Η έκφραση «το λίγο είναι καλό και το πολύ σκοτώνει»

Η έκφραση «το λίγο είναι καλό και το πολύ σκοτώνει» είναι μια παραδοσιακή παροιμία που περιγράφει την αρχή της μετριοπάθειας και του ιδανικού μέτρου, υποδηλώνοντας ότι ενώ η μέτρια χρήση ή ποσότητα κάτι μπορεί να είναι ωφέλιμη ή να δίνει ευχαρίστηση, η υπερβολή ή η αφθονία του ίδιου πράγματος μπορεί να γίνει επιβλαβής ή ακόμη και καταστροφική. 

Σημασία και Εφαρμογές

Μετριοπάθεια:

Ουσιαστικά, η φράση προτρέπει στην προσεκτική κατανάλωση και χρήση αγαθών και απολαύσεων, υπογραμμίζοντας ότι ακόμα και οι καλές πτυχές της ζωής, όταν γίνονται υπέρμετρες, μπορούν να προκαλέσουν βλάβη. 

Οφέλη και Κίνδυνοι:

Ενώ το "λίγο" μπορεί να προσφέρει οφέλη, όπως η ισορροπημένη διατροφή ή η ήπια άσκηση, το "πολύ" μπορεί να επιφέρει αρνητικά αποτελέσματα, όπως υπερβολικό βάρος, τραυματισμούς ή άλλες δυσμενείς καταστάσεις. 

Φυσικοί Κίνδυνοι:

Η ίδια αρχή ισχύει και σε φυσικά φαινόμενα. Για παράδειγμα, το όζον είναι ωφέλιμο στην ατμόσφαιρα, προστατεύοντάς μας από την ηλιακή ακτινοβολία, αλλά η υψηλή συγκέντρωσή του στο έδαφος μπορεί να είναι βλαβερή για την υγεία. 

Μαγειρική:

Στη μαγειρική, το σκόρδο είναι ένα χρήσιμο βότανο, αλλά η υπερβολική κατανάλωση μπορεί να προκαλέσει δυσφορία. 

Γενική Ερμηνεία

Συνοπτικά, η φράση είναι μια υπενθύμιση ότι η ισορροπία είναι το κλειδί για μια υγιή και ευτυχισμένη ζωή, και ότι η υπερβολή, ανεξαρτήτως της φύσης της, συχνά οδηγεί σε δυσμενείς συνέπειες. 

Μα κι ο καθείς σκοτώνει ό,τι αγαπάει,

και πρέπει αυτό απ’όλους ν’ακουστεί.

Άλλοι με κολακεία σε σκοτώνουν

Κι άλλοι με ματιά φαρμακερή

Μ’ένα φιλί σκοτώνουν οι δειλοί,

Κι οι γενναίοι άνδρες με σπαθί.

Νέοι σκοτώνουν άλλοι την αγάπη τους

Κι άλλοι σαν γενούνε γέροι.

Με χέρι Λαγνείας άλλοι τήνε πνίγουνε

Κι άλλοι με Πλούτου χέρι

Κι επειδή πιο γρήγορα παγώνει έτσι το κορμί,

Οι πονόψυχοι σκοτώνουν με μαχαίρι.

Άλλοι για λίγο ερωτεύονται κι άλλοι για πολύ.

Άλλοι τον Έρωτα πουλάνε κι άλλοι τον αγοράζουν.

Άλλοι με βουρκωμένα μάτια τον σκοτώνουνε

Κι άλλοι βουβοί τον αφανίζουν

Κι ενώ ο καθείς σκοτώνει ό,τι αγαπάει,

Όλοι ωστόσο δεν πεθαίνουν.

Μαύρα μεσάνυχτα πάντα είχαμε μες στην καρδιά μας,

Και στο κελί μας μέσα αυγή,

Και τον τροχό γυρίζαμε και ξεφτίζαμε το σχοινί,

Ο καθείς στην Κόλασή του μέσα την ατομική.

Μα είναι πολύ πιο τρομερή η σιωπή

Από καμπάνας μπρούτζινης αντήχηση βροντερή.

Ποτέ δεν είδα άνθρωπο ν’αγναντεύει,

Με λαχτάρα τόση στη ματιά,

Αυτό που οι κατάδικοι ονομάζουν ουρανό,

Την οθόνη εκεί ψηλά τη θαλασσιά,

Και κάθε συννεφάκι που αρμενίζει

Όμοιο με πλεούμενο με ασημί πανιά.

Δεν ξέρω αν οι νόμοι είναι άδικοι

Ούτε και δίκαιοι αν είναι ή σωστοί,

Μα κείνο που όλοι οι καταδικασμένοι το γνωρίζουνε,

Είναι πως δεν μπορούν τα τείχη να περάσουν ζωντανοί,

Και πως κάθε μέρα σαν χρόνος μοιάζει,

Χρόνος δίχως τέλος και αρχή.

Όσκαρ Ουάιλντ

Απεβίωσε: 30 Νοεμβρίου 1900

=====================

 "O σιωπών δοκεί συναινείν"