Το κίνημα των “Αγανακτισμένων”

από τον Ψυχίατρο 

Παρακολουθώ όλες αυτές τις μέρες τη μαζική κινητοποίηση των «Αγανακτισμένων» και, όπως φαντάζομαι και άλλοι, έχω κάποιες παρατηρήσεις:
Στο κίνημα των «Αγανακτισμένων» διακρίνω τα εξής χαρακτηριστικά:
Πρώτον, βρίζουν όλους τους πολιτικούς χαρακτηρίζοντάς τους διεφθαρμένους και κλέφτες. Αυτό όμως είναι αφοριστικό Δεν είναι όλοι ίδιοι. Ο Σαμαράς για παράδειγμα έμεινε εκτός εξουσίας για δεκαπέντε χρόνια. Η Παπαρήγα και ο Τσίπρας δεν κυβέρνησαν ποτέ άμεσα, δεν άσκησαν εξουσία. Δεύτερον, πρέπει να συμφωνήσω με τον Πάγκαλο που είπε πως δεν υπάρχει σαφής ιδεολογία και οι «Αγανακτισμένοι» προέρχονται από αποκλίνοντες χώρους και με διαφορετικές εμπειρίες χωρίς πολιτική πείρα.  ...
Ο Πάγκαλος βολεύεται και χαίρεται με αυτή τη διαπίστωση, εγώ σαν Έλληνας πολίτης ξεβολεύομαι και θλίβομαι. Αλλά είναι η πικρή αλήθεια.
Οι “Αγανακτισμένοι” αντιλαμβάνονται διαφορετικά τα πράγματα, και τελικά καταλαβαίνει ότι θέλει ο καθένας. Δεν θέλουν, πιστεύω, να δεχτούν την – για μένα – προφανή διαπίστωση, ότι πρέπει να υπάρξει format στο σκληρό της Ελληνικής κοινωνίας και επανεκκίνηση στην επίπλαστη ευμάρεια που πέρασε αυτή η χώρα με δανεικά ή με ξένα λεφτά.
Με άλλα λόγια, έχοντας συζητήσει με πολύ κόσμο, διαπίστωσα το εξής:
Δεν υπάρχει κύριο αίτημα.
Αντίθετα υπάρχουν πολλά, ασαφή και αντιφατικά αιτήματα.
Επιπλέον, σαν συγκερασμό της πρώτης και δεύτερης παρατηρήσεως, οι στόχοι είναι λάθος.
Σα να φαίνεται ότι δεν έχουν καταλάβει ότι το πολιτικό προσωπικό αυτής της χώρας είναι πιόνια άλλων, ακόμη και των δημοσιογράφων.
Ο όποιος προβεβλημένος δημοσιογράφος έχει περισσότερη δύναμη από τον όποιο βουλευτή.
Άρα, όταν μουτζώνουν τη Βουλή η στόχευση είναι λανθασμένη.
Οι πραγματικοί ένοχοι βρίσκονται πίσω από την κουρτίνα.
Τρίτον, οι «Αγανακτισμένοι», μέχρι στιγμής τουλάχιστον, δεν δείχνουν να θέλουν να καταφύγουν σε βίαιες πράξεις.
Η εξέγερση είναι ανώδυνη.
Χωρίς να θέλω να προτρέψω κανέναν σε βιαιοπραγίες, αυτό επιβεβαιώνει ότι οι συμμετέχοντες έχουν ακόμη κάποιο λίπος, λιγότερο ίσως από όσο φαντάζεται η Τρόϊκα, να κάψουν..
Γιατί απλά, όσοι έχουν υποχρεώσεις που τρέχουν και τους κυνηγούν, δεν έχουν χρόνο για τέτοιες πολυτέλειες γιατί πρέπει να δουλεύουν δύο και ενίοτε και τρεις δουλειές για να εξασφαλίσουν τον επιούσιο.
Τέταρτον, πιστεύω πως σε μεγάλο βαθμό η επιτυχία του κινήματος έγκειται στο γεγονός ότι οι Ισπανοί έθιξαν τον εγωισμό των Ελλήνων.
Όπως άλλωστε πολλοί συμμετέχοντες έχουν ισχυριστεί, έπρεπε να έχουν βγει στους δρόμους νωρίτερα, όταν π.χ. άρχισε το Μνημόνιο 1, όταν τα έμμισθα παπαγαλάκια των ΜΜΕ καταφανώς κορόιδευαν τον κόσμο, όταν ο Στρος-Καν είπε ότι είμαστε μέσα στα σκατά, όταν άρχισε να αποδεικνύεται ότι η Κυβέρνηση είχε πλάνο για το ξεπούλημα.
Σημειώστε επίσης πόσες φορές οργανωμένοι οπαδοί Ανωνύμων Εταιριών έχουν βγεί στο δρόμο επειδή θεωρούν ότι θίγονται τα συμφέροντα των Εταιριών αυτών.
Πέμπτον, η δήλωση της Παπαρήγα ότι «το σύστημα δε φοβάται από τέτοιες συγκεντρώσεις.», και έκτον το γεγονός ότι η καθεστωτική προπαγάνδα προμοτάρει έντεχνα και υπέροχα μέσω των ΜΜΕ το γεγονός και ο κόσμος πηγαίνει.
Αν υπάρχει ένας πολιτικός φορέας που να ξέρει από αυτά, αυτός είναι το ΚΚΕ. Άρα η δήλωση αυτή έχει βάση και πρέπει να προβληματίσει.
Το προμοτάρισμα επίσης με υποψιάζει τα μάλλα.
Γιατί καθιστά το κίνημα εμμέσως πλην σαφώς, σαν χύτρα πιέσεως που ανοίγεις τη βαλβίδα για εκτόνωση.
Άρα το καθεστώς δεν αναμένει δυναμικές κινητοποιήσεις.
Έβδομον, και ίσως σημαντικότερον.
Ο σημερινός Έλληνας δεν έχει ψυχολογία θυσίας. Επί παραδείγματι, ο Μεταξάς είπε μεν το ΟΧΙ αλλά στα βουνά απέναντι στους Ιταλούς αποκαλύφθηκαν κάμποσοι απλοί Έλληνες ήρωες, από την παλλαϊκή επιστράτευση. Σήμερα, οι γενιές αυτές φαντάζουν ως μακρινή ανάμνηση.
Και για να δώσω ένα παράδειγμα καθ’ υπερβολή, δε βλέπω κάποιον να κάνει «ντου» στη Βουλή ζωσμένος εκρηκτικά, θυσιαζόμενος για τους υπόλοιπους.
Αυτό άλλωστε έχει φανεί και στο παρελθόν κατά τη διάρκεια συγκεντρώσεων. Χιλιάδες πολίτες αντί να κυνηγήσουν και να πιάσουν τους κουκουλοφόρους που καταστρέφουν κοινή περιουσία όπως το Πολυτεχνείο, τρομάζουν και διαλύονται ατάκτως.
Εν κατακλείδι, προκειμένου το κίνημα των «Αγανακτισμένων» να πιάσει τόπο και να μη καταλήξει σε κάποιο από τα γνωστά και καπελωμένα προοδευτικά καρναβάλια που δεν έχουν κανένα σκοπό και καμία ουσιαστική πρόταση απλώς μυρηκάζουν χιλιοειπωμένα πράγματα με στόμφο, πρέπει να αποκτήσει ηγεσία. Και μουτζαχεντίν. Με μούντζες σκέτες, δεν πρόκειται να γίνει τίποτε.
Ηγεσία η οποία θα καθορίσει συγκεκριμένη στόχευση, θα προβάλλει συγκεκριμένες απαιτήσεις και θα καταθέσει συγκεκριμένες προτάσεις. Αν αυτά δεν συμβούν τότε το κίνημα αυτό δεν θα αποκτήσει ποτέ ανταλλακτική πολιτική αξία και θα παραμείνει ένα πανηγύρι.
Πρέπει δηλαδή από κίνημα «Αγανακτισμένων» να μετουσιωθεί σε κίνημα «Απαιτούντων».
Πρέπει από κίνημα με ασαφή πολιτική και ιδεολογική κατεύθυνση να μετουσιωθεί σε κίνημα απαιτήσεων και να ευελπιστεί πως θα αποτελέσει εφαλτήριο για να αλλάξουν τα πολιτικοοικονομικά πράγματα προς όφελος των 4/5 της κοινωνίας.

 Olympiada

==========================
"O σιωπών δοκεί συναινείν"