Δεν αντέχω άλλο πια να ζω σε μια χώρα που..

Της Αλκμήνης Παπαδοπούλου

.. δεν μπορώ να πάω να διαδηλώσω σε μια ειρηνική πορεία, που με αφορά τόσο πολύ, γιατί σχετίζεται με το μέλλον και τις ευκαιρίες που (δεν) θα μου δοθούν, επειδή φοβάμαι για την ζωή μου..
..μου στερεί κάθε ευκαιρία, κάθε δικαίωμα, κάθε ανάδειξη..
..αναγκαστικά πρέπει να ψηφίσω και που αν η επιλογή μου δεν είναι ΠΑΣΟΚ  ή Νέα Δημοκρατία, σίγουρα ποτέ δεν θα εισακουστεί.
.. έχει «πονέσει»  την οικογένειά μου, τους φίλους  μου, όλους όσους αγαπώ.
..σκοτώνει τα παιδιά  της πριν ακόμη γεννηθούν.
..μια μέρα μετά  τα τραγικά συμβάντα στο κέντρο  της Αθήνας, ασχολείτο, με το  ποιος δέχεται και ποιος όχι  τα νέα μέτρα, ώστε να ακολουθηθεί η σχετική διαγραφή.
..ενώ καταστρέφεται,  αυτοί που πραγματικά μπορούν  δεν κάνουν τίποτα ουσιαστικό  για να την σώσουν!!
..είμαι υποχρεωμένη  να πληρώνω τις καταχρήσεις,  όλων εκείνων που δεν σκέφτηκαν  ότι κάποια στιγμή έρχεται  το τέλος όλων των πραγμάτων  αναπόφευκτα.
..με αναγκάζει  να μάθω νέους τρόπους επιβίωσης, γιατί με τους πατροπαράδοτους,  την εργασία, δεν θα καταφέρω  να ορθοποδήσω. Δεν θα καταφέρω  καν να φάω και να ταΐσω  την οικογένειά μου.
..δεν με αφήνει  να δημιουργήσω οικογένεια. Όπως είπα παραπάνω, άμα δεν έχεις να φας εσύ, με ποια λογική  θα θελήσεις να γίνεις γονιός;; ποιος λογικός άνθρωπος θέλει να χαρίσει την ζωή και να την πάρει πίσω λίγο μετά;
..καθημερινά με ωθεί στο να πληγώνω και  να με πληγώνουν, λόγω της ανέχειας...
..η μεγαλύτερη  ικανοποίηση-σιγουριά είναι να εργάζεται κάποιος στην δημόσια τηλεόραση. Αφενός , γιατί δεν πρόκειται να απολυθεί ποτέ, δεν βιώνει δηλαδή το συναίσθημα της ανασφάλειας. Αφετέρου, γιατί τον χρυσοπληρώνουν είτε παρέχει, είτε όχι υπηρεσίες.
..αν δεν γνωρίζεις  κάποιον απ’ αυτούς που βολτάρουν μέσα στην Βουλή, δεν θα βρεις μια δουλειά (ακόμη και τότε  παίζεται), που να ικανοποιεί  αν μη τι άλλο εσένα τον ίδιο και αυτούς τους δύσμοιρους τους γονείς, που με κόπο και πόνο σε έστειλαν να σπουδάσεις και να είσαι κάτοχος σήμερα τουλάχιστον ενός προπτυχιακού και ενός μεταπτυχιακού τίτλου.
..όλοι ξαφνικά γινόμαστε επαναστάτες, όταν τα πράγματα φτάνουν στα άκρα. Που ξεκινάμε να μαχόμαστε μετά τον θάνατο, αφού το αίμα βάψει κόκκινους τους δρόμους. Μέσα σ’ αυτούς κι εγώ. Που τώρα θυμήθηκα να γράψω, τώρα θυμήθηκα να καταδικάσω όλους όσους ευθύνονται. Εύλογα θα ρωτήσεις, «κι εχθές να το ‘χες κάνει», τι θα ‘χε αλλάξει»;; Θα σου απαντούσα, τίποτα. Αν όλοι μας όμως είχαμε κινηθεί χθες, είμαι σίγουρη ότι θα είχαμε γλυτώσει πολλά δεινά.
..όλοι εκφράζουν  άποψη και γνώμη για όλα(δεν  εξαιρώ τον εαυτό μου). Αυτές  τις μέρες άκουσα πολλά. Ξεχώρισα  λίγα και κράτησα ακόμη λιγότερα. Με κούρασε η ημιμάθεια, με εξόργισε η γνώση επί παντός του επιστητού.
Είναι τόσο δύσκολο  να καταλάβουν ότι σε μια χώρα που πεθαίνει, θα πεθάνουμε όλοι μας;;
Σε μια χώρα, που  σου στερεί ακόμη και το δικαίωμα να αγαπήσεις, μιας και οι συνθήκες είναι τέτοιες που κάτι μου  λέει ότι πολλοί θα κινήσουν για  άλλες πολιτείες, μάθε τουλάχιστον  να αγαπάς τον εαυτό σου, να τον  πονάς, να τον θέλεις δυνατό. Άνοιξε τα μάτια σου, διάβασε, γνώρισε, εκεί κρύβεται η αλήθεια, εκεί κρύβονται  και όλες οι λύσεις.

==========================================
"O σιωπών δοκεί συναινείν"