Η «χάρτα» των αντιλαϊκών αξιώσεων

Το πόνημα με τα 250 εμπόδια στην ...επιχειρηματική δραστηριότητα είναι ένα κείμενο ζύμωσης των εκπροσώπων του κεφαλαίου για να οικοδομηθεί μια κοινωνία - κόλαση για το λαό και τον τόπο... 

Η αποφασιστικότητα, η δύναμη, η ενότητα της λαϊκής συμμαχίας των θυμάτων της κρίσης μπορούν να ανατρέψουν τα αντιδραστικά σχέδια, αντικαθιστώντας τον επερχόμενο εφιάλτη με το όραμα της λαϊκής οικονομίας και εξουσίας

.
Σχετικό: Τόλμη απέναντι στο θράσος

 Οταν οι υψηλοί ρυθμοί ανάπτυξης των τελευταίων χρόνων συνοδεύονταν από πρωτόγνωρα υπερκέρδη για τους μεγάλους επιχειρηματικούς ομίλους, το «ναρκοθετημένο πεδίο» της επιχειρηματικότητας - όπως χαρακτηρίζει ο ΣΕΒ το υφιστάμενο θεσμικό πλαίσιο - δεν ενοχλούσε ιδιαίτερα κανέναν κεφαλαιοκράτη, παρότι οι πιέσεις τους για περιστολή των εργασιακών και ασφαλιστικών δικαιωμάτων ήταν αδιάκοπες και σε πολλές περιπτώσεις αποτελεσματικές.
Τώρα, που η καπιταλιστική κρίση εκφράζεται με τη βαρβαρότητα του συστήματος σε βάρος των εργαζομένων και αντιμετωπίζεται από το κεφάλαιο ως ευκαιρία για τις ισχυρότερες επιχειρήσεις, οι κερδισμένοι του χτες ωρύονται για τους φραγμούς στην επιχειρηματική δράση και αποκηρύσσουν νόμους, διατάξεις, πρακτικές, που διαμορφώθηκαν κυρίως με δική τους συμβολή, αφού έτσι τη δεδομένη χρονική περίοδο εξυπηρετούνταν τα συμφέροντά τους. ...

Οι 250 αξιώσεις του ΣΕΒ, για μια «επιχειρηματικότητα χωρίς εμπόδια», είναι μια πολύ σημαντική παρέμβαση, όχι μόνο λόγω των πολλών και ευρύτατων ανατροπών που πρεσβεύει για το νομοθετικό πλαίσιο λειτουργίας των επιχειρήσεων. Κύρια επειδή κωδικοποιεί τις αξιώσεις του μεγάλου κεφαλαίου στην Ελλάδα, συναθροίζοντας, και με αφορμή την οξύτατη οικονομική κρίση, στους στόχους στρατηγικής σημασίας των οποίων η ρίζα βρίσκεται στην ίδια τη συγκρότηση της ΕΕ και τη Συνθήκη του Μάαστριχτ, το ολοκληρωτικό σάρωμα των παραγωγικών σχέσεων και των κοινωνικοπαραγωγικών ισορροπιών, όπως τις γνωρίσαμε όλες τις τελευταίες δεκαετίες.
Ποντάροντας στην ...επόμενη μέρα και θέλοντας να έχουν ένα όσο γίνεται πιο ευνοϊκό περιβάλλον για την περίοδο που θα ακολουθήσει μετά την κρίση, επιδιώκουν να επιβάλουν από τώρα όρους, ρυθμίσεις και κανόνες. Το θράσος του ΣΕΒ είναι δεδομένο ότι εδράζεται στο αντεργατικό μνημόνιο. Ωστόσο, για τους εκπροσώπους του το μνημόνιο είναι η αρχή και όχι το τέλος των αντιλαϊκών, βαθιά αντιδραστικών μέτρων, μέσω των οποίων επιχειρούν να μετατρέψουν την Ελλάδα σε επιχειρηματικό παράδεισο και εργατική κόλαση.
Οι μεγαλοβιομήχανοι μπορεί, παρουσιάζοντας τις αξιώσεις τους, να μίλησαν γενικά για τα 250 ...εμπόδια, που αποτελούν «ένα πλήθος από μικρά, καθημερινά εμπόδια», που όμως «συναποτελούν ένα μεγάλο φράγμα στην επιχειρηματική δράση», αλλά ο στόχος τους είναι σαφέστατος. Δύο μέρες μετά την παράδοση της «μαύρης βίβλου» της ασυδοσίας τους στην κυβέρνηση, ο πρόεδρος του ΣΕΒ, Δ. Δασκαλόπουλος, μιλώντας σε εκδήλωση επιχειρηματιών στο Μέγαρο Μουσικής, σημείωσε επικριτικά: «Από τα 250 αυτά εμπόδια στο αναπτυξιακό μας μέλλον, οι υπέρμαχοι της στασιμότητας ανέδειξαν μία - δύο επουσιώδεις τεχνικο-νομικές ρυθμίσεις ως δήθεν κατάργηση του πενθημέρου και του οκταώρου ενώ δεν θίγουν ούτε αμοιβές, ούτε δικαιώματα των εργαζομένων». Στο σημείο αυτό επιβάλλεται η παράθεση μερικών παραδειγμάτων που διαψεύδουν τους μεγαλοβιομήχανους, οι οποίοι συνεχίζουν να απορούν γιατί η κοινωνία τους έχει βάλει στο στόχαστρο.

• Ο ΣΕΒ «υπερασπίζεται» το 5νθήμερο ζητώντας... 6ήμερη εργασία, για εκείνες τις ειδικότητες εργαζομένων που οι ισχύουσες Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας ορίζουν ότι δεν εργάζονται Σάββατο. Επικαλείται μάλιστα τελευταία ρύθμιση για προσαύξηση αμοιβής την 6η μέρα εργασίας, για να προτείνει στη συνέχεια «ανταλλαγή» με ρεπό. Οχι μόνο θέτει ευθέως τις βάσεις για κατάργηση της πενθήμερης εργασίας, αλλά αξιώνει και την κατάργηση της όποιας επιπρόσθετης αμοιβής.
• Ο ΣΕΒ ζητά κατάργηση των υπερωριών μέσω του συμψηφισμού τους με εργασία επόμενης μέρας. Να μπορεί να απασχολήσει 10 ώρες τον εργαζόμενο όποτε θέλει και να τον «ανταμείψει» με 2 ώρες λιγότερης δουλειάς κάποια άλλη μέρα, χωρίς επιπρόσθετη αμοιβή. Και είναι σαφής στην επιχειρηματολογία του, όταν δηλώνει ότι ο μη συμψηφισμός δημιουργεί «οικονομική επιβάρυνση για επιλύσεις προβλημάτων που προκύπτουν εκτάκτως».
• Ο ΣΕΒ υποστηρίζει ότι η υποχρεωτική απασχόληση ειδικευμένων εργαζομένων, όπως ηλεκτροτεχνιτών, πρακτικών μηχανικών, χειριστών κλαρκ και άλλων, για τις αντίστοιχες εργασίες, σε συνδυασμό με τις προβλεπόμενες κατώτατες αμοιβές και τα χρονικά όρια εργασίας, αυξάνουν το κόστος για τις επιχειρήσεις. Ζητά, λοιπόν, την «απλοποίηση» της νομοθεσίας χορήγησης επαγγελματικών αδειών, προφανώς στην κατεύθυνση της απλήρωτης πολυειδικότητας.
• Ο ΣΕΒ αξιώνει «πλήρη ευελιξία εργασιακών σχέσεων σε STPs, Ερευνητικών Ινστιτούτων, επιχειρήσεων, ΝΠΙΔ και ΝΠΔΔ, όσον αφορά το προσωπικό που απασχολείται για Ερευνα και Τεχνολογική Ανάπτυξη», προκειμένου να μετατρέψει το ερευνητικό προσωπικό σε χαμηλά αμειβόμενα «ρομπότ».
• Ο ΣΕΒ κρίνει ότι στις βιομηχανίες πολλές εργασίες έχουν πλέον αυτοματοποιηθεί, οπότε είναι περιττό έξοδο η πληρωμή αυξημένων εισφορών για τα Βαρέα και Ανθυγιεινά, ζητώντας αποχαρακτηρισμό για βιομηχανικές ειδικότητες, με συνέπεια οι εργαζόμενοι να χάσουν τα ευνοϊκά ασφαλιστικά δικαιώματα που προκύπτουν.

Από τα παραπάνω παραδείγματα προκύπτει σαφώς ότι θίγονται και δικαιώματα και αμοιβές εργαζομένων, αποκαλύπτοντας τη διαρκή διαστρέβλωση που επιχειρεί ο ΣΕΒ για τις πραγματικές συνέπειες των απαιτήσεών του και για τον πραγματικό χαρακτήρα των επιδιώξεών του. Παρ' όλα αυτά, ο Δ. Δασκαλόπουλος συνέχιζε απτόητος στην ίδια εκδήλωση των επιχειρηματιών: «Βλέπουμε να καλλιεργείται με κάθε τρόπο και μέσο ένας ιδεολογικός και κοινωνικός διχασμός, που θέλει τον επιχειρηματία αντιμέτωπο με τον εργαζόμενο, ενσπείροντας συστηματικά τη δυσπιστία, την καχυποψία, απέναντι στην ιδιωτική οικονομία και την ιδιωτική πρωτοβουλία».

Μια νέα αρχή για το κεφάλαιο

Τα τελευταία 20 χρόνια, και ενώ οι κεφαλαιοκράτες επιδίδονταν σε μια συνεχώς αυξανόμενη κερδοφορία, οι πολιτικοί και οικονομικοί σχεδιασμοί της ΕΕ ήρθαν να απαντήσουν στις νέες απαιτήσεις του κεφαλαίου για συνέχιση αυτής της κερδοφορίας στις σύγχρονες συνθήκες, που διαμορφώνονταν και από την ίδια τη δράση του, σε παγκόσμιο επίπεδο. Η Συνθήκη του Μάαστριχτ, η αντεργατική «Λευκή Βίβλος», οι επόμενες αναθεωρήσεις της ευρωπαϊκής στρατηγικής μέχρι τη Συνθήκη της Λισαβόνας και τις τελευταίες τροποποιήσεις - προσθήκες, αποτελούν αποφάσεις που διευρύνουν το πεδίο δράσης του μεγάλου κεφαλαίου, συρρικνώνοντας ταυτόχρονα τις εργασιακές και ασφαλιστικές κατακτήσεις των εργαζομένων, οι οποίες είχαν τη δική τους συμβολή στο οικονομικό γίγνεσθαι. Οι όροι αλλάζουν και τα πολυποίκιλα κέρδη του κεφαλαίου, η μεγάλη συγκέντρωση και συγκεντροποίηση, η συσσώρευση στάσιμων πόρων, η γιγάντωση του χρηματιστηριακού κεφαλαίου προκάλεσαν αλυσιδωτές αντιδράσεις. Η εκδήλωση της καπιταλιστικής κρίσης, που φέρει τη σφραγίδα των αντιφάσεων του συστήματος, ήρθε να χτυπήσει τους πιο αδύναμους κρίκους των πλουτοκρατών, αλλά και να θέσει σε άμεση προτεραιότητα ένα νέο «στοίχημα» για το κεφάλαιο. Πώς, παρά την ένταση και το βάθος τη κρίσης, θα συνεχίσει να κερδοφορεί, έχοντας τις κατά το δυνατόν μικρότερες απώλειες και ζημιές.
Δίπλα στις μεγάλες αντιδραστικές «μεταρρυθμίσεις» που επιδιώκουν να απαντήσουν στα παραπάνω, ο ΣΕΒ σπεύδει να βάλει την «τελευταία πινελιά», ισχυριζόμενος ότι έκανε μια καταγραφή των υποτιθέμενων «μεγάλων και μικρών, ουσιωδέστερων και δευτερευόντων ...εμποδίων», η οποία απεικονίζει πιστά τους ευρύτερους προβληματισμούς της ηγεσίας των μεγαλοβιομηχάνων. Ο ΣΕΒ τους αποτύπωσε «με στόχο να αποτελέσουν πεδίο ζύμωσης μεταξύ των ...κοινωνικών εταίρων». Η ακόμα μεγαλύτερη περιστολή των εργασιακών κατακτήσεων, το χτύπημα των εργασιακών σχέσεων και των ασφαλιστικών δικαιωμάτων, η μείωση της τιμής της εργατικής δύναμης σε επίπεδα που να είναι ανταγωνιστικά με μισθούς και αμοιβές ανταγωνιστικών οικονομιών (βλέπε Βουλγαρία, Ρουμανία, Κίνα), ο «περιορισμός του κράτους», που άλλοτε έλυνε προβλήματα με το μέγεθός του, είναι η απάντηση, προκειμένου την κρίση να την πληρώσουν οι εργαζόμενοι και να βγουν ισχυρότεροι από αυτήν οι κεφαλαιοκράτες. Αυτό εξυπηρετεί το μνημόνιο με τα σκληρά μέτρα κατά της εργατικής τάξης, αυτό εξυπηρετούν οι εξειδικευμένες πολιτικές της ΕΕ, εκεί αποβλέπουν οι αντιδραστικές αναδιαρθρώσεις και προσαρμογές. Αυτό ακριβώς εξυπηρετούν και τα 2φ50 σημεία του ΣΕΒ, ως φυσική συνέχεια των παρεμβάσεων της τρόικας και της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ.

Τους χτυπά όλους

Και βεβαίως δεν πρόκειται για μια απλή «καταγραφή», όπως λέει ο ΣΕΒ, όταν τίθεται σε ένα περιβάλλον βίαιων ανατροπών με την κυβέρνηση πρόθυμη να τσακίσει τις εργατικές και λαϊκές κατακτήσεις, συγχαίροντας τον ΣΕΒ για τη «συνεισφορά» του στο «νέο εθνικό σύμφωνο ανάπτυξης», όπως αυτή εκφράστηκε με το αντιδραστικό πόνημα των 250 σημείων. Ενα πόνημα, τελικά, που συνθέτει μια συνολική πρόταση, η οποία από τη μία καλείται να διασφαλίσει την ολοκληρωτική, απόλυτη και αναμφισβήτητη κυριαρχία - ασυδοσία για το μεγάλο κεφάλαιο, ενώ από την άλλη, πέρα από το γονάτισμα των εργαζομένων, συνιστά όρους «ταφόπλακας» για τις μικρές επιχειρήσεις. Ορισμένα μόνο παραδείγματα είναι ενδεικτικά:

• Ο ΣΕΒ ζητά να καταργηθεί η διάταξη σύμφωνα με την οποία τα φαρμακεία πρέπει να ανήκουν κατά 51% σε φαρμακοποιούς. Μ' αυτό τον τρόπο επιδιώκεται μια νέα διέξοδος για «κοιμώμενα» κεφάλαια, που η απόδοσή τους δεν αφήνεται στην τύχη, καθώς ταυτόχρονα ζητείται να καταργηθούν τα εγγυημένα ποσοστά κέρδους. Μια αλυσίδα φαρμακείων μπορεί να πετύχει έτσι το χτύπημα των αυτόνομων ανταγωνιστών της σε μια περιοχή.
• Ο ΣΕΒ ζητά να καταργηθούν οι διατάξεις που καθορίζουν το ελάχιστο εμβαδό που οφείλουν να έχουν οι «ζεστές γωνιές» στα σούπερ μάρκετ, προκειμένου να έχουν δικαίωμα να ψήνουν κατεψυγμένο ψωμί. Αυτή η δυνατότητα θα επεκτείνει τις «ζεστές γωνιές» και σε μικρότερα καταστήματα των αλυσίδων και θα απειλήσει ευθέως τη βιωσιμότητα πολλών φούρνων.

Υπάρχουν και πολλές ακόμη πλευρές, όπως το χτύπημα των ελάχιστων αμοιβών μιας σειράς ελεύθερων επαγγελματιών, που δείχνουν ότι η παρέμβαση του ΣΕΒ έχει πολλαπλούς στόχους, από τους εργαζόμενους, έως τους αυτοαπασχολούμενους και τη μικρή αγροτιά (κυρίως σε σχέση με τις απαιτήσεις για πλήρη ασυδοσία στη διαμόρφωση των τιμών). Αλλά ο οικονομικός και πολιτικός ζυγός του κεφαλαίου, και μάλιστα με αυτούς τους απεχθείς όρους, δεν είναι μοιραίος. Η αποφασιστικότητα, η δύναμη, η ενότητα της λαϊκής συμμαχίας των θυμάτων της κρίσης, μπορούν να ανατρέψουν τα αντιδραστικά σχέδια, αντικαθιστώντας τον επερχόμενο εφιάλτη με το όραμα της λαϊκής οικονομίας και εξουσίας.

Γιώργος ΦΛΩΡΑΤΟΣ

==========================
"O σιωπών δοκεί συναινείν"