“Στη χώρα μου χρειάζονται γιατροί”

Διάβαζα χτες την επιστολή του Νορβηγού γιατρού Mads Gilbert*, που είναι εθελοντής στην αιματοκυλισμένη Γάζα (ένας από αυτούς τους καθημερινούς ήρωες, που σε κάνουν να έχεις ακόμα ελπίδα για το μέλλον της ανθρωπότητας, άνθρωποι αξιοθαύμαστοι γιατί αντιμετωπίζουν τη συμπυκνωμένη φρίκη και πρέπει να είναι ψύχραιμοι και αποτελεσματικοί) και θυμήθηκα ένα όμορφο ποίημα της αγαπητής Σοφίας Κολοτούρου, γραμμένο το 2008, για έναν Παλαιστίνιο φοιτητή ιατρικής στην Ελλάδα.

Ο Ρίαντ από την Παλαιστίνη
Πριν χρόνια, όταν έφτασα στην Κρήτη, στο πρώτο έτος, για συμφοιτητή, έν’ άντρα είχα τότε, με μουστάκι. Σπουδάζαμε κι οι δυο Ιατρική.
Συστήθηκε μια μέρα- τ’ όνομά του μας είπε μετά βίας, με σοβαρή την έκφραση: “Aπό την Παλαιστίνη, ο Ρίαντ είμαι – θα γυρίσω εκεί
αφού πρώτα στην πόλη σας σπουδάσω και μάθω να εξασκώ Χειρουργική. Υπάρχει κόσμος, που με περιμένει. Στη χώρα μου, χρειάζονται γιατροί’.
Ελάχιστα τον είδαμε έξι χρόνια:

δεν βρέθηκε ποτέ σε φιλική συγκέντρωση, μα διάβαζε ολοένα και πάσχιζε σκληρά να εκπαιδευτεί.
Το βράδυ, που θα παίρναμε πτυχίο, τον είδα πάλι, μέσα στη σιωπή. Τον όρκο μόλις είπαμε, το χέρι μου έσφιξε κι ευχήθηκε: “Καλή
η τύχη σου κι η σταδιοδρομία. Στην Παλαιστίνη εγώ – επιστροφή. Να υπηρετήσω έφτασεν η ώρα - η ανάγκη είν’ εκεί επιτακτική.
Τον σκέφτομαι από μέρες τώρα…Ρίαντ… Θα ‘ναι στη Γάζα και θα χειρουργεί. Κι αν μ’ έβλεπε, θα μου ‘λεγε όπως τότε: “Στη χώρα μου χρειάζονται γιατροί”. 

by tofistiki

==========================
 "O σιωπών δοκεί συναινείν"