Μονάχη έγνοια η γλώσσα μας στις αμμουδιές του Ομήρου..

Του Αντώνη-Μάριου Παπαγιώτη

Παρακολουθώ τη κόντρα των κυρίων Χρ. Γιανναρά - Νίκου Σαραντάκου(*) με αφορμή το σκληρό αλλά ρεαλιστικό άρθρο του πρώτου στη Καθημερινή (http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_columns_18_27/09/2009_331008). Ο αξεπέραστος στη γραφή, που μόνιμα φλερτάρει με τη «κατηγορία» του «εθνικιστή», κ. Γιανναράς, αναφερόμενος στον Γ. Παπανδρέου, που σε προεκλογική ομιλία του στην Κοζάνη στις 10 Σεπτεμβρίου φαίνεται να είπε “Μηδέν στο πηλήκιο” αντί για “πηλίκο” (http://www.youtube.com/watch?v=Nvg8LG3aRNw#t=1m40s), ξεκινά το άρθρο «ριζικής» αποδόμησης του Προέδρου του ΠΑΣΟΚ γράφοντας:

Ναι, το είπε ο ανελλήνιστος: «Και τι κατάφεραν οι αντίπαλοί μας; Μηδέν στο πηλήκιο»!
Υπήρξε υπουργός Παιδείας, υπουργός Εξωτερικών, ετοιμάζεται να είναι αυριανός πρωθυπουργός των Ελλήνων. Και δεν ξέρει να ξεχωρίσει το «πηλίκον» (αποτέλεσμα της διαίρεσης δύο αριθμών) από το «πηλήκιο» (στρατιωτικό κάλυμμα της κεφαλής).

Ο κ. Νίκος Σαραντάκος, σε ρόλο υπερασπιστή του κ. Παπανδρεόυ απαντά σκληρά στο ομότιμο καθηγητή, αποκαλώντας τον «ελληνομέτρη» (http://sarantakos.wordpress.com/2009/09/28/pelekio/). Δε θα κρίνω ούτε την άποψη του ενός, ούτε την απάντηση του άλλου. Για πολλούς λόγους. Αρχικά, γιατί τους σέβομαι απόλυτα. Διδάχτηκα από τα βοηθητικά βιβλία του ενός για την «Έκθεση-Έκφραση», όντας ακόμα μαθητής, διδάχτηκα από την άμεση, άτενκτη και ορθή –τουλάχιστον γραμματολογικά- γραφή του άλλου. Επιπρόσθετα, δεν είμαι γλωσσολόγος και μπρος στο διαμέτρημά τους, είμαι ακόμα ένα τίποτα (ενίοτε για λόγους αυτοεκτίμησης προσθέτω το Καβαφικό «ενδιαφέρον» πλάι στο «τίποτα»). Μπορώ να κρίνω όμως αυτό που και οι ίδιοι κρίνουν. Το κατά πόσο δηλαδή ένας εν δυνάμει Πρωθυπουργός πρέπει να έχει καλή σχέση και όχι μαθητευόμενου, τόσο με τη γλώσσα όσο και με την προάσπιση της ελληνικής ιστορίας και συνέχειας. Επειδή, δε θέλω να κατηγορηθώ για «ακραίες απόψεις», για «εθνικισμό», ή για «αντιπαπανδρεϊσμό», θα υπενθυμίσω απλά λόγια μεγάλων ή «συγγενών» για να επιχειρηματολογήσω. Σε τέτοιες περιπτώσεις νομίζω επιβάλλεται μια τέτοια προσέγγιση, «ευαίσθητων θεμάτων».

Θυμίζω λοιπόν, τα λόγια ενός αντικειμενικά Μεγάλου Έλληνα (του μέτρου), του Οδυσσέα Ελύτη. «Μονάχη έγνοια η γλώσσα μας στις αμμουδιές του Ομήρου».. Αλλά, παραθέτω και την ίδια τη ρήση που ο κ. Νίκος Σαραντάκος(*) έχει στον ιστολόγιό του, μια ρήση που νομίζω αυτοακυρώνει το επιχείρημά του να υποβιβάσει τα λάθη του κ. Παπανδρέου σε απλά σαρδάμ. «Οι λέξεις έχουν τη δική τους ιστορία», γράφει ο κ. Νίκος Σαραντάκος.
Και πράγματι έτσι είναι.

Κλείνοντας, θα παραθέσω μήνυμα από group στο facebook, όπως συνηθίζω τις τελευταίες μέρες όντας θαυμαστής του μέσου και θεωρώντας ότι ως τέτοιο –ως μέσο- αποτελεί εργαλείο για πολλούς στη παράθεση χρήσιμων λόγων «αρχείου». Η υπενθύμιση νομίζω έχει εξαιρετικό ενδιαφέρον, όπως είχαν όλα τα τότε δημοσιεύματα της κ. Κανέλλη στο περιοδικό της, καθώς παρουσιάζει την άμεση άποψη και εικόνα που έχει ο αδελφός του υποψήφιου Πρωθυπουργού για εκείνον και δε νομίζω ότι χωρά περισσότερο σχολιασμό η «ελληνικότητα» του κ. Παπανδρέου.

«Διαβάζω στο περιοδικό NEMECIS Ιαν-Φεβρ.2004, σελ.98-99 όπως επίσης και σε πρόσφατη αναδημοσίευση στο βιβλίο "Η Ελλάδα Αιμορραγεί", έκδοση 2008, την επιστολή όπου μεταξύ άλλων γράφει ο κ. Νίκος Παπανδρέου:

«Είμαι μισός Αμερικανός και μισός Έλληνας. Γεννημένος στο Σαν Φρανσίσκο, είμαι μετανάστης στην Ελλάδα (....). Ο παππούς μου και ο πατέρας μου είναι ίσως οι πιο διάσημοι και κακόφημοι πολιτικοί στην Ελλάδα από το 1900. Αυτή την στιγμή ο πατέρας μου είναι επικεφαλής αυτής της καταραμένης χώρας σαν πρωθυπουργός , για ακόμη μια φορά. Ο αδελφός μου (σ.σ ο σημερινός πρόεδρος του ΠαΣοΚ κ. Γ. Παπανδρέου) είναι βουλευτής με το πνεύμα της δεκαετίας του 1960. Περιστασιακά και εγώ ο ίδιος στήνω μια παράσταση ως υιός του. Είμαι ένας μεταμφιεσμένος Έλληνας με Αμερικάνικη καρδιά".

Υπενθυμίζω ότι ο κ. Νίκος Παπανδρέου διετέλεσε σύμβουλος στο Υπουργείο Αιγαίου και σύμβουλος στο Ελληνικό Υπουργείο Εξωτερικών, με κρατικό αυτοκίνητο, με κρατικούς φύλακες και τις ανάλογες αποδοχές, όταν ο αδελφός του ( ο σημερινός ..εν δυνάμει πρωθυπουργός) ήταν Υπουργός Εξωτερικών. Ήταν η εποχή που -κατ` δήλωση Πάγκαλου- στο υπουργείο ομιλείτο η Αμερικανική αντί της Ελληνικής γλώσσας!»

Εdit (30-9-2009): Με το (*) διορθώθηκε το όνομα, σύμφωνα με το σχόλιο του αναγνώστη μας.

Ζητούμε τη κατανόηση του λόγω "αβλεψίας" δική μας.

Νάσος

========================================================
"O σιωπών δοκεί συναινείν"