Ομιλία του συντρόφου Γιώργου Παναγιωτακόπουλου στην 9η Σύνοδο του Ε.Σ. του ΠΑΣΟΚ (Αριστερή Πρωτοβουλία )

Συντρόφισσες και σύντροφοι,

Σύντροφε Πρόεδρε,

Αν στις 3 του Σεπτέμβρη το 1974, η ιδρυτική διακήρυξη του ΠΑΣΟΚ σηματοδοτούσε την έναρξη ενός διαρκούς αγώνα για την υπεράσπιση των δικαιωμάτων των λαϊκών στρωμάτων στη χώρα…

Αν η 3^η του Σεπτέμβρη του 1974 σηματοδοτούσε την δημιουργία ενός πολιτικού κινήματος που στόχο έθετε την απεμπλοκή της χώρας μας από τους μηχανισμούς εξάρτησης, την εθνική αναγέννηση και την αδέσμευτη πορεία της…

Αν η 3^η του Σεπτέμβρη το 1974 μιλούσε καθαρά για την λαϊκή εξουσία, τη δημοκρατική διαδικασία σαν απάντηση στις αντιδημοκρατικές δομές εξουσίας, το γραφειοκρατικό, παλαιοκομματικό κράτος που ήτανε εχθρικό για τον πολίτη…

Αν η 3^η του Σεπτέμβρη του 1974 καλούσε σε συστράτευση , κάθε δημοκρατικό πολίτη της χώρας που ήθελε να προσφέρει και όχι να πάρει, στον αγώνα για τη μεγάλη αλλαγή, μέσα από ένα κίνημα στηριγμένο στο λαό και όχι σε ολιγομελή και αποκομμένα από την κοινωνία ηγετικά σχήματα…

Αν η 3^η του Σεπτέμβρη του 1974 δημιουργούσε χαμόγελα, αισιοδοξία, διάθεση για αγώνα και ελπίδες για ένα καλύτερο, δημοκρατικό και σοσιαλιστικό αύριο…

Η 3^η του Σεπτέμβρη του 2010 είναι κάτι εντελώς διαφορετικό. 
 

Είναι ημέρα προβληματισμού και έντονης ανησυχίας για την πορεία της χώρας, για τις κατακτήσεις του λαϊκού κινήματος, για την προοπτική του κινήματος μας.

Είναι μέρα που κυριαρχούν βασανιστικά ερωτήματα, ατελείωτα «γιατί». Είναι μέρα χωρίς χαμόγελα, με διάχυτη την απογοήτευση από τις επιλογές της Κυβέρνησης, με καταγεγραμμένη την απαισιοδοξία στον κόσμο, στο λαό, με προβληματισμό για την πορεία του ΠΑΣΟΚ και αβεβαιότητα για την προοπτική του.

Σήμερα όμως χρειάζονται και απαντήσεις. Καθαρές χωρίς υπεκφυγές. Χρειάζονται πολιτικές απαντήσεις που να οδηγούν σε λύσεις και διεξόδους από τα αδιέξοδα της σημερινής πολιτικής.

• Τι είμαστε;
  
• Τι εκφράζει το ΠΑΣΟΚ;
  
• Τι εξυπηρετεί ταξικά η κυβερνητική πολιτική;
  
• Ποια είναι η στρατηγική μας για την έξοδο από την κρίση;
  
• Με ποιους κοινωνικούς συμμάχους πορευόμαστε;
  
• Τι θέλουμε για τη χώρα;
  

Είναι πολλά τα 36 χρόνια ζωής και δράσης ενός κόμματος.

Και είναι ευθύνη δική μας κάτω από αυτές τις συνθήκες, όχι να κάνουμε φιέστες και γιορτές αλλά με αίσθημα ευθύνης απέναντι σε όλους όσους στρατεύτηκαν ανιδιοτελώς σε αυτόν τον αγώνα να κάνουμε τον απολογισμό και να τους πούμε καθαρά, που πηγαίνουμε, που βαδίζουμε.

Τι σχέση έχει το ΠΑΣΟΚ του σήμερα με το ΠΑΣΟΚ του τότε;

Τι σχέση έχουν οι πολιτικές που υποσχεθήκαμε με τις πολιτικές που ασκούνται;

Συμβαδίζει ο αγώνας για Εθνική Ανεξαρτησία με την παρουσία της τρόικα στην Ελλάδα;

Οι διακηρύξεις για Κοινωνική Δικαιοσύνη μπορούν να συνυπάρξουν με νεοφιλελεύθερες επιλογές;

Η Λαϊκή Κυριαρχία είναι εφικτή κάτω από συνθήκες αντιπαλότητας με τα συνδικάτα, τις μη προνομιούχες τάξεις, τους μισθωτούς και τους συνταξιούχους;

Η Κοινωνική Απελευθέρωση μπορεί να επιτευχθεί με τους πολίτες σε κατάσταση οικονομικού μαρασμού, με την εκτίναξη της ανεργίας, με την ελαστικοποίηση των σχέσεων εργασίας, με την «αποκρατικοποίηση» του κράτους;

Προφανώς και οι απαντήσεις είναι αυτονόητες.

Γιατί όσο και αν θελήσει κάποιος να ωραιοποιήσει την κατάσταση, όσο και αν θελήσει κάποιος να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα δεν θα μπορέσει να αποφύγει τη σύγκρουση με την πραγματικότητα.

Μια πραγματικότητα ζοφερή, γκρίζα και φοβική για τη μεγάλη πλειοψηφία του ελληνικού λαού.

Η ασκούμενη Κυβερνητική πολιτική είναι σε σύγκρουση με τα πιστεύω μας, είναι σε σύγκρουση με τις προεκλογικές μας υποσχέσεις, είναι σε αντίθετη κατεύθυνση με τα οράματα μας, είναι κάτι άλλο, ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΑΣΟΚ!

Η Κυβέρνηση δυστυχώς παραδόθηκε αμαχητί στις άγριες διαθέσεις των πιο σκληρών μονεταριστικών κύκλων της Ευρώπης με τη βοήθεια των «Δούρειων Ίππων», που χρησιμοποιήθηκαν στο εσωτερικό της!

Η Κυβέρνηση τέθηκε σε κηδεμονία, προσημείωσε την Εθνική Ανεξαρτησία και ανακάλυψε με καθυστέρηση τον αδιέξοδο δρόμο που επέλεξε, αποθεώνοντας τις αγορές και αναγορεύοντας σε μονόδρομους, τις πεπατημένες των πιο σκληρών νεοφιλελεύθερων πολιτικών.

Ο δρόμος για το σοσιαλισμό μετατράπηκε σε επικίνδυνο μονοπάτι με μόνιμα θύματα αυτούς που ποτέ δεν έφταιξαν, αυτούς που πάντοτε μας στήριξαν, αυτούς που εναπόθεσαν τις τελευταίες τους ελπίδες για μια αξιοπρεπή ζωή σε εμάς.

Το σοσιαλιστικό όραμα μετατράπηκε σε σοσιαλδημοκρατική προοπτική, μεταλλάχθηκε σε «εκσυγχρονιστική νεοφιλελεύθερη πολιτική» και χάνεται στη λεωφόρο του μνημονίου, της τρόικα, των κοινωνικά άδικων πολιτικών επιλογών.

Το τραίνο της αλλαγής δεν εκτροχιάστηκε από μόνο του. Το οδήγησαν σε λάθος κατευθύνσεις και πολιτικές που καμία σχέση δεν είχανε με τα οράματα, τις αξίες, τα πιστεύω και την ιδεολογία του κινήματος.

Για αυτό ιδρύθηκε άραγε το ΠΑΣΟΚ;

Για αυτό στρατευτήκαμε, γι’ αυτό παλέψαμε;

Ζούμε έναν παραλογισμό που όμοιο του στην πολιτική δεν έχω βρει πουθενά:

Ζούμε στην Ελλάδα της λεκτικής αναμόρφωσης και της πολιτικής σύγχυσης.

Διακηρύσσουμε τις προθέσεις και τα οράματά μας για μια νέα Ελλάδα και ταυτόχρονα διαλύουμε ότι έχει απομείνει από τις δομές του κοινωνικού κράτους και τα κοινωνικά δικαιώματα των πολιτών.

Είμαστε δημοκρατικοί στο λόγο και αυταρχικοί στη πράξη.

Με άλλα λόγια γυρεύουμε νομιμοποίηση στην σοσιαλιστική ιδεολογία και φρασεολογία και εφαρμόζουμε σκληρή συντηρητική νεοφιλελεύθερη πολιτική, την οποία χαρακτηρίζουμε αναγκαίο κακό για να βγούμε από την κρίση.

Θέλουμε να φτιάξουμε μια Ελλάδα της ευημερίας και της δημιουργίας και ωθούμε τους πολίτες στη φτώχεια, στην αναξιοπρέπεια, στο μαρασμό.

Ζητάμε κατανόηση και υπομονή απ' όλους αλλά απαιτούμε θυσίες και συνεισφορές μόνο από τους εργαζόμενους για να καλυφθούν τα ελλείμματα του δημοσίου που διαπιστώνει κάθε μέρα ο υπουργός οικονομικών.

Προτείνετε να παντρέψουμε τον νεοφιλελευθερισμό με τον σοσιαλισμό για να βρούμε τον τέταρτο δρόμο και λησμονείτε ότι τον ακολούθησε ο Μπλερ και οι οπαδοί του σ’ όλη την Ευρώπη με τα γνωστά απαξιωτικά αποτελέσματα για την ευρωπαϊκή κεντροαριστερά.

Όπως δεν ανακατεύεται η ήρα με το στάρι έτσι δεν γίνεται το χρηματοπιστωτικό σύστημα και οι τραπεζίτες να εγγυηθούν την ύπαρξη κοινωνικού κράτους, τον σεβασμό και την απόλαυση των αναγκαίων αγαθών για όλους.

Η σοσιαλιστική πρόταση δεν έχει πολλούς δρόμους αλλά μόνον έναν:

Κυρίως να μην υποκύπτει στις σαγηνευτικές υποσχέσεις της άκριτης κυριαρχίας της οικονομίας της αγοράς.

Το ζήτημα για τον δημοκρατικό σοσιαλισμό είναι ποιος χαράσσει τις βασικές κατευθυντήριες πολιτικές για ποιούς και με ποια μέσα.

Το ζήτημα είναι πως οι παραγωγικές δυνάμεις της χώρας θα συνδέσουν την δυναμική τους και όχι πως η μία θα κυριαρχήσει της άλλης.

Το ζήτημα είναι πως οι άνθρωποι του μόχθου θα διατηρήσουν την ανθρωπιά τους και δεν θα μετατραπούν σε απλά αναλώσιμα εξαρτήματα μιας μηχανής που παράγει για λίγους.

Το ζήτημα είναι ποιος θα κυβερνά η πολιτική ή τα οργανωμένα συμφέροντα και τελικά ένα σοσιαλιστικό κόμμα όπως το ΠΑ.ΣΟ.Κ υπηρετεί τα συμφέροντα του λαού ή του διεθνούς τραπεζικού συστήματος.

Το ζήτημα είναι αν διευρύνει και πλατύνει τους δημοκρατικούς θεσμούς ή μετατρέπεται σε κόμμα των ειδημόνων των αρίστων.

Συντρόφισσες και σύντροφοι,

Πώς να δικαιολογήσεις στον συνταξιούχο των 524 ευρώ ότι αυτός έπρεπε να υποστεί μείωση του ισχνού εισοδήματός του σε 294 ευρώ όταν ακόμη και σήμερα αναζητούνται οι έχοντες που φοροδιαφεύγουν συστηματικά.

Πώς να εξηγήσεις στον εργαζόμενο ότι η μείωση του εισοδήματος του ήταν ο καλύτερος τρόπος για να αντιμετωπίσεις την τραγική οικονομική κατάσταση. Μα εσείς σου λέει αφήσατε για 9 μήνες ακέφαλα τα Δημόσια Νοσοκομεία παρατείνοντας τη ζωή σε αυτούς που πρωταγωνίστησαν στο πάρτι της λεηλασίας της δημόσιας περιουσίας!

Τι να πεις στο δημόσιο υπάλληλο; Ότι σου κόψαμε τρείς περίπου μισθούς, αδιαφορώντας για τις ανάγκες σου, τις υποχρεώσεις σου, τις δυσκολίες της καθημερινότητας γιατί μας «διέταξαν» οι ξένοι οικονομικοί επιτηρητές, όταν για τα έσοδα χρειάστηκαν τουλάχιστον 11 μήνες να γίνουν στοιχειώδεις αλλαγές στις διευθύνσεις των ΔΟΥ, που ακόμα ψάχνουν για να βρούνε τι θα εισπράξουνε;

Τι να πεις στον επιχειρηματία, στον έμπορο, στον βιοτέχνη, στον μικρομεσαίο που αδυνατεί να τα βγάλει πέρα; Ότι η αύξηση του ΦΠΑ ( που ΔΕΝ ΘΑ ΤΗΝ ΚΑΝΑΜΕ…) συρρικνώνει την κίνηση, ότι οι αυξήσεις περιορίζουν την αγοραστική δυνατότητα των καταναλωτών, ότι η αδυναμία του κράτους να τους στηρίξει ουσιαστικά, τους οδηγεί σε σίγουρα λουκέτα;

Τι να ψιθυρίσεις στις νέες και τους νέους όταν τα ποσοστά ανεργίας και ανασφάλειας εκτινάσσονται σε δυσθεώρητα ύψη; Να νοιώσουμε περήφανοι όταν στους νέους κυριαρχεί η εντύπωση ότι η χώρα τους δεν μπορεί να τους διασφαλίσει το μέλλον τους; Που τους οδηγεί σε μια νέα μορφή μετανάστευσης;

Και σε όλους αυτούς θα πούμε αύριο ότι, αυξάνουμε και το ΦΠΑ στα είδη πρώτης ανάγκης από 11 σε 23% για να τους δώσουμε τη χαριστική βολή;

Τι μπορούμε να πούμε στους ψηφοφόρους μας που προεκλογικά τους υποσχεθήκαμε τα τρία ΔΕΝ για το ασφαλιστικό και σήμερα βρίσκονται αντιμέτωποι με αύξηση ορίων ηλικίας, με μείωση συντάξεων, με την κατάργηση των βασικών ασφαλιστικών τους δικαιωμάτων;

Η πολιτική του Μνημονίου πρέπει να αλλάξει όσο πιο γρήγορα γίνεται. Και οι νεοφιλελεύθεροι μαθητευόμενοι μάγοι του οικονομικού επιτελείου να απομακρυνθούν.

Είναι αναποτελεσματική αφού μας οδήγησε στον στάσιμο-πληθωρισμό που σκοτώνει κάθε μέρα την πραγματική οικονομία και μας οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια σε ταπεινωτική πτώχευση ή σε επαναδιαπραγμάτευση με τους δυσμενείς όρους υποτέλειας που θα επιβληθούν από τους δανειστές μας.

Και είναι καταδικασμένη στη συνείδηση των πολιτών γιατί τους οδηγεί μέσα από ένα φαύλο κύκλο νέων μέτρων σε παραπέρα συρρίκνωση του εισοδήματος που τους απέμεινε, στην εργασιακή, κοινωνική και οικονομική ανασφάλεια και απόγνωση.

Την ώρα που εκατομμύρια Έλληνες ζουν στο όριο της φτώχειας και ασφυκτιούν από την αποπνικτική ατμόσφαιρα που επιβάλλουν τα κυβερνητικά ασφαλιστικά και οικονομικά μέτρα, η κυβέρνηση ΠΑ.ΣΟ.Κ συνεχίζει ανένδοτη τον ανάλγητο δρόμο του μνημονίου.

Όλα δείχνουν ότι οι νεοφιλελεύθεροι αρμόδιοι για την οικονομική πολιτική της κυβέρνησης δεν προσπαθούν να σώσουν την Ελλάδα.

Προσπαθούν να αλλάξουν την Ελλάδα, επαναφέροντάς την σε μια σκοτεινή περίοδο με μόνιμη φτώχεια, ανύπαρκτη κοινωνική προστασία και ανάπτυξη μόνο για λίγους και εκλεκτούς των Διεθνών Τραπεζιτών.

Αυτό δεν είναι μόνο έξω από την ιδεολογία μας.

Είναι αντίθετο με το εθνικό συμφέρον.

Απαξιώνουμε τα πιστεύω μας, την ιδεολογία μας. Απαξιώνουμε την ιστορία μας και φυλακιζόμαστε ολοένα και περισσότερο στις λάθος επιλογές μας.

Ο δρόμος που ακολουθείται, ο μονόδρομος για κάποιους, η «πεπατημένη» για πολλούς περισσότερους, κινδυνεύει να οδηγήσει σε αδιέξοδο με σοβαρούς κινδύνους και αποτελέσματα:

Την πολιτική απαξίωση και ανυποληψία του ΠΑΣΟΚ, την κοινωνική έκρηξη και αγανάκτηση, τη διάρρηξη των κοινωνικών μας συμμαχιών, το πολιτικό τέλος ενός κινήματος που τάχθηκε να υπηρετεί τα συμφέροντα των πολλών.

Η 3η του Σεπτέμβρη επαναφέρει με δραματικό τρόπο το δίλλημα που τέθηκε προεκλογικά:

«Ή αλλάζουμε ή βουλιάζουμε».

Τώρα όμως πριν να είναι αργά.

Όσοι αποδείχθηκαν λίγοι να φύγουν από τις Κυβερνητικές τους θέσεις. Δεν υπέγραψαν άλλωστε συμβάσεις αορίστου χρόνου.

Πολιτικές που πληγώνουν και οδηγούνε σε αδιέξοδα να αναθεωρηθούν άμεσα. Δεν υπάρχουνε μονόδρομοι στην πολιτική.

Να αναζητηθούν τώρα πολιτικές ανακούφισης των μη προνομιούχων συμπολιτών μας.

Να στρέψουμε το κέντρο βάρους της πολιτικής μας στις πραγματικές ανάγκες των εργαζομένων, των μισθωτών, των αγροτών, των συνταξιούχων και να φύγουμε από τη μαθηματική θεώρηση της πολιτικής που οδηγεί πάντοτε σε καταστροφικά κοινωνικά αποτελέσματα.

Να υπερασπίσουμε το δημόσιο πλούτο της χώρας και να ξαναδιαβάσουμε – γιατί κάποιοι τις ξέχασαν – τις προεκλογικές μας δεσμεύσεις. Αυτή να είναι η πυξίδα της πολιτικής μας και όχι οι κατευθύνσεις και εντολές της τρόικας.

Και τέλος να θυμηθούμε και πάλι το ΠΑΣΟΚ. Να δώσουμε ζωντάνια και ελπίδα στην οργάνωση, στα μέλη και τους φίλους, στους ανθρώπους που χωρίς καμιά φιλοδοξία μας οδήγησαν στην εξουσία. Να ξανασυζητήσουμε τις πολιτικές μας. Να ανοίξουμε τον πολιτικό διάλογο στις οργανώσεις, να έρθουμε και πάλι μπροστά στις εξελίξεις.

Συντρόφισσες και σύντροφοι,

Έχουμε εισέλθει ήδη σε προεκλογική περίοδο για τις εκλογές της Τοπικής Αυτοδιοίκησης

Ανεξάρτητα από το γεγονός ότι το προτεινόμενο θεσμικό πλαίσιο που ψηφίσαμε ως κόμμα, είναι πρόχειρο, βιαστικό και με πολλές ελλείψεις, εντούτοις το αντιμετωπίζουμε ως αναγκαίο κακό χωρίς συγκεκριμένη στρατηγική και αφήσαμε τις τοπικές κοινωνίες και τα μέλη μας να αναλώνονται σε ανούσιες συζητήσεις και διευθετήσεις προσωπικών φιλοδοξιών.

Το ΠΑ.ΣΟ.Κ ως κόμμα ήταν ανύπαρκτο και ενώ ευαγγελιζότανε λαϊκές συνάξεις και πρωτοβουλίες μετέφερε την αρμοδιότητα επιλογών αυτοδιοικητικών προσώπων σε μια ολιγομελή επιτροπή που εκ των πραγμάτων δεν μπορούσε να ανταποκριθεί στα καθήκοντα της.

Προτείναμε σχέδιο οικοδόμησης του νέου και της Ελλάδας του αύριο αλλά η υλοποίηση της αφέθηκε σε παλιές πρακτικές επιτροπών.

Απαιτήσαμε το νέο και ανοικτό να το ορίσει μια κλειστή επιτροπή των ολίγων.

Θελήσαμε να κάνουμε την πολιτική συμμετοχή πραγματικότητα και καταλήξαμε να διερευνούμε δημοσκοπικά ποια πρόσωπα είναι κατάλληλα.

Συντρόφισσες και σύντροφοι,

Ζούμε στην δημοκρατία των δημοσκοπήσεων και των γκάλοπ.

Και το βασικό πρόβλημα δεν είναι τόσο ότι το καταστατικό του κόμματος γίνεται κουρελού για να βολευτούν οι επιλογές της κομματικής ηγεσίας όσο ότι το φρούτο των δημοσκοπήσεων μετατρέπει τις κομματικές δημοκρατικές λειτουργίες σε σχέσεις δημοσίων σχέσεων.

Η πολιτική συμπεριφορά και δράση αναπροσαρμόζεται στο όνομα της αναγνωρισιμότητας. Οι αξίες ελαστικοποιούνται.

Η ανειλικρίνεια και το ψεύτικο χαμόγελο γίνεται διαβατήριο για κατοχή και άσκηση της εξουσίας.

Ζούμε στη «δημοκρατία» των ΜΜΕ και όχι της διαβούλευσης. Το κόμμα βρίσκεται στο περιθώριο.

Το σημερινό ΠΑΣΟΚ πρέπει να αλλάξει:

Γιατί το ΠΑΣΟΚ της ευθύνης, της δράσης και του οράματος είναι αντίπαλο με το ΠΑΣΟΚ της διαχείρισης των πολιτικών επιλογών του ΔΝΤ.

Το ΠΑΣΟΚ που θέλουμε είναι δημοκρατικό, με στέρεους εσωκομματικούς θεσμούς και δομή, άρα αντιγραφειοκρατικό.

Είναι λειτουργικό, άρα συντεταγμένο και συνεκτικό.

Δεν είναι κόμμα μελών μιας χρήσης, που εξυπηρετούν ιδιοτελείς στόχους διαιώνισης της νομής της εσωκομματικής εξουσίας. Δεν είναι κόμμα αξιωματούχων και επαγγελματιών της πολιτικής που ανήκουν σε «αυλές» ή ομάδες συμφερόντων.

Είναι περιφερειακό, άρα μη συγκεντρωτικό. Είναι ανοιχτό, όχι μόνο στο όνομα, αλλά στην κριτική, στον διάλογο, στη διαφορετικότητα.

Είναι συλλογικό πολιτικό υποκείμενο, με δημόσια δράση προσανατολισμού και μορφοποίησης της κοινωνικής πλειοψηφίας με διαδικασίες αλληλοτροφοδότησης με τα κινήματα.

Το ΠΡΕΠΕΙ με τη σημερινή πραγματικότητα απέχει έτη φωτός!

Και για αυτή την κατάσταση υπάρχουν ευθύνες. Αλλά στην πολιτική δεν υπάρχουν αδιέξοδα. Όταν πηγαίνεις σε λάθος δρόμο οφείλεις να διορθώνεις την πορεία σου. Όταν η κοινωνία «βράζει» οφείλεις πρώτα να την καταλαβαίνεις και μετά να αντιδράς.

Όταν το κόμμα υποχωρεί ιδεολογικά, πολιτικά και οργανωτικά δεν περιμένεις το τέλος του, αλλά αντίθετα, παίρνεις όλες τις απαραίτητες αποφάσεις για να το αποφύγεις!

Ζήτησα εδώ και καιρό ΣΥΝΕΔΡΙΟ. Νομίζω ότι κακώς το φοβήθηκαν όσοι απέφυγαν να συζητήσουν σοβαρά την πρόταση.

Και μόνο η ανάγνωση των πολιτικών αποφάσεων του προηγούμενου συνεδρίου οδηγεί στο συμπέρασμα ότι βρισκόμαστε ΕΚΤΟΣ ΑΠΟΦΑΣΕΩΝ ΣΥΝΕΔΡΙΟΥ.

Η δρομολόγηση του Συνεδρίου είναι άμεσα επιτακτική.

ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΠΑΣΟΚ με στόχο να ανασυστήσουμε το Κόμμα μας ως σοσιαλιστικό Κίνημα της σύγχρονης εποχής, της θεσμικής λειτουργίας, της αποτελεσματικής διακυβέρνησης της χώρας, μακριά και έξω από τις επιταγές του ΔΝΤ.

Το μέλλον του ΠΑΣΟΚ είναι σε διαδικασία σύγκρουσης με το μνημόνιο, το ΔΝΤ, τις συντηρητικές και νεοφιλελεύθερες πολιτικές, την καταπάτηση των εργασιακών και ασφαλιστικών δικαιωμάτων, το ξεπούλημα του δημόσιου πλούτου, την ανοχή στις πολιτικές που διαμορφώνουν τις διεθνείς σχέσεις, την φτώχεια, τη μιζέρια, την απογοήτευση.

Σε αυτή τη διαδικασία σύγκρουσης ή θα επιβιώσει το ΠΑΣΟΚ ή θα επιβιώσουν οι νεοφιλελεύθερες αντιλήψεις και πρακτικές.

Όσοι θεωρούν ότι στη σύγχρονη κοινωνία μπορούν να παντρέψουν τη σοσιαλιστική προοπτική με το νεοφιλελευθερισμό και το μονεταρισμό, δεν είναι απλά εκτός τόπου και χρόνου αλλά είναι επικίνδυνοι και για το λαό και για τη χώρα.

Συντρόφισσες και σύντροφοι,

Ζούμε δύσκολες εποχές όμως αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να χάσουμε τον εαυτό μας και το κυριότερο να παρασυρθούμε σε αυταρχικές συμπεριφορές στο όνομα της αποτελεσματικότητας.

Είναι αλήθεια ότι οι κρίσεις προσφέρονται για ανακατατάξεις όμως αυτό δεν σημαίνει ότι οι ανακατατάξεις πρέπει να γίνουν σε βάρος της Δημοκρατίας και των διαδικασιών που απαιτεί.

Αυτό που απαιτεί η νεοφιλελεύθερη πολιτική είναι ο θρίαμβος της αυταρχικότητας του ατομικού και η κατάλυση κάθε ιδέας συλλογικότητας και κοινωνικής συνοχής. Οι κρίσεις υπερβαίνονται με δημοκρατική συνειδητοποίηση και κοινωνική αλληλεγγύη.

==========================
"O σιωπών δοκεί συναινείν"