Ένας Οιδίποδας Ηγέτης (το προαναγγελθέν χρονικό της κορύφωσης μιας τραγωδίας)

του Σωτήρη Γλυκοφρύδη  

Η Ιστορία επαναλαμβάνεται, το μέλλον γράφεται στο παρελθόν, βρισκόμαστε στο δρόμο προς την κορύφωση ενός δράματος που λέγεται Οιδίπους. Για όσους θυμούνται την ιστορία, ο Οιδίπους σκότωσε τον πατέρα του, συνευρέθηκε με τη μητέρα του, απέκτησε 4 παιδιά, στη Θήβα έπεσε λοιμός, ανακάλυψε τι έκανε, έβγαλε τα μάτια του και κατέληξε τυφλός να σέρνεται με σύντροφο την Αντιγόνη, ώσπου χάθηκε στον Κολωνό. Η τραγωδία αυτή του Σοφοκλή αποτελεί την πεμπτουσία του ανθρωπίνου δράματος της πορείας της ζωής στο δρόμο του θανάτου. Ακολούθησαν τα μετά-Οιδιποδιακά, με τους 7 επί Θήβας και κατάληξη την Αντιγόνη, με κομμό (θρήνο) τον Ύμνο προς τον Έρωτα.

Τι σας θυμίζουν αυτά; Εμένα προσωπικά, την αχνή μεταφορά του μύθου από τη Θήβα στην Αθήνα, και τον Παπανδρέου στο δρόμο του Οιδίποδα. Ο Γ.Α. Παπανδρέου, που σκότωσε τον πατέρα του το Σοσιαλισμό και παντρεύτηκε την πολιτική της μάνας του, είναι ένας Οιδίποδας ηγέτης. Η βασιλεία του εδραιώθηκε με ένα λοιμό, το ΔΝΤ και την ανέχεια, και ομολογουμένως έχει 4 παιδιά. Τον Ετεοκλή, που σημαίνει το πραγματικό κλέος (έτεος = αληθής, πραγματικός + κλέος = δόξα, αναγνώριση - που όντως την έχει), τον Πολυνείκη, που σημαίνει πολλή φιλονικία (νείκος με «ει» = φιλονικία - που ταλανίζει το κόμμα και τον τόπο), την Ισμήνη (που παραπέμπει σε αυτόν-ή που βρίσκεται σε μήνη - σε θυμό και είναι μια διακριτική εσώτερη πρωταγωνίστρια), και την Αντιγόνη (που σημαίνει την αίρεση του γόνου - διαυγής κορωνίδα του δράματος η οποία εμφανώς του παραστέκει).

Ο Παπανδρέου αναμφίβολα είναι ένα τραγικό πρόσωπο. Η κορύφωση της τραγωδίας θα επέλεθει όταν δει τι έκανε και θα βγάλει τελικά τα μάτια του. Και θα επακολουθήσει η επωδός, η διαδοχή, το σφάξιμο, οι 7 επί Θήβας, έως ο κύκλος να κλείσει με την ωδή της Αντιγόνης, του χορού όμως,- του κόσμου όλου προς τον Έρωτα. Την πρώτη στροφή την ξέρετε: «Έρως ανίκατε μάχαν, Έρως,, ...»  ήτοι, «Έρωτα ανίκητε μαχών, Έρωτα, που σε όλα που πέφτεις τα ορίζεις, που μας αποκοιμίζεις σαν χάϊδεμα σε μαλακό μάγουλο κοριτσιού και κατόπιν μας ξεσκίζεις, που ζεις πάνω από τα απόμακρα και μέσα σε αυτά που τα ορίζουμε δικά μας΄ από σένα δεν γλύτωσε κανείς, ούτε από τους αθάνατους ούτε από τους περαστικούς ανθρώπους. Αυτός που σ’ έχει καταστράφηκε».

Ο ύμνος προς τον Έρωτα, δεν είναι ύμνος, μηδέ ωδή, είναι κλάμα, μοιρολόι. Αυτός ο «ύμνος» έκανε το Σοφοκλή πολύ μεγάλο που έδειξε  ότι ο άνθρωπος ως πρωταγωνιστής είναι το πιο τραγικό ον που βρίσκεται στη γη.

            Φίλοι, Απολλώνιοι και Διονυσιασμένοι, τραγωδείτε…    

       

==========================
"O σιωπών δοκεί συναινείν"