Εισήγηση του Γιώργου Παναγιωτακόπουλου
Συντρόφισσες και σύντροφοι,
Πάει καιρός που βρεθήκαμε στη νιότη μας.
Στην ηλικία που τα αισθήματα είναι δυνατά, που τα πιστεύω σε κυριαρχούν και σε κατευθύνουν, που η δράση αντικαθιστά σε πολλές περιπτώσεις τη λογική.
Κατά ένα περίεργο όμως τρόπο εκείνα τα χρόνια, εκείνες οι αναμνήσεις είναι πάντοτε ζωντανές γιατί ακριβώς κυριαρχούσε η καθαρότητα και η ένταση στη δράση, γιατί πιστεύαμε ότι και εμείς θα μπορούσαμε να σώσουμε τον κόσμο και τη χώρα, γιατί πιστεύαμε στα οράματα και τις αρχές του ηγέτη μας, του Ανδρέα Παπανδρέου.
Όποτε λοιπόν μιλώ για τη νεολαία προσπαθώ να γυρίσω πίσω και – είναι ένα λάθος που το κάνουμε όλοι μας όταν περνούν τα χρόνια – να ερμηνεύσουμε με εκείνα τα δεδομένα τις σημερινές εξελίξεις αλλά και τη σημερινή κατάσταση στη νεολαία.
Μόνο που τα δεδομένα αλλάζουν, η κοινωνία αλλάζει, ο τρόπος σκέψης αλλάζει και δυστυχώς άλλα πρότυπα διαμορφώνονται.
Το μόνο κοινό είναι τα προβλήματα και ιδιαίτερα για τη νεολαία.
Μια νεολαία που βιώνει σήμερα σκληρότερα από οποιονδήποτε άλλο τις συνέπειες μιας οικονομικής κρίσης αλλά και των Κυβερνητικών επιλογών σε όλα τα επίπεδα:
Στο σχολείο, στο Πανεπιστήμιο και το ΤΕΙ, στην εργασία ή καλύτερα στην ανεργία, στην ίδια την κοινωνία. Μια νεολαία που φοβισμένα αντιμετωπίζει το μέλλον της, που αναρωτιέται αν υπάρχει, που αντιδρά γιατί άλλοι αποφασίζουν για την ίδια. Μια νεολαία που συνθλίβεται ανάμεσα στα αδιέξοδα για το αύριο και τη σκοτεινή πραγματικότητα του σήμερα.
Συντρόφισσες και σύντροφοι,
Νέες και νέοι που μας ενώνουν οι ίδιες αξίες, τα ίδια σοσιαλιστικά ιδανικά.
Που μας ενώνουν, η πείρα η δική μας στους αγώνες και η ετοιμότητα η δική σας για νέους αγώνες.
Που μας οδηγεί η σκέψη και το έργο ανθρώπων, οι οποίοι ύψωσαν ανάστημα σε δύσκολες ώρες και ανθρώπων που δεν συμβιβάστηκαν με τις εύκολες αντιλαϊκές λύσεις.
Ηγετών όπως ο Ανδρέας Παπανδρέου που πήρε το λαό απ' το χέρι και τον έκανε ηγέτη της ζωής του και όχι υπηρέτη των μεγάλων αφεντικών και των τραπεζιτών.
Συντρόφισσες και σύντροφοι,
Σε δύσκολους καιρούς μετριούνται οι δυνάμεις και οι πολιτικές επιλογές.
Οι καιροί μας λοιπόν είναι δύσκολοι.
Αλλά και πότε δεν ήταν;
Ειδικά για τους νέους, λες κι η μοίρα δοκιμάζει αν είναι έτοιμοι να μπούνε στη μάχη της ζωής, στο ξεκίνημά τους ετούτη η χώρα πάντα τους εμποδίζει.
Μήπως δεν ήταν δύσκολοι οι καιροί το '73 στο Πολυτεχνείο;
Μήπως, παλιότερα, δεν ήταν δύσκολοι οι καιροί όταν κυριαρχούσε το μεταπολεμικό σκληρό κράτος της δεξιάς;
Μήπως δεν ήταν δύσκολοι οι καιροί το '90 – '93 με την επέλαση των νεοφιλελεύθερων;
Πάντα έτσι είναι. Όμως οι νέοι βρίσκουν τον τρόπο. Έχουν το τρόπο. Έχετε τον τρόπο. Τον αγώνα. Το ασυμβίβαστο πνεύμα. Τις δυνάμεις. Οι νέοι έχουν τον τρόπο να ορίζουν τη μοίρα τους και τέτοιοι νέοι είστε.
Γι' αυτό είμαστε μαζί, σήμερα, εδώ. Γιατί είμαστε φτιαγμένοι απ' το ίδιο μέταλλο. Φτιαγμένοι απ' το ίδιο όνειρο.
Συντρόφισσες και σύντροφοι,
Ζούμε μια δύσκολη πραγματικότητα, ζούμε το τέλος ενός πολιτικού συστήματος που κούρασε και απογοήτευσε, που αποδείχθηκε λίγο για τις απαιτήσεις και τις ανάγκες του λαού μας.
Ζούμε μια περίοδο όπου οι ιδεολογίες υποτάσσονται στα συμφέροντα, τα οράματα πουλιούνται στο παζάρι των φθηνών υποσχέσεων, που τα πιστεύω μας διαλύονται από τις επιλογές ανθρώπων που αντιμετώπισαν την πολιτική σαν επάγγελμα.
Ζούμε μια νέα «κατοχή». Αυτή του Δ.Ν.Τ. και της Τρόικα.
Ζούμε μια πραγματικότητα ζοφερή, γκρίζα και φοβική για τη μεγάλη πλειοψηφία του ελληνικού λαού.
Η ασκούμενη Κυβερνητική πολιτική είναι σε σύγκρουση με τα πιστεύω μας, είναι σε σύγκρουση με τις προεκλογικές μας υποσχέσεις, είναι σε αντίθετη κατεύθυνση με τα οράματα μας, είναι κάτι άλλο, ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΑΣΟΚ!
Η Κυβέρνηση δυστυχώς παραδόθηκε αμαχητί στις άγριες διαθέσεις των πιο σκληρών μονεταριστικών κύκλων της Ευρώπης με τη βοήθεια των «Δούρειων Ίππων», που χρησιμοποιήθηκαν στο εσωτερικό της!
Η Κυβέρνηση τέθηκε σε κηδεμονία, προσημείωσε την Εθνική Ανεξαρτησία και ανακάλυψε με καθυστέρηση τον αδιέξοδο δρόμο που επέλεξε, αποθεώνοντας τις αγορές και αναγορεύοντας σε μονόδρομους, τις πεπατημένες των πιο σκληρών νεοφιλελεύθερων πολιτικών.
Ο δρόμος για το σοσιαλισμό μετατράπηκε σε επικίνδυνο μονοπάτι με μόνιμα θύματα αυτούς που ποτέ δεν έφταιξαν, αυτούς που πάντοτε μας στήριξαν, αυτούς που εναπόθεσαν τις τελευταίες τους ελπίδες για μια αξιοπρεπή ζωή σε εμάς.
Το σοσιαλιστικό όραμα μετατράπηκε σε σοσιαλδημοκρατική προοπτική, μεταλλάχθηκε σε «εκσυγχρονιστική νεοφιλελεύθερη πολιτική» και χάνεται στη λεωφόρο του μνημονίου, της τρόικα, των κοινωνικά άδικων πολιτικών επιλογών.
Το τραίνο της αλλαγής δεν εκτροχιάστηκε από μόνο του.
Το οδήγησαν σε λάθος κατευθύνσεις και πολιτικές που καμία σχέση δεν είχανε με τα οράματα, τις αξίες, τα πιστεύω και την ιδεολογία του κινήματος.
Ζούμε στην Ελλάδα της λεκτικής αναμόρφωσης και της πολιτικής σύγχυσης.
Διακηρύσσουμε τις προθέσεις και τα οράματά μας για μια νέα Ελλάδα και ταυτόχρονα διαλύουμε ότι έχει απομείνει από τις δομές του κοινωνικού κράτους και τα κοινωνικά δικαιώματα των πολιτών.
Είμαστε δημοκρατικοί στο λόγο και αυταρχικοί στη πράξη.
Με άλλα λόγια γυρεύουμε νομιμοποίηση στην σοσιαλιστική ιδεολογία και φρασεολογία και εφαρμόζουμε σκληρή συντηρητική νεοφιλελεύθερη πολιτική, την οποία χαρακτηρίζουμε αναγκαίο κακό για να βγούμε από την κρίση.
Θέλουμε να φτιάξουμε μια Ελλάδα της ευημερίας και της δημιουργίας και ωθούμε τους πολίτες στη φτώχεια, στην αναξιοπρέπεια, στο μαρασμό.
Ζητάμε κατανόηση και υπομονή απ' όλους αλλά απαιτούμε θυσίες και συνεισφορές μόνο από τους εργαζόμενους για να καλυφθούν τα ελλείμματα του δημοσίου που διαπιστώνει κάθε μέρα ο υπουργός οικονομικών, κ. Παπακωνσταντίνου.
Προτείνετε να παντρέψουμε τον νεοφιλελευθερισμό με τον σοσιαλισμό για να βρούμε τον τέταρτο δρόμο και λησμονείτε ότι τον ακολούθησε ο Μπλερ και οι οπαδοί του σ’ όλη την Ευρώπη με τα γνωστά απαξιωτικά αποτελέσματα για την ευρωπαϊκή κεντροαριστερά.
Όπως δεν ανακατεύεται η ήρα με το στάρι έτσι δεν γίνεται το χρηματοπιστωτικό σύστημα και οι τραπεζίτες να εγγυηθούν την ύπαρξη κοινωνικού κράτους, τον σεβασμό και την απόλαυση των αναγκαίων αγαθών για όλους.
Συντρόφισσες και σύντροφοι,
Έτυχε στη δική σας γενιά, να ζήσετε την τελική αναμέτρηση ενός πραγματικού πολέμου. Ενός αληθινού πολέμου, ο οποίος- προς το παρόν- δεν διεξάγεται με όπλα, αλλά είναι το ίδιο καταστρεπτικός και βίαιος. Ενός οικονομικού πολέμου που μαίνεται σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης.
Οι σημερινές δυνάμεις του άξονα είναι οι τραπεζίτες και οι σημερινοί σύμμαχοι είναι οι παγκόσμιοι πολίτες.
Άνθρωποι κάθε ηλικίας που βλέπουν τη ζωή τους να λεηλατείται από τους επικυρίαρχους του χρήματος και τα όνειρά τους να ακυρώνονται απ' τις άπληστες αγορές.
Άνθρωποι όπως εγώ κι εσείς, που επιμένουμε να σκεφτόμαστε σοσιαλιστικά κι αρνιόμαστε την υποταγή μας σ' αυτούς που έχουν για θεό τους το χρήμα.
Κάποτε κάποιοι στάθηκαν στις Θερμοπύλες, άλλοι στάθηκαν στο Μανιάκι, άλλοι στάθηκαν στο Αλβανικό Μέτωπο, άλλοι στο Πολυτεχνείο. Γι' αυτό είμαστε ελεύθεροι. Γι' αυτό υπάρχει Ελλάδα.
Τώρα είναι η ώρα, τώρα που η Πατρίδα απειλείται, είναι η ώρα να σταθούμε κι εμείς.
Αυτοί μας θέλουν να στεκόμαστε απελπισμένοι μπροστά στο γκισέ της Τράπεζας.
Εμείς θα σταθούμε στους δρόμους.
Αυτοί μας θέλουν μπροστά στη τηλεόραση τρομαγμένους απ' τη νεοφιλελεύθερη προπαγάνδα.
Εμείς θα σταθούμε ο ένας πλάι στον άλλον και θα βρούμε τη δύναμη να υπηρετήσουμε τις αλήθειες.
Αυτοί μας θέλουν κλεισμένους στον εαυτό μας, να νοιαζόμαστε μονάχα να σώσουμε την τσέπη μας.
Εμείς νοιαζόμαστε για την Ελλάδα και τους Έλληνες, γιατί ξέρουμε καλά, πως αν χαθεί η Πατρίδα, αν δυστυχήσουν οι συνάνθρωποι, τότε θα γίνουμε περιπλανώμενοι φτωχοί σ' ένα αφιλόξενο και ανελεύθερο κόσμο.
Συντρόφισσες και σύντροφοι,
Πώς να δικαιολογήσεις στους πολίτες της χώρας που μας εμπιστεύτηκαν στις τελευταίες εκλογές ότι άλλα υποσχεθήκαμε και άλλα κάναμε;
Πώς να εξηγήσεις στους ανθρώπους της εργασίας ότι η μόνη προοπτική που επιλέγουν κάποιοι για αυτούς είναι η ελεγχόμενη «φτώχια»;
Πώς να μιλήσεις στους συντρόφους μας για τις πολιτικές που διαλύουν τον κοινωνικό ιστό της χώρας, που κλείνουν επιχειρήσεις, που οδηγούν στην ανεργία, που εξαθλιώνουν τα μεσαία εισοδήματα, που ξεπουλούν δημόσιο πλούτο, που παίρνουν πίσω κατακτήσεις χρόνων των εργαζομένων;
Τι να ψιθυρίσεις στις νέες και τους νέους όταν τα ποσοστά ανεργίας και ανασφάλειας εκτινάσσονται σε δυσθεώρητα ύψη;
Να νοιώσουμε περήφανοι όταν στους νέους κυριαρχεί η εντύπωση ότι η χώρα τους δεν μπορεί να τους διασφαλίσει το μέλλον τους; Που τους οδηγεί σε μια νέα μορφή μετανάστευσης;
Η πολιτική του Μνημονίου πρέπει να αλλάξει όσο πιο γρήγορα γίνεται. Και οι νεοφιλελεύθεροι μαθητευόμενοι μάγοι του οικονομικού επιτελείου να απομακρυνθούν.
Είναι αναποτελεσματική αφού μας οδήγησε στον στάσιμο-πληθωρισμό που σκοτώνει κάθε μέρα την πραγματική οικονομία και μας οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια σε ταπεινωτική πτώχευση ή σε επαναδιαπραγμάτευση με τους δυσμενείς όρους υποτέλειας που θα επιβληθούν από τους δανειστές μας.
Την ώρα που εκατομμύρια Έλληνες ζουν στο όριο της φτώχειας και ασφυκτιούν από την αποπνικτική ατμόσφαιρα που επιβάλλουν τα κυβερνητικά ασφαλιστικά και οικονομικά μέτρα, η κυβέρνηση ΠΑ.ΣΟ.Κ συνεχίζει ανένδοτη τον ανάλγητο δρόμο του μνημονίου.
Όλα δείχνουν ότι οι νεοφιλελεύθεροι αρμόδιοι για την οικονομική πολιτική της κυβέρνησης δεν προσπαθούν να σώσουν την Ελλάδα.
Προσπαθούν να αλλάξουν την Ελλάδα, επαναφέροντάς την σε μια σκοτεινή περίοδο με μόνιμη φτώχεια, ανύπαρκτη κοινωνική προστασία και ανάπτυξη μόνο για λίγους και εκλεκτούς των Διεθνών Τραπεζιτών.
Αυτό δεν είναι μόνο έξω από την ιδεολογία μας.
Είναι αντίθετο με το εθνικό συμφέρον.
Απαξιώνουμε τα πιστεύω μας, την ιδεολογία μας.
Απαξιώνουμε την ιστορία μας και φυλακιζόμαστε ολοένα και περισσότερο στις λάθος επιλογές μας.
Η ΝΕΟΛΑΙΑ ΣΗΜΕΡΑ
Η κρίση του πολιτικού συστήματος δεν άφησε ανέπαφες τις πολιτικές νεολαίες. Που αργά αλλά σταθερά από μαζικές οργανώσεις με έντονες ιδεολογικές και πολιτικές αναζητήσεις μετατράπηκαν σε εκλογικούς μηχανισμούς κρούσης και αργότερα σε αποιδεολογικοποιημένους συνομιλητές του συστήματος.
Δεν είναι υπερβολή να υποστηρίξω ότι για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα οι οργανώσεις της νεολαίας από δυναμικά κομμάτια κατάληξαν να είναι χώροι παραγωγής και ανάδειξης μικρών και μεγάλων παραγόντων, που ασχολούνται κυρίως με την προσωπική τους ανέλιξη, όχι σαν αποτέλεσμα μιας διαχρονικής παρουσίας και δράσης στους μαζικούς χώρους αλλά ως «συνεργάτες» κεντρικών στελεχών!
Είναι μια εικόνα άσχημη, μίζερη που δεν ταιριάζει στις δικές μας παρακαταθήκες.
Η νεολαία δεν μπορεί να είναι ούτε ο υπηρέτης προσωπικών φιλοδοξιών κάποιων ούτε ο αδύναμος κρίκος του κόμματος.
Οφείλει να είναι πρωτοπόρα και σε ιδέες και στη δράση και στις παρεμβάσεις της και κυρίως να λειτουργεί απεξαρτημένη από το μακρύ χέρι της κυρίαρχης ηγετικής ομάδας.
Η νεολαία δεν μπορεί να είναι εκλογικός μηχανισμός αλλά ισότιμος συνομιλητής και συνδιαμορφωτής πολιτικών και ιδίως για τους τομείς εκείνους που την ενδιαφέρουν άμεσα.
Η νεολαία δεν μπορεί να ακολουθεί ασθμαίνοντας τις κομματικές εξελίξεις, αλλά να πρωτοπορεί στη διαμόρφωσή τους.
Δεν θέλουμε νεολαίους μικροπαράγοντες αλλά αγωνιστές στους χώρους μόρφωσης, εργασίας και δράσης.
Χρειάζεται μια νέα αντίληψη για τη Νεολαία ΠΑΣΟΚ. Χρειάζεται και οργανωτική και πολιτική στήριξη του εγχειρήματος με πράξεις και πολιτικές αποφάσεις.
Θα μου πείτε είναι καιρός για τέτοιες επιλογές ;
Είναι αναγκαίο: γιατί τις περιόδους κρίσης πρέπει να αξιοποιήσουμε για να τις μετατρέψουμε σε αιτίες ανατροπών και προόδου. Να πολιτικοποιήσουμε την αγωνία της νέας γενιάς, να δώσουμε πολιτικές απαντήσεις στα αδιέξοδά της, να χτίσουμε την επόμενη ημέρα στην καθαρότητα της σκέψης της.
Συντρόφισσες και σύντροφοι,
Ζούμε δύσκολες εποχές όμως αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να χάσουμε τον εαυτό μας και το κυριότερο να παρασυρθούμε σε αυταρχικές συμπεριφορές στο όνομα της αποτελεσματικότητας.
Είναι αλήθεια ότι οι κρίσεις προσφέρονται για ανακατατάξεις όμως αυτό δεν σημαίνει ότι οι ανακατατάξεις πρέπει να γίνουν σε βάρος της Δημοκρατίας και των διαδικασιών που απαιτεί.
Αυτό που απαιτεί η νεοφιλελεύθερη πολιτική είναι ο θρίαμβος της αυταρχικότητας του ατομικού και η κατάλυση κάθε ιδέας συλλογικότητας και κοινωνικής συνοχής.
Οι κρίσεις υπερβαίνονται με δημοκρατική συνειδητοποίηση και κοινωνική αλληλεγγύη.
Συντρόφισσες και σύντροφοι,
Εύκολες λύσεις δεν υπάρχουν. Εδώ που φτάσαμε εύκολοι δρόμοι, δεν υπάρχουν. Είναι γεγονός.
Η Ελλάδα μετά τον Ανδρέα Παπανδρέου, έπεσε σε πολλά λάθος χέρια. Σταδιακά, έπαψε να σκέφτεται σαν Ελλάδα.
Επέτρεψε στους επιτήδειους των αγορών να την κάνουν ξέφραγο αμπέλι.
Επέτρεψε σε πολιτικούς να πλουτίσουν παράνομα.
Σε επιχειρηματίες να λαδώνουν και να υπερτιμολογούν.
Σε δημοσιογράφους να υπηρετούν αντί να κρίνουν.
Σε Δημόσιους Υπαλλήλους να γίνονται επιχειρηματίες του μαύρου χρήματος.
Σε Δικαστικούς να αδικούν.
Σε Τράπεζες να υπερδανείζουν και να υποδουλώνουν.
Κι έρχεται σήμερα ο νέος κι αναρωτιέται.
Σε ποιά Ελλάδα και γιατί να πιστέψω;
Σε ποιούς πολιτικούς και γιατί να πιστέψω;
Σε ποιούς θεσμούς και γιατί να πιστέψω;
Είναι απλό, συντρόφισσες και σύντροφοι!
Η λύση, ο δρόμος, είναι να πιστέψετε σε σας και στην Ελλάδα που κάτω απ' τη σκόνη της ντροπής, παραμένει η Πατρίδα των αξιών και της Δημοκρατίας.
Η Πατρίδα της ελευθερίας και των αγώνων.
Μέσα στον καθένα και στην καθεμιά από σας, βρίσκεται ο καλός πολίτης, που μπορεί και πρέπει να γίνει ο σωστός πολιτικός του αύριο, ο σωστός δικαστής, ο σωστός δημόσιος υπάλληλος, ο σωστός επιχειρηματίας.
Αρκεί να σώσετε αυτό που είστε.
Να δώσετε τη μάχη να μην χαθεί από μέσα σας η δύναμη.
Να μην στερέψετε.
Να βρείτε το κουράγιο να επιστρέψετε πίσω και να πάρετε έμπνευση και πρότυπο απ' τα χρόνια και τους πολιτικούς που αξίζει τον κόπο να μιλάμε γι' αυτούς.
Να παρασύρετε κι εμάς.
Να ακολουθήσουμε εμείς, εσάς, τούτη τη φορά.
Να ξανασηκώσουμε τον ήλιο πάνω απ' την Ελλάδα.
Να απελευθερωθούμε για να απελευθερώσουμε.
Να απελευθερώσουμε για να απελευθερωθούμε.
Συντρόφισσες και σύντροφοι,
Η νέα γενιά δεν είναι μία ακόμα κοινωνική τάξη. Είναι το πρώτο ηλικιακό στάδιο του ενεργού πολίτη.
Μην επιτρέψετε στους εαυτούς σας να αντιμετωπίσουν την κρίση κλαδικά και συνδικαλιστικά, περιορίζοντας τον αγώνα σας στο Πανεπιστήμιο ή στους θεσμούς της Νεολαίας ή στους χώρους όπου ζουν και κινούνται οι νέοι.
Βγείτε έξω και κατατροπώστε το παλιό που σας πληγώνει.
Βγείτε έξω και ξαναπιάστε το νήμα απ' την αρχή.
Μπείτε μπροστά να ξαναφτιάξουμε το Κίνημα, να ξαναμιλήσουμε για σοσιαλισμό, να αντισταθούμε στις δυνάμεις οικονομικής κατοχής.
Να αντισταθούμε για να σταθούμε όρθιοι.
Να πούμε όχι για να πούμε ναι σ' ένα καλύτερο μέλλον.
Εισήγηση του Παναγιώτη Γιακαλή
Συντρόφισσες και σύντροφοι,
Εδώ και 2 δεκαετίες, οι κρατούντες πασχίζουν να μας πείσουν ότι ζούμε το τέλος της ιστορίας, ότι δεν έχουμε άλλη προοπτική εκτός από την βαρβαρότητα του αχαλίνωτου καπιταλισμού, της αισχροκέρδειας, της ανελέητης ανταγωνιστικότητας, της αριστείας, δηλαδή όλου του πακέτου των δογμάτων της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης.
Ήταν αρκετό να ξεσπάσει οικονομική κρίση για να φανεί η γύμνια και η καταστροφικά ανεξέλεγκτη φύση της τερατώδους ανισομέρειας και του καταστροφικού παρασιτισμού αυτού του σάπιου συστήματος. Ενός συστήματος που για την χλιδή μιας παγκόσμιας ελίτ και των υποτακτικών - υπηρετών της, καταδικάζει απροκάλυπτα σε εξαθλίωση και γενοκτονία δισεκατομμύρια ανθρώπων. Την ίδια του την κρίση αυτό το παρασιτικό σύστημα επιχειρεί και πάλι να τη λύσει με κοινωνικό πόλεμο, να τη φορτώσει στο μόνο παραγωγό του πλούτου της ανθρωπότητας, στον κόσμο της εργασίας, με περαιτέρω ανεργία, ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων, ιδιωτικοποίηση των υπερκερδών και «κοινωνικοποίηση» (φόρτωμα στις πλάτες των φορολογουμένων) των ζημιών του.
Πασχίζουν να μας πείσουν ότι δεν υπάρχει άλλη διέξοδος από τη «συναίνεση» με αυτή την τάξη πραγμάτων, από την υποταγή και την παραίτηση από κάθε συλλογικότητα και αξιοπρέπεια, από το προσωπικό βόλεμα και την ατομική λύση με εκδουλεύσεις, διαπλοκές και διασυνδέσεις.
Συντρόφισσες και σύντροφοι,
Οι ταγοί του συστήματος θεσμοθετούν συστηματικά, διαβεβαιώνοντάς μας ότι η επόμενη γενιά, δηλαδή η δικιά μας, θα ζήσει σε εργασιακές συνθήκες ανασφάλειας χειρότερες από τις σημερινές, παρουσιάζοντας την νεοφιλελεύθερη στρατηγική τους ως μονόδρομο προόδου!
Χάριν της «προόδου» τίνος;
Των golden boys, των δομημένων ομολόγων, των χρηματοπιστωτικών κολοσσών, των διεφθαρμένων πολιτικών υπαλλήλων του κεφαλαίου, της λαμογιάς, των επιχειρηματιών ρασοφόρων, των πλιατσικολόγων των αποθεματικών των ασφαλιστικών ταμείων, των κουκουλοφόρων του δήθεν, του καθωσπρεπισμού και της υποκρισίας;
Τί να περιμένει κανείς σε ένα πολιτικό σκηνικό, που παραπαίει υπό το βάρος των αλλεπάλληλων αποκαλύψεων για τα σκάνδαλά του, με μόνη ελπίδα να απαλλαγεί από το βάρος του εκάστοτε επίκαιρου σκανδάλου, την επισκίασή του από την αποκάλυψη ενός επόμενου.
Εμείς οι νέοι καλούμαστε να πληρώσουμε την κρίση χωρίς να φταίμε. Δεν μας ρώτησαν και αποφάσισαν να μας μεταφέρουν τις ευθύνες τους. Και την πληρώνουμε διπλά! Και στο σπίτι και μέσα στην κοινωνία.
Είμαστε εκ των πραγμάτων αποδέκτες των αρνητικών φαινομένων και των επιπτώσεων τους μέσα στην ίδια την οικογένεια μας αλλά και θύματα της πλήρους γύμνιας μιας κοινωνίας από οράματα, αρχές, αξίες και ιδανικά που χτίζουν την κοινωνική συνοχή.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι αυτό για το οποίο πασχίζουμε σήμερα οι νέοι είναι μία ευκαιρία για αξιοπρεπή και παραγωγική εργασία, μέσα από την οποία θα μπορέσουμε να οικοδομήσουμε ένα καλύτερο μέλλον. Αν μας αφαιρεθεί αυτή η ελπίδα, τότε θα μετατραπούμε σε μία αποπροσανατολισμένη νεολαία, άβουλη και απαθή, παγιδευμένη σε έναν κύκλο εργασιακής φτώχειας.
Μία γενιά χωρίς ελπίδα για αξιοπρεπή απασχόληση μπορεί να εξελιχθεί σε πρόβλημα για την οικογένεια, την οικονομία και γενικά την κοινωνία. Η αδυναμία εύρεσης σταθερής εργασίας δημιουργεί μία αίσθηση δυσαρέσκειας και αδράνειας μεταξύ των νέων ανθρώπων. Η αύξηση της παραβατικότητας και εγκληματικότητας των νέων θα είναι φυσικά επακόλουθα, γεγονός το οποίο θα εγκυμονεί κινδύνους για την ομαλή συνοχή και εξέλιξη της κοινωνίας.
Πρόσφατη έκθεση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, καταδεικνύει ότι δεν υπάρχει άλλη ομάδα που να έχει πληγεί από την κρίση τόσο όσο οι ηλικίες από 15 - 24 ετών!
Ο αριθμός των ανέργων νέων ηλικίας 15-24 ετών άγγιξε το 2009 τα 81 εκατομμύρια άτομα επί συνόλου 630 εκατ., περίπου 7,8 εκατ. περισσότερα άτομα συγκριτικά με αυτά που καταγράφηκαν το 2007. Μια αύξηση δηλαδή από το 11,9% στο 13,0%, την περίοδο 2007-2009.
Άνεργος 1 στους 3 νέους 15-24 ετών στην Ελλάδα. Ειδικότερα, το 2009 η γυναικεία ανεργία στην Ελλάδα ανήλθε στο 13,2%, εμφανίζοντας τα δεύτερα υψηλότερα ποσοστά μετά τη Λεττονία (13,9%).
Η χώρα μας παρουσιάζει τη μεγαλύτερη διαφορά μεταξύ ανδρικής και γυναικείας ανεργίας, με την ανδρική να έχει ανέλθει το 2009 στο 6,9% του ανδρικού εργατικού δυναμικού (έναντι 13,2% της γυναικείας).
Τα αποτελέσματα της έρευνας μιλούν από μόνα τους για τον έντονο βαθμό απαισιοδοξίας που κυριαρχεί στους νέους ανθρώπους, και την πεποίθησή τους ότι η κατάσταση της ζωής τους και το βιοτικό τους επίπεδο θα χειροτερέψει. Μια αντίληψη που δυστυχώς έχει μεγάλη επίπτωση στις ζωές τους και σαφέστατα και στη δημογραφία της χώρας μας. Ο φόβος, η ανασφάλεια και η αβεβαιότητα, φαίνεται να βασανίζουν τους νέους, που δεν έχουν περιθώρια να ονειρευτούν αλλά και να νιώσουν ασφάλεια για το μέλλον τους, όπως θα έπρεπε άλλωστε.
Και αυτό, φαίνεται να είναι ένα μέλλον, που κληρονόμησαν μάλλον από τη γενιά των golden boys, μιας γενιάς που φοβάται να παραδεχτεί τα λάθη που διέπραξε και που οδήγησαν στην κρίση, μιας γενιάς που κατ' αυτόν τον τρόπο κλείνει τα μάτια στο πρόβλημα και ανακυκλώνει την κρίση, μιας γενιάς που δεν επιλύει δίκαια το πρόβλημα, και που κυρίως δείχνει να μην μπορεί να γίνει «σοφότερη» στη διαχείριση κρίσεων που σίγουρα θα εμφανιστούν στο μέλλον.
Φόβος, ανασφάλεια, απογοήτευση, ανεργία, απαξίωση, εκμετάλλευση.
Αυτός είναι ο δρόμος δυστυχώς που βαδίζει σήμερα η νεολαία, μόνη και αβοήθητη!
Με μεγάλο προβληματισμό παρακολουθούμε τις τελευταίες εξελίξεις γύρω από το νέο τοπίο διαμόρφωσης των εργασιακών σχέσεων. Εξελίξεις, που οδήγησαν στην κατάθεση και ψήφιση στη Βουλή, του περιβόητου πολυνομοσχεδίου για τις εργασιακές σχέσεις.
Τα μέτρα, τα οποία λαμβάνονται στο πλαίσιο του Μνημονίου Συνεργασίας με ΔΝΤ και ΕΕ και υπό την πίεση της διεθνούς οικονομικής κρίσης, φέρνουν αλλαγές επώδυνες και σηματοδοτούν αφαίρεση δικαιωμάτων και διεκδικήσεων πολλών δεκαετιών. Δικαιώματα, που η ίδια η Παράταξή μας, το ΠΑΣΟΚ, θεσμοθέτησε για τον ελληνικό λαό.
Αλλαγές που συνιστούν ετεροβαρείς ρυθμίσεις, κυρίως για τη Νέα Γενιά της Ελλάδας.
Η Νέα Γενιά βλέπει να δυσχεραίνεται τόσο η εύρεση εργασίας όσο και η διατήρηση της θέσης εργασίας. Βιώνει την εργασιακή ανασφάλεια, την εργοδοτική αυθαιρεσία και την έλλειψη προοπτικής Κοινωνικής Ασφάλισης. Ο Νέος άνθρωπος νιώθει αδυναμία να χτίσει τη ζωή του με ασφάλεια και αισιοδοξία για το μέλλον. Ταυτόχρονα, οι εργοδότες, που δεν φημίζονται για τον «πατριωτισμό» τους, προετοιμάζουν έναν εργασιακό μεσαίωνα για τους νέους εργαζομένους.
Υπάρχει ορατός κίνδυνος, με την διάρρηξη των συλλογικών διαπραγματεύσεων, την προτεραιότητα της επιχειρησιακής συλλογικής σύμβασης, την υποβάθμιση της Διαιτησίας, το νέο πλαίσιο απολύσεων και την επιμήκυνση της ενοικίασης εργαζομένων, να φουντώσει η εργοδοτική αυθαιρεσία και να παγιωθεί ένα σκληρό εργασιακό παρόν και μέλλον για τη σημερινή Νεολαία. Μια Νεολαία που βρίσκεται σε διαρκή αγώνα επιβίωσης.
Συντρόφισσες και σύντροφοι,
Ως Νέοι άνθρωποι και ως νέοι Σοσιαλιστές πιστεύουμε αταλάντευτα ότι:
1. Η ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων και η δημιουργία κλίματος εργασιακής ανασφάλειας δεν συμβάλλουν στην ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας και της παραγωγικότητας, ιδίως σε ένα ήδη επιβαρυμένο, λόγω κρίσης, εργασιακό περιβάλλον, αλλά αντίθετα, ενισχύουν την εργοδοτική αυθαιρεσία.
2. Η επένδυση στη Γνώση, στο τεράστιο επιστημονικό δυναμικό της πατρίδας μας και στην κατάρτιση, η ενίσχυση της επιχειρηματικότητας (ιδίως στους νέους ανθρώπους), η καταπολέμηση της γραφειοκρατίας, η αντιμετώπιση της φοροδιαφυγής και όλων αυτών που κερδίζουν από στρεβλώσεις της αγοράς, του «αεριτζίδικου» κεφαλαίου, πρέπει να αποτελέσουν τις πρώτες προτεραιότητες της Κυβέρνησης σε αυτή την Κρίση
3. Η υπέρβαση της Κρίσης θα γίνει πραγματικότητα, όχι μόνο εξασφαλίζοντας δημοσιονομική εξυγίανση, αλλά κυρίως την κοινωνική συνοχή. Αυτό προϋποθέτει την ύπαρξη και την υλοποίηση ενός παραγωγικού ανθρωποκεντρικού αναπτυξιακού σχεδίου της Χώρας, που θα συμφωνηθεί από το σύνολο των κοινωνικών εταίρων. Ενός σχεδίου που θα διασφαλίζει δίκαιη κατανομή των βαρών για την υλοποίησή του, και κατ’ επέκταση και των ωφελειών που θα προκύψουν από την επιτυχία του.
Όπου και αν βρεθεί ο νέος βιώνει τις συνέπειες της κρίσης αλλά και των λανθασμένων πολιτικών που αντί να λύνουν δημιουργούν επιπλέον προβλήματα!
Στους χώρους της εργασίας η γενιά των 700 ευρώ μετατρέπεται σε γενιά των 400, αν και εφόσον βρει δουλειά, αν και εφόσον εκτιμηθούν οι γνώσεις μας.
Οι νέοι επιχειρηματίες συναντούν την αδιαφορία. Κανένας σχεδιασμός για παροχή κινήτρων σε νέους επιχειρηματίες σε συνδυασμό με τη γραφειοκρατία κάνουν κάθε προσπάθεια για επιχειρηματική κίνηση μετέωρο βήμα .
Οι νέοι αγρότες βιώνουν την εγκατάλειψη της υπαίθρου αλλά και την αδυναμία του κράτους να τους δώσει επιπλέον κίνητρα παραμονής στα χωριά τους, προκειμένου να αξιοποιήσουν τις όποιες περιουσίες τους. Η μετανάστευση και η ετεροαπασχόληση είναι δυστυχώς και εδώ η λύση που προκρίνεται
Στα πανεπιστήμια οι νέοι αντιμετωπίζονται με τη λογική της παραγωγής μηχανών που θα βοηθήσουν αύριο το σύστημα, χωρίς ουσιαστικές γνώσεις, χωρίς κίνητρα για να αξιοποιήσουν τις δυνατότητες τους. Η παιδεία εξακολουθεί να παραμένει ταξική στερώντας από τους οικονομικά ασθενέστερους και ικανούς το δικαίωμα να ολοκληρώσουν τα μεταπτυχιακά τους και την εξειδίκευση. Τα πτυχία παραμένουν άχρηστα χαρτιά για μια αγορά εργασίας που ακόμη και σήμερα δέχεται ως βασικό προτέρημα το μέσον και τις γνωριμίες.
Την ίδια στιγμή που τα καλύτερα μυαλά της χώρας επιλέγουν την μετανάστευση σε χώρες του εξωτερικού η ελληνική αγορά γεμίζει με πτυχία αμφιβόλου αξίας από χώρες του εξωτερικού.
Μπορούμε να τα αλλάξουμε;
Πρέπει να τα αλλάξουμε.
Οφείλουμε να τα αλλάξουμε γιατί εμείς ο νέοι σοσιαλιστές δεν μπορούμε να βολευτούμε στα δεδομένα μιας κοινωνίας που δεν μας εκφράζει.
Μπορούμε να τα αλλάξουμε αν μέσα από την οργάνωση μας, μέσα από τη συλλογικότητα μας δείξουμε την πραγματική μας δύναμη. Δύναμη ιδεών αλλά και δύναμη δράσης.
Οφείλουμε να αναλάβουμε πρωτοβουλίες ξεκινώντας μέσα από το πανεπιστήμιο. Άλλωστε, η παιδεία είναι ένα ζήτημα που μας αφορά όλους.
Η τριτοβάθμια εκπαίδευση έχει γίνει τα τελευταία χρόνια έρμαιο προσωπικών επιδιώξεων της εκάστοτε πολιτικής ηγεσίας. Δεν υπάρχει ενιαία πολιτική, ενώ με επίπλαστα επιφανειακά μέτρα δεν μπορεί να υπάρξει μεταρρύθμιση. Η διαβούλευση οφείλει να γίνεται στην πράξη και όχι μόνο με ανακοινώσεις. Διαβούλευση δεν σημαίνει επιβολή απόψεων αλλά διάλογο από μηδενική βάση.
Ο δημόσιος και δωρεάν χαρακτήρας της παιδείας είναι αδιαπραγμάτευτος και αδιαμφισβήτητος. Το δικαίωμα στη μόρφωση είναι και πρέπει να παραμείνει καθολικό χωρίς διακρίσεις και περιορισμούς.
Να διεκδικήσουμε την αναβάθμιση της ποιότητας των παρερχομένων σπουδών και υπηρεσιών, τον εκσυγχρονισμό των απαρχαιομένων συγγραμμάτων και την παροχή εναλλακτικών συγγραμμάτων.
Η πάταξη της ετεροαπασχόλησης των καθηγητών είναι ένα ακόμη ζήτημα που πρέπει να μας απασχολήσει. Δεν νοούνται πανεπιστημιακά ιδρύματα όπου οι μισοί καθηγητές απασχολούνται σε υπουργεία και διευθυντικές θέσεις, απαξιώνοντας κατά αυτό τον τρόπο τη λειτουργία του Πανεπιστημίου.
Διαφάνεια στη διοίκηση των ιδρυμάτων. Διαφάνεια και στον τρόπο λειτουργίας των θεσμικών οργάνων αλλά και στις συμβάσεις που υπογράφουν τα ιδρύματα με ξενοδοχεία, εστίες και εστιατόρια.
Διαφάνεια στον τρόπο έκδοσης των πανεπιστημιακών συγγραμμάτων. Δεν νοείται ο κάθε καθηγητής να επιλέγει τον εκδοτικό οίκο με βάση προσωπικά οικονομικά του οφέλη. Τα φαινόμενα διασπάθισης του δημόσιου χρήματος πρέπει κάποια στιγμή να σταματήσουν.
Όλοι οι φορείς της πανεπιστημιακής κοινότητας οφείλουν να συμμετέχουν στη λήψη των αποφάσεων. Δεν μπορούμε να αφήσουμε τα ελληνικά πανεπιστήμια να διοικούνται από τεχνοκράτες και να μπορούν να αποφασίζουν για εμάς. Πρέπει να συνεχίσουμε να έχουμε λόγο και άποψη στις αποφάσεις όπως, βέβαια, και ευθύνη για όσα διεκδικούμε.
Ο ρόλος της φοιτητικής εκπροσώπησης είναι ιδιαίτερα σημαντικός, αν και παρεξηγημένος. Είναι γεγονός, για να κάνουμε λίγο και την αυτοκριτική μας, ότι σε πολλές περιπτώσεις ο ρόλος των παρατάξεων έχει παρεκκλίνει από τους στόχους και τους σκοπούς που εξυπηρετούσαν.
Σε πολλές περιπτώσεις, οι παρατάξεις αποτέλεσαν το μέσο για την εξυπηρέτηση προσωπικών φιλοδοξιών ή και τον προθάλαμο του κομματικού ‘βολέματος’. Συχνά, γίνεται λόγος για τους λεγόμενους ‘φοιτητοπατέρες’ που λύνουν και δένουν μέσα στα Πανεπιστήμια.
Φαινόμενα τέτοια πρέπει να τα καταπολεμήσουμε, ώστε οι νέοι που ασχολούνται με το συνδικαλισμό στα πανεπιστήμια να έχουν άποψη και να είναι ανεπηρέαστοι από κομματικές επιρροές. Δεν θέλουμε καθοδηγούμενους νέους. Αλλά ούτε και θέλουμε να φθάσουμε στο άλλο άκρο, αυτό της κατάργησης της φοιτητικής εκπροσώπησης.
Δεν θέλουμε ένα αυταρχικό πανεπιστήμιο που άλλοι θα αποφασίζουν για εμάς και το κυριότερο δεν θα αφήσουμε το πανεπιστήμιο να γίνει τσιφλίκι κανενός.
Με κριτική στάση και με γνώμονα το συμφέρον των φοιτητών, οι παρατάξεις και ιδιαίτερα η ΠΑΣΠ, μπορούν να συμβάλουν στη διαμόρφωση ενός καλύτερου πανεπιστημίου.
Ενός Πανεπιστημίου που θα μπορεί να προετοιμάζει τους νέους να αντιμετωπίσουν τις προκλήσεις της κοινωνίας που εντάσσονται.
Όμως, και σε επίπεδο Νεολαίας οφείλουμε να αναλάβουμε δράση.
Άραγε, αναρωτιόμαστε, μπορούμε να επιτύχουμε αυτά που οραματιζόμαστε;
Αυτά που διεκδικούμε;
Αυτά που ονειρευόμαστε;
Μπορούμε, να συνεχίσουμε να ονειρευόμαστε;
Εμείς θέλουμε και πιστεύουμε σε μια Νεολαία
· Υπεύθυνη, ριζοσπαστική και αυτόνομη, όχι στα λόγια αλλά στην πράξη
· Που να έχει κριτική σκέψη και πρόταση
· Που δεν φοβάται να κατακρίνει αλλά και να επικρίνει
· Που μαθαίνει μέσα από τα λάθη της
· Που μπορεί να εκφράζεται μέσα από τη συλλογική κινηματική δράση και όχι μέσω αναφορών σε βουλευτικά ή υπουργικά πρόσωπα
· Που λειτουργεί χωρίς αποκλεισμούς και προκαταλήψεις
· Που έχει πρόταση ρεαλιστική αλλά συγχρόνως μπορεί και να ονειρεύεται
· Που αμφισβητεί κάθε κομματική ‘αυθεντία’. Σεβόμαστε τους αγώνες τους όμως θέλουμε μόνοι μας να διαμορφώσουμε την κοινωνία που θα ζήσουμε
· Που δείχνει στην πράξη την απαξίωσή της στο υπάρχον πολιτικό σύστημα.
· Που διεκδικεί και προσφέρει χωρίς να ζητά ανταλλάγματα
· Που διαδίδει τον εθελοντισμό και την ανιδιοτελή προσφορά
Συντρόφισσες και σύντροφοι,
Άνθρωποι, κοινωνία χωρίς συλλογική προοπτική είναι νεκρές οντότητες. Η νεολαία είναι ο πλέον ευαίσθητος αισθητήρας των προοπτικών της εκάστοτε κοινωνίας. Είναι η ίδια η ενσάρκωση της προοπτικής της ανθρωπότητας. Γι’ αυτό και βιώνει πιο έντονα και δραματικά την απουσία προοπτικής, όταν κάποιοι απεργάζονται το μέλλον της πίσω απ’ την πλάτη της.
Ζητάμε και θέλουμε να πάρουμε τη ζωή στα χέρια μας.
Δεν θέλουμε να μας λυπούνται.
Μπορούμε να σπάσουμε τις πρακτικές των μηχανισμών που μας έχουν αλλοτριώσει όλα αυτά τα χρόνια και να λειτουργήσουμε συλλογικά.
Δεν μας αρέσει η λογική του βολέματος.
Η ζωή και το μέλλον δεν χαρίζονται.
Συντρόφισσες και σύντροφοι,
Επί της ουσίας δεν έχουμε τίποτα να χωρίσουμε. Μας συνδέουν κοινά προβλήματα, κοινές αγωνίες και ανασφάλειες, κοινή αβεβαιότητα. Και μπορούμε να τα αντιμετωπίσουμε συλλογικά.
Αυτός είναι και λόγος που μαζευτήκαμε σήμερα εδώ. Να συζητήσουμε, να συμφωνήσουμε και να διαφωνήσουμε, να μπορέσουμε να διαμορφώσουμε μια νέα πρόταση έξω από πρόσωπα και μηχανισμούς. Που πιστεύουμε και μπορούμε να διεκδικήσουμε.
Στα πλαίσια αυτά, όλοι μαζί μπορούμε να συμβάλουμε και να αναδείξουμε τη Νεολαία ΠΑ.ΣΟ.Κ. σε κυρίαρχη και πρωτοπόρα δύναμη των εξελίξεων.
==========================
"O σιωπών δοκεί συναινείν"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
To μπλόκ " Στοχσμός-Πολιτική" είναι υπεύθυνο μόνο για τα δικά του σχόλια κι όχι για αυτά των αναγνωστών του...Eπίσης δεν υιοθετεί απόψεις από καταγγελίες και σχόλια αναγνωστών καθώς και άρθρα που το περιεχόμενο τους προέρχεται από άλλες σελίδες και αναδημοσιεύονται στον παρόντα ιστότοπο και ως εκ τούτου δεν φέρει οποιασδήποτε φύσεως ευθύνη.