Η ΘΕΩΡΙΑ ΤΩΝ ΒΙΟΤΙΚΩΝ ΑΝΑΓΚΩΝ ΚΑΙ Η ΦΥΣΗ

Η αγανάκτηση των Ελλήνων πολιτών έχει φτάσει στο σημείο κόρου, είναι το σημείο μηδέν. Το συναίσθημα και το ενδιαφέρον για ένα καλύτερο αύριο, έχει μεταβληθεί σε ένα ψυχοφθόρο ένστικτο αυτοσυντήρησης.
Είναι το καθημερινό τρέξιμο για το μεροκάματο.
Η καθημερινότητά έγινε μία συνεχής επιδίωξη για την επιβίωσή.

Στη παραπάνω κατηγορία εντάσσονται όλοι οι Ελλήνες. Οξύμωρο;
ΟΧΙ βέβαια... Στη σημερινή Ελλάδα όλοι είναι αγανακτισμένοι.

Όποιος μου βρει έναν πολίτη αυτής της χώρας που να λέει: " είμαι καλά", τότε θα αποδεχτώ ότι αδικώ κατάφωρα αυτή τη κυβέρνηση.

ΔΕΝ υπάρχουν!!! φίλοι μου. Οι πολίτες που είχαν όνειρα και ενδιαφέρονταν για τη πολιτική και μέσα από αυτή απαιτούσαν από τις κυβερνήσεις καλύτερες συνθήκες διαβίωσης ήταν η μεσαία τάξη. Ο μεσαίος χώρος που η κυβέρνηση Καραμανλή χτύπησε ανελέητα και εξαφάνισε.

Μα θα αναρωτηθεί κάποιος και πολύ σωστά: "μα οι πλούσιοι ΔΕΝ είναι ευχαριστημένοι; "

ΟΧΙ φίλοι μου... ποτέ ΔΕΝ υπήρξε πλούσιος, ο οποίος να πει: "έχω πάρα πολλά λεφτά!!!
Καλά είμαι!" Οι πλούσιοι έχουν ξεπεράσει τις βιοτικές τους ανάγκες και επιζητούν πολλαπλάσιους αριθμούς στα υπάρχοντά τους.

Οι φτωχοί ακριβώς το αντίθετο. Καθημερινή επιδίωξη για το μεροκάματο. Ζουν την ανασφάλεια και το φόβο. Οι κοινωνίες πάντοτε βασίστηκαν στην ανάπτυξη, όταν από φτωχές πέρασαν στη ενδιάμεση κατάσταση, αυτή που όλοι μας ξέραμε ως μεσαία τάξη. Είναι οι υγιείς κοινωνίες, που έχουν να φάνε και προσπαθούν να αποταμιεύσουν κάτι παραπάνω για τη "κακιά την ώρα". Είναι οι κοινωνίες που έχουν ένα κράτος πρόνοιας και ένα σύνταγμα που φροντίζουν να το εφαρμόζουν.

Πάρτε τα σημερινά άκρα της κοινωνίας μας. Έναν πλούσιο και έναν φτωχό. Νομίζεται ότι έχουν ανάγκη κάποια συνταγματική διάταξη που να απαιτήσουν για την εφαρμογή του;

Ο πλούσιος ΔΕΝ τις χρειάζεται και ο φτωχός ΔΕΝ τις έχει ανάγκη. Το σύνταγμα έχει εφαρμογή όταν η μεσαία τάξη λειτουργεί υγιώς, σε μία κοινωνία και απαιτεί τη δίκαιη φορολόγηση του πλούτου και αποδέχεται το κράτος πρόνοιας για το φτωχό.

Στη τελευταία πενταετία ξαφνικά άλλαξαν όλα... κάποιοι έγιναν από πλούσιοι πλουσιότεροι και οι φτωχοί φτωχότεροι. Η δεξαμενή της μεσαίας τάξης άδειασε ξαφνικά και από κέντρο έπιασε τα άκρα. Πάντα τα άκρα είχαν πολλά κοινά σημεία. Αυτό που τα διαφοροποιούσε πάντοτε ήταν το μέσο.
Η χρυσή τομή που το όριζε το "μέτρον".

Τα έγραψα όλα αυτά προεισαγωγικά για να φιλοξενήσω ένα πολύ καλό άρθρο του φίλου δικηγόρου Δημήτρη Καραμήτσα με τίτλο:

Η ΘΕΩΡΙΑ ΤΩΝ ΒΙΟΤΙΚΩΝ ΑΝΑΓΚΩΝ ΚΑΙ Η ΦΥΣΗ

Η θεωρία των βιοτικών αναγκών είναι θεωρία της φύσης. Διαλαμβάνει την φύση και τους νόμους της ως τους κεντρικούς νόμους που καθορίζουν και την ανθρώπινη ύπαρξη.

Για την θεωρία των βιοτικών αναγκών ο άνθρωπος είναι ένα κομμάτι της φύσης και ορίζεται από τους φυσικούς νόμους . Ο άνθρωπος είναι μέρος της φύσης και για τον λόγο αυτό η έννοια περιβάλλον (αυτή δηλαδή που ουσιαστικά και ασυναίσθητα πολλές φορές διαχωρίζει τον άνθρωπο από την φύση) είναι άχρηστη και καταδεικνύει αρνητικούς βλακώδεις και εξωπραγματικούς διαχωρισμούς. Μιλάμε για το «περιβάλλον» και η έννοια καταδεικνύει την πεποίθηση ότι άλλη είναι η φύση του ανθρώπου, αυτή στην οποία βιώνει και ενεργεί και κάτι διαφορετικό και διακριτό είναι το «περιβάλλον». Η διάκριση αυτή είναι κλασσική στον άνθρωπο της πόλης και έχει άμεση σχέση με τις δομές του καπιταλισμού και της αγοράς του.

Ας αφήσουμε όμως την βλακώδη παραφροσύνη του καπιταλισμού για να επιστρέψουμε στον βιοτισμό. Είναι ευνόητο ότι η φύση αποτελεί ένα αναπόσπαστο σύνολο ακόμα και ένα σύστημα νόμων και δυνάμεων. Κομμάτι της και εξαρτώμενο αυτής είναι ο άνθρωπος. Η επινόηση μηχανισμών που αφορούν την φύση δεν έφερε καμία νίκη στον άνθρωπο και μάλιστα οριστική … ο δρόμος είναι μακρύς. Στην πραγματικότητα ο άνθρωπος δεν μπορεί να νικήσει την φύση, απλά μπορεί να ελέγχει μερικές από τις συνέπειες της ενέργειας, που ενυπάρχει σε αυτή και να αξιοποιεί προς όφελός του άλλες. Αυτό δεν σημαίνει ότι διαχωρίζεται από τη φύση, ότι αποτελεί μία ετερότητα σε σχέση με αυτή. Η φύση πολυποίκιλα τον ελέγχει και τον καθορίζει καθώς ως έμβιο ον υπακούει αδήριτα σε όλους τους φυσικούς νόμους της οντότητάς του. Η φύση είναι το μεγαλύτερο «κράτος» για τον άνθρωπο, είναι αυτή που καθορίζει την ζωή του μέσα από τους νόμους της.

Ας πάμε λοιπόν στο επόμενο στάδιο της κοινωνικής διάρθρωσης: την πολιτική για την φύση στο μέρος που ο άνθρωπος μπορεί να χαράξει τέτοιες πολιτικές.

Η υπάρχουσα κατάσταση είναι γνωστή σε όλους και καθορίζεται από τις παραγωγικές λογικές του καπιταλισμού και των καπιταλιστών. Η φύση και ο άνθρωπος μαζί είναι για τους καπιταλιστές αντικείμενα προς εκμετάλλευση. Η λειτουργία και η ιδεολογία είναι σαφής και δεδομένη: εκμετάλλευση των πάντων, εκμετάλλευση ανθρώπου (και της φύσης του) από άνθρωπο. Ισως επειδή η φύση δεν έχει στόμα να μιλήσει άμεσα, επειδή δεν της αναγνωρίζονται δικαιώματα ούτε ικανότητα δικαίου και δεν έχει χέρια για να πνίξει άμεσα μερικούς, ούτε μπορεί να διαχωρίσει ανάμεσα σε καλούς και κακούς, κατέστη ιδιαίτερα πρόσφορη για εκμετάλλευση.

Εδώ η θεωρία των βιοτικών αναγκών μπορεί να προσφέρει την τομή της αλήθειας: Ο άνθρωπος μπορεί να μετέχει της φύσης αξιοποιώντας τις δυνατότητές, της εφόσον η χρήση αυτή γίνεται για την κάλυψη βιοτικών του αναγκών και μόνο. Τα υπόλοιπα είναι καταστροφικά, όπως καταστροφική πολύπλευρα είναι και η υπερεκμετάλλευση αυτής. Είναι καταστροφική η κατανάλωση οξυγόνου και φυσικών πόρων για να παράγονται βιομηχανικά σκουπίδια που δεν καλύπτουν βιοτικές ανάγκες. Είναι καταστροφική η ξύλευση των δασών για να παράγεται χαρτί ή η εκχέρσωσή τους για να παράγονται βιομηχανικά προϊόντα ή να δημιουργούνται τεράστιες ιδιοκτησίες. Η πολιτική θέση είναι σαφής: η φύση είμαστε όλοι μας, η φύση ανήκει σε όλους εξίσου. Κατά συνέπεια η φύση δεν μπορεί να ανήκει σε κανένα ατομικά ή να την εκμεταλλεύεται κανένας ατομικά.

Η πρακτική της πολιτικής οικονομίας του βιοτισμού είναι επίσης σαφής: παράγω τις βιοτικές μου ανάγκες και τις παράγω με τον τρόπο αυτό που δεν επιβαρύνει καθόλου την φύση σε οποιοδήποτε επίπεδο. Εάν δεν έχω ως ανθρωπότητα αυτές τις τεχνικές προσπαθώ να τις ανακαλύψω και μέχρι τότε δεν παράγω ή παράγω όσο λιγότερο μπορώ για να μπορέσω να κληροδοτήσω στις επόμενες γενιές ένα βιώσιμο πλανήτη. Οι παραπάνω τεχνικές και δεξιότητες δεν ανήκουν επίσης σε κανένα ξεχωριστά, αλλά, αφού αφορούν την φύση ανήκουν επίσης σε όλη την ανθρωπότητα.

Οι βλακοπαράφρονες του καπιταλισμού, τα ζώα των υψηλών βαθμίδων της άθλιας πυραμίδας, υποστηρίζουν ότι με την βιοτεχνολογία μπορούμε να ξεπεράσουμε την φύση. Αυτό που ουσιαστικά κάνουν είναι να επιταχύνουν ή να διαστρέφουν την εξέλιξη των οντοτήτων που συναπαρτίζουν την φύση. Δεν είμαι δαρβινιστής, αλλά είναι βέβαιο ότι μέσα στην γήινη σφαίρα λειτουργούν κανόνες εξέλιξης των ειδών, αλλά και των ίδιων των φυσικών δυνάμεων. Είναι επίσης βέβαιο ότι δεν μπορούμε να συλλάβουμε με τα αισθητήριά μας και την μέχρι σήμερα γνώση μας το σύνολο της λειτουργικής και οντολογικής υπόστασης του πλανήτη, ούτε καν τον μηχανισμό του, τις δυνάμεις τις και τις αιτίες δημιουργίας τους, πάρα μόνο αρκούμαστε σε χονδροειδείς διαπιστώσεις. Κανείς δεν μπορεί να είναι βέβαιος ποια εξελικτική διαστροφή και εξέλιξη θα προκαλέσουν τα προϊόντα της βιοτεχνολογίας, ποια θα είναι η «αντίδραση» στο σύστημα δυνάμεων που ονομάζεται φύση. Μέλημα των παραγωγών βιοτεχνολογίας δεν είναι βέβαια η κάλυψη βιοτικών αναγκών των ανθρώπων, αυτό είναι το μέσο που τους οδηγεί στο κέρδος και στην κυριαρχία επ’ αυτών και την εκμετάλλευσή τους. Κανείς δεν γνωρίζει, εάν μετά από χρόνια καλλιέργειας μεταλλαγμένων φυτών δεν θα αναπτυχθούν «χαλύβδινα ανίκητα όντα», κανείς δεν γνωρίζει πως τα υπάρχοντα όντα συμβάλλουν στην διατήρηση της ζωής και στην συγκράτηση φυσικών δυνάμεων, κανείς δεν έχει συλλάβει καν την δύναμη της εντροπίας ή την δύναμη εξέλιξης των μεταλλαγμένων οντοτήτων. Κάποιοι έχουν μετατρέψει τον πλανήτη σε ένα τεράστιο και μη δυνάμενο να ελεγχθεί πείραμα, βλάκες του καπιταλισμού που δεν γνωρίζουν, δεν μπορούν να συλλάβουν, ούτε νοιάζονται για τις συνέπειες. Η παραφροσύνη τους πρέπει να ελεγχθεί και να εκμηδενιστεί μαζί με τους ίδιους. Ουσιαστικά εκμεταλλεύονται τις ανθρώπινες βιοτικές ανάγκες δημιουργώντας τεχνητές βιοτικές ανάγκες για να τις καλύψουν μέσα από την ματαιοδοξία της πυραμίδας και των ορισμών της.

Δεν είμαι οπαδός του πρωτογονισμού, δεν είμαι πριμιτιβιστής, το αντίθετο, αλλά αυτό το αντίθετο ορίζεται από τον σεβασμό στην φύση, από την αντίληψη ότι είμαστε κομμάτια της και δεν μπορούμε να την παραδώσουμε προς εκμετάλλευση σε κανένα γιατί έτσι την χάνουμε και χάνουμε την ίδια την ζωή μας και κανείς δεν θα μας συγχωρήσει για αυτό.

Ας διαφύγουμε λοιπόν από την βλακώδη καπιταλιστική λογική και ας χτίσουμε το μέλλον μας μέσα από την φύση μας."

Σχόλιο: Από ότι καταλάβατε φίλοι αναγνώστες και δικαιολογήστε τη "περίεργη" εισαγωγή μου, ήταν η αγωνία μου να διαβαστεί το άρθρο. Το αν θα μπορέσουμε ως σημερινή κοινωνία να σεβαστούμε το περιβάλλον ή να θέσουμε όρια στη σημερινή ανεξέλεγκτη παραγωγή αγαθών είναι ένα ζητούμενο.

Η λεγόμενη ελεύθερη οικονομία της ασυδοσίας ΔΕΝ έχει φραγμούς, για το κεφάλαιο , που θέλει να αυξάνει με γεωμετρική πρόοδο τα υπερκέρδη του. Η κοινωνία των πολιτών, που κάποιοι ονειρευόμαστε, ότι θα μπορέσει να βάλλει φραγμούς και θα εξανθρωπίσει τις βιοτικές μας ανάγκες... είναι ακόμη μακριά.

Ο καπιταλισμός μας "εκπαίδευσε" σε μία βουλιμία αναγκών και εκεί που ΔΕΝ υπάρχουν, μας τις δημιουργεί (διαφημίσεις θαρρώ τις λένε). Είναι η κοινωνία που παράγει για να παράγει ανεξέλεγκτα , είναι η βουλιμική κοινωνία που καταναλώνει χωρίς κορεσμό, είναι τέλος το σύστημα που μας αφαιρεί αυτό που πάντα είχαν όλοι οι λαοί: το δικαίωμα να σκεφτόμαστε. το δικαίωμα να έχουμε προσωπική ζωή και να έχουμε ανοιχτές πόρτες και παράθυρα... να έχουμε ανοιχτές τις καρδιές μας.

Το μεγαλύτερο έγκλημα του καπιταλισμού, με το τέχνασμα της "ελεύθερης οικονομίας " είναι ότι μας υποχρέωσε να έχουμε εκείνες τις βιοτικές ανάγκες που θα του εξασφαλίζουν τα μεγαλύτερα κέρδη στο κεφάλαιο, με το μικρότερο κόστος.

Νάσος.