Οι πάνω και οι κάτω: Ακριβώς όπως στα διαζύγια.. και οι δύο πλευρές έχουν απόλυτο δίκιο!!!

Το Σάββατο το βράδυ είχα μια καταπληκτική συζήτηση με ένα αγαπημένο παιδί, τον Κώστα. 

Με τον Κώστα συν-πολέμησα την Τετάρτη 11 Μάη. Ήμασταν από τους τελευταίους που έφυγαν από την καθιστική διαμαρτυρία. 

Αυτό το αγαπητό παιδί ανήκει στους κάτω, εγώ στους πάνω, θα δώσω τη συζήτηση όπως ακριβώς διημείφθη, σε αντιπαράθεση: 

Κώστας (λαική συνέλευση)	Εγώ (όχλος)
(Μόλις είχε φτάσει στην πλατεία και με ρωτάει) Τι συνέβη, άκουσα ότι έγινε τσακωμός, επειδή μια ομάδα έπαιξε κρίκετ.	Άστα, η λαική συνέλευση αποφάσισε ότι πρέπει να γιορτάσει το αντιρατσιστικό και έφερε αλλοδαπούς να παίξουν κρίκετ πάνω στην πλατεία.
Ε, και πού είναι το κακό;	Κάτσε βρε φίλε μου, δεν ρώτησαν κανέναν. Και επειδή αυτό με τους ρατσιστές είναι θέμα, ας το δούμε αντικειμενικά. Εγώ δεν είμαι ρατσίστρια αλλά σήμερα αγωνιζόμαστε για τη χώρα. Όταν θα τελειώσει όλο αυτό, μόνοι μας θα κάτσουμε με τα χεράκια μας να την ξαναφτιάξουμε από την αρχή. Και όλοι οι άνθρωποι θα πάνε στην χώρα τους για να φτιάξει ο καθένας τη δική του. Εκεί θα καταλήξει, είναι λάθος να φεύγει κάποιος από την χώρα του όταν υπάρχει πρόβλημα. Κι εγώ όταν άρχισε το δικό μας νταβαντούρι σκέφτηκα να φύγω. Αν όμως φεύγουν οι άξιοι τελικά ρημάζουν τις χώρες οι άχρηστοι. Λένε ότι υπάρχει δικαιολογία για τους πολιτικούς πρόσφυγες. Θα σου πω για μένα, τους έχω κάνει μηνύσεις, τους έχω πολεμήσει με όλους τους τρόπους. Όταν άρχισα τον αγώνα ήξερα ότι μπορεί να συλληφθώ ή και να με σκοτώσουν. Το ήξερα. Για να το πάρω απόφαση σημαίνει ότι δεν με νοιάζει. Αν δεν ήθελα να πάθω κάτι κακό δεν θα άρχιζα καν τον αγώνα.
Κάτσε λίγο, δεν είναι λάθος αυτά που λες αλλά πολύ μίλησες. Το θέμα είναι πού βρίσκεις το κακό στο να υπάρχουν κι οι ξένοι εκεί δίπλα; Σε τι ενοχλούν;	Μα δεν με πειράζει αυτό, το θέμα είναι ότι δεν ρώτησαν.
Γιατί λες ότι δεν ρώτησαν, όλους τους καλούν να πάνε κάτω να ψηφίσουν. Μπορούσες να πας να το καταψηφίσεις αφού διαφωνείς.	Μα όποιος πάει να διαφωνήσει εκεί πέρα, πέφτουν να τον φάνε. Εγώ προσωπικά πήγα να τους πω να κλείσουν τα μεγάφωνα από το πάνω μέρος της πλατείας γιατί ενοχλούν και έγινε χαμός. Δεν σε αφήνουν καν να μιλήσεις.
Μα για να μπουν τα μεγάφωνα στη πλατεία ψήφισαν δεκάδες άτομα, δεν μπορείς να πας να τους πεις να τα κλείσουν. Αυτό είναι φασιστικό.	Μα βρε φίλε μου αν θέλω δεν μπορώ να κατέβω να ακούσω τις ομιλίες; Για να μην κατεβαίνω σημαίνει ότι δεν θέλω. Αν δεν θέλουν οι πάνω ν' ακούν, πώς βρίσκεις σωστή την απόφαση που παίρνουν οι κάτω;
Αυτό είναι το πρόβλημά σου, χωρίζεις τους  πάνω με τους κάτω. Μα όσοι είναι πάνω και διαμαρτύρονται μουτζώνοντας, έρχονται μετά κάτω και ψηφίζουν.	Μα τι μου λες βρε αγόρι μου, ποιος κατεβαίνει κάτω; Εγώ σου μιλάω για τον ανένταχτο, αυτόν που βγαίνει χωρίς κάλεσμα, χωρίς αρχηγό, για το ραντεβού που δόθηκε από τον “κανένα” στο διαδίκτυο.
Μα το ραντεβού του “κανένα”, από τη λαική συνέλευση βγήκε.	Ναι, το είχα πει παλαιότερα, στο τέλος θα βγει η αριστερά και θα πει ότι αυτή ένωσε τον λαό..
Ποια αριστερά, κάτω υπάρχουν τα πάντα, δεξιοί αριστεροί, αναρχικοί.	Δεν θέλω βρε αγόρι μου να μπω σε ομάδα, δεν θέλω να με οργανώσει κάποιος, δεν θέλω να λύσω τα προβλήματα της κυβέρνησης, θέλω μόνο να εισακούγομαι. Δεν με νοιάζει ποιος θα κυβερνάει, αν κυβερνάει. Όποιος είναι πάνω, θέλω απλά να με ακούει. Και σε ρωτάω, αν εγώ θέλω απλά να μείνω εδώ, μέχρι να εισακουστώ, γιατί να με ενοχλείς; Εγώ σε ενοχλώ με την διαμαρτυρία μου; Γιατί νομίζεις ότι όλο και λιγοστεύει ο κόσμος από την πλατεία;
Ε, καλά αυτό το είχαμε προβλέψει. Άρχισαν οι καλοκαιρινές διακοπές.	...................................

(Ακριβώς όπως στα διαζύγια. Δεν μπορείς να πεις για κανέναν ότι έχει περισσότερο ή λιγότερο δίκιο).

Περιττό να πω βέβαια ότι κάθε φορά που απαντούσαμε μέναμε αποσβωλομένοι ο ένας με την  απάντηση του άλλου.

Όταν έφυγε ο Κώστας μού έμεινε μια βαθειά θλίψη. Δεν μπορούσα να καταλάβω πώς φτάσαμε να μην έχουμε σημείο κοινό. Κι ενώ είναι τόσο καλό παιδί, αγνός αγωνιστής, χωρίς ιδίον όφελος, καμία πονηρία, καμία κακή πρόθεση. Έσπασα το κεφάλι μου.. Σκέφτηκα την ημέρα που συν-πολεμήσαμε, τότε που ενώ δεν τον είχα ξαναδεί, τον πόνεσα και τον εκτίμησα τόσο πολύ, δεν υπήρξε καμία διαφωνία, πλήρης ταύτιση. Ποιοι ήταν οι λόγοι που τότε μπορέσαμε να αγωνιστούμε τόσο αρμονικά, όλοι διαφορετικοί, άγνωστοι άνθρωποι, μαζί στο ίδιο τερέν;

Οι λόγοι:

1. Δεν ασχοληθήκαμε καθόλου με τις πεποιθήσεις των υπολοίπων. Δεν ρωτήσαμε τι θεό πιστεύει ο διπλανός μας, αν προτιμά το κρέας ή τα λαχανικά, αν προτιμά θάλασσα ή βουνό κλπ.

2. Δεν πήρε κανείς τον λόγο να μας κάνει διάλεξη. Ή, τώρα που τα ξαναφέρνω στη μνήμη.. κάποιος πήγε να αρχίσει ένα λογύδριο και τον σταματήσαμε γιατί το θεωρήσαμε πολύ βαρετό.

3. Κανείς δεν θεωρούσε ευατόν σοφότερο από τους υπόλοιπους για να τους πει τι θα κάνουν, να τους καθοδηγήσει, να ελέγξει την ομήγυρη. Όλοι σέβονταν τον συναγωνιστή τους, τον θεωρούσαν ισότιμη μονάδα και δεν του επιβάλλονταν.

4. Κανείς δεν ενόχλησε, ούτε ενοχλήθηκε από κανέναν γιατί κανείς δεν πέρασε τα όρια. Κανείς δεν επιβάρυνε με την στάση του, τη συμπεριφορά του, τον αγώνα του άλλου.

5. Από τη στιγμή που δεν “κατασκευάσαμε” διαφορές, έμεινε μόνο ότι είχαμε κοινό. Ο αγώνας.

Επειδή το ζήτημα δεν είναι ποιος έχει δίκιο, αλλά να κερδίσουμε. Επειδή νιώθω ότι δεν υπάρχει κακή πρόθεση, παρά μόνο μονομερώς εστιασμένο οπτικό. Θα μπορούσαμε να δοκιμάσουμε να θέσουμε αυτούς τους δημοκρατικούς κανόνες (που δοκιμάστηκαν επιτυχώς) και/για να εφαρμοστούν απ' όλους. Θα δεις τελικά ότι δεν θα χρειαστεί να βγάλουμε διαζύγιο.

Ένας από το πλήθος

==========================
"O σιωπών δοκεί συναινείν"