Του Δημήτρη Γιαννακόπουλου«Τώρα είμαστε πάνω σε γλιστερό πάγο όπου λείπει η τριβή. Έτσι, ενώ οι συνθήκες φαίνονται ιδανικές, δεν μπορούμε να περπατήσουμε.
Αν θέλουμε να περπατήσουμε χρειαζόμαστε την τριβή.
Πίσω λοιπόν στο τραχύ έδαφος», σημείωνε ο Ludwig Wittgenstein. Σε ανάλογη κατάσταση βρίσκεται σήμερα η χώρα μας. Ολόκληρη η ελληνική κοινωνία προσπαθεί να κινηθεί πάνω στον γλιστερό πάγο που δημιούργησε ο «μηχανισμός στήριξης» που δήθεν επεβλήθη για να μην πτωχεύσει η χώρα.
Σήμερα αποτελεί συνείδηση ευρύτερων κοινωνικών στρωμάτων ότι ο μηχανισμός αυτός μέσω του Μνημονίου μεταφέρει την πτώχευση του ελληνικού κράτους και του τραπεζικού συστήματος στα ελληνικά νοικοκυριά. Το κράτος εμφανίζεται τυπικά να περισώζεται προσωρινά από την χρεοκοπία, το ίδιο και το τραπεζικό σύστημα, με ενέσεις από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, αλλά η ελληνική κοινωνία φτωχοποιείται με την παραγωγή «κοινωνικού ελλείμματος», το οποίο κινείται αντίστροφα στον οικονομικό κύκλο για να καλύψει τα ελλείμματα του κράτους. Μέχρι τώρα το έλλειμμα κατά ένα μεγάλο μέρος πήγαινε στις τσέπες επιτήδειων στελεχών, συνεργατών και ημετέρων κυρίως του δικομματισμού, ενώ ένα μικρότερο μέρος κατευθυνόταν για την ενίσχυση του κοινωνικού κράτους.
Πλέον, το «έλλειμμα των νοικοκυριών» έρχεται να καλύψει την τεράστια τρύπα που ...
δημιούργησαν τα τελευταία χρόνια τα κρατικά ελλείμματα. Με άλλα λόγια ο «μηχανισμός στήριξης» ουσιαστικά προνοεί για έναν κοινωνικό μηχανισμό ο οποίος θα στηρίξει το κράτος και θα εξυπηρετήσει σε βάρος των συμφερόντων του ελληνικού λαού, τα τοκογλυφικά συμφέροντα των δανειστών μας. Επ’ αυτού έχουν επιχειρηματολογήσει αξιόλογοι οικονομολόγοι και έχουν «πεισματικά» αρθρογραφήσει ο Δημήτρης Καζάκης και ο Αλέξανδρος Πιστοφίδης. Μια μερίδα αντικαθεστωτικών οικονομολόγων και πολιτικών επιστημόνων έχουμε εξαντλητικά επιμείνει σε αυτό το ζήτημα και έχουμε δείξει ότι η χώρα, ευρισκόμενη πλέον σε αυτόν τον γλιστερό πάγο που κατασκεύασε η διεθνής οικονομική ελίτ σε συνεργασία με τα ντόπια οικονομικά μεγαλοσυμφέροντα, την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, το ΛΑΟΣ και την κ. Μπακογιάννη, δεν έχει καμία μα καμία πιθανότητα να … περπατήσει. Ούτε καν με την μεταφυσική του υπουργού οικονομικών δεν μπορεί κανείς να θεωρήσει ότι υπάρχει προοπτική. Έτσι φτάσαμε οι προπαγανδιστικοί μηχανισμοί της κυβέρνησης, αλλά και η ίδια, να απειλούν τα θύματα της κρίσης που οι ίδιοι δημιούργησαν ότι αν δεν συμμορφωθούμε στους απίθανους όρους του Μνημονίου ο κόσμος στην Ελλάδα θα πεινάσει. Αν δεν με απατά η μνήμη μου, ο νέος αυτός άνθρωπος που βρίσκεται σήμερα επικεφαλής του οικονομικού επιτελείου της κυβέρνησης δεν δίστασε να μας απειλήσει ακόμα και με συσσίτια… Αθλιότητες!
Ο κ. Σημίτης – που έχει και αυτός μερίδιο ευθύνης, μικρότερο ίσως από τον Καραμανλή αλλά σε κάθε περίπτωση σημαντικό – αντί να απολογηθεί για τα σκάνδαλα και τις κομπίνες για την ένταξή μας στην ευρωζώνη, που σήμερα θυμήθηκαν όσοι βολεύονται από αυτές τις μνήμες, έσπευσε να δηλώσει ότι μία ενδεχόμενη αποχώρησή μας από το ευρώ θα υποτιμούσε τις αξίες στην χώρα κατά 30%. Η κυβέρνηση επέλεξε να υπάρξει ακριβώς η ίδια απώλεια αξίας, αλλά δυσανάλογα εις βάρος των λαϊκών στρωμάτων, όχι αμέσως αλλά σιγά-σιγά εντός μιας τριετίας.
Αυτό κάνει η κυβέρνηση υιοθετώντας μία πολιτική η οποία συν τοις άλλοις προκαλεί βαθιά ύφεση, διάλυση του κοινωνικού κράτους, θεσμικό ξεχαρβάλωμα, ενώ παράλληλα εξανεμίζει κάθε πιθανότητα ανάπτυξης. Προκαλεί δηλαδή συνολικά πολύ μεγαλύτερη ζημιά απ’ ότι αν η χώρα επέλεγε την άμεση έξοδό της από το ευρώ, αν και πιστεύω βαθύτατα ότι μία σοβαρή επίκληση αυτής της απειλής από τον Γιώργο Παπανδρέου ενώπιον της ΕΕ θα είχε αναστρέψει εντελώς το κλίμα και η Ελλάδα δεν θα εισερχόταν στην δίνη της κρίσης που βιώνουμε. Αντίθετα, η πολιτική συμπεριφορά του Γιώργου Παπανδρέου κατ’ αρχήν πυροδότησε την κρίση προκαλώντας αναταραχή στην ευρωζώνη, ενώ κατόπιν ο ίδιος εμφανίστηκε να αναζητεί λύση μέσω ενός μηχανισμού που θα «έσωζε» το ευρώ! Ο πρωθυπουργός μας αν και εμφανίστηκε να κρατά πιστόλι εναντίον των αγορών, στην ουσία είχε ακουμπήσει το πιστόλι στον κρόταφο της Μέρκελ. Η κυρία αυτή σε συνεργασία με την αμερικανική πλευρά απομάκρυνε το δικό της κεφάλι από την κάννη του όπλου, το επέστρεψε στον κ. Παπανδρέου και αυτός μη έχοντας πλέον τι να το κάνει το έστρεψε εναντίον των δύο τρίτων της ελληνικής κοινωνίας!
Το ερώτημα λοιπόν πλέον, είναι πώς θα απομακρύνουμε το δικό μας κεφάλι από την κάννη του όπλου που σε ένα discursive επίπεδο κατασκεύασε ο πρωθυπουργός.
Η λύση δεν είναι μονόδρομος, αλλά δεν μπορεί να μην αναφέρεται στην άμεση απεμπλοκή της χώρας από τον μηχανισμό της ΕΕ-ΔΝΤ και στην ακύρωση των μέτρων που συνεπάγεται η εφαρμογή του Μνημονίου. Αυτό ασφαλώς δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί δίχως την ανάπτυξη μίας πολιτικής άρνησης του χρέους, πράγμα που δεν σημαίνει ότι δεν θα εξυπηρετήσουμε σε ένα θεμιτό βαθμό την οφειλή μας. Αρνούμαστε να εξυπηρετήσουμε την αισχροκέρδεια των δανειστών μας απαιτώντας τη διαγραφή σημαντικού μέρους του χρέους, τη δραστική μείωση των επιτοκίων για το υπόλοιπο, τη θεσμοθέτηση ευρείας περιόδου χάριτος και την επιμήκυνση των χρονικών οριζόντων αποπληρωμής του, χωρίς περαιτέρω επιτοκιακή επιβάρυνση.
Αν σε αυτό δεν συναινέσουν οι δανειστές μας, θα μπορούσαμε να αποχωρήσουμε από το ευρώ και να παράγουμε ντόπιο χρήμα, αντί να προσφεύγουμε στις αγορές για δανεισμό. Θα μπορούσαμε επίσης να πάρουμε και άλλα, νομισματικού και χρηματοπιστωτικού χαρακτήρα μέτρα, τα οποία θα καθιστούσαν την λογική διαπραγμάτευση επί του ελληνικού χρέους μονόδρομο για τους δανειστές μας. Σε αυτό επιτρέψτε μου να μην επεκταθώ, διότι είναι ένα πολύ λεπτό ζήτημα χειρισμού από μια κυβέρνηση που θα ήταν στο πλευρό των λαϊκών στρωμάτων και όχι των δανειστών. Έτσι κατασκευάζονται οι «μονόδρομοι», όχι εναντίον του λαού όπως πράττει η σημερινή κυβέρνηση, αλλά για να θέτουν διλήμματα σε αυτούς που πλούτισαν εις βάρος της χώρας.
Τούτο ασφαλώς θα οδηγούσε την χώρα και το πολιτικό σύστημα στο … τραχύ έδαφος. Αλλά μόνον σ’ αυτό μπορεί κανείς να βαδίσει.
Η χώρα χρειάζεται από το φθινόπωρο μία κυβέρνηση Προοδευτικού, Αγωνιστικού Μετώπου, ικανή να διαπραγματευθεί με την ΕΕ σε μία διαφορετική βάση και να αγωνιστεί ώστε οι δανειστές μας να αντιληφθούν ότι η Ελλάδα δεν αποτελεί σύγχρονη αποικία κανενός.
Αυτή την κυβέρνηση που έχει ανάγκη η ελληνική κοινωνία, είναι αδύνατον με τα σημερινά δεδομένα του πολιτικού συστήματος να σχηματίσει η κατακερματισμένη αριστερά. Δεν είναι μόνον ουτοπικό, είναι και εντελώς παράλογο από όποια σκοπιά και να το εξετάσεις. Η διαχείριση της κρίσης από δω και πέρα ξεπερνά κατά πολύ τους φορείς της αριστεράς. Ο ελληνικός λαός έχει ανάγκη από μία αριστερή/προοδευτική πρόταση για την έξοδο από την κρίση, την οποία οι φορείς της αριστεράς μοιάζουν ανήμποροι να υποστηρίξουν από μόνοι τους. Ασφαλώς, αν παραμέριζαν τον ηγεμονισμό τους, θα μπορούσαν να στηρίξουν και αυτοί μία πατριωτική κυβέρνηση που ως κύριο έργο θα είχε, εντός μίας τετραετίας να επαναφέρει την αρμονία στην ελληνική κοινωνία και να επανεντάξει την χώρα αρμονικά στο διεθνές σύστημα, το οποίο, ειρήσθω εν παρόδω, εντός αυτής της περιόδου θα έχει μάλλον μεταβληθεί σημαντικά.
Προτείνω, λοιπόν, να σχηματισθεί εντός του θέρους ένας ευρύς πολιτικός φορέας κινηματικού χαρακτήρα με την μορφή ενός Προοδευτικού, Αγωνιστικού Μετώπου, που δεν θα αποκλείει απολύτως κανέναν, για να εξυπηρετήσει αποκλειστικά τον στόχο που περιέγραψα.
Το Μέτωπο αυτό θα κατέβει στις εκλογές προτείνοντας ένα υπουργικό συμβούλιο στελεχωμένο από προσωπικότητες που θα μπορούσαν και θα επιθυμούσαν να ανταποκριθούν στις ανάγκες εκπλήρωσης του στόχου. Αυτή την κυβέρνηση θα μπορούσαν να στηρίξουν στο κοινοβούλιο μετεκλογικά τα κόμματα της αριστεράς ή και άλλες κοινοβουλευτικές δυνάμεις. Η πρόταση αυτή συντάσσεται ενδεικτικά και πρόχειρα, βασισμένη στην ορθή προσέγγιση του Δημήτρη Καζάκη. Θέλει ασφαλώς ακόμη πολύ δουλειά για την πλήρη αποτύπωσή της και επιδέχεται μεγάλο εύρος «τροποποιήσεων». Γίνεται απλώς για να ανοίξει μία συζήτηση, η οποία, όμως, θα πρέπει σύντομα να καταλήξει σε αποτέλεσμα.
Αν θέλουμε να περπατήσουμε χρειαζόμαστε την τριβή.
Πίσω λοιπόν στο τραχύ έδαφος», σημείωνε ο Ludwig Wittgenstein. Σε ανάλογη κατάσταση βρίσκεται σήμερα η χώρα μας. Ολόκληρη η ελληνική κοινωνία προσπαθεί να κινηθεί πάνω στον γλιστερό πάγο που δημιούργησε ο «μηχανισμός στήριξης» που δήθεν επεβλήθη για να μην πτωχεύσει η χώρα.
Σήμερα αποτελεί συνείδηση ευρύτερων κοινωνικών στρωμάτων ότι ο μηχανισμός αυτός μέσω του Μνημονίου μεταφέρει την πτώχευση του ελληνικού κράτους και του τραπεζικού συστήματος στα ελληνικά νοικοκυριά. Το κράτος εμφανίζεται τυπικά να περισώζεται προσωρινά από την χρεοκοπία, το ίδιο και το τραπεζικό σύστημα, με ενέσεις από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, αλλά η ελληνική κοινωνία φτωχοποιείται με την παραγωγή «κοινωνικού ελλείμματος», το οποίο κινείται αντίστροφα στον οικονομικό κύκλο για να καλύψει τα ελλείμματα του κράτους. Μέχρι τώρα το έλλειμμα κατά ένα μεγάλο μέρος πήγαινε στις τσέπες επιτήδειων στελεχών, συνεργατών και ημετέρων κυρίως του δικομματισμού, ενώ ένα μικρότερο μέρος κατευθυνόταν για την ενίσχυση του κοινωνικού κράτους.
Πλέον, το «έλλειμμα των νοικοκυριών» έρχεται να καλύψει την τεράστια τρύπα που ...
δημιούργησαν τα τελευταία χρόνια τα κρατικά ελλείμματα. Με άλλα λόγια ο «μηχανισμός στήριξης» ουσιαστικά προνοεί για έναν κοινωνικό μηχανισμό ο οποίος θα στηρίξει το κράτος και θα εξυπηρετήσει σε βάρος των συμφερόντων του ελληνικού λαού, τα τοκογλυφικά συμφέροντα των δανειστών μας. Επ’ αυτού έχουν επιχειρηματολογήσει αξιόλογοι οικονομολόγοι και έχουν «πεισματικά» αρθρογραφήσει ο Δημήτρης Καζάκης και ο Αλέξανδρος Πιστοφίδης. Μια μερίδα αντικαθεστωτικών οικονομολόγων και πολιτικών επιστημόνων έχουμε εξαντλητικά επιμείνει σε αυτό το ζήτημα και έχουμε δείξει ότι η χώρα, ευρισκόμενη πλέον σε αυτόν τον γλιστερό πάγο που κατασκεύασε η διεθνής οικονομική ελίτ σε συνεργασία με τα ντόπια οικονομικά μεγαλοσυμφέροντα, την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, το ΛΑΟΣ και την κ. Μπακογιάννη, δεν έχει καμία μα καμία πιθανότητα να … περπατήσει. Ούτε καν με την μεταφυσική του υπουργού οικονομικών δεν μπορεί κανείς να θεωρήσει ότι υπάρχει προοπτική. Έτσι φτάσαμε οι προπαγανδιστικοί μηχανισμοί της κυβέρνησης, αλλά και η ίδια, να απειλούν τα θύματα της κρίσης που οι ίδιοι δημιούργησαν ότι αν δεν συμμορφωθούμε στους απίθανους όρους του Μνημονίου ο κόσμος στην Ελλάδα θα πεινάσει. Αν δεν με απατά η μνήμη μου, ο νέος αυτός άνθρωπος που βρίσκεται σήμερα επικεφαλής του οικονομικού επιτελείου της κυβέρνησης δεν δίστασε να μας απειλήσει ακόμα και με συσσίτια… Αθλιότητες!
Ο κ. Σημίτης – που έχει και αυτός μερίδιο ευθύνης, μικρότερο ίσως από τον Καραμανλή αλλά σε κάθε περίπτωση σημαντικό – αντί να απολογηθεί για τα σκάνδαλα και τις κομπίνες για την ένταξή μας στην ευρωζώνη, που σήμερα θυμήθηκαν όσοι βολεύονται από αυτές τις μνήμες, έσπευσε να δηλώσει ότι μία ενδεχόμενη αποχώρησή μας από το ευρώ θα υποτιμούσε τις αξίες στην χώρα κατά 30%. Η κυβέρνηση επέλεξε να υπάρξει ακριβώς η ίδια απώλεια αξίας, αλλά δυσανάλογα εις βάρος των λαϊκών στρωμάτων, όχι αμέσως αλλά σιγά-σιγά εντός μιας τριετίας.
Αυτό κάνει η κυβέρνηση υιοθετώντας μία πολιτική η οποία συν τοις άλλοις προκαλεί βαθιά ύφεση, διάλυση του κοινωνικού κράτους, θεσμικό ξεχαρβάλωμα, ενώ παράλληλα εξανεμίζει κάθε πιθανότητα ανάπτυξης. Προκαλεί δηλαδή συνολικά πολύ μεγαλύτερη ζημιά απ’ ότι αν η χώρα επέλεγε την άμεση έξοδό της από το ευρώ, αν και πιστεύω βαθύτατα ότι μία σοβαρή επίκληση αυτής της απειλής από τον Γιώργο Παπανδρέου ενώπιον της ΕΕ θα είχε αναστρέψει εντελώς το κλίμα και η Ελλάδα δεν θα εισερχόταν στην δίνη της κρίσης που βιώνουμε. Αντίθετα, η πολιτική συμπεριφορά του Γιώργου Παπανδρέου κατ’ αρχήν πυροδότησε την κρίση προκαλώντας αναταραχή στην ευρωζώνη, ενώ κατόπιν ο ίδιος εμφανίστηκε να αναζητεί λύση μέσω ενός μηχανισμού που θα «έσωζε» το ευρώ! Ο πρωθυπουργός μας αν και εμφανίστηκε να κρατά πιστόλι εναντίον των αγορών, στην ουσία είχε ακουμπήσει το πιστόλι στον κρόταφο της Μέρκελ. Η κυρία αυτή σε συνεργασία με την αμερικανική πλευρά απομάκρυνε το δικό της κεφάλι από την κάννη του όπλου, το επέστρεψε στον κ. Παπανδρέου και αυτός μη έχοντας πλέον τι να το κάνει το έστρεψε εναντίον των δύο τρίτων της ελληνικής κοινωνίας!
Το ερώτημα λοιπόν πλέον, είναι πώς θα απομακρύνουμε το δικό μας κεφάλι από την κάννη του όπλου που σε ένα discursive επίπεδο κατασκεύασε ο πρωθυπουργός.
Η λύση δεν είναι μονόδρομος, αλλά δεν μπορεί να μην αναφέρεται στην άμεση απεμπλοκή της χώρας από τον μηχανισμό της ΕΕ-ΔΝΤ και στην ακύρωση των μέτρων που συνεπάγεται η εφαρμογή του Μνημονίου. Αυτό ασφαλώς δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί δίχως την ανάπτυξη μίας πολιτικής άρνησης του χρέους, πράγμα που δεν σημαίνει ότι δεν θα εξυπηρετήσουμε σε ένα θεμιτό βαθμό την οφειλή μας. Αρνούμαστε να εξυπηρετήσουμε την αισχροκέρδεια των δανειστών μας απαιτώντας τη διαγραφή σημαντικού μέρους του χρέους, τη δραστική μείωση των επιτοκίων για το υπόλοιπο, τη θεσμοθέτηση ευρείας περιόδου χάριτος και την επιμήκυνση των χρονικών οριζόντων αποπληρωμής του, χωρίς περαιτέρω επιτοκιακή επιβάρυνση.
Αν σε αυτό δεν συναινέσουν οι δανειστές μας, θα μπορούσαμε να αποχωρήσουμε από το ευρώ και να παράγουμε ντόπιο χρήμα, αντί να προσφεύγουμε στις αγορές για δανεισμό. Θα μπορούσαμε επίσης να πάρουμε και άλλα, νομισματικού και χρηματοπιστωτικού χαρακτήρα μέτρα, τα οποία θα καθιστούσαν την λογική διαπραγμάτευση επί του ελληνικού χρέους μονόδρομο για τους δανειστές μας. Σε αυτό επιτρέψτε μου να μην επεκταθώ, διότι είναι ένα πολύ λεπτό ζήτημα χειρισμού από μια κυβέρνηση που θα ήταν στο πλευρό των λαϊκών στρωμάτων και όχι των δανειστών. Έτσι κατασκευάζονται οι «μονόδρομοι», όχι εναντίον του λαού όπως πράττει η σημερινή κυβέρνηση, αλλά για να θέτουν διλήμματα σε αυτούς που πλούτισαν εις βάρος της χώρας.
Τούτο ασφαλώς θα οδηγούσε την χώρα και το πολιτικό σύστημα στο … τραχύ έδαφος. Αλλά μόνον σ’ αυτό μπορεί κανείς να βαδίσει.
Η χώρα χρειάζεται από το φθινόπωρο μία κυβέρνηση Προοδευτικού, Αγωνιστικού Μετώπου, ικανή να διαπραγματευθεί με την ΕΕ σε μία διαφορετική βάση και να αγωνιστεί ώστε οι δανειστές μας να αντιληφθούν ότι η Ελλάδα δεν αποτελεί σύγχρονη αποικία κανενός.
Αυτή την κυβέρνηση που έχει ανάγκη η ελληνική κοινωνία, είναι αδύνατον με τα σημερινά δεδομένα του πολιτικού συστήματος να σχηματίσει η κατακερματισμένη αριστερά. Δεν είναι μόνον ουτοπικό, είναι και εντελώς παράλογο από όποια σκοπιά και να το εξετάσεις. Η διαχείριση της κρίσης από δω και πέρα ξεπερνά κατά πολύ τους φορείς της αριστεράς. Ο ελληνικός λαός έχει ανάγκη από μία αριστερή/προοδευτική πρόταση για την έξοδο από την κρίση, την οποία οι φορείς της αριστεράς μοιάζουν ανήμποροι να υποστηρίξουν από μόνοι τους. Ασφαλώς, αν παραμέριζαν τον ηγεμονισμό τους, θα μπορούσαν να στηρίξουν και αυτοί μία πατριωτική κυβέρνηση που ως κύριο έργο θα είχε, εντός μίας τετραετίας να επαναφέρει την αρμονία στην ελληνική κοινωνία και να επανεντάξει την χώρα αρμονικά στο διεθνές σύστημα, το οποίο, ειρήσθω εν παρόδω, εντός αυτής της περιόδου θα έχει μάλλον μεταβληθεί σημαντικά.
Προτείνω, λοιπόν, να σχηματισθεί εντός του θέρους ένας ευρύς πολιτικός φορέας κινηματικού χαρακτήρα με την μορφή ενός Προοδευτικού, Αγωνιστικού Μετώπου, που δεν θα αποκλείει απολύτως κανέναν, για να εξυπηρετήσει αποκλειστικά τον στόχο που περιέγραψα.
Το Μέτωπο αυτό θα κατέβει στις εκλογές προτείνοντας ένα υπουργικό συμβούλιο στελεχωμένο από προσωπικότητες που θα μπορούσαν και θα επιθυμούσαν να ανταποκριθούν στις ανάγκες εκπλήρωσης του στόχου. Αυτή την κυβέρνηση θα μπορούσαν να στηρίξουν στο κοινοβούλιο μετεκλογικά τα κόμματα της αριστεράς ή και άλλες κοινοβουλευτικές δυνάμεις. Η πρόταση αυτή συντάσσεται ενδεικτικά και πρόχειρα, βασισμένη στην ορθή προσέγγιση του Δημήτρη Καζάκη. Θέλει ασφαλώς ακόμη πολύ δουλειά για την πλήρη αποτύπωσή της και επιδέχεται μεγάλο εύρος «τροποποιήσεων». Γίνεται απλώς για να ανοίξει μία συζήτηση, η οποία, όμως, θα πρέπει σύντομα να καταλήξει σε αποτέλεσμα.
Ιδού η Ρόδος, ιδού και το πήδημα...
==========================================
"O σιωπών δοκεί συναινείν"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
To μπλόκ " Στοχσμός-Πολιτική" είναι υπεύθυνο μόνο για τα δικά του σχόλια κι όχι για αυτά των αναγνωστών του...Eπίσης δεν υιοθετεί απόψεις από καταγγελίες και σχόλια αναγνωστών καθώς και άρθρα που το περιεχόμενο τους προέρχεται από άλλες σελίδες και αναδημοσιεύονται στον παρόντα ιστότοπο και ως εκ τούτου δεν φέρει οποιασδήποτε φύσεως ευθύνη.