Πόσους τόκους πληρώναμε & πόσους θα πληρώνουμε από εδώ και πέρα…

 

Γράφει ο Δευκαλίων

Παρακολουθώ αυτές τις ημέρες τις θριαμβολογίες των γκαιμπελίσκων του Μαξίμου και του ΔΝΤ, της κυβέρνησης και των φίλο-μνημονιακών έντυπων και ηλεκτρονικών ΜΜΕ, για την επιτευχθείσα δανεική συμφωνία μεταξύ Κυβέρνησης και ΕΕ, και πραγματικά προβληματίζομαι.

Μήπως παρασύρθηκα από την αντί-μνημονιακή φρασεολογία και λογική και έφτασα να ζητώ την παραπομπή στο Γουδί και ότι αυτό σημαίνει στην λαϊκή γλώσσα και θυμικό, όσων Ελλήνων πολιτικών επεδίωξαν την προχθεσινή συμφωνία;

Σε αυτές τις περιπτώσεις η καλύτερη λύση είναι η προσφυγή και ανάλυση των πραγματικών δεδομένων. 
Ας πάμε λοιπόν να εξετάσουμε τα πραγματικά δεδομένα που μέχρι σήμερα γνωρίζουμε.

Η συμφωνία ήταν μονόδρομος για την ΕΕ και κατ΄ επέκταση για την φράου Μέργκελ. 
Τα επιτόκια δανεισμού της Ιταλίας και Ισπανίας έπαιζαν λίγο πάνω λίγο κάτω του ψυχολογικού ορίου του 6%. Η απόσταση πλέον από το επιτόκιο 7%, που είναι το λογικό-στατιστικό όριο για προσφυγή μίας χώρας της ευρωζώνης στους μηχανισμούς στήριξης, ήταν πάρα πολύ μικρή. Και είναι παγκοσμίως γνωστό ότι προσφυγή της Ιταλίας στον κοινό ευρωπαϊκό μηχανισμό στήριξης σημαίνει τεράστιο πρόβλημα, αφού το Ιταλικό Δημόσιο Χρέος είναι 1 τρις 897 δις ευρώ.

Οι αγορές επέβαλαν τελικά την άποψη τους και η ΕΕ την αποδέχθηκε. 
Η φράου Μέργκελ ηττήθηκε!

Για να γλυτώσει η Ιταλία (για πόσο άραγε;) ρίχθηκε η Ελλάδα στο άγνωστο πέλαγος. Και γιατί χρησιμοποιούμε τον όρο «άγνωστο πέλαγος»; Γιατί κανείς δεν γνωρίζει πως και πότε θα τελειώσει η περιπέτεια της (επιλεκτικής, περιορισμένης κλπ) χρεοκοπίας στην οποία σέρνουν την Ελληνική Οικονομία οι οίκοι αξιολόγησης.

Έχουμε και λέμε λοιπόν. Η Ελλάδα είναι η πρώτη δυτική χώρα που μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο κηρύσσεται σε κατάσταση χρεοκοπίας. 
Το αν θα πληρωθούν τα CDS ή ΟΧΙ, θα το δούμε τις επόμενες ημέρες.

Προς το παρόν οι κερδοσκόποι έχουν κερδίσει το πρώτο ημίχρονο. Έχουν ρίξει μία χώρα της ΕΕ, η οποία στηρίζονταν οικονομικά από τους ευρωπαϊκούς θεσμούς, στο καναβάτσο.

Πάμε τώρα σε αυτό καθ’ αυτό το γεγονός. ...

Χρεοκοπήσαμε αλλά το χρέος δεν επαναδιαπραγματεύθηκε και δεν μειώθηκε ώστε να καταστεί βιώσιμο. Διότι χρεοκοπία με μείωση του χρέους, σύμφωνα με την δήλωση του Γιώργου Παπανδρέου, μόνο κατά 26 δις ευρώ (η 7,9% κούρεμα σύμφωνα με την αποτίμηση του χρέος στα τέλη του 2010), όχι απλώς δεν μετατρέπει στο χρέος σε βιώσιμο αλλά πρέπει να θεωρηθεί αστεία. Άρα και χρεοκοπημένη χώρα θεωρείτε η Ελλάδα στο παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα και καμιά ουσιαστική μείωση του χρέους δεν έγινε. Χωρίς κέρδος κέρατα κατά κυριολεξία όπως είχαμε προβλέψει στον Δευκαλίωνα της 19 Ιουλίου «Χωρίς κέρδος κέρατα μόνο οι κάτοχοι των CDS κερδισμένοι».

Πριν την έναρξη της έκτακτης συνόδου είχαμε επιλέξει την μη λύση ως καλύτερη και συμφέρουσα την χώρα, γιατί ακριβώς προβλέπαμε την καταστροφή που έρχονταν. Προβλέπαμε δηλαδή ότι η χώρα θα κηρύσσονταν χρεοκοπημένη χωρίς να μειωθεί το χρέος σε ποσοστό που να θεωρείτε βιώσιμο. Τελικά γίναμε μάντεις κακών αφού η χειρότερη πρόβλεψη (Χρεοκοπία- Όχι κούρεμα του χρέους) έγινε πραγματικότητα.

Για να αποφύγει ο Γιώργος Παπανδρέου αυτή τη δίκαιη κριτική και οργή (ελάχιστη μείωση του Δημόσιου Χρέους που δεν καθιστά αντικειμενικά το χρέος βιώσιμο), προβάλει την επιμήκυνση των πληρωμών ενός τμήματος του χρέους και την μείωση του επιτοκίου, ως τεράστια επιτεύγματα.

Πάμε να δούμε είναι έτσι τα πράγματα.

Η νέα δανειακή σύμβαση έχει ύψος 109 δις ευρώ, έως το τέλος του 2013. Και επέκταση άλλα 98 δις ευρώ από το 2014 έως το 2020, με χρήματα προερχόμενα αποκλειστικά από ιδιώτες. Τα 109 δις ευρώ θα προέρχονται:

·               Υπόλοιπα από το Μνημόνιο Νο.1 σε μετρητά 45 δις ευρώ, τα οποία θα εκταμιευτούν σταδιακά έως το 2013 με επιτόκιο από 3,5% (βάση) έως 5% (οροφή), 10-ετή περίοδο χάριτος και χρόνο αποπληρωμής 15 έτη

·               Από τον ιδιωτικό τομέα ως εξής: Οι συνολικές λήξεις δημόσιου χρέους από τον Αύγουστο 2011 έως το 2020 είναι 154,6 δις ευρώ. Αυτά κατανέμονται ως εξής  
Α) έως το 2013, 50,9 δις ευρώ  
Β) Από 2014 έως 2020 103,7 δις ευρώ.

Το 90% του συνόλου των λήξεων του δημοσίου χρέους από Αύγουστο 2011 έως 2020, ήτοι 135 δις ευρώ, θα καλύψουν οι ιδιώτες με την εξής κατανομή:

- Έως το 2013 θα καλυφθούν λήξεις 37 δις ευρώ

- Από 2014 έως το 2020 θα καλυφθούν λήξεις 98 δις ευρώ.

·               Ουσιαστικά το χρονικό διάστημα 2014 έως 2020, οπότε και λήγουν 103,7 δις ευρώ χρέη της Κεντρικής Κυβέρνησης, οι ιδιώτες θα πρέπει βάσει της συμφωνίας να καλύψουν λήξεις 98 δις ευρώ. Πρακτικά αυτό σημαίνει ότι οι ιδιώτες θα καλύψουν το σύνολο των χρεών της Κεντρικής Κυβέρνησης το χρονικό διάστημα από 2014 έως 2020.

·               Από το EFSF 27 δις ευρώ έως το 2014, εφ’ όσον χρειαστεί γιατί πρέπει να συνυπολογίζομε και τις ιδιωτικοποιήσεις που θα γίνονται ταυτόχρονα για την εξυπηρέτηση του χρέους.

Όλα τα παραπάνω θα ισχύσουν υπό την απαραίτητη προϋπόθεση ότι το Μεσοπρόθεσμο Πρόγραμμα Δημοσιονομικής Στρατηγικής (ΜΠΔΣ) θα ισχύσει απαρέγκλιτα. Δηλαδή μεταξύ άλλων θα καταγράφεται πρωτογενές πλεόνασμα το 2012 και μετά. Για να γίνει όμως αυτό θα πρέπει να μειωθούν σημαντικά, μεταξύ άλλων δαπανών και οι τόκοι εξυπηρέτησης του χρέους. Είναι αυτό δυνατόν με βάσει τα προαναφερόμενα;

Εμείς απλώς διαβάζουμε τα επίσημα κείμενα. Και σε ένα από αυτά, το περιβόητο ΜΠΔΣ, διαβάζουμε ότι οι πληρωμές των τόκων το 2012 υπολογίζονται σε 17,9 δις ευρώ. Θα περιμένουμε να υπολογίσουν οι γκαιμπελίσκοι του Μαξίμου και του ΔΝΤ πόσοι είναι οι τόκοι που θα πληρωθούν το 2012, που είναι και ευνοϊκό έτος, αφού θα συνυπολογισθεί η χαριστική περίοδο των 10 ετών και το χαμηλό επιτόκιο που υπολογίζεται στην αρχή για το πρόγραμμα αντικατάστασης-ανταλλαγής των ιδιωτών.

Και με την προϋπόθεση ότι όλα θα πάνε καλά για τον Γιώργο Παπανδρέου, δηλαδή θα ολοκληρωθεί απρόσκοπτα το παραπάνω δανειακό πρόγραμμα και αντικατασταθούν-ανταλλαχθούν όλα τα ομόλογα λήξεων 2011-2020, θα αγοράσει το EFSF Ελληνικά Ομόλογα από την δευτερογενή αγορά κλπ.

Απλά περιμένουμε και ρωτάμε…  

Πόσους τόκους πληρώναμε και πόσους θα πληρώνουμε από εδώ και πέρα;

==========================
"O σιωπών δοκεί συναινείν"