Μπορεί και πρέπει η Δικαιοσύνη να είναι τυφλή, οφθαλμός της όμως είναι ο εισαγγελέας, που οφείλει να δικαιώνει κάθε ημέρα τον ρόλο του... (*)

Πατριωτικό Μέτωπο

Νίκης 33, 10557, Σύνταγμα, Αθήνα

Τηλ. 2103311642, Φαξ: 2103311652

Τηλ. Εκπροσώπου: 6980292626 

www.pamet.gr, pametopo@gmail.com 

  Αθήνα, 6 Ιουλίου 2011

 ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

Αρνούνται οι Εισαγγελείς να δώσουν εντολή στην ΕΛ.ΑΣ. να δώσει τα ονόματα των διμοιριτών των ΜΑΤ. Και πάλι στον Εισαγγελέα του Αρείου Πάγου ο Σταύρος Βιτάλης.

Από Εισαγγελέα σε Εισαγγελέα στέλνουν οι Εισαγγελείς της Εισαγγελίας Αθηνών, τον Εκπρόσωπο του Πατριωτικού Μετώπου κ. Σταύρο Βιτάλη, αρνούμενοι στην ουσία, να δώσουν εντολή στον Αρχηγό της ΕΛ.ΑΣ. να δώσει τα στοιχεία των διμοιριτών των ΜΑΤ, που διέταξαν την μαζική και απρόκλητη επίθεση στον Λαό που διαμαρτύρονταν ειρηνικά στο Σύνταγμα.

Η στάση αυτή των Εισαγγελικών Λειτουργών, υποχρέωσε τον Εκπρόσωπο του Κινήματος, να προχωρήσει σήμερα σε κατεπείγουσα αναφορά στον Εισαγγελέα του Αρείου Πάγου, στην οποία αναφέρει στον ανώτατο Εισαγγελικό Λειτουργό:

 «Αξιότιμε κ. Εισαγγελέα.

Στις 28 Ιουνίου, και ώρα 16:10, δέχθηκα απρόκλητη επίθεση από ομάδα των ΜΑΤ, καθήμενος μάλιστα, μέσα στο εκλογικό κέντρο της Συμμαχίας για την Ελλάδα (πολιτικού φορέα συναποτελούμενου από Πατριωτικές-Δημοκρατικές Οργανώσεις-Κινήματα) στο πεζοδρόμιο της Λεωφόρου Αμαλίας και απέναντι ακριβώς από τη Βουλή των Ελλήνων.

Η επίθεση των ΜΑΤ, έγινε με χρήση χημικής βόμβας προσωπικά κατ’ εμού και με χρήση γκλόμπς, έτσι ώστε να απομακρυνθώ βιαίως από τον κλειστό χώρο όπου γίνονταν η ψηφοφορία. Αποτέλεσμα της επίθεσης, πολλαπλά τραύματα και το χειρότερο, παράλυση του πνεύμονα μου με παράλληλη ασφυξία, έμετο και αιμόπτυση. 

Στις 1 Ιουλίου, επισκέφθηκα τον Εισαγγελέα Ακροάσεων, από τον οποίο και ζήτησα εγγράφως, να δώσει εντολή στον Αρχηγό της ΕΛ.ΑΣ. όπως σαφώς υποχρεούται από το Νόμο 1756/88, να μου δώσει αναλυτικά τα στοιχεία (ονοματεπώνυμο κλπ) όλων των διμοιριτών των ΜΑΤ, οι οποίοι ήταν σε υπηρεσία την 28^η Ιουνίου και οι οποίοι συμμετείχαν στην επίθεση κατά του προσώπου μου, με χρήση χημικών και απρόκλητης βίας. Με αντικείμενο φυσικά, την κατάθεση κατ’ ευθείαν έγκλησης, όπως δικαιούμαι εκ του Νόμου, κατά των αστυνομικών οι οποίοι βιαιοπράγησαν αναίτια και απρόκλητα σε βάρος μου.

Το αίτημα αυτό, της κατ’ ευθείαν και κατ’ άτομο έγκλησης δηλαδή κατά των διμοιριτών των ΜΑΤ, είναι ως εκ των πραγματικών περιστατικών απόλυτα αναγκαίο, δεδομένου ότι, όλοι οι άνδρες των ΜΑΤ, είχαν καλυμμένα τα πρόσωπά τους και έτσι δεν είχα τη δυνατότητα να ξεχωρίσω ποιος/ποιοι αστυνομικός/αστυνομικοί, ήταν αυτοί που βιαιοπράγησαν σε βάρος μου.

Ο Εισαγγελέας Ακροάσεων, παρότι υποχρεούνταν εκ του Νόμου, να δώσει άμεσα την αιτούμενη εντολή, για παραχώρηση σε εμένα των στοιχείων των διμοιριτών των ΜΑΤ, από το Αρχηγείο της ΕΛ.ΑΣ., με παρέπεμψε στην Εισαγγελέα Διοικητικού, η οποία με τη σειρά της, δήλωσε αναρμόδια και με παρέπεμψε στην Προϊσταμένη της Εισαγγελίας Αθηνών, κ. Ράϊκου.

Η Προϊσταμένη της Εισαγγελίας Αθηνών κ. Ράϊκου, μας παρέπεμψε με τη σειρά της στο Πρωτόκολλο της Εισαγγελίας, όπου και πρωτοκολλήσαμε το αίτημά μας, με αριθμό εισερχομένων εγγράφων 45777 και ημερομηνία λήψης 1-7-11.

Την Τρίτη, 5 Ιουλίου, η μάρτυρας της υπόθεσης της βιαιοπραγίας σε βάρος μου και συνυπογράφουσα το πρωτοκολληθέν αίτημά μου, κ. Αργυρώ Κουκουλά, επισκέφθηκε την υπεύθυνη του Πρωτοκόλλου της Εισαγγελίας Αθηνών κ. Τουρκολιά, η οποία την ενημέρωσε ότι, η υπόθεση «χρεώθηκε» τόσο στον Εισαγγελέα Ακροάσεων, όσο και στον Εισαγγελέα Εσωτερικής Ποινικής Δίωξης.

Αμέσως μετά η κ. Κουκουλά επισκέφθηκε τον Εισαγγελέα Ακροάσεων, ο οποίος προφορικά, την κάλεσε να με ενημερώσει να παρουσιασθώ ενώπιον του Εισαγγελέα κ. Γκύζη, ο οποίος έχει ασκήσει σχετική ποινική δίωξη (κατά πάσα πιθανότητα κατά παντός υπευθύνου), όπου να μου δοθεί αντίγραφο της δικογραφίας που έχει σχηματισθεί.

Αξιότιμε κ. Εισαγγελέα του Αρείου Πάγου.

Η έμμεση άρνηση της Εισαγγελίας Αθηνών, να προχωρήσει στην ικανοποίηση του νομίμου αιτήματός μου, όπως αυτό προβλέπεται από τον Νόμο 1756/88, της εντολής δηλαδή προς το Αρχηγείο της ΕΛ.ΑΣ., να μου παραδώσει τα στοιχεία των διμοιριτών των ΜΑΤ, οι οποίοι διέταξαν την απρόκλητη επίθεση εναντίον μου, για να υποβάλλω κατ’ ευθείαν έγκληση εναντίον τους,  ΧΡΗΖΕΙ ΤΗΣ ΑΜΕΣΗΣ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗΣ ΣΑΣ.

Σας παρακαλώ θερμά για την άμεση και κατεπείγουσα παρέμβασή σας την οποία και θα αναμένω, σε ένδειξη σεβασμού στο πρόσωπό σας και στον Θεσμό τον οποίο εκπροσωπείται, πριν προβώ σε κατ’ ευθείαν έγκληση των εμπλεκομένων στην υπόθεση αυτή Εισαγγελέων της Εισαγγελίας Αθηνών, για ΠΑΡΑΒΑΣΗ ΚΑΘΗΚΟΝΤΟΣ.»

Το Πατριωτικό Μέτωπο και ο Εκπρόσωπός του, είναι αποφασισμένοι να προχωρήσουν σε όλες εκείνες τις ενέργειες, έτσι ώστε, αυτοί που έδωσαν εντολή και αυτοί που χτύπησαν – δηλητηρίασαν αθώους Έλληνες Πολίτες στο Σύνταγμα, να πάνε φυλακή. Όποιο βαθμό κι’ αν έχουν, σε όποια υπηρεσία και αν υπηρετούν.

Τα πολιτικάντικα, δικονομικά και συντεχνιακά καραγκιοζιλίκια του τύπου «κατά παντός υπευθύνου», δεν πείθουν κανέναν. Αυτοί που χτύπησαν αθώους Έλληνες Πολίτες στο Σύνταγμα, έχουν ονοματεπώνυμο. Και όπως προβλέπει ο Νόμος, με αυτό το ονοματεπώνυμο, πρέπει να σταθούν απέναντι στους δικαστές και στη δικαιοσύνη αλλά και στους κατήγορούς τους. Και αυτό θα γίνει, είτε σήμερα με αυτήν την δικαιοσύνη, με όλες τις αναπηρίες που κουβαλά στην ιστορία της, είτε με την δικαιοσύνη που προτείνει το Πατριωτικό Μέτωπο, του αιρετού Εισαγγελέα και του σαφούς Ορκωτού Δικαστηρίου, όπου ο Ελληνικός Λαός, και μόνον αυτός, θα αποφασίζει για το «ένοχος ή αθώος». Ο καιρός γαρ εγγύς και τα όνειρα του Ελύτη μας, θα πάρουν εκδίκηση.

 -------------------------------------------------------

ΣΣ: Αντί σχολίου η καταγεγραμμένη άποψη  
 του  κ. Βασίλη Παπαδάκη "είναι" (ήταν 14/01/2001), αντεισαγγελέα του Αρείου Πάγου. 

Ο εισαγγελικός θεσμός και οι συμπληγάδες

* Οι εισαγγελείς δουλεύουν πάνω σε έναν σκοπό που μοιραία ποτέ δεν ολοκληρώνεται με μέτρα ανθρώπινα. Η Δικαιοσύνη είναι ένα όραμα που κοιτάζοντας προς την κατεύθυνση που δείχνει δεν κάνεις τίποτε άλλο παρά να αγωνίζεσαι, να αναστηλώνεις τη διαρκώς λιπόθυμη ελπίδα των Ελλήνων

 Πέρασαν 172 χρόνια από την έκδοση του ψηφίσματος 10/15.12.1828 της Δ' Εθνικής Συνελεύσεως του Αργους με το οποίο εμφανίζεται ο εισαγγελικός θεσμός στη νεότερη Ελλάδα. Ο πρώτος εισαγγελέας Χριστόδουλος Κλονάρης που έγινε και υπουργός Δικαιοσύνης ονομάστηκε «δημόσιος συνήγορος» όχι κατήγορος. Εκτοτε ο θεσμός έμελλε να περάσει πολλές συμπληγάδες για να καταλήξει σήμερα σε σώμα χωρίς κεφαλή, αφού ο εισαγγελέας του Αρείου Πάγου κατά κανόνα είναι δάνειος, προερχόμενος από το δικαστικό σώμα, ως εάν οι αντιεισαγγελείς του Αρείου Πάγου κρίνονται ολιγότερο κατάλληλοι από έναν τρίτο δικαστή που στο τέλος της σταδιοδρομίας του εμφυτεύεται ως ξένο σώμα στον εισαγγελικό κλάδο και τίθεται απροσδόκητα επικεφαλής χωρίς να ενσωματώνεται ποτέ στις ιδιαίτερες παραδόσεις, στην ιστορία και στην εσωτερική δυναμική του κλάδου. Είναι προς τιμήν των πολιτικών κομμάτων ότι κατά τη συνταγματική αναθεώρηση που βρίσκεται σε εξέλιξη δέχτηκαν ομόφωνα το αυτονόητο να εκλείψει δηλαδή η συνταγματική αυτή ασχήμια του άρθ. 90 παρ. 5 του Συντάγματος, γεγονός που συνιστούσε παγκόσμια πρωτοτυπία και είχε ως αναγκαία συνέπεια τον μαρασμό ολοκλήρου του εισαγγελικού Corpus.

Θα επιχειρήσω να επισημάνω, με όση μπορώ σαφήνεια, μερικές πληγές που μένουν ανοιχτές, επειδή πιστεύω ότι κάθε δυσλειτουργία στη δημόσια ζωή και στους θεσμούς έχει τον αντίκτυπό της στην ελληνική κοινωνία.

Η ελπίδα

1. Εξ αρχής θέλω να τονίσω ότι λίγοι θεσμοί παραμένουν σχεδόν αλώβητοι στη φθορά όσο ο εισαγγελικός θεσμός. Ισως οφείλεται στην αντιεγκληματική λογική, στη δυναμική του σεβασμού των νόμων και στο γεγονός ότι ο εισαγγελέας είναι ύστατη ελπίδα και καταφύγιο για κάθε αδικημένο. Μπορεί και πρέπει η Δικαιοσύνη να είναι τυφλή, οφθαλμός της όμως είναι ο εισαγγελέας, που οφείλει να δικαιώνει κάθε ημέρα τον ρόλο του, όπως και η πολιτεία οφείλει σε κάθε πολίτη να εξασφαλίζει έναν θεσμό άφθαρτο, ο οποίος μέσα από προληπτικούς και κατασταλτικούς μηχανισμούς θα ισορροπεί την τάξη και την αρμονία στο κοινωνικό σώμα. Οσο ο εισαγγελικός θεσμός ενισχύεται τόσο η Δημοκρατία αυξάνεται. Οι θεσμικές και οι λειτουργικές κατοχυρώσεις είναι σε υψηλό βαθμό εξασφαλισμένες και οι εγγυήσεις ανεξαρτησίας επιστρέφονται στην πολιτική εξουσία, γιατί όσο εκουσίως συστέλλεται υπέρ του θεσμού τόσο η ίδια η πολιτική εξουσία αποκτά βάθος και κοινωνική προαποδοχή που δεν μπορεί να της χαρίσει κανένας δυναμικός καταναγκασμός.

Η ψευδαίσθηση

2. Ξεκινώντας από την παραπάνω αντίληψη πιστεύω πως δεν ωφελεί η καλλιέργεια της ψευδαίσθησης, ότι το ρολόι της Δικαιοσύνης δουλεύει στην εντέλεια αφού όλοι ακούνε πως χτυπά λανθασμένα τις ώρες. Πρέπει εξ αρχής να παραδεχτούμε ότι η ποινική δικαιοσύνη υποφέρει. Χρειάζονται τόσο βαθιές τομές που φοβάμαι πως επειδή ποτέ δεν επιχειρήθηκαν, συνολικά και σε βάθος, το κακό έχει περάσει ως τη ρίζα της. Ο πολίτης όμως μπορεί να δεχτεί όλους τους θεσμούς, έτσι όπως λειτουργούν σήμερα στην Ελλάδα και ας υποφέρει πολύ γι΄αυτούς, τη Δικαιοσύνη όμως δεν μπορεί να τη δεχτεί ανάξια του ρόλου της ή διεφθαρμένη. Η εισβολή κάθε κρίσης στη ζωή μας αρχίζει όταν όσα καταναλώνουμε δεν μας χορταίνουν. Η Δικαιοσύνη είναι δίψα αξεδίψαστη που ποτέ δεν σβήνει. Και όσο το κακό και το άδικο μεταμφιέζονται σε δίκιο και οι σύγχρονες καλές κοινωνίες απαρτίζονται, εν μέρει τουλάχιστον, από τον υπόκοσμό τους τόσο η δίψα αυτή γιγαντώνεται. Αραγε υπάρχει ελπίδα να διατηρηθούν στην αιχμηρή εποχή μας φορείς εξουσίας, λειτουργοί κάποιων θεσμών οι οποίοι θα αντισταθούν, που θα παλέψουν να συντηρήσουν την ελπίδα μέσα από όσα μελανά αθροίζει η σημερινή ζωή; Οι καιροί είναι κατακλυσμικοί και συνεχώς ωθούν προς ακραία όρια, αλλά όταν και το τελευταίο οχυρό γκρεμιστεί τότε όλα για όλους επιτρέπονται. Η κοινωνία δεν ξεγελιέται πια. Πίσω από τις μεγαλοστομίες των ΜΜΕ ότι «επενέβη ο εισαγγελέας ή παραπέμφθη στον εισαγγελέα η υπόθεση» κρύβεται η απλή κατασίγαση του σάλου, αφού όλοι γνωρίζουν ότι η ώρα της δίκαιης κρίσης είναι απελπιστικά μακριά. Οταν η υπόθεση προλάβει στην καλύτερη περίπτωση να δικαστεί αμετάκλητα ύστερα από χρόνια, πριν παραγραφεί, για ποια Δικαιοσύνη μπορούμε να μιλάμε όταν η λήθη θα έχει πια σκεπάσει τα πάντα. Το περίεργο είναι ότι τα δικαστήρια δεν είναι υπεύθυνα για τη διαιώνιση των δικών. Απειροι παραλυτικοί μηχανισμοί, δικονομικά παράδοξα, γελοίοι αναιρετικοί λόγοι, άνθρωποι που ζουν από τη διαιώνιση των δικών, συνθέτουν ένα νοσηρό μίγμα που παραλύει την ποινική δικαιοσύνη. Κλείνω αυτό το πελώριο ζήτημα με τρεις επιγραμματικές προτάσεις: Πρώτον, χωρισμός των ποινικών δικαστηρίων από τα αστικά δικαστήρια. Δεύτερον, νομοθετική βαριά κάθαρση των ποινικών αδικημάτων και των δικονομικών μηχανισμών ταχείας εκδίκασης των υποθέσεων. Τρίτον, άμεση ίδρυση δικαστικής αστυνομίας υπαγομένης στον εισαγγελέα εφετών.

Η κατάσταση

3. Παρενθετικά και προκειμένου να δείξω πόση ανάγκη υπάρχει για να χωριστεί η ποινική από την αστική δικαιοσύνη παραθέτω δύο στοιχεία τα οποία φωτίζουν την κατάσταση που υπάρχει. α). Η τακτική ανάκριση είναι ο κορμός του ποινικού δικονομικού μας συστήματος. Μου έλεγε ανακριτής ότι κατά μήνα είχε 8 διαθέσιμες ημέρες για ανάκριση, όλες τις άλλες ήταν απασχολημένος με άλλης φύσεως εργασίες που του ανέθεταν. Είχε 120 εκκρεμείς υποθέσεις και από αυτές 45 περίμεναν πάνω από δύο χρόνια, χωρίς να τις έχει ακόμη ανοίξει από τότε που τις παρέλαβε. β). Στην προανάκριση ο εισαγγελέας δεν είναι σε θέση να ελέγξει τον προανακριτή πώς και πότε θα εκτελέσει την παραγγελία του. Ο πταισματοδίκης είναι εκτός εισαγγελικού ελέγχου, πειθαρχικά και λειτουργικά δεν υπόκειται στον εισαγγελέα αλλά στον... πρόεδρο Εφετών. Αν τώρα κάνει καλά τη δουλειά του ο παραγγελμένος, αν κάνει γνήσιο ανακριτικό έργο ή συλλέγει μηχανικά καταθέσεις και χαρτιά, αυτό δεν ελέγχεται από τον φύσει και θέσει αρμόδιο και το ίδιο ισχύει για όλους τους προανακριτές (αστυνομικούς κτλ.)

Η αυτονομία

4. Σε όλα τα ευρωπαϊκά κράτη εδώ και χρόνια ειδικεύονται δικαστές και εισαγγελείς στις σύγχρονες μορφές εγκλημάτων. Στην Ελλάδα ένας εισαγγελικός χθεσινός πάρεδρος μπορεί να ασκήσει ποινική δίωξη για πολύ σοβαρές υποθέσεις, για οικονομικά εγκλήματα των οποίων την πολυπλοκότητα φυσικά αγνοεί. Παρακολουθούμε συχνά ερασιτεχνικές εισαγγελικές ασκήσεις επί μεγάλων οικονομικών εγκλημάτων που καταλήγουν, από ότι δείχνει, στο τίποτε, με αποτέλεσμα να διαταράσσεται η επενδυτική πολιτική που ευθέως συνιστά απειλή για την Εθνική Οικονομία. Ποινική δίωξη δεν μπορεί να ασκήσει ο εισαγγελέας του Αρείου Πάγου, ενώ μπορεί ο άρτι διορισθείς εισαγγελικός λειτουργός ακόμη και για θέματα που άπτονται μεγάλων τομέων της δημόσιας ζωής και των διεθνών σχέσεών μας. Ακόμη και κάποια προκαταρκτική εξέταση που παραγγέλλει ο εισαγγελέας του Αρείου Πάγου δεν κρίνεται τελικά από τον ίδιο. Η άσκηση όμως της ποινικής διώξεως έχει σήμερα εύρος και συνέπειες που δεν είχε το 1950, όταν καταρτιζόταν ο ΚΠΔ. Σήμερα επιβάλλεται η νομοθετική κατοχύρωση της ασφάλειας της κρίσεως με συνευθύνη ωρίμων και έμπειρων εισαγγελικών λειτουργών, ιδιαίτερα σε υποθέσεις που πρέπει a priori να συνεκτιμηθούν παράλληλες συντεταγμένες. Η διασφάλιση της ευθυκρισίας και της έλλογης στάθμισης δεν πρέπει να προσβάλλουν φυσικά την ανεξαρτησία της γνώμης. Η απόφαση όμως επί σοβαρών υποθέσεων για άσκηση ποινικής διώξεως επιβάλλεται να λαμβάνεται με συνευθύνη και συναπόφαση. Ο εισαγγελικός θεσμός είναι ανεξάρτητος, που σημαίνει ότι κάθε λειτουργός της είναι αδέσμευτος και ελεύθερος, ο θεσμικός όμως αυτός ρόλος δεν είναι αυτόνομος και δεν έχει ευταξία όταν αποκόπτεται από την υπόλοιπη κρατική και πολιτειακή δράση όπου και εντάσσεται, χωρίς να σημαίνει φυσικά ότι βρίσκεται σε σχέση υποταγής.

Το όραμα

5. Το έγκλημα σήμερα έχει γίνει δυσπολέμητο. Οι εισαγγελείς, ρομαντικοί και γενναίοι, ψάχνουν ακόμη για το ηθικό νόημα της ποινής, για την παιδευτική της αξία, για τη βελτίωση του δράστη μέσα από ένα διάτρητο σωφρονιστικό σύστημα, χρεοκοπημένο ως τη ρίζα του. Οι φυλακές άνοιξαν ουσιαστικά ακόμη και γι' αυτούς που τιμωρούνται με ποινές φυλάκισης ως πέντε (5) χρόνια (αρθρ. 100Α πκ). Οι ποινές εκχρηματίστηκαν, δηλαδή αχρειώθηκαν και έμμεσα το κράτος, δηλαδή όλοι εμείς συμμετέχουμε στην παράνομη λεία. Οι εισαγγελείς όμως δουλεύουν πάνω σε έναν σκοπό που μοιραία ποτέ δεν ολοκληρώνεται με μέτρα ανθρώπινα. Η Δικαιοσύνη είναι ένα όραμα που κοιτάζοντας προς την κατεύθυνση που δείχνει, δεν κάνεις τίποτε άλλο παρά να αγωνίζεσαι, να αναστηλώνεις τη διαρκώς λιπόθυμη ελπίδα των Ελλήνων. Ο ήλιος της Δικαιοσύνης είναι νοητός κατά τον Ελύτη, δεν ανήκει στον ρεαλισμό της ζωής, παρ' όλα αυτά όσο αντέχουμε κρατούμε τη σπίθα στις στάχτες που σωρεύει καθημερινά το έγκλημα και η αδικία.

Ο κ. Βασίλης Παπαδάκης είναι αντεισαγγελέας του Αρείου Πάγου.

(http://www.tovima.gr/opinions/article/?aid=129740)

==========================
"O σιωπών δοκεί συναινείν"