εκλογές πρόεδρος της εν λόγω εταιρείας- είχαν ενδεχομένως θιγεί από το γεγονός ότι εγώ προβαίνοντας στην ανασύσταση των Καβαφείων στην Αλεξάνδρεια είχα ακολουθήσει την αντίληψη του Γιώργου Σεφέρη και πλησίασα τα Καβάφεια αδιαφορώντας για την ερωτική ανομοιότητα του Καβάφη. Είναι αυτονόητο ότι ανεξάρτητα από τις αντιλήψεις του Γιώργου Σεφέρη εκ των πραγμάτων  αντιμετώπιζα παντού τον Καβάφη(μέσα στα γραφτά μου και έξω από αυτά) ως έναν από τους σημαντικότερους ποιητές του Ελληνισμού. Γιατί αλήθεια τι άλλο είναι ο Καβάφης;Το θέμα όμως δεν ήταν όμως τόσο απλό όσο ενόμιζα αρχικά γιατί από ό,τι φαίνεται ήδη είχε δημιουργηθεί εναντίον μου ένας σκοτεινός θυμός σε διάφορους κύκλους.

          Όντως στα συνέδρια των Καβαφείων -εκτός του Καβάφη με τον οποίο άρχισε η ανασύσταση των Καβαφειων το 2005 στην Νέα βιβλιοθήκη Αλεξανδρείας- ασχολήθηκα με την παρουσίαση  Ελλήνων όπως των φιλοσόφων  Κώστα Παπαϊωάννου, Κορνήλιου Καστοριάδη,Κώστα  Αξελού (το φιλοσοφικό έργο των οποίων θεωρώ ότι είναι εκείνο που μπορεί να εξελληνίσει πνευματικά ,ηθικά,πνευματικά την πατρίδα μας.) και μου ήταν παντελώς αδιάφορη η οιανδήποτε ιδεολογία.  Συμπεριφορά που  καθώς φαίνεται όμως είχε ανοίξει τους ασκούς του Αιόλου.

Αυτό ήταν το ένα .Το άλλο είναι ότι το κύριο συγγραφικό έργο μου «Η Δύση των Φαντασμάτων και η Μέσα Ελλάδα» είχε θεωρηθεί από πολλούς χριστιανό-«αριστερούς» κύκλους ως «ελληνοκεντρικό».Πράγμα που προφανώς είχε προκαλέσει αντιδράσεις αφού οι κύριες και αμείλικτες  ροπές της ελλαδικής  διανόησης είναι χριστιανικές και μαρξιστικές.

Με αποτέλεσμα το έργο αυτό- μολονότι διδάσκεται στο Πάντειο Πανεπιστήμιο, παρόλο που εξαντλήθηκε και ξανακυκλοφόρησε εφέτος σε τρίτη έκδοση- να εξαφανιστεί εντελώς απ’ την πανεπιστημιακή και δοκιμιακή βιβλιογραφία.!!!

Εκ των πραγμάτων ήσαν εχθρικοί απέναντι μου τόσο οι Ορθόδοξοι χριστιανοί όσο και οι Μαρξιστές που κατείχαν θέσεις στο Διοικητικό Συμβούλιο της εν λόγω Εταιρείας συγγραφέων (επί της Κορδικτώνος και Δροσοπούλου πάντα)!

Όλοι αυτοί λοιπόν  ήσαν συνεργάτες του Παύλου Γερουλάνου, και σύνδεσμος αυτής της συνεργασίας ήταν η Γ.Γραμματεύς του ΥΠΠΟ κυρία Λίνα Μενδώνη. Η αρχαιολόγος αυτή είναι μια σπάνια ύπαρξη που έχει το απίθανο ταλέντο κάθε φράση της να είναι και ένα ψεύδος. Πρόκειται για ένα «πολιτικό πρόσωπο»  που χρησιμοποιώντας τα ως άνω ταλέντα της έχει συγγράψει το κεφάλαιο του Πολιτισμού στο Βιβλίο απολογισμού του πρώην Πρωθυπουργού Κώστα Σημίτη.!!

Κοντά σε αυτούς φυσικά, υπήρχε όχι μόνον η πνευματική ομάδα Σημίτη αλλά επίσης το βαρύ πυροβολικό του μισελληνισμού της Διασποράς:Το Ακαδημαϊκό «κατεστημένο», που έχει προέλθει από τα σπλάχνα της Ανανεωτικής αριστεράς  και εκτείνεται από την Ραβινεία (δηλαδή το Πάντειο Πανεπιστήμιο και το Ελιαμέμπ) σε όλους τους παροικούντες της Ιερουσαλήμ…μέσα και έξω από την Ελλάδα. Πρόκειται για καθηγητές φιλολογίας που υπηρετούν το Ελληνικό δημόσιο(το οποίο μισούν και από το οποίο πληρώνονται αδρά) στις έδρες του εξωτερικού, από το Μπίρμπιχαμ και το Λονδίνο ,στην Νέα Υόρκη (στο Κολούμπια) και από εκεί στο Σίδνεϋ της Αυστραλίας  και κυκλικά στην Αθήνα και στο Ελιαμέμπ.

Από καιρό αυτοί οι καθηγητές έχουν στρέψει τα πυρά τους αρχικά εναντίον της επαναστάσεως του 1821  και μετά εναντίον του ποιητού Γιώργου Σεφέρη τον οποίο θεωρούνε ως το τελευταίο ανάχωμα του Ελληνισμού.

Τα βιβλία που συντάσσουν αυτοί οι συγγραφείς  ορίζονται από τον κριτική που ασκούν εναντίον των θεμάτων: Ελληνισμός, Εθνος/κράτος, Ελληνικότητα..Οι κυριότερες λέξεις που προκαλούν ίλιγγο σε αυτή την ομάδα είναι οι λέξεις: Έλλην και Ελλάδα.

Όπως οι Ορθόδοξοι χριστιανοί χαρακτηρίζονται από το μίσος του προσήλυτου δηλαδή των ανθρώπων που έχουν απαρνηθεί τον πολιτισμό από τον οποίο προέρχονται,«αυτό» που κάποτε  υπήρξαν, και -εξ’ αιτίας της αηδίας που νοιώθουν για τον εαυτό τους- μετατρέπονται σε ένα είδος φανατισμένων Γενιτσάρων, το ίδιο κι αυτοί έχουν την ίδια συμπεριφορά μόνον που οι Άγιοι τους δεν είναι οι «Πατέρες της Ανατολής» αλλά οι Εβραίοι στοχαστές της Διασποράς και βεβαίως η Βίβλος.

Ο προσηλυτισμός των Ελλήνων σε μια εκδοχή της Εβραϊκής θρησκείας όπως είναι ο Ανατολικός χριστιανισμός αποτελεί μαζί με τους Μαρξιστές(εννοείται το ταριχευμένο φάντασμα της «Ορθοδοξίας») την μεγάλη πληγή  της Ελλάδας.

Όντως τούτο το φάντασμα αποτελεί το περιεχόμενο του τρίτου άρθρου του Ελληνικού Συντάγματος το οποίο ορίζει την Ελλάδα ως ημι-θεοκρατική κοινωνία και ταυτόχρονα συνυπογράφει την συναλληλία στην Εξουσία των Πολιτικών και των Μητροπολιτών της Ορθόδοξης πίστης. Γύρω από αυτό το μοιραίο άρθρο (που επιβάλλει βεβαίως ένα σύστημα Πρωθυπουργικό , Κομματικό και Βυζαντινό) συγκεντρώνονται όλες οι ομάδες της «Διαπλοκής»και της Διαφθοράς:ο θεσμός της δικαιοσύνης,το κοινοβούλιο και τα πολιτικά κόμματα,οι επιχειρηματίες, τα ψυχοτεχνικά μέσα προπαγάνδας(Μ.Μ.Ε),τα πανεπιστήμια, τα συνδικάτα, οι συγγραφείς ,οι καλλιτέχνες, ο στρατός, η αστυνομία το παρακράτος και κάθε άλλη μορφή θεσμικής και μη  εξουσίας.

Όλη η διαφθορά των Ρωμιών αναπνέει, κινήται προστατεύεται, επιβάλλεται  και νομιμοποιείται  από τούτο το άρθρο.

Αυτό το ανεκτίμητο άρθρο αποτελεί την πραγματική Αγία Σοφία της Ρωμιοσύνης.!!

Κανένας δεν τόλμησε ποτέ να βάλλει το χέρι επάνω του. Ο Κων/νος Καραμανλής που μιλούσε για «χωριστά τσανάκια» δεν προχώρησε ποτέ στο «χωρισμό» Εκκλησίας και Κράτους και άφησε το πρόβλημα στον Κων/Τσάτσο. Αυτός μολονότι ήθελε η Ελλάδα να δημιουργήσει μια ευρωπαϊκή  κοινωνία που θα είχε ως κέντρο τον Επιτάφιο Λόγο του Περικλέους , εγκατέλειψε το πρόβλημα στον Α.Παπανδρέου.Ο τελευταίος έχοντας γύρω του ως παλαιός Μεσαιωνικός ηγεμόνας, παπάδες και μάγους μετέφερε περιπαιχτικά την ευθύνη στον άλλο «σοσιαλιστή»,τον Κώστα Σημίτη. Ο «εκσυγχρονιστής» Σημίτης οργίλος κατά του χριστιανισμού δεν έκανε τίποτε, τσακώθηκε για τις ταυτότητες με τους παπάδες και ανέθεσε την τροποποίηση του Άρθρου στον «συνταγματολόγο» Βενιζέλο και τον Γιαννόπουλο. Ακριβώς!! ήταν σαν να ζητούσε από  το Βατοπαίδι ,  τον Εφραίμ και τον Αρσένιο να τροποποιήσουν το Άρθρο.!!!

Φυσικά κανένας δεν μπορεί να υποδείξει στον οποιοδήποτε λαό ποια θα είναι η πίστη του. Και όποια κι αν είναι αυτή ,είναι, ασφαλώς σεβαστή. Ωστόσο η θρησκευτική πίστη του Χριστιανισμού ή οποιαδήποτε άλλη θρησκεία(π.χ εκείνη του ενός εκατομμυρίου των μουσουλμάνων που σήμερα ζούνε στη χώρα μας) δεν μπορεί να καθορίζει την Ελληνική Δημοκρατία. Ο λαός(σαν ποσοτική κατηγορία) θα ζει αναμφισβήτητα πάντα με τα ήθη και την «ομολογία» της παράδοσης του,  αλλά αυτό ανήκει στον ιδιωτικό χώρο(όπου ο καθένας έχει τον προσωπικό του θεό όπως στη Βίβλο )και όχι στο κέντρο της πολιτείας. Γι αυτό ο χωρισμός εκκλησίας και κράτους αποτελεί το πρώτο μέλημα της πτωχευμένης σημερινής Ελλάδας προκειμένου να υπάρξει ο λαός- που ως ποιοτική κατηγορία θα αναφέρεται πλέον στον πολιτισμό και την πραγματική ιστορία της χώρας.

Το τρίτο άρθρο του Συντάγματος είναι ο φοβερός προμαχώνας της Ρωμιοσύνης ώστε η χώρα να μην αξιοποιήσει ποτέ είτε στην παιδεία είτε στο δημόσιο χώρο την αληθινή πολιτιστική κληρονομιά της Ελλάδας και την αληθινή ψυχή του λαού μας. Αν χωριζόταν η Εκκλησία από το Κράτος τότε ο δημόσιος χώρος θα καλυπτόταν από τον προβληματισμό της πολιτικής φιλοσοφίας και θα τελείωνε η πλύση των εγκεφάλων από την θεοκρατική προπαγάνδα και από τους Επιχειρηματίες-Εκδότες.

Ο μη-χωρισμός Εκκλησίας και Κράτους επιτρέπει στην Ορθοδοξία και τις πολιτικές συμμορίες να κυριαρχούν, ως πολιτικός Μεσαίωνας στο δημόσιο χώρο , να διαλύουν με τη βοήθεια των τηλεοπτικών διαύλων ανά πάσα στιγμή και ώρα τον όποιο διάλογο. Σήμερα στη χώρα μας ο Δημόσιος Χώρος είναι ανύπαρκτος ορίζεται απολύτως από τους Ιδιοκτήτες των τηλεοπτικών σταθμών και σπανίως προσκαλείται στα «Πάνελ» κάποιος διανοούμενος που είναι Έλληνας και όχι χριστιανός ή αριστερός συγγραφέας. Κάθε συνέντευξη κάθε συζήτηση για κρίσιμα θέματα που συνδέονται με την παιδεία, με την ανάπτυξη και το γεωπολιτικό μέλλον της χώρας γίνεται με κάποιο ρασοφόρο από τον Αθω ή με κάποιο «αριστερό» πανεπιστημιακό  γυρολόγο ή χριστιανό συγγραφέα που συνήθως προσαγορεύεται από την «βεντέτα –δημοσιογράφο»
 ως μεγάλος  «φιλόσοφος» ή «μεγάλος Έλληνας διανοητής»!!!

Χωρίς όμως να προβούμε, το ταχύτερον δυνατόν, σε Συντακτική Βουλή και στο χωρισμό Εκκλησίας και Κράτους δεν μπορούμε να εκτινάξουμε την Ιστορία μας προς το μέλλον, να αναλάβουμε  τη γεωπολιτική θέση μας , τις πνευματικές και τις παραγωγικές μας δυνάμεις,τα πανεπιστήμια ,τις επιστήμες ,τις τέχνες και την τεχνική .

Ακόμη και αν βρεθούνε ομόλογα και μαζικά κεφάλαια για να ανακοπεί η ύφεση και να αρχίσει η ανάπτυξη, εάν δεν προβούμε σε μια ανθρωπολογική μεταμόρφωση και δημιουργήσουμε έναν Ελληνικό Ελληνισμό θα διασχίσουμε άσχημους καιρούς και θα αντιμετωπίσουμε την απειλή ενός νέου εμφυλίου  για μεγάλο διάστημα. Αλλά αυτό θα σημάνει όμως την ολική καταστροφή της Χώρας, διότι αυτή τη φορά το συσσωρευμένο μίσος δεν θα αφήσει τίποτε όρθιο.

Δεν μπορούμε να αναπτυχθούμε αφήνοντας το τρίτο άρθρο (δηλαδή την Διαπλοκή) στη θέση του. Όσα μαζικά κεφάλαια,ευρωπαϊκά ομόλογα ή σχέδια Μάρσαλ και αν εξασφαλίσουμε δεν θα βοηθήσουν σε τίποτε.

Πρέπει να δημιουργήσουμε έναν Ελληνικό Ελληνισμό αυτό που ευχήθηκε αλλά δεν μπόρεσε να το πραγματοποιήσει δυστυχώς  η γενιά του 30.

Όπως και νάχει όποια και αν είναι η φιλία ανάμεσα στον Ακαδημαϊκό Θανάση Βαλτινό(ο συγγραφέας αυτός -απ’ ότι λέει στις συνεντεύξεις που δίνει σε δημοσιογράφους- είναι εξ’αιτίας της αισθησιακότητας και της σεξουαλικότητας που διατρέχει την «Αγία Γραφή» ένας από τους μεγαλύτερους θαυμαστές της Βίβλου την οποία χαρακτηρίζει ως το μεγαλύτερο έργο του ανθρώπινου πολιτισμού) και τον Υπουργό Πολιτισμού Παύλο Γερουλάνο(τρισέγγονο των Μπενάκηδων),ο τελευταίος δημιούργησε στο ΥΠΠΟ  ένα περίεργο λόμπι, μια εβραϊκή προσομοίωση καλύτερα (διότι οι Εβραίοι είναι εντελώς άλλο πράγμα…) που στηριγμένη γενικά στο Τρίτο άρθρο του Συντάγματος απέρριπτε και καταδίωκε   κάθε τι που είχε σχέση με την  Ελλάδα -κάθε τι το ελληνικό. Εξάλλου οι Έλληνες προσήλυτοι στον χριστιανισμό δεν χρειάζονται ένα ιδιαίτερο ντοπάρισμα για να στραφούν κατά των Ελλήνων. Το είδαμε πριν λίγα χρόνια από την οργή που προκάλεσε σε μια σειρά  θεολόγων το έργο του Κορνήλιου Καστοριάδη… Ο Ζ.Λορεντζάτος στη Διαθήκη του(στα Collectanea)είχε διαπιστώσει με θλίψη την ρήξη και σημείωνε ότι αυτή η αμετάκλητη πλέον διαμάχη(Ελλήνων και Ελληνοφώνων Ορθοδόξων) θα είναι μελλοντικά πιο τρομερή και από το «Σχίσμα». Και είχε δίκιο.

Ο Ζ.Λορεντζάτος που ήταν φίλος του Καστοριάδη και που ο ίδιος αποτελούσε συγγραφικά την ανώτερη όψη του Ανατολικού χριστιανισμού δεν υιοθέτησε ποτέ το μίσος του προσήλυτου. Έκανε την οικονομία της κάθε μιας κληρονομιάς ,χωριστά. Και πορεύτηκε αναλόγως χωρίς να απειλήσει κανέναν.

Σε κάθε περίπτωση  η ονομασία «Αμφικτυονία» ή η λέξη «Δελφοί» έφθανε για να εξαγριώσει αυτό το περίεργο «ψευτο-εβραϊκό»Λόμπι του Γερουλάνου. Και έτσι έβαλαν στο σημάδι την Αμφικτυονία καταδιώκοντας όλες τις δράσεις της.

Αφού είχαν θέσει το Κέντρο Δελφών διαδοχικά υπό την Διεύθυνση  ενός μαθηματικού λέκτορα του Πολυτεχνείου και της προέδρου του Ελένης Αρβελέρ, ονόμασαν -στη συνέχεια- διευθυντή έναν καθηγητή διεθνών σχέσεων από το Πάντειο Πανεπιστήμιο,  βαθιά συνδεδεμένο με την Μονή Κίκου στη Κύπρο. Ένας καθηγητής μαθηματικών ανανεωτικής αριστεράς η μισαλλόδοξη βυζαντινή Ελένη Αρβελέρ και ένας ακραίος-Ορθόδοξος χριστιανός καθηγητής Διεθνών Σχέσεων είχαν αναλάβει το Ευρωπαϊκό Πολιτιστικό Κέντρο Δελφών που συμβόλιζε την ελληνική ταυτότητα και ό,τι ανώτερο είχε δώσει μέχρι σήμερα ο  Πολιτισμός της Ευρώπης.!!!

Η αποστολή αυτών των τριών ανθρώπων ήταν να θέσουν τους Δελφούς υπό Μαρξιστική και Χριστιανική εποπτεία να εμποδίσουν το Κέντρο να αναπτυχθεί προς την Ελληνική Ταυτότητα της Χώρας , να γίνει η μήτρα της Ευρωπαϊκής «Εμβανθύσεως» και όλων των διαλόγων για την Ευρωπαϊκή Ιδέα και Ταυτότητα και τέλος να κρατήσουν το Κέντρο Δελφών εκτός των θεσμών της Ευρώπης. Άλλωστε  η πολιτική του Πασόκ από τότε που εξεδίωξε τον μεγάλο ελληνιστή Κιρκ από τους Δελφούς ήταν να εμποδίσει κάθε επαφή του αρχαίου αυτού τόπου με την Ευρώπη. Το Πασόκ όντας μια «αριστερή» διαστροφή της Χούντας των «Ελλήνων» Χριστιανών (ήταν η πιο διεστραμμένη πολιτική παράταξη του σύγχρονου Ελληνισμού, πιο διεστραμμένη και από την Χούντα ακόμη), όπως  η γενιά του Πολυτεχνείου στην οποία εν μέρει στηρίχτηκε υπήρξε η πιο άθλια «ελληνική»γενιά από το 1821 μέχρι τις ημέρες μας...( τα πρόσωπα του ανώτερου ήθους που γέννησε επίσης αυτή η γενιά του Πολυτεχνείου ,πρόσωπα ξεχωριστά και μεγάλης αξίας που δεν έχουν καμία σχέση με τα πολιτικά κόμματα, όλα, είτε δολοφονήθηκαν είτε έζησαν άγνωστοι σαν τον Λάκη Σάντα και οι ζωές τους είναι καταγραμμένες σε βιβλία).

Οι τρεις τελευταίες πολιτικές κυβερνήσεις του Κώστα Σημίτη,του Κώστα Καραμανλή και του Γιώργου Παπανδρέου έμοιαζαν να κινούνται(εξ αιτίας κάποιας βαθύτερης ψυχικής πνευματικής και ηθικής παρακμής της Ρωμιοσύνης) σε ευθυγραμμισμένη διατεταγμένη πορεία δημιουργώντας όλους τους όρους της αυτοχειρίας και της εξαφάνισης του Ελλαδικού Ελληνισμού.

Η αλήθεια είναι ότι ο Ελληνικός λαός γνωρίζει τι ήταν η τριάδα, Κώστας Σημίτης, ο Κώστας Καραμανλής και ο Γιώργος Παπανδρέου.Το γνωρίζει επακριβώς.Γνωρίζει τις καταγωγές,τη διαμόρφωση , και την ποιότητα ενός εκάστου. Αυτοί οι τρεις άνθρωποι δεν ήσαν απλώς άφρονες και ούτε ο υπερδανεισμός και η καταλήστευση του δημόσιου χρήματος από τον υπόκοσμο του Κοινοβουλίου, τους τραπεζίτες  και τα επιχειρηματικά λόμπι ήταν κάτι τυχαίο. Ούτε ήταν τυχαία η πλημμυρίδα  δυο εκατομμυρίων δυστυχισμένων ανθρώπων από 130 έθνη και εθνότητες που κατέφθασαν στην διαλυόμενη χώρα.

Όλα έμοιαζαν και μοιάζουν σήμερα σαν να είχε διαμορφωθεί  ένα σχέδιο και η σταδιακή πραγματοποίηση του σκόπευε πλέον στην συντριβή του διαβρωμένου ήδη «Ελληνισμού» και την δημιουργία μιας νέας πολυθρησκευτικής και πολυφυλετικής ανασύνθεσης της Ρωμιοσύνης,με καινούργιο αίμα 130 ασιατικών εθνοτήτων,και  με ασφαλισμένα κεφάλαια στις τράπεζες του εξωτερικού για τις ελίτ των γόνων που θα αναλάμβαναν- μέσα από την ίδια πολιτική τάξη  -την μελλοντική  διακυβέρνηση.

Κοιτώντας όλα αυτά ο Λορεντζάτος προς τη δύση του βίου του μονολογούσε με θλίψη,«Τι να κάνεις με αυτό το χαρμάνι;» και ο Α. Γ .Μαγκάκης στο κρεβάτι του θανάτου έγραψε σε ένα χαρτάκι: «αυτή δεν είναι η Ελλάδα, η δική μου».

Ο Παύλος Γερουλάνος σε μικρογραφία στο ΥΠΠΟΤ εξέφραζε τη συνέχεια αυτής της εγκληματικής πολιτικής γραμμής,  και γι’ αυτό καταδίωξε ό,τι είχε ελληνικό χαρακτήρα.

Στο σημείο αυτό θα ήθελα να κάνω λοιπόν δυο διευκρινίσεις μια για τον κο Θανάση Βαλτινό και μία για τον Γιώργο Παπανδρέου.

Αρχικά τον συγγραφέα αυτόν δεν τον γνωρίζω. Χρόνια τον έβλεπα εδώ ή εκεί -από το 1966 που έγραφε σενάρια για λογαριασμό ενός Έλληνο-αμερικάνου Ιερωμένου που είχε μια εταιρεία παραγωγής κινηματογραφικών ταινιών- αλλά δεν είχε τύχει να συναντηθούμε ποτέ σε κάποιο χώρο. Είχα μάθει ότι ήταν πρόεδρος μιας Εταιρείας συγγραφέων  μέλη της οποίας είχα προσκαλέσει στα Καβάφεια .Τις τελευταίες ημέρες υπήρχε στην εφημερίδα  «Καθημερινή» ένα αφιέρωμα στη ζωή και στο έργο του.!! Τα περισσότερα από αυτά που διάβασα τα αγνοούσα. Διάβασα ότι πρόκειται για έναν παλαιό Λοκατζή, για ένα αμφιλεγόμενο πρόσωπο που είναι αριστερός και ταυτόχρονα (για ένα μέρος της αριστερής κριτικής)απολογητής των «ταγματασφαλιτών» του «συμμοριτοπολέμου» -όπως φαίνεται να παρουσιάζεται σε ένα κείμενο του με τίτλο «Ορθοκωστά»(1994).Επιπλέον διάβασα ότι το 2002 είχε κερδίσει ένα βραβείο «Καβάφη»!Ότι είχε βραβευτεί για την συμμετοχή του σε ένα φιλμ του σκηνοθέτη Αγγελόπουλου,ότι ο τότε πρόεδρος της Δημοκρατίας, κος Στέφανος Στεφανόπουλος του απένειμε το χρυσό σταυρό της τιμής για την προσφορά του στα γράμματα  και στις τέχνες και ότι τέλος το 2008 εξελέγη μέλος της Ακαδημίας Αθηνών.

Αυτά έμαθα για το πρόσωπο και το έργο αυτού του συγγραφέα. Πληροφορίες που μάλλον μου είναι απολύτως αδιάφορες. Στο βαθμό μάλιστα που στη χώρα μας υπάρχει ένας «εσωτερικός»τρόπος αξιολόγησης των πραγμάτων σύμφωνα με τον βαθμό ανάμειξης του κάθε πολίτη στην Διαπλοκή και στα Μ.Μ.Ε όλα αυτά στερούνται νοήματος. Δεν ξέρω αν ο Βαλτινός είναι αριστερός ηθογράφος,σεναριογράφος,βιβλικός,  ή απολογητής των «ταγματασφαλιστών»όπως πιστεύουν οι αριστεροί (…)αν είναι το ένα ή το άλλο,ή  αν είναι και τα δύο μαζί...Και αριστερός και ταγματασφαλίτης για να κρατηθεί η συμφιλιωτική αρμονία. Παρ’ όλα ταύτα θάπρεπε κανένας να πει στον αξιοπρεπή γενικά τέως πρόεδρο της «Ελληνικής»Δημοκρατίας ότι θα ήταν προτιμότερο αντί να απονέμει(τότε) τέτοια βραβεία συμμετρίας  και σταυρούς τιμής(για το «Ορθοκωστά» όπου γίνονται «εγκώμια»εκατέρωθεν και άρα μια μορφή συμφιλίωσης ανάμεσα στις δυο θανατηφόρες πλευρές)να άφηνε στην άκρη τους «σταυρούς τιμής» και να πήγαινε πάνω από τους τάφους των θυμάτων  του εμφυλίου και  να μιλώντας ευθέως στους νεότερους Έλληνες να τους εξηγούσε τι έκαναν τον θρίαμβο της νίκης τους οι νικητές του Εμφυλίου!!  Τι ενέπνευσαν στους νεότερους Ελληνες και τι είδους κοινωνία δικαίου διαμόρφωσαν.! Αυτό θα έπρεπε να είχε κάνει ο κος Στεφανόπουλος ,ένας άνθρωπος ο οποίος με το πέρασμα του χρόνου έμοιαζε να εγκαταλείπει τον παλαιό εαυτό του και που κάποιες στιγμές προκαλούσε ένα είδος συγκίνησης...

Έτσι δεν θα είμαι εγώ που θα κρίνω το έργο των άλλων και ιδίως ένα έργο του Βαλτινού που αγνοώ παντελώς. Εκ των πραγμάτων όμως γνωρίζω αρκετά καλά ποιοι Έλληνες συγγραφείς έχουνε έργο.

Οι άνθρωποι συνήθως μπερδεύουν τους συγγραφείς με τα έργα. Συγγραφείς υπάρχουν πολλοί(δηλαδή άνθρωποι που δημοκρατικά δημοσιοποιούν σε βιβλία την γνώμη τους γι αυτό ή για το άλλο θέμα, πράγμα ασφαλώς γονιμότατο) έργα ελάχιστα. Η συγγραφή έχει να κάνει με άτομα και υποκειμενικότητες ,τα έργα αντιθέτως έχουν να κάνουν με τις φυλές δηλαδή εκφράζουν άλλες πιο συλλογικές ιδιότητες. Άλλωστε αν ο Βαλτινός είχε το παραμικρότερο έργο δεν θα έκανε αυτή τη δουλειά που κάνει. Γιατί η δουλειά που κάνει στην Εταιρεία των Συγγραφέων ήταν έργο συνδικαλιστή που αξιοποιούσε τις σχέσεις του με την πολιτική εξουσία υπερ φίλων και τρίτων(πράγμα συντεχνιακό και εν μέρει αθώο),ενώ η  δουλειά του στο ΥΠΠΟ είναι ξεκάθαρα πνευματικού παρακράτους. Έκανε έργο επιλογής και αποκλεισμού ανθρώπων και οργανισμών στηριζόμενος -όπως και ο Γερουλάνος- σε λίστες που έρχονταν παρανόμως από μυστικούς άγνωστους φορείς και οργανώσεις. Κατά την γνώμη μου είναι σε αυτή τη δουλειά(και όχι μόνο στον  εξισωτισμό αριστερών και ταγματασφαλιτών) που χρωστάει τους «σταυρούς τιμής» και τους Ακαδημαϊκούς τίτλους. Αυτό τον ρόλο κάλυπτε και καλύπτει  η παρουσία του δίπλα στον Παύλο Γερουλάνο. Είχαν δημιουργήσει μαζί ένα περίεργο λόμπι επανδρωμένο από λούμπεν στοιχεία που «καθάριζαν»τον χώρο από κάθε τι που ήταν Ελληνικό και έξω από την Διαπλοκή.

Τώρα δυο λέξεις για τον Γιώργο Παπανδρέου.

Παλαιά πριν 26 έτη είχα υπάρξει συνεργάτης του Γιώργου Παπανδρέου. Ήμουν μάλιστα από τους πρώτους συνεργάτες του. Το 1986 όταν είχα εγκαταλείψει το Κέντρο Δελφών και ήμουν έτοιμος να επιστρέψω στη Γαλλία μου εζητήθη μέσω τρίτων να συναντηθούμε στο Υφυπουργείο Νέας Γενιάς. Πήγα. Μου  πρότεινε να εργασθώ στο εσωτερικό μιας 10 μελούς επιτροπής που θα αναλάμβανε την μεταφορά από την Βαρκελώνη και τον σχεδιασμό της 2^ης Μπιενναλλε Νέων Καλλιτεχνών στην Μεσογειακή Ευρώπη στη Θεσσαλονίκη όπου συμμετείχαν 7 χώρες και 28 πόλεις της Μεσογείου. Δέχτηκα την πρόταση. Σχεδιάσαμε την Μπιενάλε και είχαμε απόλυτη επιτυχία. Την επεσκέφθησαν δυο εκατομμύρια νέοι άνθρωποι. Νομίζω ότι είναι το μόνο πραγματικό έργο που έγινε στην νεώτερη  Ελλάδα με ελάχιστα χρήματα χωρίς μίζες(από εκεί που ερχόμαστε είχαμε  άγνοια από τον σοσιαλισμό της ρωμιοσύνης) και αθλιότητες, και πρέπει να καταγραφεί ως η μοναδική πολιτική επιτυχία της ζωής του .

Οι σχέσεις μας ήταν ευγενικές και σχεδόν τρυφερές. Τότε ήταν ένας νέος άνθρωπος διακριτικός, φοβισμένος και σιωπηλός.

Ωστόσο ήταν η στιγμή που η λαϊκιστική ιδιοφυΐα του Πασόκ είχε αρχίσει (…) εκεί στην Μπιεννάλλε Θεσσαλονίκης το 1986 να δημιουργεί- σε αντίθετη κίνηση προς το πνεύμα των Νέων Κααλλιτεχνών των Ευρωπαϊκών Χωρών - τη γνωστή ιδεολογική φούσκα του Λάϊφ Στάϊλ, στηριζόμενη σε  πρόσωπα που γνωρίζουμε όλοι , και αυτό συνεχίστηκε από τότε  μέχρι σήμερα όπου  πλέον  όλη η χώρα έγινε  μια τεράστια φούσκα η ίδια , που είναι έτοιμη να σκάσει από  τυμπανισμό  όπως τα εξέχοντα  μέλη  του «σοσιαλιστικού» κινήματος.!!

Με το τέλος των Εκδηλώσεων θεωρώντας ότι Παπανδρέου υπέκυπτε σε όσους είχαν την πρόθεση να  στρέψουν την Μπιενάλε και την ελληνική Νεολαία στην πρωτοεμφανιζόμενη ιδεολογία του έλληνο-αμερικανικού Στάϊλ -που εμένα μου ήταν αδιάφορη- και όχι σε μιαν ανάπτυξη πνευματική και πολιτική των νέων καλλιτεχνών της Ελλάδας και της Μεσογείου , που είχαμε συμφωνήσει άλλωστε με όλους τους άλλους εταίρους μας τόσο στη Βαρκελώνη όσο και στην Θεσσαλονίκη, χωριστήκαμε. Πλήρωσα το Ξενοδοχείο ABC που διέμενα και επέστρεψα στην Αθήνα χωρίς να τον αποχαιρετήσω και μετά λίγο έφυγα στη Γαλλία. Από τότε δεν ξανασυναντήθηκα ποτέ με τον Γιώργο Παπανδρέου.

Ούτε με αναζήτησε ούτε τον αναζήτησα.

Τον τελευταίο καιρό όταν η πίεση του «εβραϊκού» λόμπι του Παύλου Γερουλάνου εκινήτο με ναζιστικούς τρόπους εναντίον της Αμφικτυονίας και εμού προσωπικά,  εξαναγκάστηκα να του γράψω .Δεν καταλάβαινα γιατί είχαν στήσει  αυτό το περίεργο λόμπι στο ΥΠΠΟΤ και κτυπούσαν Έλληνες συγγραφείς, και οργανισμούς με διεθνές ελληνικό έργο. Χωρίς να απαντήσει στην επιστολή μου,ο Παπανδρέου κράτησε στο απυρόβλητο τον Παύλο Γερουλάνο και απέλυσε τον Κουβέλη από το ΥΠΕΞ…σαν ένα είδος μερικής ικανοποίησης- εν σιωπή.

Για να συγκεφαλαιώσω τώρα την καταγγελία μου θα έλεγα ότι το λόμπι  του ΥΠΠΟ-ΥΠΕΞ και κυρίως ο κος Παύλος Γερουλάνος έκανε τις ακόλουθες πράξεις στο χώρο του πολιτισμού όπου εγώ είχα ανάμειξη :

1) διέλυσε το δίκτυο των χωρών που συμμετείχαν στα Καβάφεια (στην Βιβλιοθήκη Αλεξανδρείας) και ανέκοψε την δράση της χώρας μας στην Μεσόγειο. Μπορούσαμε να είμαστε η κεντρική χώρα του Αιγαίου και της Μεσογείου πράγμα που δεν ήθελαν όμως οι διάφορες «ελληνικές» ηγεσίες (πολιτικές και διπλωματικές)που εκινούντο για τα προσωπικά τους οφέλη και άφηναν πολιτικά και γεωπολιτικά  το Αιγαίο στους Τούρκους.

Οι Γάλλοι (και οι εκπρόσωποι από 13 χώρες)με τους οποίους συνεργαζόμαστε στη Νέα Βιβλιοθήκη Αλεξανδρείας  μόλις είδαν την εχθρότητα των Ελλήνων πολιτικών και διπλωματών εναντίον μας ,χωρίς να το θέλουν, εγκατέλειψαν την κοινή μας προσπάθεια. Τα «Καβάφεια» συνένωναν πολιτιστικά όλους τους λαούς της Μεσογείου και οι Αιγύπτιοι ήθελαν να είναι οι Έλληνες (και όχι οι Γάλλοι)  επικεφαλής αυτού του δικτύου που εμείς είχαμε ξεκινήσει το 2003 και  θέσαμε σε κίνηση στο εσωτερικό της Νέας Βιβλιοθήκης Αλεξανδρείας. Και οι Γάλλοι στο τέλος θα επικρατούσαν(ο Πρόεδρος της Γαλλίας είχε μιλήσει για την πολιτιστική πρωτοβουλία της Χώρας του στη Μεσόγειο(…) αλλά αμέσως μπήκαν στη μέση οι Γερμανοί και τους εμπόδισαν). Έτσι εμείς πλέον χωρίς πολιτική υποστήριξη της Χώρας μας –απειλούμενοι ευθέως-εγκαταλείψαμε την Αλεξάνδρεια.

Ο Ευρ.Στυλιανίδης και ο Πέτρος Δούκας δεν είχαν καμία υπόσταση πνευματική και εθνική  και γνώση της Μεσογείου. Το μυαλό τους ήταν σφηνωμένο στα χρήματα των Μ.Κ.Ο οι οποίες από 280 το 2003, ο αριθμός, τους είχε ανέλθει στις 600(…)στα Μοναστήρια και σε τίποτε άλλο.Το πρόβλημα τους ήταν πως θα διοχέτευαν τα κεφάλαια  της ΥΔΑΣ στα Μοναστήρια και σε νεοδημοκρατικές Μ.Κ.Ο...ενώ  ταυτόχρονα διάφορες συμμορίες αλώνιζαν το ΥΠΕΞ.(υπάρχουν σχετικές δημοσιεύσεις με στοιχεία που έδωσα στην εφημερίδα «Ελευθεροτυπία» στις 14 Φεβρουαρίου του 2010)

Την απουσία του ΥΠΠΟ και του ΥΠΕΞ στη Νέα Βιβλιοθήκη Αλεξανδρείας κάλυψε το Υπουργείο Εμπορικής Ναυτιλίας στο οποίο απευθυνθήκαμε . Έτσι μας βοήθησαν αυθορμήτως ο Μανώλης Κεφαλογιάννης και ο γ.γ λιμένων και λιμενικής πολιτικής ο εξαίρετος Γεώργιος Βλάχος,ο οποίος ήλθε στην Αίγυπτο και έτσι υπήρχε στιγμιαία ελληνική πολιτική εκπροσώπηση.

Χρόνια πριν ο Αλμπέρ Καμύ είχε διαβλέψει ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση στο τέλος θα κατέληγε σε μια νέα άνοδο του νέο-ναζισμού και του Γαλλικού Δωσιλογισμού ,δηλαδή αυτό το άθλιο σύννεφο που φέρει τον ενδεικτικό τίτλο: γερμανό-γαλλικός άξονας. Για την ιστορία, ο Καμύ σε ανύποπτο χρόνο είχε στραφεί- μέσα στα βιβλία του -υπέρ του «Μεσογειακού Ανθρώπου» τον οποίο αντιπαρέτασσε  στους Βορινούς Τεύτονες…Είναι φανερό ότι η Ε.Ε με τους Γερμανούς έχει μεγάλα εμπόδια να αντιμετωπίσει. Με τους Γερμανούς όμως ως κυρίαρχους της Ευρώπης δεν υπάρχει Ένωση. Όπως και νάχει μπορούσαμε -και μπορούμε πάντοτε να γίνουμε- το ιδεολογικό κέντρο όλης της προβληματικής για την δημιουργία του μέλλοντος της «Ευρωπαϊκής Ομοσπονδίας ή Συνομοσπονδίας» τόσο στη Μεσόγειο όσο και στο Ευρωπαϊκό Πολιτιστικό Κέντρο Δελφών, αλλά  οι πρωτόγονες, αμόρφωτες και ακαλλιέργητες ελληνικές κυβερνήσεις ήσαν και είναι αντίθετες σε αυτή την οπτική, και εξ αιτίας, ανυπέρβλητων ιστορικών συμπλεγμάτων κατωτερότητας  της Ρωμιοσύνης , μισούν την Ευρώπη. Όπως είδαμε Γερμανοί και Γάλλοι όλα τούτα τα χρόνια  εκμεταλλεύτηκαν με μεγάλο κυνισμό τις ιστορικές ανεπάρκειες των ρωμιών πολιτικών. Τους χαφιεδοποιούσαν εν ριπή οφθαλμού και εκμεταλλευόμενοι τη χαμηλή ηθική και τη φιλοδοξία των ορθοδόξων ρωμιών, καταλήστευαν μαζί τους, πέραν από κάθε νομοθεσία και θέση αρχών της Ευρώπης μια χώρα που θα βρίσκεται πάντα στη ρίζα οποιουδήποτε ευρωπαϊκού εγχειρήματος.

2)Ο Παύλος Γερουλάνος διέλυσε τα Ελληνικά Ιδρύματα πολιτισμού (νομίζω ότι τα κλείνουν όλα)τοποθετώντας ως Διευθυντή τον καθηγητή Γεώργιο Μπαμπινιώτη έναν «Έλληνα» προσήλυτο στην Ορθοδοξία που μισεί βαθύτατα την «αρχαία» Ελλάδα και ο οποίος στο τέλος έγινε υπουργός Παιδείας…(σύνδεσμός του ΥΠΠΟΤ ανάμεσα στις Μ.Κ.Ο, το Ελληνικό Κέντρο Πολιτισμού και το Ίδρυμα Anna Lindh στην Αλεξάνδρεια  ήταν η κα Μαρία Παναγοπούλου που ανήκε στο «λόμπυ»του Γερουλάνου –ενώ στις συσκέψεις «προήδρευε» ο Γιώργος Μπαμπινιώτης)

Κατά την διάρκεια της διοικήσεως του κου Μπαμπινιώτη το Ελληνικό Ίδρυμα Πολιτισμού είχε μετατραπεί σε συνωμοτικό κέντρο παπάδων που κατέφθαναν μέσα σε κατάμαυρες αστραφτερές λιμουζίνες γεγονός που εξηνάγκασε σε παραίτηση τα καλύτερα μέλη του Κέντρου που εγκατέλειψαν εργασία ετών, από αηδία και μόνον.

3)Διέγραψαν τα Δελφικά Συμβούλια που ήδη απλώνονται σε 32 χώρες. Δίκτυο που παραμένει ακόμη και σήμερα άγνωστο στην Ελλάδα(αφέθηκε ηλιθίως  σε γερμανικά χέρια και με τα χρόνια θα έχει την τύχη των Ολυμπιακών Αγώνων- Δ.Ο.Ε…). Οι πολιτικές ηγεσίες του ΥΠΠΟ και του Σ.Α.Ε εμπόδισαν έτσι το συμφωνητικό που είχε υπογράψει η Αμφικτυονία στους Δελφούς και στο Κισνάου της Μολδαβίας με τα Δελφικά Συμβούλια της Ρωσσίας ,συνολικά με τις δώδεκα χώρες της Σ.Α.Κ(Σύμπραξη Ανεξαρτήτων Κρατών) όπου και οι 32 χώρες εν συνόλω της «Διεθνούς Δελφικής Κίνησης» είχαν προτείνει όλο το Δίκτυο να τελεί υπό ελληνική εποπτεία και ακόμη ότι οι Δελφικές εορτές του 1927 και ο Άγγελος Σικελιανός  να αποτελέσουν την ιστορική πολιτιστική αναφορά της διεθνούς αυτής πολιτιστικής κινήσεως. Και οι δύο Ελληνικές Κυβερνήσεις εμπόδισαν κάθε ανακοίνωση για το θέμα αυτό, και οι Υπουργοί του Πασόκ(και της Νέας Δημοκρατίας μετά) απέκλεισαν  τα Δελφικά Συμβούλια από το Σ.Α.Ε (Συμβούλιο Απόδημου Ελληνισμού)και απέκρυψαν επιμελώς όλη αυτή την διεθνή κίνηση που είναι υπέρ της Ελλάδας...της οποίας  επιπλέον  η οικονομική προοπτική είναι τεράστια… Ως Υπουργός δύο σημαντικότατων υπουργείων Πολιτισμού και Τουρισμού(προς ώρας δεν έχει που αλλού να πιαστεί η χρεοκοπημένη Ελλάδα) ο Παύλος Γερουλάνος παραμερίζοντας από εμπάθεια την «Διεθνή Δελφική Κίνηση»(ούτε καν την γνωρίζει) υπήρξε απόλυτα νοσηρός και μισέλλην. Και οι δυο Κυβερνήσεις(του Πασόκ και της Νέας Δημοκρατίας)απέκλεισαν-σιωπηρά- την Δελφική κίνηση ως επίσημη πολιτική του Σ.Α.Ε ορίζοντας ότι  μόνο η «Ορθόδοξη Πίστη» αποτελεί την πνευματική μήτρα του σύγχρονου Ελληνισμού και ο «Έλληνας»ενσαρκώνεται από τον  «Τσολιά» και τον «Παππά»... Τριάντα δυο χώρες(μεταξύ των οποίων και η Κίνα) που ήλθαν στους Δελφούς και υποστήριξαν όλο το δίκτυο με επικεφαλής την Ελλάδα (με δράσεις σε όλες τις τέχνες και στα νεώτερα ψηφιακά μέσα)απερρίφθησαν σιωπηρά από τις κυβερνήσεις αυτών των δύο ανόητων πολιτικών κομμάτων και από τον Γερουλάνο ο οποίος καταδημαγωγεί τον κόσμο μιλώντας ρητορικά για την Πολιτιστική και Τουριστική ανάπτυξη της Χώρας…

4)Τέλος, ρήμαξαν το Ευρωπαϊκό Πολιτιστικό Κέντρο Δελφών (που όφειλε να είχε μετατραπεί σε τόπο  Υψηλών Πολιτικών και Πνευματικών Συναντήσεων της Ε.Ε) χρησιμοποιώντας φανατικούς χριστιανό-μαρξιστές στη Διεύθυνση και υποτάσσοντας το Κέντρο σε ξένα προς την Ελλάδα πρόσωπα και ανέχτηκαν αν δεν υποδαύλισαν τις επιπόλαιες αυθαιρεσίες της κας Ελένης Αρβελέρ όταν αυτή στις τηλεοπτικές συνεντεύξεις της παρότρυνε τους Έλληνες να αλλάξουνε όνομα. Αν ο Κώστας Παπαϊωάννου ,ο Κορνήλιος Καστοριάδης ,ο Κώστας Αξελός ,ο Γιάννης Ξενάκης βρίσκονταν ακόμη στη ζωή, θα τολμούσε άραγε αυτή η Ρωμιά να τους προτείνει να αλλάξουν τη φυλετική και πνευματική τους ταυτότητα.!!!

Όλα αυτά όμως είναι πράγματα θλιβερά, μαρτυρίες του πνευματικού και πολιτικού Μεσαίωνα στον οποίο ζει η Ρωμιοσύνη. Έτσι σε λίγο, ήλθε και συνδέθηκε με το ΥΠΠΟ μια άλλη αναπόφευκτη καταστροφή, η λεηλασία  και η ιεροσυλία  που διέπραξε κάποια εγκληματική εταιρεία στο αφύλακτο μικρό Μουσείο της Ολυμπίας. Πέραν όλων των αγαλματιδίων που αφαιρέθηκαν ή καταστράφηκαν και οι φωτογραφίες των οποίων δεν έχουν δοθεί ακόμη  στη δημοσιότητα(…),στο κεντρικό Μουσείο της Ολυμπίας υπάρχει ένα πασίγνωστο άγαλμα του Φειδία που κοσμούσε το Δυτικό Αέτωμα του Ναού του Διός. Το άγαλμα ονομάζεται «Απόλλων ο Υπερδέξιος» (που παρακολουθεί την μάχη Λαπιθών και Κενταύρων).Για πολλούς ανθρώπους της Δύσης ο Απόλλων ο Υπερδέξιος αποτελεί το μεγάλο σύμβολο αν όχι την ταυτότητα του Ελληνισμού.Σε μικρή απόσταση στο ίδιο Μουσείο υπάρχει η περικεφαλαία του Στρατηγού Μιλτιάδη ,νικητού με την αθηναϊκή φάλαγγα στον  Μαραθώνα, που αποτελεί το μεγάλο σύμβολο  της Δημοκρατίας εναντίον κάθε μορφή τυραννίας για όλη την ελληνο-δυτική ιστορία.

Αυτά τα δύο υπέρ-σύμβολα της Ανθρωπότητας άφησαν αφύλακτα ο Παύλος Γερουλάνος και η Λίνα Μενδώνη.

Δεν αρκούσαν οι άθλιες πράξεις όλων των άλλων υπουργών της προηγούμενης κυβερνήσεως Καραμανλή, έπρεπε τώρα να προστεθεί ο Γερουλάνος  για να γίνει πραγματικότητα ό,τι δεν μπόρεσαν να κάνουν οι φλόγες της πυρκαγιάς στην Ολυμπία.

Ήδη στο κύριο άρθρο μιας πασίγνωστης καθημερινής εφημερίδας που μοιάζει να έχει ως εσωτερικό πολιτικό στόχο την εξαφάνιση της Ελληνικής Ταυτότητας, υπάρχει  μια λέξη όπου ο κεντρικός της συντάκτης ταύτισε την κλοπή και γτην καταστροφή των αγαλματιδίων της Ολυμπίας με την καταστροφή  των Βαβυλωνιακών έργων στη Βαγδάτη από τους Αμερικανούς και τον όχλο. Με την ταύτιση αυτή ο συντάκτης της  εν λόγω εφημερίδας άραγε εξόρκιζε ή προανήγγελλε  ειρωνικά ή χαιρέκακα–πιστεύω- (αναφερόμενος στο γεγονός του Μουσείου της Βαγδάτης) τον κίνδυνο που ελλοχεύει σήμερα για το Μουσείο της Ακροπόλεως; Ποιος ξέρει!!

Ο πρωθυπουργός το όνομα του οποίου παραπέμπει  ετυμολογικά στο τρίτο άρθρο του Συντάγματος αρνήθηκε την υποβολή παραιτήσεως του Παύλου Γερουλάνου.!!Παράλληλα τα Μ.Μ.Ε προσπάθησαν να υποβαθμίσουν έως εξαφανίσεως την ευθύνη του Γερουλάνου σε αυτή την εγκληματική ενέργεια που την κατάπιε η απόκρυψη.

Οι Έλληνες πολίτες οφείλουν να αναλάβουν τη δημιουργία ενός ειδικού σώματος φύλαξης του νέου Μουσείου της Ακροπόλεως, αφού εκεί μέσα βρίσκεται ο κύριος απτός όγκος  των αριστουργημάτων της Ακροπόλεως και- ως εκ τούτου –της  παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς.

Νομίζω ότι  δεν μπορούμε να εμπιστευτούμε  τίποτε απολύτως σε αυτόν  τον φίλο  του Γιώργου Παπανδρέου αλλά ούτε στον κύριο Παπαδήμο ο οποίος αντιμετώπισε με «ελαφρότητα» το θέμα της κλοπής και καταστροφής των αγαλματιδίων του μικρού Μουσείου της Ολυμπίας.

Αυτοί ήσαν οι βαθύτεροι λόγοι της καταγγελίας μου εναντίον αυτού του ανθρώπου(που ανήκει στην παγκόσμια διακυβέρνηση σύμφωνα με τους υπαινιγμούς στις ομιλίες του!!!) και ο οποίος συμμετέχει ως Υπουργός Πολιτισμού και Τουρισμού  στο Υπουργικό Συμβούλιο των δυο τελευταίων κυβερνήσεων

Ο Θανάσης Βαλτινός με τους «αριστερούς», τους «ταγματασφαλίτες» και την «αισθησιακή Εβραϊκή  Βίβλο» ,η Ελένη –Γλύκατζη Αρβελέρ με τις απίθανες βυζαντινές της  ιδέες περί «καταργήσεως της ελληνικής ταυτότητας»,και ο παλατιανός  Παύλος Γερουλάνος της Παγκόσμιας Διακυβέρνησης(!)  δίνουν μια κωμικό-δραματική εικόνα του Μεσαίωνα της Ρωμιοσύνης,  τον οποίο οφείλει να αφήσει πίσω της- πάση θυσία-  η ελληνική κοινωνία και κυρίως οι νεότεροι Έλληνες.

Λάκης Αποστολόπουλος

http://apostolos-apostolopoulos.blogspot.com/

==========================
 "O σιωπών δοκεί συναινείν"