Η εισβολή στη Λωρίδα της Γαζας και ποιoς θα βγει κερδισμένος. Ανάλυση του Στέλιου Κούλογλου.

Αυτή είναι η εικόνα με την οποία ξεκινάει το σωτήριο έτος 2009: η αεροπορία, το ναυτικό, το πυροβολικό, τα τεθωρακισμένα και οι ειδικές δυνάμεις καταδρομών
ενός από τους ισχυρότερους στρατούς του πλανήτη επιτέθηκαν χθες σε μια λωρίδα γης που έχει μήκος όσο η διαδρομή Σύνταγμα-Μαραθώνα, και πλάτος όσο η απόσταση
Ομόνοια-Μαρούσι.

Την ίδια περιοχή, της οποίας ο «στρατός» δεν διαθέτει κανένα αντιαεροπορικό όπλο, βομβάρδιζε επί μια εβδομάδα η ισραηλινή αεροπορία, σκοτώνοντας καμιά
500αριά ανθρώπους και τραυματίζοντας άλλους 3.000. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η επιχείρηση είχε πολλές επιτυχίες, όπως η εξολόθρευση του Νιζάτ Ραγιάν, ενός
υψηλόβαθμου στελέχους της εκλεγμένης κυβέρνησης της Χαμάς που ελέγχει τη Λωρίδα της Γάζας. Μαζί του σκοτώθηκαν οι τέσσερις γυναίκες του, τουλάχιστον 9
παιδιά του και καμιά ντουζίνα γείτονες της οικογένειας.

Σε αυτή τη μεγαλύτερη ανοικτή φυλακή του πλανήτη, που ζει εδώ και χρόνια σε μια απερίγραπτη μιζέρια δεν υπήρχαν, ήδη πριν από τη χθεσινή εισβολή, ούτε
φάρμακα, ούτε τροφές, ούτε νερό και ηλεκτρικό. Οι γιατροί στα νοσοκομεία αφήνουν τους βαριά τραυματισμένους να πεθάνουν, προκειμένου να καταπιαστούν με
τους υπόλοιπους. Οι στοιχειώδεις έννοιες του ανθρωπισμού έχουν πλήρως καταργηθεί. Ίσως αυτό εννοούσε η υπουργός Εξωτερικών και υποψήφια πρωθυπουργός του
Ισράηλ, Τζίπι Λίβνι, όταν δήλωνε προχθές ότι «δεν υπάρχει ανθρωπιστική κρίση στη Γάζα».

Όπως και όλες οι προηγούμενες, η χθεσινή ισραηλινή επίθεση είχε εγκριθεί από τον Λευκό Οίκο του Τζορτζ Μπους, σε ένα ακόμη παράδειγμά υλοποίησης των φαντασιώσεών
του για τη προώθηση της δημοκρατίας στη Μέση Ανατολή. Η προεδρία της Ευρωπαϊκής Ενωσης –που από την αρχή του έτους ασκείται από μια Τσεχία η οποία έχει
μπερδέψει τη συμμετοχή της στη Δύση με τη βαρβαρότητα- χαρακτήρισε την ισραηλινή εισβολή «αμυντική ενέργεια», όπως ακριβώς είχαν χαρακτηρίσει οι Σοβιετικοί
την εισβολή τους στη Τσεχοσλοβακία το 1968.

Ο ΟΗΕ του 2009, ανήμπορος όσο ποτέ άλλοτε, εξέφρασε τη διαφωνία του και κάλεσε το Ισράηλ να αυτοσυγκρατηθεί και να την σταματήσει. Όσο για τα «μετριοπαθή»
αραβικά κράτη όπως η Αιγύπτος, την οποία κατα διαβολική σύμπτωση η κυρία Λίβνι είχε επισκεφτεί επισήμως μια μέρα πριν αρχίσει η επίθεση της αεροπορίας
της, αυτά διαμηνύσαν τις προηγούμενες μέρες στην ισραηλινή ηγεσία ότι «αν πρέπει να εισβάλετε στη Γάζα, να το κάνετε γρήγορα». Γιατί όσο περνάει ο καιρός,
τόσο είναι πιο δύσκολο να ελέγξουν τις μάζες των εξαγριωμένων Αράβων που βλέπουν τις κυβερνήσεις τους να αφήνουν για μια ακόμα φορά τους Παλαιστινίους
στην τύχη τους.

Το πρόβλημα του χρόνου είναι το κρίσιμο θέμα που αντιμετωπίζει το Ισράηλ. Αφού την περασμένη εβδομάδα η αεροπορία του κατέστρεψε μαζί με τους στόχους της
Χαμάς και οτιδήποτε είχε απομείνει στη Γάζα από υποδομές, στην ισραηλινή κυβέρνηση τέθηκε ξανά το ίδιο ερώτημα που είχε και πριν από την επίθεση: και τώρα
τι κάνουμε;

Αν η εκστρατεία σταματούσε εδώ, η Χαμάς μπορεί να έβγαινε σε λίγες μέρες από τα καταφύγια, δηλώνοντας ότι όχι μονο δεν είχε νικηθεί στρατιωτικά αλλα πως
είχε νικήσει και ηθικά. Το κυβερνών κόμμα που ξεκίνησε τις αεροπορικές επιθέσεις και ως επίδειξη πυγμής εν όψει των εκλογών του Φεβρουαρίου, πιθανώς να
έχανε όλους τους υποψήφιους ψηφοφόρους που κατάφερε να συσπειρώσει ισοπεδώνοντας τη Γάζα.

Αν πάλι αποφάσιζε να εισβάλει με χερσαίες δυνάμεις, κινδύνευε να έχει απώλειες στις μάχες -και καμιά κυβέρνηση δεν θέλει φέρετρα με στρατιώτες και μάλιστα
λίγο πριν από τις κάλπες. Εν τω μεταξύ, οι διεθνείς αντιδράσεις πολλαπλασιάζονταν και στα κατεχόμενα Παλαιστινιακά εδάφη ξεκίνησαν οι πρώτες εκδηλώσεις
διαμαρτυρίας.

Τελικά, αποφάσισε να εισβάλει «περιορισμένα» για να καταστρέψει, όπως είπε, και άλλες βάσεις εκτόξευσης πυραύλων της Χαμάς, αλλά και πάλι ο χρόνος κυλάει
σε βάρος της. Το Ισράηλ δεν θέλει να καταλάβει ξανά ολόκληρη τη Γάζα, απ' όπου αποχώρησε 3 χρόνια πριν: το στρατιωτικό αλλά και το οικονομικό κόστος για
τη συντήρηση 1,5 εκατομυρίου πεινασμένων ανθρώπων είναι πολύ μεγάλο.

Αλλά η περιορισμένη εισβολή θα δυναμώσει τις διεθνείς αντιδράσεις, αφού ακόμη και η Ουάσιγκτον εξέφρασε την ανησυχία της για την ανθρωπιστική κατάσταση.
Το Παρίσι διαφώνησε δημοσίως. Στο Τελ Αβίβ έγιναν χθες το βράδυ διαδηλώσεις και υπέρ αλλά και κατά της χερσαίας επιχείρησης. Οι Παλαιστίνιοι της Δυτικής
Οχθης κάθονται σε αναμένα κάρβουνα.

Η νέα επιχείρηση πρέπει να αποδώσει σύντομα καρπούς, αλλά είναι δύσκολο να δει κανείς ποιοι ακριβώς θα είναι αυτοί. Η ισραηλινή κυβέρνηση αποφάσισε να
κλιμακώσει τον πόλεμο, αλλά δεν θα ξέρει πώς να τον σταματήσει και τι σημαίνει να βγει κερδισμένη απ αυτόν. Στην καλύτερη περίπτωση, θα ήταν μια εκεχειρία,
στην οποία η Χαμάς θα δεσμεύεται να σταματήσει να εξαπολύει ρουκέτες στις ισραηλινές γύρω περιοχές. Αν όμως ο ισραηλινός στρατός έχει πολλές απώλειες,
τα πράγματα θα δυσκολέψουν. Οι Ισραηλινοί αξιωματικοί έχουν διορία μία εβδομάδα για να γονατίσουν τη Χαμάς.

Υπάρχει σίγουρα ένας κερδισμένος: ο κύκλος του αίματος. Στην «Χααρέτζ», την καθημερινή ισραηλινή εφημερίδα της αριστεράς που μαζί με τους γενναίους αντιρρησίες
συνειδησης μάχονται για την τιμή του Ισραήλ, δημοσιεύθηκε προχθές ένα άρθρο με τον τίτλο «Αν ήμουν (ή ήσουν) Παλαιστίνιος». Ο αρθρογράφος και καθηγήτης
στο Πανεπιστήμιο περιγράφει μια σχετική συζήτηση στην Σχολή του, όπου ένας συντηρητικός, καθόλου φιλοπαλαιστίνιος φοιτητής, του δήλωσε αφοπλιστικά: «Αν
ήμουν Παλαιστίνιος, θα γινόμουν τρομοκράτης».

Και το άρθρο θυμίζει ότι την ίδια απάντηση είχε δώσει, σε μια κρίση ειλικρίνιας δέκα χρόνια πριν, ο σημερινός υπουργός Αμυνας εντιμότατος κύριος Μπάρακ:
«Αν ήμουν Παλαιστίνιος, θα είχα πάρει μέρος στην αντίσταση, χρησημοποιώντας ακόμη και τρομοκρατικές μεθόδους».

Στο Ισραήλ και την Παλαιστίνη κερδισμένοι είναι αυτοί που ετοιμάζουν ήδη τις ζώνες με τα εκρηκτικά και τα καρφιά που θα πάρουν εκδίκηση για την αιματοχυσία
στη Γάζα, χτυπώντας αθώους Ισραηλινούς πολίτες.

Σε διεθνές επίπεδο, το θύμισε προχθές σε ένα άρθρο του ο γνωστός Βρετανός δημοσιογράφος Ρόμπερτ Φισκ: Το λαχείο του 2009 έπεσε σε ένα γενειοφόρο Σαουδάραβα,
που κρύβεται σε μια σπηλιά, μάλλον κάπου μεταξύ Πακιστάν και Αφγανιστάν από το Σεπτέμβριο του 2001. Και ο οποίος τρίβει τα χέρια του, βλέποντας για μια
ακόμη φορά τον «δυτικό κόσμο» να καταπατάει τις αρχές του και να εφαρμόζει δύο μέτρα και δύο σταθμά, παραβλέποντας ή και ενισχύοντας τη γενοκτονία των
Παλαιστίνιων: το όνομα του είναι Οσάμα Μπιν Λάντεν.

tvxs
Οι τελευταίες εξελίξεις στη Γάζα, λεπτό προς λεπτό

==========================================================
"O σιωπών δοκεί συναινείν"