Η τέλεια καταιγίδα του Sarkozy

Η οργή στην Γαλλία ξεπερνάει το θέμα των συντάξεων. Οι Γάλλοι δεν διαδηλώνουν μονάχα για να σταματήσουν την άνοδο των ορίων ηλικίας. 

Μάχονται για να σώσουν την χώρα τους από μια κυβέρνηση χαμηλής ποιότητας αλλά και την αποδόμηση της δημοκρατίας.

Κατά την διάρκεια των περιπετειωδών ταξιδιών του κατά μήκος των ωκεανών και διαμέσου μακρινών χωρών, ο Obelix, ο πιστός φίλος του Asterix, στην γνωστή comic σειρά, συχνά μένει έκπληκτος από τα τοπικά ήθη και έθιμα.
Όταν έρχεται αντιμέτωπος με κάτι άγνωστο, ο χοντρός Γαλάτης με το γαλανόλευκο παντελονάκι και τα κόκκινα μαλλιά μουρμουρίζει:
"Είναι τρελοί αυτοί οι Ρωμαίοι", ή κάνει παρόμοιες παρατηρήσεις για όποια εθνικότητα τυχαίνει να συναντά.
Αυτές τις μέρες οι Γάλλοι παίρνουν τα δρόμο προς τα οδοφράγματα για άλλη μια φορά, για να διαδηλώσουν έναντι σε μια συνταξιοδοτική μεταρρύθμιση, η οποία φαντάζει απαραίτητη. 
Κάποιος θα μπορούσε να μπει σε πειρασμό να ακολουθήσει τον δρόμο του Obelix και να ρωτήσει : Είναι αυτοί οι Γαλάτες τρελοί; Έχουν χάσει το μυαλό τους οι Γάλλοι;
Την περασμένη εβδομάδα οι εργαζόμενοι στην καθαριότητα κατέβηκαν σε απεργία στην Marseille, ενώ ταυτόχρονα μαθητές λυκείων πορευόταν στους δρόμους της Nanterre. Λεωφορεία και τρένα παρέμειναν ρελαντί στην Calais, Dijon, Toulouse & Nice , όπου τα δημόσια μέσα μεταφοράς έκλεισαν για ολόκληρες μέρες. Σε 24 πανεπιστημιακές πόλεις, συμπεριλαμβανομένων και των Rennes, Caen, Montpellier & Grenoble, οι φοιτητές άφησαν πίσω τους τα αμφιθέατρα και μετατράπηκαν σε μια "χαρούμενη" απειλή για την δημόσια ασφάλεια στις κεντρικές οδούς. Δεν έφτασαν γράμματα στα ταχυδρομεία και δεν υπήρχαν εφημερίδες ούτε για δείγμα στο Παρίσι.
Επειδή οι διαδηλωτές είχαν αποκλείσει κάθε πρόσβαση στα δυιλιστήρια, περισσότερα από 3.000 πρατήρια καυσίμων στη χώρα ξέμειναν από βενζίνη. Η κυκλοφορίας στα αεροδρόμια στο Παρίσι και σε άλλες πόλεις διαταράχθηκε σοβαρά, πολλά δρομολόγια τρένων ακυρώθηκαν και οι οδηγοί φορτηγών προκάλεσαν κυκλοφοριακή συμφόρηση σε μεγάλες λεωφόρους. Oι σχετικές εικόνες συμπεριλαμβανομένων και αυτών από μικρές φωτιές που είχαν βάλει εξεγερμένοι, γρήγορα έκαναν τον κύκλο της υφηλίου.
Αυτοί που έριξαν μια φευγαλέα ματιά στα γεγονότα της Γαλλίας και βασίστηκαν στην λίγο παραπάνω από σύντομη αλλά πυρετώδη αναμετάδοση ειδήσεων πρέπει να κατέληξαν ότι η Γαλλία, περιφρονώντας κάθε λογική, μάχεται με μένος ώστε να διατηρήσει την ηλικία συνταξιοδότησης στα 60 και να μην φτάσει τα 62, όπως και θέλει η κυβέρνηση. Αν αυτά ήταν όντως αλήθεια, τότε κάποιος πράγματι θα είχε φτάσει στο συμπέρασμα πως οι Γάλλοι είναι τρελοί. Πως η Γαλλία θα έπρεπε να διαγραφεί από την κατηγορία του σοβαρού ευρωπαϊκού εταίρου χωρίς περαιτέρω σκέψη. Όμως ευτυχώς η αλήθεια είναι "ελάχιστα" διαφορετική.
Ναι οι Γάλλοι διαδηλώνουν ενάντια σε μια ελαττωματική, άδικη, ανεπαρκώς εκτελούμενη συνταξιοδοτική μεταρρύθμιση και είναι θυμωμένοι για κάτι παραπάνω από ένα μικρό αριθμό γελοίων, ελάσσονος σημασίας αλλαγών. Tην ίδια στιγμή όμως η αντίσταση σε αυτό το συγκεκριμένο σχέδιο μεταρρύθμισης, από ένα ευρύ και ελάχιστα συνεκτικό κίνημα διαμαρτυρίας, προσφέρει μια καθ' όλα ευπρόσδεκτη ευκαιρία για τους Γάλλους ώστε να ξεσπάσει η αγανάκτηση τους, που σιγοβράζει επί μακρόν, για την γενική τους κατάσταση. Στην πραγματικότητα η Γαλλία είναι μάρτυρας μιας πραγματικής λαϊκής εξέγερσης, εναντίον μιας κυβέρνησης που κλονίστηκε από σκάνδαλα και πνέει τα λοίσθια, έχοντας μόλις διανύσει το ήμισυ της θητείας της στην εξουσία. Ο πραγματικός στόχος της οργής των διαδηλωτών είναι ο Nicola Sarkozy, πρόεδρος με την μικρότερη δημοφιλία τα τελευταία 30 χρόνια.

Η ευρεία παρακμή μιας πάλαι πότε περήφανης δημοκρατίας

Η "παρέλαση" μιας σειράς απο σημαντικών αλλά και δευτερευόντων λαθών και τα σκάνδαλα του περασμένου καλοκαιριού παρέχουν μια ένδειξη για την προέλευση της οργής και την έκταση της απογοήτευσης των Γάλλων πολιτών , απο τους πολιτικούς τους σήμερα. Κατά την διάρκεια του παγκοσμίου πρωταθλήματος ποδοσφαίρου στην Νότια Αφρική, η γενική γραμματέας αθλητισμού Rama Yade, επέκρινε την γαλλική ομοσπονδία ποδοσφαίρου για την επιλογή ενός υπερβολικά πολυτελούς ξενοδοχείου για την διαμονή της ομάδας. Αυτό πριν αποκαλυφθεί ότι η ίδια η Yade θα διέμενε στο πολυτελέστερο ξενοδοχείο της Νότιας Αφρικής.
Σύντομα έγινε επίσης γνωστό ότι ο Christian Blanc, γενικός γραμματέας για την ευρύτερη περιφέρεια του Παρισιού είχε σπαταλήσει 12.000€ ,απο τον κρατικό προϋπολογισμό , για την αγορά κουβανέζικων πούρων ,μέσα σε διάστημα 10 μηνών. Ο Blanc δεν κατάλαβε καν γιατί δημιουργήθηκε αναστάτωση απο αυτή του την ενέργεια. Άλλα διοικητικά στελέχη περιλαμβανομένου και του υπουργού Βιομηχανίας Chrisitan Estrosi, επέτρεπαν στα μέλη της οικογενείας τους να χρησιμοποιούν την επίσημη κατοικία τους , που πληρώνουν οι φορολογούμενοι, για ιδιωτικούς σκοπούς. Μήπως αισθάνθηκαν ένοχοι; Όχι, καθόλου. Μήπως κάποιος ζήτησε συγγνώμη; Όχι, για ποιον λόγο άλλωστε.
Αποτελεί τουλάχιστον θαύμα το γεγονός πως ο υπουργός Εργασίας Eric Woerth, ο άνθρωπος πίσω απο την εξαιρετικά αμφιλεγόμενη μεταρρύθμιση του συνταξιοδοτικού συστήματος, εξακολουθεί να παραμένει στη θέση του, αντί να περιμένει πίσω απο τα σίδερα της φυλακής μέχρι να δικαστεί. Στην προηγούμενη εργασία του ως υπουργός Οικονομικών ο Woerth δεν θεώρησε πως υπάρχει σύγκρουση συμφερόντων στο γεγονός ότι η γυναίκα του εργάστηκε για την εταιρία χαρτοφυλακίου που διαχειρίζεται την περιουσία της L' Oreal κληρονομιά της Liliane Bettencourt. Μέχρι σήμερα ο Woerth δεν είναι σε θέση να αντικρούσει την κατηγορία ότι κατεύθυνε σκόπιμα την σύζυγο του σε αυτή την δουλειά. O Woerth με την ιδιότητα του ως ταμείας του κυβερνώντος κόμματος, Ένωση για ένα Λαϊκό Κίνημα(UMP), κατηγορήθηκε ότι δέχτηκε παράνομες πολιτικές συνεισφορές, υπό μορφή μετρητών, απο την ίδια την κυρία Bettencourt. Bέβαια ο Woerth αρνείται τα πάντα.
Το χειρότερο όμως στη Γαλλία του σήμερα είναι ότι αποτελεί σενάριο επιστημονικής φαντασίας να διερευνηθούν τα παραπάνω αδικήματα και οι ένοχοι να αντιμετωπίσουν την τιμωρία. Στην εποχή του Sarkozy, οι δικαστές και οι εισαγγελείς έχουν γίνει "προσεχτικοί" στο ποιες υποθέσεις είναι πρόθυμοι να αναλάβουν. Κάτι αντίστοιχο συμβαίνει και με το κοινοβούλιο που αποτελεί ένα αμβλυμένο όπλο. Λόγω του Sarkozy λοιπόν οι Γάλλοι διαπίστωσαν την εκτεταμένη φθορά των αξιών μιας μέχρι πρότεινος περήφανης δημοκρατίας. Στην εποχή πριν την έλευση του Nicola , ήταν αδιανότητο για έναν Γάλλο ηγέτη να δώσει μια εμπρηστική ομιλία σχετικά με την "εθνική" ανασφάλεια-κίνδυνο, όπως έκανε ο Sarkozy αυτό το καλοκαίρι. Επίσης θα ήταν αδιανότητο για μια προηγούμενη διοίκηση να προχωρήσει σε μια πολιτική απέλασης ως λύση του ζητήματος των Ρομά.
Ο κατάλογος των αδυναμιών της κυβέρνησης Sarkozy είναι μακρύς και οι πολιτικές επιπτώσεις γίνονται εμφανέστερες σε κάθε νέα δημοσκόπηση. Σε μια αξιόπιστη δημοσκόπηση ,που διενεργήθηκε την προηγούμενη εβδομάδα, μονάχα το 6% των ερωτηθέντων δήλωσε ότι ο Sarkozy έκανε μια «πολύ καλή» δουλειά, ενώ το 69% θεωρεί ότι ο Sarkozy είναι είτε «κακός» είτε «πολύ κακός» πρόεδρος. Σε άλλες δημοσκοπήσεις εμφανίζονται περίπου τα 2/3 των ερωτηθέντων να εγκρίνουν τις απεργίες και τις διαμαρτυρίες εναντίον της μεταρρύθμισης του συνταξιοδοτικού συστήματος. Αλλά εντέλει ο Sarkozy φέρει την ευθύνη και για αυτό.

Μετάφραση απο τον Φώτη Γαϊτάνη
Πηγή:Spiegel

==========================
"O σιωπών δοκεί συναινείν"