Πρώτα πρώτα δυστυχώς επιβεβαιώνεται για μια φορά ακόμη το "ενός κακού μύρια έπονται". Σε αυτό το ιστολόγιο έγραψα με σαφήνεια ότι το θέμα της επιλογής των προσώπων για τις πολιτικές θέσεις της διοίκησης από τη νέα κυβέρνηση ξεκίνησε σαν μια πρωτοποριακή ιδέα, ίσως η καλύτερη από τον πόλεμο και μετά, αλλά στην υλοποίηση "εκτελέστηκε" πριν καν αρχίσει. Ήταν λοιπόν αναμενόμενο, ότι όταν δεν ξεκαθαρίζεις με απόλυτη διαφάνεια και σαφήνεια απέναντι στους πολίτες στόχους, διαδικασίες και πολιτικό υπόβαθρο πάνω στα οποία θα κάνεις την όποια επιλογή, μοιραίο είναι να δώσεις δικαιώματα αμφισβήτησης και κριτικής. Και βέβαια συχνά "μαζί με τα ξερά να καίγονται και τα χλωρά".
Η Αίγλη και ο Παναγιώτης βρέθηκαν σαν εργαζόμενοι, για ένα πολύ συγκεκριμένο λόγο (και επομένως ένα πολύ συγκεκριμένο έργο) ο καθένας τους, στην ομάδα επικοινωνίας του ΓΑΠ (και όχι του ΠΑΣΟΚ) μετά το2004. Εξαιρετικοί και οι δύο στον τομέα τους, βρέθηκαν σε ένα χώρο εντελώς άγνωστο για αυτούς μέχρι τότε και κλήθηκαν να εφαρμόσουν επ' αμοιβή στην πολιτική επικοινωνία αυτό που έκαναν πολυ πετυχημένα στην προσωπική τους καθημερινότητα. Το αν πέτυχαν ας το κρίνουν άλλοι. Έχω άποψη, αλλά δεν είναι αυτό το θέμα μας σήμερα.
Όσον αφορά το θέμα της αμοιβής των εργαζομένων στα κόμματα, στην Ελλάδα ως γνωστόν ισχύει μια πρακτική που λέει ότι "τον διορίζω στο δημόσιο μέσω παραθύρων που μου δίνει το κοινοβουλευτικό σύστημα και τον αποσπώ στο κόμμα". Πρακτική η οποία χρησιμοποιείται χρόνια και από όλους ανεξαίρετα. Δεν συμφωνώ βέβαια με αυτήν, αλλά για πείτε μου, ποιος έχει ασχοληθεί αλήθεια ποτέ να την αλλάξει? Επομένως οποιοδήποτε φτηνό σχόλιο για το συγκεκριμένο ζήτημα, είναι εκ προοιμίου άδικο, γιατί δεν έχει εναλλακτική πρόταση. Αυτή είναι η μια σημαντική βλακεία του κοινοβουλευτικού μας συστήματος ως προς την λειτουργία των κομμάτων.
Το πρόβλημα με νεολαίους σαν την Αίγλη και τον Παναγιώτη ξεκινάει από το γεγονός ότι κάποιοι - σκόπιμα ή μη, αφελώς η μη - αποφάσισαν κάποια στιγμή να εισηγηθούν στον ΓΑΠ (και αυτός το αποδέχτηκε χωρίς δεύτερη σκέψη), ότι τέτοιοι άνθρωποι θα μπορούσαν να είναι χρήσιμοι και ως πολιτικές οντότητες μέσα στο κόμμα. Και τι κακό έχει αυτό θα μου πείτε?
Έχει δύο κακά κατά τη γνώμη μου. Πρώτον ποιος αλήθεια αξιολόγησε τις δυνατότητες τους να πάρουν πολιτικό ρόλο μέσα σε ένα κόμμα όπως το ΠΑΣΟΚ (ή η νεολαία του)? Και μάλιστα σε θέματα (βασικές ιδέες του ΓΑΠ) που το Πασοκ ακόμη ... βγάζει σπυριά ακούγοντάς τες! Και δεύτερο και σημαντικότερο : φρόντισαν αυτοί που τους προώθησαν να δημιουργήσουν γύρω τους εκείνη την ασπίδα που θα τους προστατέψει, ώστε να παραμένουν χρήσιμοι σε αυτό που κατ' αρχήν επιλέχτηκαν?
Θέλω να πω το εξής : Τι παραπάνω θα προσφέρουν σήμερα ο Παναγιώτης και η Αίγλη με το διορισμό τους στα ΔΣ του ΟΠΑΠ και του ΕΟΤ? Πόσο σχέση έχουν με το αντικείμενο? Γιατί να χρεωθούν μια πιθανά άστοχη απόφαση των οργανισμών αυτών, η οποία πάρθηκε με την ψήφο τους? Αλλά και πέρα από αυτό : πόσο θα βοηθήσει η παρουσία τους σε αυτούς τους οργανισμούς στο να γίνουν πιο χρήσιμοι σε αυτό για το οποίο κατ' αρχήν επιλέχτηκαν? Μήπως τελικά μια αποτυχία στην πολιτική τους παρουσία (πράγμα για το οποίο κάποιοι στο πασοκ θα πετάξουν τη σκουφια τους) οδηγήσει και στην επαγγελματική τους απαξίωση?
νοοτροπία!
========================================================
"O σιωπών δοκεί συναινείν"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
To μπλόκ " Στοχσμός-Πολιτική" είναι υπεύθυνο μόνο για τα δικά του σχόλια κι όχι για αυτά των αναγνωστών του...Eπίσης δεν υιοθετεί απόψεις από καταγγελίες και σχόλια αναγνωστών καθώς και άρθρα που το περιεχόμενο τους προέρχεται από άλλες σελίδες και αναδημοσιεύονται στον παρόντα ιστότοπο και ως εκ τούτου δεν φέρει οποιασδήποτε φύσεως ευθύνη.