Ernest Hemingway – Αποχαιρετισμός στα όπλα (A Farewell to Arms) (1929) - Greek subtitles

Το 1918 ο Έρνεστ Χέμινγουεϊ πήγε "στον πόλεμο που θα έβαζε τέλος σε όλους τους πολέμους"

Κατατάχθηκε ως εθελοντής τραυματιοφορέας στα ασθενοφόρα,

τραυματίστηκε και παρασημοφορήθηκε. Από τις εμπειρίες του αυτές γεννήθηκε

αυτό το μυθιστόρημα, που πολλοί θεωρούν ως το αριστούργημά του. 

Σ' αυτό αναπλάθει με τρόπο απόλυτα πειστικό το φόβο, τη συντροφικότητα, το θάρρος του

νεαρού Αμερικανού εθελοντή και των ανδρών και γυναικών που γνωρίζει στην 

Ιταλία. Όμως το "Αποχαιρετισμός στα όπλα" δεν είναι μονάχα ένα πολεμικό

μυθιστόρημα.

Σ' αυτό ο Χέμινγουεϊ πλάθει μια ιστορία αγάπης βαθιά τραγική, παθιασμένη και ασυμβίβαστη - η συνισταμένη των τριών μεγάλων ερώτων του συγγραφέα στα χρόνια 1918-1929.

Πέρα όμως και ανεξάρτητα από τα καθαρά αυτοβιογραφικά στοιχεία που περιέχονται στο βιβλίο του αυτό, το μυθιστόρημα σφύζει από πάθος και συγκλονιστικά συναισθήματα, που βρίσκουν το ιδεώδες σκηνικό τους στην Ιταλία, στα ταραγμένα και αδυσώπητα χρόνια του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου.

Θεωρούμενος ως ο αρχιερέας του μοντερνισμού, θα μπορούσε να υποστηριχθεί ότι ο Χέμινγουεϊ άλλαξε το πρόσωπο της λογοτεχνίας. Πριν από την κυκλοφορία του ντεμπούτου μυθιστορήματός του, τα λογοτεχνικά στυλ που κυριαρχούσαν στον εκδοτικό κλάδο ήταν αυτά των αδικαιολόγητα περίπλοκων και «ανθισμένων» βικτωριανών συγγραφέων. 

Ωστόσο, το 1918 ο Χέμινγουεϊ πήγε στον πόλεμο. Ενώ προσφέρθηκε εθελοντικά στην υπηρεσία ασθενοφόρου στην Ιταλία, τραυματίστηκε και παρασημοφορήθηκε δύο φορές. Από αυτή την εμπειρία προέκυψε το A Farewell to Arms . 

Ένα ημι-αυτοβιογραφικό έργο, το μυθιστόρημα αποτυπώνει τις σκληρές . . . πραγματικότητες –και τις κοινοτοπίες– του πολέμου, καθώς και τον πόνο που υπομένουν οι ερωτευμένοι ενώ βρίσκονται παγιδευμένοι στην αδυσώπητη σάρωση του πολέμου. 

Μια κυνική εικόνα για τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, A Farewell to Arms ακολουθεί τον Frederic Henry (γνωστός στους περισσότερους ως «Tenente» που είναι ιταλική αργκό για το «Lieutenant»), έναν νεαρό Αμερικανό που προσφέρεται εθελοντικά ως οδηγός ασθενοφόρου στον ιταλικό στρατό μετά την απόρριψή του από ο αμερικανικός στρατός. 

Η αφήγηση καθοδηγείται από τις αποδράσεις του, στην πλειονότητα των οποίων αδιαφορεί, όπως η ανάμνηση ότι «μόνο επτά χιλιάδες πέθαναν από [ούτως ή άλλως] από τη χολέρα» και η απόδρασή του από την εκτέλεση βουτώντας από μια γέφυρα. 

Η αδιαφορία του Tenente για αυτά τα γεγονότα που προκαλούν στον αναγνώστη μεγάλη ανησυχία και μια έκρηξη αδρεναλίνης δείχνει την αποδοχή του για αυτό που δεν μπορεί να αλλάξει, τις συνθήκες ενός στρατιώτη στον πόλεμο.

Ο λόγος του Χέμινγουεϊ για την εκδήλωση αυτής της αδιαφορίας είναι να καταδικάσει τον πόλεμο και να τονίσει τις εγκόσμιες πτυχές του πολέμου, αντί να εξυμνεί τον πόλεμο όπως οι ποιητές και οι μυθιστοριογράφοι του προηγούμενου αιώνα. 

Εφιστά την προσοχή στην ανούσια συνομιλία, στην έλλειψη πληροφοριών που παρέχονται σε εκείνους που πραγματικά πολεμούν και στην ατελείωτη γραφειοκρατία που γνώριζαν οι στρατιώτες. Μέσα σε αυτό, μας παρέχεται μια εικόνα των εξελίξεων του βιομηχανικού πολέμου και μια άποψη για το πώς αυτές οι εξελίξεις προκάλεσαν μια εισροή ζημιών που ήταν μέχρι τώρα αόρατες και απραγματοποίητες. 

Μια πτυχή του μυθιστορήματος που το υπογραμμίζει αυτό είναι το πολυσύχναστο ευρωπαϊκό σιδηροδρομικό σύστημα, το οποίο ήταν ολοκαίνουργιο εκείνη την εποχή. Χρησιμοποιεί το παράδειγμα του σιδηροδρόμου για να πει ότι μέσα σε 12 ώρες ένας στρατιώτης θα μπορούσε να ταξιδέψει από το μέτωπο της μάχης σε ένα πολυτελές ξενοδοχείο. μια καταδίκη των τεράστιων αντιθέσεων της εκβιομηχάνισης. 

Οι αναγνώστες υποκύπτουν στην υπερρεαλιστική και μη ρομαντική αφήγηση του πολέμου που παρέχεται από τον Χέμινγουεϊ με βάναυση ειλικρίνεια, καθώς βιώνουν μια πολύπλευρη άποψη ενός πολεμικού περιβάλλοντος. 

Μέσω αυτής της αφήγησης, και όχι μόνο από την πρώτη γραμμή ή μέσα από το παρμπρίζ του ασθενοφόρου, ο Χέμινγουεϊ δίνει ένα νέο βάθος στις πολεμικές ιστορίες. αυτό των μεθυσμένων στρατιωτών και εκείνων που βρίσκονται στη δίνη της αγάπης. 

Η ιστορία αγάπης μεταξύ της Tenente και της Catherine Barkley, ανάμεσα στη φρίκη του πολέμου, είναι ενδεικτική του ταξιδιού αυτο-ανάπτυξης που ξεκίνησαν εν αγνοία τους νεαροί στρατιώτες κατά τη διάρκεια του Πρώτου Παγκόσμιου Πολέμου. κάτι που θα επηρεάσει αυτούς τους νέους άνδρες για τις επόμενες γενιές. Αυτή ήταν η πρώτη μου φορά που διάβαζα οποιοδήποτε Χέμινγουεϊ. 

Παρά τη φήμη του ως μισογυνιστή, βρήκα την Catherine να γλυπτεί ως η αρχέτυπη σύγχρονη γυναίκα στη δεκαετία του 1910. Μια ζωηρή και έξυπνη νοσοκόμα, περιμένει το ίδιο από τους εραστές της, όσον αφορά την οικειότητα. 

Έχοντας χάσει προηγουμένως τον αρραβωνιαστικό της στον πόλεμο, γνωρίζει πολύ καλά το γεγονός ότι οι στρατιώτες προορίζονται είτε να πεθάνουν είτε να επιβιώσουν ως πικραμένοι βετεράνοι. 

Αυτή η συνειδητοποίηση επηρεάζει τη σχέση της με τον Τενέντε, που αντικατοπτρίζεται στην ακραία ώθηση και έλξη μεταξύ του ζευγαριού καθώς αγωνίζεται να ταιριάξει με το επίπεδο ωριμότητάς του. 

Ο Χέμινγουεϊ είπε περίφημα ότι ξανάγραψε το τέλος του A Farewell to Arms τριάντα εννέα φορές για να πάρει σωστά τις λέξεις. 

Τα θέματα της αγάπης και της απώλειας χρησιμοποιούνται ταυτόχρονα, τόσο ξεχωριστά όσο και ως μία οντότητα. 

Στο τελευταίο κεφάλαιο, καθώς η υγεία της Catherine επιδεινώνεται, ο Tenente φέρνει τον πόλεμο στη συνείδησή του και προσπαθεί να χρησιμοποιήσει περιστασιακή γλώσσα όπως έκανε όταν οι σύντροφοί του σκοτώθηκαν στη μάχη. 

Ωστόσο, δεν μπορεί να το κάνει αυτό γιατί η αγάπη του για την Catherine έχει μεταμορφώσει τον κυνισμό του και τώρα καλεί τον Θεό να σώσει την Catherine, επειδή αυτή - και η αγάπη - είναι η θρησκεία του τώρα.

=====================

 "O σιωπών δοκεί συναινείν"