O Ρατσισμός του Αντιρατσισμού: (αφήστε να πηδήξει το κορίτσι)

του Σωτήρη Γλυκοφρύδη
  
Το Ολυμπιακό ιδεώδες είναι το ιδεώδες της Νίκης. Αυτό που μετράει είναι η Νίκη, και όχι τα πολιτικά, τα ηθικά και τα ταξικά ή αντιταξικά πιστεύω του αγωνιζομένου. Για να μετείχε κάποιος στους Ολυμπιακούς αγώνες έπρεπε να μην διώκετo για αξιόποινες πράξεις και όχι για αξιόποινες ιδέες. Από πότε οι ιδέες, ένα ανέκδοτο ή χαριτολόγημα το οποίο δημόσια ανεκαλέσθη αποτελεί κάποια αξιόποινη πράξη; Από πότε στον Ολυμπισμό τέθηκαν πολιτικά, ηθικά και ιδεολογικά κλαπέτα;
Μια δίκη χωρίς δίκη ήτανε στην Παπαχρήστου ο αποκλεισμός της, η πρώτη αδικία. Η δεύτερη αδικία που της έγινε μετά από μια δίκη χωρίς να υπάρξει δίκη, χωρίς ο εναγόμενος να καλεστεί από την πολιτεία, τη δημόσια αρχή, για να απολογηθεί, η οποία της πήρε το κεφάλι, είναι η πολιτική της δημόσιας αρχής που καλείται ρατσισμός του αντιρατσισμού ή πολιτική του παραλόγου.
Δεν θέλω να ανήκω σε μια πολιτεία που καταδικάζει χωρίς απολογία, που δεν ξέρει να συγχωρεί, που με το ρατσισμό της αποδεικνύει τα αντιρατσιστικά της ιδεώδη. Δεν θέλω να ανήκω σε μια πολιτεία που σου στερεί το όνειρο για μια έστω σκληρή σου φράση. Δεν θέλω να ανήκω σε μια πολιτεία που...
πάει να λυντσάρει έναν Ευριπίδη για μια προσβλητική ή ατυχή του φράση στον Προμηθέα δεσμώτη. Δεν θέλω να είμαι σε μια πολιτεία που λόγω της δημοκρατίας στερεί τον άλλον από τα αντιδημοκρατικά του ιδεώδη, που λόγω μιας ηθικής ρίχνει στο πυρ το εξώτερο τους «ανήθικους» αλλά από την άλλη μεριά τους τιμά όταν της προσφέρουνε στις επιστήμες, στις τέχνες και στα γράμματα, και στη μουσική. Δεν θέλω να ανήκω σε μια πολιτεία που ο ρατσισμός διώκεται, όπως και το μη Έλλην βάρβαρος που υπήρξε η αρχή της στήριξης των Ολυμπιακών αγώνων.
Αναγνωρίζοντας πως είμαι ρατσιστής κάνω το πρώτο βήμα προς τον αντιρατσισμό. Το δεύτερο βήμα είναι να παραδεχτώ το σωστό της απορίας ενός έγχρωμου που έλεγε σε ένα λευκό: Εσύ όταν γεννιέσαι είσαι μπλε, όταν θυμώνεις γίνεσαι κόκκινος, όταν φοβάσαι κίτρινος, όταν πεθαίνεις άσπρος.  Εγώ όταν γεννιέμαι είμαι μαύρος, όταν θυμώνω είμαι μαύρος, όταν φοβάμαι είμαι μαύρος, όταν πεθαίνω είμαι μαύρος. Καλά, εμένα λες έγχρωμο;
Το τρίτο βήμα προς τον αντιρατσισμό είναι να αποδεχτώ, το ότι, καθώς όντως τους ανθρώπους τους χωρίζει το χρώμα αλλά τους ενώνει το ήθος κάτω από τον έναστρο ουρανό, η πολιτεία οφείλει βάσει αυτού του δεδομένου να μπορεί να συγχωρεί και να αφήσει ένα παιδί, ρίχνοντας ακόντιο ή πηδώντας το τριπλούν, να έχει το δικαίωμα να κοιτάζει τα αστέρια.

==========================
"O σιωπών δοκεί συναινείν"