Η Λίστα Λαγκάρντ: Η Δικαίωση ενός "τρελού" και ιδιόρρυθμου από το 2010 (απόσπασμα από την μήνυσή μου για εσχάτη προδοσία)

Η ΑΥΤΟΚΑΤΑΡΓΗΣΗ ΤΟΥ αρ. 86 ΣΥΝΤ.- YΠΟΘΕΣΗ Γ. ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ

 (ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ ΤΗ ΜΗΝΥΣΗ ΓΙΑ ΕΣΧΑΤΗ ΠΡΟΔΟΣΙΑ)

Γράφει ο Δημήτρης Αντωνίου Γιατρός - Πρόεδρος "Ζωηδοσία"
 

Η υπόθεση του τ. υπουργού οικονομικών της κυβέρνησης Γ. Παπανδρέου, Γ. Παπακωνσταντίνου (που μας έβαλαν στο Μνημόνιο) της αλλοίωσης (πλαστογραφίας) της λίστας Lagarde, αφήνει μια μεγάλη νομολογιακή κληρονομιά και προίκα στον ελληνικό λαό, αυτή της ακύρωσης-στην ουσία του-των περίφημων άρθρων 61 και 86 Συντ., δια της ενσυνειδήτου στρεβλωτικής ερμηνείας των οποίων από τους εκάστοτε βουλευτές, οδήγησε μέχρι τώρα σε πληθώρα παύσης ποινικών διώξεων και παραγραφών, εξοφθάλμων εγκλημάτων διαπραττομένων από βουλευτές και υπουργούς, με τρόπο πρωτοφανή στην παγκόσμια ιστορία.
Τα άρθρα 61 παρ.1 ορίζει ότι: «οι βουλευτές δεν καταδιώκονται, ούτε οπωσδήποτε εξετάζονται, ένεκα γνώμης ή ψήφου δοθείσης παρ` αυτών κατά την άσκηση των βουλευτικών των καθηκόντων» (εκτός της περίπτωσης της συκοφαντικής δυσφήμησης και εσχάτης προδοσίας, σύμφωνα με το άρ.61 παρ.2 Συντ.- βλ.παρακάτω).
Συνεπώς, για όσα εγκλήματα (ποινικά αδικήματα) διαπράττουν οι βουλευτές «εκτός των καθηκόντων των» δεν απολαμβάνουν την άτυπη «ασυλία» του άρ.61 παρ.1 Συντ. και διώκονται πάντα από την τακτική δικαιοσύνη μετά από άδεια της Βουλής, σύμφωνα με το άρ. 62 Συντ.
Το άρ. 86 Συντ. ορίζει ότι οι υπουργοί αντίστοιχα, «διώκονται μόνο από την Βουλή και μόνο για αξιόποινες πράξεις (ποινικά αδικήματα) που τελούν «κατά την άσκηση των καθηκόντων των».
Συνεπώς, για τα εγκλήματα που οι υπουργοί διαπράττονται «εκτός των καθηκόντων» των, αρμόδια να δικάσει είναι η τακτική δικαιοσύνη (κι όχι η Βουλή). Μέχρι τώρα η εκάστοτε Βουλή έκρινε αδιάκριτα κι απαράδεκτα, ότι ΟΛΑ ανεξαιρέτως τα εγκλήματα που διαπράττονται κατά την χρονική διάρκεια της θητείας των βουλευτών και υπουργών, ενέπιπταν στις διατάξεις των άρ.61-62 και 86 Συντ. και είτε δεν παρείχε την άδεια δίωξης για τους βουλευτές (αρ.61-62 Συντ.), είτε δεν ασκούσε η ίδια δίωξη στους υπουργούς (αρ.86 Συντ.), είτε αποφάσιζε για την παραγραφή των, σύμφωνα με τις βραχύτατες αποσβεστικές προθεσμίες του αρ. 86 Συντ. και του ν.3126/2002 «περί ευθύνης υπουργών».
Ας δούμε όμως ποία είναι η έννοια της «διάπραξης εγκλημάτων κατά την άσκηση των καθηκόντων βουλευτών και υπουργών». Η παρακάτω ορθή ερμηνεία της φράσης αυτής, την κατέθεσα από το 2010 στο κείμενο της μήνυσής μου για εσχάτη προδοσία –που εκκρεμεί στην Βουλή από την 24-11-2011 (Συντ.86)-στην μήνυσή μου από τον Οκτώβριο του 2012 «για κατάχρηση εξουσίας κατά του νυνκοινοβουλίου» για την μη-κίνηση και άσκηση ποινικής δίωξης στην παραπάνω μήνυσή μου και για πρώτη φορά! υιοθετήθηκε και στην πρόταση για την έναρξη προκαταρκτικής εξέτασης κατά του Γ. Παπακωνσταντίου που κατατέθηκε από την τρικομματική κυβέρνηση στην Βουλή την 31-12-2012, μετά από εισήγηση του Μάκη Βορίδη, ο οποίος ανέπτυξε ευφυιώς το σκεπτικό της σε δύο τηλεοπτικές εκπομπές την 29 και 31 Δεκεμβρίου 2012.
Η ορθή ερμηνεία λοιπόν είναι η εξής:

ΔΙΩΞΗ ΒΟΥΛΕΥΤΩΝ (αρ.59-61 Συντ.) και ΥΠΟΥΡΓΩΝ (αρ. 86 Συντ.)
Ι) Από τον συνδυασμό των άρθρων 59 και 61 Συντ., προκύπτει ότι: α) τα καθήκοντα (του άρθρου 59 Συντ) και τα βουλευτικά καθήκοντα (του άρθρου 61 Συντ), είναι νόμιμα, ΥΠΟ ΤΗΝ ΠΡΟΥΠΟΘΕΣΗ, της «τήρησης της Πίστης στην Πατρίδα, σεβασμού του Δημοκρατικού Πολιτεύματος, υπακοής στο Σύνταγμα και τους νόμους» από τους ορκισμένους βουλευτές. Συνεπώς, Υπέρτατο και Πρωταρχικό Καθήκον των βουλευτών, το οποίο συνιστά την αναγκαία προυπόθεση και καθορίζει και την νομιμότητα όλων των ασκουμένων υπ` αυτών πράξεων στα πλαίσια των καθηκόντων των (*), είναι η «τήρησης της Πίστης στην Πατρίδα, σεβασμού του Δημοκρατικού Πολιτεύματος, υπακοής στο Σύνταγμα και τους νόμους». Συνεπώς κάθε πράξη «βουλευτικού καθήκοντος» που καταλύει το Δημοκρατικό Πολίτευμα και το Σύνταγμα (όπως η Εσχάτη Προδοσία, ΠΚ 134) δεν εμπίπτει στις προστατευτικές διατάξεις των άρθρων 60 και 61 παρ.1 Συντ. και διώκεται, μαζί με την συκοφαντική δυσφήμηση (61 παρ.2 Συντ) με την υποχρεωτική εκ της Βουλής παρασχεθείσα άδεια για δίωξη στον αρμόδιο εισαγγελέα της τακτικής δικαιοσύνης. Είναι αδιανόητη ως δήθεν «νόμιμη εσχάτη προδοσία» αυτή που διεπράχθη με την ψήφο των βουλευτών! (όπως έγινε με τα μνημόνια και δανειακές συμβάσεις 2010-2012!) (εναλλακτικά: η εσχάτη προδοσία θεωρείται ότι δεν εμπίπτει καν στα πλαίσια άσκησης των νομίμων βουλευτικών καθηκόντων και διώκεται από τον τακτικό εισαγγελέα με τις διατάξεις του εδ. τελευταίου του άρ.62 Συντ). Στις δύο αυτές περιπτώσεις (της εσχάτης προδοσίας και συκοφαντικής δυσφήμησης), η Βουλή, πιστοποιεί ότι τα εγκλήματα, για τα οποία ο τακτικός εισαγγελέας ζητά την άδεια δίωξης, είναι ένα εκ των δύο προαναφερομένων (εσχάτη προδοσία ή συκοφαντική δυσφήμηση), την ταυτότητα των υπαιτίων κι ότι αυτά διεπράχθησαν «κατά την άσκηση των βουλευτικών των καθηκόντων» και χορηγεί στο εισαγγελέα την άδεια δίωξης υποχρεωτικά. Εάν κριθεί από την Βουλή, ότι τα εγκλήματα αυτά, διεπράχθησαν «εκτός των βουλευτικών καθηκόντων», ακολουθούνται οι διατάξεις του άρθρου 62 Συντ.
(*) η φύση (το περιεχόμενο) της πράξης καθορίζει το εάν αυτή έγινε «κατά την άσκηση, ή όχι των βουλευτικών καθηκόντων» του υπαιτίου βουλευτή
Π.χ. ένας βουλευτής που συλλαμβάνεται αν οδηγεί μεθυσμένος γυρίζοντας από ένα κέντρο διασκέδασης, δεν θεωρείται ότι τέλεσε το έγκλημα αυτό «κατά την άσκηση των καθηκόντων του», διότι καθήκον του δεν είναι να οδηγεί μεθυσμένος, αλλά να οδηγεί νηφάλιος σε αποστολή του βουλευτικού του καθήκοντος. Συνεπώς η Βουλή παρέχει υποχρεωτικά άδεια στον τακτικό εισαγγελέα για την δίωξή του (Συντ.62).
ΙΙ) Το ίδιο ως παραπάνω βασικό σκεπτικό αφορά και τις αξιόποινες πράξεις των υπουργών που διαπράττουν «κατά την άσκηση των καθηκόντων των» (Συντ.86).
Π.χ. δεν νοείται ο υπουργός εξωτερικών να αξιώνει «ασυλία» εάν σκοτώσει, λόγω εθνικών διαφορών, τον ξένο ομόλογό του κατά την διάρκεια επισήμων συνομιλιών των για διακρατικές διαφορές και να ισχυριστεί (ο δράστης) ότι το έκανε για το «δημόσιο συμφέρον» της πατρίδας του! Διότι είναι προφανές και αυτονόητο ότι ο φόνος τους συνομιλητή του δεν ήταν «μέσα στα καθήκοντά του»!! Στην προκειμένη περίπτωση η πλαστογράφηση (αλλοίωση) του δημοσίου εγγράφου «Λίστα Lagarde») από τον τ. υπουργό Γ. Παπακωνσταντίνου, δεν περιλαμβάνεται προφανώς μέσα στα «νόμιμα υπουργικά του καθήκοντα»λ, στα οποία περιλαμβάνεται μόνο το καθήκον του να ελέγξει την λίστα (κι όχι να την παραποιήσει με δόλο!). Συνεπώς, οι παραπάνω δύο πράξεις, ως τελεσθείσες «εκτός των υπουργικών καθηκόντων των υπουργών» δεν εμπίπτουν στις διατάξεις του άρ.86 Συντ. και γι αυτό αρμόδια είναι η τακτική δικαιοσύνη. Συνεπώς, για τις πράξεις αυτές, δεν ισχύουν οι εξοργιστικά βραχύτατες αποσβεστικές του αξιόποινου (προθεσμίες παραγραφής) του άρ.86 Συντ., αλλά αυτές του ΚΠΔ, όπως για όλους τους πολίτες.
Σημ.: 1) Είναι σημαντικό να τονίσω ότι οι βουλευτές (όχι όμως οι υπουργοί) διώκονται και για αξιόποινες πράξεις οι οποίες δεν εμπεριέχουν δόλο (ΠΚ 27)! 2) Οι υπουργοί που είναι και βουλευτές δικάζονται ως υπουργοί, σύμφωνα με τον ν.3126/2003 «περί ευθύνης υπουργών» (βλ. άρθρο 6 παρ.3 του ν.3126/2003).
ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ
Συμπέρασμα Πρώτο: Η στοιχειοθέτηση της «εντός ή εκτός των καθηκόντων» διάπραξη εγκλημάτων των βουλευτών και υπουργών καθορίζεται από το περιεχόμενο (ουσία) της αξιόποινης πράξης κι όχι απλά και μόνο από το γεγονός ότι η πράξη αυτή διεπράχθη κατά την χρονική περίοδο που ο υπαίτιος ήταν βουλευτής και υπουργός, ή όχι. Συνεπώς, στις παραπάνω περιπτώσεις τα εγκλήματα ανήκουν στην αρμοδιότητα της τακτικής δικαιοσύνης.
Συμπέρασμα Δεύτερο: Από το παραπάνω σκεπτικό προκύπτει ότι:
α) οι υπουργοί παραπέμπονται στο Ειδικό Δικαστήριο -στα πλαίσια των άρθρων 86 Συντ.-μόνο για ελάχιστα ποινικά αδικήματα που διαπράττουν «κατά την άσκηση των καθηκόντων των» και συγκεκριμένα αυτά τα οποία αποκλείουν το άδικο (ΠΚ 20, 21, 22, 367, 371 παρ.4), και των οποίων οι υπαίτιοι βρίσκονται σε κατάσταση πραγματικής πλάνης (ΠΚ 30) ή Νομικής πλάνης (ΠΚ 31). Στην ουσία δηλαδή το άρ.86 Συντ. «αυτοκαταργείται» σχεδόν στο σύνολό του!
β) Οι βουλευτές, αντίστοιχα-στα πλαίσια των άρθρων 59-61-62 Συντ. για τα εγκλήματα της Συκοφαντικής Δυσφήμησης (ΠΚ 363) και Εσχάτης Προδοσίας (ΠΚ 134, 134Α) τελούμενα ωσαύτως «κατά την άσκηση των καθηκόντων των».
Συμπέρασμα Τρίτο: Συνεπώς, η μέχρι τώρα εθνικά και συνταγματικά απαράδεκτη πρακτική της βουλής, η οποία παρέπεμπε στις διατάξεις του αρ.86 Συντ. όλες ανεξαιρέτως της εγκληματικές πράξεις των υπουργών, με αποτέλεσμα την παραγραφή των, προήρχετο και προέρχεται από την ενσυνείδητη παρερμηνεία (*) των άρθρων 61 και 86 Συντ. από την ίδια την Βουλή, η οποία στο πλαίσιο αυτό εγκληματεί ενεργά, ή δια παραλείψεως (ΠΚ 14,15).
(*) ασυνείδητα και χωρίς δόλο παρερμηνεία των άρθρων του Συντ. και των νόμων δεν νοείται από την Βουλή!, διότι αυτή είναι ο νομοθέτης!
ΔΙΩΞΗ ΤΗΣ ΕΣΧΑΤΗΣ ΠΡΟΔΟΣΙΑΣ ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΣΥΝΤ. 97 και 62 εδ. τελευταίο.
Άρθρο 97 Συντ.: 1. «Τα κακουργήματα και τα πολιτικά εγκλήματα δικάζονται υπό μικτών ορκωτών δικαστηρίων, συγκροτουμένων εκ τακτικών δικαστών και ενόρκων, ως νόμος ορίζει. Αι αποφάσεις των δικαστηρίων τούτων υπόκεινται εις τα υπό του νόμου οριζόμενα ένδικα μέσα».
Δεδομένου ότι η Εσχάτη Προδοσία είναι έγκλημα Πολιτικό (απόφ, 684/74 ΟλΑΠ) επειδή στρέφεται αμέσως κατά της Πολιτείας και τείνει στην ανατροπή ή αλλοίωση της «καθεστηκυίας» τάξεως η οποία υπάρχει σύμφωνα με το ισχύον πολίτευμα, η δίωξη και η δίκη της πρέπει να γίνονται σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 97 Συντ., ήτοι από την Μικτά Ορκωτά Δικαστήρια, συγκροτούμενα εκ τακτικών δικαστών.
Το άρθρο αυτό εισήχθη για να αποφευχθεί η δίκη των πολιτικών κατηγορουμένων για Εσχάτη Προδοσία από την Βουλή, σύμφωνα με το άρθρο 86 Συντ., περίπτωση κατά την οποία προκύπτει η απαράδεκτη και αδιανόητη κατάσταση οι κατηγορούμενοι να είναι ταυτόχρονα και για την ίδια υπόθεση και δικαστές του εαυτού των!!

Βλέπε σχετικά ΕΔΩ και ΕΔΩ
 
==========================
 "O σιωπών δοκεί συναινείν"