Το “φυσικό” για τους δικαστές είναι να κάνουν το καθήκον τους σύμφωνα με τον Νόμο και τη συνείδησή τους και όχι σύμφωνα με τις προσδοκίες των όποιων “εκλεκτόρων” τους (ή άλλων τινών…)

(Επιστολή του Ραφαήλ Μαϊόπουλου, που δημοσιεύτηκε στην “Καθημερινή” στις 5.8.09)

 

Ας μου επιτραπούν μερικές σκέψεις πάνω στην άποψη του κ. Αντ. Καρκαγιάννη ότι “ο επιλεγόμενος από την κυβέρνηση δικαστής (…) είναι φυσικό να αισθάνεται εξαρτημένος και υποχρεωμένος να ικανοποιήσει τις προσδοκίες των εκλεκτόρων…” (άρθρο του με τίτλο “Τα της Δικαιοσύνης”, “Καθημερινή” 2.6.09).

1. Το “φυσικό” για τους δικαστές δεν είναι αυτό που ο κ. Καρκαγιάννης αναφέρει αλλά εκείνο που οι αρχαίοι χρόνοι και η οικογένεια και το σχολείο έχουν διδάξει: να κάνουν το καθήκον τους σύμφωνα με τον Νόμο και τη συνείδησή τους και όχι σύμφωνα με τις προσδοκίες των όποιων “εκλεκτόρων” τους (ή άλλων τινών…).

Εκείνο ακριβώς που, εδώ και πολλά χρόνια, έχει γίνει δεκτό σε όλες τις ευνομούμενες χώρες. Όπου η δικαιολογία “εκτελούσα εντολές” δεν γίνεται αποδεκτή, όπου πρωθυπουργοί και πρόεδροι κρατών ανακρίνονται από αστυνομικούς ή δικαστές και τιμωρούνται από δικαστές – αστυνομικούς και δικαστές “επιλεγόμενους από την κυβέρνηση” – όπου ακόμα και το ποιος θα ήταν Πρόεδρος ενός κράτους (των ΗΠΑ) αποφασίστηκε το 2004 από ελάχιστους δικαστές, επιλεγόμενους από τον Πρόεδρο.

2. Το ως άνω “είναι φυσικό…” του κ. Καρκαγιάννη αν ίσχυε για τους δικαστές θα ίσχυε, κατά μείζονα λόγο, και για την ηγεσία και τα στελέχη όλου του Δημόσιου Τομέα – Δημόσιων Υπηρεσιών, Δημόσιων Επιχειρήσεων, Ενόπλων Δυνάμεων, Σωμάτων Ασφαλείας…

3. Το ζήτημα δεν είναι να διαλέξουμε σε ποιον “εκλέκτορα” (την κυβέρνηση, το πλειοψηφούν στη Βουλή κόμμα, τα συγκροτήματα των ΜΜΕ, τους συνδικαλιστές;) “θα αισθάνεται εξαρτημένος” ο δικαστής, αλλά να διαμορφώσουμε, ως κοινωνία, ένα περιβάλλον στο οποίο ο δικαστής δεν θα “αισθάνεται εξαρτημένος” από κανένα.

4. Το ζητούμενο αυτό – ο δικαστής να μην “αισθάνεται εξαρτημένος” από κανένα – δεν θα επιτευχθεί, αν πολιτικοί, δημοσιογράφοι, συνδικαλιστές, δικηγόροι, πανεπιστημιακοί κ.α. δεν σταματήσουν:

- να διαχωρίζουν τους δικαστές σε δύο κατηγορίες, σε “δικαστές που τιμούν το αξίωμά τους” και σε “επίορκους δικαστές”,

-  να επαινούν ή να καταγγέλουν τους δικαστές, ανάλογα με το αν οι αποφάσεις τους τους ευνοούν ή όχι,

- να αυτοδιορίζονται εισαγγελείς και δικαστές, υποδεικνύοντας “τις δέουσες” δικαστικές πράξεις και  εκδίδοντας αθωωτικές ή καταδικαστικές  “αποφάσεις”,

- να κρίνουν, με πρόσχημα το “δικαίωμα της κριτικής”, ακόμα και την παραμικρή δικαστική ενέργεια, χωρίς να γνωρίζουν “τα στοιχεία του φακέλου” ούτε το σκεπτικό του δικαστή (“Για ποιον λόγο ο ανακριτής που χειρίζεται την υπόθεση δεν εξέδωσε και τα πέντε εντάλματα ταυτοχρόνως;”, ρωτούσε πρόσφατα γνωστός δημοσιογράφος),

- να αποδίδουν προθέσεις και να υβρίζουν – και εμμέσως να απειλούν – δικαστές (σε ποια ευνομούμενη χώρα θα μπορούσαν να ακουστούν εκφράσεις του τύπου “επίορκοι δικαστές”, “δικαστές που ενεργούν ως κομματικές μαριονέτες”, “δικαστές που εκτελούν τα σχέδια που σχεδιάζονται σε κομματικά υπόγεια”, “δικαστές που συμπεριφέρονται ως χανουμάκια πολιτικών”, “δικαστές που χρησιμοποιούνται ως νομικό πλυντήριο σκανδάλων”, που ακούμε συχνά εδώ;).

5. Αν το ενδιαφέρον για “ανεξάρτητη δικαιοσύνη” δεν είναι υποκριτικό, οι “ενδιαφερόμενοι” θα πρέπει:

- να αφήνουν τους δικαστές να επιτελούν απερίσπαστοι το έργο τους, χωρίς να προσπαθούν να τους επηρεάσουν με τις προηγουμένως αναφερθείσες πρακτικές,

- να ασκούν κριτική των δικαστικών αποφάσεων όπως οι νομικοί κανόνες ορίζουν (για να είναι δυνατό, εκτός άλλων, οι κρινόμενοι δικαστές – που σήμερα “δικάζονται” αναπολόγητοι – να υπερασπίσουν τις πράξεις και αποφάσεις τους), 

- να υποβάλλουν τις ενστάσεις τους κατά δικαστικών πράξεων και αποφάσεων όχι στα τηλεπαράθυρα και στον Τύπο, αλλά στα αρμόδια όργανα, όπως ο Νόμος ορίζει (η Δικαιοσύνη είναι ο θεσμός με τους περισσότερους βαθμούς επανελέγχου των (δικών της) αποφάσεων),

- να προτείνουν συγκεκριμένα μέτρα για τη βελτίωση του θεσμικού πλαισίου οργάνωσης και λειτουργίας της Δικαιοσύνης (όχι όμως με προχειρότητα αλλά μετά από σοβαρή μελέτη, που να περιλαμβάνει και καταγραφή του πώς άλλα κράτη με επιδόσεις στο πεδίο της Δικαιοσύνης αντιμετωπίζουν τα σχετικά ζητήματα).

Υπάρχει άραγε ελπίδα οι πολιτικοί και οι “διαμορφωτές της κοινής γνώμης” να δεχθούν πως η Δικαιοσύνη πρέπει να είναι ανεξάρτητη από όλους, άρα και από τους ίδιους;

Σχετικό;

"Το θέμα έχει αναλάβει η Ανεξάρτητη Δικαιοσύνη..."

==========================
"O σιωπών δοκεί συναινείν"