Ο αγαπημένος θεσμός του Γιώργου Παπανδρέου (GAP)

από σίβυλλα

Τα περασμένα μεγαλεία των ΜΚΟ

Από το Μαρικάκι

  

Ήρθεν η ώρα τους;

Ήρθε η ώρα να λογοδοτήσουν και οι ΜΚΟ, ο αγαπημένος θεσμός του Γιώργου Παπανδρέου, για όσα έφαγαν όλα αυτά τα χρόνια;

Εισαγγελική παραγγελία ζητά να ελεγχθούν οι χρηματοδοτήσεις (από το Δημόσιο και την ΕΕ) και οι δραστηριότητες 600 ΜΚΟ που έδρασαν ή δρουν από το 1997 έως σήμερα. Κατά τη συζήτηση στην Επιτροπή Θεσμών και Διαφάνειας για την αναμόρφωση του πλαισίου που διέπει τις ΜΚΟ, προέκυψε το εξής στοιχείο: μόνο την πενταετία 1999-2004 (διάστημα κατά το οποίο υπουργός Εξωτερικών ήταν ο σημερινός πρωθυπουργός) δόθηκαν 68 εκ. ευρώ σε ΜΚΟ, μέσω ΥΠΕΞ. Μέχρι και το ΙΣΤΑΜΕ εμφανίζεται να έχει πάρει χρήματα ως ΜΚΟ.

Δεκάδες εκατομμύρια ευρώ έρευσαν προς διάφορες κατευθύνσεις, άλλοτε σε...

 ΜΚΟ που μπορεί με το έργο τους (χρηματοδοτούμενο και από δημόσιες πηγές) υποκαθιστούσαν έργο που όφειλε να κάνει η Πολιτεία, άλλοτε σε ΜΚΟ βιτρίνες ή ΜΚΟ με ανέλεγκτες  ή περίεργες δραστηριότητες και πάει λέγοντας. Οι ΜΚΟ λοιπόν, που τόσο επαινέθηκαν ως μετουσίωση της κοινωνίας των πολιτών προβλήθηκαν ως «ακομμάτιστες» και «ανεξάρτητες» για χρόνια επιτέλεσαν διάφορες λειτουργείες πέρα από αυτές για τις οποίες υποτίθεται ότι χρηματοδοτούνταν (αδρά).

Χρησιμοποιήθηκαν συνειδητά στην καλλιέργεια της «απολιτίκ» σκέψης η οποία στη συνέχεια προέβαλλε επιχείρηματα απαξίωσης των κομμάτων αφού πατώντας σε υπαρκτές αδυναμίες και στρεβλώσεις τους τα εμφάνιζε ως διεφθαρμένους γραφειοκρατικούς μηχανισμούς, αποσυνδέοντας τα από τις πολιτικοιδεολογικές τους στοχεύσεις ή αναφορές. Τι χρειαζόντουσαν τα κόμματα (ειδικά της αριστεράς), όταν οι ΜΚΟ ήταν εκεί για να προσφέρουν τη βοήθειά τους άμεσα σε όσους τη χρειάζονταν; Ποιος χρειάζεται τη «στείρα» κριτική στο σύστημα, όταν υπάρχουν άνθρωποι πρόθυμοι να το βοηθήσουν να ξεπλυθεί και να στρέψουν την προσοχή στις «δράσεις» ανακούφισης των προβλημάτων, μακριά από τις αιτίες που τα γεννούν;  Έτσι, μετά ήρθε ο Γιωργάκης στην αρχηγία του ΠΑΣΟΚ και ανέλαβε να το «θεραπεύσει» και αυτό, ισοπεδώνοντας τα όργανα προς χάριν του (δικού του) συγκεντρωτισμού, ο οποίος θα ξερίζωνε τυχόν «σοσιαλιστικά» κατάλοιπα – εμπόδια, στο νέο κόμμα που ήθελε να φτιάξει.

Κρατικοδίαιτες τελικώς και οι ΜΚΟ, παρήγαγαν στρατιές ανθρώπων – χειροκροτητών του συστήματος που ατύπως και με τη βιτρίνα του «ακομμάτιστου» προώθησαν κάθε εκσυγχρονιστική λογική και δράση προσπαθώντας παράλληλα να αμβλύνουν τις αντιδράσεις και την καχυποψία απέναντι στο «καινούριο» και το «εξωστρεφές». Η προσωπική  και ξεκομμάνη από ιδεολογικές τοποθετήσεις συνεισφορά/χορηγία/δωρεά για να διορθωθούν τα στραβά του συστήματος για τα οποία στο κάτω κάτω "φταίμε όλοι" αναδείχθηκε σε υπέρτατη αξία ώσπου ήρθε εκείνη η μέρα που ο πρωθυπουργός συνάντησε στο δρόμο τον "ανθρωπο του μόχθου"...

"Το Ποντίκι"

==========================
"O σιωπών δοκεί συναινείν"