ΔΗΜ. ΑΝΤΩΝΙΟΥ: ΜΟΝΕΤΑΡΙΣΜΟΣ και ΝΕΟ-ΦΙΛΕΛΕΥΘEΡΙΣΜΟΣ: Η_Ιδεολογοποίηση μιας Ανθρωποκτόνου Οικονομικής Μεθόδου

 

γράφει ο Δημ. Αντωνίου, γιατρός

ΜΕΡΟΣ Α!
 Ι) Μονεταρισμός (Clark Warburton (1896-1979), Αμερικανός οικονομολόγος (και Μ. Friedman και Anna Schwartz  βλ. παρακάτω). 

Ο Μονεταρισμός, είναι η αντίθετη του Κευνσιανισμού έκφραση του Καπιταλισμού, με όλα τα συνεπαγόμενά της. O Μονεταρισμός, συμπληρωμένος από τους κανόνες της «Συναίνεσης της Ουάσιγκτον» και το εργατικό δίκαιο της «Σχολής του Σικάγου» του Milton Friedmann, συναποτελεί τον Νέο-Φιλελευθερισμό. Κατ` αρχήν θα εκθέσω τις βασικές αρχές του Μονεταρισμού και στην συνέχεια του Νεο-φιλελευθερισμού.

Μονεταρισμός (και ο Νέο-φιλελευθερισμός) αντιμετωπίζει τον άνθρωπο ως «Huomo Economicus», ήτοι θέτει την πολιτική στην υπηρεσία της οικονομίας και ιδιαίτερα της νομισματικής πολιτικής και τους κέρδους και ταυτίζει την «ευτυχία και ευημερία» του ατόμου με τον πλούτο!

Ο Μονεταρισμός στους Οικονομικούς κύκλους

Ο Μονεταρισμός θεωρεί ότι στην ελεύθερη οικονομία, χωρίς την δημοσιονομική και νομισματική παρέμβαση του κράτους, οικονομικοί κύκλοι δεν εμφανίζονται καν.

Βασική αρχή του Μονεταρισμού, είναι ότι οι οικονομικοί κύκλοι, πληθωριστικής ανάπτυξης και ύφεσης, είναι  αποτέλεσμα νομισματικό και οφείλεται στις διακυμάνσεις της νομισματικής κυκλοφορίας (και των δημόσιων δαπανών) όταν αυτή καθορίζεται από τις κυβερνήσεις. ...
Οι οικονομικοί κύκλοι, πληθωριστικής ανάπτυξης και ύφεσης, προκαλούνται από την αναποτελεσματική και στρεβλωτική παρέμβαση του κράτους.

Έτσι, ο Μονεταρισμός πιστεύει, ότι η αύξηση της ζήτησης (ανάπτυξη) και ο πληθωρισμός είναι αποτέλεσμα της υπέρμετρης αύξησης της  νομισματικής επέκτασης, κεντρικά καθορισμένης.  Το αντίθετο ισχύει για τις φάσεις της ύφεσης. Κι αντίστροφα: Ο  Μονεταρισμός πιστεύει, σε αντίθεση με τον Κευνσιανισμό,  ότι οι ελεύθερες αγορές λειτουργούν αποτελεσματικά στην εξομάλυνση και αντιστροφή των οικονομικών κύκλων, όταν αυτοί προκύπτουν, χωρίς την χρεία της «αντικυκλικής»  κρατικής παρέμβασης που περιγράψαμε στον Κευνσιανισμό. Η κρατική «αντικυκλική» παρέμβαση στις περιπτώσεις αυτές, δεν είναι μόνο αναποτελεσματική (λόγω της θεωρίας των «λογικών προσδοκιών, που θα αναπτύξουμε παρακάτω), αλλά και καταστροφικά στρεβλωτικές.

Για τους παραπάνω λόγους, ο Μονεταρισμός, συστήνει μια «ουδέτερη» και «προκυκλική» νομισματική πολιτική του κράτους και της Κεντρικής τράπεζας και στις δύο φάσεις του οικονομικού κύκλου, ήτοι την διατήρηση ενός σταθερού ρυθμού αύξησης της ρευστότητας, ίδια και στις δύο φάσεις του οικονομικού κύκλου (περιοριστική νομισματική πολιτική και σε περιόδους ύφεσης). Συναφώς με τα παραπάνω, ο Μονεταρισμός, θεωρεί ότι μια ενδεχόμενη «αντικυκλική» νομισματική επέκταση στην φάση της ύφεσης, λόγω μείωσης της παραγωγικότητας και διαρθρωτικών στρεβλώσεων της αγοράς, θα έχει καταστροφικά αποτελέσματα, που οδηγούν σε «στασιμοπληθωρισμό» (stagflation) κι όχι σε αναπτυξιακή αντιστροφή της ύφεσης, όπως επαγγέλλεται ο Κευνσιανισμός.

Η βασική αυτή φιλοσοφική-πολιτική «θεωρία» του Μονεταρισμού εκφράζεται δια μιας οικονομικής πολιτικής αυστηρά αντίστροφης της Κευνσιανής. Πρώτα, αποκλείεται, στον μέγιστο δυνατό βαθμό, ο ρόλος και η λειτουργία του κράτους ως «fiscal factor», ήτοι ως ρυθμιστή της οικονομίας, τόσο διότι είναι αναποτελεσματικός (σύμφωνα με την θεωρία των «λογικών προσδοκιών που θα αναπτύξουμε παρακάτω), όσο-και κυρίως- διότι είναι πληθωριστικά στρεβλωτικός κι ως εκ τούτου επικίνδυνος για την οικονομική σταθερότητα κι ανάπτυξη. Βασικός σκοπός της οικονομικής θεωρίας και πρακτικής του Μονεταρισμού είναι η διατήρηση χαμηλού πληθωρισμού, τον οποίο θεωρεί τον μέγιστο παράγοντα αποσταθεροποίησης της οικονoμίας, με την κρυφό μέριμνα όμως να εστιάζεται στην διατήρηση της (αγοραστικής) αξίας του συσσωρευμένου κεφαλαίου (ομόλογα, μετοχές, καταθέσεις, πολύτιμα μέταλλα, ακίνητα κλπ), δια του χαμηλού πληθωρισμού. Γι αυτό κι ο πληθωρισμός πρέπει να κρατηθεί πάση θυσία χαμηλά. Και-κατά τους μονεταριστές (και νέο-φιλελεύθερους)- ο κυριότερος παράγοντας πληθωρισμού είναι η κεντρικά καθορισμένη (από την κυβέρνηση) νομισματική επέκταση, η οποία προκαλεί πληθωριστική αύξηση της ζήτησης και του ΑΕΠ (ανάπτυξη) (σε αντίθεση με τον Κευνσιανισμό) και γι αυτό πρέπει συνεπώς να κρατηθεί χαμηλά πάση θυσία. Αλλά κι αντίστροφα. Η κεντρικά σχεδιασμένη υπερβολικά περιοριστική νομισματική πολιτική, προκαλεί τεράστια κι ανεξέλεγκτη ύφεση. Γι` αυτό η νομισματική πολιτική (ύψος επιτοκίων) πρέπει να αφήνεται στην εξισορροπιστική λειτουργία των ελεύθερων αγορών, οι οποίες διατηρούν την νομισματική επέκταση και οικονομία σταθερή και στις δύο φάσεις της οικονομίας, εξασφαλίζοντας –υπό την επιρροή της σταθερής νομισματικής κυκλοφορίας-  μια ισορροπία ιδιωτικής ζήτησης και παραγωγής (επενδύσεις).

Για τους Μονεταριστές, η κεντρικά καθορισμένη νομισματική επέκταση ακόμα και σε περιόδους ύφεσης (χαμηλής παραγωγικότητας, λόγω διαρθρωτικών αγκυλώσεων της οικονομίας) θα προκαλέσει «στασιμοπληθωρισμό» (stagflation) και μεγαλύτερη ύφεση. Γι αυτό προτείνουν μέτρα λιτότητας (δημοσιονομικής πειθαρχίας και σταθερής νομισματικής πολιτικής) ακόμα και σε περιόδους ύφεσης.

Γι αυτό οι κρατικές τράπεζες πρέπει ουσιαστικά να καταργηθούν στην πράξη, ή τουλάχιστον να είναι ουσιαστικά ανεξάρτητες από την πολιτική και να επεκτείνουν την νομισματική κυκλοφορία μόνο 3-5% ετησίως, ή ισόποσα με την αύξηση της παραγωγικότητας της οικονομίας (ΑΕΠ/ανά μονάδα χρόνου) (M. Friedman`s k-percentage factor), ακόμα και με νομοθετική ρύθμιση και στις δυο φάσεις του οικονομικού κύκλου (ανάπτυξης και ύφεσης). Το ίδιο ΔΕΝ ισχύει και για τους μισθούς των εργαζομένων (βλ. παρακάτω). 

Με άλλα λόγια η πολιτική του Μονεταρισμού για την σταθεροποίηση της οικονομίας είναι «προκυκλική». Και πως θα επιτευχθεί η χρηματοδότηση της αύξησης της παραγωγικότητας και της ανάπτυξης, ιδιαίτερα σε περιόδους ύφεσης?  Κυρίως με τα ιδιωτικά κεφάλαια και την «μόχλευση» των τραπεζικών καταθέσεων από τις ιδιωτικές τράπεζες, εμπορικές και επενδυτικές και με την εσωτερική διαρθρωτική οργάνωση και εκσυγχρονισμό των επιχειρήσεων (εσωτερική ανάπτυξη) και την μείωση της φορολογίας των.  Δηλ, η ανάπτυξη δεν στηρίζεται στην πληθώρα των κεφαλαίων και εργατικού δυναμικού και της μεγάλης νομισματικής επέκτασης,  αλλά κυρίως στην «επιχειρηματικότητα», στην επένδυση σε ανθρώπινο κεφάλαιο, ήτοι στην μόρφωση, εκπαίδευση, καινοτομία, τεχνολογία, εφευρετικότητα, νέες τεχνολογίες κλπ.

Η νομισματική επέκταση σε περιόδους ύφεσης, γίνεται πολύ συγκρατημένα και μόνο όταν το ΑΕΠ είναι κάτω από το μέγιστο δυνατό του επίπεδο κι όταν η παραγωγικότητα της οικονομίας έχει αποκατασταθεί με τις κατάλληλες διαρθρωτικές αλλαγές.

Η νομισματική επέκταση των Κεντρικών Τραπεζών και η δημοσιονομική επεκτατική πολιτική (κρατικές επενδύσεις) αποκλείονται ως πρωταρχικοί μοχλοί ανάπτυξης, η πρώτη επειδή οδηγεί σε πληθωρισμό και ο δεύτερος επειδή είναι αναποτελεσματικός, κοστοβόρος και πληθωριστικά της οικονομίας στρεβλωτικός.  Μοχλός και «σκανδάλη» της ανάπτυξης δεν είναι η νομισματική επέκταση και οι δημόσιες επενδύσεις του Κευνσιανισμού, αλλά αντίστροφα, η «εσωτερική ανάπτυξη», ενώ η παραγωγικότητα είναι  αυτή που καθορίζει το ύψος της νομισματικής επέκτασης 3-5% ετησίως (M. Friedman`s k-percentage factor).

Οι Κεντρικές τράπεζες απαγορεύονται να καλύπτουν τα δημοσιονομικά ελλείμματα (επενδυτικά ή  κοινωνικά-προνοιακά) (non-transferred expenses), ή το δημόσιο χρέος

Ο τιμές και ο πληθωρισμός στον Μονεταρισμό

Η κεντρικά αυξημένη νομισματική κυκλοφορία προκαλεί αύξηση της ζήτησης και του πληθωρισμού. Η αντιμετώπισή του, είναι ο αποκλεισμός του κράτους από τον καθορισμό της νομισματικής πολιτικής. Ο Μονεταρισμός δεν πιστεύει ότι το υψηλό εργατικό κόστος (μισθολογικό και μη-) είναι καθοριστικός παράγοντας «πληθωρισμού κόστους» (wage-cost-push inflation), αν δεν συνοδευτεί και από μια κεντρικά σχεδιασμένη αντισταθμιστική νομισματική επέκταση. Από την άλλη πλευρά βέβαια, ο Μονεταρισμός, αποκλείει την κεντρικά προκαλούμενη αύξηση των μισθών και της ζήτησης σε περιόδους ύφεσης (αποκλείει την αντικυκλική δημοσιονομική πολιτική του Κευνσιανισμού), επειδή, όπως είπαμε, θεωρεί ότι η κεντρικά αυξημένη ζήτηση προκαλεί πληθωριστική νομισματική επέκταση. Τελικά, ο πληθωρισμός, σε όλες τις μορφές του, όπως και οι οικονομικοί κύκλοι, είναι ένα καθαρά νομισματικό φαινόμενο, προκαλούμενα από κεντρικά σχεδιασμένες διακυμάνσεις της νομισματική κυκλοφορίας (money supply).

Εργατικό Δίκαιο στον Μονεταρισμό

Στο 1^ο μέρος της «τετραλογίας» περιγράψαμε αναλυτικά την θέση, τις αρχές και την  μορφή  του εργατικού δικαίου στα πλαίσια του Κευνσιανισμού.

Επειδή ο Μονεταρισμός δεν πιστεύει ότι το υψηλό εργατικό κόστος είναι καθοριστικός παράγοντας «πληθωρισμού κόστους» (wage-cost-push inflation), αν δεν συνοδευτεί και από μια αντισταθμιστική νομισματική επέκταση, μπορεί να συνδυαστεί χωρίς αντιφάσεις με ένα φιλεργατικό δίκαιο Κευνσιανού τύπου. Γι αυτό δεν επιμένει να συνδεθούν τα εργατικά ημερομίσθια με την παραγωγικότητα, ιδίως σε περιόδους ύφεσης (κάτι που επιβάλλει ο Νέο-φιλελευθερισμός). Κι είναι αυτή ακριβώς η κατάσταση που ισχύει σήμερα στην ΕΕ, με την ισχύουσα Συνθήκη της Λισσαβώνας (Μονεταριστική πολιτική με δυνατότητα Κευνσιανού τύπου εργατικό δίκαιο). 

Η «επιστημονική» ουσία του Μονεταρισμού

Ο Κευνσιανσιμός είναι μια πραγματική «Ρεαλιστική» οικονομική-επιστημονική θεωρία, με την έννοια, ότι πρώτα μορφώθηκε νοητικά και μετά επικυρώθηκε κι επαληθεύτηκε και με μεγάλη επιτυχία, στην πράξη.

Ο Μονεταρισμός ακολούθησε αντίστροφη πορεία. Είναι το αποτέλεσμα μελέτης ιστορικών εμπειρικών οικονομικών δεδομένων. Συνεπώς τα συμπεράσματά του, είναι το αποτέλεσμα «στατιστικών συσχετίσεων» των  ιστορικών αυτών εμπειρικών οικονομικών δεδομένων που μελετήθηκαν. Αλλά οι «στατιστικές συσχετίσεις» δεν θεμελειώνουν σχέσεις αιτίας-αποτελέσματος, θεωρίας και επαλήθευσης, explanadum – explanatory. Γι αυτό ο Μονεταρισμός, πιστεύω, στερείται ουσιαστικής επιστημονικής βάσης και τον θεωρώ ως μια «μέθοδο» συμπερασμάτων κι όχι ως μια αληθινή οικονομική-επιστημονική θεωρία. Τα ίδια ισχύουν και για τον Νέο-φιλελευθερισμό του Μ. Friedman.

Συμπέρασμα: Ο Μονεταρισμός (περιοριστική νομισματική και δημοσιονομική πολιτική-λιτότητα) είναι μια «μέθοδος» («εργαλείο») άσκησης οικονομικής πολιτικής, τόσο στα πλαίσια του Νέο-φιλελυθερισμού, όσο και στα πλαίσια του Κευνσιανισμού (τουλάχιστον στην φάση της ανάπτυξης), αλλά και της Σοσιολδημοκρατίας.

Σημ.: Προτείνεται, ο αναγνώστης να διαβάσει και το σχετικό κείμενο στο κεφ. Του «Κευνσιανισμου» με τίτλο: «Αποτυχία του Κευνσιανισμού, ή μήπως του Μονεταρισμού» ?

ΙΙ) Νέο-φιλελευθερισμός (Milton Friedman (1912 -2006) και Anna Jacobson Schwartz (1915- 2012), αμφότεροι Αμερικανοί οικονομολόγοι

O Μονεταρισμός, συμπληρωμένος από τους κανόνες της «Συναίνεσης της Ουάσιγκτον» και το εργατικό δίκαιο της «Σχολής του Σικάγου» του Milton Friedmann, συναποτελεί τον Νέο-Φιλελευθερισμό. Γι αυτό ισχύουν όλα τα προαναφερθέντα για τον Μονεταρισμό (με αξαίρεση ορισμένες αρχές του εργατικού δικαίου-βλ. παρακάτω).

Αλλά ο Νέο-φιλελευθερισμός δεν είναι μόνο μια νομισματική θεωρία. Απαιτεί κι άλλα στοιχεία, όπως  μείωση του κράτους στην οικονομική ζωή της χώρας, ιδιωτικοποιήσεις των δημοσίων παραγωγικών μέσων, σταθεροποίηση της οικονομίας (μείωση πληθωρισμού και δημοσίων ελλειμμάτων), πλήρη απελευθέρωση της αγοράς εργασίας, κατάργηση των εργασιακών δικαιωμάτων και του εργατικού δικαίου γενικότερα, πλήρη απελευθέρωση του διεθνούς εμπορίου, υπηρεσιών και κεφαλαίων (βλ. παρακάτω στην «Συναίνεση της Ουάσιγκτον»).

Το κράτος χάνει κάθε δυνατότητα επέμβασης στην οικονομία, είτε ως επενδυτής (δημόσια έργα), είτε ως «παραγωγός» κοινωνικής μέριμνας, πρόνοιας, υγείας  (non-transferred expenses) και παιδείας, τομείς οι οποίοι όλοι περνάνε στον ιδιωτικό τομέα. Το κράτος απλά νομιμοποιεί τα δικαιώματα της ιδιωτικής περιουσίας δια της νομοθετικής του και δικαστικής εξουσίας και τα προστατεύει με τις δυνάμεις ασφάλειας-καταστολής! 

Οι Κεντρικές τράπεζες απαγορεύονται να καλύπτουν τα δημοσιονομικά ελλείμματα, ή το δημόσιο χρέος.

Τα τρίπτυχο του Νεοφιλελευθερισμού είναι α) Στaθεροποίηση (χαμηλός πληθωρισμός, ισοσκελισμένου προυπολογισμού, μικρό δημόσιο χρέος), β) απορύθμιση (εξάλειψη κάθε ίχνους επαγγελματικών εμποδίων και αδειών, επαγγελμaτικών προνομίων και προστασίας των εργαζομένων, κινητικότατα και ευελιξία στην αγορά εργασίας), γ) εξάλειψη κάθε διασυνοριακού περιορισμού και νομοθετικών κανόνων στην διακίνηση κεφαλαίων, εργασίας, εμπορευμάτων και υπηρεσιών (φιλελευθεροποίηση των διεθνών αγορών).  Το παγκόσμιο εμπόριο στην πλήρη μορφή της Παγκοσμιοποίησης. Τα κράτη χάνουν την νομοθετική δυνατότητα ελέγχου και καθορισμού του διεθνούς εμπορίου και συνεπώς και της δικής των εσωτερικής οικονομικής πολιτικής!

Η νομισματική πολιτική και η συναλλαγματική αξία των εθνικών νομισμάτων καθορίζονται πλήρως από τους κανόνες της αγοράς (ούτε οι Κεντρικέ τράπεζες δεν έχουν δικαίωμα παρέμβασης) και η διεθνής κίνηση των κεφαλαίων επίσης (υπενθυμίζω ότι ακριβώς τα αντίθετα ισχύουν στον Κευνσιανισμό).

 Για να είμαστε δίκαιοι όμως ο Νέο-φιλελευθερισμός της Σχολής του Σικάγου (Milton Friedman), εισάγει και την έννοια του «ελάχιστου εγγυημένου εισοδήματος» και της συναφούς έννοιας της «αρνητικής φορολογίας» για την πάταξη της φτώχειας.

Το τετράπτυχο της «Συναίνεσης της Ουάσιγκτον» είναι το εξής:

1)  Σταθεροποίηση της οικονομίας: Συγκράτηση της προσφοράς χρήματος (νομισματικής επέκτασης), συγκράτηση του πληθωρισμού, μείωση (ή εξάλειψη) των  εμπορικών και δημοσιονομικών ελλειμμάτων (ισοσκελισμένοι προυπολογισμοί). Η μείωση των δημοσιονομικών ελλειμμάτων περιλαμβάνει αναγκαστικά την κατάλυση της  έννοιας του "κοινωνικού κράτους", περικόπτοντας κάθε χρηματοδότηση οποιουδήποτε κοινωνικού προγράμματος, ώστε να εξαφανιστούν όλες οι παρεμβάσεις οι οποίες δημιουργούν στρεβλώσεις στην αγορά και εμποδίζουν την επίτευξη του μέγιστου κέρδους.
2)  Ιδιωτικοποιήσεις δημόσιων υπηρεσιών και αγαθών στα χέρια ιδιωτών για να ενισχυθεί η αποδοτικότητα

3) Απελευθέρωση του εξωτερικού εμπορίου, χωρίς περιορισμούς δασμών, ταριφών ποσοστόσεων κλπ. και της κίνησης κεφαλαίων και προσέλκυση άμεσων ξένων επενδύσεων. Αυτοί είναι βασικοί όροι της παγκοσμιοποίησης.

4) Απορύθμιση: Κανένας περιορισμός στον ανταγωνισμό και κανένας αποκλεισμός κανενός από την αγορά (άνοιγμα επαγγελμάτων, κατάργηση αδειοδοτήσεων),  Οι κυβερνήσεις πρέπει να καταργήσουν όλες τις νομοθετικές διατάξεις και όλους τους κανόνες, τα οποία εμποδίζουν με οποιονδήποτε τρόπο την μεγιστοποίηση των κερδών και την συσσώρευσή τους.

Ο Νέο-φιλελευθερισμός και οι Οικονομικοί κύκλοι

Παράλληλα, η ανάπτυξη στηρίζεται στην παραγωγή κι όχι στην ζήτηση, με την έννοια ότι η ενίσχυση της παραγωγής δημιουργεί συνθήκες σταθερά ανοδικής ανάπτυξης σε συνθήκες πλήρους απασχόλησης (χωρίς την κυκλικότητα της Κευνσιανής θεωρίας). Στα πλαίσια αυτά, το εργατικό κόστος θεωρείται καταλυτικός παράγων πληθωρισμού (κι όχι ανάπτυξης του Κευνσιανισμού) και γι αυτό πρέπει να μειωθεί, προς όφελος της παραγωγής (επιχειρήσεων).

Στα πλαίσια αυτά ο Νεοφιλελευθερισμός ακολουθεί μια «προκυκλική» πολιτική στην αντιμετώπιση των οικονομικών κύκλων, ανάπτυξης και ύφεσης, με την έννοια ότι και διατηρεί και στις δύο περιπτώσεις μια ουδέτερη νομισματική πολιτική, διατηρώντας (και στις δύο περιπτώσεις) την νομισματική επέκταση στο 2.5-3%, ή σε ευθεία αναλογία με την πορεία της παραγωγικότητας. Έτσι, σε περιόδους πτώσης της παραγωγικότητας και της εξ` αυτής ύφεσης, τα επιτόκια δεν  μειώνονται, προκαλώντας φυσικά μεγαλύτερη ύφεση, η οποία είναι-κατ` αυτόν-εξυγιαντική!, διότι προκαλεί έξοδο από την αγορά των «μη-υγιών» επιχειρήσεων οι οποίες στηρίζονταν σε έναν υπέρμετρο δανεισμό κι όχι σε υγιεί επιχειρηματικά σχέδια «εσωτερικής οικονομικής ανασυγκρότησης». Ο Νεοφιλελευθερισμός θεωρεί ότι η νομισματική επέκταση σε περιόδους πτώσης της παραγωγικότητας και ύφεσης λόγω διαρθρωτικών αγκυλώσεων, θα προκαλέσει εκτίναξη του πληθωρισμού και αποσταθεροποίησης της οικονομίας.  Κατ` αυτήν την έννοια η ύφεση λειτουργεί ως μια «εξυγιαντική φυσική επιλογή» εξοντώνοντας» τις μικρές επιχειρήσεις»:

Ο Νέο-φιλελευθερισμός, οι τιμές και ο πληθωρισμός

Η κεντρικά αυξημένη νομισματική κυκλοφορία προκαλεί αύξηση της ζήτησης και του πληθωρισμού. Η αντιμετώπισή του, είναι ο αποκλεισμός του κράτους από τον καθορισμό της νομισματικής πολιτικής, η οποία αφήνεται στην σταθεροποιητική λειτουργία των ελεύθερων αγορών.  Ο Νέο-φιλελευθερισμός όμως (σε αντίθεση με τον Μονεταρισμό)  πιστεύει ότι το υψηλό εργατικό κόστος (μισθολογικό και μη-) είναι καθοριστικός παράγοντας «πληθωρισμού κόστους» (wage-cost-push inflation), ακόμα κι αν δεν συνοδευτεί και από μια κεντρικά σχεδιασμένη αντισταθμιστική νομισματική επέκταση. Γι αυτό, το εργατικό κόστος πρέπει να μειωθεί, ιδιαίτερα σε περιόδους ύφεσης (χαμηλής παραγωγικότητας και διαρθρωτικών στρεβλώσεων της οικονομίας). Γι αυτό ο Νέο-φιλελευθερισμός, δεν μπορεί να συνδυαστεί με ένα φιλεργατικό εργατικό δίκαιο Κευνσιανού τύπου (όπως, αντίθετα, μπορεί ο Μονεταρισμός).

Ακολουθεί σε λίγες μέρες το Β` Μέρος.

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ Α:

1.α) ΚΕΥΝΣΙΑΝΙΣΜΟΣ, ΜΕΡΟΣ Α` (Δημ. Αντωνίου)

http://enomenoi-ellines.blogspot.gr/2013/03/h.html

1.β) ΚΕΥΝΣΙΑΝΙΣΜΟΣ, ΜΕΡΟΣ Α` (Δημ. Αντωνίου)

http://enomenoi-ellines.blogspot.gr/2013/04/blog-post_5.html?spref=fb

2) Το «δόγμα Calvo»: H Μονομερής διαγραφή του εξωτερικού χρέους στο Ελληνικό και Διεθνές Δίκαιο-Η έννοια του Δημοσίου Συμφέροντος (δικό μου άρθρο, γράφει ο Δημ. Αντωνίου)

α) http://www.elzoni.gr/html/ent/817/ent.14817.asp

β) http://enomenoi-ellines.blogspot.gr/2012/10/calvo-h.html

3) α)   Grexit, δική μου μελέτη

http://zoidosia.blogspot.gr/2012/09/grexit.html?spref=fb  

 β) Grexit: Η μελέτη Wolfson Economic Prize 2012 σε pdf:

http://www.policyexchange.org.uk/images/WolfsonPrize/wolfson%20economics%20prize%20winning%20entry.pdf (η εργασία, 145 σελίδες)

Συναφή άρθρα μου:

1) Πως καλύπτεται το δημοσιονομικό έλλειμμα

 http://enomenoi-ellines.blogspot.gr/2012/09/blog-post_2.html?spref=fb

2. Πώς καλύπτεται το Δημοσιονομικό Έλλειμμα και το Δημόσιο Χρέος

α) http://enomenoi-ellines.blogspot.gr/2012/09/blog-post_2.html          

β) http://enomenoi-ellines.blogspot.gr/2012/10/blog-post_17.html?utm_source=feedburner&utm_medium=email&utm_campaign=Feed%3A+blogspot%2FJyVNH+%28%CE%95%CE%BD%CF%89%CE%BC%CE%AD%CE%BD%CE%BF%CE%B9+%CE%88%CE%BB%CE%BB%CE%B7%CE%BD%CE%B5%CF%82%29

http://enomenoi-ellines.blogspot.gr/2012/12/5.html

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ Β:          

1)Milton Friedmann and Anna Schwartz : «A Monetary History of the United States 1867-1960»

2) Milton Friedmann: «Capitalism and Freedom»

3) http://en.wikipedia.org/wiki/Works_of_Milton_Friedman

4) Θοδωρής Αθανασιάδης: «Aνατομία του Νεοφιλελευθερισμού», Πάτρα,

Εκδόσεις: CaptainBook.gr, 2012, online free book:

http://teddygr.blogspot.gr/p/blog-page_3872.html, teddy@patrascc.gr]

Που θα με βρείτε:

https://www.facebook.com/BouleTonEleutheronEllenonDemetriosAntoniou?ref=hl (facebook)

https://www.facebook.com/DrDimitriosAntoniouPhdFrcsB (στο facebook)

www.zoidosia.blogspot.com (το blog μου)

https://www.elpida-politeias.gr (το site μου)

Δημ. Αντωνίου, τηλ. 22210-62743

==========================
 "O σιωπών δοκεί συναινείν"