Χουντοβασιλικό παραλήρημα από κάποιον Άρη Δαβαράκη... με το εξής εύλογο ερώτημα - δίλημμα: χρειάζεται χαστούκι, γιαούρτι ή και τα δύο;

Α. Δαβαράκης: "Δεν θα άλλαζα τίποτα όσον αφορά εμένα, ειλικρινά. Δεν το λέω με εγωισμό, ούτε με περηφάνια. Αυτά που μου έφερε η ζωή έπρεπε να τα ζήσω. νομίζω ότι "σωφρονίστηκα" αρκετά."

 
Διαβάζουμε στο VETO300: 

"...Δηλαδή τώρα, συγγνώμη κιόλας, σε τι θα πείραζε να πάει ο Υπουργός Πολιτισμού Παύλος Γερουλάνος στον γάμο του παιδικού του φίλου πρίγκιπα Νικόλαου – και ως ιδιώτης αλλά και ως υπουργός, επισημότητα; "

Η εισαγωγή έχει το ανθρώπινο στοιχείο της επικοινωνίας, με την εξής ποιοτική διαφορά,  ότι ο ένας είναι υποτίθεται σοσιαλιστής υπουργός (στο "υπουργός" δεν υπάρχει "υποτίθεται" αλλά είναι επιλεγμένος με κάποια προσωπικά κριτήρια του ΓΑΠσοκ) και ο έτερος γιος του Κ. Γλίξμπουργκ που έχει ταυτισθεί με την υποχθόνια νεκρανάσταση, σε έναν έκπτωτο θεσμό,  που η λαϊκή βούληση έχει αποφασίσει συνταγματικά και τελεσίδικα.

Τα άλλα που γράφει είναι ανιστόρητα, κατάπτυστα και γελοία, μία απλή ανάγνωση αρκεί να κατανοηθεί η ψυχιατρική του κατάσταση, το κείμενο από μόνο του στη συνέχεια αποκαλύπτει την σχιζοφρένεια του γράφοντος: Ολόκληρο το κείμενο εδώ

Αλλά για να αιτιολογήσω τα ψυχογραφικά του χαρακτηριστικά, αρκεί κάποιος να διαβάσει δειγματοληπτικά κάποιες αράδες από τον ίδιον:  

Άρης Δαβαράκης

(Δημοσιογράφος, στιχουργός, συγγραφέας. Γεννήθηκε στην Αίγυπτο, ζει στο Κολωνάκι. Οι 6 μήνες που μπήκε φυλακή είναι το θέμα του πρώτου θεατρικού του έργου Το 99%.... Είναι φαίνεται κάτι βιολογικό, όσο μεγαλώνεις ηλικιακά τόσο πιο πολύ θυμάσαι τα παιδικά σου χρόνια. Θυμάμαι την Αλεξάνδρεια όπως την έχω φτιάξει στη μνήμη μου, δεν ξέρω αν υπήρξε ποτέ έτσι...Ήθελα να σπουδάσω κινηματογράφο, ή έτσι νόμιζα. Πήγα στο Παρίσι, έδωσα δυο φορές στη σχολή σκηνοθεσίας, αλλά δεν μπήκα, κι έτσι γράφτηκα στη Σορβόνη για σπουδές φιλολογίας και δημοσιογραφίας. Ποτέ δεν πάτησα σε μάθημα. Δεν έχω σπουδάσει στην ουσία τίποτα...Είχα ευκολία στο γράψιμο και σε τρεις μήνες απέκτησα μια στήλη με τίτλο «Σφήνες», η οποία ήταν η καταστροφή μου...με το νεανικό ενθουσιασμό μου και την ανάγκη μου να γίνω γνωστός έγραφα εξυπνάδες τρομερές, τα είχα βάλει με όλους και με όλα...Λίγο καιρό πριν φύγω απ' τον «Ταχυδρόμο» βρέθηκα να κάνω πόρτα στο «Εργοστάσιο» του Τάσου και του Σπύρου Μελετόπουλου...Είμαι άνθρωπος της φιλίας και όχι του έρωτα.Ανακαλύπτω σε αυτή την προχωρημένη μέση ηλικία ότι είμαι μοναχικός τελικά...Οι επώνυμοι που ήρθαν να μας υπερασπιστούν δεν κατάφεραν να πείσουν την ανακρίτρια ότι δεν είχαμε καμία σχέση με ναρκωτικά, κι έτσι στις 2 Φεβρουαρίου του 2005 βρεθήκαμε στον Κορυδαλλό...Το βλέμμα μου έχει συνηθίσει και δεν προσβάλλεται εύκολα πια αισθητικά...Η σπατάλη χρήματος και ενέργειας τη στιγμή που τα έχουμε ανάγκη να τα διοχετεύσουμε σε άλλα πράγματα...Μέχρι πριν από 10 χρόνια έγραφα πολύ εχθρικά για την Αθήνα, τα τελευταία χρόνια όμως ανακαλύπτω μια πόλη που έχω αγαπήσει τρελά. Όχι μόνο συμφιλιώθηκα μαζί της, αλλά τη λάτρεψα. Μ' αρέσουν ακόμα και τα σκοτεινά της μέρη, ακόμα και τα άσχημα, έχουν αλλάξει τα στέκια, υπάρχουν άλλες μεριές και είναι πολύ γοητευτική. Η καθημερινή μου εξάσκηση είναι να ανεβαίνω στο Λυκαβηττό, κοιτάζω την πόλη από εκεί ψηλά και αισθάνομαι ότι με έχει αποδεχτεί και με έχει κάνει παιδί της. Σαν μητριά...Η ζωή με έμαθε ότι κερδισμένος τελικά βγαίνει αυτός που μεγαλώνοντας όλο και ανοίγεται. Δεν χρειάζεται να αυτοπροστατευόμαστε, να φοβόμαστε, πώς θα έρθει η έμπνευση, η δημιουργία, η σχέση με τους άλλους; Πρέπει να είμαστε ανοιχτοί κι ας γίνει οτιδήποτε. Κι ας έρθει και το χαστούκι. Ή το γιαούρτι."

Τελικά χρειάζεται χαστούκι, γιαούρτι ή και τα δύο; 

Η αυτόκλητη υπεράσπιση στον υπουργό, εάν είναι όντως αυτόκλητη, έκανε μάλλον κακό, παρά την παραποιημένη ιστορική διαδρομή των Γλίξμπουργκ και την συναισθηματική αναφορά φιλίας, κλπ.

Νάσος

==========================
"O σιωπών δοκεί συναινείν"