Οι χήρες και η χειραφέτηση... Τι να πει κανείς, μια εικόνα χίλιες λέξεις...

Σχετικό: Διαμαρτυρία για τον Νόμο Κατρούγκαλου που καταργεί σύνταξη, αυτή της Χηρείας, με ηλικιακά κριτήρια!

Γνωρίζουμε, έχουμε βαθιά επίγνωση των αρνητικών πολιτικών συσχετισμών σήμερα. Στις πλάτες μας διέρχεται ο μνημονιακός κοινωνικός οδοστρωτήρας που συνθλίβει σύγχρονα δικαιώματα, όνειρα και οράματα. Η απουσία σύγχρονης οραματικής εργατικής διεκδίκησης και αναγέννησης γίνεται πια ορατός σε κάθε αυθόρμητο σκίρτημα των καταπιεσμένων.

Αυτό όμως που βιώσαμε στη συγκέντρωση διαμαρτυρίας της 30 Μαΐου 2017 με τις χήρες, ξεπερνά κάθε όριο κοντόφθαλμης πολιτικής διεκδίκησης και εξόφθαλμης κομματικής ιδιοτέλειας που κυριάρχησε σαν τάση.

Το απολύτως δίκαιο και επείγον διεκδικητικό αίτημα των χηρών για την κατάργηση του βάρβαρου και οπισθοδρομικού ηλικιακού κριτηρίου στις συντάξεις χηρείας, δυνητικά, θα μπορούσε να εμπνεύσει, να ενώσει, να διεκδικήσει και να νικήσει.

Έχουμε, όμως, από την πείρα μας διδαχθεί ότι και η παραμικρή διεκδίκηση και κέρδισμα κοινωνικών δικαιωμάτων από τη μνημονιακή μαύρη τρύπα, θέλει πίστη σε ανεξάρτητο, διαρκή αγώνα, τη μεγαλύτερη δυνατή μαζική ενότητα και τη συμπαράσταση του κοινωνικού συνόλου.

Αντί αυτών, στη συγκέντρωση διαμαρτυρίας του Συλλόγου Συζύγων Θανόντων τι είδαμε χθες;

Μια συγκέντρωση κυρίως μελών των ΔΣ ομοσπονδιών, ενώσεων και συλλόγων των ενόπλων δυνάμεων και των σωμάτων ασφαλείας, ορισμένες κομματικές αντιπροσωπείες, και πλήθος δημοσιογραφικών συνεργείων.

Αντί για το πάθος και την εκδήλωση της διαμαρτυρίας “έβγαινε” το θεαθήναι, οι δημόσιες σχέσεις και η αποτύπωση αυτών σε φωτογραφίσεις.

Το εντυπωσιακότερο όλων όμως ήταν η αποκαρδιωτική πρεμούρα βασικών συντελεστών της διοργάνωσης, της αναμονής άφιξης του αντιπροέδρου της Νέας Δημοκρατίας κ. Άδωνι Γεωργιάδη και του κ. Πατούλη.

Η έντονη επιθυμία των χηρών να φωτογραφηθούν με τον κ. αντιπρόεδρο και η φούρια τους να μεταφέρουν τα πανό στο φόντο των δηλώσεων Γεωργιάδη που έκανε στο δημοσιογραφικό τσούρμο.

Τι να πει κανείς, μια εικόνα χίλιες λέξεις: http://aksia124387.blogspot.gr/2017/05/blog-post_29.html

Υπάρχει, λοιπόν, επόμενη ημέρα για το σύλλογο και για τα δίκαια αιτήματά του;

Αλήθεια είναι, ότι τα καύσιμα που έβαλε ο σύλλογος για ένα τόσο μακρύ ταξίδι είναι περιορισμένα. Βασική φροντίδα του θα πρέπει να είναι η επικοινωνία του με το μαχητικό κοινωνικό κίνημα, ώστε ,,,
τα αιτήματα να υιοθετηθούν από αυτό και να γίνουν μόνιμα αιτήματα πάλης.

Η επαφή του με υπαρκτά μαζικά, αγωνιστικά σωματεία εργαζομένων, συνταξιούχων και κινηματικών συλλογικοτήτων. Όχι η δημοσιοσχετίστικες επαφές με την ηγεσία της ΓΣΕΕ και της συνομοσπονδίας συνταξιούχων και άλλων κομματικών παρατρεχάμενων.

Η άποψη που λέει ότι οι πολιτικοί θα μας δώσουν τη λύση, άρα με αυτούς θα πρέπει να τα έχουμε καλά, είναι ξένη από το διεκδικητικό κίνημα και βαθιά υποτελής. Είναι η ίδια άποψη που οδηγεί τον πρωθυπουργό να θέλει να τα βρίσκει συνεχώς με τους τροϊκανούς φίλους του -γιατί τάχα αυτοί μας δίνουν λεφτά- και όλο να βυθίζεται περισσότερο στο καζάνι της υποταγής, παρασέρνοντας σε αυτό την πατρίδα μας και τις κοινωνικές μας κατακτήσεις.

Οι πολιτικοί είναι ιδιοτελείς και θα «δώσουν», θα κερδηθεί η λύση, μόνον, όταν κινδυνεύει η θεσούλα τους και το σύστημά τους. Η ιστορία έδειξε ότι τα πάντα κερδίζονται με εμπιστοσύνη στις δικές μας δυνάμεις, με πίστη στο δίκαιο, με κόπο, χρόνο και ανιδιοτελή αγώνα. Εύκολες συνταγές δεν υπήρξαν ποτέ, πόσο μάλιστα τώρα που οι κραταιοί παίρνουν πίσω όλα τα κατακτημένα με αίμα κοινωνικά δικαιώματά μας.

Το χάιδεμα αυτιών για εύκολες λύσεις γίνεται για να μας ξεδοντιάσουν αγωνιστικά, να ξεθυμάνουμε και να μας εγκλωβίσουν γρήγορα στα κομματικά τους αδιέξοδα μονοπάτια. Αυτό που μπορούμε να φτάσουμε δεν πρέπει να το αφήσουμε να πέσει και να χαθεί. Χαιρέκακα η κομματοκρατία θα απομυζήσει την ικμάδα της αναγκαστικής μας κοινωνικής ανάτασης και θα μας «εκπροσωπήσει», στέλνοντάς μας για άλλη μια φορά στον ατομικό καναπέ της απογοήτευσης και του “τίποτα δε γίνεται”.

Γερακίνης Απόστολος


=====================
"O σιωπών δοκεί συναινείν"