.jpg)
Ανοιχτή επιστολή στον Πρόεδρο της ΔημοκρατίαςΚύριε Παπούλια, με όλο τον σεβασμό στον θεσμό που υπηρετείτε, έπρεπε να περάσουν 35 χρόνια για να καταλάβετε όλοι ότι τα πανηγύρια της ημέρας της δημοκρατίας προσβάλλουν το δημόσιο αίσθημα του Έλληνα!!!
Αν μέσα στις χιλιάδες αποδελτιώσεις που σας φέρνουν κάθε μέρα μας είχατε διαβάσει μία φορά (όπως και πολλά άλλα blogs), θα βλέπατε ότι οι αντιδράσεις ήταν πολλές και έντονες όλα αυτά τα χρόνια, άρα έχετε κι εσείς μερίδιο στην ευθύνη για τα πανηγύρια που στήνατε περί της «αποκατάστασης της δημοκρατίας» στην αγαπημένη μας πατρίδα.
Και να έρθουμε στα σημερινά μιας και μας σφίξατε το χέρι προχτές χωρίς να μας γνωρίζετε, στην πραγματική, λιτή γιορτή της δημοκρατίας που αποφασίσατε να κάνετε και μπράβο σας. Διαβάζουμε ότι προσπαθούν να φιμώσουν τα blogs στην Ελλάδα και μέσα σε αυτά είναι και το δικό μας (δεν γνωρίζουμε πώς μπορούν να το κάνουν και μάλλον δεν μπορούν, όχι γιατί η διαχείρισή μας βρίσκεται στο Λουξεμβούργο και το Βέλγιο αλλά γιατί τις ελεύθερες απόψεις δεν τις σταματάει κανείς).
Εμείς, σταθερά, ούτε πειράζουμε, ούτε βέβαια εκβιάζουμε ποτέ κανέναν, ούτε διεκδικούμε θέσεις στο δημόσιο. Λέμε απλά ελεύθερα μόνο τη γνώμη μας (θυμωμένη γνώμη βέβαια γιατί άλλα μας έταξε ο πρωθυπουργός πριν τις εκλογές ότι θα κάνει και άλλα είχε στο μυαλό του, μας έκλεψε κοντολογίς την ψήφο και κατά την ταπεινή μας γνώμη αυτό είναι το κακούργημα) για θέματα που απασχολούν τον Απόδημο Έλληνα πολίτη, θέματα που έχουν μαζευτεί πολλά και δύσοσμα όπως και εσείς συχνά τα επισημαίνετε.
Το αν αρέσει ο τρόπος γραφής μας ή δεν αρέσει, δεν αφορά κανένα, τη γνώμη μας λέμε τριάντα χρόνια ελεύθερα ως απόδημοι Έλληνες, όπως και οι λόγοι που φύγαμε από την πατρίδα διαφέρουν από τον ένα στον άλλο και αφορούν αποκλειστικά εμάς (εμείς φύγαμε λόγω της πολιτικής δυσοσμίας, άλλοι για λόγους επιβίωσης, άλλοι γιατί ερωτεύτηκαν μία τουρίστρια.. κοκ).
Αν μας πειράξουν λοιπόν, προσέξτε την διατύπωση, αν μας πειράξουν λέμε, δεν θα αντιδράσουμε καθόλου, δεν είμαστε επιθετικοί άνθρωποι, επιστήμονες, οικογενειάρχες είμαστε που δουλεύουμε σκληρά στην αλλοδαπή, αλλά αν μας πειράξουν, θα πειστούμε όλοι (και οι χιλιάδες φίλοι μας που μας τιμούν με την παρουσία τους όλα αυτά τα χρόνια) πως οι υποψίες μας ότι οι πραγματικοί πρωταγωνιστές της χούντας, επί τριάντα πέντε χρόνια έχουν καταλάβει την αγαπημένη μας χώρα και μέρος της δυστυχώς αποτελείτε κι εσείς που την ανέχεστε και την υπηρετείτε από διαφορετικές θέσεις κρατικής εξουσίας, είναι πραγματικότητα.
Σημείωση: μία μικρή ιστορική αναδρομή πώς και γιατί αναγκαστήκαμε να εγκαταλείψουμε την αγαπημένη μας χώρα.
Τέλος του 1974, με τον ενθουσιασμό της πτώσης της χούντας και την επαναφορά της δημοκρατίας, συμμετέχοντας με τον δικό μας τρόπο στα κοινά και πάντα μέσα στα πλαίσια των νόμων, ανοίξαμε τρεις μπουάτ (το «Λημέρι» με τον Αξέχαστο Πάνο Τζαβέλλα, την αγαπημένη του Νατάσσα, τον Γιάννη Κούτρα και άλλους, με την υποστήριξη του ΚΚΕ Εσωτερικού, στην οδό Λυσίου, το «Ταμπούρι» με το συγκρότημα του ΚΚΕ Εξωτερικού στην οδό Μνησικλέους και τη Λύδρα με τον Αξέχαστο Γιώργο Ξυλούρη). Σημειώνουμε εδώ ότι όλες αυτές οι μπουάτ σέρβιραν μόνο πορτοκαλάδα και λεμονάδα γιατί δεν διασκεδάζαμε απλώς σε αυτούς τους χώρους, δεν ήταν αποκλειστικά επιχειρηματικά τα κίνητρα, το αντίθετο, χαιρόμασταν τραγουδώντας για την επάνοδο της δημοκρατίας με την καθημερινή παρουσία εκατοντάδων ανώνυμων και επώνυμων πολιτών (Θεοδωράκης, Κύρκος, Μπανιάς, Μερκούρη, Μαρκόπουλος, Ξαρχάκος, Φλωράκης, η Χριστίνα με τον Σπύρο Μουστακλή, Λεντάκης, Φλέμινγκ, δεκάδες αγωνιστές της εθνικής αντίστασης με τις στολές και τα παράσημά τους και μία φορά του Ανδρέα Παπανδρέου -1976- με συνοδεία πολλών σημερινών βουλευτών, μπορεί να ήσασταν κι εσείς ανάμεσά τους κε πρόεδρε, αυτοί ήταν από τους συνηθέστερους επώνυμους επισκέπτες μας), που μας υποχρέωσαν να κάνουμε δύο παραστάσεις κάθε μέρα για να μπορούν όσο γίνεται περισσότεροι να συμμετέχουν στον ενθουσιασμό μας. Σημειώνουμε ακόμη ότι στο Λημέρι τραγουδούσε και ο Γιώργος Θεοδωράκης που με το τραγούδι Κόκκινο Τριαντάφυλλο ξεσήκωνε καθημερινά όλη τη μπουάτ και ειδικά τον πατέρα του και την αδελφούλα του, Μαργαρίτα (γνωρίζετε κε Πρόεδρε σε ποιον ήταν αφιερωμένο αυτό το τραγούδι;). Και ποιον πειράξαμε εμείς, οι χαρούμενοι νέοι, που τραγουδάγαμε με μία πορτοκαλάδα στο χέρι την επάνοδο της δημοκρατίας, για να έχουμε την καθημερινή επίσκεψη των αστυνομικών, της αγορανομίας, του αστιάτρου, της εφορίας κλπ; (είχαμε μαζέψει κάπου 200 μηνύσεις για διατάραξη της κοινής ησυχίας εκτός των άλλων, πού; Στο κέντρο της Πλάκας!).
Το επακόλουθο ήταν να μας τα κλείσουν βίαια μετά δύο χρόνια, εκβιάζοντάς μας, απειλώντας μας καθημερινά, γιατί; (είχαμε βάλει και την Κύπρο σε θεματολογία ελεύθερων συζητήσεων προβληματισμού εκείνους τους μήνες, Σεπτέμβριο-Οκτώβριο-Νοέμβριο 1977, σε όλες τις μπουάτ με τα τεράστια ερωτήματα που προέκυπταν και παραμένουν δυστυχώς μέχρι σήμερα) για να μας αναγκάσουν να παραιτηθούμε κάθε προσπάθειας για δημοκρατική ζωή και να εγκαταλείψουμε απογοητευμένοι την αγαπημένη πατρίδα, αφήνοντας πίσω μας τεράστιες απορίες για την δημοκρατία που υπηρετείτε μέχρι σήμερα, την δημοκρατία του πόθεν έσχες και ποτέ το πώς τα απέκτησες, πού τα βρήκες!!!
aπό το βιβλίο του Jhoci Gertson “Αμφισβήτησέ με”, μετάφραση Bessy de Brouwer
Η Θανατική Ποινή (1988)
Τους παράνομους που εκμεταλλεύονται τους δημοκρατικούς θεσμούς
Για έκνομες πράξεις και προσωπικά τους συμφέροντα
Δεν μπορείς να τους αντιμετωπίζεις με δημοκρατικές διαδικασίες,
αν πλέον είναι πλειοψηφία και έχουν εισχωρήσει σε όλα τα κόμματα και τους τομείς του δημοσίου.
Με συνοπτικές διαδικασίες τους στήνεις στον τοίχο και σταματάς το κακό, αλλιώς εσύ που κυβερνάς (και τους ανέχεσαι) είσαι ο αρχηγός τους.
Αν μέσα στις χιλιάδες αποδελτιώσεις που σας φέρνουν κάθε μέρα μας είχατε διαβάσει μία φορά (όπως και πολλά άλλα blogs), θα βλέπατε ότι οι αντιδράσεις ήταν πολλές και έντονες όλα αυτά τα χρόνια, άρα έχετε κι εσείς μερίδιο στην ευθύνη για τα πανηγύρια που στήνατε περί της «αποκατάστασης της δημοκρατίας» στην αγαπημένη μας πατρίδα.
Και να έρθουμε στα σημερινά μιας και μας σφίξατε το χέρι προχτές χωρίς να μας γνωρίζετε, στην πραγματική, λιτή γιορτή της δημοκρατίας που αποφασίσατε να κάνετε και μπράβο σας. Διαβάζουμε ότι προσπαθούν να φιμώσουν τα blogs στην Ελλάδα και μέσα σε αυτά είναι και το δικό μας (δεν γνωρίζουμε πώς μπορούν να το κάνουν και μάλλον δεν μπορούν, όχι γιατί η διαχείρισή μας βρίσκεται στο Λουξεμβούργο και το Βέλγιο αλλά γιατί τις ελεύθερες απόψεις δεν τις σταματάει κανείς).
Εμείς, σταθερά, ούτε πειράζουμε, ούτε βέβαια εκβιάζουμε ποτέ κανέναν, ούτε διεκδικούμε θέσεις στο δημόσιο. Λέμε απλά ελεύθερα μόνο τη γνώμη μας (θυμωμένη γνώμη βέβαια γιατί άλλα μας έταξε ο πρωθυπουργός πριν τις εκλογές ότι θα κάνει και άλλα είχε στο μυαλό του, μας έκλεψε κοντολογίς την ψήφο και κατά την ταπεινή μας γνώμη αυτό είναι το κακούργημα) για θέματα που απασχολούν τον Απόδημο Έλληνα πολίτη, θέματα που έχουν μαζευτεί πολλά και δύσοσμα όπως και εσείς συχνά τα επισημαίνετε.
Το αν αρέσει ο τρόπος γραφής μας ή δεν αρέσει, δεν αφορά κανένα, τη γνώμη μας λέμε τριάντα χρόνια ελεύθερα ως απόδημοι Έλληνες, όπως και οι λόγοι που φύγαμε από την πατρίδα διαφέρουν από τον ένα στον άλλο και αφορούν αποκλειστικά εμάς (εμείς φύγαμε λόγω της πολιτικής δυσοσμίας, άλλοι για λόγους επιβίωσης, άλλοι γιατί ερωτεύτηκαν μία τουρίστρια.. κοκ).
Αν μας πειράξουν λοιπόν, προσέξτε την διατύπωση, αν μας πειράξουν λέμε, δεν θα αντιδράσουμε καθόλου, δεν είμαστε επιθετικοί άνθρωποι, επιστήμονες, οικογενειάρχες είμαστε που δουλεύουμε σκληρά στην αλλοδαπή, αλλά αν μας πειράξουν, θα πειστούμε όλοι (και οι χιλιάδες φίλοι μας που μας τιμούν με την παρουσία τους όλα αυτά τα χρόνια) πως οι υποψίες μας ότι οι πραγματικοί πρωταγωνιστές της χούντας, επί τριάντα πέντε χρόνια έχουν καταλάβει την αγαπημένη μας χώρα και μέρος της δυστυχώς αποτελείτε κι εσείς που την ανέχεστε και την υπηρετείτε από διαφορετικές θέσεις κρατικής εξουσίας, είναι πραγματικότητα.
Σημείωση: μία μικρή ιστορική αναδρομή πώς και γιατί αναγκαστήκαμε να εγκαταλείψουμε την αγαπημένη μας χώρα.
Τέλος του 1974, με τον ενθουσιασμό της πτώσης της χούντας και την επαναφορά της δημοκρατίας, συμμετέχοντας με τον δικό μας τρόπο στα κοινά και πάντα μέσα στα πλαίσια των νόμων, ανοίξαμε τρεις μπουάτ (το «Λημέρι» με τον Αξέχαστο Πάνο Τζαβέλλα, την αγαπημένη του Νατάσσα, τον Γιάννη Κούτρα και άλλους, με την υποστήριξη του ΚΚΕ Εσωτερικού, στην οδό Λυσίου, το «Ταμπούρι» με το συγκρότημα του ΚΚΕ Εξωτερικού στην οδό Μνησικλέους και τη Λύδρα με τον Αξέχαστο Γιώργο Ξυλούρη). Σημειώνουμε εδώ ότι όλες αυτές οι μπουάτ σέρβιραν μόνο πορτοκαλάδα και λεμονάδα γιατί δεν διασκεδάζαμε απλώς σε αυτούς τους χώρους, δεν ήταν αποκλειστικά επιχειρηματικά τα κίνητρα, το αντίθετο, χαιρόμασταν τραγουδώντας για την επάνοδο της δημοκρατίας με την καθημερινή παρουσία εκατοντάδων ανώνυμων και επώνυμων πολιτών (Θεοδωράκης, Κύρκος, Μπανιάς, Μερκούρη, Μαρκόπουλος, Ξαρχάκος, Φλωράκης, η Χριστίνα με τον Σπύρο Μουστακλή, Λεντάκης, Φλέμινγκ, δεκάδες αγωνιστές της εθνικής αντίστασης με τις στολές και τα παράσημά τους και μία φορά του Ανδρέα Παπανδρέου -1976- με συνοδεία πολλών σημερινών βουλευτών, μπορεί να ήσασταν κι εσείς ανάμεσά τους κε πρόεδρε, αυτοί ήταν από τους συνηθέστερους επώνυμους επισκέπτες μας), που μας υποχρέωσαν να κάνουμε δύο παραστάσεις κάθε μέρα για να μπορούν όσο γίνεται περισσότεροι να συμμετέχουν στον ενθουσιασμό μας. Σημειώνουμε ακόμη ότι στο Λημέρι τραγουδούσε και ο Γιώργος Θεοδωράκης που με το τραγούδι Κόκκινο Τριαντάφυλλο ξεσήκωνε καθημερινά όλη τη μπουάτ και ειδικά τον πατέρα του και την αδελφούλα του, Μαργαρίτα (γνωρίζετε κε Πρόεδρε σε ποιον ήταν αφιερωμένο αυτό το τραγούδι;). Και ποιον πειράξαμε εμείς, οι χαρούμενοι νέοι, που τραγουδάγαμε με μία πορτοκαλάδα στο χέρι την επάνοδο της δημοκρατίας, για να έχουμε την καθημερινή επίσκεψη των αστυνομικών, της αγορανομίας, του αστιάτρου, της εφορίας κλπ; (είχαμε μαζέψει κάπου 200 μηνύσεις για διατάραξη της κοινής ησυχίας εκτός των άλλων, πού; Στο κέντρο της Πλάκας!).
Το επακόλουθο ήταν να μας τα κλείσουν βίαια μετά δύο χρόνια, εκβιάζοντάς μας, απειλώντας μας καθημερινά, γιατί; (είχαμε βάλει και την Κύπρο σε θεματολογία ελεύθερων συζητήσεων προβληματισμού εκείνους τους μήνες, Σεπτέμβριο-Οκτώβριο-Νοέμβριο 1977, σε όλες τις μπουάτ με τα τεράστια ερωτήματα που προέκυπταν και παραμένουν δυστυχώς μέχρι σήμερα) για να μας αναγκάσουν να παραιτηθούμε κάθε προσπάθειας για δημοκρατική ζωή και να εγκαταλείψουμε απογοητευμένοι την αγαπημένη πατρίδα, αφήνοντας πίσω μας τεράστιες απορίες για την δημοκρατία που υπηρετείτε μέχρι σήμερα, την δημοκρατία του πόθεν έσχες και ποτέ το πώς τα απέκτησες, πού τα βρήκες!!!
aπό το βιβλίο του Jhoci Gertson “Αμφισβήτησέ με”, μετάφραση Bessy de Brouwer
Η Θανατική Ποινή (1988)
Τους παράνομους που εκμεταλλεύονται τους δημοκρατικούς θεσμούς
Για έκνομες πράξεις και προσωπικά τους συμφέροντα
Δεν μπορείς να τους αντιμετωπίζεις με δημοκρατικές διαδικασίες,
αν πλέον είναι πλειοψηφία και έχουν εισχωρήσει σε όλα τα κόμματα και τους τομείς του δημοσίου.
Με συνοπτικές διαδικασίες τους στήνεις στον τοίχο και σταματάς το κακό, αλλιώς εσύ που κυβερνάς (και τους ανέχεσαι) είσαι ο αρχηγός τους.
Με Τιμή
Οι συντάκτες του Απόδημου Έλληνα
Γκέρτσος Ιωάννης-Θανάσης, στοχαστής, Αγία Σεβαστούπολη, Ρωσία Στέργιος Ρουρ, πυρηνικός φυσικός, Αγγλία-Λετονία Michael Stealth, οικονομολόγος, New Jersey, N.Y.
Ρόζα Παπανικολή, μουσικολόγος, Ζυρίχη Ηλέκτρα Αναστασίου, ιατρός, Τόκιο
Jhoci Gertson, ποιητής-πεζογράφος, Βέλγιο, Βουλγαρία, Τουρκία, Ελλάδα
Σώτος Warren, μαθηματικός-έμπορος, Αμβέρσα Ιωάννα Σκορδίλη-Αλεβιζάτου, ιατρός, Βαρκελώνη Horatio Colmers, οικονομολόγος, Αθήνα-Παρίσι Georg van Ullman, ιατρός, Κολωνία-Λουξεμβούργο Ξένια Νικολάου, δικηγόρος, Μπέλφαστ Μαργαρίτα Αποστόλου, γραφίστρια, Βρυξέλλες Bessy de Brouwer, μεταφράστρια, Βρυξέλλες Stratis Θαλασσινός, κομίστας, Νέα Υόρκη
Ρόζα Παπανικολή, μουσικολόγος, Ζυρίχη Ηλέκτρα Αναστασίου, ιατρός, Τόκιο
Jhoci Gertson, ποιητής-πεζογράφος, Βέλγιο, Βουλγαρία, Τουρκία, Ελλάδα
Σώτος Warren, μαθηματικός-έμπορος, Αμβέρσα Ιωάννα Σκορδίλη-Αλεβιζάτου, ιατρός, Βαρκελώνη Horatio Colmers, οικονομολόγος, Αθήνα-Παρίσι Georg van Ullman, ιατρός, Κολωνία-Λουξεμβούργο Ξένια Νικολάου, δικηγόρος, Μπέλφαστ Μαργαρίτα Αποστόλου, γραφίστρια, Βρυξέλλες Bessy de Brouwer, μεταφράστρια, Βρυξέλλες Stratis Θαλασσινός, κομίστας, Νέα Υόρκη
===========================================================
"O σιωπών δοκεί συναινείν"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
To μπλόκ " Στοχσμός-Πολιτική" είναι υπεύθυνο μόνο για τα δικά του σχόλια κι όχι για αυτά των αναγνωστών του...Eπίσης δεν υιοθετεί απόψεις από καταγγελίες και σχόλια αναγνωστών καθώς και άρθρα που το περιεχόμενο τους προέρχεται από άλλες σελίδες και αναδημοσιεύονται στον παρόντα ιστότοπο και ως εκ τούτου δεν φέρει οποιασδήποτε φύσεως ευθύνη.