Το Παλαιστινιακό μέσα από το βιβλίο του προέδρου Κάρτερ «PALESTINE PEACE NOT APARTHEID»

(Το βιβλίο αυτό, που κυκλοφόρησε το 2006, δεν έχει μεταφραστεί στα ελληνικά. Αν κάνουμε λάθος, ας μας διορθώσει κάποιος)Ραφαήλ Μεν. Μαϊόπουλος. Antilogoi

1. Το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ:

α. με την Απόφαση 242 της 22ας Νοεμβρίου 1967, ζήτησε: 

- την απόσυρση των Ισραηλινών ενόπλων δυνάμεων από τα εδάφη που κατελήφθησαν κατά την σύγκρουση του 1967 και 

- την εγγύηση της ελευθερίας της ναυσιπλοΐας στα διεθνή ύδατα στην περιοχή.

β. με την Απόφαση 465 της 1ης Μαρτίου 1980: 

- διαπίστωσε ότι όλα τα μέτρα που ελήφθησαν από το Ισραήλ για να μετατρέψουν τον φυσικό χαρακτήρα, τη δημογραφική σύνθεση, τη θεσμική δομή ή το status των κατεχόμενων από το 1967 Παλαιστινιακών και άλλων Αραβικών εδαφών, συμπεριλαμβανομένης της Ιερουσαλήμ, δεν έχουν νομική ισχύ και ότι η πολιτική και πρακτική του Ισραήλ της εγκατάστασης τμήματος του πληθυσμού του και νέων μεταναστών στα εδάφη αυτά συνιστούν κατάφωρη παραβίαση της Τέταρτης Συνθήκης της Γενεύης σχετικά με την Προστασία των Πολιτών σε Καιρό Πολέμου και παρεμποδίζουν σοβαρά στην επίτευξη μιας δίκαιης και διαρκούς ειρήνης στη Μέση Ανατολή, 

- αποδοκίμασε έντονα τη συνέχιση και την εμμονή του Ισραήλ στην επιδίωξη της πολιτικής και της πρακτικής αυτής και κάλεσε την Κυβέρνηση και τον λαό του Ισραήλ να ακυρώσει τα μέτρα αυτά, να κατεδαφίσει τους υπάρχοντες εποικισμούς και συγκεκριμένα να σταματήσει επειγόντως την εγκατάσταση, κατασκευή και  προγραμματισμό εποικισμών στα κατεχόμενα από το 1967 Αραβικά εδάφη, συμπεριλαμβανομένης της Ιερουσαλήμ.

 2. Η Συμφωνία του Καμπ Ντέϊβιντ, που συμφωνήθηκε στις 17 Σεπτεμβρίου 1978 ανάμεσα στους Α. Σαντάτ, Πρόεδρο της Αιγύπτου, και Μ. Μπέγκιν, Πρωθυπουργό του Ισραήλ, παρουσία του Τζ. Κάρτερ, Προέδρου των ΗΠΑ, προβλέπει:

- Τα συμβαλλόμενα μέρη είναι αποφασισμένα να φθάσουν σε μια δίκαια, σαφή και διαρκή ρύθμιση της σύγκρουσης στη Μέση Ανατολή, με τη σύναψη συνθηκών ειρήνης βασισμένων στις αποφάσεις του Συμβουλίου Ασφαλείας 242 και 338.   

                  - Οι διαπραγματεύσεις (μεταξύ Αιγύπτου, Ισραήλ, Ιορδανίας και αντιπροσώπων του Παλαιστινιακού λαού,  για να προσδιοριστεί το οριστικό status της Δυτικής Όχθης και της Γάζας) θα βασιστούν σε όλες τις προβλέψεις και τις αρχές της Απόφασης 242 του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ. 

3. Η Συμφωνία του Όσλο του 1993 προβλέπει τη σταδιακή αποχώρηση των Ισραηλινών ενόπλων δυνάμεων από τη Δυτική Όχθη, την εγκαθίδρυση μιας παλαιστινιακής κυβερνητικής αρχής που θα προκύψει από εκλογές και μια μεταβατική περίοδο πέντε ετών, κατά τη διάρκεια της οποίας θα συμφωνηθούν με διαπραγμετεύσεις τα πλέον δυσχερή και ειδικά ζητήματα. 

4. Ο Γενικός Γραμματέας του ΟΗΕ Κόφι Αννάν, κατά την αναγγελία για τον Οδικό Χάρτη (Roadmap) για την επίλυση της Ισραηλινο-Παλαιστινιακής σύγκρουσης του ‘Διεθνούς Κουαρτέτου’ (Ηνωμένων Εθνών, ΗΠΑ, Ευρωπαϊκής Ένωσης και Ρωσίας), τόνισε:

«Ένας τέτοιος διακανονισμός, αποτέλεσμα διαπραγματεύσεων μεταξύ των μερών, θα έχει ως αποτέλεσμα τη δημιουργία ενός ανεξάρτητου, δημοκρατικού Παλαιστινιακού κράτους, που θα ζει με ειρήνη και ασφάλεια δίπλα-δίπλα με το Ισραήλ και τους άλλους γειτονές του.

Ο διακανονισμός αυτός θα τερματίσει την κατοχή που άρχισε το 1967, βασιζόμενος στους όρους και παραδοχές της Διάσκεψης της Μαδρίτης, στην αρχή της ‘γης για ειρήνη’, στις Αποφάσεις 242, 338 και 1397 του Συμβουλίου Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών, στις συμφωνίες που έχουν συμφωνηθεί προηγουμένως μεταξύ των μερών και στην Αραβική πρωτοβουλία που έχει προταθεί από τον Διάδοχο του Θρόνου της Σαουδικής Αραβίας Αμπντουλλάχ και εγκριθεί από την Αραβική Σύνοδο Κορυφής στη Βυρηττό». 

                                                  

5. Η απόσυρση των Ισραηλινών ενόπλων δυνάμεων από τα κατεχόμενα εδάφη ορίζεται από την ομόφωνα εγκεκριμένη Απόφαση 242/1967 του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ, που εξακολουθεί να ισχύει και σήμερα. 

Η υποχρέωση αυτή επαναβεβαιώθηκε από τους ηγέτες του Ισραήλ με τις Συμφωνίες του Camp David, το 1978, και του Oslo, το 1993, οι οποίες επικυρώθηκαν επίσημα από την Ισραηλινή κυβέρνηση. Το ‘Διεθνές Κουαρτέτο’, που περιλαμβάνει Ηνωμένα Έθνη, τις ΗΠΑ, την Ευρωπαϊκή Ένωση και τη Ρωσία, υποστηρίζει τον ‘Οδικό Χάρτη (Roadmap) για την Ειρήνη’, ο οποίος περιλαμβάνει τις ίδιες ακριβώς απαιτήσεις.      

6. Το πλέγμα των διασυνδεδεμένων Ισραηλινών εποικισμών, αυτοκινητόδρομων και αγωγών κατατέμνει ουσιαστικά τη Δυτική Όχθη σε τουλάχιστον δύο μη συνορεύουσες περιοχές και πολλά τεμαχισμένα τμήματα, συχνά ακατοίκητα ή ακόμα και απρόσιτα.

                 Ο λεγόμενος ‘φράκτης ασφαλείας’, το ‘τείχος’, που βρίσκεται κυρίως σε Παλαιστινιακό έδαφος, βαθιά μέσα στη Δυτική Όχθη, περνώντας ακόμα και μέσα από Παλαιστινιακά χωριά, χωρίζοντας κατοικίες από τα καλλιεργήσιμα εδάφη τους (με 375.000 Παλαιστίνιους στη ‘Ισραηλινή’ πλευρά του), δεν χωρίζει Παλαιστίνιους από Ισραηλινούς αλλά Παλαιστίνιους από Παλαιστίνιους.

Για τον διαχωριστικό τείχο, το Διεθνές Δικαστήριο (International Court of Justice) –που από το 1945 λειτουργεί ουσιαστικά ως ο δικαστικός βραχίονας των Ηνωμένων Εθνών– αποφάσισε τον Ιούλιο 2004 ότι η κατασκευή του στην κατειλημμένη Παλαιστινιακή Δυτική Όχθη ήταν παράνομη.

  

7. Οι Παλαιστινιακές εκλογές του Ιανουαρίου 2006 έδωσαν στη Χαμάς τον έλεγχο του Κοινοβουλίου και της Κυβέρνησης.

Το Ισραήλ και οι Ηνωμένες Πολιτείες αντέδρασαν, αναγγέλλοντας μια πολιτική απομόνωσης και αποσταθεροποίησης της νέας κυβέρνησης.

Οι νέοι εκλεγμένοι αξιωματούχοι είδαν να τους αρνούνται ταξιδιωτικές άδειες, για να συμμετέχουν στις κοινοβουλευτικές υποθέσεις, η Γάζα απομονώθηκε και εφαρμόστηκαν μέτρα για να μπλοκαριστεί η οικονομική βοήθεια για ανθρωπιστικούς λόγους στους Παλαιστίνιους, να στερηθούν οι Παλαιστίνιοι το δικαίωμά τους στην απασχόληση ή το εμπόριο και να αποκλειστούν από την πρόσβαση στο Ισραήλ και τον εξωτερικό κόσμο.

8. Οι ηγέτες της Χαμάς έχουν κάνει τις εξής δηλώσεις:

Ο Μαχμούντ Αλ-Ζαχάρ και άλλοι ηγέτες της Χαμάς, σε συνάντηση με τον πρόεδρο Κάρτερ, που έγινε μετά από αίτημα του Αραφάτ τον Ιανουάριο 1996 στην πόλη της Γάζας,  δήλωσαν ότι θα αρνηθούν τη βία στο μέλλον «εάν οι Ισραηλινοί διακόψουν την καταπίεση».

Ο Παλαιστίνιος Πρωθυπουργός Χανίγιεχ της Χαμάς: 

- μετά τις εκλογές του Ιανουαρίου 2006, δήλωσε ότι η κυβέρνηση της Χαμάς ήταν «έτοιμη για έναν διάλογο» με τα μέλη του Κουαρτέτου, εξέφρασε την επιδοκιμασία του για τις απευθείας συνομιλίες Ολμέρτ-Αμπάς για την ειρήνη και είπε ότι η Χαμάς θα άλλαζε την αρνητική της θέση εάν μια ικανοποιητική συμφωνία μπορούσε να επιτευχθεί και να εγκριθεί από τον Παλαιστινιακό λαό (μια τέτοια έγκριση της τελικής συμφωνίας ειρήνης ήταν μια σημαντική θέση της Συμφωνίας του Καμπ Ντέιβιντ).

- τον Ιούνιο 2006 δήλωσε: «δεν έχουμε κανένα πρόβλημα με ένα κυρίαρχο Παλαιστινιακό κράτος σε όλα τα εδάφη μας μέσα στα σύνορα του 1967, που θα ζει σε ηρεμία».             

Ο Δρ Μαχμούντ Ραμαχί, μέλος της Χαμάς και, μετά τις εκλογές του 2006, Γραμματέας του νομοθετικού σώματος και εκπρόσωπος της Χαμάς στη Δυτική Όχθη, σε συνομιλία του με τον Πρόεδρο Κάρτερ τον Ιανουάριο 2006 στη Ραμάλα, όταν ο τελευταίος του μίλησε για την ανάγκη η Χαμάς να εγκαταλείψει τη βία και να αναγνωρίσει το κράτος του Ισραήλ, αποκρίθηκε ότι η Χαμάς δεν είχε διαπράξει καμιά πράξη βίας από την εκεχειρία του Αυγούστου 2004 και μετά και ότι ήταν πρόθυμη και ικανή να επεκτείνει την εκεχειρία για «δύο, δέκα, ή πενήντα έτη», εάν το Ισραήλ ανταποκρινόταν, απέχοντας από επιθέσεις εναντίον των Παλαιστινίων.

9. Το τελικό συμπέρασμα είναι:

α. Η ειρήνη θα έρθει στο Ισραήλ και τη Μέση Ανατολή μόνο όταν:

- η Ισραηλινή κυβέρνηση θελήσει να συμμορφωθεί με το διεθνές δίκαιο, με τον ‘Οδικό Χάρτη (Roadmap) για την Ειρήνη’, με τις επιθυμίες της Ισραηλινής πλειοψηφίας πολιτών και να τιμήσει τις δικές της προηγούμενες δεσμεύσεις, με την αποδοχή των νόμιμων συνόρων του Ισραήλ,

- όλοι οι Άραβες γείτονες θελήσουν να δεσμευθούν ότι θα τιμήσουν το δικαίωμα του Ισραήλ να ζήσει εν ειρήνη υπό τους όρους αυτούς.

β. Θα αποτελέσει τραγωδία –για τους Ισραηλινούς, τους Παλαιστίνιους και τον κόσμο ολόκληρο– εάν η ειρήνη απορριφθεί και ένα σύστημα κατοχής, απαρτχάιντ, και συνεχούς βίας επιτραπεί να επικρατήσει.

==========================================
"O σιωπών δοκεί συναινείν"