Το μεγάλο γεωπολιτικό παιχνίδι εις βάρος της Ελλάδας

Πως τα καταφέραμε έτσι; 

Πως καταφέραμε το θαύμα-γιατί περί θαύματος πρόκειται- να μας χτυπάνε και οι Αμερικανοί και οι Γερμανοί, και να συζητείται διεθνώς η αποχώρηση, εθελοντική ή όχι, της Ελλάδας από την Ευρωζώνη; 

Πως καταφέραμε να χάσουμε το σεβασμό και την εκτίμηση των Ρώσων; 

Πως πετύχαμε να διασυρθούμε παγκοσμίως και να μην ξέρουμε από πού να πάρουμε δανεικά: με τις «αγορές» να μην θέλουν να μας δανείσουν και εμάς να μην τολμάμε να ζητήσουμε από αυτούς που θα μπορούσαν ή θα ήθελαν ίσως να μας δώσουν, ιδίως το Πεκίνο και τη Μόσχα; 

Γιατί οι υποτιθέμενοι διεθνείς φίλοι του πρωθυπουργού, αυτοί που θα περίμενε κανείς να τον στηρίξουν, τον στηρίζουν όπως το σκοινί τον κρεμασμένο, κάνοντας ό,τι μπορούν για να σύρουν την Ελλάδα στη χρεοκοπία; 

Γιατί η Γερμανία, ηγετική δύναμη μιας Ευρώπης με την οποία θελήσαμε με κάθε τρόπο και κάθε δυνατή παραχώρηση να συνδέσουμε τη μοίρα μας, έχει τώρα αφήσει ελεύθερες, αν δεν ... συνδράμει, τις διεθνείς δυνάμεις που αγωνίζονται να τσακίσουν – ή να καταστήσουν διακοσμητικό πρόσωπο- τον πρωθυπουργό της Ελλάδας, αφού πρώτα του πάρουν όσες παραχωρήσεις μπορεί να τους δώσει;

Γιατί παραμένει τραγικά επίκαιρο το πρόβλημα της ελληνικής ανεξαρτησίας, δυο αιώνες μετά την Επανάσταση; 

Που μπορεί να μας οδηγήσει αυτή η κατάσταση και πως μπορούμε να αποφύγουμε τις όλο και πιο προφανείς καταστροφές που μας απειλούν;

Από τις απαντήσεις που θα δώσει, η ουδόλως προετοιμασμένη και παντελώς απρόθυμη να το κάνει, ελληνική «ελίτ» (και κοινωνία) σε αυτά τα ερωτήματα, θα εξαρτηθεί το αν ο ελληνικός λαός θα μπορέσει να διαφυλάξει κοινωνικές κατακτήσεις γενεών, τη διεθνή θέση της Ελλάδας, αν όχι τη μελλοντική ύπαρξη των απόλυτα αλληλένδετων και αμοιβαία εξαρτημένων ελληνικού και κυπριακού κράτους, με τη μορφή τουλάχιστον που τα ζήσαμε και γνωρίζουμε.

Η έκταση του προβλήματος

«Ή αλλάζουμε ή βουλιάζουμε», έλεγε προεκλογικά ο Γιώργος Παπανδρέου, απροετοίμαστος όμως κι αυτός, όπως έδειξε η συνέχεια, για την έκταση και το είδος των προβλημάτων που θα αντιμετώπιζε Αλλά και εγκλωβισμένος διανοητικά, όπως και η συντριπτική πλειοψηφία των «ελίτ», στον αγγλοσαξονικό κόσμο, που ομολογουμένως ξέρει καλύτερα. 

Είτε όμως μας αρέσει είτε όχι, δεν υπάρχει λύση στα ελληνικά προβλήματα εντός των βασικών παραδοχών και επιδιώξεων του αγγλοαμερικανικού οικονομικο-στρατηγικού άξονα, των κυρίαρχων δυνάμεων της «παγκοσμιοποίησης», εκεί δηλαδή που την αναζητούν συνήθως οι πολιτικοί μας.

«Μια μικρή χώρα δεν πρέπει να είναι προβλέψιμη, δεν πρέπει να είναι δεδομένη», είχε πει ο πατέρας του σημερινού πρωθυπουργού σε μια ιστορική συνέντευξη στο αμερικανικό περιοδικό Time, λίγο μετά την ανάληψη της εξουσίας στην Ελλάδα.

Η ελληνική ελίτ δεν κέρδισε την ευγνωμοσύνη αλλά την περιφρόνηση της Ουάσιγκτον για την άνευ όρων και ανταλλαγμάτων ευθυγράμμισή της με όλες τις στρατηγικές της επιλογές (όπως την ένταξη της Τουρκίας στην ΕΕ). Ούτε κι ανέβηκαν στην εκτίμηση των Γερμανών τα δυο κόμματα εξουσίας που δωροδοκούσαν συστηματικά για να πάρουν την ελληνική αγορά και τις δουλειές της, αφήνοντας τελικά μια ρημαγμένη χώρα στο έλεος των «κερδοσκόπων», να ξαναγυρνάει σταδιακά στην εποχή των «διομολογήσεων», της Πάουερ και της Ούλεν. Για να μας προτείνουν τώρα, και αυτοί, την επιτήρηση του ΔΝΤ.

Ουάσιγκτον και ΔΝΤ

Το πιο εντυπωσιακό στοιχείο της παρούσας κρίσης είναι ότι κανείς ή σχεδόν κανείς στην Ελλάδα δεν θέλει να αναγνωρίσει το ρόλο των ΗΠΑ, που διατηρούν τον πρώτο ρόλο «στρατηγικού σκηνοθέτη» στην περιοχή μας. Δεν είναι τίποτε διεθνείς «μπακάληδες» που μας έβαλαν στο στόχαστρο, αλλά ένας πολύ μικρός αριθμός επενδυτικών τραπεζών και οίκων αξιολόγησης που όχι μόνο συνδέονται στενά με την Αμερική, σε μεγάλο βαθμό, αλλά αυτές είναι η Αμερική! Οι ΗΠΑ δεν είναι μόνο η κυβέρνηση, είναι επίσης – και περισσότερο ίσως – οι τράπεζες και το CNN, ένα CNN που ενδιαφέρεται τώρα ακόμα και για το ποιος είναι ο υπουργός Εξωτερικών της Ελλάδας – ή μήπως δεν πρόκειται για λεπτομέρεια; Είναι οι δυνάμεις που κυριαρχούν στο περιβάλλον της παγκοσμιοποίησης και παίρνουν τις αποφάσεις τους όχι μόνο με οικονομικά, αλλά και με πολιτικά και γεωστρατηγικά κριτήρια. Όταν άλλωστε ο κ. Παπανδρέου μιλάει για κερδοσκοπικές επιθέσεις στο ευρώ, προφανώς δεν είναι η Γουαδελούπη πίσω τους, μόνο το City και η Wall Street μπορεί να είναι!

Δεν είναι συμπτωματικό ότι τη στιγμή ακριβώς που οι αγορές «ξεσκίζουν» τη «σύμμαχο» Ελλάδα, η κυβέρνηση Ομπάμα έχει επιλέξει ρόλο Πόντιου Πιλάτου, που, ας μην το ξεχνάμε είχε αποφασιστική σημασία για τη σταύρωση!

Συνταγές του ΔΝΤ εφαρμόστηκαν στη Ρωσία στη δεκαετία του 1990. Το αποτέλεσμα ήταν να γνωρίσουν οι χώρες της τέως ΕΣΣΔ τη μεγαλύτερη οικονομική, κοινωνική και δημοσιογραφική καταστροφή στην ιστορία του βιομηχανικού κόσμου, του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου περιλαμβανομένου. Τον Αύγουστο του 1998, το ΔΝΤ βράβευσε τον υπουργό Οικονομικών της Ρωσίας και «πρίγκιπα των ιδιωτικοποιήσεων» Τσουμπάις για τη διαχείρισή του. Δυο ημέρες αργότερα, η Ρωσία κήρυξε πτώχευση! Ακόμη και σήμερα, η Ρωσία δεν έχει συνέλθει από την εμπειρία αυτής της δεκαετίας – η ανάκαμψή της στηρίχθηκε αποκλειστικά στην εξαγωγή ενέργειας και πρώτων υλών.

Όπως πάντα, το ΔΝΤ συνδύασε στη ρωσική περίπτωση στρατηγικά και οικονομικά κριτήρια. Το 1992 επέβαλε σε κάθε πρώην Δημοκρατία της ΕΣΣΔ την υιοθέτηση δικού της νομίσματος, συμβάλλοντας στο γενικό χάος και στην αποσύνθεση. Ο σκοπός ήταν να επιταχυνθούν οι διαδικασίες αποσύνθεσης του σοβιετικού χώρου και να αποτραπεί τυχόν επανενσωμάτωσή του με άλλη μορφή.

Για τους παραπάνω λόγους, η υπαγωγή της Ελλάδας στο ΔΝΤ συνεπάγεται μακρά περίοδο οικονομικών και κοινωνικών καταστροφών, αλλά και σοβαρότατη απειλή στην εθνική ασφάλεια του ελληνικού λαού, στην Ελλάδα και την Κύπρο.

Παγκόσμιο παιχνίδι εις βάρος της Ελλάδας

Το κύριο παράδοξο της τωρινής κρίσης είναι η σύγκλιση στην πίεση στην Ελλάδα των ΗΠΑ και της Γερμανίας, με τη Γαλλία να καταλαβαίνει κάπως ενστικτωδώς τους κινδύνους και να επιδιώκει κάποιας μορφής «αποσύγκλιση». Αν όντως μια επίθεση κατά του ευρώ κρύβεται πίσω από την επίθεση κατά της Ελλάδας, τότε γιατί η Γερμανία σιγοντάρει τις πιέσεις στην Αθήνα;

Ονειρευόμαστε να είμαστε στο «σκληρό πυρήνα» της Ευρώπης, μόνο που «πουλάμε» Γάλλους και Γερμανούς στις σπάνιες περιπτώσεις που ζητάνε τη συνδρομή μας έναντι της Ουάσιγκτον και της Άγκυρας για να υπερασπιστούν αυτό τον πυρήνα, υπερασπιζόμενοι ταυτόχρονα και τα ελληνικά εθνικά συμφέροντα στην Κύπρο και στο Αιγαίο! Γιατί να μας βοηθήσουν αυτοί στη δυσκολία;

Πιθανώς βεβαίως παραμένει μείζον στρατηγικό σφάλμα του Βερολίνου να αφήσει την Ελλάδα να βρεθεί στην αγκαλιά του ΔΝΤ και της Ουάσιγκτον. Αλλά δεν θα είναι το πρώτο που κάνει η Γερμανία. Το μεγάλο πλεονέκτημα των ΗΠΑ έναντι των Ευρωπαίων είναι ότι η Ουάσιγκτον έχει στρατηγική και βούληση, ξέρει τι θέλει. Η εναλλακτική της Γερμανίας είναι να πληρώσει για να «σώσει» την Ελλάδα και, ενδεχομένως, αύριο, την Πορτογαλία και την Ισπανία, και αυτό το φοβάται.

Ο κίνδυνος λοιπόν είναι διπλός. Να χρησιμοποιηθεί η Ελλάδα ως Lehman Brothers, προς «παραδειγματισμό» των υπόλοιπων, και ταυτόχρονα να ξαναμπεί από το παράθυρο η ιδέα μιας Ευρώπης πολλών ταχυτήτων. Από τη στρατηγική σκέψη των Χριστιανοδημοκρατών δεν έφυγε ποτέ αυτή η ιδέα, όπως την εξέφρασε στο παρελθόν ο Καρλ Λάμερς. Στα μάτια της Γερμανίας, μια στενή Ευρωζώνη θα είχε ίσως περισσότερο νόημα, έστω κι αν το Βερολίνο πλήρωνε με την απώλεια της επιρροής του στα Βαλκάνια και στη Μεσόγειο. Αλλά αυτό ακριβώς θα είχε νόημα και για τις Ηνωμένες Πολιτείες, αλλά και για τον Αχμέτ Νταβούτογλου!

Η νίκη των ΗΠΑ

Οι ΗΠΑ θα κέρδιζαν έτσι κι αλλιώς. Η προσπάθεια μεταρρύθμισης της Ευρωζώνης, ακόμα και αν τελικά πετύχαινε, θα δημιουργούσε μεγάλη αναταραχή στην Ευρώπη και θα άφηνε ήσυχες για μεγάλο διάστημα τις ΗΠΑ να ηγεμονεύουν επ’ αυτής και παγκοσμίως, πολύ περισσότερο αν γίνει υπό την πίεση των «αγορών». Ακόμη και αν πετύχαινε η συγκρότηση ενός πιο αξιόπιστου σκληρού πυρήνα, με πραγματικά ομοσπονδιακά χαρακτηριστικά, η ΝΑ Ευρώπη θα είχε ήδη αποτελέσει ένα βαλκανο-τουρκικό πόλο της ΕΕ, μια ζώνη αμερικανοτουρκικής επιρροής που θα εκτεινόταν από την Αδριατική μέχρι τον Καύκασο και το Κουρδιστάν.

Μια τέτοια ζώνη συνιστά κεντρική επιδίωξη των ΗΠΑ εδώ και είκοσι χρόνια. Αυτή εξυπηρετούσαν οι ρυθμίσεις του Σχεδίου Ανάν, καθιστώντας την Ελλάδα όμηρό της, αυτή εξυπηρετεί και η προσπάθεια να ρίξουν τώρα την Αθήνα στη χρεοκοπία. Αν φτιαχνόταν μια τέτοια ζώνη, θα ήταν κέντρο της νέας μεταψυχροπολεμικής αρχιτεκτονικής που ονειρεύεται ο Μπρζεζίνσκι. Γιατί θα παρεμβαλλόταν μεταξύ Ρωσίας και «θερμών θαλασσών» μεταξύ Γαλλογερμανίας και Μέση Ανατολής, εξασφαλίζοντας έτσι τον επικυριαρχικό ρόλο των Ηνωμένων Πολιτειών στην Ευρασία. Μια τέτοια ζώνη θα γινόταν ένα από τα κέντρα της «μεγάλης σκακιέρας».

Δεν χρειάζεται βέβαια πολλή φαντασία για να αντιληφθεί κανείς εύκολα τι σημαίνει κάτι τέτοιο για τα ιστορικά συμφέροντα, το ίδιο το μέλλον του ελληνικού λαού στην Ελλάδα και την Κύπρο. Και καταλαβαίνει καλύτερα γιατί η Ελλάδα θα πεθάνει από ασφυξία αν δεν επιδιώξει τώρα – χθες δηλαδή- συνδρομή από δυνάμεις εκτός αυτού του παιχνιδιού, όπως είναι κατεξοχήν η Κίνα και η Ρωσία, αν δεν βελτιώσει τις πολιτικές σχέσεις της με τον ευρωπαϊκό πυρήνα, αν δεν κάνει μια πραγματική επανάσταση στο εσωτερικό της, αν δεν υπερασπίσει εξωτερικά την ύπαρξη του κυπριακού κράτους. 

Το κυριότερο όπλο ενός λαού, μιας χώρας, ενός ηγέτη, για να μπορέσουν να επιβιώσουν είναι να καταλαβαίνει ποιοι είναι οι φίλοι και ποιοι είναι οι εχθροί του – όπως και για έναν παίκτη του πόκερ να μην παίζει με τα χαρτιά του ανοιχτά!  

Μπορεί ο Ανδρέας Παπανδρέου να είχε του κόσμου τα ελαττώματα και η πολιτική του να έχει σχέση με τα τωρινά μας προβλήματα, είχε όμως μια μοναδική συνείδηση του παγκόσμιου παιχνιδιού, που ήταν από μόνη της τεράστιο ατού.  

Ας ελπίσουμε μόνο κι ας εργαστούμε ταυτόχρονα για να μην αποδειχθούμε ότι είναι ήδη πολύ αργά.

sofokleous10

Σχετικά:  

Μισάνοιχτη (πάλι) η πόρτα για το ΔΝΤ! «Η Ευρώπη θα πάρει τις αποφάσεις της και η Ελλάδα τις δικές της αποφάσεις»: με αυτό το μήνυμα από την Βουδαπέστη, που ήδη βρίσκεται στον… αστερισμό του ΔΝΤ, ο Πρωθυπουργός Γ. Παπανδρέου έστειλε χθες ένα σαφές μήνυμα στους Ευρωπαίους ηγέτες, ότι αν συνεχίσουν και στη Σύνοδο Κορυφής της 25ης Μαρτίου τα… μισόλογα για τη στήριξη στη χώρα, δεν θα διστάσει να απευθυνθεί στην Ουάσιγκτον. Περισσότερα...

Credit Default Swaps: Λαϊκισμός & Πραγματικότητα Είναι πάντα ευχάριστο να μαθαίνουμε καινούριες λέξεις. Μετά τα spreads , πρόσφατα ανακάλυψαμε και τα Credit Default Swaps ( CDS ). Τα CDS (πολύ χοντρικά ασφάλει...

Αναπάντητα ερωτηματικά για τη διάσωση της Ελλάδας Παρά το γενναίο σχέδιο δημοσιονομικών περικοπών της ελληνικής κυβέρνησης, η συνάντηση των υπουργών Οικονομικών του Eurogroup δεν έδωσε σαφή λύση και ο...

XA: Συνέχεια στην ήπια διόρθωση εν μέσω διεθνούς ανόδου Χαμένη ευκαιρία ήταν η συνεδρίαση της Τρίτης για το ΓΔ, καθώς, έχοντας βρεθεί σε υπερτιμημένα τεχνικοστατιστικά επίπεδα τιμών, μετά το εντυπωσιακό ράλ...

========================================================
"O σιωπών δοκεί συναινείν"