Ὁ παρακάτω μονόλογος εἶναι ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΟΣ!!!!
Ἀκριβῶς γιὰ αὐτοὺς τοὺς μονολόγους λατρεύω τὸν Στάθη Ψάλτη.
Τὸν γνώρισα στὸν
«συμβολαιογρᾶφο» ὅταν ἤμουν παιδί, καὶ τὸν «μίσησα» γιατὶ ἀπὸ τότε
«ἔβγαζε» στὴν ἐπιφάνεια αὐτὸ τὸ κάτι, τὸ πράσινο σκουλήκι, ποὺ φώλιασε
πρὸ αἰώνων στὰ βάθη τῆς φυλῆς μας καὶ τὴν κατέτρωγε…
Σήμερα, τὸ πράσινο σκουλήκι
ἔχει γίνει δρᾶκος. Ὁ Ψάλτης, καὶ κάποιοι ἀκόμη, ὠς φαντάσματα τοῦ
παρελθόντος, μᾶς θυμίζουν πὼς τὸ κουπὶ μᾶς τὸ φόρτωσαν… Δὲν εἶναι δικό
μας. Τοὐλάχιστον ὄχι ὅσο δὲν προσμένουμε νὰ φθάσουμε στὴν Ἰθάκη μας.
Δειλοὶ κι ἄβουλοι ἀντάμα…
Βάρναλης… Συγκλονιστικός…
Δειλοὶ, μοιραῖοι κι ἄβουλοι ἀντάμα, προσμένουμε ἴσως κάποιο θαῦμα… Ὄχι κυρίες καὶ κύριοι! Ἂς πάψῃ ἡ προσμονή κι ἂς γίνουμε ἐπί τέλους ἐμεῖς τὸ ΘΑΥΜΑ!!! Τὸ δικαιούμαστε.
Ἀπό τὴν ἀγαπημένη φίλη Ἑλένη ποὺ τὴν ὑπερευχαριστῶ!
Υ.Γ. Σήμερα ὀ Στάθης Ψάλτης
εἶναι ἴσως ἀπὸ τοὺς λίγους, πάρα πολὺ λίγους, καλλιτέχνες ποὺ ἐκτιμῶ.
Ξεπέρασα τὸ ἀρχικό «σόκ» καὶ συνειδητοποίησα τὶς ἀλήθειες του.
Μες στην υπόγεια την ταβέρνα,
και κάπου εφτυούσε καταγής,
ω! πόσο βάσανο μεγάλο
το βάσανο είναι της ζωής!
Οσο κι ο νους αν τυραννιέται
άσπρην ημέρα δε θυμιέται!
(Ηλιε και θάλασσα γαλάζα
και βάθος του άσωτου ουρανού,
ω! της αυγής κροκάτη γάζα
γαρούφαλλα του δειλινού,
λάμπετε-σβήνετε μακριά μας,
χωρίς να μπείτε στην καρδιά μας!)
Του ενού ο πατέρας χρόνια δέκα
παράλυτος - ίδιο στοιχιό
του άλλου κοντόμερη η γυναίκα
στο σπίτι λιώνει από χτικιό,
στο Παλαμίδι ο γυιός του Μάζη
κ' η κόρη του γιαβή στο Γκάζι.
-Φταίει το ζαβό το ριζικό μας!
-Φταίει ο θεός που μας μισεί!
-Φταίει το κεφάλι το κακό μας!
-Φταίει πρώτ' απ' όλα το κρασί!
"ποιος φταίει; Ποιος φταίει;... κανένα στόμα
δεν τόβρε και δεν τόπε ακόμα.
Ετσι, στην σκοτεινή ταβέρνα
πίνουμε πάντα μας σκυφτοί,
σαν τα σκουλήκια κάθε φτέρνα
όπου μας εύρει, μας πατεί:
δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα!
προσμένουμε, ίσως, κάποιο θάμα!
Κώστας Βάρναλης - Οι μοιραίοιΜες στην υπόγεια την ταβέρνα,
μες σε καπνούς και σε βρισιές,
(απάνου εστρίγγλιζε η λατέρνα)
όλη η παραία πίναμε εψές,
εψές, σαν όλα τα βραδάκια,
να πάνε κάτου τα φαρμάκια.
Σφιγγόταν ο ένας πλάι στον άλλοκαι κάπου εφτυούσε καταγής,
ω! πόσο βάσανο μεγάλο
το βάσανο είναι της ζωής!
Οσο κι ο νους αν τυραννιέται
άσπρην ημέρα δε θυμιέται!
(Ηλιε και θάλασσα γαλάζα
και βάθος του άσωτου ουρανού,
ω! της αυγής κροκάτη γάζα
γαρούφαλλα του δειλινού,
λάμπετε-σβήνετε μακριά μας,
χωρίς να μπείτε στην καρδιά μας!)
Του ενού ο πατέρας χρόνια δέκα
παράλυτος - ίδιο στοιχιό
του άλλου κοντόμερη η γυναίκα
στο σπίτι λιώνει από χτικιό,
στο Παλαμίδι ο γυιός του Μάζη
κ' η κόρη του γιαβή στο Γκάζι.
-Φταίει το ζαβό το ριζικό μας!
-Φταίει ο θεός που μας μισεί!
-Φταίει το κεφάλι το κακό μας!
-Φταίει πρώτ' απ' όλα το κρασί!
"ποιος φταίει; Ποιος φταίει;... κανένα στόμα
δεν τόβρε και δεν τόπε ακόμα.
Ετσι, στην σκοτεινή ταβέρνα
πίνουμε πάντα μας σκυφτοί,
σαν τα σκουλήκια κάθε φτέρνα
όπου μας εύρει, μας πατεί:
δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα!
προσμένουμε, ίσως, κάποιο θάμα!
==========================
"O σιωπών δοκεί συναινείν"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
To μπλόκ " Στοχσμός-Πολιτική" είναι υπεύθυνο μόνο για τα δικά του σχόλια κι όχι για αυτά των αναγνωστών του...Eπίσης δεν υιοθετεί απόψεις από καταγγελίες και σχόλια αναγνωστών καθώς και άρθρα που το περιεχόμενο τους προέρχεται από άλλες σελίδες και αναδημοσιεύονται στον παρόντα ιστότοπο και ως εκ τούτου δεν φέρει οποιασδήποτε φύσεως ευθύνη.