Το πείραμα του Μίλγκραμ είναι ένα από τα πιο γνωστά αντιδεοντολογικά πειράματα της ψυχολογίας, ουσιαστικά μια «φάρσα» που ξεγύμνωσετην ανθρώπινη ψυχή.
Το 1961, ο είκοσι εφτάχρονος Στάνλει Μίλγκραμ, επίκουρος καθηγητής ψυχολογίαςστο Γέιλ, αποφάσισε να μελετήσει την υπακοή στην εξουσία.
Είχαν περάσει λίγα μόνο χρόνια από τα φρικτά εγκλήματα των Ναζί και γινόταν μιαπροσπάθεια κατανόησης της συμπεριφοράς των απλών στρατιωτών και αξιωματικών τωνSS, οι οποίοι είχαν εξολοθρεύσει εκατομμύρια αμάχων.
Η ευρέως αποδεκτή εξήγηση -πριν το πείραμα του Μίλγκραμ- ήταν η αυταρχική τευτονική διαπαιδαγώγηση και η καταπιεσμένη -κυρίως σεξουαλικά- παιδική ηλικίατων Γερμανών.
Όμως ο Μίλγκραμ ήταν κοινωνικός ψυχολόγος και πίστευε ότι αυτού του είδους ηυπακοή -που οδηγεί στο έγκλημα- δεν μπορεί να είναι αποτέλεσμα μόνο της προσωπικότητας, αλλά περισσότερο των πιεστικών συνθηκών.
Τα υποκείμενα του πειράματος ήταν εθελοντές, κυρίως φοιτητές, οι οποίοικαλούνταν έναντι αμοιβής να συμμετέχουν σε ένα ψυχολογικό πείραμα σχετικό με τημνήμη.
Χώριζε τους φοιτητές σε ζεύγη και -μετά από μιαεικονική κλήρωση- ο ένας έπαιρνε το ρόλο του «μαθητευομένου» και ο άλλος του«δασκάλου».
Ο έκπληκτος «μαθητευόμενος» δενόταν χειροπόδαρα σε μια ηλεκτρική καρέκλα και του περνούσαν ηλεκτρόδια σε όλο το σώμα. Έπειτα του έδιναν να μάθει δέκα ζεύγη λέξεων.
Ο «δάσκαλος», από την άλλη, καθόταν μπροστά σε μια κονσόλα ηλεκτρικής γεννήτριας. Μπροστά του δέκα κουμπιά με ενδείξεις: «15 βολτ, 30 βολτ, 50 βολτκλπ.» Το τελευταίο κουμπί έγραφε: «450 βολτ. Προσοχή! Κίνδυνος!»
Πίσω από το «δάσκαλο» στεκόταν ο πειραματιστής, ο υπεύθυνος του πειράματος.
(Και περνάμε σε ενεστώτα για να γίνουμε μέτοχοι της στιγμής.)
«Θα λέτε την πρώτη λέξη από τα ζεύγη στο μαθητευόμενο. Αν κάνει λάθος θα σηκώσετε το πρώτο μοχλό και θα υποστεί ένα ηλεκτροσόκ 15 βολτ. Σε κάθε λάθος θασηκώνετε τον αμέσως επόμενο μοχλό», λέει ο πειραματιστής και ο «δάσκαλος» αισθάνεται ήδη καλά που δεν του έτυχε στην κλήρωση ο άλλος ρόλος.
Το πείραμα ξεκινάει. Ο «δάσκαλος» λέει τις λέξεις από το μικρόφωνο. Ο«μαθητευόμενος», ήδη τρομαγμένος, απαντάει σωστά, αλλά όχι για πολύ.
Μόλις κάνει το πρώτο λάθος ο «δάσκαλος» γυρνάει να κοιτάξει τον πειραματιστή.Εκείνος του λέει να προχωρήσει στο πρώτο ηλεκτροσόκ. Ο «δάσκαλος» υπακούει.
15 βολτ δεν είναι πολλά, αλλά ο «μαθητευόμενος» έχει αλλάξει ήδη γνώμη. Παρ’όλα αυτά απαντάει σωστά σε άλλη μια ερώτηση, αλλά στο επόμενο λάθος δέχεται 30βολτ.
«Αφήστε να φύγω», λέει ο «μαθητευόμενος» που δεν μπορεί να λυθεί. «Δε θέλω νασυμμετάσχω σε αυτό το πείραμα.»
Ο «δάσκαλος» κοιτάει τον πειραματιστή. Εκείνος του κάνει νόημα να συνεχίσει.
Τα βολτ αυξάνονται και τώρα πια ο πόνος είναιεμφανής στο πρόσωπο του «μαθητευόμενου», που εκλιπαρεί να τον αφήσουν ελεύθερο.
Στα 200 βολτ ταρακουνιέται ολόκληρος. Ο «δάσκαλος» πριν κάθε ηλεκτροσόκ γυρνάει να κοιτάξει τον πειραματιστή. Εκείνος, με σταθερή φωνή, του λέει ότι το πείραμαπρέπει να συνεχιστεί.
Ο «δάσκαλος» συνεχίζει να βασανίζει έναν άγνωστο, έναν απλό φοιτητή που κλαίει, ζητάει τη βοήθεια του Θεού και παρακαλεί να τον λυπηθούν. Δεν μπορεί πια να απαντήσει στις ερωτήσεις, αλλά ο πειραματιστής λέει στο «δάσκαλο»:
«Τη σιωπή την εκλαμβάνουμε ως αποτυχημένη απάντηση και συνεχίζουμε με τηντιμωρία.»
Στα 345 βολτ ο «μαθητευόμενος» τραντάζεται ολόκληρος, ουρλιάζει και χάνει τιςαισθήσεις του.
Ο «δάσκαλος», ιδρωμένος και με τα χέρια του να τρέμουν, κοιτάει τονπειραματιστή.
«Μην ανησυχείτε», λέει εκείνος, «το πείραμα είναι απολύτως ελεγχόμενο…Συνεχίστε με τον τελευταίο μοχλό.»
«Μα είναι λιπόθυμος», λέει ο «δάσκαλος».
«Δεν έχει καμιά σημασία. Το πείραμα πρέπει να ολοκληρωθεί. Συνεχίστε με τον τελευταίο μοχλό.»
Πόσοι από τους εθελοντές έφτασαν ως τον τελευταίο μοχλό;
Πριν ξεκινήσει το πείραμα του ο Μίλγκραμ είχε κάνει μια «δημοσκόπηση» ανάμεσα στους ψυχιάτρους και στους ψυχολόγους, ρωτώντας ‘τους τι ποσοστό των εθελοντών θα έφτανε ως τον τελευταίο μοχλό.
Σχεδόν όλοι απάντησαν ότι κανείς δε θα έφτανε ως τον τελευταίο μοχλό, πέρα ίσως από κάποια άτομα με κρυπτοσαδιστικές τάσεις, καθαρά παθολογικές.
Δυστυχώς έκαναν λάθος.
Μόλις το 5% των «δασκάλων» αρνήθηκαν εξ’ αρχής να συμμετάσχουν σε ένα τέτοιο πείραμα και αποχώρησαν -συνήθως βρίζοντας τον πειραματιστή.
Το υπόλοιπο 95% προχώρησε πολύ το πείραμα, πάνω από τα 150 βολτ.
Και το 65%… Έφτασε μέχρι τον τελευταίο μοχλό, τα πιθανότατα θανατηφόρα 450βολτ!
Που έγκειται η φάρσα;
Ο «μαθητευόμενος» δεν ήταν φοιτητής, αλλά ηθοποιός, που είχε προσληφθεί από τον Μίλγκραμ για αυτόν ακριβώς το «ρόλο».
Δεν υπήρχε ηλεκτρισμός ούτε ηλεκτροσόκ. Ο ηθοποιός υποκρινόταν.
Το μοναδικό πειραματόζωο ήταν ο «δάσκαλος».
Όμως τα αποτελέσματα ήταν αληθινά: Το μεγαλύτερο ποσοστό των ανθρώπων θα υπακούσει και θα βασανίσει -ίσως και θα σκοτώσει- έναν άγνωστο του, αρκεί να δέχεται εντολές από κάποιον με κύρος (στην προκειμένη περίπτωση επιστημονικό) και ταυτόχρονα να αισθάνεται ότι δεν τον βαρύνει η ευθύνη για ό,τι συμβεί -αφού εκείνος «απλά ακολουθούσε τις διαταγές».
Και φυσικά οι περισσότεροι από εμάς θα σκεφτούν όταν μάθουν για αυτό τοπείραμα: «Εγώ αποκλείεται να έφτανα ως τον τελευταίο μοχλό.»
Όμως δείτε τι συμβαίνει στην κοινωνία μας, κάθε μέρα.
Ο υπάλληλος της ΔΕΗ που δέχεται να κόψει το ρεύμα από έναν άνεργο ή άπορο, ξέρονταςότι έτσι τον ταπεινώνει, τον υποβάλει σε ένα διαρκές βασανιστήριο και πιθανότατα θέτει σε κίνδυνο τη ζωή του, ανήκει στο 65% του τελευταίου μοχλού.Και δεν είναι καθόλου κρυπτοσαδιστής. Απλά ακολουθάει τις εντολές που του έδωσαν.
Ο υπάλληλος του σούπερ-μάρκετ που σου δίνει το χαλασμένο ψάρι και σε διαβεβαιώνει ότι είναι φρέσκο (μιλώ εξ’ιδίας πείρας, ως αγοραστής) δε σε μισεί, παρότι γνωρίζει ότι μπορεί να πάθεις και δηλητηρίαση. Απλώς ακολουθάει εντολές.
Ο αστυνομικός ο οποίος ραντίζει με χημικά τους διαδηλωτές δεν είναι κρυπτοσαδιστής -αν και πολλοί θα διαφωνήσουν στο συγκεκριμένο παράδειγμα. Απλώς κάνει τη δουλειά του.
Ο υπάλληλος της εφορίας ή της τράπεζας που υπογράφει την κατάσχεση κάποιου σπιτιού για 1.000 ευρώ χρέος, θα έφτανε ως τον τελευταίο μοχλό στο πείραμα. Γιατί υπακούει.
Ο πολιτικός που υπογράφει το μνημόνιο το οποίο οδηγεί ένα ολόκληρο έθνος στην εξαθλίωση του νεοφιλελευθερισμού θα έφτανε μέχρι τον τελευταίο μοχλό. Και αυτός υπακούει, σε εντολές πολύ πιο ισχυρές από εκείνες του πειραματιστή με την άσπρη φόρμα.
Αν όμως δούμε το πείραμα του Μίλγκραμ από την ανθρωπιστική-ηθική του πλευρά(από την πλευρά του 5% που αρνήθηκε να υπακούσει) θα καταλάβουμε ότι κανένας δεν είναι άμοιρος ευθυνών. Αν σε διατάζουν να κάνεις κάτι που προκαλεί κακό στον άλλον, στο συμπολίτη σου, σε έναν μετανάστη, σε έναν άνθρωπο (ή σε ένα ζώο, αλλά αυτό περιπλέκει πολύ τα πράγματα, εφόσον συνεχίζουμε να τρώμε κρέας), πρέπει να αρνηθείς να υπακούσεις. Ακόμα κι αν χάσεις το μπόνους παραγωγικότητας, την προαγωγή, την επανεκλογή, τη δουλειά σου.
Μόνο όταν θα είμαστε έτοιμοι να αρνηθούμε να υπακούσουμε στις «μικρές» και καθημερινές εντολές βίας -με τις οποίες οι περισσότεροι ασυνείδητα συμμορφωνόμαστε, μόνο όταν θα είμαστε έτοιμοι να προβούμε σε μια γενικευμένη και μέχρι τέλους πολιτική, κοινωνική, καταναλωτική ανυπακοή, μόνο όταν μάθουμε να συμπεριφερόμαστε ως αυτεξούσιοι άνθρωποι και όχιως ανεύθυνοι υπάλληλοι, μόνο τότε θα μπορέσουμε να γκρεμίσουμε τη λαίλαπα του νεοφιλελευθερισμού που μας θέλει υπάνθρωπους, υπάκουους και υπόδουλους.
Και μια τελευταία παρατήρηση:
Τα υποκείμενα του πειράματος του Μίλγκραμ, οι εθελοντές φοιτητές, μάθαιναν από εκείνον ποιος ήταν ο στόχος του πειράματος. Μάθαιναν ότι ο «μαθητευόμενος» ήταν ηθοποιός και ότι δεν είχε ποτέ υποστεί ηλεκτροσόκ.
Ο Μίλγκραμ το έκανε αυτό για να τους ανακουφίσει, αλλά πέτυχε το ακριβώς αντίθετο.
Αυτοί οι άνθρωποι, ειδικά το 65% που είχε φτάσει ως τον τελευταίο μοχλό,πέρασαν την υπόλοιπη ζωή τους κυνηγημένοι από τις Ερινύες της πράξης τους. Γιατί συνειδητοποίησαν ότι δεν ήταν τόσο αθώοι και τόσο «καλοί» όσο ήθελαν να πιστεύουν για τον εαυτό τους.
Για τη μεταφορά -xtremyst-
Shortlink: http://wp.me/p1pa1c-hq9
«Το πείραμα του Μίλγκραμ». Έτσι τιτλοφόρησε ο αμερικανός κοινωνικός ψυχολόγος Stanley Milgram το βιβλίο του (περίπου 250 σελίδες) στο οποίο περιγράφει και ερμηνεύει το ψυχολογικό πείραμα που διεξήγαγε στην πόλη New Haven των ΗΠΑ, για πρώτη φορά το 1961. Η ιδέα του Μίλγκραμ (Milgram) να διεξάγει το πείραμά του, προήλθε από ένα άλλο πείραμα που διεξήγαγε ο ψυχολόγος Jerome D. Frank, ο οποίος ήδη το 1944 προσπάθησε να ερμηνεύσει τους λόγους απ΄ τους οποίους εξαρτάται η ετοιμότητα για υπακοή ατόμων τα οποία επιλέγονται σε τυχαίο δείγμα.
Κατά το πείραμα του Jerome Frank, ειπώθηκε στους συμμετέχοντες του πειράματος, ότι η κατανάλωση μπισκότων τα οποία δεν περιέχουν αλάτι, είναι επιστημονικά αναγκαία. Με μεγάλη έκπληξη διαπιστώθηκε ότι μόνο το 10% απ΄ τους συμμετέχοντες αρνήθηκαν να τα φάνε.
Το πείραμα του Μίλγκραμ αρχικά είχε στόχο να ερμηνεύσει κοινωνικο-ψυχολογικά τα εγκλήματα που διαπράχθηκαν στη Γερμανία κατά την περίοδο της ναζιστικής κυριαρχίας, συγκεκριμένα, να εξετάσει τη θέση, ότι οι Γερμανοί έχουν «διαφορετικό χαρακτήρα», ότι δηλ. έχουν έναν χαρακτήρα που τείνει για εξουσία. Ο Μίλγκραμ συσχέτισε αργότερα το πείραμά του με το γνωστό βιβλίο της Χάννα Άρεντ «Ο Άϊχμαν στην Ιερουσαλήμ», το οποίο εκδόθηκε στη Νέα Υόρκη το 1963.
Η αντίληψη για την κοινοτυπία του κακού, η οποία ερμηνεύεται απ΄ την Άρεντ, επιχειρηματολογεί ο Μίλγκραμ, πλησιάζει πολύ την αλήθεια. Το στοιχειώδες συμπέρασμα που προκύπτει απ΄ το πείραμα, είναι ότι εντελώς συνηθισμένοι άνθρωποι οι οποίοι εκπλήρωναν απλώς το καθήκον τους και που δεν υπήρχε μεταξύ τους καμιά εχθρότητα, θα μπορούσαν να οδηγηθούν με τις πράξεις τους σ΄ ένα προτσές καταστροφής των συνανθρώπων τους.
Ο αμερικανός ιστορικός Alfred W. Mc Coy υποστηρίζει, ότι ο Μίλγκραμ διεξήγαγε το πείραμά του στα πλαίσια ενός ερευνητικού προγράμματος της αμερικάνικης ΣΙΑ, το οποίο είχε ως στόχο τον έλεγχο της συνείδησης. Στη θέση αυτή, κατά τη γνώμη του, συναινεί όχι μόνο η χρονική στιγμή που διεξήχθη το πείραμα, αλλά και οι στρατιωτικές διασυνδέσεις, η αμφιλεγόμενη χρηματοδότηση από το NSF, καθώς και η απόρριψη όλων των μετέπειτα project του Μίλγκραμ. Τις κατηγορίες αυτές απορρίπτει ο βιογράφος του Μίλγκραμ Thomas Blass.
Ο Μίλγκραμ γι αυτή του την εργασία πήρε το 1964 το βραβείο της American Association for the Advancement of Science στην κατηγορία κοινωνική ψυχολογία που απονέμεται κάθε χρόνο. Αντίθετα, η American Psychological Association απέκλεισε τον Μίλγκραμ από μέλος της εξαιτίας του πειράματός του για ένα χρόνο μετά από κριτική που του έγινε από περιοδικό American Psychologist, το οποίο του απέδωσε την κατηγορία, ότι το πείραμα είναι «τραυματικό». Εξαιτίας επίσης αυτού του γεγονότος το πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ απέρριψε αργότερα την αίτηση του Μίλγκραμ για ανάληψη θέσης στο πανεπιστήμιο, με το επιχείρημα, ότι «είναι ηθικά αμφισβητήσιμο να παρασύρει κάποιος ανθρώπους στο εργαστήριο και να τους φέρει σε μια θέση η οποία είναι επιβαρυντική».
Δεν θα σταθώ όμως εδώ σ΄ αυτή την πλευρά του θέματος (δηλ. την ηθική), επειδή είναι πολύπλευρη και πολυσύνθετη και για την οποία κατά καιρούς έχουν εκφραστεί πολλές αντιπαρατιθέμενες απόψεις, αλλά ούτε και στην όλη πορεία του πειράματος, μιας και το έχει κάνει ήδη ο αρθρογράφος, έστω και πολύ συμπυκνωμένα. Θα θελα μόνο να επισημάνω κάποιες πλευρές του πειράματος, καθώς και την ερμηνεία που δίνεται.
Κατ΄ αρχή, σε βιβλία που έχουν εκδοθεί στην ελληνική γλώσσα, όπως και σε κείμενα που δημοσιεύτηκαν στο διαδίκτυο, το πείραμα του Μίλγκραμ παρουσιάζεται συνήθως ως ενιαίο. Αυτό όμως δεν ισχύει. Στη πραγματικότητα πρόκειται μεν για ένα πείραμα, όμως ο Μίλγκραμ εισήγαγε περίπου 22 διαφορετικές παραμέτρους, απ΄ όπου κάθε φορά προέκυπταν διαφορετικά αποτελέσματα. Ας δούμε μερικές από αυτές.
Το αποτέλεσμα του πρώτου πειράματος έδειξε ότι το 65% των συμμετεχόντων «τιμωρούσε» τον συνάνθρωπό του ανεβάζοντας το ηλεκτρικό χτύπημα μέχρι το μέγιστο, τα 450 βόλτ, μολαταύτα είχαν προβλήματα συνείδησης.
Σε μια άλλη περίπτωση, όπου απουσίαζε ο διευθυντής του πειράματος και δεν υπήρχε άμεση επαφή με τον «μαθητή», το ποσοστό υπακοής μειωνόταν στο τριπλάσιο. Συμπέρασμα: Η αντίσταση αυξάνεται όταν αυτός που βρίσκεται στο πάνω σκαλοπάτι της ιεραρχίας δεν είναι παρών.
Μια τρίτη περίπτωση: Εδώ πήραν μέρος και γυναίκες. Τα αποτελέσματα ήταν ακριβώς τα ίδια όπως και με τους άντρες. Συμπέρασμα: Και τα δυό φύλα αντιδρούν με τον ίδιο τρόπο.
Τέταρτη περίπτωση: Κατά τη διάρκεια του πειράματος έπαιρναν μέρος δυό διευθυντές, οι οποίοι έδιναν τις διαταγές, μεταξύ των οποίων όμως υπήρχε ασυμφωνία απόψεων για το αν πρέπει να συνεχιστεί το πείραμα (εννοείται ότι ο «μαθητής» δεν γνώριζε ότι επρόκειτο για ένα προσυμφωνημένο παιχνίδι μεταξύ τους). Εδώ, όλοι οι συμμετέχοντες «μαθητές» διέκοπταν το πείραμα. Είναι φανερό ότι σ΄ αυτή την περίπτωση το κύρος του διευθυντή πέφτει κατακόρυφα.
Πέμπτη περίπτωση: Τη θέση του διευθυντή του πειράματος έπαιρνε ένας «δεύτερος μαθητής» (είναι αυτονόητο ότι όλα ήταν πάντα προσυμφωνημένα, κάτι που δεν γνώριζε ο ένας «μαθητής»), ο οποίος επέμενε να συνεχιστεί το πείραμα. Εδώ το ποσοστό των συμμετεχόντων «μαθητών» που έφθαναν στο ανώτατο ηλεκτρικό σοκ, ανέρχονταν στο 25%. Συμπέρασμα: το κύρος εξαρτάται απ΄ την ιεραρχία στην οποία βρίσκεται κάποιος.
Έκτη περίπτωση: Το πείραμα διευρύνθηκε και επαναλήφθηκε ξανά το 1965. Στην περίπτωση αυτή έπαιρναν μέρος δυό υποτιθέμενοι «δάσκαλοι», οι οποίοι όμως αντιστέκονταν στις διαταγές του διευθυντή του πειράματος. Το αποτέλεσμα ήταν ότι το ποσοστό απ΄ τους συμμετέχοντες «μαθητές» οι οποίοι υπάκουαν τυφλά, έπεφτε κατά 20%. Συμπέρασμα: Η αντίσταση των πιο «κάτω» στην ιεραρχία επηρεάζει άμεσα αυτούς που βρίσκονται στο τελευταίο σκαλοπάτι της ιεραρχίας.
Έβδομη περίπτωση: Σημαντικά συμπεράσματα βγήκαν επίσης από την παράμετρο «απόσταση». Όταν «μαθητής» και «θύμα» βρισκόταν σε άμεση επαφή, ο «μαθητής» είχε έντονη συνειδησιακή σύγκρουση. Στη περίπτωση αυτή το ποσοστό των ατόμων που έφταναν μέχρι το ανώτατο ηλεκτρικό σοκ ανέρχονταν στο 30%. Με τον τρόπο αυτό ο Μίλγκραμ προσπάθησε να ερμηνεύσει τα εγκλήματα των Αμερικανών στον πόλεμο του Βιετνάμ. Κατά την περίοδο του πολέμου, για παράδειγμα, ο στρατιώτης που σκοτώνει με το όπλο του από μικρή απόσταση ή εξ΄ επαφής (π.χ. με ξιφολόγχη) έχει μεγαλύτερη συνειδησιακή σύγκρουση από έναν άλλο π.χ. αεροπόρο, ο οποίος ρίχνει δεκάδες βόμβες πάνω από μια πόλη, παρόλο που ο δεύτερος σκοτώνει περισσότερο κόσμο και κυρίως αμάχους.
Απ΄ τα πειράματα φάνηκε επίσης, ότι άτομα τα οποία υπολογίζουν ότι έχουν μια υψηλή προσωπική ευθύνη για τη συμπεριφορά τους, διέκοπταν το πείραμα νωρίτερα και αντιστέκονταν στις διαταγές του διευθυντή του πειράματος.
Το πείραμα του Μίλγκραμ επαναλήφθηκε αργότερα σε μια σειρά χώρες, κυρίως της Ευρώπης. Τα αποτελέσματα ήταν περίπου τα ίδια όπως και στις ΗΠΑ. Επομένως δεν ήταν ζήτημα «χαρακτήρα των Γερμανών»!
Σαν γενικό συμπέρασμα μπορούμε να συνοψίσουμε: Χρειαζόμαστε μια κοινωνία στην οποία τα μέλη της θα έχουν έντονα αναπτυγμένη την κριτική σκέψη, καθώς και μια υψηλή προσωπική ευθύνη για τη συμπεριφορά τους, τις πράξεις τους. Κι εδώ μπαίνει πλέον ζήτημα όχι απλώς απόκτησης γνώσεων, αλλά ολόπλευρης μόρφωσης και διαπαιδαγώγησης, κριτικής αντίληψης των πραγμάτων, η οποία ξεκινά απ΄ το κύτταρο αυτής της κοινωνίας, την οικογένεια, συνεχίζει στο σχολείο, αλλά αλληλοδιαπλέκεται με όλο το εποικοδόμημα, κυρίως μ΄ αυτό που ονομάζουμε μηχανισμούς ηγεμονίας και όχι μόνο.
Μεταφορτώθηκε από το χρήστη falakrosepanastaths την 6 Ιούλ 2010
Το πείραμα υπακοής & υποταγής στην εξουσία/αυθεντία (Milgram) 2 / 2 (Ελληνικοί Υπότιτλοι)
(The Milgram experiment on obedience to authority figures - Greek Subs)
Το πείραμα του Μιλγκραμ (The Milgram Experiment) ήταν μια σειρά πειραμάτων κοινωνικής ψυχολογίας που διενεργήθηκαν από τον ψυχολόγο του Πανεπιστημίου του Γιέηλ (Yale), Stanley Milgram. Μετρήθηκε η προθυμία των συμμετεχόντων στο να υπακούν ένα πρόσωπο (Επιστήμονα) που συμβολίζει εξουσία και αυθεντία, όταν αυτός τους ζητούσε να κάνουν πράγματα που αντιτίθενται στην συνείδησή τους.
Τα πειράματα ξεκίνησαν τον Ιούλιο του 1961, τρεις μήνες μετά την έναρξη της δίκης του Γερμανού ΝΑΖΙ Adolf Eichmann για το Ολοκαύτωμα. Το πείραμα καλούνταν να απαντήσει στο ερώτημα: "Ο Eichmann και οι συνεργοί του, είχαν κοινό σκοπό τουλάχιστον ως αναφορά το σκοπό του Ολοκαυτώματος;".
Τα πειράματα του Milgram έδειξαν ότι είναι δυνατόν εκατομμύρια συνεργοί απλά ακολουθούν τις εντολές τους, ακόμα κι αν αυτές παραβιάζουν τις βαθύτερες ηθικές αρχές τους.
http://en.wikipedia.org/wiki/Authority
Το παρόν είναι απόσπασμα από σύγχρονη επανάληψη του πειράματος στο πρόγραμμα Horizon του BBC 2, στη σειρά με θέμα "Πόσο βίαοι είμαστε", στο οποίο συμμετέχει ενεργά ο πρώην βουλευτής Michael Portillo. (http://en.wikipedia.org/wiki/Michael_Portillo)
Το αρχικό βίντεο ανέβηκε εδώ:
(The Milgram experiment on obedience to authority figures - Greek Subs)
Το πείραμα του Μιλγκραμ (The Milgram Experiment) ήταν μια σειρά πειραμάτων κοινωνικής ψυχολογίας που διενεργήθηκαν από τον ψυχολόγο του Πανεπιστημίου του Γιέηλ (Yale), Stanley Milgram. Μετρήθηκε η προθυμία των συμμετεχόντων στο να υπακούν ένα πρόσωπο (Επιστήμονα) που συμβολίζει εξουσία και αυθεντία, όταν αυτός τους ζητούσε να κάνουν πράγματα που αντιτίθενται στην συνείδησή τους.
Τα πειράματα ξεκίνησαν τον Ιούλιο του 1961, τρεις μήνες μετά την έναρξη της δίκης του Γερμανού ΝΑΖΙ Adolf Eichmann για το Ολοκαύτωμα. Το πείραμα καλούνταν να απαντήσει στο ερώτημα: "Ο Eichmann και οι συνεργοί του, είχαν κοινό σκοπό τουλάχιστον ως αναφορά το σκοπό του Ολοκαυτώματος;".
Τα πειράματα του Milgram έδειξαν ότι είναι δυνατόν εκατομμύρια συνεργοί απλά ακολουθούν τις εντολές τους, ακόμα κι αν αυτές παραβιάζουν τις βαθύτερες ηθικές αρχές τους.
http://en.wikipedia.org/wiki/Authority
Το παρόν είναι απόσπασμα από σύγχρονη επανάληψη του πειράματος στο πρόγραμμα Horizon του BBC 2, στη σειρά με θέμα "Πόσο βίαοι είμαστε", στο οποίο συμμετέχει ενεργά ο πρώην βουλευτής Michael Portillo. (http://en.wikipedia.org/wiki/Michael_Portillo)
Το αρχικό βίντεο ανέβηκε εδώ:
==========================
"O σιωπών δοκεί συναινείν"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
To μπλόκ " Στοχσμός-Πολιτική" είναι υπεύθυνο μόνο για τα δικά του σχόλια κι όχι για αυτά των αναγνωστών του...Eπίσης δεν υιοθετεί απόψεις από καταγγελίες και σχόλια αναγνωστών καθώς και άρθρα που το περιεχόμενο τους προέρχεται από άλλες σελίδες και αναδημοσιεύονται στον παρόντα ιστότοπο και ως εκ τούτου δεν φέρει οποιασδήποτε φύσεως ευθύνη.