Η Σοσιαλδημοκρατία πέθανε!

Γράφει ο Δευκαλίων

Στον χθεσινό Δευκαλίωνα διατυπώσαμε εμείς πρώτοι μία ιστορική αλήθεια που κανένας δεν θέλει να αποδεχθεί. Όλες οι συνταγές που σχεδιάσθηκαν, εγκρίθηκαν και εφαρμόσθηκαν προκειμένου να αντιμετωπισθεί η κρίση απέτυχαν.

Η οικονομική κρίση είναι πλέον ανεξέλεγκτη. Συνεπαγωγικά, τους νόμους και τις παραμέτρους που καθορίζουν τις κοινωνικές και πολιτικές διεργασίες τις ορίζει πλέον αποκλειστικά η εξέλιξη της οικονομικής κρίσης.

Η πρώτη και σημαντικότερη επίπτωση της οικονομικής κρίσης είναι η συρρίκνωση και αφανισμός της μεσαίας τάξης, η οποία μεγάλωσε ποσοτικά και ποιοτικά μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Ήταν η εποχή της οικονομικής ανάπτυξης που μετέτρεπε τα φτωχά λαϊκά στρώματα σε ευημερούσες μεσοαστικές κοινότητες. Ήταν η εποχή που αναδείχθηκαν πολιτικά και εκλογικά τα κεντρώας φιλοσοφίας και τοποθέτησης σοσιαλδημοκρατικά κόμματα, τα οποία μοίραζαν τον παραγόμενο πλούτο ριζοσπαστικά και προς όφελος των κοινωνικά αδύνατων.

Σήμερα και με ορατή επίπτωση της κρίσης την ύφεση, τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα είναι αυτά που πλήττονται πρώτα και συντριπτικά. Ο λόγος εξαιρετικά απλός. Αντί να συνεχίσουν να ασκούν την πολιτική που τα καθιέρωσε ως κυρίαρχους πόλους στο πολιτικό σύστημα, να μοιράσουν δηλαδή και τις επιπτώσεις της κρίσης ριζοσπαστικά και προστατεύοντας πρωτίστως τους κοινωνικά αδύνατους, έκαναν το αντίθετο. Αφαίρεσαν από την...

συλλογιστική τους το κοινωνικό και πολιτικό κριτήριο και υιοθέτησαν αποκλειστικά τεχνοκρατικής φύσης συνταγές, θεωρώντας ότι αυτές οι λύσεις ήταν πανάκεια.

Η σοσιαλδημοκρατία που διαχρονικά ήταν η βασική συνιστώσα του πολιτικοοικονομικού συστήματος, ταυτίστηκε εθελοντικά και σε κυβερνητικό επίπεδο με τον νεοφιλελευθερισμό.

Κύριοι πρωτεργάτες αυτής της στροφής ήταν οι Πρωθυπουργοί της Μ. Βρετανίας Τ. Μπλέρ και Γ. Μπράουν, ο καγκελάριος της Γερμανίας Γ. Σρέντερ και ο Ιταλός Πρωθυπουργός Ρ. Πρόντι. Η στροφή της σοσιαλδημοκρατίας προς τον νεοφιλελευθερισμό δεν ήταν ιστορικά αξιοπερίεργο και δυσερμήνευτο γεγονός. Μπορεί να ερμηνευθεί πολύ εύκολα ως αποτέλεσμα της πολιτικής και εκλογικής συμπόρευσης σοσιαλδημοκρατίας-μεσαίας τάξης.

Μίας μεσαίας τάξης που βαθμιαία ξεχνούσε την ταξική της προέλευση, έχανε τον κοινωνικό της ριζοσπαστισμό, ενώ ταυτόχρονα αποδέχονταν άκριτα την ταξική και πολιτική συνεργασία με το οικονομικό κατεστημένο. Αποδοχή και Συνεργασία προκειμένου η μεσαία τάξη να συνεχίσει να διατηρεί ανέπαφα αλλά και μέσω του χαμηλότοκου δανεισμού σε αρκετές περιπτώσεις, να αυξάνει τα κοινωνικά της προνόμια και καταναλωτικά της standard.

Όμως, το οικονομικό κατεστημένο είχε στρατηγική και μοιραία διέθετε ιδεολογική-πολιτική-οικονομική επιλογή: τον νέο-φιλελευθερισμό. Και αυτήν την ιδεολογική-πολιτική-οικονομική επιλογή την επέβαλε τελικά στην μεσαία τάξη και συνεπαγωγικά και στον βασικό πολιτικό φορέα της μεσαίας τάξης, που ήταν όπως είπαμε η σοσιαλδημοκρατία.

Συμπερασματικά: Η ποσοτική και ποιοτική συρρίκνωση της μεσαίας τάξης πλήττει πολιτικά και εκλογικά την σοσιαλδημοκρατία. Παράλληλα το νεοφιλελεύθερο κυβερνητικό παρελθόν και παρόν της σοσιαλδημοκρατίας, την καθιστά απορριπτέα πολιτική λύση για τους περισσότερους από τους μέχρι σήμερα οπαδούς της.

Είτε αρέσει είτε όχι στους εναπομείναντες καθώς πρέπει μεσοαστούς, 
η Σοσιαλδημοκρατία πέθανε!

==========================
"O σιωπών δοκεί συναινείν"