Πως και γιατί η πρόταση της κυβέρνησης είναι μνημονιακή, αδιέξοδη και αντιδημοκρατική... Τα 13 δισ, η άφαντη "ταξική μεροληψία" και η ακύρωση του δημοψηφίσματος.

Γράφει: Κώστας Φουρίκος 

Από την Πέμπτη το βράδυ όταν και ανακοινώθηκε -στα αγγλικά κατ” αρχήν- η πρόταση της κυβέρνησης προς τους θεσμούς, όλοι έπεσαν με τα μούτρα στην προσπάθεια να την καταλάβουν, να την αποκρυπτογραφήσουν, να την εξηγήσουν. Ιδιαίτερες αναφορές έγιναν στην προσπάθεια να συγκριθεί με τις δύο (αν και έχει χαθεί λίγο η μπάλα) προηγούμενες φάσεις της διαπραγμάτευσης όπως συμπυκνώθηκαν α) στην προηγούμενη πρόταση της κυβέρνησης (πριν την προκήρυξη του δημοψηφίσματος – για πολλούς επίσης μνημονιακή και «υφεσιακή» η οποία είχε γίνει δεκτή ως βάση συζήτησης στην σύνοδο κορυφής, αλλά είχε απορριφθεί επί της ουσίας από τα τεχνικά κλιμάκια και το eurogroup) και β) στην πρόταση Γιουνκέρ που είχε εμφανιστεί επίσης πριν το δημοψήφισμα.

Ας σημειώσουμε κατ” αρχήν ότι η κυβέρνηση στο κείμενο που κατέθεσε προς τη Βουλή, πριν την ίδια την πρόταση έχει αποστείλει κάποιες εκτιμήσεις – παρατηρήσεις (την λεγόμενη αιτιολογική έκθεση) για αυτή.

---

(Μπορείτε να δείτε την πρόταση ολοκληρωμένη εδώ μαζί με την αιτιολογική έκθεση. 
Και εδώ μπορείτε επίσης να δείτε και την έκθεση του γενικού λογιστηρίου του κράτους όσον αφορά το αν για την υλοποίηση της πρότασης θα χρειαζόταν περαιτέρω άμεσες κρατικές δαπάνες).

---

Εντός της αιτιολογικής έκθεσης λοιπόν, κατατίθεται η εκτίμηση από την πλευρά της κυβέρνησης πως...

 «η τελική συμφωνία, υπερβαίνει όλα τα σοβαρά προβλήματα όλων των δύο προηγούμενων φάσεων, συνιστά μεσοπρόθεσμη λύση, για την αποπλήρωση του μεσοπρόθεσμου χρέους και επίλυση της βιωσιμότητάς του.»  

Πόσο ισχύει κάτι τέτοιο; Αρκεί να συγκρίνουμε την παρούσα πρόταση με τις δύο προηγούμενες; (Μια σύγκριση που όπως θα δούμε και παρακάτω «χάνει και πάλι», τουλάχιστον ως προς την προηγούμενη πρόταση των 47 σελίδων της κυβέρνησης). Θα έπρεπε μήπως να τη συγκρίνουμε ίσως και με τις προεκλογικές δεσμεύσεις του ΣΥΡΙΖΑ, με το «πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης» ή αυτές οι δεσμεύσεις φαντάζουν πλέον αστείο έστω και να τίθενται προς συζήτηση; Εν τέλει, πως γίνεται να τίθεται ως αντίβαρο προς τα σκληρά μέτρα, το «άνοιγμα της συζήτησης για το χρέος» όταν αυτό δεν προβλέπεται με κάποιο άμεσο υλικό τρόπο σε αντίθεση με τα υλικότατα μέτρα που το ελληνικό κράτος καλείται άμεσα να υλοποιήσει; Ακόμη και οι σημερινές δηλώσεις του πρώην υπουργού Οικονομικών στέκονται σε αυτό το σημείο και την πιθανότητα «οι Βρυξέλλες να κοροϊδέψουν την κυβέρνηση όπως έκαναν και με τον κύριο Βενιζέλο το 2012…»

Ας δούμε όμως με όσον το δυνατόν περισσότερες λεπτομέρειες τα μέτρα:

---

Α. Μνημονιακή και αδιέξοδη συμφωνία

---

---

Συντάξεις – ασφαλιστικό: 

---

1. Αύξηση των εισφορών υγείας για κύριες και επικουρικές συντάξεις από 4% στο 6% ( η πρόταση της κυβέρνησης πριν το δημοψήφισμα ανέφερε αύξηση από το 4% στο 5%)

2. Κατάργηση του ΕΚΑΣ έως το 2018 και άμεση περικοπή  του 20% των δικαιούχων με τα υψηλότερα εισοδήματα. (Στην πρόταση της κυβέρνησης πριν τη συμφωνία προβλέπονταν η αντικατάσταση «με το ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα» και όχι η κατάργηση του ΕΚΑΣ.)

3.  Νομοθετική ακύρωση των δημοσιονομικών επιπτώσεων των αποφάσεων του ΣτΕ για τις περικοπές συντάξεων που έγιναν το 2012.

4. Αναγνώριση της μη βιωσιμότητας του ασφαλιστικού συστήματος και ανάληψη πρωτοβουλίας νομοθετικής μεταρρύθμισης έως τις 31 Οκτωβρίου του 2015 με έναρξη εφαρμογής του νέου πλαισίου τον Ιανουάριο του 2016 (δεν προβλέπονταν αυτά τα ασφυκτικά πλαίσια στην αρχική ελληνική πρόταση)

5. Χτύπημα των πρόωρων συνταξιοδοτήσεων (στις οποίες οδηγήθηκαν και καθοδηγήθηκαν από τις προηγούμενες κυβερνήσεις και τις σκληρές μειώσεις πολλοί εργαζόμενοι) : Αύξηση της ποινής (μείωση σύνταξης) από το 6% στο 16% για τις πρόωρες συνταξιοδοτήσεις και σταδιακή κατάργηση των ρυθμίσεων για πρόωρες συντάξεις, με στόχο όλοι να συνταξιοδοτούνται από το 2020 στα 62 χρόνια με 40 έτη εργασίας ή στα 67 με λιγότερα χρόνια ασφάλισης. (Αυτές οι προτάσεις αποτελούσαν κομμάτι και της ελληνικής πλευράς ΉΔΗ πριν το δημοψήφισμα!)

6. Αύξηση των εισφορών στον ΟΓΑ, αύξηση στις  επικουρικές κατά 3,5% των βασικών εισφορών κατά τη διάρκεια της εργασίας. Ανούσια αναστολή της ρήτρας μηδενικού ελλείμματος (διαδικασία που προβλέπεται με μνημονιακό νόμο του ελληνικού κράτους για ντε φάκτο μειώσεις στις συντάξεις, στο βαθμό που δεν εξυπηρετούνται οι πλεονασματικοί προϋπολογισμοί) μέχρι τον Οκτώβριο του 2015, αφού τότε θα έρθει προς ψήφιση η νέα νομοθεσία.

---

Φορολογία – Δημοσιονομικά
(Αποσύρθηκε η γενναία φορολογία για εισοδήματα άνω των 500.000 ευρώ) :

---

1. Κατάργηση του ορίου του 25%  στο ακατάσχετο μισθών και συντάξεων και μείωση του πλαφόν των 1.500 ευρώ στην προστασία από κατασχέσεις, υπό την προϋπόθεση της διασφάλισης λογικών συνθηκών διαβίωσης.

2. Αλλαγή στη ρύθμιση των 100 δόσεων ώστε να αποκλείονται όσοι δεν αποπληρώνουν τις τρέχουσες υποχρεώσεις τους. Μείωση του αριθμού των δόσεων για όσους έχουν τη δυνατότητα να αποπληρώσουν τα χρέη τους σε συντομότερο χρονικό διάστημα.

3. Αύξηση των εσόδων του ΦΠΑ στο  1% του ΑΕΠ. (Δεν υπήρχε στην ελληνική πρόταση πριν το δημοψήφισμα). Κατάργηση του μειωμένου ΦΠΑ στα νησιά. Θα ισχύσει άμεσα για τα νησιά – τουριστικούς προορισμούς με υψηλό εισόδημα (Κως , Ρόδος, Μύκονος κα.) Στα υπόλοιπα θα ενσωματωθεί από την επόμενη σεζόν. Η ρύθμιση δεν θα ισχύσει για τα ακριτικά νησιά. (Δεν προβλέπονταν στην ελληνική πρόταση, αποτελούσε κόκκινη γραμμή ειδικά για Πάνο Καμμένο και ΑΝΕΛ). Καταργείται η τροπολογία Βαλαβάνη για φορολόγηση των τριγωνικών συναλλαγών. (υπήρχε και στις τρεις προτάσεις.)

4. Συντελεστές: Στον συντελεστή 6% υπάγονται φάρμακα και βιβλία. Στον συντελεστή 13% τα βασικά τρόφιμα, η ενέργεια (λογαριασμοί ΔΕΗ και φυσικού αερίου) το νερό,  και τα ξενοδοχεία. (Δεν έγινε δεκτή η πρόταση των δανειστών για 23% και στα ξενοδοχεία). Στον συντελεστή 23% ανεβαίνει η εστίαση, εκτός κάποιων «βασικών τροφίμων» που δεν διευκρινίζονται. (δεν περιλαμβάνονταν στην ελληνική πρόταση πριν το δημοψήφισμα)

5. Επιχειρήσεις – υψηλά εισοδήματα: Προκαταβολή φόρου 100% από τις επιχειρήσεις με σταδιακή εφαρμογή και στους ιδιώτες ελεύθερους επαγγελματίες έως το 2017. Αύξηση της εισφοράς αλληλεγγύης. Αύξηση του φορολογικού συντελεστή των επιχειρήσεων από το 26% στο 28%  και σε περίπτωση ελλείμματος στον προϋπολογισμό ο φορολογικός συντελεστής θα πάει από το 28% στο 29%, κάτι που θα αποφέρει επιπλέον 130 εκατομμύρια ευρώ. Θέσπιση περιουσιολογίου. Αύξηση του φόρου πολυτελείας για τα σκάφη αναψυχής άνω των 5 μέτρων από το 10% στο 13% (Η έκτακτη φορολόγηση με φόρο 12% σε κέρδη πάνω από το μισό εκατομμύριο δεν έγινε δεκτή από τους Θεσμούς και δεν βρίσκεται στην νέα ελληνική πρόταση).

6. Αγρότες: Κατάργηση του ειδικού φορολογικού καθεστώτος και αύξηση του φορολογικού συντελεστή για τους αγρότες έως το 2017. Κατάργηση της επιδότησης πετρελαίου για τους αγρότες και αυστηρότερα κριτήρια για την επιδότηση του πετρελαίου θέρμανσης

7. ΕΝΦΙΑ: Διατήρηση του ΕΝΦΙΑ το 2015 και το 2016 και αναπροσαρμογή του σε περίπτωση αλλαγής των αντικειμενικών αξιών, έτσι ώστε να διασφαλιστούν τα εκτιμώμενα έσοδα της τάξης των 2,65 δις ευρώ.

8. Φοροδιαφυγή: Νέα ποινική νομοθεσία για την αντιμετώπιση της φοροδιαφυγής. Ελεγχος των αδήλωτων καταθέσεων μέσω διασταύρωσης των τραπεζικών συναλλαγών στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Εισαγωγή προγράμματος εθελοντικής δήλωσης με τις κατάλληλες ποινές, κίνητρα και διαδικασίες βεβαίωσης σύμφωνα με τις καλύτερες διεθνείς πρακτικές. Αίτηση στις χώρες μέλη της ΕΕ για παροχή δεδομένων σχετικά με την ιδιοκτησία ελλήνων και την προέλευσή της

9. Ναυτιλία – εφοπλιστές: Αύξηση της φορολόγησης των ναυτιλιακών επιχειρήσεων και κατάργηση των φορολογικών προνομίων των εφοπλιστών.

10. Αμυντικές δαπάνες: Μείωση των αμυντικών δαπανών κατά 100 εκατ. ευρώ το 2015 και κατά 200 εκατ. ευρώ το 2016. (Στην ελληνική πρόταση το ποσό ανέρχονταν στα 200 εκ. συνολικά στην πρόταση των δανειστών στα 400 εκ.)

11. Ενοίκια: Σε περίπτωση ελλείμματος υπάρχει πρόβλεψη αύξηση του φόρου για εισοδήματα που προέρχονται από ενοίκια καθώς και για περαιτέρω αύξηση του συντελεστή φορολόγησης των επιχειρήσεων από το 28% στο 29%.

12. Άλλα έσοδα από φορολογία: Επιβολή φόρου επί των τηλεοπτικών διαφημίσεων. Προκήρυξη διεθνούς διαγωνισμού για τις τηλεοπτικές άδειες και τη χρήση των συχνοτήτων. Επιβολή φόρου 30% στα τυχερά παιχνίδια VLT (φρουτάκια). Προκήρυξη αδειών κινητής τηλεφωνίας 4G και 5G. (Υπήρχαν στην ελληνική πρόταση πριν το δημοψήφισμα και είχαν απορριφθεί)

13. Πλεονάσματα: Όσον αφορά τα αιματηρά πλεονάσματα, δηλαδή τον ρυθμό έντασης της λιτότητας, η κυβερνητική πρόταση αναφέρει ότι «το νέο δημοσιονομικό μονοπάτι βασίζεται σε στόχους πρωτογενών πλεονασμάτων (1%, 2%, 3% και 3,5% του ΑΕΠ για 2015, 2016, 2017 και 2018») και δε διαφέρει ουσιαστικά από την πρόταση των θεσμών παρά μόνο στη σχετική υποσημείωση που μιλάει για μελλοντική επανεξέταση του στόχου.

---

Ιδιωτικοποιήσεις – Μισθοί δημοσίου – Αγορά εργασίας : 

---

1. Ολοκλήρωση όλων των ιδιωτικοποιήσεων που εκκρεμούν – ανάμεσά τους περιφερειακά αεροδρόμια, ΤΡΑΙΝΟΣΕ, Εγνατία, λιμάνια Πειραιά και Θεσσαλονίκης, Ελληνικό. Μεταβίβαση στο ΤΑΙΠΕΔ του μεριδίου που κατέχει το δημόσιο στον ΟΤΕ. (Δεν υπήρχανε στην ελληνική πρόταση). Αμετάκλητα βήματα για την πώληση των περιφερειακών αεροδρομίων, με τους τρέχοντες όρους, στον πλειοδότη που έχει ήδη επιλεγεί – δηλαδή, τη γερμανική FRAPORT. Αμετάκλητα βήματα για την ιδιωτικοποίηση του ΑΔΜΗΕ, ή παρουσίαση έως τον Οκτώβριο του 2015 εναλλακτικού σχεδίου που θα αποφέρει τα ίδια αποτελέσματα σε όρους ανταγωνισμού. (Δεν υπήρχε στην ελληνική πρόταση.)

2. Νέο ενιαίο μισθολόγιο για τους δημοσίους υπαλλήλους με ισχύ από 1η Ιανουαρίου του 2016. Επανεξέταση όλων των επιδομάτων από μηδενική βάση. Εξορθολογισμός των ειδικών μισθολογίων – δηλαδή της κλιμάκωσης των αποδοχών για ένστολους, πανεπιστημιακούς, γιατρούς του ΕΣΥ, δικαστικούς. Πλαφόν για μισθολογικές δαπάνες και το προσωπικό στο δημόσιο, που θα μειώνονται ως το 2019. Πρόσληψη μάνατζερ έως 31 Δεκεμβρίου του 2015 για την αξιολόγηση όλων των δημοσίων υπαλλήλων. Εισαγωγή νέου μόνιμου συστήματος κινητικότητας των υπαλλήλων μέσα στο τέταρτο τρίμηνο του 2015

3. Πλήρες άνοιγμα των επαγγελμάτων με έμφαση σε δικηγόρους, συμβολαιογράφους, δικαστικούς επιμελητές. Μείωση της γραφειοκρατίας με τη δημιουργία «one stop shop» για τις επιχειρήσεις. Διατήρηση του σημερινού καθεστώτος για τα ΜΗΣΥΦΑ [Μη Συνταγογραφούμενα Φάρμακα], ψωμί, γάλα, Κυριακές. Εισαγωγή σε συνεργασία με τον ΟΟΣΑ νέων μεταρρυθμίσεων για το σπάσιμο των καρτέλ σε χονδρικό εμπόριο, κατασκευές, ηλεκτρονικό εμπόριο, μέσα ενημέρωσης.

4. Νομοθέτηση του νέου πλαισίου για τις συλλογικές συμβάσεις μετά τον Οκτώβριο του 2015-07-10. (Η πρόταση των θεσμών δεν το εμπεριείχε – διαφωνούσε, η πρόταση της κυβέρνησης το διατηρεί.)

---

Β. Αντιδημοκρατική, αδιέξοδη πρόταση :

---

Μόνο και από τα παραπάνω -και χωρίς να παρουσιάζονται εξονυχιστικά, παρά σε αδρές γραμμές- βασικά στοιχεία της ελληνικής πρότασης, γίνεται σαφές ότι αυτή -πέρα από τον αδιαμφισβήτητο υφεσιακό και μνημονιακό χαρακτήρα της- παραβιάζει την δημοκρατική νομιμοποίηση που χρειάζεται για να υπάρξει. Την παραβιάζει μάλιστα στη βάση, αυτής της δημοκρατίας που υπάρχει σήμερα, της αστικής κοινοβουλευτικής και όχι κάποιας ιδεατής ή όποιας άλλης της προτίμησης του γράφοντα.

Κι αυτό γιατί, χωρίς να επιδέχεται περαιτέρω συζήτησης και άλλης ερμηνείας, βρίσκεται σε ένταση και τεράστια απόσταση από το προεκλογικό πρόγραμμα της κυβέρνησης και το «πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης». Αυτό που θα εφαρμοζόταν a priori και ανεξάρτητα από τις διαπραγματεύσεις. Γιατί -και επίσης δεν επιδέχεται μεγάλης συζήτησης- απέχει ακόμη και από αυτή την πρόταση (των 47 σελίδων και της αναδιαμορφωμένης πρότασης στη βάση αυτών πριν το δημοψήφισμα) που είχε κάνει η ίδια η ελληνική κυβέρνηση. Τέλοςπροσεγγίζει σε μεγάλο βαθμό την πρόταση Γιουνκέρ που απέρριψε ο λαός στο δημοψήφισμα με συντριπτικό ποσοστό. Φυσικά (αλλά αυτό φαντάζει ασήμαντο μπροστά στα υπόλοιπα), ακόμη και αυτή η διαδικασία του κατεπείγοντος που δεν αφορά νομοσχέδιο αλλά διαδικασία εξουσιοδότησης στην κυβέρνηση να διαπραγματευτεί, αποτελεί επιλογή ιδιαίτερα αμφίβολη τυπικά και ουσιαστικά ως προς την κοινοβουλευτική διαδικασία.

Φυσικά υπάρχει το επιχείρημα: «Ο λαός δεν έδωσε νομιμοποίηση ούτε για ρήξη και έξοδο.» Και αυτό είναι εν μέρει σωστό. Υπάρχει ένα ενδιαφέρον κατ” αρχήν στο ότι επιχειρηματολογούν κυρίως πάνω σε αυτό το επιχείρημα, οι ίδιοι άνθρωποι που σκίζανε τα ρούχα τους για το ότι ένα «Όχι» στο δημοψήφισμα σήμαινε «Όχι» στο ευρώ, την ΕΕ και συνολικά …την ήπειρο. Είναι σαφές όμως το πως, από ποιους και γιατί γίνεται αυτή η επιλογή, είναι σαφής και ο πολιτικός πολιτισμός τους και η ουσία τους: η τρομοκρατία και η εθελοδουλεία που ταυτόχρονα εκφράζει.

Αυτό που δεν έχει γίνει σαφές στον πολύ κόσμο -ειδικά αυτόν που στρατεύτηκε με το «Όχι»- είναι το γιατί δεν τέθηκε ποτέ το ερώτημα συνολικά. Έστω το υποερώτημα. Ο ΣΥΡΙΖΑ επιδίωξε να πραγματώσει κάτι που φάνηκε, φαινόταν όλους αυτούς τους μήνες, να είναι αδύνατο σε αυτό το σκληρό περιβάλλον της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης που σοβεί μαζί και με τους ανταγωνισμούς που αυτή παροξύνει: Έναν «έντιμο συμβιβασμό». Γιατί όμως ποινικοποιήθηκε κάθε διαφορετική άποψη -και από τα αριστερά- , κάθε προβληματισμός και εκτίμηση που έλεγε ότι «ευρωζώνη και μνημόνια» πάνε πακέτο; Ότι «συμμόρφωση με το πλαίσιο της ΕΕ σημαίνει δομική λιτότητα»; Γιατί ποτέ δεν άνοιξε, αντίθετα έκλεινε με κάθε πιθανό τρόπο και με μεγάλη, τεράστια ευθύνη του ΣΥΡΙΖΑ προεκλογικά και μετεκλογικά, η περίπτωση του -εναλλακτικού έστω- σχεδίου της στάσης πληρωμών του χρέους, της εξόδου από την ευρωζώνη και την οικονομική, δυσβάσταστη πραγματικότητα της ΕΕ; Γιατί δεν εισακούστηκαν τόσοι και τόσοι οικονομολόγοι και διανοητές εντός και εκτός Ελλάδας που δεν είναι δα και τόσο ριζοσπάστες ή ακραίοι όπως ο Πωλ Κρούγκμαν;

Γιατί αρνούνταν η κυβέρνηση πεισματικά να ανοίξει τη συζήτηση για έναν εναλλακτικό δρόμο και ορκίζονταν στην ευρωπαϊκή προοπτική ακόμη κι όταν οι δανειστές για οικονομικούς και πολιτικούς λόγους – και κυρίως για τους δεύτερους και για το μήνυμα που ήθελαν να στείλουν στους λαούς της Ευρώπης ότι δεν μπορεί να υπάρξει εναλλακτική- θέλησαν να την ταπεινώσουν και να την μετατρέψουν σε καρικατούρα των προηγούμενων κυβερνήσεων;

Και γιατί τώρα -εκ των υστέρων και στη βάση τέτοιων εγκληματικών λαθών- βαραίνει περισσότερο μια απάντηση που ο κόσμος δεν έδωσε -αυτή, της «μη ρήξης»- για την οποία όμως ουδέποτε ρωτήθηκε στα ίσια,από μια άλλη που σίγουρα έδωσε -αυτή του «Όχι άλλο μνημόνιο και λιτότητα»; Πόσο δημοκρατικό είναι αυτό; Ειδικά στο βαθμό που όλοι μαζί εν χορώ εργοδότες, Βρυξέλλες, κανάλια, ΝΔ,ΠΑΣΟΚ και Ποτάμι προειδοποιούσανε ότι το «Όχι» ισοδυναμεί με ρήξη και έξοδο…

Τα ζητήματα και ερωτήματα που τίθενται παραπάνω δεν αφορούν στενά την έννοια μόνο της πολιτικής ευθύνης, του λάθος χειρισμού, της λάθος εκτίμησης και γραμμής. Θέτουν στην ουσία και πάλι και ζήτημα φαλκίδευσης της όποιας δημοκρατικής λειτουργίας και δυνατότητας του κόσμου να εκφράσει ελεύθερα την άποψή του. Μια δυνατότητα που δεν απέκτησε ακόμη, καθώς δεν είχε όλα τα δεδομένα της διαπραγμάτευσης σε καμία στιγμή, καθώς δεν είχε όλες τις επιλογές σε καμία περίπτωση, διότι δεν του τέθηκαν ολοκληρωμένα τα ερωτήματα για να μπορέσει να δώσει ολοκληρωμένες απαντήσεις.

Αυτές τις στιγμές που γράφουμε, μιλάμε και δρούμε, όλος ο κόσμος (ακόμη) έχει στραμμένα τα μάτια και τα αυτιά του στην Ελλάδα, στην Αθήνα, στη Βουλή και τους γύρω δρόμους.  Αυτές τις στιγμές δεν φτάνουν τα«κάνουμε ένα συμβιβασμό τώρα για να κερδίσουμε πολιτικό χρόνο» που ψελλίζονται. Ειδικά όσο ακόμη δε γίνεται καθόλου κουβέντα, για το ποια μπορεί να είναι η εναλλακτική πρόταση λόγω της οποίας χρειάζεται να κερδηθεί αυτός ο χρόνος ώστε να αυτή να προετοιμαστεί και να υλοποιηθεί.  Ειδικά, όσο ακόμη και τώρα, παίζει το σενάριο της περαιτέρω χειροτέρευσης της συμφωνίας μέχρι την Κυριακή στη βάση των πιέσεων Βρυξελλών – Βερολίνου και το σενάριο της περαιτέρω εμπλοκής και της οικονομικής ασφυξίας – grexit, όχι οργανωμένα με πρωτοβουλία της ελληνικής κοινωνίας, αλλά με πρωτοβουλία των «απέναντι».

Σε αυτή την αδιέξοδη αποτυχία δεν γίνεται να συρθεί όλη η αριστερά. Ούτε φυσικά να αρκεστεί η αριστερά στα αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ στο ρόλο του «σταλεγάκια» και αυτού που θα περιμένει να δικαιωθεί για να κερδίσει οφέλη στο απώτερο μέλλον. Τμήματα και αγωνιστές εντός του ΣΥΡΙΖΑ, η αριστερά που βρίσκεται στα αριστερά του, όπως η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, άνθρωποι από το ΚΚΕ, από τον αναρχικό – αντιεξουσιαστικό χώρο, οι άνθρωποι των δομών αλληλεγγύης των συνελεύσεων γειτονιών, των εργατικών λεσχών και πολύ περισσότερο όλοι αυτοί που συνέβαλλαν στο μεγάλο «Όχι» του 62%, καλούνται άμεσα να ξεβολευτούν από τις τετριμμένες «σταθερές» τους και να ορθώσουν ανάστημα. Για έναν διαφορετικό δρόμο χωρίς μνημόνια, λιτότητα, χρέος, ευρώ και ΕΕ.

Έλεγε κάποτε ο Καρλ Μαρξ ότι «οι κομμουνιστές δεν καταδέχονται να κρύψουν τις ιδέες και τους σκοπούς τους». Ίσως στη σύγχρονη πολιτική σκηνή της θεωρίας παιγνίων κάτι τέτοιο να φαντάζει αδύνατο. Αυτές τις στιγμές όμως, νομίζω, μαθαίνουμε με σκληρό τρόπο ότι κάτι τέτοιο είναι τελικά απολύτως αναγκαίο. Χρειαζόμαστε χτές, σήμερα, αύριο ένα διαφορετικό σχέδιο, μια διαφορετική πρόταση, μια διαφορετική αριστερά και πολύ περισσότερο ένα διαφορετικό κίνημα με νέες δομές και όργανα, απαλλαγμένο από τη σκουριά και τη γραφειοκρατία του παρελθόντος. Που όχι μόνο δεν θα καταδεχτεί να κρύψει τους σκοπούς και τις ιδέες του, αλλά θα τις θέσει επιτακτικά και αποτελεσματικά στο τραπέζι, θα τις αναπτύξει, θα τις υπερασπιστεί. Θα συγκροτήσει διεπιστημονικές ομάδες και θα επεξεργαστεί ένα άμεσο πρόγραμμα αποδέσμευσης, για την ανασυγκρότηση της παραγωγής σε κρίσιμους τομείς ενέργειας, αγροτικής ανάπτυξης με στόχο την αυτάρκεια, την ανεξαρτησία και μια άλλη προοπτική.

Γιατί σε τελική ανάλυση, όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά και σε όλη την Ευρώπη και τον κόσμο ένα είναι σίγουρο: ο κόσμος της εργασίας δεν αντέχει άλλη λιτότητα, φτώχεια και ανεργία. Πολύ περισσότερο δεν υπάρχει περίπτωση να αντέχει και ένα ακόμη αδιέξοδο που να τα κατοχυρώνει όλα τα παραπάνω, στα πλαίσια του θατσερικού δόγματος TINA (There Is No Alternative) που αυτή τη φορά θα αναβαπτίζεται με το αριστερό πρόσημο της ανημπόριας.

Ας αναλάβουμε λοιπόν όλοι τις ευθύνες μας και ας μην αφήσουμε την απογοήτευση να μας καταβάλλει. Ας μην αφήσουμε την απογοήτευση να καταβάλλει έναν λαό που έδειξε πολύ πρόσφατα ότι έχει κερδίσει πολλά σε εμπειρία, ψυχραιμία και αγωνιστικότητα.

 

Η τέχνη του πολέμου μας διδάσκει να μην στηριζόμαστε στην πιθανότητα ότι ο εχθρός δεν θα έρθει, αλλά στην ετοιμότητά μας να τον αντιμετωπίσουμε· όχι στην ευνοϊκή υπόθεση ότι δεν θα επιτεθεί, αλλά μάλλον στο γεγονός ότι έχουμε κάνει την θέση μας απρόσβλητη.

 

Sun Tzu. Η Τέχνη του Πολέμου - toperiodiko.gr

==========================
 "O σιωπών δοκεί συναινείν"