ΛΑΪΚΟ ΚΙΝΗΜΑ : Η ΠΡΟΤΑΣΗ ΓΙΑ ΤΟ ΧΕΙΡΙΣΜΟ ΤΟΥ ΖΗΤΗΜΑΤΟΣ ΤΟΥ ΧΡΕΟΥΣ. ΣΤΟΧΟΣ Η ΑΠΑΛΛΑΓΗ ΑΠΟ ΤΟ ΧΡΕΟΣ

Στόχος του κινήματος μας είναι η συγκρότηση μιας κοινωνίας ίσων ανθρώπων που θα λειτουργεί για να καλύπτει τις ανάγκες τους.

Στόχος του κινήματος είναι η απαλλαγή των Ελλήνων από το ειδεχθές χρέος.

1. Πώς και με ποιους θα αρνηθούμε το χρέος.

Μια σειρά οικονομολόγων έχουν εκδηλώσει τις αντιρρήσεις τους για το χρέος και με εξορκισμούς του στυλ «άρνηση του χρέους»  ή «πτώχευση», θεωρούν πως δίνουν λύση στην κοινωνία και στο πρόβλημα. Στην καλύτερη περίπτωση περιγράφουν με αδρές, απροσδιόριστες και λειτουργικά αόριστες αρχές διάφορες οικονομικές και οικονομίστικες πρακτικές (γενικές αρχές) κάποιες προτάσεις τους. Εάν οι λύσεις ήταν τόσο εύκολες στην πραγμάτωσή τους, τότε θα συνιστούσαν αντιπρόταση και θα είχαν ακολουθηθεί από πολλούς Ελληνες. Στην πραγματικότητα πρόκειται περισσότερο για συνθήματα παρά για επεξεργασμένες λύσεις. Στην πραγματικότητα εντάσσονται σε ένα στενό οικονομίστικο πεδίο, σε μία λογική που επικεντρώνει και εστιάζει μόνο στο χρέος και αφήνει θολό το υπόλοιπο της ελληνικής (αλλά και παγκόσμιας) πραγματικότητας. Η ελληνική πραγματικότητα ¨λέει¨, δείχνει και αποκαλύπτει πως η Ελλάδα και η ελληνική κοινωνία είναι συνολικά και σε κάθε επίπεδο πτωχευμένη, ποικιλότροπα, συνδυαστικά και ολικά. Κάθε της επίπεδο και θεσμός είναι βιασμένος και κατεστραμμένος, δεν αποδίδει. Η δική μας ανάλυση καταλήγει στο συμπέρασμα, ότι μέσα στο παγκόσμιο σύστημα και με τον διεθνή παγκοσμιοποιημένο καταμερισμό λύσεις υπακοής και υποτέλειας δεν μπορούν να αποδώσουν. Για τον λόγο αυτό η συγκρότηση του Ελληνικού Μοντέλου είναι αναγκαία και είναι έτοιμη και επεξεργασμένη από το κίνημά μας.

2. Ελλάδα, η χώρα του « παρά- …»   ...
           Στην χώρα που λέγεται Ελλάδα, η πραγματικότητα δείχνει πως οι μόνοι θεσμοί που λειτουργούν και αποδίδουν πραγματικά είναι αυτοί που έχουν μπροστά τους ως πρώτο συνθετικό την πρόθεση «παρά»: παρακράτος, παρακυβέρνηση, παραοικονομία, παρα-αθλητισμός, παρά-δικαιοσύνη, παρά-στοίχημα, παρεκκλησία κλπ. (είδαμε τελευταία να αποκαλύπτεται το παρα-αθλητικό, παρα-τζογαδόρικο σύστημα). Είναι μία ομολογία πτώχευσης και αποτυχίας του κράτους ως θεσμού, να εμπνεύσει και να εφαρμόσει, να ρυθμίσει δίκαια και ουσιαστικά την κοινωνική ζωή. Τούτο οφείλεται και στα πρόσωπα που ενσαρκώνουν τους θεσμούς και στο νομικό πλαίσιο που διέπει την λειτουργία του κράτους (Σύνταγμα, νόμοι, διατάξεις κλπ. …).

Την πτωχευμένη Ελλάδα της παρένθεσής αυτής καμία άρνηση καταβολής του χρέους δεν την γλυτώνει και δεν την αλλάζει, απλά της δίνει οξυγόνο και μηχανική υποστήριξη, όπως κάνει και το ίδιο το χρέος και τα μνημόνια. Στην πραγματικότητα κανείς δεν ασχολείται με την ζωή του ασθενούς ελληνισμού και ελληνικού κράτους, αλλά με τα τεχνικά μέσα υποστήριξης, το κόστος τους και εν τέλει με τα όργανά του, τα οποία κάποιοι θέλουν να τα αποκτήσουν σε τιμή ευκαιρίας. Αυτή δυστυχώς είναι η εικόνα της πραγματικότητας σήμερα.

Οι «λύσεις» που δίνονται ένθεν κακείθεν δεν μας πείθουν, δεν ανοίγουν τον φακό για να εξετάσουν όλη την χώρα, δεν βλέπουν την φάκα παρά μόνο το τυρί, δεν κοιτούν το δάσος, αλλά μόνο το δέντρο.

Για τον λόγο αυτό συγκροτήσαμε το «ΛΑΪΚΟ ΚΙΝΗΜΑ» και ελπίζουμε σε αυτό, ως τον φορέα της πραγματικής ανατροπής και αλλαγής.

3.         ΟΙ ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ ΤΟΥ «ΛΑΪΚΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ»

Πρώτα από όλα οφείλουμε να είμαστε προσεκτικοί στις κινήσεις μας και να εγκαταλείψουμε τις στενά οικονομίστικες θεωρήσεις. Το ζήτημα του χρέους  είναι κοινωνικό και ανθρωπιστικό, ταξικό και εθνικό ταυτόχρονα και αφορά την κοινωνική πτώχευση και πρώτιστα την καταστροφή της ζωής των ανθρώπων, την ατομική και κοινωνική αχρήστευσή τους, το αδιέξοδο.

Εργαλεία μας, πρέπει και οφείλουμε ως ένα βαθμό και σημείο που εμείς θα επιλέξουμε, θα πρέπει δυστυχώς να είναι και κάποιες συστημικές παραδοχές και αξίες, ώστε να διαμορφωθεί εντός και εκτός Ελλάδας ένα κλίμα ουσιαστικής στήριξης και υποστήριξης των δικαίων του Ελληνικού λαού. Το ίδιο είναι αναγκαίο για να εννοήσει ευχερέστερα ο λαός μας τα δίκαιά του.

Α.        Το πρώτο μέλημα μιας πραγματικά πατριωτικής κυβέρνησης του ελληνικού λαού, αλλά και κάθε Ελληνα είναι ο από κάθε άποψη και σκοπιά έλεγχος του χρέους. Αποτελεί αναφαίρετο δικαίωμα κάθε οφειλέτη και κυρίως καθενός που μετέχει σε μία συλλογικότητα, όπως είναι το ελληνικό κράτος, να γνωρίζει τι τελικά έλαβε και τι πληρώνει. Ιδίως με τους όρους που υφίσταται ένα τεράστιο χρέος στην Ελλάδα της απόλυτης αδιαφάνειας, των σκοτεινών συμφερόντων, της «κουρτίνας» που δεν διαπερνά το φώς της γνώσης και της αλήθειας, αλλά και με βάση όσα βλέπουμε να υφίστανται γύρω μας. Διότι, εάν τα δις του χρέους τα βλέπανε να ρέουν γύρω μας, σε σχολεία, νοσοκομεία, λιμάνια, πλατείες και άλλες υποδομές, θα ήμασταν ηθικά τουλάχιστον πεπεισμένοι, ότι τα ποσά του χρέους έχουν μία πραγματική βάση. Αντίθετα, αυτό που βλέπουμε στην Ελλάδα είναι εγκατάλειψη και απουσία, έλλειψη ακόμα και στοιχειωδών και αυτονόητων υποδομών και λειτουργιών. Αρα αυτόθροο είναι το συμπέρασμα πως κάτι συμβαίνει, κάτι δεν πάει καλά !!!.  Με τόσα χρήματα (χώρια οι ευρωπαϊκές επιχορηγήσεις), άλλη θα έπρεπε να είναι η εικόνα της Ελλάδας.

Το επόμενο συμπέρασμα είναι ή ότι τα λεφτά δεν ήλθαν ποτέ στην χώρα ή ότι κάποιοι τα διασπάθισαν ή ότι συνέβησαν και τα δύο. Οποιαδήποτε σοβαρή, έντιμη και εν τέλει πατριωτική κυβέρνηση όφειλε να έχει εξετάσει και τα δύο ενδεχόμενα και η δική της πρωτοβουλία είναι αναγκαία για να δώσει κύρος ημεδαπό και διεθνές στις διαδικασίες ελέγχου.  Επειδή καμία τέτοια διάθεση δεν δείχνουν, αυτός είναι και ένας καλός επιπλέον λόγος και για να υποπτευόμαστε πως κάτι συμβαίνει και για να τους διώξουμε από την εξουσία. Η απροθυμία και η άρνησή τους να προβούν στα αυτονόητα αποτελεί σοβαρότατη ένδειξη συμμετοχής του πολιτικού συστήματος σε απάτη ή απιστία εις βάρος του ελληνικού λαού.

Ο έλεγχος του πραγματικού χρέους, πρέπει για ευνόητους λόγους να γίνει από τουλάχιστον τρεις (3) διαφορετικές επιτροπές, με διεθνή συμμετοχή, στην οποία θα μετέχουν όχι μόνο οικονομολόγοι, αλλά και νομικοί, πολιτικοί και άλλοι, επιφανείς αλλά και άνθρωποι από το λαό που έχουν μία ελάχιστη σχετική γνώση. Είναι σαφές ότι κάποιοι μπορούν να εκφοβιστούν ή να εξαγοραστούν, για τον λόγο αυτό οι επιτροπές πρέπει να είναι και πολλές και πολυμελείς. Αυτές οι επιτροπές πρέπει να καταλήξουν σε ανεξάρτητα μεταξύ τους πορίσματα για το πραγματικό ύψος του χρέους, ελέγχοντας εάν και ποια ποσά τελικά εκταμιεύτηκαν προς τα κρατικά ταμεία (πως, πότε και που), εάν και ποια ποσά αποτελούν κεφάλαια δανεισμού και ποια έξοδα και τόκους και τι είδους τόκους (κεφαλαιοποιήσεις, ανατοκισμούς κλπ.). Η εκτίμησή μας μέχρι σήμερα δείχνει ότι τα πραγματικά κεφάλαια των δανεισμών είναι γύρω στο 30% (εκτιμούμε ως ανώτερο δυνατό το ποσοστό 37%) και τα υπόλοιπα είναι παράνομοι και καταχρηστικοί τόκοι και έξοδα – προμήθειες. Αυτή είναι η καταρχήν εκτίμησή μας και προφανώς αυτό θέλουν να κρύψουν κάποιοι που είναι ή νοιώθουν ένοχοι και συνένοχοι, αλλιώς το πρώτο που όφειλαν να πράξουν ήταν και είναι ο πλήρης και εκ βάθρων έλεγχος του χρέους. Οφειλαν να προβούν σε πλήρη επανέλεγχο του ειδεχθούς χρέους και των συμβάσεων που υπογράφτηκαν έως 20 και 30 χρόνια πριν, πηγαίνοντας στην βάση του, όσο πίσω χρονικά και εάν είναι αυτή.

Εμπιστοσύνη σε διεθνείς οργανισμούς για να διενεργήσουν το έλεγχο δεν έχουμε. Γνωρίζουμε καλά τις επιρροές και τα λόμπυ σε αυτούς.

Τα πορίσματα θα πρέπει να εκτιμηθούν ουσιαστικά και νομικά, ώστε να υπάρξουν δικαστικές διεκδικήσεις για την μείωση του χρέους σε νόμιμα και θεμιτά επίπεδα. Τα ίδια τα πορίσματα θα αποτελούν δικαίωση των λαών, χτύπημα στις διεθνείς άθλιες πρακτικές και θα δίνουν και το ηθικό δικαίωμα στον ελληνικό λαό να απαιτήσει την απομείωση ή την άρνηση του χρέους. Κάνουμε λόγο για άρνηση διότι τελικά ίσως να αποδειχθεί πως μας οφείλουν επιστροφή χρηματικών ποσών: ότι έχουμε δώσει περισσότερα από όσα δικαιούνται κάποιοι.

Β.        Παράλληλα και ταυτόχρονα με την άρνηση του χρέους θα πρέπει να ξεκινήσει ο εσωτερικός ποινικός και διοικητικός έλεγχος των υπευθύνων, αλλά και η ουσιαστική λογοδοσία για τα πεπραγμένα και για τους χειρισμούς. Είναι αδιανόητο να μην έχει λογοδοτήσει κανείς, είτε μετείχε ενεργά στα δανειακά εγκλήματα, είτε τα απέκρυπτε είτε μας αποκοίμιζε.

Ολοι οι ανωτέρω έχουν ένα βαθμό συμμετοχής ή συνέργειας στα εγκλήματα εις βάρος του ελληνικού λαού και πρέπει να λογοδοτήσουν στην δικαιοσύνη και στον ελληνικό λαό. Όπως και πρέπει να λογοδοτήσουν ως διαχειριστές και επί της ουσίας των ενεργειών και επιλογών τους. Ως αδικήματα, αυτά της απάτης και της απιστίας, βρίσκονται στην πρώτη γραμμή και θα πρέπει να οδηγηθούν οι υπαίτιοι στην δικαιοσύνη και να καταδικαστούν, παρά τον αντισυνταγματικό νόμο περί ευθύνης υπουργών. Αντίστοιχα μπορούν να ευσταθήσουν και κατηγορίες για ξέπλυμα μαύρου χρήματος. Ας καταστούν κατηγορούμενοι, ας απολογηθούν, ας καταδικαστούν οι ένοχοι και ας προσφύγουν μετά στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων για παράνομες διώξεις και καταδίκες με μεταγενέστερο δυσμενέστερο ποινικό νόμο (υπάρχει απάντηση και για ένα τέτοιο ισχυρισμό τους). Η διαδικασία αυτή και θα αποδείξει και θα λυτρώσει και θα αποκαθάρει ως αναγκαία «κάθαρσις» αρχαιοελληνικής τραγωδίας την κοινωνία. Θα καταδείξει στην Ελλάδα και στο εξωτερικό τους ένοχους και θα αποκαθάρει από τις ενοχές τον διαπομπευόμενο ελληνικό λαό.

            Είναι βέβαια ευνόητο ότι οι ανωτέρω διαδικασίες θα πρέπει να γίνουν από μια κυβέρνηση που θα ανήκει πραγματικά στον ελληνικό λαό και όχι στο σάπιο πολιτικό καθεστώς που ευθύνεται για όλα τα ανωτέρω.

            Με τις διαδικασίες αυτές ξεκινά και εξελίσσεται η διαδικασία νόμιμου προσδιορισμού του χρέους, αποκάθαρσης της κοινωνίας και εν τέλει απελευθέρωσης της ελληνικής κοινωνίας, διότι είναι βέβαιο πως και υπόδουλη είναι και σκληρότερη υποδούλωση απεργάζονται οι ίδιοι οι υπεύθυνοι για τα εγκλήματα του χρέους κύκλοι. Είναι δε βέβαιο ότι το χρέος δεν είναι πραγματικό και νόμιμο.

Γ.         Ταυτόχρονα με τις πιο πάνω διαδικασίες και ευθύς εξαρχής, θα πρέπει να καταγγελθούν και να παύσουν να ισχύουν οι αντισυνταγματικοί όροι των δανειακών συμβάσεων – μνημονίων. Αυτοί που θέτουν υπό συνταγματική κηδεμονία την χώρα και παραδίδουν και τις τρεις συνταγματικές εξουσίες (εκτελεστική, νομοθετική, δικαστική) στα χέρια των δανειστών, αλλά και αυτοί που καθιστούν υπέγγυα για τα δάνεια την ανεκχώρητη ή κοινόχρηστη περιουσία του κράτους. Το νομικό πλαίσιο της απαγόρευσης της κατάχρησης δικαιώματος είναι επαρκέστατο για να γίνουν όλα τα ανωτέρω και εφαρμόζεται στο σύνολο των εννόμων τάξεων του πλανήτη και στις διατάξεις του διεθνούς δικαίου. Τα ανωτέρω συγκροτούν ένα νομικό και ουσιαστικό πλαίσιο πλεονεκτημάτων ουσίας για τον ελληνισμό, ένα πραγματικό οπλοστάσιο. Προτάσεις όπως η παράλληλη έκδοση από το κράτος ανταλλακτικής μονάδας δίνουν ζωή και την δυνατότητα δράσης για τα επόμενα χρόνια. Μετά θα μπορούμε ως λαός ψύχραιμα να αποφασίσουμε για την θέση και την πορεία της χώρας.

            Το πώς θα προχωρήσει η Ελλάδα με ασφάλεια σε ένα τέτοιο περιβάλλον, το έχουμε επίσης επεξεργαστεί στο ΛΑΪΚΟ ΚΙΝΗΜΑ και είναι έτοιμο, επεξεργασμένο, πολύπλευρο και πολυσύνθετο ένα σχέδιο ουσιαστικής αναμόρφωσης της χώρας, το Ελληνικό Μοντέλο κοινωνίας και ζωής. Αφορά την ζωή του ανθρώπου ακόμα και πριν γεννηθεί και την οργάνωση της κοινωνίας σε ουσιαστική βάση. Η αξιοποίηση των ταλέντων και των δυνατοτήτων των Ελλήνων και η υλοποίηση της θέλησής τους σε εργασιακό επίπεδο αποτελούν επίσης άξονες πολιτικής κοινωνικού μετασχηματισμού. Το πλαίσιο αυτό, που είναι ουσιαστικά το κλειδί της επιβίωσης του ελληνισμού (ίσως και του πλανήτη) θα δοθεί στην δημοσιότητα τμηματικά τις επόμενες ημέρες. Είναι απλό, κατανοητό, συγκεκριμένο και πάνω από όλα εφαρμόσιμο και αποτελεσματικό άμεσα, σε ελάχιστο χρόνο.

Δ.        Ένα βασικό κομμάτι σύνθετης πολιτικής και νομικής αντιμετώπισης του χρέους που εισάγει το ΛΑΪΚΟ ΚΙΝΗΜΑ και το διαφοροποιεί από οικονομολογικές αναλύσεις που ασχολούνται μόνο με το τι είναι το χρέος και όχι με την συνολική αντιμετώπισή του, είναι το ζήτημα της διαφορετικής εκτίμησης και θεώρησης του χρέους. Το χρέος σήμερα εμφανίζεται μόνο ως χρηματικό, μόνο ως οικονομική απαίτηση. Η θεώρηση του κινήματος είναι πως το χρέος και η θεώρησή του θα πρέπει να μεταβληθεί σε κοινωνική – ανθρωπιστική. Τότε, όχι μόνο θα αποτελεί πραγματική αποτύπωση της ζοφερής πραγματικότητας, αλλά και θα παρέχει την δυνατότητα επίκλησης θεμελιωδών ανθρωπίνων δικαιωμάτων αναγνωρισμένων παγκοσμίως από το διεθνές δίκαιο.

Οποιοδήποτε Δικαστήριο ή διεθνής οργανισμός στον οποίο τυχόν θα συρθούμε αρνούμενοι καταβολές επί επαχθών παρανόμων δανείων (η έρευνα θα καταδείξει πια από τα δάνεια είναι παράνομα και επαχθή) ή θα προσφύγουμε για την ακύρωση ή την ρύθμισή τους, είναι βέβαιο ότι δεν μπορεί να ξεπεράσει και θα πρέπει να σταθμίσει τον τεθέντα χαρακτήρα του χρέους ως ανθρωπιστικού – κοινωνικού και να μας δικαιώσει για ένα ή για κάποιους από τους λόγους που θα προκύπτουν.

            Μέχρι τότε οφείλουμε να προστατεύσουμε την Ελλάδα και τον εαυτούς μας: τον ελληνικό λαό και να διώξουμε την κομματική φαυλοκρατία.

Οφείλουμε να συνταχθούμε κάτω από την σημαία του λαϊκού κινήματος και να προχωρήσουμε όντας αποφασισμένοι, αιφνιδιάζοντας, ανατρέποντας, μη ανακοινώνοντας πως, πότε και ποιες κινήσεις θα γίνουν στην σκακιέρα της μάχης για το χρέος. Οι λογικές και οι κινήσεις του αιφνιδιασμού πρέπει να ανήκουν σε εμάς καθώς ανοίγουμε ένα ουσιαστικό πόλεμο στον οποίο πρέπει να έχουμε την πρωτοβουλία των κινήσεων και την φαντασία στην δράση. Εάν συναντήσουμε τείχη απροσπέλαστα υπάρχουν λύσεις όπως αυτή που είχα προτείνει πέρυσι. Απλά ας σκεφτούμε και ας θέσουμε εμείς τους όρους της πορείας μας.

           

Η συζήτηση στο blog συνεχίζεται ... 
http://laikometopo.blogspot.com/
 
==========================
"O σιωπών δοκεί συναινείν"