«Αλληλούια»...

Από Σωτήρη Γλυκοφρύδη, στοχαστή,    συγγραφέα των βιβλίων 

«6ος π.Χ. αιών» 

και «Το φως του Παρμενίδη».

Πριν αναφερθούμε στην αρχή του «Παλαιστινιακού προβλήματος», χρήσιμο είναι κάνουμε μια ιστορική αναδρομή στο πλαίσιο της δημιουργίας του.

Η λέξη Εβραίος σημαίνει στα ελληνικά «αυτός που ψάχνει σε μεγάλη έκταση να βρει νερό», από το εύρος-ευρίσκω-ροή που αποτελούσε και το αρχικό ζητούμενο των προγονικών εβραϊκών νομαδικών φυλών, που μετακινούνταν με τα αιγοπρόβατά τους στο τρίγωνο των ποταμών Ευφράτη-Νείλου-Ιορδάνη.

Η καταγωγή του γενάρχη των Εβραίων, Αβραάμ ο οποίος ήτο από τη Μεσοποταμία, η συγγένειά τους με τους Σύριους Αμορίτες και οι στενές επαφές τους με Αιγύπτιους και Άραβες, ενισχύουν την άποψη ότι οι 12 εβραϊκές φυλές, οι οποίες χάνονται στα βάθη της μυθολογίας, ήταν συντεχνιακές ομάδες μικτής καταγωγής που τις ένωνε το κοινό συμφέρον. Έτσι κι αλλιώς, η έννοια της εθνολογικής ταυτότητας είναι ένας δεσμός που αρχίζει να αναπτύσσεται πολύ μετά.

Περί το 2.000 π. Χ. εγκαθίστανται ως ποιμένες στη γη της Χαναάν, και γύρω στο 1650 οι περισσότερες ακολουθούν τους Υξώς στην κατάληψη της Αιγύπτου, όπου μένουν εκεί για 400 περίπου χρόνια.

Η κυρίως ιστορία τους ξεκινάει κατά το 1250, όταν αναχωρούν από την Αίγυπτο επί Φαραώ Ραμσή του Β, με αρχηγό τον Μωυσή, αλλά μικρή σχέση πρέπει να είχαν με τους προγόνους τους που είχαν εγκατασταθεί πριν από μερικές γενιές στον Νείλο. Το αιγυπτιακό όνομα του Μωυσή (Μόοσες), ο τόπος γέννησής του - ο τρόπος μυθοποιήθηκε προφανώς μετά, κατά τα πρότυπα των ημιθέων της εύφορης ημισελήνου (Σαργών, Μαντρούκ, κ.λπ.), η αιγυπτιακή καταγωγή της περιτομής και το όνομα IsRaEl, που σημαίνει «Είναι ο Ra (ήλιος) Δυνατός (Θεός)», ενισχύουν την άποψη πως ήταν οι φυγάδες της αποτυχημένης θρησκευτικής μεταρρύθμισης του μονοθεϊστή Ακενατών, οι οποίοι μετώκισαν μαζί με ανίατα αρρώστους, για να μην παραβλέπουμε τον Μανέθωνα με τα Αιγύπτια Χρονικά του.

Κι αν περιπλανήθηκαν επί 40 χρόνια στην έρημο, δεν ήταν φυσικά γιατί χάσανε τον δρόμο, αλλά επειδή δεν είχαν πού να πάνε. Κατέληξαν τελικά στη γη της Χαναάν, που στο μεταξύ είχε γίνει Παλαιστίνη από τους Κρήτες Παλισταίους (Φιλισταίοι), οι οποίοι είχαν εγκατασταθεί εκεί λίγο μετά την έκρηξη της Θήρας. Από την επιστροφή των Εβραίων αρχίζει το πρόβλημα που μου αρέσει να το αποκαλώ η «χαμένη θέση parking». Κάποιος που ψάχνει να εγκατασταθεί διεκδικεί μια θέση που είχε παρκάρει, κάποτε. κάποιος πρόγονός του.

Ας πάμε τώρα στους θεούς, μια που αποτελούσαν και εξακολουθούν να αποτελούν το σημαντικότερο δεσμό ενότητας και της εξ αυτής ισχύος.

Η πίστη των Εβραίων στον θεό τους (Ελ) Γιαχβέ (JHVH) προήλθε εξ ανάγκης, μια που η καταγωγή του πύρινου και πολεμικού αρχικά θεού εντοπίζεται στο Σινάι ή Χαρέμπ ή Χαράτ Αελ Νααρ (βουνό της θεικής φωτιάς), που θεωρείτο το μόνο ενεργό ηφαίστειο την εποχή εκείνη και λατρευόταν από τη φυλή των μεταλλουργών Κεναίων.

Οι Κεναίοι, βοήθησαν τους εξ Αιγύπτου φυγάδες στην μετεγκατάστασή τους, λόγω των συγγενικών δεσμών που είχαν αποκτήσει με τον Μωυσή. Η γυναίκα του η Σεπφώρα ήταν Κεναία και ο πεθερός του ήταν αρχιερέας τους στην περιοχή της Μαδιάν. Εκεί πρέπει να είχε πρωτοαντικρίσει την ιερή φλόγα του βουνού ο Μωυσής, πράγμα που πρέπει να τον είχε εντυπωσιάσει.

Εκτός από τον βροντερό και πύρινο θεό τους οι Κεναίοι τούς έδωσαν σιδερένια όπλα, ικανούς πολεμιστές και πολύτιμες πληροφορίες, αλλά στους Εβραίους έμεινε η πίκρα της απόρριψης, γι’ αυτό και τους θεώρησαν απογόνους του αδελφοκτόνου Κάιν.

Σύμφωνα με το χρονικό της Δεββώρας, που αναφέρεται στην εγκατάστασή τους στη γη της Χαναάν, οι Φιλισταίοι υπό την ηγεσία του άρχοντα Σισάρα, απώθησαν αρχικά τους εισβολείς, αναγκάζοντας τους να ανέβουν στα βουνά. Κι εκεί που τα πράγματα είχαν χαθεί, μια προφήτισσα, η Δεββώρα, περιφέρεται στις γύρω φυλές με οράματα και υποσχέσεις νίκης.

Πρώτος ανταποκρίνεται ο Μπαράκ της φυλής του Νεφταλή, που είχε προηγούμενα με τον Σισάρα και μερικοί ακόμα περιφερειακοί φύλαρχοι. Συγκεντρώνονται όλοι στο όρος Θαβώρ και αποφασίζουν μια ιερή συμμαχία, ενώνοντας και τους θεούς τους. Το εγχείρημα το αναλαμβάνει ο γέρος πια Μωυσής, ο οποίος ανεβαίνει στο βουνό και κατέρχεται με τη γνωστή Διαθήκη των 10 εντολών, που αφορούν τις απαράβατες αρχές για τη μεταξύ τους σχέση. Ο άρχοντας των φιδιών Ελοχίμ, ο ντόπιος Αντονάι (Άδωνης) και μερικοί μικρότεροι ενώνονται σε ένα, τον Γιαχβέ, λέξη που σημαίνει Κύριος.

Η τελική αναμέτρηση γίνεται με καταιγίδα στον ποταμό Κισόν. Τα άρματα των βαρύτερα οπλισμένων Φιλισταίων κολλάνε στη λάσπη και οι ελαφρύτερα οπλισμένοι Εβραίοι τελικά επικρατούν. Ο Σισάρα προσφεύγει ικέτης στη σκηνή μιας Κεναίας, της Ιωήλ και της ζητά νερό, εκείνη του δίνει γάλα και αφού τον κοιμίζει, του μπήγει έναν πάσσαλο στο κεφάλι.

Οι Εβραίοι πανηγυρίζουν τη νίκη τους, αποδίδοντάς την στον ενωτικό θεό τους Ελ- Γιαχβέ , με το χαρακτηριστικό αΕλ-αΕλ-αλαγμό των νομάδων της περιοχής, που με την προσθήκη του Γιαχβέ γίνεται «αEλ-αΕλ-Γιάχ(βε)», για όσους ψάχνουν την καταγωγή του «αλληλούια», που πρέπει να ανατέμνει την αρχή του άλυτου παλαιστινιακού προβλήματος και όχι τον εξαγγελισμό των καθολικών καστράτι (ευνουχισμένα παιδιά επί παπισμού για να τραγουδούν με αγγελική φωνή).

Το δίκαιο της συμπεριφοράς των νέο-εγκατεστημένων βασίστηκε στη λεγόμενη «αυτο-εκπληρούμενη προφητεία», μια συμφωνία που έκλεισε ο γενάρχης τους Αβραάμ με τον άνωθεν θεό τους (Ελοχάι), η οποία επικυρώθηκε και από τον πατριάρχη τους Μωυσή, ότι αν τηρούν τις εντολές του θα λάβουν ως δώρο την πιο εύφορη γη, όπου κατ’ αρχάς κανείς απερίτμητος, για να ξεχωρίζουν από τους Παλαιστίνιους που ως πρωην Έλληνες δεν ήταν περιτμημένοι.

Η κοινωνική δομή των Ισραηλιτών στα νέα τους εδάφη τους αναπτύχθηκε έντονα πατριαρχική, μια πατριαρχία όμως που σκοπό είχε, μετα τις γυναίκες τους, τα παιδιά τους. Τα αγόρια, στοιχείο ασφάλειας και πλουτισμού την εποχή αυτή, ήταν επιρρεπή στον νεωτερισμό και στη διάσπαση των οικογενειακών θεσμών, που οι πατεράδες τους ήθελαν με κάθε τρόπο να δεσμεύσουν. Έτσι, αναπτύχθηκαν δύο τάσεις: από τη μια η πατριαρχική, που εκπροσωπούσε το ιερατείο, και από την άλλη ο νεωτερισμός, που έρεπαν οι νέοι.

Οι ιερείς - Ραβίνοι (προσέξτε πάλι το ηλιακό πρόθεμα Ρα -), λευίτες στην καταγωγή, διέβλεψαν από νωρίς ότι χωρίς τον κίνδυνο δεν θα υπάρξει συνοχή και σαν λαός θα σβήσουν. Το φαινόμενο αυτό φάνηκε έντονο την περίοδο της ακμής τους, επί Σολομώντα, όταν 10 φυλές αποσχίστηκαν σε μια πιο κοσμική εξουσία, ιδρύοντας στον βορρά το βασίλειο του Ισραήλ με πρωτεύουσα τη Σαμάρεια, ενώ στον νότο παρέμεινε ο σκληρός πυρήνας τους, η Ιερουσαλήμ, πρωτεύουσα της Ιουδαίας. Η Σαμάρεια ασσυριοποιήθηκε, ενώ η Ιουδαία διατήρησε τα χαρακτηριστικά της.

Πάμε στους Παλαιστίνιους. Οι ιστορικοί συγκλίνουν ότι οι Παλισταίοι (Φιλισταίοι) ήταν τμήματα των «λαών της θάλασσας» που λίγο έλειψαν να πνίξουν την Αίγυπτο και την επιδρομή τους με τρόμο την αναφέρουν τα Αιγύπτια χρονικά.

Οι ενδείξεις συγκλίνουν ότι η Παλαιστινιακή βάση ήταν Κρητο - Μυκηναΐοι η οποίοι και εμφανίζονται μετά την επιστροφή των νικητών Αχαιών από την Τροία, μια εποχή μυστήριο, όπου ξεκινά η λεγόμενη «σκοτεινή περίοδος» της Μεσογείου. Αποτέλεσμα της επιδρομής είναι ο πολιτισμός της Ελ Αμάρνα, όπου ο Αιγυπτιακός πολιτισμός παίρνει στοιχεία από αυτόν της Κρήτης. Κοιτάξτε το πορτρέτο της περίφημης «Παριζιάνας» της Κνωσού και συγκρίνετέ το με τη μορφή της Νεφερτίτης. Είναι σαν αδελφές.

Το γεγονός αυτό, της συγγένειας των Παλαιστινίων με ελληνικά φύλα, ανάγει το παλαιστινιακό πρόβλημα και ως πρόβλημα μεταξύ Ισραήλ - Ελλάδας. Η Ελληνική παρουσία στην περιοχή πρέπει να είναι έντονη και διαρκής, τόσο γιατί οι Παλαιστίνιοι αποτελούν ένα ελληνικό αποκομμένο κλάδο, όσο και διότι ο Έλληνας δεν μπήγει πασσάλους ούτε βάζει συρματόσκοινα σε παιδιά και σε ικέτες.

Επικοινωνία με τον συγγραφέα. 

grsotglyk@otenet.gr


========================================================
"O σιωπών δοκεί συναινείν"