Δώρος Λοΐζου – Ζήσε για το τίποτα ή πέθανε για κάτι…

Ήταν 30 Αυγούστου 1974, 9:00 το πρωί, η ζωή μας έλαχε να γίνει,  πιο μικρή, πιο φτωχή… Σκότωσαν το Δώρο λένε οι εφημερίδες, λέει ο κόσμος κρυμμένος μέσα στο σκοτάδι που το βύθισε η ΕΟΚΑ Β και η ανυπαρξία του ΑΚΕΛ. Η δολοφονική απόπειρα εναντίον του θρυλικού ανυπόταχτου γιατρού, Βάσου Λυσσαρίδη, απέτυχε. Μα οι πρέσβεις του θανάτου έκαναν λάθος… Αναπτύσσοντας ταχύτητα του αυτοκινήτου του ο Δώρος για να σώσει τον αρχηγό  της αντίστασης και του Σ.Κ ΕΔΕΚ δέχτηκε σφαίρες στο κεφάλι και έπεσε νεκρός.

Η απόπειρα της δολοφονίας του Δώρου Λοΐζου δεν ήταν τυχαία, η απόφαση πάρθηκε από τις 15 Αυγούστου όταν το μεταπραξικόπημα του Γλαύκου Κληρίδη που στηριζόταν στην υπόγεια υποστήριξη από το ΑΚΕΛ, μα τι λέω ο αδαής άνθρωπος, με τυμπανοκρουσίες τον δέχτηκαν, τα αθέατα στελέχη του ΑΚΕΛ. Διότι δια μέσω του επικοινωνιακού και εκφραστικού οργάνου τους «ΧΑΡΑΥΓΗ», έδωσαν την ασύμμετρη υποστήριξη τους, με εκείνο το αξέχαστο πρωτοσέλιδο «Να’ ρθει ο καλός καραβοκύρης Κληρίδης να αναλάβει την εξουσία», άρα κι’ αυτοί έβαλα το λιθαράκι τους στο σαμποτάζ  για να μην επιστρέψει ο Μακάριος στην Κύπρο. Ωστόσο εκείνη τη μέρα ο Κληρίδης συγκαλούσε σύσκεψη για να νομιμοποιήσει με φασιστικό τρόπο την απόφαση του περί διζωνικής ομοσπονδίας λύσεως. Μα λάθεψαν, ο Βάσος Λυσσαρίδης, ο φυσικός ηγέτης του Κυπριακού λαού αρνείται την εκπροσώπηση του κυπριακού λαού από το Γλαύκο Κληρίδη και έτσι ανατρέπει τα διχοτομικά σχέδια του Γλαύκου Κληρίδη  και το αποτρόπαιο σχέδιο Γκιουνέζ. 

Ο Βάσος  Λυσσαρίδης με αυτή τη γενναία στάση του και την άρνηση του να αποδεχτεί τα κατοχικά τετελεσμένα ανάγκασε τους προδότες της ΕΟΚΑ Β’ να οπλίσουν τα όπλα τους, ο αντίλαλος της γεμιστήρας, πάγωσε κάθε ομιλία, κάθε βλέμμα και τότε μ’ ένα πρωτόγνωρο ψυχικό απόθεμα, με μια ηρεμία και απέραντη καλοσύνη ο γιατρός αποκρίνεται: 

«Αδέλφια μου εσείς που με μισητέ, εγώ που δεν έχω μίσος για κανέναν, σας καλώ να σώσουμε την Κύπρο». Οι ίδιοι άνθρωποι , μετά από 15 μέρες αποπειράθηκαν να τον δολοφονήσουν. Γάζωσαν το αυτοκίνητο του Δώρου με αβυσσαλέο μίσος στη μέση περίπου της γέφυρας που οδηγεί στην πλατεία μπροστά από το περίπτερο του «ΟΧΙ». Τραγική ειρωνεία, έλαχε κι ο Δώρος να λέει ΟΧΙ στο φασισμό, ΟΧΙ στον ιμπεριαλισμό, ΟΧΙ στο σωβινισμό, στο μιλιταρισμό, ΟΧΙ στο σκοτάδι…

Η ζωή του απλή και εφήμερη επίσης, αφού στα 30 του σταυρώθηκε από τους θύτες του σαν να ήταν συνεχιστής του Χριστού, πού ηθελημένα κουβάλησε τις αμαρτίες μας στη πλάτη του. Ο Δώρος ήπιε την προδοσία σαν να ήταν Θεία Κοινωνία μετάλαβε αυτής και  μετάδωσε σ’ εμάς το πνεύμα του, τις ιδέες τους… Πνεύμα ανυπόταχτο, ανήσυχο, έντονης ιδεολογικής ζύμωσης.

Ο Δώρος ο φοιτητής, ο Δώρος  ο στρατιώτης, ο Δώρος οργανωτικός γραμματέας της ΕΔΕΝ, ο Δώρος ο ποιητής. Γεννήθηκε το 1944 στη Λευκωσία το 1963 εντάσσεται στη σχολή Θεάτρου της Λευκωσίας , μετά το ξέσπασμα των Δεκεμβριανών το 1963 παρατά τις σπουδές του και εντάσσεται εθελοντικά για να υπερασπίσει την πατρίδα από τους Τούρκους εθνικιστές. Κατά τη διάρκεια της στράτευσης του παρακάθεται σε εξετάσεις και πετυχαίνει να περάσει στη σχολή Τουριστικών επαγγελμάτων της Ρόδου. Το 1967 κατά τη διάρκεια των σπουδών του το προδοτικό, αντιδημοκρατικό, φασιστικό πραξικόπημα της χούντας των ποταπών συνταγματαρχών ρίχνει την Ελλάδα αλυσοδεμένη στο βυθό της θάλασσας, περιμένοντας την να ξεψυχήσει κάθε πυρήνας ελευθερίας. Νεκροζώντανη τότε η Ελλάδα, αναμένοντας ένα ηλεκτροσόκ που θα την έφερνε στη ζωή, δημιουργεί αντιστασιακούς πυρήνες στη Σχολή του με απώτερο στόχο την ελευθερία του λαού και το ξετίναγμα του φασισμού. Η δράση του αυτή ήταν η αιτία να διωχθεί από τη σχολή… Ο Δώρος επιστρέφει στην Κύπρο  και πρωταγωνιστεί στην ίδρυση του Παγκαριού Καλλιτεχνικού και Λογοτεχνικού Ομίλου Νέων, καθώς και να είναι ο κύριος εισηγητής  για τον ποιητή Γ. Σεφέρης.

Το 1969 αναχωρεί για τη Βοστόνη και εγγράφεται στο HELLENIC COLLEGE.  Μετά από τέσσερα χρόνια φοίτησης παίρνει το πτυχίο Β.Α Ιστορίας με τιμές. Στη διάρκεια των σπουδών του οργανώνει σεμινάρια για τη νεοελληνική γλώσσα και κουλτούρα, με βασικό στόχο να μεταδώσει, και να αφουγκραστεί ο κόσμος το πρόβλημα που δημιουργεί η Χούντα στην Ελλάδα αλλά και στην Κύπρο.

Στην Αμερική αρχίζει και γράφει τα πρώτα του ποιήματα, είδος στρατευμένης ποίησης αρχικά και αργότερα στιχάκια και πεζά που υμνούσαν τη ζωή και την τέχνη. Υπήρξε μεταφραστής και μελετητής Λατινοαμερικάνων ποιητών που είχαν λάβει μέρος σε επαναστάσεις. Το ύφος της ποίησης του ελεύθερο, αβίαστο, ανεξίτηλο στις καρδιές του αναγνώστη. Αφηγηματικό μεν, διότι η ζωή του βουλιαγμένη μέσα στους κτύπους και τα χρώματα της επανάστασης και ρομαντικό επίσης με τη ζωή αλλά και με τη δική του Άννα. Η ποίηση του ευανάγνωστη , εύστοχη, ανένταχτη στο συντηρητικό κλίμα της εποχής. Βροντοφώναζε για ψωμί, παιδεία, ελευθερία και δικαιοσύνη. Εξιλέωνε τα μαρτύρια του κόσμου από τη φωτιά των στίχων του. Όταν οι φασίστες δολοφονούσαν, αυτός έγραφε για τη ζωή , όταν οι φασίστες  μας αλυσόδεναν, αυτός έγραφε για την ελευθερία. Όπλο του η έμπνευση, σφαίρες του οι στίχοι του.

Φαίνεται Δώρο πως οι πιο σκοτεινές σου ώρες είναι συνάμα κι πιο μεγάλες και οι πιο φωτεινές όπως έγραψε με χρυσά γράμματα η Ιστορία το όνομα σου στους μεταλλικούς τροχούς των βασανιστηρίων. Τα στοιχειά ακόνισαν τα νύχια τους, μα συ δεν φοβήθηκες  και της λευτεριάς ταμένος, ρίχτηκες στο μαρμαρένιο αλώνι, κι μονόφθαλμοι σε λάβωσαν πισώπλατα και φάγανε  τα σωθικά σου. Όμως τι παράξενο σε βρήκαμε ολόρθο σ ‘ ένα τοπίο που θα λογιάσου πως θα’ ταν ο παράδεισος, και μας αποκρίνεσαι: Βλαστάρια μου σεις θα’ σται οι συνεχιστές μου, και μας δείχνεις με το χέρι σου τον  Ήλιο και σιγομουρμουρίζεις κι αυτός θα ναι ο δρόμος σας…

«Εγώ που ξεκίνησα με τόλμη της νιότης μου και του ήλιου το κάλεσμα, θαρρετά προχώρησα και με μόνο μου όπλο της ψυχής την αγνότητα και του οργισμένου προφήτη το πάθος. Έφερα τα βήματα μου τσαλαπατώντας σημαίες και άμφια. Έφερα την επανάσταση μου μέχρι το τελευταίο οδόφραγμα προδομένος και μόνος μου.

Προχωρώ κι όλο χάνομαι. Αφανίζω τα ρούχα μου . Αφανίζω το κάλος μου. Αφανίζω την καρδιά μου.

Κι όλο χάνομαι κι όλο βρίσκομαι μες το χάος το ασύνορο, το βαθύ και τ’ ατέλειωτο, στο μηδέν και στο αεί ποτέ, μες το χυτές και το αύριο, στο ορατό και στο άυλο. Κι όλο χάνομαι κι όλο βρίσκομαι στο αιώνιο Άπειρο»

Δώρος Λοΐζου

Το παρών κείμενο είναι αφιερωμένο στους συντρόφους και φίλους  που αποφοίτησαν από τα Ιωάννινα: Ζωή Αλκιβιάδου, Σάββας Χατζηγιάνγκου, Σπύρου Στέλλα, Γιάλλουρος  Αντρέας, Νεοκλέους Αγγέλα, Μαριλένα Χ΄Παναγή, Ζαχαρίας Κτωρής, Μαρίνα Καρκαλλή.

Σάββα ΓιώργοςΕκπρόσωπος Δ.Κ.Κ.Φ. ΑΓΩΝΑΣ Ιωαννίνων

 agwnas

==========================
"O σιωπών δοκεί συναινείν"