"Πνευματικά δικαιώματα"...μια κερδοφόρα επιχείρηση ασύδοτης αυθαιρεσίας

Το θέμα αυτό πρέπει να μπει σε δημόσια διαβούλευση και σην χώρα μας.
Ποιοι είναι αυτοί που εισπράττουν και τι αποδίδουν στους καλλιτέχνες;

Είναι πολλά τα ερωτήματα τα οποία είναι δύσκολο να απαντηθούν.
Το κύκλωμα είναι πολύ ισχυρό και στηρίζεται απ΄τα μεγάλα συμφέροντα των πολυεθνικών.

Έχουν "σιγήσει" τα μικρομάγαζα που διασκέδασαν οι ΜΗ προνομιούχοι. Οι μαγαζάτορες δεν πληρώνουν τα δυσβάσταχτο χαράτσι των εταιρειών οι οποίες ισχυρίζονται ότι εκπροσωπούν τους πνευματικούς δημιουργούς.

Το σκεπτικό τους νόμιμο και ισχυρά ηθικό ως επιχείρημα, είναι όμως και διαχειριστικά διαφανές και ελεγχόμενο; Ποιος μπορεί να μας απαντήσει; 

Tο  θέμα στη Ελλάδα νοσεί, όπως και πολλά άλλα τα οποία η πολυνομία και τα παραθυράκια των μεταμεσονύχτιων τροποποιήσεων και προσθηκών σε "υπάρχοντες νόμους" το έχουν καταστήσει δαιδαλώδες και δύσκολα εντοπίσημο. 

Άκρη μπορούν να βρουν μόνο όσοι μπορεί να πληρώσουν υπέρογκες αμοιβές σε εταιρείες μεγαλοδικηγόρων που ασχολούνται με τα "παραθυράκια" του νόμου που το νομικό μας σύστημα (άσχετοι νομοθετούν χωρίς να γνωρίζουν οι περισσότεροι, τι και γιατί νομοθετούν).

Το θέμα αυτό είναι πολύ μεγάλο και χρειάζεται ολόκληρη πραγματεία για να αναλυθεί. Παραθέτω παρακάτω ένα σχετικό άρθρο, που αγγίζει με αριστοτεχνικό τρόπο ένα μικρό μέρος του.

Νάσος

Παραλογισμοί και παρανομία...

Tου Πασχου Μανδραβελη

Είναι σίγουρο ότι αν μπορούσαν οι δισκογραφικές εταιρείες, θα είχαν ποινικοποίηση και το σφύριγμα. Διότι και αυτό έχει κάποιο μελωδικό σκοπό, οπότε υπό την ευρεία έννοια των δικαιωμάτων -όπως οι Αμερικανοί προωθούν παγκοσμίως- είναι παραβίαση της πνευματικής ιδιοκτησίας. Αν μάλιστα περάσουν και κάποιο νόμο για πληρωμή δικαιωμάτων από όσους σφυρίζουν θα αυξηθεί και η απασχόληση: θα χρειαστούν εκατοντάδες «σφυριχτοφύλακες» που θα περιδιαβαίνουν τους δρόμους για να μαζεύουν τα «νόμιμα» ποσοστά...

Μπορεί να φαντάζει αστείο, αλλά με τη φόρα που έχουν πάρει οι επιχειρήσεις media μπορεί σύντομα να το δούμε κι αυτό. Ποιος θα φανταζόταν πριν από μερικά χρόνια ότι θα γινόταν στην Ελλάδα συλλήψεις (!) διαχειριστών ιστοσελίδων, οι οποίοι δεν μοίραζαν οπτικοακουστικό υλικό, αλλά μεσολαβούσαν μεταξύ των χρηστών οι οποίοι αντάλλασσαν αρχεία ήχου ή εικόνων. Αυτή η ανταλλαγή ήταν παλαιότερα νόμιμη στο πλαίσιο της δικαιολογημένης χρήσης. Τώρα οι πιέσεις των λόμπι στις ΗΠΑ ποινικοποιούνται παγκοσμίως.

Το πρόβλημα ξεκινά από τις ΗΠΑ. Η βιομηχανία των media φθίνει, επειδή η τεχνολογία άλλαξε τους όρους διανομής των προϊόντων. Παλιά, τα πνευματικά έργα χρειάζονταν κάποιο υλικό μέσο (χαρτί, βινύλιο κ. λπ.) για να ανατυπωθούν. Τώρα τα αντίγραφα γίνονται με μηδενικό κόστος και χωρίς υλικό μέσο. Οι επιχειρήσεις media, όμως, επειδή έχουν γιγαντωθεί, αδυνατούν να κατανοήσουν ότι η εποχή άλλαξε και πρέπει να αλλάξουν τον τρόπο λειτουργίας των.

Οπως γίνεται με τη δημόσια γραφειοκρατία, έτσι και οι ιδιωτικές γραφειοκρατίες των επιχειρήσεων καταφεύγουν στην ισχύ του κράτους για να εξασφαλίσουν την προσοδοθηρία τους σε βάρος της κοινωνίας. Ετσι, ενώ η ισχύς των δικαιωμάτων ιδιοκτησίας των πνευματικών έργων πρωτοξεκίνησε για μια οκταετία, σήμερα με την ψήφο των -νομίμως αργυρώνητων- Αμερικανών βουλευτών έφτασε τα 70 χρόνια. 

Οι εταιρείες media χρηματοδοτούν τις προεκλογικές τους καμπάνιες κι αυτοί κάθε φορά που λήγει η προστασία ενός πνευματικού έργου, προσθέτουν μια εικοσαετία. Εγινε το 2004: λίγο πριν λήξει το copyright του Μίκι Μάους («ανήκει» στην Disney), το Κογκρέσο πέρασε νόμο που επέκτεινε την ισχύ «προστασίας» των πνευματικών έργων από τα 50 στα 70 χρόνια. Το 2012 λήγει το copyright των πρώτων ηχογραφήσεων των Beatles. 

Στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή ήδη ξεκίνησαν συζητήσεις για παράταση του copyright για είκοσι ακόμη χρόνια. Στην ουσία, δηλαδή, έχουμε μια νομιμοποιημένη κλοπή δημόσιας περιουσίας (όταν τελειώνει η προστασία, τα πνευματικά έργα γίνονται δημόσιο κτήμα) προς όφελος υποτίθεται των καλλιτεχνών. Μόνο που μετά 50 χρόνια προστασίας δεν ζει κανείς από αυτούς να την απολαύσει. Η προστασία είναι μόνο των εταιρειών, οι οποίες, σημειωτέον, δίνουν στους καλλιτέχνες 2-7% των εσόδων.

Η αμερικανική ισχύς επιβάλλει αυτόν τον κερδοφόρο για λίγους παραλογισμό σ’ ολόκληρο τον κόσμο. Ακόμη και η νόμιμη στο παρελθόν ανταλλαγή πνευματικών έργων (π. χ. ο δανεισμός ενός βιβλίου) θεωρείται από τις εταιρείες και διώκεται από τις αστυνομίες ως κλοπή. Και όχι μόνο διώκεται, αλλά η ημέτερη ΕΛ. ΑΣ. πλειοδοτεί αφενός με συλλήψεις και αφετέρου με την αναπαραγωγή στα Δελτία Τύπου της ψευδών στατιστικών στοιχείων που ανερυθρίαστα κυκλοφορούν διάφοροι λομπίστες της παράλογης ιδιοκτησίας.

========================================================
"O σιωπών δοκεί συναινείν"