"Πάλης ξεκίνημα", "η μόνη μας ελπίδα" και άλλες "επιστημονικές" αναλύσεις

 Γράφει ο Γιώργος Σαρρής

Διαβάζω εδω και μέρες αναλύσεις από πολλές πλευρές γύρω από το ζήτημα των πλατειών.
Οι ανησυχίες είναι πολλές, δικαιολογημένες και θεμιτές.
Ανήκω και εγώ σε αυτούς που ανησυχούν για τα όσα συμβαίνουν στις πλατείες και έχω πολλές φορές μιλήσει για αυτά που δεν μου αρέσουν.
Υπάρχουν όμως πολλές διαφορες αναμεσα στη δική μου άποψη και σε εκείνην που τελικά απορρίπτει την όλη κινητοποίηση σχεδον ως επιζήμια.
Η κινητοποίηση των πλατειών είναι μια εξίσωση πολλών αγνώστων και επομένως δεν λύνεται με τρόπο μαθηματικό και επιστημονικό όσο κι αν προσπαθήσει κανείς.
Οσο κι αν επιστρατευθούν γνωσεις μαρξιστικές, λενινιστικές, υπαρξιακές κλπ. δεν θα μπορέσει να δοθεί καθαρό και ανανμφισβήτητο αποτέλεσμα. Το να αναλύουμε λοιπόν το φαινόμενο με βάση κάποιους αξονες για τους οποίους έχουμε αναφορές και να αφήνουμε έξω τόσους πολλούς άλλους για τους οποίους τα στοιχεία δεν επαρκούν κάθε άλλο παρα επιστημονικός τρόπος είναι. Το μόνο που καταφέρνουν όσοι το επιχειρούν είναι να χάνουν χρήσιμο χρόνο που θα μπορούσαν να επενδύσουν σε ζυμώσεις κινηματικές εντός και εκτός πλατειών. ...

Η κατασταση στις πλατείες μοιάζει επιστημονικά με αυτό που ονομάζεται "τυρβώδης ροή"(π.χ. η ορμητική ροή των νερων του καταρράκτη με τα γνωστα χαοτικά χαρακτηριστικά) που αντι να προσπαθουμε απλά και μάταια να την αναλύσουμε θα ήταν πιο σωστο να δημιουργήσουμε ένα φράγμα ή ένα κανάλι λιγο πιο κάτω για να την χρησιμοποίησουμε με ωφελιμο τρόπο.

Οσο κι αν μοιράζομαι λοιπόν την αγωνία αυτων που τελικά απορρίπτουν τις πλατείες θα πω τα εξής.

1. Ειναι τρομερό λαθος να φέρνουμε τις συγκεντρώσεις στις πλατείες σε αντιπαράθεση με τα άλλα κινήματα. Ας βοηθήσουμε να λειτουργήσουν ενισχυτικά το ένα για το άλλο χωρίς φοβικά και περιττες ανησυχίες. Κανένας καινουργιος κόσμος δεν φτιάχτηκε ανησυχώντας.

2. Το φαινόμενο των πλατειών είναι άπλά ένας τρόπος δήλωσης της δυσαρέσκειας της  βουβής  μάζας που ως τωρα χρησιμοποιόταν σαν επιχείρημα του τύπου "ο λαός εγκρίνει τις μεταρρυθμίσεις".Με τη μαζική παρουσία στους δρόμους όλων αυτών των ανθρώπων το επιχείρημα πηγε σκουπίδια. Αρα σημείο πολύ θετικό.

3. Χωρίς να αποθεώνουμε την παρουσία στο δρόμο και να υποτιμούμε την ταξική πάλη στους χώρους δουλειάς δεν μπορεί να είναι αρνητικό το ότι ένα μεγάλο κομμάτι του κόσμου αποφασίζει να κάνει το βήμα και να βγεί στο δρόμο έστω και έτσι. Ο δρόμος είναι "σχολείο", πόσο μάλλον αν έρθει κάποια στιγμή η ώρα της σύγκρουσης που θα ξεκαθαρίσει πολλές αυταπάτες. Οι άνθρωποι που θα γυρίσουν σπίτι δεν θα είναι οι ίδιοι με αυτούς που ξεκίνησαν για την πλατεία.

4. Οι πλατείες σαν κινητοποίηση εννοείται πως δεν είναι "πάλης ξεκίνημα"  ούτε φυσικά η μόνη μας ελπίδα! Ειναι συνέχεια, εξέλιξη, εμπλουτισμός δράσης, μπόλιασμα με νεες μάζες και απόψεις. Η πάλη κατά των μέτρων, του μνημονίου κλπ. έχει αρχίσει εδω και πολύ καιρό με συγκλονιστικά συλλαλητήρια 100ντάδων χιλιάδων που όμως και αυτά δεν ήταν από μόνα τους ικανά να δώσουν λύση χωρίς την κινητοποίηση της μεγάλης μάζας του λαού που δείχνει τώρα να εμφανίζεται κουβαλώντας φυσικά στις πλατείες και όλες τις λάθος αντιλήψεις της.
5. Ενας από τους παράγοντες που έπαιξαν ρόλο στη εμφάνιση αυτού του φαινομένου ήταν η εμφανής ανεπάρκεια των γνωστών τρόπων έκφρασης της λαικής δυσαρέσκειας και η ανάγκη εμπλουτισμού τους.
6.Ειναι λάθος να παρουσιάζουμε τόσο έντονα και με ατράνταχτα επιχειρήματα τις υπαρκτές αδυναμίες και να περνάμε στο ντούκου τη ζωντάνια, την "ομορφιά" της πολύχρωμης μαζικής παρουσίας, τη χρησιμότητα της αυτενέργειας και της αυτοοργάνωσης που αναδύεται  και που θα μας είναι απόλυτα αναγκαια για την επιβίωση μας στο επομενο διάστημα.
6.Στην Ελλάδα όπου οι Ολυμπιακοί μαχαιρώνονται με τους Παναθηναικούς, και μόνο η συνύπαρξη τόσο διαφορετικών μεταξύ τους απόψεων και η ζύμωσή τους με ήρεμο και δημιουργικό τρόπο αποτελεί πολιτισμικό φαινόμενο και κατάκτηση.
7.Το να κρίνει κανείς το φαινόμενο των πλατειών λες και είναι μια συγκεκριμένη και κατασταλαγμένη άποψη με χαρακτηριστικά που δεν αλλάζουν ειναι τεραστιο λάθος. Στις πλατείες βρίσκονται όλες οι απόψεις σωστές και λάθος, σε διαρκή δυναμική, ζύμωση και πάλη μεταξύ τους με έναν τρόπο όμως πρωτοφανή και χρήσιμο.

Και σε μένα δεν αρεσουν οι αντισυνδικαλιστικές απόψεις (που όμως δεν περνάνε συνήθως η πάντα όπως λέγεται) ,και σε μένα δεν αρεσει το κλίμα εναντίον "όλων" των κομμάτων.
Οι κοινωνίες δεν μπορεί να αμφισβητηθεί οτι αποτελούνται από τάξεις με ταξικά συμφέροντα. Αυτα τα ταξικά συμφεροντα εκφράζονται μεσα από   κόμματα και ταξικές οργανώσεις ειτε με σωστό είτε με λάθος τρόπο. Το οτι κάποιοι αμφισβητούν την αναγκη της ύπαρξης τους δεν είναι καινούργιο φαινόμενο όμως. Καθε άλλο. Το καινούργιο όμως ίσως να είναι το εξής: Η δυνατότητα που δίνεται να αποκαλυφθεί οτι κάτω από την πιεση της κρίσης και το επικίνδυνο της έκβασής της, κάποιοι επιχειρούν όχι να αμφισβητήσουν τα κόμματα ή τα συνδικάτα, αλλά να ξεφορτωθούν τα ταξικά συνδικάτα καιγοντας και τα χλωρά μαζί με τα ξερά, να γλυτώσουν από τα κόμματα (η το κόμμα-ας μην το συζητήσουμε εδω) της εργατικής τάξης, και να θολώσουν τον ταξικό προσανατολισμό που πρέπει να πάρει αυτή η πάλη. Εδώ όμως χρειάζεται παρέμβαση.
Πάντως αυτή η αρνητική για τα κόμματα άποψη δεν είναι άποψη "των πλατειών των αγανακτισμένων" και των μικροαστών που τις γεμίζουν όπως λέγεται. Ειναι μια λάθος μεν άποψη που όμως υπάρχει μέσα σε ευρύτατα κοινωνικά στρώματα. Μια άποψη που έχει σίγουρα δικαιολογίες και που πρεπει να την ακούσουμε για να διορθωθούν πράγματα και τακτικές. Οι κομματικοί μηχανισμοί και των αριστερών κομμάτων πολλές φορές έχουν φερθεί με λάθος τρόπο και επομένως δεν είναι εντελώς εκτός τόπου και χρόνου οι δυσαρέσκειες.
Είναι όμως  σίγουρα μια άποψη που πρέπει να αντιμετωπισθεί μέσα στον κόσμο την ώρα που εκφράζεται και όχι μεσα από κομματικά έντυπα που μάλλον δεν εμπνέουν και πολύ αυτους που δεν αποτελούν το κοινό τους. Αρα και γι αυτό τον πολύ σοβαρό  λόγο η παρουσία αυτών που δεν συμφωνούν είναι μάλλον απαραίτητη. Αντι να "αλλάζουμε λαο" λοιπόν ας μπουμε μέσα του κι ας το παλέψουμε. Τη στιγμή που και ο Λένιν έλεγε ότι "παρεμβαίνουμε και στα αντιδραστικά συνδικάτα" δεν καταλαβαίνω την αριστερή άποψη που λέει να αφήσουμε τις πλατείες στην τύχη τους.

Κλείνοντας το κουραστικό αυτό άρθρο λέω το εξής.
Το κίνημα των πλατειών με όλα τα γνωστα χαρακτηριστικά του δεν είναι "Η ΛΥΣΗ" κόντρα σε άλλες. Δεν υποκαθιστά σαν "ΤΟ ΝΕΟ" κάποιες "ξεπερασμένες δομές". Γι αυτό ας μη ρίχνουμε νερό στο μύλο αυτής της αντιδραστικής συζήτησης που προωθούν πονηρά μερικοί επιχειρώντας να δημιουργησουν κόντρες και να πετάξουν έξω απο τις πλατείες χρήσιμες ταξικές δυνάμεις.

Το κίνημα των πλατειών είναι ένα βήμα προς την κινητοποίηση αδρανών λαικών στρωμάτων που χτυπιούνται σκληρά απο τη κρίση και είναι η θα είναι σε λίγο σε απόγνωση. Ενα βήμα προς την αναγκαία ριζοσπαστικοποίησή τους και τη συνάντησή τους με πιο συνειδητοποιημένες, ήδη ενεργοποιημένες και ριζοσπαστικες μάζες και δυνάμεις. Κι  όπως έλεγε κάποιος παλιος σοφός
"Όλες οι αποστάσεις χιλιάδων χιλιομέτρων ξεκινούν από ένα βήμα"
Ειναι ακόμη ένας τρόπος άμεσης και γρηγορης κινητοποίησης και αντίδρασης εναντια στην λαίλαπα των μέτρων που είναι απόλυτα αναγκαίος, και που παρ' όλο τον αντιφατικό του χαρακτήρα δίνει το στίγμα της καθολικής αντίθεσης του λαού απέναντι στις πολιτικές εξοντωσής μας. Αρκεί βέβαια να μην γίνεται αφορμή για καποιους να αποφευγουν τις ευθύνες τους δίνοντας το παρόν τα απογεύματα αλλά απέχοντας από τις απεργίες το πρωί λέγοντας στην πράξη ναι στην υποταγή.

Τέλος ακόμη κι αν όλα όσα συμβαίνουν αυτό τον καιρό είναι μια "αυταπάτη των αφελών και των παραπλανημένων"  ένας τρόπος υπάρχει μόνο για το ξεπέρασμά της.
Το ίδιο το πείραμα της ζωής.
Τότε μόνο θα καταλάβουμε οτι έχει φτάσει η ώρα να κάνουμε το επόμενο βήμα παίρνοντας  μαζί μας κάθε χρήσιμη εμπειρία.

==========================
"O σιωπών δοκεί συναινείν"