Νέα Δημοκρατία: Λίγο πριν το τέλος - Η κόλαση δεν πάει στον παράδεισο...

Άρθρο του Πολύδωρου Ιππ. Δάκογλου

Ο Αντώνης Σαμαράς, ο τελευταίος ίσως Πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας, επιχείρησε να γράψει την δική του ιστορία, προσδιορίζοντας το κόμμα ως «Κεντροδεξιό». Αποδείχθηκε όμως ότι, ένα κόμμα με δεξιές καταβολές και αριστερή νοοτροπία διαχείρισης των προβλημάτων, δεν μπορεί να κερδίσει τον κεντρώο ψηφοφόρο, μόνο και μόνο επειδή κηδεύει τον Καπετάν Γιώτη "δημοσία δαπάνη" (με αιτιολογικό"τας εξαιρετικάς προς την πατρίδα προσφερθείσας υπηρεσίας") ή επειδή«προσλαμβάνει» διακεκριμένους αριστερούς ως συνεργάτες.

Η Νέα Δημοκρατία,στην αγωνιώδη προσπάθεια που καταβάλλει για την απόκτηση πολιτικοϊδεολογικής φυσιογνωμίας,βρίσκεται σήμερα στην φάση όπου ο Λαός την χαρακτηρίζει ως κόμμα "μνημονιακό". Δηλαδή, ως κόμμα που υποτάσσει τα Εθνικά συμφέροντα σε αυτά των "συμμάχων" και που θεωρεί ότι το συμφέρον της Πατρίδας μπορεί να περνάει μέσα από την θυματοποίηση των Ελλήνων. Ενός κόμματος που θεωρεί την ανάδειξη του "Ναι σε όλα" ως ενός σύγχρονου Σύμβολου Πίστης, της ηγεσίας προς "τους εταίρους -δανειστές", και των βουλευτών προς την ηγεσία και τους περί αυτήν.

Η Νέα Δημοκρατία,υποστηρίζω ότι, δεν έχει πλέον τίποτε άλλο να προσφέρει (προς το εξωτερικό και το εσωτερικό). Εξάντλησε τους λόγους της πολιτικής της ύπαρξης. Και γι' αυτό, ήρθε η ώρα να κλείσει τον ιστορικό της κύκλο. ...

(Ολόκληρο το άρθρο, στη συνέχεια)

Η ίδρυση της "Νέας Δημοκρατίας" από τον εκλεκτό της Βασίλισσας Φρειδερίκης (το 1954) και «εγκεκριμένο» διάδοχο του καθεστώτος Ιωαννίδη (το 1974), συνοδεύτηκε από τις κραυγές των «απροσάρμοστων δεξιών» που δεν μπορούσαν να δεχτούν ότι το κόμμα τους θα έφερε ως τίτλο μια κομμουνιστική, επίσημα διακηρυγμένη, ορολογία. (Ο όρος "Νέα Δημοκρατία", ήταν το διακηρυγμένο όραμα των κομμουνιστών, μετά την στρατιωτική ήττα στο Γράμμο και το Βίτσι). 
Το νέο ξεκίνημα του Κωνσταντίνου Καραμανλή σηματοδοτήθηκε από την ανανέωση του «πολιτικού προσωπικού αιχμής» και την εκλογή δεκάδων νέων και άπειρων βουλευτών, που σε μεγάλο ποσοστό ήσαν μεταλλαγμένοι γόνοι παλαιοτέρων πολιτικών. Ο «ριζοσπαστικός φιλελευθερισμός», που τότε διακηρύχθηκε ως επίσημη ιδεολογία του κόμματος, δεν έγινε ποτέ κατανοητός από τα στελέχη που, όμως, δεν έδειξαν και μεγάλο ενδιαφέρον για «το δευτερεύον αυτό ζήτημα» περιοριζόμενα στην εμπέδωση, στην άσκηση και στη νομή της εξουσίας. 
Η περίοδος Αβέρωφ σηματοδότησε την προσπάθεια απόκτησης ιδεολογικοπολιτικής φυσιογνωμίας που ονόμασαν «Λαϊκή Δεξιά» και η οποία επέφερε μαχητικότητα των μαζών που στήριζαν το κόμμα. 
Ο Μητσοτάκης, που διαδέχθηκε τον υπονομευθέντα και παραιτηθέντα Αβέρωφ, «φιλελευθεροποίησε» το κόμμα δημιουργώντας όμως, εκ των πραγμάτων, δυο ισχυρές τάσεις στις τάξεις του και την ετικέτα του «Νεοφιλελευθερισμού». 
Η διαπάλη αυτών των τάσεων προώθησε τον Δεξιό- Καραμανλικό Έβερτ στην ηγεσία. Ο Μιλτιάδης Έβερτ διακήρυξε το νεφελώδες όραμα της«Ειρηνικής Επανάστασης» και τελικώς, παρά το γεγονός ότι έθεσε τις βάσεις του εκσυγχρονισμού της Νέας Δημοκρατίας απομακρύνθηκε (δια λόγους υγείας) μετά από ισχυρή πολιτική παρέμβαση των κορυφαίων ιστορικών στελεχών του κόμματος. 
Η παράδοση της ηγεσίας στον 40άρη και φέρελπι  βουλευτή Μακεδονίας έγινε λόγω ονόματος και λόγω ανάγκης ανόδου στο προσκήνιο, της γενιάς των σαραντάρηδων. 
Ο «Μεσαίος χώρος» που διακήρυξε ο Κώστας Καραμανλής, σηματοδότησε την σταδιακή κεντρώα μετάλλαξη του κόμματος, που αποκάλεσε την ιδεολογικοπολιτική του πλατφόρμα «Κοινωνικό Κέντρο» και προώθησε, σε κομβικά πόστα, στελέχη προερχόμενα από αριστερούς κυρίως πολιτικούς χώρους. 
Ο Αντώνης Σαμαράς, ο τελευταίος ίσως Πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας, επιχείρησε να γράψει την δική του ιστορία, προσδιορίζοντας το κόμμα ως «Κεντροδεξιό». Αποδείχθηκε όμως ότι, ένα κόμμα με δεξιές καταβολές και αριστερή νοοτροπία διαχείρισης των προβλημάτων, δεν μπορεί να κερδίσει τον κεντρώο ψηφοφόρο, μόνο και μόνο επειδή κηδεύει τον Καπετάν Γιώτη "δημοσία δαπάνη" (με αιτιολογικό "τας εξαιρετικάς προς την πατρίδα προσφερθείσας υπηρεσίας") ή επειδή «προσλαμβάνει» διακεκριμένους αριστερούς ως συνεργάτες. 

Η Νέα Δημοκρατία, στην αγωνιώδη προσπάθεια που καταβάλλει για την απόκτηση πολιτικοϊδεολογικής φυσιογνωμίας, βρίσκεται σήμερα στην φάση όπου ο Λαός την χαρακτηρίζει ως κόμμα "μνημονιακό". Δηλαδή, ως κόμμα που υποτάσσει τα Εθνικά συμφέροντα σε αυτά των "συμμάχων" και  που θεωρεί ότι το συμφέρον της Πατρίδας μπορεί να περνάει μέσα από την θυματοποίηση των Ελλήνων. Ενός κόμματος πουθεωρεί την ανάδειξη του "Ναι σε όλα" ως ενός σύγχρονου Σύμβολου Πίστης, της ηγεσίας προς "τους εταίρους -δανειστές", και των βουλευτών προς την ηγεσία και τους περί αυτήν.

Η Νέα Δημοκρατία, υποστηρίζω ότι, δεν έχει πλέον τίποτε άλλο να προσφέρει (προς το εξωτερικό και το εσωτερικό). Εξάντλησε τους λόγους της πολιτικής της ύπαρξης. Και γι' αυτό, ήρθε η ώρα να κλείσει τον ιστορικό της κύκλο.

 Ενημέρωση Πελοποννήσου 

Σχετικό τίτλου: 

Με τον εκβιασμό ότι, αν δεν υπερψηφισθεί το πακέτο (με ταμέτρα-πιράνχας), μετά την 16η Νοέμβρη τέρμα τα δίφραγκα, πάμε για στάση εσωτερικών -εν πρώτοις- πληρωμών, χρεωκοπία και επιστροφή στη δραχμή, ο κ. Σαμαράς και οι συν αυτώ Πινόκιο της ελεεινής μορφήςπέρασαν τη νύχτα της 7ης προς το ξημέρωμα της 8ης Νοεμβρίου τοδιάταγμα υπαγωγής της Ελλάδας στιςορέξεις του Βερολίνου.

Την επομένη ο κ. Σόιμπλε τους έκλασε - απτόητοι οι τρεις Πινόκιο της γερμανικής μορφής προχώρησαν στην υπερψήφιση του Προϋπολογισμού που δίνει υπόσταση γκαουλάϊτερ...

στα πιράνχας.

Την επόμενη μέρα η Τρόικα τους έκλασε - δεν ολοκληρώθηκε η έκθεση, να μας ξανάρθετε κουρεμένοι και βλέπουμε. Απτόητη η τριάδα των ανδρεικέλων στέλνει στο Γιούρογκρουπ τον κ. Στουρνάρα με τη μεγάλη φιλοδοξία να εξασφαλίσει για τη χώρα μας μια «πολιτική δήλωση».

Τι «πολιτική δήλωση» ; - α! Αυτό «επαφίεται στο φιλότιμο» των τοκογλύφων.

Αυτά τα γελοία.

Και με τέτοια γελοία θα συνεχίσουμε.

Με ψέματα τύπου «στις 18 Σοσιαλισμός», στις «17 χρεωκοπούμε», με λεονταρισμούς απέναντι στον λαό, με γαλυφιές απέναντι στους Δυνατούς, με σοφιστείες όταν διαψεύδονται οι εξαγγελίες, μεκουτοπονηριές και μιξοπαρακάλια.

Ομως πλέον δεν πείθουν κανέναν.

Ακόμα κι αν σε στιγμές απελπισίας, όταν δείχνουν να εκλαμβάνουν την ίδια τους την προπαγάνδα ως πραγματικότητα, ακόμα και τότε κάποια κεραμίδα προσγειώνεται στο κεφάλι τους και τους προσγειώνει στην πραγματικότητα που έφτιαξαν. Ποσώς. Το κακό είναι ότι μέσα σε αυτήν την πραγματικότητα ζούμε κι εμείς.

Μια πραγματικότητα όλο και πιο εφιαλτική. Που όμως κατισχύει!

Γιατί;

Γιατί, ενώ ζούμε στην κόλαση, υπακούουμε σε εκείνους που μας έβαλαν μέσα, σε εκείνους που τηδιαχειρίζονται μένοντας έξω απ’ τα καζάνια της οι ίδιοι, ασφαλείς στα προστατευμένα προάστια του πλούτου τους;

Διότι μιλάμε τη γλώσσα της κόλασης.

Κι όταν μιλάς τη γλώσσα της κόλασης, σου φαίνεται φυσικό να είσαι κολασμένος. Μάλιστα, με τον καιρό αρχίζεις να πιστεύεις ότι το μόνο κατοικημένο μέρος στο σύμπαν είναι η κόλαση.

Γιατί όμως μιλάς τη γλώσσα της κόλασης;

Διότι δεν μιλάς τη γλώσσα της πραγματικότητας, αλλά τη γλώσσα της προπαγάνδας που σου κάνουν για την πραγματικότητα.

Αυτό είναι η κόλαση - το διαρκές ψεύδος για την πραγματικότητα, έτσι ώστε να μην μπορείς να τηναναλύσεις (ακόμα κι όταν αντιλαμβάνεσαι το προφανές)· και έτσι να πνίγεσαι μέσα σε έναν ωκεανό φλυαρίας, απο και παραπληροφόρησης. Συνήθως νομίζοντας ότι τα ξέρουμε όλα, ενώ απλώς καταναλώνουμε κλισέ. Οπως, για παράδειγμα, το κλισέ της Ελεύθερης Αγοράς.

Πόσο ελεύθερη όμως είναι αυτή η αγορά; Στην πραγματικότητα διευθύνεται πιο άγρια και πιο δικτατορικά από οποιαδήποτε διευθυνόμενη οικονομία υπήρξε ως τώρα.

Διευθύνεται από Τράπεζες, Οίκους Αξιολόγησης και Μονοπώλια.

Ακόμα και οι αντιθέσεις αυτών που διευθύνουν την αγορά μορφή διεύθυνσης είναι -μάλιστα η πιοκαθοριστική- όταν οι ενδοαστικές αυτές αντιθέσεις αποκρυσταλλώνονται σε αποτέλεσμα.

Πάντα προσωρινό, ώσπου η συνεχής διαμάχη να παράξει το επόμενο πρόταγμα, την επόμενη σύγκρουση. Ενα σύστημα που περιέχει τον αέναο πόλεμο μέσα του και οδηγεί αναπόδραστα σε πολέμους.

Με θύματα πάλι και πάντα ποιους; τους κολασμένους, αυτούς που μιλάνε τη γλώσσα της προπαγάνδας για την πραγματικότητα, αυτούς που θα πάρουν, που πολλές φορές έχουν ως τώρα πάρει στο λαιμό τουςκι όλους τους άλλους.

Πλην των διαχειριστών της κόλασης! Αυτοί δεν είναι τροφή για τα κανόνια, αυτοί τα παράγουν.

Διότι κανόνια είναι οι τόκοι, οι τοξικές επενδύσεις, το ματοβαμμένο κέρδος, η δημιουργική λογιστική περί τα χρέη, οι χυδαίοι πολιτικοί προσδιορισμοί μιας ακόμα πιο χυδαίας οικονομίας, που όμως προηγείται της πολιτικής (αντί να έπεται) κι έτσι υπαγορεύει η ίδια πολιτική σε πολιτικούς λακέδες των τοκογλύφων, αντί να καθορίζεται από πολιτικούς που υπηρετούν τη ζωή των ανθρώπων.

Η ελεύθερη αγορά, η οικονομία που δεν «αντέχει» τους ανθρώπους, η οικονομία της φρίκης, διευθύνεταιαπό πολιτικούς που διευθύνονται από τις Τράπεζες, τους Οίκους και τα Τραστ.

Η γραφειοκρατία των Βρυξελλών (ή της Ουάσινγκτων ή του Πεκίνου) που διεκπεραιώνει τη διεύθυνση της ελεύθερης αγοράς, που θέτει τους βρώμικους κανόνες του παιγνιδιού [ανταγωνισμός, κόστος(!) εργασίας, ληστρικό κέρδος], τους κανόνες που παράγουν την ανεργία, την αμορφωσιά, τη φτώχεια, τηφθορά του περιβάλλοντος, τις αυτοκτονίες, αυτή η γραφειοκρατία είναι η πιο σκληρή αλλά και η πιοαυτοαναφορική από κτίσεως κόσμου - μπροστά της η Σοβιετική γραφειοκρατία μοιάζει με εκδρομή Ουρσουλίνων εν μέσω θυέλλης.

  

Το σχήμα: πλούτος που ελέγχει την πολιτική χάριν του πλούτου είναι πολύ απλό, αλλά δεν το βλέπουν όσοι μιλάνε τη γλώσσα της προπαγάνδας του.

Βλέπουν, ίσως, ένα σωρό παραλλαγές του εν λόγω σχήματος, πνιγμένοι όμως σε μιαν ατέλειωτη σημειολογία παρενδεδυμένων εννοιών, προσπερνούν τη χυδαία απλότητα του προβλήματος.

Κι έτσι η κόλαση των πολλών γίνεται ο παράδεισος των λίγων. Στην κόλαση σου φταίει ο πλησίον του διπλανού καζανιού, μιλάς τη γλώσσα που σου ψιθυρίζει στο αυτί το παπαγαλάκι όταν καταδικάζει τον διπλανό σου (για να ψήνει κι εσένα) και η ζωή συνεχίζεται. Μέσα σε μιαν ελεύθερη, ας πούμε, οικονομία, που ελεύθερη δεν είναι. Συνεχίζεται εκτός πραγματικότητας κι εντός προπαγάνδας.

  

Ομως, το ξαναλέμε: η κόλαση δεν είναι το μόνο κατοικήσιμο μέρος στο σύμπαν...

 

email: stathis@enikos.gr

Του Στάθη από enikos

==========================
 "O σιωπών δοκεί συναινείν"